Ομολογία

ΣΤΑΓΟΝΑ

ΚΑΙ ΩΚΕΑΝΟΣ

Τι είπω και τι λαλήσω; Δακρύων ο παρών καιρός, ουχί ρημάτων. Θρήνων, ουχί λόγων.Τοιούτον των τετολμημένων το μέγεθος, ούτως ανίατον το έλκος, ούτω μέγα το τραύμα και πάσης ιατρείας μείζον..Δότε μοι θρηνήσαι τα παρόντα…δότε μοι στόμα διάραι σήμερον.. Θρηνών ο προφήτης την Ιερουσαλήμ έλεγεν: «Εγεννήθη ημίν η πόλις ως τερέβυνθος αποβεβληκυία τα φύλλα και ως παράδεισος ύδωρ μη έχων».

Σήμερα, καμμία εφημερίδα και κανένα περιοδικό, δεν γράφει γι αυτούς. Κανένα ραδιόφωνο και καμμία τηλεόρασι, δεν τους παρουσιάζει. Κανένα blogs και καμμία ιστοσελίδα, δεν αναφέρεται στούς αγώνες τους. Κανένας δημοσιογράφος και κανένας παρουσιαστής, δεν τους θυμάται πλέον. Κανένας επίσκοπος και κανένας ιεροκήρυκας, δεν τους συμπεριλαμβάνει στο κήρυγμά του. Κανένας αχρίστιανος και κανένας χριστιανός δεν ασχολείται μαζί τους. Και γιατί να ασχοληθούν; Καλά περνάνε ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ. Γιατί να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους;

Πρό ετων, ήταν το πρώτο θέμα. Το θέμα της ημέρας. Σήμερα ολοι και ολες, τους λησμόνησαν και τους ξέχασαν. Τι είπα; Τους ξέχασαν; Όχι. Ολοι δεν τους ξέχασαν. Δεν τους ξέχασε ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Δεν τους ξέχασε ο Θεός. Αυτός, ο Πανυπερτέλειος Θεός των Χριστανών, που καταγράφει κάθε ώρα και κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο και κάθε μόριο του δευτερολέπτου, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, τις σκέψεις και τις πράξεις όλων των ανθρώπων, όλης της γής, ιδιαίτερα δε παρακολουθεί και καταγράφει τις σκέψεις, τους λόγους και τις πράξεις των πιστών και ευσεβών ανθρώπων, που ποιούν το άγιο θέλημά Του. Οχι, Αυτός δεν τους ξέχασε.

Μούλεγε και μου ξανάλεγε όταν τον συναντούσα, ο άγιος επίσκοπός τους, ο άκακος και απλούς, ο ησύχιος και χαρίης, ο αείμνηστος ΘΕΟΛΟΓΟΣ:

«Θα λαλήση ο Ουρανός, θα λαλήση ο Ουρανός, δεν μας ξεχνάει ο Θεός».

Ναι, άγιε γέροντα και κεχαριτωμένε Επίσκοπε του Θεού, που σαν εσένα Επίσκοπο δεν βρίσκουμε σήμερα στην ερειπωμένη Εκκλησία του Χριστού, έχουμε απουσία επισκόπων Χριστού, γιατί έχουμε, - τι τρομερό! - πληθώρα – θού Κύριε φυλακήν τω στόματί μου – επισκόπων του…. Αντιχρίστου… Ναι, αδίστακτα το λέγω, άφοβα και αναμάρτητα το εκφράζομαι, του Αντιχρίστου. Φτηνούς, λιλιπούτειους, μηδαμινούς, ανθρώπους τριών οβολών, κατά τους Πατέρες, φοβισμένα και ουτιδανά επισκοπίδια. Και κατά έκφρασιν, του θρυλικού λέοντος Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου,…προβατίνες…προβατίνες…προβατίνες…

Εκεί στον τόπο εκείνο, όπου χτυπά η καρδιά της Ελλάδος, στην πολύπαθη και αιμάσουσα Λάρισα, η μάχη συνεχίζεται. Ασταμάτητα. Εντονώτερα και βιαιότερα. Aνελέητα. Με διώξεις και φυλακίσεις. Με συλλήψεις και εξευτελισμούς και κακοποιήσεις. Με επίσημες δηώσεις και διαρπαγές και λεηλασίες ακόμα και των περιουσιακών στοιχείων των πτωχών βιοπαλαιστών χριστιανών. Όπως παλαιότερα σε πολλούς αγίους και μάρτυρες που αρνούνταν να γίνουν εικονομάχοι ή να υποχωρήσουν στα θελήματα των αυτοκρατόρων ή των αρχόντων, στις άνομες και παράνομες απαιτήσεις τους. Όπως συνέβη στην πλούσια Ολυμπιάδα και στους αλλους χριστιανούς της εποχής του Χρυσοστόμου, που αρνούνταν να αναγνωρίσουν τους μοιχεπιβάτες Αρσάκιο και τον «πάσης μηχανής τεχνίτη» Αττικό και να πάψουν να συμπαρίστανται - είτε όταν ζούσε ή μετά το θάνατο του - στον διωκόμενο πατριάρχη, επίσκοπο και πατέρα τους. Και έτσι έμειναν στην εκκλησιαστική μας ιστορία ζωντανοί και ανεξάλειπτοι οι 35 χρονοι θρυλικοί και ηρωϊκοί αγώνες των ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ.

Κι όμως, αυτός ο μεγάλος άγιος, ο χρυσούς την γλώτταν πατήρ, ο μέγας και μοναδικός μας άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τους αποκαλούσε αγίους και μάρτυρες. Ναι, αγίους και μάρτυρες, αποκαλούσε…τοις εγκεκλεισμένοις, και τους έγραφε και τους παρηγορούσε:

«Εγγέγραπται υμών τα ονόματα εν βίβλω ζωής, μετά των αγίων κατηριθμήθητε μαρτύρων» (ΕΠΕ 38, 48).

Το ακούσατε, αδελφοί και φίλοι. Το ακούτε; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας διαψεύση; Ποιος τολμάει να μας διαψεύση;

Ιδού η ιστορία αψευδής μάρτυς, ιδού το λαλούν πάγχρυσον στόμα του Χρυσοστόμου, που η οικουμένη τότε όλη, παρακαλούσε να σβήση ο Ηλιος, παρά αυτό το στόμα «Συνέφερεν ίνα ο ήλιος συνέστελε τας ακτίνας αυτού, ή ίνα το στόμα Ιωάννου εσιώπησε»(242).

Ακούστε, λοιπόν, οποία εγκώμια τους προσήπτε και τους απέδιδε, όχι μόνον το χρυσούν στόμα, αλλά ο όλος χρυσούς Πατήρ, και πολλές φορές, από τον φρικτό τόπο της εξορίας του, τον πανέρημον τόπον των Τζάνων και των Ούνων, τα κακοτράχαλα βράχια της Αρμενίας…:

«Τοσαύταις παλαίειν οδύναις, φόβοις, απειλαίς, δεσμωτηρίοις, απαγωγαίς, δικαστηρίοις, δημίων χερσί, συκοφαντών αναισχύντοις γλώτταις, ονείδεσι, λοιδορίαις, σκώμμασι..χάρητε και σκιρτήσατε. Τούτο γαρ ο των ουρανών Δεσπότης εκέλευσε, μη μόνον μη αλγείν, μηδέ καταπίπτειν, αλλά και σκιρτάν και ήδεσθαι, όταν όνομα πονηρόν υμών εκβάλλωσιν..χάρητε τοίνυν, σκιρτάτε, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε…»(ΕΠΕ 38, 50).

Εις ποίους, ο μεγαλομάρτυς άγιος, απηύθυνε αυτούς τους λόγους; Μα στους ΟΠΑΔΟΥΣ του. Στους ΙΩΑΝΝΙΤΑΣ οπαδούς του. Αυτήν την ονομασία απέδιδαν οι άνθρωποι της εποχής του, στους αγωνιζομένους και διωκομένους γιά την βιαία και παράνομη εκδίωξί του από τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, χριστιανούς. Ετσι χαρακτήρισαν οι μοιχεπιβάτες και οι αχρίστιανοι "χριστιανοί", τα "μπουλούκια" του κόσμου και τους διωκομένους και καταδιωκομένους ανελλιπώς και μέχρι σήμερον αγωνιστάς Λαρισαίους. Ως ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥΣ. Δηλαδή οπαδούς του ΘΕΟΛΟΓΟΥ.

Οπαδούς του ΘΕΟΛΟΓΟΥ. Ναι, εχθροί και φίλοι, οπαδούς χαρακτηρίζετε ανθρώπους που αγωνίζονται έναν καθαρό, γνήσιο, ατόφιο, ορθόδοξο αγώνα, όχι για τα κτήματα και για τα χωράφια, αλλά για τα δίκαια Κυρίου Παντοκράτορος; Τότε και οι παρόμοιοι και απαράλλακτοι αγώνες των οπαδών του ιερού Χρυσοστόμου, δεν ήσαν αγιοι και ιεροί και επιβεβλημένοι, αλλά ανίεροι, όπως εσείς τους χαρακτηρίζετε. Ο άγιος πατήρ όμως αποστομωτικά, σας διαψεύδει.

Τέλος, επειδή πρέπει να σταματήσω την επιμήκυνσι του λόγου αυτού του προλογικού σημειώματος, παραθέτω έναν μνημειώδη λόγο και αντίλογο του αγίου πατρός, που απαντάει σε ΠΟΛΛΟΥΣ αποδέκτες, χθεσινούς, σημερινούς και αυριανούς, νοσηρούς και «συνετούς» γέροντες και γεροντάδες, αγιορείτες και μη, σοφούς και άσοφους, φτηνούς και πλούσιους, σε όλους, αν οι παρόμοιοι με τους Λαρισαίους εκκλησιαστικοί αγώνες, αποτελούν κακή ΣΤΑΣΙ και αντίστασι, ή ΖΗΛΟΝ Θεού και καθαρή αγάπη στην Εκκλησία του Χριστού, ήν περιποιήσατο τω τιμίω Του αίματι…

« Ω πόνος, ώ πρόνοια λαού.

Ηλάσατε τους λύκους, και ουκ αμεριμνήσατε…

Οι μεθ’ ημών(επίσκοποι) καθ’ ημών γεγόνασιν.

Οι μεθ’ ημών(επίσκοποι) το πλοίον κυβερνώντες, το πλοίον καταποντίσαι ηθέλησαν.

Η γνώμη εκείνων(των επισκόπων) το κλυδώνιον ειργάσατο.

Η υμετέρα ανδρεία ούκ αφήκε γενέσθαι τον χειμώνα.

Εθαύμασα υμών την σύνεσιν.

Ταύτα λέγω, ουκ εις ΣΤΑΣΙΝ υμάς αλείφων.

ΣΤΑΣΙΣ γαρ τα εκείνων (τα των επισκόπων),

τα δε υμέτερα ΖΗΛΟΣ»

(ΕΠΕ 33, 432).

Ακουέτω ταύτα και ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ και ΙΓΝΑΤΙΟΣ και πας ΤΙΣ άλλος ένοχος ή συνένοχος αυτών, και άλλων και πολλών άλλων, φανερών και αφανών, γνωστών και αγνώστων …Ο θάνατος γάρ εγγύς..Και ο Θεός των Χριστιανών, ζών Θεός. Και η ΔΙΚΑΙΑ ΚΡΙΣΙΣ ΤΟΥ, επιβεβλημένη και αναπόφευκτη.

Στη συνέχεια καταχωρώ κείμενο που γράφτηκε και δημοσιεύθηκε πριν από 19 χρόνια. Η επικαιρότητά του όμως είναι η ίδια.

Το μεγάλο "ΑΠΟΣΤΗΜΑ", το εκκλησιαστικό θέμα της Λάρισας, παραμένει και σήμερα ανοικτό, αφού ο μεγάλος ένοχος - που εξ αιτίας του χύθηκε πολύ και άφθονο αίμα χριστιανικό - συνεχίζει να διώκει τους χριστιανούς ΙΩΑΝΝΙΤΑΣ-ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥΣ, και παραμένει ακόμα στο θρόνο της Λάρισας.

Ο Θεός παρακολουθεί και καταγράφει τις ενέργειες ΟΛΩΝ.

ΣΤΑΓΟΝΑ ΚΑΙ ΩΚΕΑΝΟΣ

Ο αντίθεος Καίσαρ, ναι, ο αντίθεος και ο αντίχριστος και ο άθεος Καίσαρ αείποτε αντινομοθετεί τω Αιωνίω Νομοθέτη Χριτώ. Και αείποτε πολεμεί και αντιμάχεται τον πιστόν και θεοφρούρητον λαόν. Ενώ περικαλύπτει και περιφρουρεί και προστατεύει με τα όπλα ή με την ωμή βία και το αίμα τους ασεβείς και την ασέβεια, την πολύμορφον και πολυποίκιλλον ασέβεια.

Εκεί εις την Λάρισα, το σημερινόν άθεον Κράτος, συμπληρών ήδη εννεάμηνον χρονικόν διάστημα ζωής, εκάλυψε πλήρως έναν αντικανονικόν «επίσκοπον» και από ξηράς και από αέρος και από θαλάσσης.

Από ποίους; Ποίους φοβείται αυτός ο «επίσκοπος»;

Τον ΛΑΟΝ. Τον οποίον ήλθε να «ποιμάνη» εφ’ όρου ζωής. Για εξήντα(60) χρόνια - όπως ο ίδιος σαδιστικά συνεχώς διακηρύττει – το «χριστεπώνυμον πλήρωμα», τα «εν Κυρίω τέκνα του τα αγαπητά». Από ξηράς τους εχορήγησε άφθονους ροπαλοφόρους, αγριωπούς και βάρβαρους, που έχυσαν πολύ αίμα, χριστιανικό αίμα δια να πατήση επάνω και να διέλθη κορδωμένος και καμαρωτός, ο εκλεκτός του Αρχιεπισκόπου των ΤΑΝΚΣ, ο «επίσκοπος» του σκότους, των ΜΑΤ και του αίματος.

Ενεφανίσθη, λοιπόν, ο θλιβερός αυτός άνθρωπος από την τηλοψίαν και όλοι μας εγενόμεθα μάρτυρες της αξιοθρηνήτου εμφανίσεώς του.

Θέαμα φαιδρόν, κωμικόν και οικτρόν «και αγγέλοις και ανθρώποις».

Όταν ανέλπιστα σου προσφέρουν τοιούτον βήμα ως το σύγχρονον τηλεοπτικόν βήμα, όπου δύνασαι σύ μόνος σου να συνεντευξιασθής με τον εαυτόν σου και μόνον, ή με έναν «βαλτόν» ιδικόν σου άνθρωπον, χωρίς να γίνεται αντιληπτή η σατανική σκηνοθεσία σου και όχι με τους αντιπάλους σου που δεν έχουν τοιαύτας προσβάσεις, τότε, με αυτόν τον ανέντιμον και τον αναξιοπρεπή και τον δυστυχή μονόλογόν σου, υπογράφεις εκ προοιμίου, αυτήν ταύτην την καταδίκην σου. Διατί; Διότι αποδεικνύεις και διακηρύττεις, σύ ο ίδιος και με τον δυναμικώτερον τρόπον, ότι είσαι ένας τρεμάμενος, ένας γυμνός, ένας αδύναμος και ένας θρασύδειλος ανθρωπάκος. Αποδεικνύεις ότι δεν τολμάς να μονομαχήσης. Τολμάς μόνον να σκιαμαχήσης. Δεν τολμάς τον πόλεμον. Τολμάς τον κλεφτοπόλεμον. Δεν τολμάς να πης εις τον κατήγορόν σου «στήθι κατ’ εμέ, καγώ κατά σε». Δεν τολμάς τον έντιμον και τον ψύχραιμον διάλογον. Τολμάς μόνον τον ανέντιμον μονόλογον. Δεν τολμάς να αντιμετωπίσης τέτ-α – τέτ τους κατηγόρους σου, τολμάς μόνον εν τη απουσία των να τους υβρίζης και να τους συκοφαντής. Διότι στερείσαι σοβαρών και ισχυρών και δυνατών επιχειρημάτων, διότι στερείσαι βασίμων ιστορικών και πατερικών στηριγμάτων. Διότι τα όπλα σου δεν είναι δυνατά και αποτελεσματικά, αλλά αδύναμα και λιμφατικά.

Η ιστορία διδάσκει ότι οι γενναίοι άνδρες, μάλλον να είπω, οι γενναίοι Επίσκοποι, αντιπαλαίουν με γυμνά τα σπαθιά. Και εις τα αλώνια. Δεν κτυπούν ύπουλα και πισώπλατα και «μπαμπέσικα». Εχουν το σθένος, έχουν το θάρρος, έχουν την εντιμότητα να πολεμούν με ανοικτά και τεντωμένα τα στήθη και αν χρειασθή να πέσουν, πέφτουν. Ρωμαλέα, ηρωϊκά και εις τας επάλξεις. Αρετές ανύπαρκτες εις τον μοιχόν, κατά τον ιερόν Χρυσόστομον, της μητροπόλεως Λαρίσης. Τον σφετεριστήν του θρόνου του Κανονικού Μητροπολίτου Λαρίσης ΘΕΟΛΟΓΟΥ.

Να τον ακολουθήσω κατά βήμα δεν είναι δυνατόν. Χρειάζεται να γραφή ολόκληρον σύγγραμα. Ενεφάνισε και παρουσίασε τόσον διάστροφον την ιστορικήν αλήθειαν και πραγματικότητα που μόνον ολίγοι, οι «οξύν έχοντες τον νούν», ήτο δυνατόν να τον αντιληφθούν. Ο θύτης, ενεφανίσθη ως θύμα. Ο σφαγιαστής, ως σφάγιον. Ο αιμοσταγής, ως αιματωμένος και αιμόφυρτος.

Εις δύο σημεία μόνον θα σταθώ, τα σπουδαιότερα, κατά την άποψιν μου.

1. Εχαρακτήρισε τους αντιδρώντας Λαρισαίους, ως «ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ». «Διακόσιοι άνθρωποι, είπε, αντιπαρατίθενται σε διακόσιες χιλιάδες ανθρώπους».

Το ψεύδος και η απάτη εν τη αρχή, εν τη ενάρξει του λόγου του. Μείζον το ψεύδος και μεγαλοφωνότατον. Διακοσίους ανθρώπους ενετόπισε, επιμέτρησε και κατηγγειλε και οκτακισχίλιοι ενεφανίσθησαν. Εις αυτούς τους οκτακισχιλίους ενεθυμήθην κάποιους άλλους επτακισχιλίους. Και ίσως θα ήρκει και μόνον εκείνο το ιστορικό παράδειγμα της Γραφής διά να αντικρουσθή πλήρως και επαρκώς όλη η ισχνή συγκριτική επιχειρηματολογία του.

Ποίον το Γραφικόν παράδειγμα;

ΤΑΔΕ, λέγει, ΚΥΡΙΟΣ. Πορεύου …εν Ισραήλ…κατέλιπον εμαυτώ επτακισχιλίους άνδρας, οιτινες ουκ έκαμψαν γόνυ τω Βάαλ. (Γ΄Βασ.19,18. Ρωμ. 11,5).

Ακούς, κ. Μπεκιάρη; Ηλίας ο Θεσβίτης κράζει και προς σε:

«Ου διαστρέφω τον Ισραήλ, αλλ’ ή σύ και ο οίκος του πατρός σου (του Σεραφείμ Τίκα) τω καταλιμπάνειν υμάς τον Κύριον Θεόν ημών και επορεύθης οπίσω των Βααλίμ»(Γ΄Βας. 18,18).

Επτακισχίλιοι τότε. Οκτακισχίλιοι σήμερον εις Λάρισα. Σχεδόν ταυτάριθμος και ταυτόσημος και ομόηχος ο αριθμός. Σημείον εκ του ουρανού. Όμως η Γραφή και η Ιστορία διδάσκουν και αποκαλύπτουν έτι και έτι περισσότερον το αστήρικτον και αβάσιμον των …φληναφημάτων του θλιβερού αυτού ανθρώπου.

Και ιδού: Ετόνισεν ο ίδιος, μετ’ εμφάσως μάλιστα, ότι εμέτρησεν διακοσίους. Και διακόσιοι να ήσαν, τι με αυτό; Και λίγοι να ήσαν , τι με αυτό; 300 ήταν εις τας Θερμοπύλας. «Σταγόνα στον ωκεανό». Ενας και μόνον λόχος. «Σταγόνα στον ωκεανό». Ομως ένας λόχος ετοιμοπόλεμος. Ενας λόχος έτοιμος διά ηρωϊκήν έξοδον και δια ηρωϊκήν «αυτοκτονίαν». Ένας λόχος εκλεκτών και επιλέκτων. Ακάμπτων και απροσκυνήτων. Ενίκησαν με την αυτοθυσίαν των ή ενικήθησαν;Τι λέγει η ιστορία; «Σταγόνα στον ωκεανό»είναι πράγματι και η φάλαγξ των οκτακισχιλίων Λαρισαίων. Οκτακισχίλιοι εκλεκτοί, άνδρες και γυναίκες. Αποτελούν πράγματι «σταγόνα» εις τα αμέτρητα «μπουλούκια» του κόσμου τούτου. Αποτελούν όμως καθαράν και κρυσταλλίνην «σταγόνα». Δυναμικήν και ζωηφόρον και παραγωγικήν «σταγόνα» εις τον απέραντον «ωκεανόν» του «κόσμου τούτου». «Σταγόνα στον ωκεανό» αιώνες τώρα ήσαν οι ευσεβείς. «Σταγόνα στον ωκενό» είναι και σήμερον, θα είναι και πάντοτε.

«Εξέλθετε εκ μέσου ΑΥΤΩΝ και αφορίσθητε και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς και έσομαι υμίν εις πατέρα, και υμείς έσεσθε μοι εις υιούς και θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ (Β΄Κορ.6,17).

Εις ποίους απευθύνει ο Κύριος τους λόγους τούτους; Κατηγορηματικά, όχι εις τον «ωκεανόν» του κόσμου τούτου. Ασφαλώς, Ναι, εις την ολιγάριθμον «σταγόνα».

«Κύριε, ει ολίγοι οι σωζόμενοι»; Δεν καθώρισε τον αριθμόν. Τον ενετόπισε, όμως, και τον συγκεκριμενοποίησε. Ο δε είπε προς αυτούς: «Αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής πύλης»(Λουκ.13,23). Ολίγοι, οι σωζόμενοι. «Σταγόνα» οι σωζόμενοι.

«Πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απαγουσα εις την απώλειαν και στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν (Ματθ. 7,14).

«Ωκεανός», διέρχεται διά της πλατείας και ευρυχώρου πύλης. «Σταγόνα» δια της στενής και τεθλιμμένης. «Μικρά ζύμη, όλον το φύραμα ζυμοί» (Α΄Κορ.5,6). Ποία η ζύμη; Ποίον το φύραμα;

«Πολλοί οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί»(Ματθ.20,16).

Ιδού η σταγόνα, ιδού και ο Ωκεανός.

Τον καθαρόν και λαμπικαρισμένον και χρυσίζοντα σίτον και όχι την παρασιτικήν και καταστροφικήν ήραν ξεχωρίζει ο «θεριστής».

Η ΓΛΩΣΣΑ της Γραφής και η γλώσσα του Θεού έχουν άλλην, διαφορετικήν μορφήν μετρήσεως και διάφορον στάθμην και ζυγόν. Το ένα προσμετράται ως χίλια και το χίλια ως ένα ή μηδέν. Εις τα μάτια του Θεού, η ποσότης έχει μόνον ποιοτικήν αύξησιν και όχι ποσοτικήν. Η ανθρωπίνη λογική θρυμματίζεται και κονιορτοποιείται από την υπέρλογον πίστιν και διάστασιν.

«Κρείσσον ο είς ο ποιών το θέλημα του Κυρίου ή μύριοι παράνομοι»(Σειρ.16,3). «Σταγόνα» ο είς, ο ποιών το θέλημα του Κυρίου. Κρείσσον ο είς και όχι οι χίλιοι και οι μύριοι και οι μυρίων μύριοι, αλλά παράνομοι.

«Πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον ή ανθρώποις»(Πραξ.5,29). Ποίοι και πόσοι πειθαρχούν τω Θεώ; Ποίοι και πόσοι προσέχουν και τηρούν τας εντολάς του; Αυτοί οι ολίγοι, οι οκτακισχίλιοι, η «σταγόνα».

Σείς οι αρχιερείς, εις ποίον πειθαρχείτε; Εις τον Θεός ή εις Κάποιον Αλλον; Εις τους νόμους του Θεού, τους Ιερούς Κανόνας ή εις τους αντιτιθεμένους τους νόμους του Θεού, νόμους του Καίσαρος;

Σύ, κ. Μπεκιάρη, εις ποίον επειθάρχησες; Πως εξελέγης «επίσκοπος»; Πως εχειροτονήθης «επίσκοπος»; Πως εγκατεστάθης «επίσκοπος»; Δεν κατεπάτησες σωρείαν Ιερών Κανόνων δια να επιβής εις τον θρόνον άλλου, ζώντος αγίου Επισκόπου; Δεν επάτησεςεπί πτωμάτων; Δεν έχυσες αφθονον το αίμα των Λαρισαίων χριστιανών; Και δεν έχομεν καθημερινάς αιματοχυσίας των χριστιανών εις τας οδούς και εις τας ρύμας και εις αυτούς ακόμα τους ναούς της πόλεως της Λαρίσης;

Δύστυχε, Δημήτριε Μπεκιάρη, τα «ΑΝΑΞΙΟΣ» θα βομβούν εις το περίβλημα του κρανίου σου και μέχρι του θανάτου σου. «Ωσεί όρμημα αετού…επιθήσει Κύριος κλοιόν σιδηρούν επί τον τράχηλόν σου, έως αν εξολοθρεύση σε» (Δευτ.28,48).

Να προχωρήσω; «Σταγόνα στον ωκεανό» εχαρακτηρίσθησαν οι ευσεβείς, οι μη κλείναντες γόνυ τω Βάαλ. Και είπεν ο Κύριος: «Εγώ περί αυτών ερωτώ. Ου πρί του κόσμου ερωτώ, αλλά περί ων δέδωκάς μοι, ότι σοί εισί»(Ιω.17,15). Ιδού η «σταγόνα», ιδού και ο «ωκεανός». Πλήρης και καταφανής και κατηγορηματικός ο θείος διαχωρισμός. Και η επεξήγησις; «Ουκ ερωτώ, ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού». (Ιω.17,15). Ιδιαιτέραν τρέφει την αγάπην, ιδιαιτέραν εκδηλώνει την στοργήν του, απέραντον απλώνει την θαλπωρήν του ο Θεάνθρωπος Κύριος εις τους «μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργαζόμενοι»(Φιλ.1,120. Ποίοι ούτοι; Όχι οι ολίγοι, οι πιστοί, οι ευσεβείς άνθρωποι; Όχι οι ολίγοι οι αποτελούντες την «σταγόνα»;

Να υπάγω και εις τους αθανάτους Πατέρας;

Εις ποίους ούτοι απηυθύνοντο και εις ποίους ούτοι ανεπαύοντο; Εις τον «ωκεανόν» ή εις την «σταγόνα»;
Ιδού ο κορυφαίος των πατέρων, ο ιερός Χρυσόστομος. «Πόσους οίεσθε εν τη πόλει τη ημετέρα είναι τους σωζομένους; Επαχθές μεν εστιν, ό μέλλω λέγειν. Ερώ δε όμως. Ούκ έστιν εν τοσαύταις μυριάσιν εκατόν ευρείν τους σωζομένους, αλλά και υπέρ τούτων αμφισβητώ»(Εις Πραξ.24^η).

Άλλη μαρτυρία του ιερού Πατρός: «…απαγορεύσω λοιπόν υμίν των ιερών τούτων επιβήναι προθύρων, και των αθανάτων μετασχείν μυστηρίων, ώσπερ τοις πορνεύουσι και μοιχεύουσι και επί φόνοις εγκαλουμένοις. Και γαρ μετά δύο και τριών τους του Θεού φυλαττόντων νόμους τας συνήθεις αναφέρειν ευχάς ή πλήθος επισύρεσθαι παρανομούντων και τους άλλους διαφθειρόντων.(Εις Ματθ. 17^η).

Τέλος αναφέρω την πασίγνωστον απόφανσιν του ιερού Πατρός που και εκεί υπάρχει ο διαχωρισμός της «σταγόνος» και του «ωκεανού». Η απόφανσις αύτη αποτελεί τον εφιάλτην, αποτελεί τον φόβον και τον τρόμον των κακών επισκόπων της κάθε εποχής.

«ΟΥΔΕΝ ΔΕΔΟΙΚΑ ΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ΠΛΗΝ ΕΝΙΩΝ». Πληθώρα οι επίσκοποι, δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, «ωκεανός» ολόκληρος. ΕΝΙΟΙ δηλαδή λίγοι, ελάχιστοι, «σταγόνες», οι σωστοί και οι καλοί επίσκοποι.

«Ούτω ούν και εν τω (νύν) καιρώ, λείμμα κατ’ εκλογήν χάριτος γέγονεν»(Ρωμ.11).

Ω λείμμα, εκλεκτόν λείμμα, κράτα γερά την ορθήν πίστιν, κράτα γερά τον ορθόν λόγον, κράτα γερά την ορθήν πράξιν. Πολλά και παράδοξα και παράλογα και αντιφατικά θα ακούετε από τους, κατά την Γραφήν, «κλέπτας και ληστάς»(Ιω.10,1). Όμως, ως λέγει και ο λαός, «αν ο όνος βρίζη τα τριαντάφυλλα, το κάνει γιατί δεν εχουν επάνω τους γαϊδουράγκαθα, που του αρέσουν».

2) Ο κ. Μπεκιάρης, «μη ορρωδών πρό ουδενός», κατά ιδικήν του έκφρασιν, «όπλω κακίας τη ιερωσύνη χρησάμενος»(Ισιδ.Πηλουσ.78,616), ετόλμησε και άλλα ατόλμητα «παρορών τον Παντεπόπτην Θεόν»(Τω αυτώ1403). Παρομοίασε τον εαυτόν του με τους Πατέρες της Εκκλησίας. Προσέφυγε δε και επέλεξε κάποιες «σταγόνες» από τον «ωκεανό». Πλήθη, μυριάδες οι επίσκοποι που διήλθον εκ της ιστορίας. Πόσοι από όλους αυτούς ξεχώρισαν; Πόσοι σελαγίζουν εις το εκκλησιαστικόν στερέωμα; «ΕΝΙΟΙ», ελάχιστοι. Μερικές «σταγόνες». Και αντί ο κ. Μπεκιάρης να καταφύγη και να προσκομίση τους ομοίους του (αν υπάρχουν;) καταφεύγει εις τους ανομοίους του και αθεοφόβως τους προβάλλει ως ομοίους του. Δηλαδή έκαμε αυτό που λέγει ο λαός μας θυμοσόφως: «Εβαλε η κοσκινού τον άνδρα της με τους πραμματευτάδες».

Και ποίους αναφέρει; Τους Μεγάλους της εκκλησιαστικής μας ιστορίας. Και διατί τους αναφέρει;

Υποψιάζομαι διά να μας εμφανισθή και ο ίδιος ως οντως μεγάλος. Φαιδρά και κακότεχνη η προκλητικότης του!!!Και ποίους θέλει να εξαπατήση; Ασφαλώς γνωρίζει την ασφαλή διά τον σκοπόν του οδόν. Ασφαλώς τους πολλούς, τους αδαείς και ασχέτους με τα εκκλησιαστικά μας πράγματα, ανθρώπους. Τον «ωκεανόν». Διότι οι πιστοί και οι ευσεβείς άνθρωποι δεν εξαπατώνται εύκολα. Αυτοί γνωρίζουν ιστορία. Γνωρίζουν την σύγχρονον πραγματικότητα. Γνωρίζουν και τα σύγχρονα πρόσωπα και τα σύγχρονα πράγματα. Από την ιστορικήν, λοιπον, πραγματικότητα θα αποκαλύψουμε και εις αυτό το σημείον πόσον «ανειλικρινής και πόσον ανέντιμος» αποδεικνύεται ο κ. Μπεκιάρης. «Εκ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12,37). Λαμβάνω δε τα ιστορικά στοιχεία γραμμένα από ιδικόν του άνθρωπον, τον γνωστόν θεολόγον-πατρολόγον Παναγιώτην Χρήστου.

Ανέφερε πρώτον τον Μέγαν Αθανάσιον. Και παρομοίασε την εκλογήν, την εγκατάστασιν και την παραμονήν του εις τον θρόνον της Αλεξανδρείας με την ιδικήν του. Αδιάντροπα και ασύστολα. Εχουν όμως έτσι τα πράγματα; Ας ίδωμεν:

«Διάδοχος του Αλεξάνδρου εξελέγη ο Αθανάσιος, και μάλιστα στα όχι κατά το παλαιόν σύστημα από τους πρεσβυτέρους της Αλεξανδρείας, αλλά κατά το νέον δηλαδή από τους επισκόπους της Αιγύπτου, παρουσία του λαού συγκεντρωμένου εις τον καθεδρικόν ναόν και ζητούντος την εκλογήν αυτού. Διά τούτο ο Γρηγόριος ο Θεολόγος τονίζει ότι η εκλογή επραγματοποιήθη «Ψήφω του λαού παντός, ου κατά τον ύστερον πονηρόν τύπον»(Λόγος 21,8. Χρήστου ΕΠΕ 1, 13).

Πού βλέπεις, κ. Μπεκιάρη, ομοιότητα του ιδικού σου σκοτεινού τρόπου εκλογής; «Ψήφω κλήρου και λαού» εξελέγης ή «ψήφω κλήρου και λαού» αγρίως απεδοκιμάσθης; Η εξελέγης και εγκατεστάθης και παραμένεις «κατά τον ύστερον νικήσαντα πονηρόν τρόπον»; Τι χρησιμοποιείς τον Ιερόν Πατέρα;

Διαταραχάς φρενών έχεις ή κρανιακάς παρακρούσεις;

Ας πάμε εις τον Μέγαν Βασίλειον. Διά να ίδωμεν μήπως εις αυτόν υπάρχη κάποια ομοιότης.

«Όταν απέθανεν ο Ευσέβιος οι Ορθόδοξοι της Καππαδοκίας απέβλεψαν διά την διαδοχήν εις τον Βασίλειον, ο οποίος είχε επιβληθή πλέον εις την συνείδησιν του πληρώματος ως διδάσκαλος, θεολόγος, και διαχειριστής των εκκλησιαστικών υποθέσεων. (ΕΠΕ 1,17). Είναι πολύ εύλογον ότι τα βλέμματα των σωφρόνων χριστιανών εστράφησαν προς τον Βασίλειον διά την διαδοχήν του επισκοπικού θρόνου της Καισαρείας.(Πατρ.Χρηστου 4,17).Παρουσιάσθηκαν βεβαίως και αντιρρήσεις…Κύρια αιτία των αντιδράσεων ήτο η αντίθεσις των φιλαρειανών από το ένα μέρος και των μοναρχιαζόντων από το άλλο προς τα ορθόδοξα φρονήματα του ανδρός. Ηρχισε δε το πολύπλευρον έργον του με μίαν νίκην κατά των επεμβάσεων της κρατικής εξουσίας.(ΕΠΕ1,17).

Ω πλάνοι ρασοφόροι του κόσμου τούτου! Ω πονηροί και γόητες «επίσκοποι»! Ποίους θέλετε να εξαπατήσετε; Ποίους αθεόφοβα προσπαθείτε να πλαστοπροσωπήσετε; Ποίαν ομοιότητα ή σχέσιν έχετε εσείς με τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας μας; Αυτοί ήλεγχαν σφοδρώς και ανενδότως την κρατικήν εξουσίαν και σεις αθεόφοβα την χρησιμοποιείτε διά να σφαγιάζετε βάνδαλα τους αδελφούς σας και να κατακρεουργείτε τους χριστιανούς σας. Πού βλέπετε εις τους πατέρας να λυσσομανούν διά θρόνους; Ποίων τους θρόνους σφετερίσθηκαν; Πού διακρίνετε εις αυτούς να χρησιμοποιούν τα Τάνκς και τα Μάτ της εποχής τους; Ποίοι επεβλήθησαν με παρομοίας με τας ιδικάς σας μεθόδους; Ω βέβηλοι των ιερών κι των οσίων! Ολίγη συστολή, ολίγη εντροπή και ολίγη σεμνότης δεν βλάπτει!

Όμως ο κ. Μπεκιάρης, μας ανέφερε και τρίτον Μεγάλο Πατέρα . Τον αγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν. Τι γράφει δι’ αυτόν ο πατρολόγος Χρήστου;

«Κατέρχεται αυτός από το Βυζάντιο προς την έδρα και την πόλι που του έλαχε. Αυτή όμως, αλλοίμονο, απορρίπτει τον πατέρα και αποστατεί από αυτόν(ΕΠΕ 1,291).Ο αρχιερεύς, λοιπόν, υποχωρήσας από εκεί - αφού απέκρουσαν την παρουσία του - αναχώρησε στον ιερόν Αθωνα.(σελ.295, Φιλ.Κόκκ.).

Ξανακατεβαίνει πάλι στην Θεσσαλονίκη από παρακίνησι των βασιλέων και του Πατριάρχη, αλλά και πάλι παρεμποδίσθηκε να εισέλθη στην πόλι και να αναλάβη την διοίκησι της εκκλησίας(Φιλ.Κοκ.σελ.301).

Και καταδέχεται την φυγήν και πάλιν, επεί και την διαίρεσιν και την στάσιν υφέρπουσαν αύθις εν εκείνοις εώρα. Και αναχωρεί εν τη νήσω Λήμνω(αυτόθι σελ.302). Προτιμά το μικρότερον κακόν ο μέγας, και στέργει να φεύγη εκ δευτέρου, μόνον διά να μην αθετήση παντελώς τους νόμους του Θεού και της Εκκλησίας, και επειδή έβλεπε και εκαταλάβαινεν διαίρεσιν και διχόνοιαν(Φιλ.Κόκ.σελ.303).

Και διατί δεν τον εδέχετο ο λαός; Διότι η «βρώμα» της αλληλομαχίας έμενεν εις την πόλιν.(Αυτόθι σελ.134). Οτε δε τελικώς ηρέμησαν τα πνεύματα και εγκατεστάθη «ήθη και λόγω και πράγματι και παντί διακειμένω πάντα ομού καταπλήττων»(Φιλ.Κοκ. σελ318).

Και εδώ το ανόμοιον μας προβάλλεται ως όμοιον. Εφευγε, έφευγε, έφευγε, και ανεχώρει συνεχώς ο ιερός πατήρ, εφ’ όσον έβλεπε την αντίδρασι και την διάστασι του λαού. Ενώ ο κ. Μπεκιάρης δεν φεύγει, αλλά παραμένει, παραμένει, παραμένει πεισματικά αεί σιδηρώς φυλσσόμενος και αεί δρακοντίως περιφρουρούμενος υπό εκατοντάδων και υπό χιλιάδων - άνευ υπερβολής - ανδρών των ΜΑΤ και των άλλων αντιτρομοκρατικών δυνάμεων. Εις τους οποίους μάλιστα δίδει ο ίδιος το σύνθημα να κτυπούν αλύπητα τους ευσεβείς ανθρώπους της Λάρισας, το «χριστεπώνυμον πλήρωμα» της εκκλησίας, που αντιδρά γενναίως και κραταιώς εις την μισόθεον εκλογήν, εγκατάστασιν και παραμονήν του εις τον θρόνον του αγίου Ιεράρχου ΘΕΟΛΟΓΟΥ.

Όμως υπάρχει και ένας τέταρτος Πατήρ που αδιάντροπα τον ανέφερε ως σωσίαν του ο κ. Μπεκιάρης.

Τον άγιον Νεκτάριον. Ο αγιος Νεκτάριος εξεδιώχθη της Αιγύπτου διά δύο λόγους α) Ως επαναστάτης, και β) ως ανήθικος. Εξεδιώχθη δε άνευ δίκης και άνευ απολογίας. Ο ίδιος δε διαμαρτυρόμενος γράφει προς τον Πατριάρχην:

«Πότε Παναγιώτατε, κατενοήσατε τας αντιπειθαρχικάς μου διαθέσεις; Εν οποίοις εξεδηλώθησαν έργοις; Οποίαι αι ενδείξεις, ώστε να χαρακτηρισθώ ως επαναστάτης και δούλος πονηρός κακά μελετήσας κατά της εκκλησιαστικής μου αρχής;

Οποίον εκκλησιαστικόν δικαστήριον με εδίκασε και με κατεδίκασε κι απεφάνθη περί της ανηθικότητός μου; Πού ευρίσκονται τα πρακτικά; Πού οι κατήγοροί μου; Πού οι μάρτυρες; Πού το σώμα του εγκλήματος; Πού το έδαφος της κατηγορίας δι’ ής κατεδικαζόμην εις ηθικόν θάνατον; Οποίον μέγα κακόν ειργάσθην προς Υμάς Πναγιώτατε ή και προς τίνα των Πατριαρχικών, όπως δολοφονηθώ; Διατί η τοσαύτη κατ’ εμού μήνυς, δι’ ής ζητείται ο παντελής εξολοθρευμός μου; Εγώ επικαλούμαι μάρτυρα τον Θεόν, ότι ουδέποτε περί ουδενός εμελέτησα κακόν. Μόνον το αγαθόν εμελέτησα καθ’ όλην την ζωήν μου και αυτού εραστής και εργάτης εγενόμην» (Ο Οσιος Νεκτάριος Κεφαλάς, Τίτου Ματθαιάκη, σελ.34, 1955).

Μάλλον κ. Μπεκιάρη πάλι «λάθος πόρτα εκτύπησας». Και εδώ έχομεν ένα άγιον που είναι σφόδρα και κατηγορηματικά εναντίον σου. Μάλιστα ιδιαίτερα εναντίον σου. Οσα αναφέρει ο ίδιος ο αγιος Νεκτάριος σου ταιριάζουν απόλυτα και η ιστορία των επανελήφθη εις το μεγάλο θύμα σου, εις τον μητροπολίτην Λαρίσης ΘΕΟΛΟΓΟΝ. Καταχωρώ κείμενον του ιδίου του π. ΘΕΟΛΟΓΟΥ που είναι πανομοιότυπο του Αγίου Νεκταρίου:

«Εκατηγορήθην ότι προέβην εις ενεργείας με σκοπόν της διαταράξεως της ειρήνης εν τη Εκκλησία. Δηλώ μετά παρρησίας ότι εις ουδεμίαν πράξιν προέβην δυναμένην να ταράξη την ειρήνην της Εκκλησίας και την εύρυθμον διοίκησιν αυτής. Εκείνο που δεν ήτο δυνατόν να φαντασθώ βεβαίως ήτο ο τρόπος δια του οποίου εκηρυσσόμην έκπτωτος βάσει των 3 και 7/74 Συντακτικών Πράξεων, άνευ συγκεκριμένης κατηγορίας και άνευ στοιχειώδους εκ μέρους μου απολογίας, δικαίωμα που έχει κάθε Ελλην πολίτης, πολλώ μάλλον ιεράρχης.

Εζήτησα να μάθω επιτέλους ποίον το αμάρτημά μου; Επί ολόκληρον 15ετίαν δεν μου εγένοντο γνωστοί οι λόγοι εκθρονίσεώς μου, ούτε γραπτώς, ούτε προφορικώς , και, ως εκ τούτου, αληθώς δεν γνωρίζω διατί.

Εζήτησα δια της τελευταίας μου επιστολής προς την σεπτήν Ιεραρχίαν της Εκκλησίας την επάνοδόν μου και αποκατάστασίν μου εις την λαχούσαν μοι ιεράν μητρόπολιν Λαρίσης και αντί ταύτης ήκουσα μετ’ εκπλήξεως και πολλής θλίψεως, ότι ετέθην ως υποψήφιος της ιεράς μητροπόλεως Λαρίσης. Συστοιχών εις την παράδοσιν της Εκκλησίας πιστεύω ότι παραμένω ο κανονικός μητροπολίτης Λαρίσης. Εφ’ όσον δε θα ευρίσκομαι εις την ζωήν θα αναμένω την φωνήν της δια την αποκατάστασιν της προσγενομένης εις εμέ αδικίας»(ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λαρίσης 4.12.1989).

Δημήτριε Μπεκιάρη. Τα παραδείγματα που μας ανέφερες, τους Μεγάλους Πατέρες, που μας ενεφάνισες ως ομοιοπαθείς σου, υπήρξαν το τελείως αντίθετο της μοναδικής και ανεπαναλήπτου και αχαρακτηρίστου περιπτώσεώς σου. Θα παραμείνης εν τη ιστορία φαινόμενον πρωτοφανές και πρωτάκουστον. Με αίμα και με βίαν και με βαρβαρότητας δεν εγκατεστάθη ουδείς αγιος πατήρ εις τον επισκοπικόν του θρόνον. Παύσε να τους υβρίζης και να τους καπηλεύεσαι. Μπούμερανγκ αποτελούν οι περιπτώσεις που μας ανέφερες και επιστρέφουν εναντίον σου μάλιστα με μεγαλυτέραν δύναμιν και σφοδρότητα. Μην ψάχνης, δεν θα εύρης περίπτωσιν να στηρίξης την ιδικήν σου. Η περίπτωσίς σου αποτελεί ακραίαν εκκλησιαστικήν ασχημίαν. Είναι καιρός η Εκκλησία της Λαρίσης να απαλλαγή από την παρουσίαν σου, Δημήτριε Μπεκιάρη. «Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού Ζώντος»(Εβρ.10,28).

Τέλος, εν κατακλείδι και εν συμπεράσματι των ανωτέρω εκτεθειμένων, καταθέτω μίαν πολύ δυνατήν πατερικήν μαρτυρίαν και κατάθεσιν, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και αφ’ ενός απαντά καταιγιστικά εις τον κ. Δημ. Μπεκιάρην και αφ’ ετέρου ενισχύει και ενδυναμώνει τους ηρωϊκούς χριστιανούς της Λάρισας, την ιεράν παράταξιν του Κυρίου, την ιεράν φάλαγγα των οκτακισχιλίων που αποτελούν το «άλας της γής και το φώς του κόσμου».

Ου περί μικρών και ασημάντων ο Αγών, αλλά περί ευσεβείας και περί αδικουμένων.

«Πάντων μεν των κατ’ ανθρώπους αγαθών υπόθεσις εστί και κρηπίς η ομόνοια, και χρή μηδενί διδόναι πολέμου και μάχης αφορμήν. Ει δε που την ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ παραβλαπτομένην, ή τους ασθενείς ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΟΥΣ θεάσαιο, μη προτίμα την ειρήνην της αληθείας, αλλ’ ίστασο γενναίως, έως αίματος προς την αμαρτίαν ανταγωνιζόμενος. Διά τούτο γαρ είρηται τω αποστόλω

«ει δυνατόν το εξ’ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες»(Ρωμ.12,18).

Εστι γαρ όπου ου δυνατόν, οίον, όταν περί ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ, ως έφθην ειπών, ο λόγος ή όταν περί ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΩΝ ο Αγών».(Αγ. Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης P.G.78,960).

Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Αυγούστου 2009