Ομολογία

Γερόντισσα Γαβριηλία. Η νεοφανής Οσία ως «πρόσωπον αντιλεγόμενον».

Έρευνα πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Συνοπτικά

Θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τις παρακάτω απόψεις της κ.Ελένης Πλατίστας που κατέγραψε στην εργασία της για την γ,Γαβριηλία τα εξής.

1. H  ιεραποστολή της γ. Γαβριηλίας, γενικότερα στο κόσμο και ειδικότερα στην Ινδία, παρά το γεγονός ότι δεν έχει ως στόχο τη μεταστροφή των ανθρώπων στο Χριστιανισμό, φέρει το χαρακτήρα της μαρτυρίας και της καταλλαγής. Τα χαρακτηριστικά αυτά, μαζί με την απέραντη αγάπη που διέθετε, γινόταν στο πρόσωπό της αληθινή παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Όπου και να βρισκόταν, με όποιον και να συναναστρεφόταν, η παρουσία της είχε σκοπό την ειρήνευση και την καταλλαγή με τον πιο αθόρυβο τρόπο: το άγγιγμα, το χαμόγελο, τη σιωπή.

2.Το να είσαι διάκονος, προϋποθέτει η καρδία σου να φλέγεται από θυσιαστική αγάπη, όμοια με αυτή του Χριστού. Η παραβολή του νέου που ρώτησε τον Χριστό τι να κάνει για να κερδίσει την ουράνια βασιλεία και του καλού Σαμαρείτη φωτίζουν ακριβώς τις προϋποθέσεις. Η διακονία του καλού Σαμαρείτη στοίχησε προσωπικό κόπο, χρήματα χρόνο και έβαλε ακόμη και την ζωή του σε κίνδυνο.

3. Για τον Χριστιανισμό, ο εθελοντισμός έχει ως αφετηρία μόνο τον Χριστό και το παράδειγμα της εκούσιας θυσίας Του, να διακονήσει και να σώσει τον άνθρωπο. Ο εθελοντισμός δεν είναι κάτι που επιβάλλεται ή που απαιτείται, ούτε κάτι που υποδεικνύεται. Ο εθελοντισμός μόνο εμπνέεται.

4. Είναι γεγονός ότι δεν κάνει ιεραποστολή με βάση το γνωστό σχήμα: κήρυγμα – βαπτίσεις – νέα κοινότητα. Δεν έχει στόχο να δημιουργήσει μια νέα κοινότητα πιστών· δεν θα μπορούσε άλλωστε λόγω της γυναικείας της φύσης, η οποία στερείται της ιεροσύνης. Ούτε διαφωνεί βέβαια με την ιεραποστολική προσπάθεια, αφού θεωρεί ότι είναι επιταγή του χριστιανού να ακολουθήσει το «Πορευθέντες μαθητεύσατε….». Αντίθετα, θεωρεί ότι οι χριστιανοί δεν ακολουθούν αρκετά αυτήν την επιταγή, αφού επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Κι εμείς… κουκουλωθέντες… τι κάνουμε;». Απλώς, την αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο, παρουσιάζοντας ωστόσο ταυτόχρονα έναν άλλο τρόπο προσέγγισης των «ελάχιστων αδελφών» που εγκαταβιούν στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο.

Επί πλέον θα σημειώσουμε επι πλέον: Η γ.Γαβριηλία

- Δεν υπηρέτησε τον Οικουμενισμό. Την Ορθοδοξία δεν τη δίδαξε με τα λόγια αλλά με την καρδιά της, με τη μαρτυρία της ζωής της. Εκδήλωνε απλώς την αγάπη, χωρίς τη διάθεση κάποιας κοσμικής νοοτροπίας  «μεγέθυνση» της Εκκλησίας. Από εκεί και πέρα εμπιστευόταν τη Θεία Πρόνοια, για  τη συνέχεια, το κάρπισμα και την ανάπτυξη του σπόρου που εκείνη φύτευε με τη  διακριτική παρουσία της. Όπως δηλαδή εμπιστευόταν τη θεία φροντίδα στην πορεία  του βίου της, έτσι αφηνόταν και όσο αφορούσε τη συνέχεια του έργου της.

-Το κριτήριο της αγάπης με το οποίο κινούνταν δεν έχει καμία με την ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ. Η «σιωπηλή», αλλά τόσο έντονη παρουσία της μιλάει πολύ περισσότερο για την παράδοση που φέρει και δίνει μαρτυρία Χριστού για όλους. Όπως τονίζει η βιογράφος της, «όλοι οι Ινδοί και οι Δυτικοί που τη γνώρισαν είδαν και αναγνώρισαν στο πρόσωπό της μια τελείως άλλη βιωτή. Είδαν και γνώρισαν την Ορθοδοξία σε όλη της την Ασκητική και την Ταπείνωση και τη βαθιά Πνευματικότητα, όπως τη διασώζει τόσους αιώνες τώρα…. Ποιος άλλος “Ιεραπόστολος” είχε άραγε ταυτιστεί τόσο με τους ανθρώπους που διακονούσε; Ποιος άλλος έτρωγε, έπινε, ταξίδευε ή κοιμόταν όπως έτρωγαν, έπιναν, ταξίδευαν ή κοιμόταν οι ίδιοι;»

-Παρέμεινε ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ μέχρι το τέλος της ζωής της.

- Ιεραποστολικά έζησε σε χώρες, που για να επιβιώσει κάποιος θα έπρεπε να

υιοθετήσει αναγκαστικά πρακτικές  του ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ και της εν ΧΡΙΣΤΩ ΣΑΛΟΤΗΤΑΣ. Στον βίο της Γερόντισσας είναι εμφανή και τα δύο. Οπότε τα υπάρχοντα στοιχεία που υπάρχουν στην βιογραφία της  ενώ φαίνονται αντιφατικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Όμως για αποφυγή μελλοντικών και άλλων παρεξηγήσεων θα πρέπει από τους εκκλησιαστικά αρμόδιους να γραφτεί αναλυτικά το Συναξάριο της Οσίας και να ερμηνευτούν τα δύσκολα σημεία που μαρτυρούνται στο βιβλίο -Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ώστε να πάψει το βιβλίο αυτό να αποτελεί και την κατεξοχή πηγή της ζωής της μακαριστής γερόντισσας Γαβριηλίας αλλα συγχρόνως και πηγή κατηγοριών εναντίον της.

 

Tα κριτήρια της Αγιότητας

Σύμφωνα με τη μακραίωνη εκκλησιαστική πράξη, οι Άγιοι δεν αναγνωρίζονται με ηθικολογικά, κοινωνικά και ενδοκοσμικά κριτήρια, αλλά κατόπιν της φανερώσεως της αγιότητάς τους από τον ίδιο τον Θεό, με σημεία αδιαμφισβήτητα, που αντέχουν σε κάθε κριτική και αποσείουν κάθε αμφιβολία.

Ο καθηγητής Αμίλκας Αλιβιζάτος σε ειδική μελέτη του έχει συνοψίσει τις καθιερωμένες στην πράξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας προϋποθέσεις αναγνωρίσεως των Αγίων, οι οποίες είναι:

α) Η ιδιότητα του μέλους της Εκκλησίας («διά του αγίου βαπτίσματος»),

β) το μαρτύριον υπέρ της χριστιανικής πίστεως,

γ) ο άγιος κατά πάντα βίος,

δ) «εξέχουσαι όλως υπηρεσίαι προς την χριστιανικήν θρησκείαν και την Εκκλησίαν» (π.χ, ο Μ, Κωνσταντίνος) και

ε) «η μαρτυρία διενεργηθέντων και διενεργουμένων θαυμάτων υπό του Θεού τη μεσιτεία του αγίου προσώπου, είτε εν ζωή, είτε μετά θάνατον». Οι θέσεις αυτές επαναλαμβάνονται στο σκεπτικό όλων των περιπτώσεων αναγνωρίσεως Αγίων στις τελευταίες δεκαετίες.

Ο π.Γεώργιος Μεταλληνός έγραφε:

…Το περισσότερο, όμως, αδύνατο, αλλά συνάμα και επικίνδυνο, κριτήριο στην αναγνώριση της αγιότητος είναι οι «εξέχουσες υπηρεσίες» προς την Εκκλησία, το οποίο είναι δυνατόν, ερμηνευόμενο κατάλληλα, να χρησιμοποιηθεί για την εξυπηρέτηση οποιωνδήποτε σκοπιμοτήτων.

Το κριτήριο τής παροχής «εξεχουσών υπηρεσιών» προς την Εκκλησία δεν απομονώνεται ποτέ στην εκκλησιαστική πράξη. …Αντίθετα, και στην περίπτωση αυτή η εκκλησιαστική συνείδηση δεν παύει να αναζητεί την άνωθεν επιβεβαίωση της αγιότητας του συγκεκριμένου προσώπου…»

Είναι τελικά Αγία η Γερόντισσα Γαβριηλία;;

Η απάντηση στο θέμα αυτό δεν δίνεται με ένα ναι ή με ένα όχι. Αυτό συμβαίνει επειδή  στην ορθόδοξη παράδοση «η αναγνώρισις των υπό του Θεού δεδοξασμένων προσώπων, των ευαρεστησάντων αυτώ και η κατάταξις αυτών εις τον χορόν των Αγίων εγίνετο, γίνεται και οφείλει να γίνεται […] υπό της γενικής εκκλησιαστικής συνειδήσεως ποιμένων τε και ποιμαινομένων άνευ άλλης πρωτοβουλίας και επισήμου επεμβάσεως της εκκλησιαστικής αρχής».

Εφόσον η  ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ την δέχεται ως Αγία, ο καθένας από μας δεν έχει δικαίωμα να το αμφισβητήσει. Δεν παύει όμως  η ΕΝ ΕΓΡΗΓΟΡΣΕΙ  εκκλησιαστική συνείδηση  να αναζητεί την άνωθεν επιβεβαίωση της αγιότητας του συγκεκριμένου προσώπου. Αν υπάρχουν τέτοιες επιβεβαιωτικές μαρτυρίες καλό θα είναι να γίνουν γνωστές στο χριστεπώνυμο πλήρωμα.

Αν μερικοί επιμένουν και συνεχίζουν να αρνούνται την αγιότητα της Γερόντισσας, λόγω πιθανών ανθρωπίνων λαθών της, υπενθυμίζουμε τα λόγια ενός μακαριστού Γέροντος. ««Οι άγιοι δεν αγίασαν «διά ταύτα», αλλά «παρά ταύτα» δηλαδή παρά τις ατέλειές τους, ο Θεός τους χαρίτωσε».

 Η Εκκλησία πορεύεται στην ιστορία ως το «ευσεβές λείμμα», ως το σώμα δηλαδή των πιστών που διασώζει με τη ζωή, το λόγο και την πράξη του το μήνυμα της σωτηρίας. Αυτό δηλαδή που έκανε και η γ. Γαβριηλία.

Επομένως όσοι μέχρι τώρα έγραψαν ή αμφισβήτησαν την αγιότητα της γερόντισσας καλό θα είναι να επαναεξετάσουν το θέμα με άλλα κριτήρια πλέον. Υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες που μιλάνε όχι για ΝΟΘΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ της γερόντισσας  αλλά για την  ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ.

Κλείνοντας τον κύκλο των άρθρων μας  θα καταγράψουμε την μαρτυρία ενός αξιόλογου ιερέως (π.Π.Κ) που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο. Πρόκειται για την εμπειρία ενός άλλου ιερέως, που ο π.Π.Κ .δημοσίευσε στο fb ως εξής:

“Σε μια συζήτηση για την ορθότητα των μεθόδων και την αγιότητα της Γερόντισσας, ο εν λόγω ιερέας έγινε αντικείμενο χλεύης και αντιδράσεων από τους συναδέλφους του. Τον σκάσανε τον άνθρωπο και πήγε να κοιμηθεί με βαθιά θλίψη. Μετά από μια νύχτα αγωνίας, κατά το ξημέρωμα, ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ να μπαίνει στην κάμαρα του και του πήρε την στενοχώρια. Και του λέει:
ΕΜΕΝΑ, παιδί μου, δεν με νοιάζει αν με ανακηρύξουν αγία και όλα όσα λένε για μένα, ΜΟΥ ΑΡΚΕΙ ΤΗΣ ΑΝΑΞΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ...
Δεν σχολιάζω περαιτέρω. Όποιος θέλει και μπορεί να το θέλει το πιστεύει! Ακόμα όμως και αν θεωρεί κάποιος ότι όσα μου είπε, είναι προϊόν φαντασίωσης, ας διδαχθεί, αν έχει πνευματική συναίσθηση για το ποιόν της Γερόντισσας και τι  τελικά μετράει και έχει αξία για τους ανθρώπους του Θεού. Και ας αναρωτηθούμε αν αυτή η εξουθένωση του εαυτού και η προσήλωση στον Χριστό είναι τελικά η ουσία της Αγιότητας. Μυαλό έχουμε όλοι να το σκεφτούμε.
Όλα  τα άλλα είναι φασαρίες και συζητησεις χωρίς αντίκρυσμα στην ωφέλεια”.