Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009













Ι΄


ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ




Το παπικό πρωτείο είναι μια θεωρία, η οποία αναπτύχθηκε κυρίως από τον 5ο αιώνα στη Ρώμη (χωρίς να λείπουν και προγενέστερες προσπάθειες), για την εξαιρετική αυθεντία του Πάπα σε ολόκληρη την Εκκλησία.
Ο Πάπας της Ρώμης είχε τιμηθεί με τα πρώτα «πρεσβεία τιμής» (κανόνες ς΄ της Α΄, γ΄ της Β΄, κη΄ της Δ΄ και λς΄ της Πενθέκτης) μεταξύ των πέντε πατριαρχών και χαρακτηριζόταν ως πρώτος μεταξύ ίσων (primus inter pares).

Η θεωρία του παπικού πρωτείου θεμελιώθηκε στην διαμόρφωση μιας νέας διδασκαλίας για το ιδιαίτερο «λειτούργημα του Πέτρου» (officium Petri) στο χορό των Αποστόλων.
Σύμφωνα με την διδασκαλία αυτή, ο απόστολος Πέτρος παρέλαβε από το Χριστό το πλήρωμα της αποστολικής εξουσίας, την οποίαν μετεβίβασε και στους άλλους αποστόλους.
Υπό το πνεύμα αυτό, ο Πάπας της Ρώμης ως διάδοχος του Πέτρου (successor Petri) προβλήθηκε και ως συνεχιστής του λειτουργήματος του Πέτρου στην Εκκλησία, ενεργώντας ως τοποτηρητής του (vicarius Petri) ή και ως ο ίδιος ο Πέτρος (Petrus ipse) και διαιωνίζοντας το λειτούργημα του Πέτρου στη ζωή της Εκκλησίας.
Με τη θεωρία αυτή, ο Πάπας διεκδικούσε την υπεροχή της αυθεντίας του και έναντι της Οικουμενικής Συνόδου, ενώ από τον 11ο αιώνα επεξέτεινε την αξίωση αυτή και έναντι των φορέων της πολιτικής εξουσίας.
Σύμφωνα με την εξουσία των δυο ξιφών, ο Πάπας παραλαμβάνει από τον Χριστό τόσο την ιερατική, όσο και την πολιτική εξουσία.
Την μεν πρώτη, για να την ασκεί ο ίδιος στην Εκκλησία, την δε άλλη για να την αναθέτει στους κοσμικούς άρχοντες, με το δικαίωμα ελέγχου του τρόπου ασκήσεώς της (θεωρία των δυο ξιφών).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδοκίμαζε πάντοτε τη θεωρία του παπικού πρωτείου, η οποία υπήρξε η κύρια αιτία του Σχίσματος του 1054.


Τα σπέρματα της θεωρίας αυτής του παπικού πρωτείου βρίσκονται στα Ευαγγέλια και στις Πράξεις των Αποστόλων.
Ο απόστολος Πέτρος θεωρείται ο κορυφαίος των αποστόλων και από τον Παπισμό, ως ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ρώμης.
Απλός αγράμματος ψαράς με το όνομα Συμεών ή την ελληνική εκδοχή Σίμων, κλήθηκε από τον Χριστό να γίνει μαθητής του, ως δευτερόκλητος μετά τον αδελφό του απόστολο Ανδρέα.
Υπήρξε η δεσπόζουσα μορφή της πρώτης Εκκλησίας ως το θάνατό του το 64.
Ο Χριστός τον ονόμασε Κηφά, δηλ. βράχο/λίθο, από όπου η ονομασία του Πέτρος στην ελληνική και Petrus στη λατινική, όπου η αραμαϊκή λέξη kepha αντιστοιχεί στη λέξη petra.
Ήταν γιος του Ιωνά και νυμφευμένος και συνεργάτης με τους Ιάκωβο και Ιωάννη. Ήταν μια σύνθετη και πολύ ανθρώπινη προσωπικότητα, ταλαντευόμενος και ασταθής, παρορμητικός και βίαιος, ευερέθιστος και με συχνές εκρήξεις θυμού. Ευγενικός και ικανός για μεγάλη πίστη και αγάπη.
Μάθαινε αργά και αρκετές φορές έσφαλλε, αργότερα όμως, όταν ανέλαβε ευθύνες, απέδειξε ωριμότητα και ικανότητα, η δε ισχυρή προσωπικότητά του πρέπει ασφαλώς να έπαιξε κάποιο ρόλο στο προβάδισμά του έναντι των άλλων Αποστόλων.


Τα συνοπτικά Ευαγγέλια γενικά συμφωνούν και τονίζουν με την ίδια έμφαση την πρωτοκαθεδρία του Πέτρου ανάμεσα στους δώδεκα Αποστόλους.
Επίσης συμφωνούν στο γεγονός, ότι ο Πέτρος μιλούσε εξ ονόματος της ομάδας και απέλαυνε κάποιας πρωτοκαθεδρίας έναντι των άλλων μαθητών, το δε όνομά του αναφέρεται πρώτο στη σειρά.
Ήταν ο εκπρόσωπος και ο συλλογικός εκφραστής των μαθητών.
Η εντολή του Χριστού «ποίμενε τα πρόβατά μου» και «βόσκε τα αρνία μου» επιβεβαιώνει το μεγάλο κύρος του Πέτρου στην Αποστολική Εκκλησία, το οποίον διαφαίνεται στη Σύνοδο των Ιεροσολύμων.
Σ’ αυτόν πρώτον από τους δώδεκα Αποστόλους εμφανίστηκε ο Χριστός μετά την Ανάσταση.
Από τα Ευαγγέλια, τα τρία πρώτα τονίζουν ακριβώς αυτή την πρωτοκαθεδρία του Πέτρου, ενώ το τέταρτο του Ιωάννη έμμεσα την αμφισβητεί.
Ο Ιωάννης καταγράφει, ότι ήταν αυτός που γνώρισε τον Πέτρο στο Μεσσία, αυτός ήταν ο μαθητής «ον ηγάπα» ο Ιησούς και τη στενή σχέση του με τον Χριστό.
Παρ’ όλα αυτά, δεν αρνείται το μεγάλο κύρος του Πέτρου αναφέροντας τα λόγια του Χριστού «ποίμαινε τα πρόβατά μου» και «βόσκε τα αρνία μου» (Ιω. 21. 15-16), παρ’ όλον ότι σ’ ολόκληρο το ευαγγέλιο φαίνεται να μοιράζεται ο Πέτρος την πρωτοκαθεδρία του με τον Ιωάννη .


Κήρυξε στη Σαμάρεια, στη Λύδδα, στην Ιόπη, στην Καισάρεια και στα Ιεροσόλυμα, όπου παρέδωσε αργότερα την εκεί διαποίμανση στον Ιάκωβο.
Στην αποστολική του δραστηριότητα συνοδευόταν από τη σύζυγό του (Κορ. Α΄ 9. 5) αγία Περπέτουα (30 Ιουνίου).
Ο ίδιος στην Α΄ επιστολή του αναφέρει αποστολική περιοδεία στον Πόντο, Γαλατία, Καππαδοκία, Ασία και Βιθυνία.
Μαρτύρησε στη Ρώμη το 64, με το διωγμό του Νέρωνα, σταυρώθηκε δε με την κεφαλή προς τα κάτω, σύμφωνα με δική του θέληση, σαν ένδειξη σεβασμού προς τον Κύριό του.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 29 Ιουνίου μαζί με τον απόστολο Παύλο, η δε προσκύνηση των αλυσίδων του αποστόλου Πέτρου εορτάζεται στις 16 Ιανουαρίου. Επίσης, η θυγατέρα του αποστόλου Πέτρου, οσία Πετρονίλλα, εορτάζει στις 31 Μαΐου.


Σε κανένα βιβλίο της Κ. Διαθήκης δεν αναφέρεται σαφώς η παρουσία του Πέτρου στη Ρώμη.
Όμως η αναφορά του ιδίου στην Α΄ επιστολή στους «εν Βαβυλώνι» είναι μια αρκετά αξιόπιστη ένδειξη, ότι ο Πέτρος κάποια περίοδο της ζωής του διέμεινε στη Ρώμη (Πέτρ. Α΄ 5. 13).
Η ισχυρότερη ένδειξη σε ενίσχυση της θέσης, ότι ο Πέτρος μαρτύρησε στη Ρώμη βρίσκεται στην προς Ρωμαίους επιστολή του Ρώμης Κλήμη Α΄ το 96 (5. 1- 6. 4). Αλλά και μεταγενέστερες μαρτυρίες συνηγορούν στο ότι ο Πέτρος μαρτύρησε στη Ρώμη επί Νέρωνα, όπως: Στις Αποστολικές Διαταγές, στο Πασχάλιο Χρονικό της Εκκλησίας Ιεροσολύμων, στην Επιστολή του Ρώμης Κλήμη Α΄ προς τον Ιεροσολύμων Ιάκωβο, στον Κύπρου Επιφάνιο, στον Ευσέβιο, στον Λουγδούνου Ειρηναίο, στον Κορίνθου άγιο Διονύσιο, στον Γάϊο τον πρεσβύτερο, στον Συναξαριστή, στο Απολυτίκιο του αγίου και στις ιστοσελίδες των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας και Αντιοχείας.


Ο Πέτρος αναδείχθηκε, αμέσως μετά το θάνατο του Χριστού, ως ο ηγέτης της πρώτης Εκκλησίας. Επί 15 περίπου χρόνια μετά την Ανάσταση, η μορφή του Πέτρου κυριάρχησε στην κοινότητα. Προΐσταται στην εκλογή του Ματθία ως αποστόλου. Ήταν ο πρώτος που έλαβε το λόγο και κήρυξε την ημέρα της Πεντηκοστής. Επίσης μίλησε εξ ονόματος των αποστόλων στο ιουδαϊκό θρησκευτικό δικαστήριο, στην Ιερουσαλήμ. Ο Πέτρος οδήγησε τους δώδεκα στη διεύρυνση της Εκκλησίας «δια πάντων» (Πράξ. 9. 32).

Από την παράθεση στοιχείων, αγιογραφικών, αγιοπατερικών και ιστορικών, μάλλον οδηγούμεθα στο συμπέρασμα, ότι υπήρχε εκκλησιαστική (όχι απαραίτητα ρωμαϊκή) παράδοση, περί της καταφανούς ανωτερότητας του Πέτρου έναντι όλων των άλλων Αποστόλων και της παρουσίας του στη Ρώμη, στα οποία στηρίζονται οι παπικοί, για να θεμελιώσουν το πρωτείο τους.

Στα αγιογραφικά στοιχεία, πράγματι φαίνεται, ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στον Πέτρο, έναντι των άλλων αποστόλων. Π.χ. στο «συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. Και δώσω σοι τας κλεις της βασιλείας των ουρανών…..» (Ματθ. 16. 18-19), στο «ποίμαινε τα πρόβατά μου» (Ιω. 21. 15-17), στο «αλλ’ υπάγετε είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω…..» (Μάρκ. 16. 7) ή στο «και συ ποτε επιστρέψας στήριξον τους αδελφούς σου» (Λουκ. 22. 32), δείχνεται μια ιδιαίτερη προτίμηση προς τον Πέτρο, πράγμα που δεν δείχνεται στους άλλους μαθητές, όπως π.χ. στον Ιωάννη, τον μαθητή «ον ηγάπα». Στην προηγούμενη δε αποστροφή, η αναφορά ιδιαίτερα στον Πέτρο και συλλήβδην στους άλλους μαθητές, δείχνει αυτή την ιδιαιτερότητα. Εξ άλλου, η Εκκλησία θεωρεί τον Πέτρο ως τον κορυφαίο μαθητή και όχι μόνο. Επίσης αναφέρεται, ότι είναι εκείνος που αγάπησε το Θεό περισσότερο από κάθε άλλον: «Δεν είμαστε πιο δυνατοί από το Σαμψών, ούτε σοφώτεροι από τον Σολομώντα, ούτε πιο γνωστικοί από τον θεϊκό Δαβίδ, ούτε αγαπάμε τον Θεό περισσότερο από τον κορυφαίο Απόστολο Πέτρο…..» (αγίου Ησυχίου Ιεροσολύμων, Κεφάλαια Αντιρρητικά, Α΄ Εκατοντάς. ΕΠΕ – Φ 13. 471).

Αλλά και από την πλευρά του αποστόλου Πέτρου έχουμε προσπάθεια εξάσκησης πρωτείου (η οποία δεν ευδοκίμησε), στην περίφημη Σύνοδο των Ιεροσολύμων το 50 (που κανονικά έπρεπε να ονομαστεί Α΄ Οικουμενική), για το θέμα της σωτηρίας ή μη των εξ εθνών Χριστιανών (μη περιτετμημένων), καθώς και κατά των αιρετικών Σίμωνα του μάγου και Κηρίνθου. Στη Σύνοδο αυτή συγκεντρώθηκαν όλοι οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι, ο Παύλος και ο Βαρνάβας. Αφού έγινε συζήτηση για τα θέματα αυτά σηκώθηκε ο Πέτρος και τους είπε: «Αδελφοί, εσείς ξέρετε καλά ότι ο Θεός από παλιά με διάλεξε από όλους μας εμένα, για ν’ ακούσουν οι εθνικοί από το στόμα μου το λόγο του ευαγγελίου και να πιστέψουν». (Πράξεις 15. 7). Ο Πέτρος λοιπόν είναι ο απόστολος των εθνών, κατά τα λεγόμενά του και όχι ο Παύλος, είναι αυτός που θα είναι ο ποιμένας όλων των εθνών, μιας και ο ίδιος ο Θεός του εμπιστεύθηκε αυτό το ρόλο μεταξύ όλων των αποστόλων, πράγμα που είναι απότοκο της εντολής του Κυρίου «ποίμαινε τα πρόβατά μου» (Ιω. 21. 16).

Αλλ’ εκτός των αγιογραφικών παραπομπών, υπάρχουν και οι αγιοπατερικές και οι ιστορικές, που ανυψώνουν τον Πέτρο σε υψηλότερο βάθρο, δηλαδή μπορούμε να πούμε, σ’ αυτό του πρωτείου διαποίμανσης και διδασκαλίας και όχι μόνο του πρωτείου τιμής, δόθηκε δε αυτό το προνόμιο και στον εκάστοτε Πάπα με ένα ιδιάζοντα καταστατικό τρόπο, από Συνόδους, Αγίους και αυτοκράτορες: Από τον άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη και το Μ. Βασίλειο, από τις Συνόδους Σαρδικής, Γ΄ Οικουμενική, Δ΄ Οικουμενική, Καρθαγένης και την Ιγνατιανή. Επίσης υπάρχει νομοθετική κύρωση του πρωτείου με τον 131 νόμο του Ιουστινιανού Α΄. Το πρωτείο αναγνωρίζουν, άμεσα ή έμμεσα επίσης, οι άγιοι της Εκκλησίας μας: πάπας Κλήμης Α΄, Αντιοχείας Ιγνάτιος, Λουγδούνου (Λυών) Ειρηναίος, πάπας Ανίκητος, πάπας Στέφανος Α΄, Ιερώνυμος, Ιππώνος Αυγουστίνος, πάπας Κελεστίνος Α΄, Αλεξανδρείας Κύριλλος Α΄, πάπας Λέοντας Α΄, Κων/πόλεως Ανατόλιος, πάπας Αγαπητός Α΄, πάπας Γρηγόριος Α΄ Διάλογος, πάπας Μαρτίνος Α΄, αυτοκράτορας Μαρκιανός, αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄, πάπας Αγάθωνας, άγιος Θεόδωρος Στουδίτης, άγιος Ιγνάτιος Κων/πόλεως, Μ. Φώτιος.

Είναι αλήθεια, ότι η όλη προσπάθεια των παπών της Ρώμης να μετατρέψουν το πρωτείο τιμής (primus inter pares), σε πρωτείο εξουσίας (primus) δεν ευδοκίμησε τελικά μέσα στους κόλπους της καθόλου Εκκλησίας, αν και υπήρξαν κατά καιρούς «καλοθελητές» και άγιοι ακόμη, που με περισσή ευκολία και ίσως αγαθότητα ήταν πρόθυμοι να το αποδώσουν στον προκαθήμενο της ρωμαϊκής Εκκλησίας, χωρίς να πονηρευτούν, ότι και η παραμικρή νύξη θα προσλαμβάνονταν από τη Ρώμη, ως απόδειξη της υπεροχής της αυθεντίας της έναντι της καθόλου Εκκλησίας.
Διάφορες κατά καιρούς προσπάθειες της Ρώμης να θεμελιώσουν την αξίωση του πρωτείου, συνάντησαν πολλές φορές χλιαρές μόνον αντιδράσεις από τους Πατέρες της Ανατολής, οι οποίοι έθεταν ως πρώτη προτεραιότητα το ασάλευτον της Πίστης και θεωρούσαν αυτό ως το «κινδυνευόμενον» και σε δεύτερο βαθμό το πρωτείο.
Από την άλλη, τόσον ο σεβασμός των Πατέρων προς την πρώτη αποστολική καθέδρα, όσο και η «φασιστικώ τω τρόπω» αντιμετώπιση του θέματος από την καθέδρα αυτή «έθετο φυλακήν τοις στόμασι» των Πατέρων (άγιος Νεκτάριος).


Μετά το Σχίσμα του 1054, η Ρώμη κυριολεκτικά «ξεσάλωσε» και έφτασε στο σημείο το παπικό πρωτείο να καταστεί, μαζί με το αλάθητο, επίσημη θέση της ΡΚαθολικής «εκκλησίας» στην Α΄ Βατικανή σύνοδο της Ρώμης το 1870 υπό τον Πάπα Πίο Θ΄. Εκεί, ο Πάπας αναφέρεται ως ο τοποτηρητής του Χριστού και μοναδικός αντιπρόσωπός του πάνω στη γη.
Είναι ο αρχηγός και η ορατή κεφαλή της Εκκλησίας, δηλ. στο πρόσωπό του συνοψίζεται ολόκληρη η Εκκλησία, η θέση όμως αυτή είναι καθαρά αιρετική, αφού η αλήθεια είναι, ότι μόνον ο Χριστός είναι κεφαλή και αρχηγός της Εκκλησίας. Αυτό το βρίσκουμε στην προς Εφεσίους επιστολή: «και πάντα υπέταξεν (ο Πατέρας) υπό τους πόδας αυτού, και αυτόν (τον Χριστό) έδωκεν κεφαλήν υπέρ πάντα τη εκκλησία, ήτις εστί το σώμα αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (1. 22-23).
Έτσι, ο Πατέρας καθιστά το Χριστό κεφαλή της Εκκλησίας του, που είναι το σώμα του και κανέναν άλλον.
(Το σχετικό κείμενο της Α΄ Βατικανής κατατίθεται στην ενότητα περί του αλαθήτου).




Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ


Yποσημ. του blog apotixisi : Τα περί του θανάτου του Πέτρου εις Ρώμην εκτιθέμενα από τον εκλεκτό συντάκτη του άρθρου αποτελούν προσωπικές του απόψεις.

14 σχόλια:

  1. Αγαπητέ Οδυσσέα,

    Σεβόμενοι την προσπάθειά σου, όπως και τη δική μας να αντιστρέψουμε μια κατάσταση η οποία μοιάζει τελεσίδικη, αυτή της εξαφανίσεως της Ορθοδόξου πίστεως, σου επιτρέψαμε μέχρι σήμερα να χρησιμοποιείς και τα κείμενά μας.

    Μετά την αδυναμία που δείχνεις και την επιμονή σου να δημοσιεύεις τα απαράδεκτα κείμενα του εκλεκτού σου φίλου Καρδάση, σου απαγορεύουμε να ξαναχρησιμοποιήσεις όχι μόνο τα κείμενά μας, αλλά ούτε καν το όνομά μας.

    Αμέθυστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν τα περί της παρουσίας του Πέτρου στη Ρώμη και τον εκείσε μαρτυρικό του θάνατο αποτελούν προφανώς αποκυήματα της φαντασίας του συντάκτη του άρθρου αυτού (προσωπικές του απόψεις), τότε η Εκκλησία ΠΑΡΑΠΛΑΝΑ τους πιστούς της ψάλλοντας κατά την εορτή της προσκήνυσης της τιμίας αλύσεως του αγίου και πανευφήμου αποστόλου Πέτρου στο απολυτίκιο της 16ης Ιανουαρίου:
    «Την Ρώμην μη λιπών, προς ημάς επεδήμησας, δι’ ων εφόρεσας τιμίων αλύσεων, των Αποστόλων πρωτόθρονε, ας εν πίστει προσκυνούντες δεόμεθα, ταις προς Θεόν πρεσβείαις σου, δώρησαι ημίν το μέγα έλεος».
    Αν λοιπόν δεν πήγε ποτέ στη Ρώμη, πως ποτέ δεν την εγκατέλειψε;

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αν τα επιχειρήματα σου, ότι ο συναξαριστής και τα απολυτίκια, και οι ιστοσελίδες των πατριαρχείων, αναφέρουν τον φανταστικό θάνατο του Πέτρου στη Ρώμη τα θεωρείς ισχυρά, τότε και τα υπόλοιπά σου επιχειρήματα περί του πρωτείου του Πέτρου, είναι πολύ ΑΔΥΝΑΜΑ. Δεν μας έπεισαν.
    Είναι γνωστό στους θεολόγους ότι και στα τροπάρια και στους συναξαριστάς έχουν παρεισφρύσει πολλά ...ανιστόρητα μυθεύματα.
    Ο Αγιος Νικόδημος έκαμε ένα ξεκαθάρισμα, αλλά χρειάζεται και άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Επομένως η Εκκλησία παραπλανά, όχι όμως όπως φαίνεται μόνο με τους συναξαριστές και τα απολυτίκια, αλλά και εν Συνόδω. Έτσι:

    Στην Πανορθόδοξη Σύνοδο Κων/πόλεως του 1722 στην εγκύκλιο προς τους Ορθοδόξους Αντιοχείς αναφέρεται: «….. Προς δε τούτοις φαίνεται, ότι και ο Πέτρος τον Κλήμεντα εχειροτόνησεν επίσκοπον Ρώμης και όχι της οικουμένης, καθώς ο ίδιος Κλήμης ομολογεί εις την επιστολήν, όπου γράφει προς Ιάκωβον των Ιεροσολύμων επίσκοπον λέγων. «μια συνηθροισμένων των αδελφών πάντων, της χειρός μου λαβόμενος, στας εν μέσω τη εκκλησία, ακούσατέ μου, (ο Πέτρος) έφη, τέκνα και αδελφοί. του μεν εμού δρόμου το τέλος εγγύς. Τούτο γαρ και ήδη μοι έγνωσται. Κλήμεντα δη τούτον επίσκοπον υμίν χειροτονώ σήμερον, ώ και την εμήν των λόγων επίστευσα καθέδραν» (Ρωμανίδη Ι. Δογματική Θεολογία, τ. Β΄, σελ. 436-437).

    Μήπως ο Κων/πόλεως Ιερεμίας, ο Αντιοχείας Αθανάσιος, ο Ιεροσολύμων Χρύσανθος και οι λοιποί δεν ήξεραν τι τους γινόταν;

    Τελικά, ποιός κοροϊδεύει ποιόν;

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αφησε τα του Πέτρου που είναι δευτερεύον ζήτημα και πές αυτά που καλλιεργείς στη φαντασία σου περί του Πρωτείου εξουσίας του Πέτρου.
    Ολα είναι της άρρωστης φαντασίας σου.
    Η Εκκλησία του Χριστού δεν δέχθηκε ποτέ το πρωτείο εξουσίας στον Πέτρο.
    Το τι ήθελαν και θέλουν οι παπικοί λίγο μας ενδιαφέρει.
    Εσύ ακόμα και στον απόστολο Πέτρο πλάθεις με τη φαντασία σου να ήθελε πρωτείο εξουσίας. Λίγη ντροπή, κύριε.
    Δεν είναι αυτά επιχειρήματα. Είναι χαζομάρες του μυαλού σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ίσως να έχουμε άρρωστη φαντασία αγαπητέ.
    Η δική σου υγιής φαντασία, γιατί δεν απαντά σ' αυτά που λέγει η Πανορθόδοξη Σύνοδος του 1722;
    Μήπως θέλει πολύ μελέτη το θέμα;

    Αφού λοιπόν η Εκκλησία δεν δέχθηκε ποτέ το πρωτείο εξουσίας στον Πέτρο, γιατί τον έβαλε να μιλάει (τον Πέτρο) μέσω του Πάπα της Ρώμης (Δ΄ Οικουμενική); Έναν Πέτρο, που υποτίθεται δεν είχε πάει ποτέ στη Ρώμη;

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Που λέει το κείμενο ότι αυτά έγιναν στη Ρώμη, διαστρεβλωτά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Επειδή είμαι διαστρεβλωτής μεταφέρω την επικύρωση, ότι ο Πέτρος μιλάει μεσω του πάπα της Ρώμης από τους Πατέρες της Δ΄ Συνόδου:

    Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος (451) απεκάλεσε τον επίσκοπο Ρώμης Λέοντα Α΄ "αρχιεπίσκοπον πάσης της Οικουμένης, πατέρα τε και πατριάρχην" (Acta Conciliorum Oecumenorum 1.1.2, 102. Δ. Βακάρου, Η ιερωσύνη στην εκκλησιαστική γραμματεία των πέντε πρώτων αιώνων, σελ. 301). Δηλ. ο Πάπας είναι αρχιεπίσκοπος πάσης της Οικουμένης, πατέρας πάσης της Οικουμένης και πατριάρχης πάσης της Οικουμένης, Επίσκοπος δηλ. της μιάς Οικουμενικής Εκκλησίας, σύμφωνα με τις απόψεις του Αυγουστίνου, ότι όλες οι τοπικές Εκκλησίες υπάγονται, έπονται και εμπεριέχονται στη Μία Οικουμενική Εκκλησία, αντίθετα με τη θεολογία της Ανατολής, που θεωρεί την κάθε τοπική Εκκλησία Οικουμενική Εκκλησία. Αλλά επίσης έχουμε και την αναφώνηση των Πατέρων της Συνόδου, ως προς τον Τόμο του Λέοντα: "..... Πέτρος δια Λέοντος ταύτα εξεφώνησεν......", πράγμα που θεωρείται ότι αποτελεί "τον μεγαλύτερο θρίαμβο του παπισμού στην ιστορία της Συνόδου μέχρι τη στιγμή εκείνη" (Mansi VI, 972. ACO II, 1, 2, 81 [277]. Και αλλαχού: «τρίτον δε του μακαριωτάτου ανδρός πασών των εκκλησιών αρχιεπισκόπου Λέοντος του την Νεστορίου και Ευτυχούς αίρεσιν καταδικάσαντος τα αποσταλέντα γράμματα φανερούσιν ποία της αληθείας η πίστις» (Mansi VII, 9 ACO II, 1, 2, 93 [289]).

    Αλλά και ο άγιος Νεκτάριος αναφέρεται στα του Λέοντα με καθόλου κολακευτικά λόγια:
    Το φρόνημα του πάπα Λέοντα Α΄ περί της ηγεμονίας των παπών στην Εκκλησία και της υπεροχής του επισκόπου Ρώμης φαίνεται στην επιστολή του προς την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο: «….. δι’ ου την αγίαν ημών αδελφότητα προς ανατροπήν μεν των επιβουλών του διαβόλου, της δε της εκκλησιαστικής ειρήνης ανάκτησιν συνελθείν εβουλήθη, φυλαττομένων τω θρόνω του μακαριωτάτου Πέτρου του αποστόλου των τε δικαίων, και της τιμής επί τοσούτον, ως και ημάς υπ’ αυτού προς τούτο δι’ οικείων προτραπήναι γραμμάτων, εφ’ ω τε την οικείαν παρουσίαν ημάς παρασχείν τη αγία συνόδω, όπερ μεν ουν ουκ ηδύνατο, ουδέ η ανάγκη του καιρού, ουδέ μην τις επιτρέψαι συνήθεια…..».
    Ο απεσταλμένος του Λέοντα, επίσκοπος Πασχαλίνος απευθυνόμενος προς την Σύνοδο της Χαλκηδόνας ανέφερε: «Του Μακαριωτάτου και Αποστολικού επισκόπου των Ρωμαίων πόλεως κεφαλής υπάρχοντος πασών των Εκκλησιών, προστάξεις έχομεν, εν αις κατηξίωσε διαλαλήσαι, όπως Διόσκορος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας μη συγκαθεσθή εν τω συνεδρίω…..», σε ερώτημα δε των συνέδρων, γιατί αυτός ο αποκλεισμός, ο άλλος παπικός επίσκοπος Λουκίνσιος αποκρίθηκε: «….. σύνοδον ποιήσαι επιτροπής δίχα του Αποστολικού θρόνου…..», ο δε Πασχαλίνος πρόσθεσε: «Ημείς υπεναντίον των προσταγμάτων του μακαριωτάτου και Αποστολικού επισκόπου και χειρίζοντος τον Αποστολικόν θρόνον, ελθείν ου δυνάμεθα, ούτε μη υπεναντίον των εκκλησιαστικών κανόνων ή πατρικών παραδόσεων». Ο άγιος Νεκτάριος, πάνω στα ανωτέρω παρατηρεί: «Τοιαύτη υπήρξεν η γλώσσα και η συμπεριφορά των λεγάτων του Πάπα Λέοντος του αγίου. δύναται πας τις να φαντασθή την γλώσσαν των μη φερόντων το προσόν του αγίου! Ο Θεός να φυλάξη την Εκκλησίαν» και παρακάτω διερωτάται, γιατί οι πατέρες έδειξαν τέτοια ανοχή, γιατί ανέχθηκαν τέτοια ψέματα, δίνει ο ίδιος την απάντηση: «επιβάλλουσα ανάγκη έθετο φυλακήν τοις στόμασιν αυτών….. η φρόνησις απήτει την ανοχήν χάριν της πίστεως και τούτο εποίησαν οι μακάριοι πατέρες», δηλ. μπροστά στον κίνδυνο της διάσπασης για θέματα πίστεως, υποκύπτουμε στο πρωτείο διαποίμανσης της Εκκλησίας υπό του πάπα Ρώμης! (αγίου Νεκταρίου, Τα αίτια του Σχίσματος, τ. Α΄, σελ. 149-154).
    Έτσι, οι Πατέρες της Δ΄ μας παραπλάνησαν και αυτοί, αφού ο Πέτρος ποτέ δεν πήγε στη Ρώμη.

    Ο Διαστρεβλωτής
    α.α.
    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τίτλοι ήταν αυτοί, ταλαίπωρε, τίτλοι.
    Ποτέ η Εκκλησία δεν αναγνώρισε πέραν της πρωτιάς εν ίσοις στον πάπα.
    Στα πράγματα εννοώ.
    Εσύ , δυστυχώς, παρασύρεσαι από τους τίτλους και κολλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ναι, ακριβώς επειδή κολλάω, περιμένω ακόμη, το γιατί η Πανορθόδοξος Σύνοδος του 1722 παραδέχεται, ότι ο Πέτρος πήγε στη Ρώμη.

    Και επειδή είμαι και ταλαίπωρος, γιατί οι Πατέρες της Δ΄ παραδέχτηκαν, ότι ο Πάπας είναι διάδοχος του Πέτρου; Όλοι το βούλωσαν;

    Αλλά δεν θα πάρω απάντηση, αλλά βρισιές και όπως λέει και ο Παύλος: "Ου δε επλεόνασεν η τεκμηρίωσις, υπερεπερίσσευσεν η ύβρις" (Ρωμ. 5. 20, παραφρασμένο βέβαια για την περίπτωση).

    Άντε γειά, μη ταλαίπωρε!

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μάθαμε δάσκαλε ότι είσαι φρέσκος χριστιανός και παλιός βουδιστής. Προόδευσες όμως γρήγορα και πριν μάθεις ακόμη να κάνεις τον σταυρό σου ανέλαβες να μας διδάξεις την πίστη μας. Γιατί δεν ρίχνεις μια ματιά στο περί κενοδοξίας του Ιωάννη της Κλίμακος; Αν σου φανεί δύσκολο μπορείς να δοκιμάσεις το περί βλακείας του Cipolla.

    Το κακό είναι ότι ο υπεύθυνος της αποτείχισης δεν σου κλείνει την πόρτα στα μούτρα. Διότι δεν καταλαβαίνει ότι έχεις κακούς σκοπούς και ότι θα του καταστρέψεις το site. Δεν υπάρχει τίποτε πιο βαρετό από τις κομπορρημοσύνες της μεγαλομανίας.

    Αμέθυστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Πάλιν ο Μ. Ιεροεξεταστής (και συνάμα υβριστής) μαίνεται, πάλιν την κεφαλήν του Αιρετικού επί πίνακι ζητεί".
    Πως και εμφανίσθηκε, ο αυτοεξαιρεθείς και αυτοαπομακρυνθείς Αμέθυστος (ή amethystos, δηλ. αυτός που δεν μεθάει ποτέ και από τίποτε);
    Αλλά ποιός είναι πιο κενόδοξος, κατά τον αγ. Ιω. Σιναϊτη, ο Αιρετικός ή ο Αμέθυστος;
    Και από πότε ένας Χριστιανός, μελετητής του Βουδδισμού γίνεται βουδδιστής; Πως και δεν ανακάλυψε ο Μ. Ιεροεξεταστής σε ποιό Βουδδισμό ανήκε αυτός ο Χριστιανός; Στον Ορθόδοξο (Χιναγιάνα), τον Προτεσταντικό (Μαχαγιάνα) ή τον Παπικό (Βαζραγιάνα);
    Με τη διεστραμμένη αυτή λογική και ο μελετητής του Ισλάμ, Αναστάσιος, θα πρέπει να ήταν μουσουλμάνος!
    Σκεφθείτε, τι θα πάθαινε ο απ. Παύλος (ο διώκτης των Χριστιανών) αν ζούσε στις μέρες μας, από τέτοιους Ιεροεξεταστές!
    Δεν έχει αντιληφθεί ο Μ. Ιεροεξεταστής (που προφανώς δεν αντέχει τον διάλογο και κάθε τι, που δεν συμφωνεί με τις απόψεις του), ότι το βήμα αυτό είναι ελεύθερο, για όποια θέση, άποψη ή κριτική και δεν είναι φασιστικό βήμα να ασκεί λογοκρισία, όπως θα ήθελε ο Μ. Ιεροεξεταστής.
    Καλά ήταν αυτό το λίγο καιρό εξαφανισμένος (και προφανώς θιγμένος). Τι ήθελε ξανά να παρουσιαστεί; Για να αρχίσει τις ειρωνείες και τις βρισιές, γιατί αυτή είναι η προσφιλής του ενασχόληση.
    Και ας μάθει, ότι όταν εμείς ασχολούμαστε με κάτι τέτοιους σκοταδιστές σαν και αυτόν, αυτός ήτανε στην κούνια ακόμη.
    Παρ' όλα αυτά, ευχόμαστε ολόψυχα να αφήσει τον Κύριο να τον ελεήσει, μήπως και συνέλθει λίγο, από τον αφηνιασμό του!

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Λεγει ο αγιος Νεκταριος οτι "η φρονησις απητει την ανοχην(δικο μου:της θρασυτητας της Δυσεως) χαριν της πιστεως..." και εσυ το βαπτιζεις "υποκυπτουμε στο πρωτειο διαποιμανσης της Εκκλησιας υπο του παπα Ρωμης".
    Εισαι αυθαιρετος και ανοσιος συμπερασματιας.
    Γι αυτο σου λεγω οτι οργιαζει η φαντασια σου.
    Οι παπικοι μπορει να γραφουν και να λενε οτι επιθυμουν.
    Οι ορθοδοξοι με το να μην απαντουν,(δια λογους συνεσης και οχι αλλων σκοπιμοτητων) δεν σημαινει οτι αποδεχονται τα λεγομενα τους.
    Πως εσυ επιμενεις να λες οτι η ανατολη τα αποδεχτηκε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καρδάση, εάν δεν μπορέσεις να βρεις φύλλο συκής να καλύψεις τη γύμνια σου, να σου στείλουμε ένα!

    Αμέθυστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου