Ομολογία

 

Το οικουμενιστικό ξέσπασμα του… Οικουμενικού.  

Άρθρο του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως σε Φινλανδία και Εσθονία, με φόντο τη θεομηνία της Θεσσαλίας, κρατά ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου

Ουδεμία έκπληξη

Ας είμαστε ειλικρινείς. Από την πρώτη μέρα μέχρι τώρα που γράφονται τούτες οι αράδες δεν μας εξέπληξε τίποτα από τα όσα τεκταίνονται, κατά την επίσημη επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου σε Φινλανδία και Εσθονία.

Το μενού ίδιο και απαράλλαχτο: Σερβίρει το πνεύμα της ανοιχτότητας, το πνεύμα της συμπερίληψης, το πνεύμα του διαθρησκειακού διαλόγου, το πνεύμα της οικολογίας και, όπως ο ίδιος ομολόγησε ανερυθρίαστα, εργάζεται ακούραστα για μια Ορθοδοξία “δίχως δογματικές αγκυλώσεις”. 

Μη δογματικός

Ως σπουδαγμένος κανονολόγος ο ίδιος σε διδακτορικό επίπεδο, μάλιστα και μετά από τριάντα και πλέον έτη στον Πατριαρχικό θώκο της Κωνσταντινούπολης, αποφαίνεται με “βαρυσήμαντες” δηλώσεις πως: “Η αποστολή μας είναι να γίνουμε φάρος ελπίδας και σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους – ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής, πολιτισμού ή φύλου. Το μέλλον της Εκκλησίας σας έγκειται στο να είστε συμπεριληπτικοί και οικουμενικοί—με άλλα λόγια, μη δογματικοί”. 

Η δήλωσή του αυτή αποτελεί δεινή ομολογία.

Δεν μπορούν πλέον να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι και να μην εγκαλούν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ευθέως για τις αμέτρητες πλέον αιρέσεις του. 

Φτάνει πια με τον φερετζέ της αγάπης των οικουμενιστών που καλύπτει αδέξια το μίσος και τη δαιμονική μανία τους για τον Χριστό. Στάλα στάλα η δαιμονική αγάπη τους για τη διαφορετικότητα, για τη φύση, για το διάλογο, για την ειρήνη, έχει δηλητηριάσει την Ορθοδοξία. 

Φτάνει πια με τα διάφανα ενδύματα της υποκρισίας, που προσπαθούν μάταια να καλύψουν τη γύμνια της πίστεως και του ορθοδόξου βιώματος. Τολμούν και χρησιμοποιούν ρήσεις της Αγίας Γραφής, των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Πατέρων και διδασκάλων και των σύγχρονων Αγίων του Θεού, δήθεν για να στηρίξουν Αγιογραφικά και Αγιοπατερικά την αιρετική τους διδασκαλία.  

Μη θεματοφύλακας της πίστεως 

Θα περίμενε κανείς ο Πατριάρχης του γένους να ζυγίσει καλά την οδύνη για τις αλλεπάλληλες θεομηνίες που έπληξαν την Ελλάδα και απο στοιχειώδη ευαισθησία να αναβάλει τις προγραμματισμένες επισκέψεις του εκεί. 

Αρκούσε ένα τηλεφώνημα ή ένα τηλεγράφημα επίπληξης για τον Αρχιεπίσκοπο της Φινλανδίας, ο οποίος τόλμησε να χαρακτηρίσει απαράδεκτο το γεγονός της βάφτισης όσων αιρετικών επιστρέφουν στην Ορθοδοξία, να του “τραβήξει το αυτί” και να τον συνετίσει. 

Αλίμονο!, όμως. Με τις επιλογές του γύρισε την πλάτη στα θύματα και τον χειμαζόμενο λαό σε Έβρο και Θεσσαλία και κράτησε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου!!

Τελικά γιατί πήγε σε Φινλανδία και Εσθονία;    

Οι πράξεις του Φαναρίου πλέον δεν απαιτούν και κάποια ιδιαίτερη οξυδέρκεια για να αναλυθούν. Το Φανάρι θεωρεί πως τα 100 χρόνια από την αυτονομία των εκκλησιών Φινλανδίας και Εσθονίας νομιμοποιούν την αυθαιρεσία του παγκόσμιου πρωτείου εξουσίας στην Ορθοδοξία, και την απόδοση, κατά το δοκούν, αυτοκεφαλίας από το Φανάρι σε όποιον θέλει. 

Τα κράτη αυτά είναι και αρνητικά διακείμενα προς τη Ρωσία και έχουν ανοιχτά λάβει θέση υπέρ της Δύσης στον πόλεμο της Ουκρανίας, ένα νέο διωγμό κατά της Ορθοδοξίας, τον οποίο σχεδίασαν τα γεράκια του ΝΑΤΟ, και στον οποίο συμμετείχε ενεργά το Φανάρι, ανάβοντας το φυτίλι της αυτοκεφαλίας σε αχειροτόνητους και σχισματικούς.

Σε διατεταγμένη αποστολή λοιπόν, σαν δυστοπική μαριονέτα στο κουκλοθέατρο του δυτικού πολιτισμού, αντί να μετανοήσει και να ορθώσει το ανάστημά του, όχι μόνον παίζει ευχαρίστως το ρόλο που του έχει ανατεθεί, όχι μόνον γυρίζει την πλάτη στις θεομηνίες που έπληξαν την Ελλάδα, αλλά και υπηρετεί με αξιοζήλευτη συνέπεια τη δική του ατζέντα: περιβάλλον, ανοιχτότητα, διαφορετικότητα, συμπερίληψη, ναι στον υγειονομικό ολοκληρωτισμό, ναι στην τεχνητή νοημοσύνη και τη δεινή ψηφιακή μας σκλαβιά, και τελικά ναι στο διαθρησκειακό διάλογο, δίχως δόγματα. 

“Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, δηλαδή η κίνησις δια την ένωσιν των “εκκλησιών”, όπως διεξάγεται σήμερον, φαίνεται ότι έχει ουμανιστικόν – ανθρωποκεντρικόν χαρακτήρα και όχι θεολογικόν και πνευματικόν. Παραμερίζει την Πίστιν (δόγμα) και την Παράδοσιν της Εκκλησίας και αποβλέπει περισσότερον εις πρακτικούς σκοπούς. Βλέπει την Εκκλησίαν κυρίως ως ανθρώπινον ίδρυμα, το οποίον ηνωμένον θα δυνηθή να αντιμετωπίση καλλίτερον τους εχθρούς του”. +Αρχιμ, Γεώργιος Καψάνης