Ομολογία

Θαύματα της πίστεως

[Εβ 11,24-26, 32-40]


Ορθοδοξία επικράτησε να λέγεται η ορθή πίστη της μιάς αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού σε αντίθεση προς τις πολλές αιρέσεις που πιστεύουν στην πλάνη και μάχονται την ορθή πίστη, εμφανιζόμενες αυτές ως ορθή πίστη.
Για την αληθινή πίστη, τη μόνη που σώζει, γίνεται λόγος στο αποστολικό ανάγνωσμα της Α΄ Κυριακής των Νηστειών ή Κυριακής της Ορθοδοξίας.

Τι είναι πίστη; Πάντως όχι κάτι το αόριστο και αφηρημένο.
Κατά τον απόστολο Παύλο «πίστη είναι ύπαρξη πραγμάτων που ελπίζονται, γιατί τώρα μεν δεν βλέπονται, αλλά πάντως ελέγχονται χειροπιαστά».
Μετά τον ορισμό της πίστεως ο Απόστολος αναφέρει 14 άντρες και 2 γυναίκες της ιστορίας του Ισραήλ που είχαν μεγάλη πίστη, τους Άβελ Ενώχ Νώε, Αβραάμ, Σάρρα, Ισαάκ, Ιακώβ, Ιωσήφ, Μωϋσή, Ραάβ, Γεδεών, Βαράκ, Σαμψών, Ιεφθάε, Δαυΐδ, Σαμουήλ.

Ο απόστολος Παύλος στην περικοπή μας θαυμάζει το Μωϋσή σαν άνδρα μεγάλης πίστεως, επειδή δεν παρέμεινε στην αυλή του Φαραώ για να εξελιχθεί σαν Αιγύπτιος άρχοντας, αλλ’ αρνήθηκε την ευκαιρία αυτή της ζωής του ν’ απολαύσει εξουσία πλούτο ηδονές και προτίμησε τη συγκακοπάθεια με τον υπόδουλο λαό του Θεού στον τύραννο Φαραώ.
Από τα προαναφερθέντα «αγαθά» της Αιγύπτου θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο τις περιφρονήσεις σαν Ιουδαίος. Στην περίπτωση αυτή των περιφρονήσεων ο Μωϋσής έχει όμοιό του μόνο το Χριστό, αν και δεν τον γνώρισε. Ο Χριστός θα έρθει βέβαια στον κόσμο 1250 χρόνια αργότερα από το Μωϋσή και θα υποστεί τους γνωστούς ονειδισμούς της δίκης και της σταυρώσεώς του, αλλ’ ο Μωϋσής χωρίς να το καταλάβει έγινε τύπος του Χριστού. Και το έκανε αυτό ο Μωϋσής διότι είχε «καρφώσει» τα μάτια της πίστεως στις ανταμοιβές του Θεού. Τόσο πολύ πίστευε στο Θεό. Αρνήθηκε τα έτοιμα και ευχάριστα και ζηλευτά κατά κόσμο, αλλά ανθρώπινα και γήινα, και περίμενε τα θεία και αιώνια που πίστευε και ήλπιζε, αλλά δεν τα έβλεπε.

Ο απόστολος Παύλος για τους 7 μετά το Μωϋσή (Ραάβ, Γεδεών, Βαράκ, Σαμψών, Ιεφθάε, Δαυΐδ και Σαμουήλ) και για άλλους προφήτες, επειδή για να εξιστορήσει για τον καθένα χωριστά απαιτούνταν πολύς χρόνος, αναφέρει συνοπτικά τα κατορθώματά τους, που έκαναν με την πίστη στο Θεό. Ποια κατορθώματα; Ότι κατανίκησαν βασίλεια, εφάρμοσαν στη διακυβέρνηση δικαιοσύνη, πέτυχαν την πραγματοποίηση υποσχέσεων, έκλεισαν στόματα λιονταριών, έσβησαν την ακατάσχετη δύναμη της φωτιάς, γλύτωσαν το κεφάλι τους από σφαγές, από αδύνατοι έγιναν δυνατοί, αποδείχτηκαν ισχυροί στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή ισχυρά στρατεύματα των εχθρών παραταγμένα σε θέση μάχης, κάποιες γυναίκες πήραν πίσω τους άνδρες τους που είχαν πεθάνει αφού προηγουμένως αναστήθηκαν θαυματουργικώς, άλλοι τυμπανίστηκαν, δηλαδή καρφώθηκαν σε σανίδα και περίπου πέθαναν όπως ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Δεν δέχτηκαν να γλυτώσουν από τον πρόσκαιρο θάνατο αρνούμενοι την πίστη, αλλ’ έμειναν σταθεροί και πέθαναν, για να πετύχουν την καλύτερη ανάσταση παρά την πρόσκαιρη ζωή. Κάποιοι άλλοι δοκίμασαν εμπαιγμούς, μαστιγώσεις, φυλακίσεις, λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν από διλήμματα, αποκεφαλίστηκαν με μαχαίρι, γύριζαν ντυμένοι με προβειές και δέρματα γιδιών, με στερήσεις, με θλίψεις, με κακουχίες. Περιπλανιώνταν στις ερήμους, στα βουνά, στα σπήλαια, στις τρύπες της γης. Τέτοιες τιμές, διότι έτσι τις βλέπει ο απόστολος Παύλος, δεν τις άξιζε ο κόσμος. Μόνο οι άνθρωποι της πίστεως τις άξιζαν.

Όλοι αυτοί, λέει ο απόστολος Παύλος, θαυμάστηκαν και εγκωμιάστηκαν σαν άνθρωποι πίστεως. Δεν απόλαυσαν όμως την υπόσχεση της ουράνιας βασιλείας αμέσως, διότι ο Θεός είχε προβλέψει για μας που ζούμε σε υστερότερα χρόνια κάτι καλύτερο, να μη λάβουν δηλαδή όλοι αυτοί την τελείωση χωρίς εμάς, αλλά να τη λάβουμε όλοι μαζί κατά την κοινή ανάσταση, και εκείνοι που έζησαν πολύ παλιά και εμείς που ζούμε σήμερα.
Ζωή στηριζόμενη στην πίστη δεν είναι ποτέ απόλαυση, αλλά συνεχής δοκιμασία και θλίψη. Για να μιλήσουμε ακριβέστερα, είναι απόλαυση, και μάλιστα μεγάλη και «υπερέχουσα πάντα νουν», αλλά απόλαυση πνευματική, τέτοια που ο μακριά από την πίστη κόσμος δεν μπορεί να την καταλάβει, και τη θεωρεί κακοπέραση και θλίψη. Διότι «Χριστός= κατά κόσμον θάνατος, κατά πνεύμα ζωή. Ο μακριά από την πίστη κόσμος το πρώτο το βλέπουν, το δεύτερο δεν το πιστεύουν». Δεν είναι άξιος ο κόσμος να καταλάβει κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι της πίστεως ακόμη και το θάνατό τους για το Χριστό τον θεωρούν κέρδος. «Για μένα ζωή μου είναι ο Χριστός, είπε άλλοτε ο απόστολος Παύλος, και ο θάνατος κέρδος». Πράγμα ανεξήγητο με την ανθρώπινη λογική.

Πίστη και κόσμος δύο πράγματα αντίθετα.
Ο κόσμος και η αίρεση έχουν ανορθόδοξη αντίληψη για την αλήθεια τη ζωή και την ευτυχία. Το θάνατο και την κόλαση τα θεωρούν ζωή και ευτυχία.
Ο πιστός, φρονώντας τα του Χριστού και έχοντας νουν Χριστού ξέρει και ζει την αληθινή ζωή και ευτυχία και τώρα μέσα στις δοκιμασίες και μετά το θάνατο κοντά στο Θεό.

Iεροκήρυξ