Ομολογία

Πρωτοφανής αποστασία επισκόπων σε θέματα πίστεως.

 

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

1. Ἡ πυρκαγιὰ καὶ ἡ πλημμύρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Πληροφορήθηκα ὅτι λόγιος καὶ ἀγωνιστὴς μοναχὸς μὲ σοβαρὴ φιλοσοφική, φιλολογικὴ καὶ θεολογικὴ κατάρτιση, συναγωνιστὴς στοὺς μακροχρόνιους ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀγανακτισμένος γιὰ τὴν βλάσφημη καὶ αἱρετίζουσα κατρακύλα πολλῶν ἐπισκόπων, εἶπε σὲ ἰδιωτικὴ συζήτηση, ποὺ διέρρευσε στὸ Διαδίκτυο: «Μετὰ ἀπὸ ὅσα γίνονται ἔπρεπε ὅλοι νὰ εἴχαμε ἀποτειχισθῆ».

Ἐν λόγῳ μοναχὸς δὲν ἀνήκει στοὺς ἀποτειχισμένους, εἰς αὐτοὺς δηλαδὴ ποὺ ἔπαυσαν νὰ μνημονεύουν στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τὰ ὀνόματα τῶν οἰκείων ἐπισκόπων, σύμφωνα μὲ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου (861). Προφανῶς ἀκολουθεῖ κακῶς τὴν γραμμὴ τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς στὴν ὁποία ἀνήκει, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι σὲ θέματα Πίστεως, «ὅπου Θεὸς τὸ κινδυνευόμενον», συνιστᾶται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἡ ἁγία ἀνυπακοὴ καὶ ὄχι ἡ ἀπροϋπόθετη κακὴ ὑπακοή[1]. Πάντως ἡ ὁμολογία του, ποὺ τὴν συμμερίζονται καὶ πολλοὶ ἄλλοι, μὴ ἀποτειχισμένοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, δικαιώνει ὅσους μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (2016) διακόψαμε τὸ μνημόσυνο τῶν ἐπισκόπων ποὺ δέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου», γιὰ νὰ ἀπορίψουμε τὸ μεγάλο βάρος τῆς συμφωνίας μας μὲ αἱρέσεις καὶ αἱρετικούς.

Οἱ ἐκδηλώσεις καὶ οἱ λόγοι ἀσεβείας καὶ πλάνης τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐπληθύνθησαν μετὰ τὴν προδοσία τῆς Κρήτης. Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς πυρκαγιὰ καὶ ὡς πλημμύρα καταστρέφει καὶ ἀφανίζει τὰ χλοερὰ δάση, τὰ λειβάδια, τοὺς καρποφόρους κήπους καὶ δενδρῶνες τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης καὶ Ζωῆς, καὶ ἀφήνει πίσω της πνευματικὰ ἀποκαΐδια καὶ πνιγμένες ψυχὲς στὰ θολὰ καὶ λασπώδη νερὰ τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας. Μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο (2016) καὶ τὶς συνεχεῖς περιοδεῖες τῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου γιὰ νὰ τὴν προβάλει καὶ νὰ τὴν ἐπιβάλει, γιὰ πρώτη φορὰ ἡ πρώην Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἐγνώρισε τέτοιες καταστροφικὲς πυρκαγιὲς καὶ πλημμύρες, ποὺ τὶς ἐπέτρεψε ὁ Θεός, ὥστε νὰ ἀναχθοῦμε ἀπὸ τὶς καταστροφὲς ποὺ φαίνονται, τὶς ὑλικές, στὶς καταστροφὲς ποὺ δὲν φαίνονται, τὶς πνευματικές. Γιὰ νὰ ἀλλάξουμε γραμμὴ καὶ πορεία.

Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης ἄνοιξε τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου. Δὲν συγκρατοῦνται πλέον οἱ ἄνεμοι καὶ οἱ καταιγίδες. Δὲν θὰ ἀπαριθμήσω πάλι τὴν ἁλυσίδα τῶν κακῶν. Τὸ ἔχουμε πράξει πολλοὶ καὶ πολλάκις. Θὰ μνημονεύσω ἐλάχιστα μόνον ἀπὸ τὰ τελευταῖα ἀπαράδεκτα καὶ ἀνήκουστα εἰς τοὺς αἰῶνες ἀτοπήματα κάποιων ἐπισκόπων, γιὰ τὰ ὁποῖα ὅμως καθίστανται συνυπεύθυνοι καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἱεράρχες ποὺ δὲν τὰ καταδικάζουν καὶ μάλιστα συνοδικῶς: α´) Ὅσα ἰσχυρίσθηκε γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία, δικαιώνοντάς την καὶ ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, ὁ μητροπολίτης Νέας Ἰωνίας καὶ Φιλαδελφείας Γαβριὴλ β´) Ἡ ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως μὲ τὴν προσθήκη τῆς αἵρεσης τοῦ Filioque ἀπὸ τὸν χειροτονούμενο ἐπίσκοπο Φιλομηλίου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς τοῦ Ἐλπιδοφόρου. γ´) Ἡ δημοσίευση σὲ περιοδικὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως τοῦ νέου Ἀνθίμου, τοῦ πολλάκις προκαλέσαντος καὶ σκανδαλίσαντος, φιλοεβραϊκοῦ ἄρθρου, ὅπου διδάσκεται ὅτι ὁ Μεσσίας δὲν ἦλθε, ἀλλὰ θὰ ἔλθει, ὅπως πιστεύουν οἱ ἀρνησίχριστοι Ἑβραῖοι μέχρι σήμερα. Καὶ τέλος ἀπίστευτο καὶ αὐτὸ καὶ πρωτάκουστο!!! δ´) Ὁ μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης καὶ Πλαταμῶνος Γεώργιος, παρέστη, συμπροσευχήθηκε κατὰ τὴν «χειροτονία», ἐπήνεσε καὶ ἐτίμησε τὸν νέο "ποιμένα" τῶν Προτεσταντῶν Εὐαγγελικῶν τῆς Κατερίνης, τὸν κατέστησε οὐσιαστικὰ συμποιμένα καὶ συνδιάδοχο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ὅλοι οἱ προκάτοχοι τοῦ καινοτόμου ἐπισκόπου, καὶ μάλιστα οἱ δύο πρόσφατοι, Βαρνάβας καὶ Ἀγαθόνικος, θεωροῦσαν αἱρετικοὺς τοὺς λεγομένους «Εὐαγγελικούς», ὅπως ἐπὶ αἰῶνες τοὺς θεωρεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ συνεπῶς καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία στὰ ἀντιαιρετικὰ βιβλία τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας» περιλαμβάνει καὶ τούς «Εὐαγγελικούς» Προτεστάντες. Ἀντιλαμβανόμαστε ὅλοι σὲ πόσο δύσκολη θέση εὑρίσκονται οἱ ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως, πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὡς μαθητάς μου στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοὺς γνωρίζω καλῶς ὡς εὐσεβεῖς καὶ παραδοσιακούς. Κινδυνεύουν νὰ ἐμφανισθοῦν ὡς ὁμόφρονες καὶ συνεργοὶ τῶν παρεκκλίσεων τοῦ ἐπισκόπου τους, ὁ ὁποῖος βέβαια θὰ ὀχυρωθεῖ πίσω ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης ποὺ ἀναγνώρισε τὶς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες, καὶ ἂν κρίνει κανεὶς ἀπὸ τὰ γενόμενα, μπορεῖ νὰ προβλέψει καὶ τὰ μελλούμενα. Θὰ συμφωνήσει μὲ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν καὶ μὲ τό «Κοινὸ Ποτήριο», τὴν κοινὴ Θεία Λειτουργία, ὅπως ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ποὺ ὁδήγησε στὴν θεία ἐγκατάλειψη καὶ στὴν ἅλωση τῆς Πόλης στὶς 29 Μαΐου τοῦ 1453.

2. Ἐπείγουσα ἀνάγκη ἀντίστασης καὶ ὁμολογίας

Γιὰ νὰ ἀποτρέψουμε λοιπὸν τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἀποστασίας καὶ νὰ συντελέσουμε στὴν ἀφύπνιση ὅσων, ἄπρακτοι καὶ ἄφωνοι, περιμένουν ἀπὸ ἀλλοῦ τὴν βοήθεια, χωρὶς τὴν δική τους συμμετοχὴ καὶ συνεργία, παραθέτουμε ὅσα ἐγράψαμε στὸν Πρόλογο τῆς β´ ἔκδοσης τοῦ μικροῦ βιβλίου μας «Δὲν εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις», ὥστε νὰ ἐνημερωθοῦν καὶ οἱ παρακολουθοῦντες τὸ Διαδίκτυο[2]:

Μοῦ ἐζητήθη ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον» νὰ προλογίσω τὴν β´ ἔκδοση τοῦ βιβλιαρίου μου γιὰ τὴν Ἀποτείχιση, ἐπειδὴ ἡ α´ ἔκδοση ἐξαντλήθηκε, πρᾶγμα ποὺ χαροποιεῖ καὶ τὸν συγγραφέα καὶ τοὺς ἐκδότες. Καὶ αὐτὸ ὄχι γιατὶ θὰ προέλθει μὲ τὴν ἐπανέκδοση κάποιο οἰκονομικὸ κέρδος, ἀφοῦ μόλις καὶ μετὰ δυσκολίας καλύπτονται πλέον τὰ ἔξοδα τῆς ἐκτύπωσης, ἀλλὰ κυρίως διότι ἀρχίζει νὰ διαφαίνεται ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς, ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴν κατρακύλα καὶ τὴν παρακμὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ἀντιλαμβάνονται ὅτι πρέπει νὰ ἀντισταθοῦν, νὰ ὑψώσουν τείχη ἀπέναντι στὴν κλιμακούμενη ἐπέλαση ἀντιθέων καὶ ἀντιχρίστων δυνάμεων, νὰ ἀποτειχισθοῦν ἀπὸ τὸν Συγκρητισμὸ τῆς «Νέας Τάξης», καὶ τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὁ ὁποῖος στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο προωθεῖται μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες ἡ ἀρρώστια αὐτὴ εἶχε προσβάλει ἀρκετοὺς πατριάρχες, ἀρχιεπισκόπους, ἐπισκόπους, ἄλλους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς θεολόγους, ἡ πλειονότητα πάντως τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ δὲν εἶχε προσβληθῆ ἀπὸ τὴν αἵρεση, ἦταν ὑγιὴς καὶ ἀντιδροῦσε. Οἱ προσβεβλημένοι ἀπὸ τὴν ἀσθένεια δὲν εἶχαν κάλυψη συνοδική, ἐνεργοῦσαν ἀτομικά, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀδυνατοῦσαν νὰ διαδώσουν καὶ νὰ ἐπιβάλουν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία. Ἡ κατάσταση ὅμως ἄλλαξε μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης (2016), ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία οἱ αἱρέσεις ἀναγνωρίσθηκαν ὡς ἐκκλησίες, καὶ γιὰ πρώτη φορὰ στὰ νεώτερα χρόνια νομιμοποιήθηκε ὁ Οἰκουμενισμὸς μὲ τὴν ἀπόφαση νὰ συμμετέχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», στὸν κεντρικὸ δηλαδὴ φορέα καὶ ἐκφραστὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ μὲ τὴν ἐπαινετικὴ ἐπίσης ἀποδοχὴ τῶν ἀποφάσεων τῶν «Θεολογικῶν Διαλόγων», οἱ ὁποῖες εἶναι γεμᾶτες ἀπὸ ἀντορθόδοξες θέσεις καὶ πλάνες.

Μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ 2016 ἄνοιξε ὁ ἀσκὸς τοῦ Αἰόλου. Παρὰ τὴν ἀντίδραση τῶν τεσσάρων (4) ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις (14) αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες, ποὺ πληθυσμιακὰ ἐκπροσωποῦν τὸ μέγιστο μέρος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος (Ἀντιόχεια, Ρωσία, Βουλγαρία, Γεωργία), καὶ τὴν προγραμματισμένη ἀπουσία τῆς πλειονότητας τῶν ἐπισκόπων, ἡ κολοβὴ αὐτὴ σύνοδος σὲ ἐλάχιστο χρόνο λειτουργίας, μὲ τὶς ψήφους μόνον τῶν δέκα (10) προκαθημένων καὶ ὑπὸ τὴν στενὴ ἐποπτεία καὶ καθοδήγηση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, καὶ δι᾽ αὐτῶν τῆς Παγκόσμιας Διακυβέρνησης τῶν γνωστῶν ὀλιγαρχῶν, ἐπέτυχε αὐτὸ ποὺ κυρίως ἤθελε. Ὄχι νὰ ἐπιλύσει φλέγοντα θέματα Πίστεως καὶ Ζωῆς, ὅπως τὰ θέματα τῆς Διασπορᾶς, τοῦ Αὐτοκεφάλου, τοῦ Ἡμερολογίου, τῆς Μασονίας, τὰ ὁποῖα διέγραψε ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν θεμάτων, ἀλλὰ νὰ νομιμοποιήσει τὸν Οἰκουμενισμό. Ἐπὶ πλέον νὰ φουσκώσει τὰ μυαλὰ τοῦ πρωτεργάτη τῶν ἐκτροπῶν πατριάρχη Βαρθολομαίου, ὅτι αὐτὸς ὡς «πρῶτος ἄνευ ἴσων», ὡς ὁ πάπας τῆς Ἀνατολῆς, μπορεῖ νὰ ἀποφασίζει καὶ νὰ ἐπεμβαίνει ἁπανταχοῦ τῆς Ὀρθόδοξης Οἰκουμένης.

Ἐλάχιστοι τότε κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἀντιδράσαμε καὶ ἀντισταθήκαμε μὲ τὴν Ἀποτείχιση, μὲ τὸ νὰ μὴ μνημονεύουμε δηλαδὴ στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τὰ ὀνόματα τῶν ἐπισκόπων ποὺ δέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου, μὲ βάση τὸ κανονικὸ δικαίωμα ποὺ μᾶς δίδει ὁ δέκατος πέμπτος (15ος) Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ 861 ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου. Διωχθήκαμε γι᾽ αὐτὸ καὶ συκοφαντηθήκαμε, πὼς δῆθεν προκαλοῦμε σχίσμα καὶ πὼς εἴμαστε πλέον ἐκτὸς ἐκκλησίας, ἀντὶ νὰ ἐπαινεθοῦμε, ὅπως ὁρίζει ὁ κανών. Σύμφωνα μὲ ἄλλους, ποὺ παρασύρονται ἀπὸ τὸν ἐπισκοποκεντρισμὸ καὶ τὸν δεσποτισμό, ποὺ θυμίζει Παπισμό, ἡ Θεία Λειτουργία τελεῖται στὸ ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου καὶ ὅπου δὲν μνημονεύεται ὁ ἐπίσκοπος τὰ μυστήρια εἶναι ἄκυρα. Αὐτὲς τὶς παρεξηγήσεις διαλύουμε μὲ τὸ μικρό μας αὐτὸ βιβλίο ποὺ ἐπανεκδίδεται, ὥστε, τώρα ποὺ τὰ πράγματα ἔγιναν πολὺ χειρότερα νὰ μὴν ἀποθαρρύνονται ἀπὸ ἀθεολόγητες καὶ σκόπιμες παρερμηνεῖες ὅσοι ἐσωτερικὰ ἀνησυχοῦν καὶ ἀγωνιοῦν, καὶ παραμείνουν σιωπῶντες καὶ ἄπραγοι, ἀφήνοντας τὸν Οἰκουμενισμὸ νὰ προελαύνει καὶ τοὺς οἰκουμενιστὲς κληρικοὺς μέσα στὴν αὐλὴ τῶν προβάτων νὰ δροῦν ὡς λυκοποιμένες.

Καὶ τὰ πράγματα ἔγιναν καὶ θὰ γίνονται χειρότερα, ἐπειδὴ μὲ τὸν ἀέρα τῆς Κρήτης ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος προκάλεσε τὸ μεγάλο σχίσμα στὴν Οὐκρανία, ὄχι γιὰ θεολογικοὺς λόγους, ἀλλὰ γιὰ γεωπολιτικούς, καὶ μὲ τοὺς περὶ αὐτὸν κληρικοὺς καὶ τοὺς ἄλλους προκαθημένους συμφώνησαν καὶ δέχθηκαν τὰ βλάσφημα ὑγειονομικὰ μέτρα γιὰ τὸν Κορωνοϊό, τὰ ἐμβόλια, τὶς μάσκες μέσα στοὺς ναοὺς καὶ τὸ κλείσιμό τους, τὴν δυσφήμηση τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ πολλὰ ἄλλα. Καὶ ἔρχονται ἀκόμη χειρότερα, ὅπως ὁ συμφωνημένος γιὰ τὸ 2025 κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα καὶ ἡ ἐπίσημη διακήρυξη τῆς “ἕνωσης” τῶν “ἐκκλησιῶν”, ποὺ ἐπίσης εἶναι συμφωνημένη, καὶ τὸ κοινὸ ποτήριο. Ἐξακολουθοῦν, παρὰ ταῦτα, μερικοί, ἀπὸ δειλία ἢ γιὰ νὰ μὴ ξεβολευθοῦν, νὰ καθησυχάζουν τὶς συνειδήσεις τους καὶ νὰ ἐμποδίζουν τὴν Ὀρθόδοξη πορεία τῶν πολλῶν.

Τουλάχιστον ἂς παύσουν νὰ συκοφαντοῦν ὅσους ἐτόλμησαν νὰ προχωρήσουν ἀπὸ τὴν ὀρθοδοξολογία στὴν ὀρθοπραξία, γιατὶ ἔτσι βαρύνονται, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν δειλία καὶ χλιαρότητα, καὶ μὲ τὸ νὰ ἀδικοῦν τοὺς τολμηροὺς καὶ ἀξίους ἐπαίνου. Τοὺς πληροφοροῦμε ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ ἱερομόναχοι στὸ Ἅγιον Ὄρος, οἱ ὁποῖοι στὴν Προσκομιδὴ δὲν μνημονεύουν τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο, φοβούμενοι νὰ τὸ πράξουν φανερά, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἱερεῖς στὸν κόσμο βρίσκουν τρόπους νὰ μὴ μνημονεύουν τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους. Σὲ πολλοὺς εἶναι γνωστὴ ἡ ρήση προσφάτως ἀποθανόντος γνωστοῦ Ἁγιορείτου Γέροντος, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο τὸν μνημονεύουμε ἀναγκαστικά, ἀλλὰ μᾶς κάθεται ἐδῶ, στὸ στομάχι».

Θὰ ὑπολογιστοῦν στοὺς ἀρνητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας ὅσοι ἐφησυχάζουν καὶ δὲν ἀγωνίζονται γιὰ τὴν διάσωσή της, διότι ὁ Θεὸς θὰ ἐπέμβει ἀποφασιστικὰ μὲ τὴν σοφία καὶ τὴν δύναμη ποὺ διαθέτει, μόνον ὅταν καὶ ἐμεῖς συνεργοῦμε καὶ ἀγωνιζόμαστε. Διαφορετικὰ θὰ ἀκολουθήσει δίκαια καὶ παιδαγωγικὰ ἡ θεία ἐγκατάλειψη.

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἡ καταστροφικὴ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἀποφεύχθηκε ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀθηναγόρα, ὅπως προκύπτει ἀπὸ δημοσιευθὲν μυστικὸ ἔγγραφο τοῦ Βατικανοῦ, διότι τότε σύσσωμο τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τρεῖς γενναῖοι καὶ ὁμολογητὲς ἐπίσκοποι, ὁ Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, ὁ Παραμυθίας Παῦλος καὶ ὁ πολυθρύλητος Αὐγουστῖνος Καντιώτης, μαζί τους καὶ ὁ λαοφιλὴς Ὅσιος Παΐσιος, διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα, πρᾶγμα ποὺ ἀνάγκασε τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Φανάρι νὰ ἀναβάλουν τὰ σχέδιά τους. Τώρα δυστυχῶς ὁ δρόμος εἶναι ἀνοικτός, διότι οὔτε ἕνας ἐπίσκοπος ἀποτειχίσθηκε, καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος σιωπᾶ καὶ ὑποτάσσεται ἐπισήμως, παρὰ τὸ ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ξεπέρασε κατὰ πολὺ τὸν Ἀθηναγόρα στὶς αἱρετίζουσες γνῶμες καὶ στὶς ἱερο- κανονικὲς ἐκτροπές.

Θὰ προσθέσουμε τελειώνοντας τὴν πολὺ χαριτωμένη καὶ διδακτικὴ διήγηση ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ μὲ τὴν γνώμη τοῦ ἀββᾶ Ἀγάθωνος, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἀπὸ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶναι ἡ αἵρεση, διότι μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό: «Ἔλεγον περὶ τοὺ Ἀββᾶ Ἀγάθωνος, ὅτι ἀπῆλθόν τινες πρὸς αὐτόν, ἀκούσαντες ὅτι μεγάλην διάκρισιν ἔχει· καὶ θέλοντες δοκιμάσαι αὐτὸν εἰ ὀργίζεται, λέγουσιν αὐτῷ: Σὺ εἶ Ἀγάθων; ἀκούομεν περὶ σοῦ ὅτι πόρνος εἶ, καὶ ὑπερήφανος. Ὁ δὲ εἶπεν: Καὶ οὕτως ἔχει. Καὶ λέγουσιν αὐτῷ: Σὺ εἶ Ἀγάθων ὁ φλύαρος καὶ κατάλαλος; Ὁ δὲ εἶπεν: Ἐγὼ εἰμι. Λέγουσι πάλιν: Σὺ εἶ, Ἀγάθων ὁ αἱρετικός; Καὶ ἀπεκρίθη: Οὔκ εἰμι αἱρετικός. Καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν λέγοντες: Εἰπὲ ἡμῖν διατὶ τοσαῦτα εἴπομέν σοι, καὶ κατεδέξω, τὸν δὲ λόγον τοῦτον οὐκ ἐβάστασας; Λέγει αὐτοῖς: Τὰ πρῶτα, ἐμαυτῷ ἐπιγράφω· ὄφελος γὰρ ἐστι τῇ ψυχῇ μου· τὸ δὲ αἱρετικός, χωρισμός ἐστιν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ οὐ θέλω χωρισθῆναι ἀπὸ Θεοῦ. Οἱ δὲ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν τὴν διάκρισιν αὐτοῦ καὶ ἀπῆλθον οἰκοδομηθέντες».

---

[1]. Περισσότερα βλ. εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Κακὴ Ὑπακοὴ καὶ Ἁγία Ἀνυπακοὴ Θεσσαλονίκη 2018², Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».

[2]. Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησησ, Δὲν εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις, Θεσσαλονίκη 2023², Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».