ΠΡΟΒΑΛΟΥΝ ΔΥΟ "ΑΚΡΑΙΕΣ
ΚΑΙ ΦΑΝΑΤΙΚΕΣ" ΑΓΙΕΣ
ΠΟΥ προκαλουν τους σημερινους
αξιοθρηνητους χριστιανουληδες
και ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ
Ἡ Ἁγία Θεοδοσία ἡ Ὁσιομάρτυς ἡ Κωνσταντινουπολίτισσα
|
|||||||||||||||
Ἡ
Ἁγία Ὁσιομάρτυς Θεοδοσία καταγόταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ
γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς πλουσίους καὶ εὐσεβεῖς. Σὲ ἡλικία ἑπτὰ ἐτῶν, ἀφοῦ
ἔμεινε ὀρφανὴ ἀπὸ πατέρα, εἰσῆλθε σὲ μοναστήρι, ὅπου μετὰ ἀπὸ λίγο ἐκάρη
μοναχή. Μετὰ τὸν θάνατο καὶ τῆς μητέρας της, ἀφοῦ ἐπούλησε καὶ
διεμοίρασε στοὺς φτωχοὺς τὰ ὑπάρχοντά της, ἀπαλλάχτηκε ἔτσι ἀπὸ τὶς
γήινες φροντίδες, ἐπιδόθηκε μὲ μεγαλύτερο ζῆλο, στὴν ἀπόκτηση τῆς
τελειότητος καὶ τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν, ἀσκούμενη στὴ μονὴ ποὺ βρισκόταν
κοντὰ στὸ Σκοτεινὸ Φρέαρ καὶ ἐπονομαζόταν Ἀσπάρου στέρνη.
Ὅταν
ἦλθε στὸ θρόνο ὁ Λέων ὁ Ἴσαυρος (717 – 741 μ.Χ.), ἐξαπολύθηκε ἄγριος
διωγμὸς ἐναντίον τῶν εἰκονόφιλων καὶ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ὁ δὲ Πατριάρχης
Γερμανός, στερεὸς προμαχώνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδιώχθηκε καὶ
ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸν εἰκονομάχο Ἀναστάσιο.
Κατὰ τὴν ἔναρξη τοῦ
διωγμοῦ διέταξε τὴν καθαίρεση καὶ καταστροφὴ τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, ἡ
ὁποία εὑρισκόταν ἀπὶ τῆς Χαλκῆς Πύλης.
Τότε ἡ Θεοδοσία, ἐπικεφαλῆς καλογραιῶν καὶ ἄλλων γυναικῶν, ὅρμησαν καὶ κατέρριψαν ἀπὸ τὴν κινητὴ σκάλα τὸ σπαθάριο ποὺ ἀνέβηκε, γιὰ νὰ καταστρέψει τὴν εἰκόνα, καὶ μὲ πέτρες καὶ ξύλα ἐπετέθησαν κατὰ τοῦ Πατριαρχείου. Μπροστὰ σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὁ εικονομαχος Πατριάρχης Ἀναστάσιος ἀναγκάσθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὸ Πατριαρχείο. Ἡ στρατιωτικὴ δύναμη ποὺ ἐπενέβη, ἄλλες μὲν ἀπὸ τὶς γυναῖκες ἐφόνευσε, ἄλλες δέ, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὴν Θεοδοσία, συνέλαβε. Καὶ ἀπὸ τὶς συλληφθεῖσες ἄλλες ἐλευθέρωσαν, ἄλλες ἐνέκλεισαν στὶς φυλακὲς ἢ ἐξαπέστειλαν στὴν ἐξορία. Τὴν δὲ Θεοδοσία, ἀφοῦ ἐκακοποίησαν, τὴν ὁδήγησαν στὴν τοποθεσία τοῦ Βοὸς καὶ τὴν κατέσφαξαν, ἀφοῦ διαπέρασαν τὸ λαιμό της διὰ κέρατος κριοῦ (730 μ.Χ.). Τὸ τίμιο λείψανό της περισυνελέγη καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴ μονὴ Δεξιοκράτους, πολλὰ δὲ θαύματα ἐπιτελοῦσε στοὺς πιστούς, ποὺ προσέρχονταν μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια. |
Ἡ Ὁσία Ὑπομονή η Μητερα των Ιωαννου και Κωνσταντινου Παλαιολογων.
|
Ποιες είναι οι πηγές σου Ασκληπιάδη για όλα αυτά;
ΑπάντησηΔιαγραφή" Η μητέρα Οσία Υπομονή αρνήθηκε την τέλεση μνημοσύνου του, επειδή είχε προσχωρήσει στους Λατινόφρονες, σημειώνει ο συναξαριστής. "
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι η περίπτωση για όσους αποβιώνουν σε κοινωνία με την αίρεση
και η συμφωνία με όσα αναφερει ο Αγ Θεοδώρος : "«Εἴπερ ἀληθής ὁ λόγος· «Ὁ ἁπτόμενος πίσσης μολυνθήσεται καί ὁ κοινωνῶν ὑπερηφάνῳ ὁμοιωθήσεται αὐτῷ».
Ἐφ' ᾧ καί τανῦν ἐγκαλούμεθα, διότι τινά τῶν ὑποκρινομένων ὀρθοδοξεῖν, κοινωνοῦντα δέ τῇ αἱρέσει μέχρι παντός ἀπηγορεύσαμεν ὑπό ὀρθοδόξου ἐν ἱεροῖς μνημοσύνοις ἀναφέρεσθαι κατά τήν θείαν μυσταγωγίαν.
Εἰ μέν γάρ προέφθασε, κἄν ἐν τῷ θανάτῳ, δι' ἐξομολογήσεως τυχεῖν τῶν ἁγιασμάτων, ἦν ἄν ὑπέρ αὐτοῦ ἀναφοράν ποιεῖσθαι τόν ὀρθόδοξον.
Ἐπεί δέ κοινωνῶν τῇ αἱρέσει ἀπεβίῳ, πῶς δυνατόν ἐντετάχθαι τόν τοιοῦτον ἐν ὀρθοδόξῳ κοινωνίᾳ; Καί γοῦν φησιν ὁ ἱερός Ἀπόστολος· «Τό ποτήριον τῆς εὐλογίας, ὅ εὐλογοῦμεν, οὐχί κοινωνία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἐστιν; τόν ἄρτον ὅν κλῶμεν, οὐχί κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐστιν; ὅτι εἷς ἄρτος, ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν· οἱ γάρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνός ἄρτου μετέχομεν». Οὐκοῦν κατά τό ἀνάλογον καί ἡ κοινωνία τοῦ αἱρετικοῦ ἄρτου καί τοῦ ποτηρίου τῆς ἀντικειμένης μερίδος ἐστίν· καί τό ἕν σῶμα ἠλλοτριωμένον Χριστοῦ τούς ἐπικοινωνοῦντας ἀπεργάζεται· ἐπεί μηδεμία «κοινωνία φωτί πρός σκότος, οὐδέ μετοχή δικαιοσύνης καί ἀνομίας, οὐδέ μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου, οὐδέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων», καθώς ἀλλαχοῦ ὁ αὐτός ἐξεβόησεν.
Ἀλλ' ὑπέρ μέν τῶν τοιούτων θρηνητέον καί προσευκτέον ὑπέρ τῶν ἔτι ζώντων ἐκπεφευγέναι αὐτούς τῶν τοῦ διαβόλου βρόχων» (Μικρά κατήχησις 129) (σελ. 362-363).
Δυστυχώς, οι δυο τελευταίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου Ιωάννης Η΄ και Κων/νος ΙΑ΄ Παλαιολόγοι, τέκνα της Οσίας Υπομονής, υπήρξαν Ουνίτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυνίτης είναι εκείνος, που ενώ διατηρεί τα γνωρίσματα της Ορθόδοξης λατρείας (τουλάχιστον τα εξωτερικά) δέχεται όμως τόσο τη ΡΚαθολική πίστη, όσο και την διοίκηση και μνημονεύει τον Πάπα Ρώμης.
Ο πρώτος λοιπόν, ο Ιωάννης, προσυπέγραψε τον κατάπτυστο όρο της ψευτοσυνόδου της Φλωρεντίας, στις 6 Ιουλίου 1439, με την οποίαν αναγνωρίζεται ο Πάπας, ως αρχηγός της Εκκλησίας και εισάγονται οι κακοδοξίες περί εκπορεύσεως, αζύμων και καθαρτηρίου πυρός, κατά δε τη σχετική τελετή έκλεινε γόνυ μπροστά στον αιρετικό Πάπα Ευγένιο Δ΄. Όχι μόνον δεν έτυχε μνημοσύνου, αλλά ούτε και εκκλησιαστικής ταφής, όταν πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 1449.
Ο δεύτερος, ο Κωνσταντίνος, ακολούθησε την πολιτική του αδελφού του, αλλά και μαγάρισε τον περικαλλή Ναό της Αγίας Σοφίας συμμετέχων και προεξάρχων στην ουνιτική λειτουργία της 12 Δεκεμβρίου 1452 (μνήμη αγίου Σπυρίδωνος). Τη λειτοργία αυτή τέλεσε ο καρδινάλιος Ισίδωρος (πρώην Κιέβου), απεσταλμένος του πάπα Νικολάου Ε΄, συμετείχαν δε ο αυτοκράτορας, μικρό μέρος του κλήρου και των μοναχών, απουσίαζε δε ο ΚΠόλεως Αθανάσιος Β΄, ο οποίος είχε εκλεγεί από την Πανορθόδοξο Σύνοδο της ΚΠόλεως του 1450, στη θέση του καθαιρεθέντα (από Πανορθόδοξη Σύνοδο) και διαφυγόντα στη Ρώμη Γρηγορίου Γ΄ Μάμμα (διορισμένου από τον αυτοκράτορα), ο οποίος είναι ο μοναδικός Πατριάρχη;ς ΚΠόλεως, που κατείχε και τον τίτλο του Λατίνου Πατριάρχη ΚΠόλεως!
Κατά την ουνίτικη αυτή λειτουργία, ο καρδινάλιος Ισίδωρος ανέγνωσε τον κατάπτυστο όρο της Φλωρεντινής συνόδου, μνημονεύτηκε δε το όνομα του πάπα Ρώμης Νικολάου Ε΄ και του καθαιρεθέντα και διαφυγόντα Γρηγόριου Γ΄ Μάμμα! Και όπως σημειώνει ο Δούκας: "Ήσαν δε και πολλοί οι ουκ ελάμβανον προσφοράν αντιδώρου ως βδελυκτήν θυσίαν τελεσθείσαν εν τη ενωτική λειτουργία".
ΙΚ