Διωγμός ὁ κλῆρος τῶν Ἁγίων Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Πρός Κυριακόν ἐπίσκοπον ἐν ἐξορίᾳ ὄντα καί αὐτόν

Διωγμός
ὁ κλῆρος τῶν Ἁγίων
Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Πρός Κυριακόν ἐπίσκοπον ἐν ἐξορίᾳ
ὄντα καί αὐτόν

 

Σκέψου καί τόν Δεσπότη, πώς ἀκόμα καί ἀπό τά σπάργανά του διωκόταν καί ἐξοριζόταν σέ βάρβαρη χώρα, αὐτός πού κατέχει τόν κόσμο, κι ἔτσι ἔγινε ὑπόδειγμα νά μή λειποψυχοῦμε στούς πειρασμούς. Θυμήσου τό πάθος τοῦ Σωτήρα, πόσες ταπεινώσεις ὑπέμεινε γιά χάρη μας. Γιατί ἄλλοι τόν ἀποκαλοῦσαν Σαμαρείτη καί ἄλλοι δαιμονιζόμενο καί λαίμαργο καί ψευδοπροφήτη. Γιατί ἔλεγαν: “νά ἄνθρωπος λαίμαργος καί πότης” καί ὅτι “στό ὄνομα τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων βγάζει τά δαιμόνια”. Τί πάλι πάθαινε ὅταν πῆγαν νά τόν γκρεμίσουν καί ὅταν ἔφτυναν στό πρόσωπό του; Καί τί ὅταν τοῦ φοροῦσαν τήν χλαμύδα καί ἀκάνθινο στεφάνι καί τόν προσκυνοῦσαν, κοροϊδεύοντάς τον καί προκαλώντας του κάθε εἴδους ἐμπαιγμό, καί τί ὅταν τοῦ ἔδιναν ραπίσματα, ὅταν τόν πότιζαν ξύδι καί χολή, ὅταν χτυποῦσαν τό κεφάλι του μέ τό καλάμι καί ὅταν τόν περιέφεραν ἐδῶ καί κεῖ ἐκεῖνα τά αἱμοβόρα σκυλιά; Καί τί ὅταν τόν ὁδηγοῦσαν γυμνό στό πάθος καί ὅλοι οἱ μαθητές του τόν εἶχαν ἐγκαταλείψει καί ἕνας τόν πρόδωσε, ἄλλος πάλι τόν ἀρνήθηκε καί οἱ ἄλλοι δραπέτευσαν καί στεκόταν μόνος γυμνός ἀνάμεσα σ’ ἐκεῖνο τόν ὄχλο; Γιατί ἡ γιορτή ἦταν αὐτή πού τούς εἶχε τότε συγκεντρώσει ὅλους. Καί ὅταν σάν πονηρό ἄνθρωπο τόν σταύρωσαν μεταξύ τῶν κακούργων καί κρεμόταν ἄταφος καί οὔτε τόν κατέβασαν ἀπό τόν σταυρό, μέχρι πού κάποιος ζήτησε γιά νά τόν θάψει; Θυμήσου ὅτι δέν ἀξιώθηκε νά ταφεῖ καί ὅτι ἐκστόμισαν ἐναντίον του βαριά κατηγορία ὅτι τόν ἔκλεψαν οἱ μαθητές του καί δέν ἀναστήθηκε.
     Θυμήσου ἐπίσης καί τούς ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ἀπό παντοῦ διώχνονταν καί κρύβονταν μή μπορώντας νά ἐμφανισθοῦν μέσα στίς πόλεις. Θυμήσου ὅτι ὁ Πέτρος κρυβόταν στόν Σίμωνα τόν βυρσοδέψη καί ὁ Παῦλος στή γυναίκα πού ἦταν ἔμπορος πορφυρῶν ὑφασμάτων, γιατί δέν εἶχαν θάρρος νά προσφύγουν σέ πλούσιους. Ἀλλ’ ὕστερα ὅλα ἐξελίχθηκαν ὁμαλά γι’ αὐτούς. Ἔτσι καί τώρα νά μή στεναχωρεῖσαι. 


     Κατανόησον δέ τόν Δεσπότην, πῶς εὐθύς ἀπό τῶν σπαργάνων ἐδιώκετο καί εἰς βάρβαρον γῆν ἀπερρίπτετο, ὁ τόν κόσμον κατέχων, τύπος ἡμῖν γενόμενος τοῦ μή ἐκκακεῖν ἐν τοῖς πειρασμοῖς. Ἀνάμνησαι τό πάθος τοῦ Σωτῆρος, ὅσας ὕβρεις δι’ ἡμᾶς ὑπέμεινεν. Οἱ μέν γάρ αὐτόν Σαμαρείτην ἐκάλουν, οἱ δέ δαιμονιῶντα καί γαστρίμαργον καί ψευδοπροφήτην. Λέγουσι γάρ· “Ἰδού ἄνθρωπος φάγος καί οἰνοπότης”, καί, ὅτι “ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια”. Τί δέ ὅτε ἦγον αὐτόν κρημνίσαι καί ὅτε εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ ἐνέπτυον; Τί δέ ὅτε τήν χλαμύδα αὐτῷ περιετίθουν καί ἀκάνθινον στέφανον καί προσεκύνουν αὐτόν καί ὅτε ἐμπαίζοντες καί πᾶν εἶδος χλεύης αὐτῶ ἐπάγοντες, τί δέ ὅτε ραπίσματα αὐτῶ ἐδίδουν; ὅτε ὄξος καί τήν χολήν αὐτόν ἐπότιζον; ὅτε τῶ καλάμῳ τήν κεφαλήν αὐτοῦ ἔτυπτον, καί ὅτε περιῆγον αὐτόν οἱ αἱμοβόροι ἐκεῖνοι κύνες; Τί δέ ὅτε ἐπί τό πάθος ἤγετο γυμνός καί πάντες αὐτόν κατέλιπον οἱ μαθηταί, καί ὁ εἷς μέν αὐτόν προέδωκεν, εἷς δέ ἠρνήσατο, οἱ δέ ἄλλοι ἐδραπέτευσαν, καί μόνος εἱστήκει γυμνός ἐν μέσῳ τῶν ὄχλων ἐκείνων; Ἑορτή γάρ ἦν ἡ ἅπαντας συνάγουσα τότε· καί ὅτε ὡς πονηρόν ἐν μέσῳ κακούργων αὐτόν ἐσταύρωσαν καί ἄταφος ἐκρέματο καί οὔτε κατήνεγκαν αὐτόν ἀπό τοῦ σταυροῦ, ἕως οὗ τις αὐτόν ἐξητήσατο, ἵνα αὐτόν θάψῃ; Μνήσθητι ὅτι ταφῆς οὐκ ἠξιώθη, καί ὅτι ψόγον πονηρόν κατ’ αὐτοῦ ἀπεφήναντο ὅτι οἱ μαθηταί αὐτοῦ ἔκλεψαν αὐτόν καί οὐκ ἀνέστη.
     Ὑπομνήσθητι δέ καί τούς ἀποστόλους, ὅτι πανταχόθεν ἐδιώκοντο καί κατεκρύπτοντο, ἐν ταῖς πόλεσι μή δυνάμενοι φανῆναι· πῶς ὁ Πέτρος παρά Σίμωνι τῷ βυρσεῖ κατεκρύπτετο, καί ὁ Παῦλος παρά τῇ πορφυροπώλιδι γυναικί, ὅτι οὐκ εἶχον παρά τοῖς πλουσίοις παρρησίαν. Ἀλλ’ ὕστερον πάντα ὁμαλά ἐγένετο αὐτοῖς. Οὕτω καί νῦν μή ἀθυμήσῃς.
(ΕΠΕ, τ. 38, σελ. 238)