Ομολογία

Ο Πάπας Φραγκίσκος προλογίζει το βιβλίο του Περγάμου Ιωάννη.

της Ειρήνης Ιωαννίδου

Την κακία αυτή του Πάπα, που τον χώρισε από την Αλήθεια, ζήλεψε ο «θεολόγος» του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Άλλωστε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του θέλησε να μιμηθεί το ταλέντο της Δύσης, να εφευρίσκει έτερα Ευαγγέλια.

Ο Πάπας Φραγκίσκος προλογίζει το βιβλίο με τίτλο: «Υπενθυμίζοντας το μέλλον: Προς μια Εσχατολογική Οντολογία» του Μητροπολίτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Περγάμου Ιωάννη (1931-2023).

Στο πρόλογο του βιβλίου ο Φραγκίσκος γράφει «τον πρωτογνώρισα το 2013, όταν καλωσόρισα την Αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως που ήρθε στη Ρώμη για την εορτή των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Ήταν μια συνάντηση που επιβεβαίωσε για μένα την πεποίθηση για το πόσα έχουμε ακόμη να μάθουμε από τους Ορθοδόξους αδελφούς και αδελφές μας σχετικά με την επισκοπική συλλογικότητα και την παράδοση της συνοδικότητας».

O εκδημήσας αποτέλεσε αιτία σκανδαλισμού χιλιάδων πιστών εξαιτίας κακοδοξιών που προσπάθησε να εισάγει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εκμεταλλευόμενος τις ακαδημαϊκές τους αξιώσεις και τη θέση του στα υψηλά κλιμάκια του κλήρου.

Αν διαβάσει κανείς έστω και ελάχιστα για τον ίδιο και τις θεωρίες του, θα διαπιστώσει πως πράγματι η σύνδεση με το Βατικανό είναι ορατή. Όλα δείχνουν πως υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει και μετά τον θάνατο Ζηζιούλα μία ουσιαστική σχέση, ταυτότητα πνεύματος και πίστης ανάμεσα στους δύο άνδρες.

Ο Φραγκίσκος τον χαρακτήρισε παλαιότερα ως «τον καλύτερο εν ζωή Χριστιανό Θεολόγο», κατά τα δικά του μέτρα και βιώματα πάντα.

Από παλαιότερη αναφορά στην αιρετική διδασκαλία του Ζηζιούλα περί «ευχαριστιακής εκκλησιολογίας», αποκαλύπτεται ότι το Βατικανό γνωρίζει γιατί πρέπει να τιμά τον Μητροπολίτη Περγάμου.

Γράφτηκε συγκεκριμένα ότι «Και μόνο η αιρετική διδασκαλία του περί «ευχαριστιακής εκκλησιολογίας», την οποία αποδέχθηκε και υιοθέτησε ενθουσιωδώς η Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος, αρκεί για να τον τιμά δεόντως.

Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, για λόγους ιστορικούς, η καινοφανής αυτή διδασκαλία δεν ήταν έμπνευση δική του, αλλά ενός Ρώσου πρεσβυτέρου, του π. Νικολάου Afanassieff, ο οποίος στις αρχές του 20ου αιώνα καθιέρωσε πρώτος τον όρο “ευχαριστιακή εκκλησιολογία”. Αυτός υποστήριζε ότι όλες οι εκκλησίες που έχουν αποστολική διαδοχή (άρα και οι Ρωμαιοκαθολικοί!) και τελούν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έχουν την πληρότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, και ότι είναι ενωμένες μεταξύ τους με την αγάπη, την αγάπη όλων των Εκκλησιών για την κάθε τοπική και της κάθε τοπικής για όλες τις άλλες.

Η «ευχαριστιακή εκκλησιολογία» επομένως ερχόταν να δώσει λύση στο ακανθώδες πρόβλημα των θεολογικών δογμάτων, που οδηγήσαν στο Σχίσμα του 1054, και που δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να γίνουν δεκτά από καμμία πλευρά. Η θεωρία αυτή συμβίβασε τα ασυμβίβαστα, και έδωσε έτσι την ευκαιρία στον Πατριάρχη Αθηναγόρα να δηλώνει προκλητικά τη δεκαετία του ’60 όπως παραμεριστούν τα δόγματα προς χάριν του «διαλόγου της αγάπης». Το εντυπωσιακό στην όλη υπόθεση είναι πως, δεκαετίες πριν τον Αθηναγόρα, την ίδια εκτίμηση έκανε και ο π. Νικόλαος Afanassieff, ο οποίος εφηύρε το στοιχείο της ενότητας μέσα από την Θεία Ευχαριστία, με την κάθε Εκκλησία να κρατάει τα δόγματα για τον εαυτό της. Άρα απώτερος σκοπός της εμπνεύσεως του π. Afanassieff ήταν να διευκολυνθεί –κατ’ αυτόν τον αντιπαραδοσιακό τρόπο- η «ένωση των εκκλησιών»!».

Η επιλογή λοιπόν του αρχιαιρεσιάρχη Πάπα στον πρόλογο του συγκεκριμένου βιβλίου είναι σχεδόν αναμενόμενη και επιβεβαιώνει πως το πόνημα αυτό ουδεμία σχέση έχει με την ορθόδοξη πατερική γραμματεία. Είναι καρπός των εκ κοιλίας αιρετικών θεωριών του, για τις οποίες όφειλε ο ορθόδοξος κλήρος όχι μόνο να τον ελέγξει σφοδρά, αλλά να τον οδηγήσει και στην καθαίρεση.

Από τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς μαθαίνουμε ότι «Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα και του πάπα. Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ίδια: το να θέλη κανείς να γίνη καλός δια του εαυτού του· το να θέλη κανείς να γίνη τέλειος δια του εαυτού του· Αλλά τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος ασυναισθήτως εξισούται με τον διάβολον».

Την κακία αυτή του Πάπα, που τον χώρισε από την Αλήθεια, ζήλεψε ο «θεολόγος» Ζηζιουλας. Άλλωστε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του θέλησε να μιμηθεί το ταλέντο της Δύσης, να εφευρίσκει έτερα Ευαγγέλια.

• [1]https://greek.vema.com.au