Ομολογία

ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ

 

Μαντείο η Εκκλησία;

 

 

 

 

του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

 

 

 

Προβλήματα είχαν δημιουργήσει μερικοί χριστιανοί της πρώτης Εκκλησίας της Κορίνθου ακόμα και σε θέματα αμιγῶς πνευματικά. 

Οι ευκατάστατοι προκαλούσαν με τη ζωή τους. Αλλά και όσοι ήσαν προικισμένοι με πνευματικά αγαθά, με χαρίσματα, με δωρεές του Αγίου Πνεύματος, προκαλούσαν με τον εγωισμό τους. Όσοι μεν νόμιζαν, ότι είχαν  σπουδαῖα χαρίσματα, φούσκωναν και υπερηφανεύοντο. Όσοι δε νόμιζαν, πως έχουν κατώτερα χαρίσματα, παρεπονούντο, ότι τάχα ο Θεός τους έχει αδικήσει και μέσα στη λατρευτική σύναξι δεν είχαν καμμιά θέσι!

 

 

● Σήμερα δεν κατανοούμε τόσο πολύ το πρόβλημα των χαρισμάτων, διότι έχουν ατονίσει ωρισμένα από τα λειτουργικά χαρίσματα της πρώτης Εκκλησίας, και μάλιστα τα πλέον εντυπωσιακά. Και καλώς έχουν ατονίσει, διότι όχι μόνο δεν οικοδομούσαν τους πιστούς, αλλά και γίνονταν αφορμή επάρσεως.

 

 

● Η περιέργεια ή ο ατομικός και ομαδικός εγωισμός σχετικά με χαρίσματα σήμερα συναντώνται σε εκτιμήσεις προσώπων, που αντί να θαυμάζουμε την αρετή τους, κρεμόμαστε από τα κατά το δικό μας «δοκούν» χαρίσματά τους.

Και σήμερα πολλοί αναζητούν χαρίσματα, «σημεία», και όχι αγιότητα. Το κατά πόσον η αγιότητα συνυπάρχει με τα χαρίσματα, είναι το σπουδαιότερο για την Εκκλησία θέμα. Ο απόστολος Παύλος, επειδή ταλάνισε το ζήτημα την Εκκλησία της Κορίνθου, αλλά και άλλες, το αντιμετωπίζει στην πρώτη προς Κορινθίους. Λέει: «Περὶ δὲ τῶν πνευματικῶν, ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν. Οἴδατε ὅτι, ὅτε ἔθνη ἦτε, πρὸς τὰ εἴδωλα τὰ ἄφωνα ὡς ἂν ἤγεσθε ἀπαγόμενοι».(ιβ΄1-2). Απόδοσις στην απλοελληνική: «Για τα πνευματικά δε χαρίσματα (τα χαρίσματα του Πνεύματος), αδελφοί, δεν θέλω να έχετε άγνοια. Ξέρετε, ότι, όταν ήσασταν εθνικοί (ειδωλολάτρες), συρόσασταν προς τα είδωλα τα άφωνα, σαν να σας τραβούσαν προς αυτά, σαν άβουλα όντα».

 

 

● Τα πνευματικά εδώ δεν είναι τα αναφερόμενα στην πνευματική ζωή, όπως αυτή νοείται στην Ορθόδοξο Εκκλησία. Είναι τα αναφερόμενα στις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος, που την εποχή εκείνη ήσαν εμφανείς. Μετά το βάπτισμα οι πιστοί έπαιρναν Πνεύμα Άγιο, που εκδηλωνόταν εμφανῶς.

Γι’ αυτό και ο Παύλος, όταν πρωτοήρθε στην Έφεσο και βρήκε δώδεκα άντρες, που είχαν πιστεύσει από τον Απολλώ, αναζήτησε το αν αληθινά είχαν πιστεύσει στον Ιησού Χριστό, αν είχαν το Πνεύμα το Άγιο: «Εἰ Πνεῦμα Ἅγιον ἐλάβετε πιστεύσαντες;». Αποδείχθηκε, ότι δέν είχαν βαπτισθῆ το χριστιανικό βάπτισμα. Και όταν βαφτίσθηκαν και έθεσε ο Παύλος τα χέρια του στο κεφάλι τους, «ἦλθε το Πνεῦμα το Ἅγιον επ’ αυτούς, ελάλουν τε γλώσσαις και προεφήτευον» (Πράξ.ιθ΄6).

 

 

● Οι χριστιανοί, πλημμυρισμένοι από Πνεύμα Άγιο, έφταναν σε πνευματική έξαρσι. Ζούσαν στον κόσμο του Θεού. Το Πνεύμα τους φωτιζόταν από το Πνεύμα το Άγιο. Η έξαρσις αυτή των χριστιανών δεν είχε καμμία σχέσι με την σατανική έκστασι των μάντεων. Άλλο πνεύμα Θεού, καθαρό και άγιο, και άλλο πνεύμα σατανικό, πονηρό και ακάθαρτο. Σπεύδει αμέσως ο Παύλος να κάνη την αντιπαράθεσι, διότι υπήρχαν δύο κίνδυνοι:

 

 

● Ο  ένας: Να ταυτιστούν μαντεία και εκκλησίες, μάντεις και πνευματοκίνητοι χριστιανοί.

Οι ειδωλολάτρες ήσαν ενεργούμενα του Σατανά. Σύρονταν και παρασύρονταν. Άβουλα νούμερα, που δεν είχαν να πουν τίποτε το ωφέλιμο. Οι προφήτες όμως (Α΄Πέτρ.α΄21), δεν ήσαν τυφλά όργανα. Δεν ήσαν «απαγόμενοι». Ήσαν ενσυνείδητα όργανα του Αγίου Πνεύματος. Γνώριζαν τι λένε. Και προ παντός λαλούσαν και λαλούν κατανοητά στο λαό «ρήματα», λόγια προς οικοδομήν και ωφέλεια, όχι προς ικανοποίησι περιεργείας ή προς επίδειξι.

Έτσι συλλειτουργεί και η Εκκλησία. Ο ιερέας, ο ψάλτης, ο λαός, συμμετέχουν συνειδητά. Κατανοούν τι λένε και τι ψέλνουν και τι ενεργούν.

Χρειάζεται προσοχή: Ο πνευματικός, ο διδάσκαλος του Ευαγγελίου, που συμβουλεύει απλά και πειστικά, καμμιά σχέση δεν έχουν με τα «μέντιουμ» και μάγισσες, με «πνευματιστές», με αστρολόγους, με μάντεις, με «ξορκιστές».

Όλοι αυτοί αποτελούν το λεγόμενο Σατανισμό. Άλλοι είναι ενεργούμενα του Διαβόλου, άλλοι απατεώνες, άλλοι αγύρτες. Εκμεταλλευόμενοι τη θρησκευτική τρομοκρατία, που ακούει π.χ. στο «Μούχουν κάνει μάγια!», και κάνουν χρυσές δουλειές. Το χειρότερο δε είναι, ότι επιχειρείται (και σε πολλές περιπτώσεις επιτυγχάνεται) συνεργασία σατανικών και «χριστιανικών» οργάνων.

 

 

● Ο δεύτερος κίνδυνος: Ξεκινά από όσα λέχτηκαν παραπάνω. Ο Διάβολος, από τη στιγμή, που ο Κύριος άρχισε τη διδαχή και το λυτρωτικό Του έργο, θέλησε να συνεταιρισθῆ μαζί Του!  Ο Κύριος αντιδρούσε, σαν άκουγε τα δαιμόνια, με το στόμα δαιμονισμένων, να διαφημίζουν την παρουσία Του. Αλλοίμονο, αν μ’ αυτό τον τρόπο ο Σατανάς αποσπούσε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων! «Καί δαιμόνια πολλά ἐξέβαλεν ὁ Ἰησοῦς, καί οὐκ ἤφιε λαλεῖν τά δαιμόνια, ὃτι ᾔδεισαν αὐτόν Χριστόν εἶναι» (Μάρκ.α΄34).

Το ίδιο αντέδρασε και ο απόστολος Παύλος στους Φιλίππους, όταν το πονηρό πνεύμα, με το στόμα του δαιμονισμένου κοριτσιού, έκανε την καλύτερη και αληθινότερη διαφήμιση για το έργο του (Πράξ.ιστ΄17). Ο Απόστολος όχι μόνο δεν δέχτηκε τη συμμαχία και τη στήριξι του Διαβόλου, αλλά και τον χτύπησε κατακέφαλα: «Παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ’ αὐτῆς. Και ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ» (Πράξ.ιστ΄18).

Λέγει ο ἱερός Χρυσόστομος: «Ο δαίμων βουλόμενος συγχεῖν τῶν πραγμάτων την τάξιν, και αρπάσαι των αποστόλων το αξίωμα, και πεῖσαι πολλούς προσέχειν αυτοῖς∙ όπερ ει εγεγόνει, ραδίως αν εντεύθεν αξιόπιστοι φανέντες, και τα παρ’ εαυτῶν επεισήγαγον αν» (Ε.Π.Ε.18^α,244).  Μετάφρασις: Ο δαίμονας ήθελε να προκαλέση σύγχυσι, ν’ αρπάση την αξιοπιστία των αποστόλων και να πείση πολλούς να προσέχουν σ’ αυτούς. Πράγμα, που αν γινόταν, θ’ αποκτούσαν τα δαιμόνια αξιοπιστία και θ’ανακάτευαν τα δικά τους μαζί με την αλήθεια.

 

 

● Άλλο, λοιπόν, χαρίσματα Αγίου Πνεύματος και άλλο σατανικές εκδηλώσεις. Λέει ο ἱερός Χρυσόστομος: «Το μέσον μαντείας και προφητείας τίθησι. Διά τοῦτο και διακρίσεις έλαβον πνευμάτων, ώστε διακρίνειν και ειδέναι, τίς μεν ο Πνεύματι φθεγγόμενος καθαρῷ, τίς δε ακαθάρτῳ» (Ε.Π.Ε. 18^α,242). Μετάφρασις: Τη διαφορά ανάμεσα στη μαντεία και προφητεία παρουσιάζει. Γι’ αυτό άλλωστε υπήρχε το χάρισμα να διακρίνουν τα πνεύματα, για να ξεχωρίζουν, ποιος μεν μιλάει με καθαρό πνεύμα, ποιος δε με ακάθαρτο.