Ομολογία

 Έρευνα ιστορική

ΠΟΙΟΙ και ΠΩΣ µας ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΝ!!!

• Στην Ε.Ο.Κ. θα τρώµε µε χρυσά κουτάλια (πολιτικοί)

• «Η Ε.Ο.Κ. θα γίνει ο τάφος της Ελλάδος».

• « Αν δεν ξυπνήσουµε σε 50 χρόνια και λιγότερα

δε θα υπάρξουν Ορθόδοξοι ΄Ελληνες στην Ελλάδα».

(Αυγ. Καντιώτης)

Η Ελλάδα άρχισε να αναπτύσσεται µε µεγάλη ταχύτητα επί κυβερνήσεως στρατηγού Παπάγου και µε

υπουργό συντονισµού Σπ. Μαρκεζίνη που υποτίµησε τη δραχµή έναντι του δολαρίου κατά 50% στις 9

Απριλίου 1953. Η υποτίµηση αυτή αποδείχτηκε ως την πιο επιτυχηµένη ιστορία της Χώρας, έτσι ξεκίνησε η

ανάπτυξη, ψηφίστηκε ο βασικός νόµος προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων (Ν.Δ. 2687/53) και που ισχύει και

µέχρι σήµερα.

Η ανάπτυξη είχε ρυθµούς 8% ετησίως σαν την Κίνα του 2012 (8,10%). Τότε δηµιουργήθηκαν βαριές

βιοµηχανίες, χαλυβουργίες, ναυπηγεία, διυλιστήρια, υφαντουργίες και βιοµηχανίες ηλεκτρικών συσκευών,

βιοτεχνίες πάσης φύσεως…

Η αρχή της αποβιοµηχάνισης της χώρας άρχισε µε τη µεταπολίτευση. Η γνωστή αριστερή

επιχειρηµατολογία, διότι ο Καραµανλής έριξε λόγω ΕΟΚ αβοήθητη τη βιοµηχανία µας στη θάλασσα και την

έπνιξε ερχόµενος ο Παπανδρέου.

Ο Κων. Καραµανλής είχε πει στον τότε πρόεδρο του Συνδέσµου Ελλήνων Βιοµηχάνων Λεων.

Κανελλόπουλο της τσιµεντοβιοµηχανίας ΤΙΤΑΝ «… υπέγραψα τη συµφωνία µε την ΕΟΚ… Σας έριξα εσάς

τους βιοµηχάνους στη θάλασσα. Τώρα µάθετε να κολυµπάτε».

Μετά λίγο – 1 η Δεκεµβρίου 1975 – γίνεται διηµερίδα “Συνάντηση των Αθηνών” και ο Πρόεδρος του ΣΕΒ

Δηµ. Μαρινόπουλος του έδωσε την απάντηση: «Λοιπόν, κολυµπάµε και πιστεύω πως θα τα καταφέρουµε

να βγούµε στη στεριά της Ευρώπης (κ. Πρόεδρε)».

Οι βιοµήχανοι πίστευαν πως θα τα έβγαζαν πέρα, ώσπου σε µερικές ηµέρες πήραν την πρώτη κρυάδα,

όταν έφθασε η είδηση στις εφηµερίδες, ότι µετά από εισήγηση δύο υπαλλήλων της Τράπεζας προς το

Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Ξεν. Ζολώτα, ξεκίνησε το ξήλωµα του πρώτου και µεγαλύτερου

ιδιωτικού οµίλου της χώρας.

Το γεγονός αυτό υπήρξε ένα συνταρακτικό οικονοµικό και πολιτικό θρίλερ της µεταπολίτευσης. Ήταν

ένας βίαιος και εν πολλοίς αυθαίρετος τερµατισµός µιας ανθούσας οικονοµικής αυτοκρατορίας που έδινε

δουλειά και εισόδηµα σε χιλιάδες πολίτες. Ήταν η “καρατόµηση” του Ανδρεάδη που θύµιζε διαδικασίες

εκτάκτου στρατοδικείου.

Όλη η αυτοκρατορία (Τράπεζες: Εµπορική, Ιονική-Λαϊκή, Πειραιώς, Επενδύσεων, Αττικής, το Ξενοδοχείον

Hilton, Βιοµηχανία Φωσφορικών Λιπασµάτων, Χυµών και Κονσερβών, Ναυπηγεία Ελευσίνας, ο ηλεκτρικός

σιδηρόδροµος Πειραιά-Κηφισίας και Εταιρίες Μεταφορών…) κυριεύθηκε “εξ εφόδου εν µια νυκτί” από την

κυβέρνηση Καραµανλή, που τον κήρυξε έκπτωτο από τα πάντα και τους πάντες. Ο όµιλος Ανδρεάδη είχε 28

µεγάλα συγκροτήµατα και εκτός µικρότερα και 40.000 εργαζόµενους.

Ήταν η απαρχή της σταδιακής απαξίωσης των κρατικών πια Τραπεζών και επιχειρήσεων, ήταν µια

τεράστια δυσφήµιση της χώρας στο εξωτερικό και η δυσπιστία των Ελλήνων επιχειρηµατιών που

προκάλεσε την άπνοια των επενδύσεων.

Οι δύο υπάλληλοι εισηγητές (Εµ. Κηπουρίδης και Δ. Καλοδούκας) αναβαθµίστηκαν διορίζοντας

επιτρόπους τους διευθυντές της Τράπεζας της Ελλάδος.

Στη συνέχεια κρατικοποίησαν την “Ολυµπιακή Αεροπορία”, αποζηµιώνοντας τον Ωνάση µε 60.000.000

δολάρια, ενώ υπήρχαν δύο όµιλοι ενδιαφερόµενοι µε περισσότερα χρήµατα, να την αγοράσουν, δεν την

έδωσαν και έτσι πλήρωσε ο λαός περί τα 3 δισ. ευρώ και η “Ολυµπιακή” αργότερα έκλεισε!

Ακολουθούν το 1976 τα διυλιστήρια Νιάρχου στον Ασπρόπυργο, τα “Ναυπηγεία του λαού” του

Σκαραµαγκά, από τα µεγαλύτερα στον κόσµο, παρότι υπήρχαν τρεις ενδιαφερόµενοι εφοπλιστικοί όµιλοι

να το αγοράσουν, δεν το έδωσαν και κατάντησαν ένα ναυπηγικό κουφάρι. Η Ελλάδα µε την κορυφαία

ναυτιλιακή δύναµη στον κόσµο (κατέχει το 20,1% του παγκοσµίου στόλου) να µην είναι σε θέση να

κατασκευάζει εµπορικά πλοία, µε αποτέλεσµα να χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας και απίστευτο

συνάλλαγµα.

Το χορό πήραν τα λιπάσµατα, οι θεµελιωτές της βαριάς βιοµηχανίας της χώρας του Μποδοσάκη στη

Δραπετσώνα και στη Θεσσαλονίκη και δύο ακόµα µικρότερες που κάλυπταν την Ελληνική αγορά και

έκαναν και εξαγωγές κλείνοντας για τα καλά τα σύνορά µας στις εισαγωγές. Στην άνθισή τους

απασχολούσαν περί τους 10.000 εργαζόµενους. Την τελευταία στη Νέα Καρβάλη “πωλήθηκε” στο δήθεν

βιοµήχανο Λαυρεντιάδη που κατέληξε ο ίδιος στη φυλακή και τα εργοστάσια βιοµηχανικά παλιοσίδερα.

Σε µια συνάντηση του πρωθυπουργού Καραµανλή και του Γεωρ. Δράκου (ΙΖΟΛΑ) έγινε ο εξής διάλογος.

Καραµανλής: “Πιστεύω ότι η ελληνική Βιοµηχανία δεν έχει επιχειρηµατίες ποιότητας που µπορεί να

βασιστεί ο τόπος”.

Δράκος: “Τότε, κύριε Πρόεδρε, βάλτε µας σε µια βάρκα και ρίξτε µας στη θάλασσα να πνιγούµε. Δε

χάθηκε ο κόσµος. Στο κάτω-κάτω 200 άνθρωποι είµαστε όλοι κι όλοι. Μικρή ζηµιά. Αλλά, κύριε Πρόεδρε,

µέχρι να φτιάξετε τους καινούριους, προς Θεού, να µην την πληρώσει η Βιοµηχανία του τόπου. Η

Βιοµηχανία πρέπει να µείνει”.

Ο Καραµανλής χαµογέλασε µε το γνωστό αινιγµατικό του χαµόγελο…!

Τότε η Ελλάδα ήταν µια ανταγωνιστική βιοµηχανική χώρα. Η τσιµεντοβιοµηχανία ήταν µια ισχυρή

δύναµη στην κορυφή της Ευρωπαϊκής αγοράς και είχε προκαλέσει τη Γαλλία και την Αγγλία.

Η Ελληνική χαλυβουργία είχε πρωτιά προκαλώντας την Αγγλία και την Ιταλία, κάποιοι συνέδεσαν τη

δολοφονία του Δηµ. Αγγελόπουλου (Χαλυβουργική) από τους οργανωµένους δολοφόνους µε την επιτυχία

αυτή.

Τα Ελληνικά Καλώδια συναγωνίστηκαν µε µεγάλη επιτυχία τα Ιταλικά και τα Γαλλικά όχι µόνο στην

Ελληνική αγορά αλλά στην Ευρωπαϊκή αγορά.

Η Ελληνική Βιοµηχανία οικιακών ειδών (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ…) όχι µόνο στάθηκαν δυναµικά δίπλα

στα εισαγόµενα, αλλά και έκανα εξαγωγές σ΄όλο το κόσµο. Μόνο η ΕΣΚΙΜΟ απασχολούσε 1.500

εργαζόµενους εκτός τους παράπλευρους επαγγελµατίες.

Η Ελληνική χαρτοβιοµηχανία εξαφάνισε τις εισαγωγές και µε πρωτοστάτες τη ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ Α.Ε. &

ΑΘΗΝΑΪΚΗ έκαναν τεράστιες εξαγωγές.

Η φαρµακοβιοµηχανία µε πρωτοπόρα τη ΧΡΩΠΕΙ µε τα παγκόσµια γνωστά “Αλγκόν & Καλµόν”

εκτόπισαν τη Γερµανική ΄΄Bayer” από της αγορές, καλύπτοντας το 80% των αναγκών της χώρας σε

φάρµακα.

Τα Ελληνικά είδη υγιεινής και τα κεραµικά πλακάκια ισοπέδωσαν τα Ιταλικά.

Τα Ελληνικά παπούτσια είχαν καθίσει στο σβέρκο της Ευρώπης µε τις τεράστιες εξαγωγές µέχρι την

Αµερική.

Το Ελληνικό Αλουµίνιο ήταν το υπ’ αριθµόν ένα προϊόν και στηρίχθηκε για πολλά χρόνια η Ευρώπη.

Η αυτοκινητοβιοµηχανία Nissan που εγκαταστάθηκε στο Βόλο, ήρθε να καλύψει την Ελληνική και όλη

την Ευρωπαϊκή αγορά, την κυνηγήσαµε για κοµµατικούς και άλλους… λόγους.

Οι βιοµηχανίες ελαστικών Pirelli στην Πάτρα µε τις καταλήψεις του Εργοστασίου και της πολύµηνες

απεργίες, άφησε περί τις 500 οικογένειες χωρίς δουλειά και το 50% της Ελληνικής αγοράς ακάλυπτη. Η

Goodyear της Θεσσαλονίκης που κάλυπτε µόνη της το 50% της εγχώριας αγοράς και πραγµατοποιούσε

εξαγωγές περί τα 5 δις. Δραχµές, όποιες προσπάθειες έγιναν από τον Υπουργό Εργασίας Α. Κανελλόπουλο

µεταξύ συνδικάτου των 400 εργαζοµένων και της εργοδοσίας ήταν άκαρπες και έτσι η µεν πρώτη

µετανάστευσε στην Τουρκία, η δε δεύτερη στην Πολωνία.

Οι πλαστικοί σωλήνες και κυρίως του οµίλου Πετζετάκις, µια βιοµηχανία µε την παγκόσµια πατέντα

“σωλήνα ruber 1 ” που αποτέλεσαν το “διαβατήριο” της γιγάντωσης µε 11 εργοστάσια στην Ελλάδα,

ιδρύοντας παράλληλα και θυγατρικές σε 22 χώρες, δηµιουργώντας ένα δίκτυο µε εξαγωγές σε 70 χώρες

του κόσµου. Το κεντρικό εργοστάσιο στον Ελαιώνα Βοιωτίας κάλυπτε µια έκταση 246 στρέµµατα και

βιοµηχανικό συγκρότηµα 47.779,40 τ.µ. µαζί µε το µηχανολογικό εξοπλισµό.

Στο µεταλλευτικό τοµέα (1961-1979) τα συγκροτήµατα (“ΛΑΡΚΟ”, “Βωξίται Διστόµου”, “Μακεδονικοί

Λευκόλιθοι”, “Εταιρία Μαγνησίου”, “Νικέλιο Λάρυµνας”, “Αλουµίνιο”, “Ραδιενεργά Μακεδονίας”…) που

η εξορύξηµος παραγωγή το 1967 ήταν στους 8.123.477 τόνους, το 1976 έφθασαν 29.454.529 τόνοι,

αυξήθηκαν κατά 263%. Οι εξαγωγές το 1964 ήταν 630.016.000 δρχ. και µετά από 12 χρόνια το 1976

ανέβηκαν στα 14.544.138.000 δρχ., αύξηση 2.209%. Οι εργαζόµενοι το 1964 ήταν 10.407 και το 1976 έγιναν

16.413 εργατοϋπάλληλοι.

Το θρυλικό “Μαλκότση” που κελαηδούσε στις ακροποταµιές µαζί µε τα αηδόνια και ξεχνούσε να πάθει

βλάβη, όπως και τα τρακτέρ Μαλκότση που έµοιαζαν µε τα Γερµανικά Hanomag, αλλά ξεχνούσαν να

χαλάσουν και η Γερµανία απαίτησε τη διακοπή.

Το Ελληνικό αυτοκίνητο PONY που κατάκτησε τις καρδιές των Ελλήνων και πούλησε τη δεκαετία 1970-80,

40.000 αυτοκίνητα, η εταιρία NAMCO Α.Ε. είχε τη δυνατότητα να κατασκευάζει 6.000-8.000 αυτοκίνητα το

χρόνο. Ο πρόεδρος της Π. Κοντογούρης δήλωσε: “Κλείσαµε µε εντολή των Καρτέλ” και όταν επανήλθε το

2014, το υπουργείο δεν τους έδωσε την άδεια επαναλειτουργίας. Το ίδιο συνάντησε και το περίφηµο

συριανό Enfielb του Γουλανδρή.

Η ΠΥΡΚΑΛ ήταν µια βιοµηχανία της αυτοκρατορίας που δηµιούργησε ο Μποδοσάκης στην Ελλάδα µε

παραγωγή πολεµικού υλικού (πυροµαχικά, νάρκες, τυφέκια, βόµβες, πυροκροτητές, συµπαραγωγή των

stinger και άλλων πυραύλων). Μόνο το συγκρότηµα στην Ελευσίνα κάλυπτε µια έκταση 452 στρέµµατα και

είχε το πυροτεχνουργείο 85 κτίρια και το γοµωτήριο 51 κτίρια. Το 1982 εθνικοποιήθηκε και σταδιακά

έκλεισε.

Ένα από τα µεγαλύτερα εργοστάσια στην Ελλάδα, το σύγχρονο στο κόσµο που εφάρµοσε τα ροµποτάκια

για κολλήσεις, που ήταν άγνωστα στα αντίστοιχα της Ευρώπης, ήταν η αµαξοποιία “ΒΙΑΜΑΞ” µε τεράστιες

εξαγωγές λεωφορείων, φορτηγών ψυγείων και τουριστικών πούλµαν στην Ευρώπη, Αφρική και Μέση

Ανατολή. Η κατάρα ξεκίνησε από το 1976, που θεωρήθηκε ο ιδιοκτήτης (Φωστηρόπουλος) «καπιταλιστής»,

οι εργαζόµενοι τον σαµπόταραν µε απεργίες και το τελικό χτύπηµα ήταν το 1983, όταν το ελληνικό κράτος

αγόρασε 1047 τα Ουγγρικά “Ίκαρος” για την αντικατάσταση των αστικών γραµµών Αθηνών και

Θεσσαλονίκης. Διότι θεωρούσαν τη ΒΙΑΜΑΞ “δεξιοµάγαζο”.

Ο ιδιοκτήτης αγανακτισµένος πούλησε το εργοστάσιο στη Τουρκική Otomarsan που το αγόρασε

µετρητοίς και το σήκωσαν σε χρόνο µηδέν, συµπαρασύροντας εκατοντάδες µικρότερες βιοτεχνίες που

εργάζονταν ως προµηθευτές στην παραγωγική αλυσίδα και πάνω από 400 οικογένειες έµειναν στο δρόµο.

Ε.Β.Ζ. (ζάχαρη) ήταν ένα έγκληµα εκ προµελέτης το κλείσιµο των Εργοστασίων Ζάχαρης (Επίκαιρα, 17-

23/7/2014), το κλείσιµο των οποίων επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση µε κέρδη και κάλυπτε τη ζήτηση της

χώρας µε 400.000 στρέµµατα καλλιεργήσιµα και 1.320 µόνιµους εργαζόµενους και χιλιάδες εποχιακούς,

1 Ακολούθησαν οι σπειροειδείς εύκαμπτοι PVC και οι σωλήνες Heliftex.

κάνοντας εξαγωγές σε όλα τα Βαλκάνια, το αποτέλεσµα ήταν καταστροφικό για δεκάδες χιλιάδες

οικογένειες και για την εθνική οικονοµία. Υποσχέθηκαν ότι θα τα µετατρέψουν σε εργοστάσια παραγωγής

βιοκαυσίµων, αλλά αυτό αποδείχτηκε παραµύθι. Τώρα η ελληνική αγορά καλύπτεται µε εισαγωγή από

Γερµανία και Γαλλία!

Η ΛΑΡΚΟ αποτελεί µία από τις πέντε µεγαλύτερες παραγωγούς σιδηρονικελίου στον κόσµο και

µοναδικός παραγωγός στην Ευρώπη. Το νικέλιο – κοβάρτιον είναι προϊόν που χρησιµοποιείται, για να

κατασκευάζονται µπαταρίες και ιδιαίτερα τώρα που µπαίνουν στη ζωή µας τα ηλεκτρονικά αυτοκίνητα και

την οποία δυστυχώς η Ευρώπη δεν την έχει, εκτός από κάποιες µικρές ποσότητες που παράγει η Φινλανδία.

Για χρόνια “οι πατριώτες” την απαξίωσαν χωρίς ανανέωση µε σύγχρονο εξοπλισµό, ώστε να επιβαρύνει

το κόστος παραγωγής και να µην επιτρέπει τη συνέχιση της λειτουργίας, για να µπορούν να

δικαιολογήσουν το λουκέτο ή το ξεπούληµα!

Οι παιχνιδοβιοµηχανίες της Ελλάδος που αποτελούσαν το όνειρο των παιδιών και παρήγαγαν τα πιο

διάσηµα παιχνίδια έως τις αρχές του ’90. Οι δύο ήταν τα γκεσέµια “El Greco” και “LYRA” και

ακολουθούσαν περί τις 40 µικρότερες και απασχολούσαν περί τους 1000 εργαζόµενους, µε σηµαντικές

εξαγωγές που διαφήµιζαν την Ελλάδα στο εξωτερικό µε το προωθούµενο Made in Greece. Η El Greco στην

Άνω Γλυφάδα είχε την τύχη του Μινιόν του Κατράτζος, την έκαψαν, η άλλη εξαγοράστηκε από την

πολυεθνική Hasbro το 1990.

Ελληνικές Αµυντικές Βιοµηχανίες (ΕΛΒΟ, ΕΑΣ, ΕΑΒ, ΠΥΡΚΑΛ) ήταν µια τραγωδία. «Είχαν πέσει µε τα

µούτρα στο µεγάλο φαγοπότι… Παχυδερµία, αδράνεια, αφασία…» (Κων. Φράγκος). Δε θα διατυπώσω

τίποτα δικό µου, αλλά όπως έγραψε ο Τύπος:

«Οι διορισµένοι στις κορυφαίες αµυντικές θέσεις κοµµατικοί νοµενκλατούριοι από τους έχοντες

“υψηλή αντίληψη της ευθύνης” Υπουργούς Άµυνας στο διάστηµα 1996-2006 είχαν µη γνώση του

αντικειµένου, µη εµπειρία και σπουδές ανύπαρκτες. Ήταν παντελώς άσχετοι και εν πολλοίς επικίνδυνοι.

Όσο για το ήθος µερικών ας µη µιλήσουµε…».

Ν. ΚΥΡΙΑΖΗΣ, Καθηγητής (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20/07/1999)

«Στις Ελληνικές Αµυντικές Βιοµηχανίες διορίζονται ως Πρόεδροι και Διευθύνοντες Σύµβουλοι κάθε

καρυδιάς καρύδι. Π.χ. στην ΕΛΒΟ ένας εικαστικός, στην ΠΥΡΚΑΛ ένας τ. Πρόεδρος της Λαχαναγοράς, στην

ΕΑΣ ένας οδοντίατρος, στην ΕΑΒ ένας συνδικαλιστής του ΟΤΕ και µετά ένας… φαρµακοποιός.

Στη συνέχεια, στη Γενική Διεύθυνση Αµυντικής Βιοµηχανίας του ΥΠΕΘΑ ένας λέκτωρ του

Συνταγµατικού Δικαίου, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Αµυντικών Ερευνών ένας οικοδόµος, Διοικητής της

Γενικής Τράπεζας ένας λογιστής! Επί 10 χρόνια (1996-2006) οι καταχρεωµένες αµυντικές βιοµηχανίες

παραδίδονται, ως βορά, σε κοµµατικούς λεγεωνάριους. Τα χρέη τους τα πληρώνει, φυσικά, ο ελληνικός

λαός».

(“ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”, 18/02/2006)

«Γίνεται αποµύζηση του Ελληνικού Δηµοσίου µέσω σκανδαλωδών υπερκοστολογήσεων. Πέλαγος

θυγατρικών εταιρειών απολύτως παθητικών, η διατήρηση των οποίων αποσκοπεί µόνο στο βόλεµα

«ηµέτερων» και τη δυνατότητα συγκάλυψης αδιάφορων αδιάφανων συναλλαγών».

Γ. ΜΟΣΧΟΠΑΙΔΗΣ, Αποχωρών Πρόεδρος ΕΑΒ, (“ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, 14/06/01)

«Αδιαφανείς συµβάσεις προς τους ηµετέρους και το αλόγιστο ξόδεµα τρισεκατοµµυρίων δραχµών “στο

όνοµα της πατρίδας και της Εθνικής Άµυνας” είναι το ισχύον σύστηµα των στρατιωτικών προµηθειών».

ΣΥΡΟΣ ΚΟΣΚΟΒΟΛΗΣ, Πρόεδρος ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ (ΕΑΣ),

(“ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, 31/12/03)

Πώς χάσαµε την αµυντική βιοµηχανία µας

«Η Ελλάδα αγόρασε τα τελευταία 30 χρόνια ορισµένα από τα πιο ακριβά και υπερσύγχρονα

εξοπλιστικά συστήµατα. Είναι άκρως εντυπωσιακό και πολύ θλιβερό, το ότι δεν κατάφερε να αποκτήσει

µια στοιχειώδη αµυντική βιοµηχανία.

Βρέθηκαν όµως οι “νταβατζήδες” που λυµαίνονταν το χώρο των στρατιωτικών προµηθειών και

βρήκαν τη φάµπρικα των αντισταθµιστικών…

Στην πράξη φαγώθηκαν σε «Καγιέν» και χλιδάτη ζωή για λίγους, καλά διασυνδεδεµένους,

επιχειρηµατίες και τους προστάτες τους.

Το δρόµο της παρακµής πήρε όµως και η κρατική αµυντική βιοµηχανία, που µέχρι κάποια εποχή

στεκόταν και µπορούσε να διεκδικήσει υπεργολαβίες µεγάλων εταιριών. Εκεί έµπλεξαν συνδικαλιστές,

κοµµατικοί αξιωµατούχοι που διόρισε το πολιτικό σύστηµα και η συνέχεια είναι γνωστή. Δε φτιάχναµε

τίποτα µόνοι µας και ό,τι προσπαθούσαµε να φτιάξουµε, µας κόστιζε 3-4 φορές πιο ακριβά…».

(“ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, Αλέξης Παπαχελάς, 4 Σεπτ.)

Το 2020 η Τουρκία βρέθηκε να είναι στον κατάλογο των κορυφαίων Αµυντικών Βιοµηχανιών, 7

περισσότερες εταιρίες από το Ισραήλ, τη Ρωσία, τη Σουηδία και την Ιαπωνία και καλύπτει το 70% των

στρατιωτικών αναγκών της µε την εγχώρια παραγωγή από 300 βιοµηχανίες οι οποίες ανήκουν οι

περισσότερες στο ταµείο Τουρκικών Ενόπλων Δυνάµεων.

Η Ελλάδα έχει τέσσερις, είναι όµως σχεδόν απαξιωµένες και κάποιους ιδιώτες κατασκευαστές πολεµικού

υλικού που κάνουν και ξανακάνουν προτάσεις προς τα Υπουργεία χωρίς κάποια αποτελέσµατα, όπως έγινε

και µε την παγκόσµια πρωτοτυπία το drone “Πήγασος” από την δεκαετία του 1980 που η Ελλάδα κοιµόταν

και αγόρασε τη τεχνολογία το Ισραήλ!

Έκλεισαν τα Μεταλλεία του “Σκαλιστήρη”, της Φωκίδος, και της Χαλκιδικής… Ο “λευκός χρυσός” της

Ελλάδος, όπως οι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες είχαν το δικό τους “µαύρο χρυσό”, έτσι και η Ελλάδα είχε

το αντίστοιχο, το δικό της “λευκό χρυσό” και αυτό ήταν το βαµβάκι που αποτελούσε την κύρια πηγή

πλούτου, διότι ήταν εξαιρετικής ποιότητας και γίνονταν µεγάλες εξαγωγές. Είναι γεγονός ότι η

κλωστοϋφαντουργία στη δεκαετία του ’80 αποτελούσε το “βαρύ πυροβολικό” της εγχώριας

χρηµατιστηριακής αγοράς.

“Κλωστοϋφαντουργία”: Οι παλαιότεροι θυµούνται τις µεγάλες βιοµηχανίες Κλωστοϋφαντουργίας που

µεσουρανούσαν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Η “Πειραϊκή-Πατραϊκή”, η “Αιγαίον”, η “Barko”, ο

“Ρετσίνας” κ.ά. Τα Κλωστήρια Φιλιατών, Αττικής, Κλωνατέξ, Tricolan, Ολυµπιακή, ΡΟΚΑ, Κλωστήρια Β΄

Ναούσης, Βόµβυξ, Μακεδονικά κλωστήρια, ΕΤΜΑ, Επίλεκτος, Νηµατεµπορική, Κλωστοϋφαντουργία

Ναυπάκτου…

Με την είσοδό µας στην ΕΟΚ το 1980 άλλαξαν τα πάντα και σταδιακά άρχισε η διάβρωση της

ανταγωνιστικότητας των παραγόµενων προϊόντων στην Κλωστοϋφαντουργία. Η άλλοτε “Μάντσεστερ των

Βαλκανίων” η Νάουσα που εδώ ιδρύθηκε το πρώτο εργοστάσιο στα Βαλκάνια και έφθασε να απασχολεί

περί τους 2.500 εργαζόµενους, είχε κατορθώσει να γίνει ένας από τους πρώτους κλωστοϋφαντουργούς της

Ευρώπης, από το 2004 άρχισε η κατάρρευση και σύντοµα (το 2009) κατέβασε ρολά και τώρα αντικρίζεις µια

µάζα από ερείπια.

Με τη µεταπολίτευση άρχισε ένας κρυφός πόλεµος στους βιοµηχάνους και βιοτέχνες, ήθελαν να

εφαρµόσουν τον “τρίτο δρόµο προς το Σοσιαλισµό” και ζητούσαν τη “λαϊκή συµµετοχή” στα εργατικά

δρώµενα και τους συνδικαλιστές κουµανταδόρους.

Το κεφάλαιο ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ, ο µεγαλύτερος εργοδότης της οικονοµίας που είχε φθάσει να

απασχολεί 1960-1975 πάνω από 1.000.000 εργαζόµενους και το δηµόσιο είχε µόνο 250-300.000, σύντοµα

έγινε το αντίστροφο, το δηµόσιο µε τις ΔΕΚΟ να απασχολεί περί 1.250.000 έναντι τους 300.000

εργαζόµενους στη βιοµηχανία και βιοτεχνία.

Είχε πιάσει η σοσιαλµανία του Καραµανλή 1975-1980 και ο σοσιαλισµός – παρωδία του Παπανδρέου

από το 1981 µε τους συνδικαλιστές – βιοµήχανους των κοµµάτων να τους κυριεύει µίσος στην ιδιωτική

επιχειρηµατικότητα, φαγώθηκαν να κρατικοποιήσουν, “κοινωνικοποιήσουν” τις βιοµηχανίες,

δηµιουργώντας ένα άνευ προηγούµενου καθεστώς.

Όσες βιοµηχανίες και βιοτεχνίες πρόλαβαν και µετανάστευσαν, σώθηκαν, διότι εδώ επικρατούσε

τριτοκοσµική σοσιαλιστική ιδεολογία, τους

ξίνιζε ο Ανδρεάδης, τους ενοχλούσε ο Μποδοσάκης, τους πείραζε ο Κατσάµπας (που τον είχαν φορτώσει

κόσµο και χρεωκοπηµένες εταιρίες, πριν τον κάνουν προβληµατικό), τους προβληµάτιζε ο Δράκος, ο

Αθανασιάδης (τον σκότωσαν), ο Κεφαλάς, ο Λαναράς κ.ά. Τους ρίζωσε η ιδέα να ξηλώσουν την ολιγαρχία

που πίνει το αίµα του λαού, για να γλιτώσουµε από δαύτους µια και καλή.

Η “αντιβιοµηχανική επανάσταση” ξεκίνησε µε την κατάργηση του Υπουργείου Βιοµηχανίας και ίδρυσαν

τη Γενική Γραµµατεία Βιοµηχανίας µε γραφεία στο Υπουργείο Οικονοµίας. Δηµιούργησαν τον “Οργανισµό

Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων” (ΟΑΕ) και έριξαν µέσα περί τις 40 Βιοµηχανικές επιχειρήσεις διώχνοντας

τα αφεντικά-ιδιοκτήτες τους διορίζοντας 5.000 “κρατικούς βιοµηχάνους” µε µετάθεσή τους από την

κοµµατική θέση του κοµµατικού παρατρεχάµενου.

Η όλη “Ανασυγκρότηση” έπεσε σε χέρια άσχετα και αφέθηκε η λειτουργία τους στον αυτόµατο πιλότο, η

πρώτη φάση (Καραµανλή – Παπαληγούρα) βολεύτηκαν 8-10.000 παρατρεχάµενοι.

Το 1981 η πολιτική κατάσταση αλλάζει. «Πρέπει να ελέγξουµε τις παραγωγές, ώστε να καθοδηγείται η

ιδιωτική πρωτοβουλία ως προς το τι θα παράγει και που θα το διαθέτει…» δήλωνε η νέα κυβέρνηση.

Ταυτόχρονα επιβάλει χωρίς καµία προετοιµασία µε τους ενδιαφερόµενους την αύξηση των ηµεροµισθίων

περίπου στο 50%, στη µείωση των ωρών εργασίας σε 40 ώρες και αυτόµατη τιµαριθµική αύξηση αποδοχών

(ΑΤΑ). Παράλληλα παραχώρησε προνόµια στους συνδικαλιστές, να πληρώνονται από τις επιχειρήσεις για

το συνδικαλιστικό τους έργο, χωρίς να συµµετέχουν στην παραγωγική λειτουργία των επιχειρήσεων,

εφάρµοσε µέτρα προστατευτικά για την απεργία και ευνόησε ανεξέλεγκτα τα εργατικά αιτήµατα ακόµα και

αν ήταν καταχρηστικά.

Αυτό το “πρόγραµµα” χαιρετίστηκε από την εργατική τάξη µε πανηγυρισµούς και δικαιολογηµένα κατά

κάποιον τρόπο. Δεν άργησαν όµως να φανούν τα πρώτα δυσοίωνα αποτελέσµατα, τα κοστολόγια

παραγωγής ανέβηκαν ανησυχητικά, οι τιµές πήραν προς τα πάνω, οι εξαγωγές άρχισαν να µειώνονται και

βιοµηχανική παραγωγή εµφάνιζε πτώση και να πολλαπλασιάζονται τα λειτουργικά προβλήµατα. Οι

εκπρόσωποι του επιχειρηµατικού κλάδου επιχείρησαν να συζητήσουν µε την κυβέρνηση για την

εφαρµοζόµενη πολιτική και τις συνεπαγόµενες συνέπειες στην Ελληνική Βιοµηχανία-Βιοτεχνία και την εν

γένει Οικονοµία της Χώρας.

Η κυβέρνηση δεν “άκουγε” και προχωρούσε ακάθεκτη στο δικό της σχεδιασµό και προσπαθούσε να

πείσει την κοινή γνώµη ότι όλα γίνονται για τον έλεγχο των εθνικών πόρων και την ισοκατανοµή του

πλούτου. Στην κάθε επιχείρηση που παρουσίαζε αδυναµία, εφαρµόζονταν καθεστώς εντατικών

διαχειριστικών ελέγχων, καταγραφή αδύνατων σηµείων και ανάληψη δραστικών πρωτοβουλιών για την

εξυγίανσή της. Το πρόγραµµα αυτό διαφηµίστηκε από ΜΜΕ “ως πολύ αποδοτικό”, η πράξη και η

εφαρµογή απέδειξε το εντελώς αντίθετο.

Μια µεγάλη πληγή ήταν, ότι οι τιµές των παραγόµενων προϊόντων ήταν καθηλωµένες λόγω της

αγορανοµικής πολιτικής που εφάρµοσε η κυβέρνηση και δεν επέτρεπε την αναπροσαρµογή των τιµών, το

δε κόστος των πρώτων υλών και τα εργατικά ηµεροµίσθια είχαν ανέβει στο 50%. Τα τραπεζικά επιτόκια

ανέβηκαν στο 25%, το κόστος του χρήµατος έγινε απαγορευτικό για τις βιοµηχανίες και βιοτεχνίες. Οι

εξαγωγικές επιχειρήσεις δεν µπορούσαν να εκτελέσουν τις παραγγελίες που είχαν συµφωνήσει και άρχισαν

οι δικαστικές διαµάχες για διαφυγόντα κέρδη, καθυστερήσεις… δηµιουργώντας µεγάλες επιπτώσεις στην

αξιοπιστία στο εξαγωγικό δυναµικό της χώρας.

Έτσι δηµιουργήθηκε µια µεγάλη φουρνιά από “προβληµατικές”. Οι βιοµηχανίες που χαρακτηρίστηκαν

ως “προβληµατικές” και εντάχθηκαν στο πρόγραµµα “εξυγίανση” του Ο.Α.Ε. από 40 έφθασαν στις 152 και

αντί “εξυγίανση” γέµισαν από διορισµένους, καλοπληρωµένους, άσχετους “κρατικούς βιοµηχάνους” και

απολάµβαναν ως µέλη του ΣΕΒ και αντί για “εκσυγχρονισµό” των επιχειρήσεων κατασπατάλησαν πάνω

από 3 τρισ. δραχµές του φορολογούµενου Έλληνα και σύντοµα τις έσπρωξαν βίαια στα λουκέτα.

Όλοι σχεδόν αυτοί µετά τα λουκέτα “απορροφήθηκαν” στο δηµόσιο µε διορισµούς. Γέµισε ο δηµόσιος

τοµέας µε στρατιές υποαπασχολούµενων υπαλλήλων µε σχεδόν µηδενική απόδοση και παραγωγικότητα,

και πληρωνόντουσαν µε τα δανεικά του κράτους και έφθασε το κράτος (εγώ, εσύ, ο λαός) να χρωστάει σε

µια οκταετία (από 0 χρέος το 1974) στα 23 δισ. ευρώ.

Όσες βιοµηχανίες δεν µπήκαν στο πρόγραµµα του Ο.Α.Ε., αναγκάστηκαν σιγά-σιγά να κλείσουν µε ψηλά

το κεφάλι και να µην παγιδευτούν µέσα στο φαύλο κύκλο δυσλειτουργίας λόγω των συνθηκών που

επικρατούσαν – απαγόρευσης απολύσεων – συσσώρευσης χρεών και χρεοκοπίας.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΜΠΡΗΣΜΩΝ

Η πανδηµία του οικονοµικού αφελληνισµού της χώρας δε σταµατά. Ήταν 18 Δεκεµβρίου 1980, όταν

ταυτόχρονα δύο πυρκαγιές κατέστρεψαν δύο από τα ιστορικότατα πολυκαταστήµατα της χώρας, το

“ΜΙΝΙΟΝ” και το “ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ” µέσα στην εβδοµάδα την εορταστική των Χριστουγέννων. Το ίδιο

σκηνικό έγινε µετά από πέντε µήνες (6 Ιουνίου 1981), βάζοντας φωτιά σε δύο ταυτόχρονα

πολυκαταστήµατα, στον “ΚΛΑΟΥΔΑΤΟ” και “ΑΤΕΝΕ” και σε ένα µήνα (4 Ιουλίου 1981) επαναλήφθηκε το

ίδιο σκηνικό σε δύο ακόµα, στο “ΔΡΑΓΩΝΑ” και στου “ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ” στον Πειραιά, κατά παράδοξο

τρόπο κανείς δε συνελήφθη (!). Έχουµε και συνέχεια σε µικρότερα εργοστάσια.

Η προκήρυξη έφθασε στις εφηµερίδες και την ευθύνη την ανέλαβε µια οργάνωση-φάντασµα

“Επαναστατική Οργάνωση Οκτώβρης ’80”.

Οι κουκουλοφόροι και το παρακράτος έκαψαν ό,τι ελληνικό πολυκατάστηµα υπήρχε, για να δώσουν

θέση στα ξένα, να αρµέξουν την Ελληνική Οικονοµία.

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ !

Η Δικτατορία έφερε τόσα δεινά στη χώρα (!). Είχε όµως και µεγάλα σχέδια για την ανάπτυξη του τόπου.

Ήταν η πρώτη φορά που στις 13 Μαρτίου 1969 τόλµησε ελληνική κυβέρνηση να εκδώσει διάταγµα «περί

έρευνας και εκµετάλλευσης του υποθαλασσίου και υπολιµνίου ορυκτού πλούτου» (ΦΕΚ 48 ΝΔ 142/69).

Παράγων κυβερνητικός αναφέρει: «Από της υπογραφής της πρώτης συµβάσεως µεταξύ του Ελληνικού

Δηµοσίου και της εταιρίας “TEXACO”, κατά Μάιον 1968, µέχρι του Φεβρουαρίου 1974, υπεγράφησαν

δέκα εννέα συµβάσεις. Καθ’ όλον το µήκος και το πλάτος της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, επί

6 ολόκληρα έτη διεξήγοντο υπό των ξένων εταιρειών έρευναι, δια της χρησιµοποιήσεως ειδικών σκαφών

και εξειδικευµένου προσωπικού, χωρίς να εκδηλωθεί η ελάχιστη Τουρκική αντίδρασις ή οιουδήποτε

είδος ενδιαφέρον».

Έχουµε τέσσερες προσπάθειες στο θρακικό πέλαγος. Η πρώτη σύµβαση έχει ηµεροµηνία 23/12/1969 µε

την εταιρία OCEANIC και κορυφώθηκε µε το Ν.Δ. 462/70. Χωρίς κάποιο αισιόδοξο αποτέλεσµα. Η δεύτερη

γίνεται το 1971 µε τη συνεργασία OCEANIC & COLORADO και ανακάλυψαν τον πρώτο ορίζοντα πετρελαίου,

ανατολικά της Θάσου. Η τρίτη το έτος 1973 µε τη συνεργασία ακόµα δύο εταιρειών. OCEANIC &

COLORADO, ADA OLI C.O. και AN CAR OIL C.O., και πραγµατοποίησαν δύο γεωτρήσεις στη θαλάσσια

περιοχή της Θάσου. Στην πρώτη (ΚΑΒΑΛΑ Νο 1) βάθος 2.200 µ. ανακαλύφθηκε η ύπαρξις φυσικών αερίων

(10 εκατ. Κυβικά πόδια ηµερησίως) και φυσικής βενζίνης και έδειξε την ύπαρξη κοιτασµάτων πετρελαίου. Η

δεύτερη γεώτρησις (ΚΑΒΑΛΑ Νο 2), ανακάλυψε καλής ποιότητος πετρέλαιο (29 A.P.I.) σε βάθος 3.200 µ.

Η προσπάθεια συνεχίζεται, το Φεβρουάριο του 1974 και οι εν λόγω εταιρίες πραγµατοποιούν νέα

γεώτρηση σε βάθος 8.500 πόδια (ΠΡΙΝΟΣ 1) που απέδωσε καλής ποιότητας πετρέλαιο (27,8 A.P.I.) και

ικανοποιητική µέση παροχή ηµερησίως. Η δεύτερη που έγινε 1.000 µέτρα βορειότερα και ονοµάστηκε ως

“ΠΡΙΝΟΣ 2”, εδώ συνάντησε πετρελαιοφόρο πεδίο σε βάθος των 8.500 ποδών, σε τρεις ορίζοντες του

πεδίου που, όταν δοκιµάστηκαν, το καθένα έδωσε περί τα 9.000 βαρέλια ηµερησίως. Το κοίτασµα αυτό

στην πλήρη ανάπτυξη θα έδινε από 30.000 έως 45.000 βαρέλια, ποσότητα που θα κάλυπτε το 1/4 των

αναγκών της χώρας σε πετρέλαιο.

Τα πρωτοσέλιδα των εφηµερίδων την εποµένη ηµέρα έγραψαν: «Πετρελαιοπαραγωγός χώρα η Ελλάς!».

Η συµφωνία που υπέγραψε η δικτατορική κυβέρνηση (Γ. Παπαδόπουλος) µε τις εταιρίες, προέβλεπε ότι το

60% των εσόδων από τα κοιτάσµατα πετρελαίου θα πήγαιναν στο Ελληνικό Δηµόσιο και µάλιστα µε

νόµισµα συναλλαγής όχι το δολάριο αλλά την ελληνική δραχµή.

Η δικτατορική κυβέρνηση Παπαδόπουλου έπεσε και όλα τα σχέδια ναυάγησαν. Η µεταπολίτευση βρήκε

τον ιδιοκτήτη της µεγαλοεταιρείας “ΧΡΩΠΕΙ” µε έξι διαφορετικές επιχειρήσεις (χρώµατα, φάρµακα,

ελληνικά όπλα, βαλλιστικούς πυραύλους, τορπιλακάτους, πετρέλαιο Ζακύνθου…) να αντλεί πετρέλαιο µε

πρώτη άδεια παραχώρησης-εξόρυξης από τη δικτατορική κυβέρνηση στο Κερί της Ζακύνθου και από

βάθος 18 µέτρων να αντλεί µέχρι ως και 70 βαρέλια την ηµέρα µε ένα υποτυπώδη εργοτάξιο επανδρωµένο

µε µηχανικούς και τεχνικούς της ΧΡΩΠΕΙ. Είχε κατορθώσει να το διαθέτει, χωρίς να περάσει από

διυλιστήριο, µ΄ένα δικό του µυστικό που δεν το αποκάλυψε. Το πετρέλαιο το πουλούσε µε κανονικό

τιµολόγιο της “ΧΡΩΠΕΙ”.

Πριν τη πτώση της δικτατορίας γίνεται συνάντηση στα γραφεία της “ΧΡΩΠΕΙ” µε τον ελληνικής

καταγωγής Πρόεδρο Στέρτζ (Στεργίου) της αµερικανικής εταιρίας ANCAR OIL να κάνουν γεώτρηση στο Κερί

για την µεταξύ τους παραγωγή και εκµετάλλευση του πετρελαίου. Ερχόµενος να υπογράψει τη Σύµβαση µε

την κυβέρνηση, γίνεται το πραξικόπηµα στην Κύπρο και τα σχέδια και οι υπογραφές ναυάγησαν.

Με τη µεταπολίτευση ο ιδιοκτήτης της “ΧΡΩΠΕΙ” επισκέπτεται το διευθύνοντα σύµβουλο της ΔΕΠ

(Δηµόσια Επιχείρηση Πετρελαίου) και αφού τον άκουσε, του παραχώρησε και δεύτερη άδεια εργασίας στο

Κερί.

Ο τότε πρωθυπουργός κ. Καραµανλής του ζήτησε να υποβάλει “οικονοµικό υπόµνηµα” και παράλληλα

ζητάει από τον υπουργό Βιοµηχανίας να του δοθεί άδεια εκµετάλλευσης. Μετά λίγες ηµέρες έρχονται ένα

πρωινό και τον συλλαµβάνουν ως παράνοµο, επειδή εκµεταλλεύεται Δηµόσια περιουσία!

Η δίκη γίνεται το 1979 και αθωώνεται, αλλά η δικαστική απόφαση όµως αναστέλλει τις δύο άδειες που

είχε ο κ. Σοφιανόπουλος για την άντληση και διακίνηση πετρελαίου. Η περιοχή τσιµεντώθηκε από τον

υπουργό Έβερτ, αλλά η µυρωδιά και ο βάλτος σ’ όλη την περιοχή βουλιάζει από το αναβλύζον πετρέλαιο.

Από τότε πέρασαν κοντά στα 50 χρόνια και κανείς δεν ασχολήθηκε µε τα πετρέλαια της Ζακύνθου, ως και

για τις υπόλοιπες 18 γεωτρήσεις που πραγµατοποίησαν οι 18 µεγαλύτερες αµερικανικές κυρίως εταιρίες

για ανεύρεση πετρελαίου (1968-1974).

Οι περιπτώσεις πολλές σε όλη την Ελληνική Επικράτεια, στεριά και θάλασσα, χωρίς να υπάρχει κάποιο

κρατικό ενδιαφέρον. Θα αναφερθώ “εν συντοµία” για την τελευταία αδιαφορία. Στην Κρήτη πριν µερικά

χρόνια αγρότης στο χωριό Καµάρες Φαιστού στην προσπάθεια να κάνει γεώτρηση νερού, ξεπετάχτηκε

φυσικό αέριο. Οι αρµόδιοι σφράγισαν τη γεώτρηση. Στην περιοχή Μεσαρά το ίδιο έγινε µε γεώτρηση. Ο

καθηγητής Γεωλογίας του Παν. Πατρών Αβραάµ Ζεληλίδης δήλωσε ότι σε περιοχές του Δήµου

Αρκαλοχωρίου εντόπισε φυσικό αέριο που µπορούν να καλύψουν ένα µεγάλο τµήµα του Νησιού. Ο δε

Γεωλόγος και Προϊστάµενος της Περιφερειακής Μονάδας Κρήτης, Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών

Γιάννης Μιχαλάκης έκανε λόγο ότι πρέπει να διερευνηθεί ο “Κρυµµένος” ενεργειακός πλούτος της

Κρήτης. Το ίδιο ακριβώς έγινε και στο χωριό, Αλώνια της Πιερίας σε γεώτρηση, αντί νερού, βρήκε αέριο.

Η ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΥΝΘΛΙΦΘΗΚΕ

Η ελληνική αγροτιά κατάφερε εδώ και αιώνες να θρέψει τον ελληνικό πληθυσµό και µάλιστα σε αντίξοες

συνθήκες. Η ένταξη στην τότε ΕΟΚ (Ιούνιος 1981) µε τα µεγάλα “επιτεύγµατα” συσσώρευσε τον πλούτο στα

χέρια µερικών ολιγαρχών και κατέστρεψε την εθνική οικονοµία, υποβάθµισε το βιοτικό επίπεδο των

εργαζοµένων και σύνθλιψε τη γεωργία, το ενεργοβόρο κύτταρο της οικονοµίας µε αποτέλεσµα από το 34%

του πληθυσµού που ασχολούνταν µε την γεωργία, να κατέβει περίπου στο 10% και απασχολούσε το έτος

2017, 528.000 άτοµα. Έτσι αφανίστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοµεσαία αγροτικά νοικοκυριά

εγκαταλείποντας την κύρια αγροτική δραστηριότητα πάνω από 1,8 εκατ. Αγρότες.

Το Αγροτικό Εµπορικό ισοζύγιο το έτος 1980 ήταν πλεονασµατικό συν 6,8 δισ. δρχ. και το 2009 (πριν της

κρίσης-µνηµόνιο) έγινε ελλειµµατικό πλην 2,4 δισ. ευρώ. Το αγροτικό εισόδηµα είχε συµµετοχή στον

πρωτογενή τοµέα του ΑΕΠ της χώρας, το 1973 στο 14,7%, το 1983 στο 17,5%, στο 2009 3,7% και το 2012

στο 2,8%!

Η αγροτική δραστηριότητα εγκαταλείφτηκε και οι αποµείναντες βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής.

Όλες οι επιδοτήσεις, ενισχύσεις,

“βοήθειες” που δόθηκαν στον αγροτικό κόσµο κατά τη δεκαετία του ’80, είχαν ως στόχο να χρυσώσουν

το χάπι της Ε.Ε. και να παρουσιάσουν σαν παράδεισο τη κόλαση. Αυτός ο “παράδεισος” στοίχισε στο

ξεκλήρισµα του µισού αγροτικού πληθυσµού.

Συνοπτικά αναφέρουµε ότι το 1980 (µια χρονιά πριν την ένταξη στην ΕΟΚ) το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο

Προϊόν) της χώρας ήταν 5,08 δισ. ευρώ και το δηµόσιο χρέος στο 28,4%. Το 1990 το ΑΕΠ ανέβηκε στα 39,11

δις ευρώ και το δηµόσιο χρέος στα 79,6%. Το 2000 το ΑΕΠ έφθασε 136,28% και το δηµόσιο χρέος ξεπέρασε

τα 103,4%. Το 2010 µε τη λεγόµενη “κρίση χρέους” το ΑΕΠ έφθασε τα 248,66 δισ. ευρώ ενώ το χρέος

ακούµπησε το 120,1% και τέλος το 2020 ΑΕΠ έκανε το άλµα στα 341,086 δισ. ευρώ και δηµόσιο χρέος στο

206,3%.

Στο σιτάρι από το 1957 έως 1984 είχαµε πλεόνασµα και κάναµε και εξαγωγές και τώρα εισάγουµε από τη

Ρωσία, Γαλλία και Ουκρανία και µάλιστα αµφίβολης ποιότητας.

Τα όσπρια καλύπτουν µόνο το 39% και υπόλοιπα τα εισάγουµε κυρίως από Τουρκία.

Για οπωροκηπευτικά το 2021 δώσαµε 308.217.976 ευρώ, από Τουρκία, Αργεντινή…

Η κατάρρευση της κτηνοτροφίας µε τις ποσοστώσεις µεγάλωσε τη διατροφική εξάρτηση του λαού µε

αµφίβολης ποιότητας προϊόντα και αύξησε τα ήδη τεράστια ελλείµµατα στο αγροτικό εµπορικό ισοζύγιο.

Το βαµβάκι που καλλιεργείτο στους µισούς νοµούς της χώρας και απασχολούσε 100.000 καλλιεργητές

έµµεσα και 200.000 άµεσα εργαζόµενους στις βιοµηχανίες επεξεργασίας και µεταποίησης βαµβακιού,

µειώθηκε κάτω του 50% λόγω ποσόστωσης της Ε.Ε.

Η επιδοτούµενη διάλυση των αλιευτικών σκαφών από την Ε.Ε. ξεκλήρισε τους µικροµεσαίους ψαράδες.

Στο γάλα που πριν µερικά χρόνια ήµασταν πλεονασµατικοί και σήµερα είµαστε ελλειµµατικοί στο 50%

περίπου, η αιτία για τη µείωση της κτηνοτροφίας δεν ήταν µόνο, επειδή υπήρξε αύξηση των ζωοτροφών ή

µεγάλη φορολογία, ή ακόµα η έλλειψη στήριξης από την πολιτεία που ανάγκασε το 63,50% των

κτηνοτρόφων να εγκαταλείψουν το επάγγελµα, όσο η ποσόστωση που µας επέβαλε η Ε.Ε., ώστε να

αναγκαστούµε να εισάγουµε από Γερµανία και Ολλανδία.

Σε άρθρο η εφηµερίδα “Παρόν” έγραφε: «Από τη µια, µας ληστεύουν µε τα άγρια µέτρα 1,8 δισ. ευρώ

και, από την άλλη… Δίνουµε 1,8 δισ. το χρόνο, για να εισάγουµε κρέας, φρούτα και λαχανικά

Βρυξελλών…

» Θέλουµε ξύλο ή δε θέλουµε; Και πρώτα απ’ όλους εκείνοι που είχαν στα χέρια τους τα κλειδιά της

χώρας µε τους τωρινούς να έχουν κι εκείνοι µερίδιο, αν και µικρότερο… που αντί για λαχανικά και άλλα

αγροτικά προϊόντα τους παρότρυναν να φυτεύουν στα λιβάδια και στα χωράφια… φωτοβολταϊκά! Και οι

υπουργοί Ανάπτυξης έστελναν στα καφενεία τους παραγωγούς.

Τους τότε µαθητευόµενους µάγους πληρώνει τώρα η χώρα!» (“Παρόν”, 3/7/2016).

Μια συντονισµένη προσπάθεια έγινε, να πλήξουν και την ποντοπόρο ναυτιλία µας, οι καραβοκύρηδες

όµως το αντιλήφτηκαν και διαµήνυσαν στο Μαξίµου: “Πρέπει να γνωρίζουν καλά πως τα πλοία έχουν…

προπέλες και µπορούν όποια ώρα θέλουν να κατεβάσουν σηµαία και να φύγουν… Δεν είναι

διατεθειµένοι να βιώσουν την «δαιµονοποίησή» τους από τους Γερµανούς αλλά και Έλληνες

λαϊκιστικές… Η ελληνόκτητη ναυτιλία, ως εθνικό κεφάλαιο, µε καθοριστική οικονοµική, πολιτική και

στρατηγική σηµασία για την πατρίδα, ήταν, είναι και επιθυµεί να παραµείνει παρούσα στον τόπο µας…

προσφέροντας στην Ελλάδα το ύψιστο προνόµιο να κατέχει την πρώτη ναυτιλία διεθνώς”. Και έτσι

σταµάτησε και πάγωσε κάθε σκέψη υπονόµευσης!

Ήταν τα “καλά” δηµοκρατικά χρόνια µετά τη δικτατορία που ο µακαρίτης Καραµανλής δήλωνε: “Θα σας

ρίξω στη θάλασσα της ΕΟΚ, για να κολυµπήσετε”. Ο µακαρίτης Παπανδρέου που ήρθε µετά, διακήρυττε:

“Θα γκρεµίσουµε τα κάστρα της ολιγαρχίας, θα δώσουµε στον λαό την εθνική παραγωγή”. Το ΠΑΜΕ µε

τα συνδικάτα, σήκωσαν τη σηµαία του βιοµηχανικού διωγµού. Ξήλωσαν την ταµπέλα “Υπουργείο

Βιοµηχανίας” γιατί Ελληνική σοβιετία και βιοµηχανία µε ολιγάρχες δεν πάνε µαζί… Όσοι ιδιώτες µε τα

εργοστάσια πρόλαβαν και έφυγαν και τις µεταφύτεψαν στην Τουρκία, Σκόπια, Βουλγαρία,

Ρουµανία…σώθηκαν εδώ δουλεύουν και προοδεύουν.

Η πρώτη παρτίδα (το έτος 2009) οι εκπατρισθέντες βιοµήχανοι, βιοτέχνες ξεπερνούσαν τις 3.500

ακολούθησε η δεύτερη το 2013 και έγιναν 9.000, συνέχισαν το 2015 φθάνοντας τις 13.500 και το 2017

άγγιξαν τις 17.000 και σήµερα 2022 δεν έχουµε στατιστικά στοιχεία που µπορεί να ξεπερνούν τις 20.000!

Στην αλλοδαπή ευηµερούν και δίνουν δουλειά σε χιλιάδες χέρια, στηρίζοντας παράλληλα και τις οικονοµίες

των χωρών που δραστηριοποιούνται.

Αφού ξήλωσαν τα ιδιωτικά, άρχισαν να “χτίζουν” την κρατική βιοµηχανία, να κρατικοποιούν τις

εναποµείνασες ιδιωτικές, αφού τις έκαναν προβληµατικές, ρίχνοντας χρήµατα από προγράµµατα ΜΟΠ

(Μεσογειακά Ολοκληρωµένα Προγράµµατα), που αντί τα χρήµατα αυτά να χρησιµοποιηθούν για

αναπτυξιακές παρεµβάσεις µε µοχλό την ανάπτυξη της ελληνικής οικονοµίας, αυτοί δηµιούργησαν ΔΕΚΟ

(Δηµόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας) φορτώνοντάς τους ένα σύνολο εργαζοµένων πάνω από 80.000

άτοµα στους 161 οργανισµούς και επιχειρήσεις.

Οι Οργανισµοί αυτοί δεν παρήγαγαν προϊόντα προς πώληση στην αγορά, αλλά εκτελούσαν επικουρικές

κοινωνικές ή οικονοµικές υπηρεσίες σε διάφορους τοµείς, µε άλλα λόγια ήταν κρατικές ή µη κρατικές µη

κερδοσκοπικές εταιρίες που σκοπό είχαν, να βολευθούν κάποιοι!

ΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ… ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΚΟ;

Αφού τις τακτοποίησαν µε άσχετους συνδικαλιστάς “βιοµήχανους” ή “Διοικητές” στις ΔΕΚΟ, τους

φόρτωσαν µε πολλαπλάσιους και ανειδίκευτους εργαζόµενους, τις έκαναν προβληµατικές ή τις

χρεοκόπησαν. Τότε δηµιούργησαν ένα Υπερταµείο Αποκρατικοποιήσεων, τις έριξαν όλες µέσα, όπως

συµφώνησαν και απαιτούσαν οι… “θεσµοί” (παλαιά Τρόικα), δηλαδή, τα πάντα από κρατικές επιχειρήσεις

και ακίνητη περιουσία και για να τις ξεφορτωθούν, έβγαλαν τον τελάλη στην πιάτσα και διαλαλούσε την

πραµάτεια.

Μεταφέρω ακριβώς τί έγραφε ο Τύπος:

Πάρε, ό,τι θέλεις… παλιατζή…

Για 4,564 δισ. ευρώ, και αυτά µε δόσεις,

όλη η δηµόσια περιουσία

Όποιος έχει κάποιες… πενταροδεκάρες και θέλει να γίνει αφεντικό µε έτοιµη δουλειά, χωρίς να κοπιάσει

και µε εξασφαλισµένη πελατεία, µπορεί να πάρει, ό,τι γουστάρει από τον παρακάτω κατάλογο

ξεπουλήµατος.

Και για όλα αυτά η τιµή που ζητάει η κυβέρνηση είναι, µόλις 4,564 δισ. ευρώ, και αυτά µε δόσεις!

Συγκεκριµένα, έχουν βγει στο σφυρί:

■ ΟΑΣΑ, ΟΣΕ, ΟΑΚΑ, ΕΛΤΑ, «Ελ. Βενιζέλος» (το 25% των µετοχών – το 30% ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ),

«Ελληνικές Αλυκές», ΕΤΒΑ – ΒΙΠΕ, Ανώνυµη Εταιρία Διώρυγας Κορίνθου, Οργανισµός Κεντρικών Αγορών

και Αλιείας, Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης, ΔΕΗ (το ποσοστό που δεν κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ), HELEXPO,

Καταστήµατα Αφορολογήτων Ειδών, ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ (τα ποσοστά που δεν κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ στις δύο

εταιρίες), Κτιριακές Υποδοµές ΑΕ, ΕΛΒΟ, Αττικό Μετρό και ΔΕΗ.

Επίσης, µεταβιβάζονται αυτοδικαίως και χωρίς αντάλλαγµα από το ΤΑΙΠΕΔ στο Υπερταµείο τα

δικαιώµατα εκµετάλλευσης των µικρότερων περιφερειακών αεροδροµίων της χώρας που δεν έχουν

παραχωρηθεί στη γερµανική Fraport.

Μεταφέρονται ακόµη στο Υπερταµείο (ειδικότερα στο «πλοκάµι» αυτού, την Εταιρεία Ακινήτων

Δηµοσίου) τα κατάλληλα για αξιοποίηση ακίνητα που είναι υπό τον έλεγχο υπουργείων και άλλων

Δηµοσίων Οργανισµών και περιλαµβάνονται στο Μητρώο Ακίνητης Περιουσίας της Γενικής Γραµµατείας

Δηµόσιας Περιουσίας.

Λίγα δίνεις, πολλά παίρνεις…

Ό,τι έχει αποµείνει από την περιουσία του κράτους, ξεπουλιέται όσο-όσο. Έχει µάλιστα… τοιχοκολληθεί

και η σχετική προκήρυξη.

Πρώτο φιλέτο στη σειρά είναι το 66% του ΔΕΣΦΑ, για να έχει ο αγοραστής την πλειοψηφία και να κάνει

ό,τι γουστάρει.

Ακολουθεί το 5% του ΟΤΕ, οι Μαρίνες Αλίµου και Χίου, το 65% της ΔΕΠΑ, το 35% των ΕΛΠΕ, το 17% της

ΔΕΗ, το 11% της ΕΥΔΑΠ, το 23% της ΕΥΑΘ και το 30% του Διεθνούς Αεροδροµίου Αθηνών (“το ΠΑΡΟΝ”,

11/7/2017).

Επάνω σε αυτό θα αναφερθούµε σε κάποιες δηµοσιευµένες περιπτώσεις που δείχνει το ξεπούληµα και

µάλιστα σε τιµές ευκαιρίας.

■ Το “ΟΠΑΠ” το 2012 είχε µεικτά έσοδα προ φόρων 1,2 δισ. ευρώ. Τον Αύγουστο 2013 υπογράφηκε η

πώληση του 33% του κερδοφόρου ΟΠΑΠ αντί τιµήµατος 622 εκατ. ευρώ, 30 εκατ. Σε δόσεις βάθος

δεκαετίας, συν µέρισµα χρήσης 2012 70 εκατ., σύνολον 712 εκατ. ευρώ.

■ Η “ΤΡΑΙΝΟΣΕ” πωλήθηκε στην ιταλική κρατική σιδηροδροµική εταιρία Ferrovie Dello Stato για κάποιες

πενταροδεκάρες. Δηλαδή το όλο τίµηµα είναι 45 εκατ. ευρώ που είναι άγνωστο, πότε θα το καταβάλει.

Αλλά τις δώσαµε προίκα και µάλιστα µετρητά 275 εκατ. ευρώ. Συγκεκριµένα, όπως είχε δηλώσει ο

διευθύνων σύµβουλος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, καθηγητής Φίλιππος Τσαλίδης, ότι τους δίνουµε 75 εκατ. (25 εκατ.

κεφάλαιο κίνησης και 50 εκατ. Για τις άγονες γραµµές) και αυτά από το πρώτο έτος λειτουργίας και

επιπλέον 200 εκατ. θα τους δοθούν από το Ελληνικό κράτος ως επιδότηση των άγονων γραµµών 2017-

2020, σύνολον 275 εκατ. ευρώ. Και οι Ιταλοί θα µας δώσουν 45 εκατ. ευρώ σε βάθος χρόνου!

Ο ίδιος ο υπουργός Υποδοµών και Μεταφορών Κων. Καραµανλής, χρησιµοποίησε τις ακόλουθες

εκφράσεις: «Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πουλήθηκε έναντι πινακίου φακής» για τα 45 εκατ. ευρώ.

■ Τα 14 αεροδρόµια παραχωρήθηκαν για 40 χρόνια στη Γερµανική Fraport, σε αυτά τα 40 χρόνια η

εταιρία υπολογίζει να εισπράξει 22 δισ. ευρώ και στο κράτος θα αποδώσει 7,89 δισ. ευρώ, από τα οποία

στο Δηµόσιο Ταµείο θα µπουν µόνο 4,54 δισ. ευρώ. Ξεφυλλίζοντας τις 295 σελίδες της σύµβασης,

ανακαλύπτεις ότι έγινε µια αποικιοκρατική συµφωνία… Δηλαδή: Θα µπορεί να µειώνει το µίσθωµα, να

επιβάλλει αύξηση στο εισιτήριο, δε θα πληρώνει ΕΝΦΙΑ και δηµοτικά τέλη, για απεργίες των ελεγκτών

εναέριας κυκλοφορίας, θα την απαξιώνει το Ελληνικό Δηµόσιο, θα παίρνει αποζηµίωση για ζηµιές σε

µηχανήµατα, το κράτος θα πληρώνει αποζηµίωση την εταιρία σε περίπτωση δικαστικής διαµάχης, σε όσους

τυχόν απολυθούν. Το κράτος θα πληρώνει και για οποιονδήποτε θάνατο ή ζηµιά περιουσίας λόγω πράξεως

ή παραλείψεως κάποιου “µέρους της Σύµβασης”. Θα µπορεί να πουλάει τα µεταβιβασθέντα περιουσιακά

στοιχεία, δεν, δεσµεύεται ούτε για τη διατήρηση των υπαλλήλων της ΥΠΑ, θα της επιτρέπεται να παίρνει

δάνεια και να µας φεσώνει για επενδύσεις και αναβαθµίσεις. Θα µπορεί να αγοράζει για λογαριασµό της

ΑΕΡΟΝΑΥΤΙΛΙΑΣ (δηλαδή του Δηµοσίου) αναβαθµισµένους εξοπλισµούς και εν συνεχεία να αφαιρεί το

κόστος από την οφειλόµενη εισφορά της προς το Δηµόσιο, ας αφήσουµε τις υπερτιµολογήσεις ή αφανείς

προµήθειες! Αυτά και δεκάδες προνόµια ακόµα που “κερδίσαµε” από την ιδιωτικοποίηση που µας

επέβαλαν οι “θεσµοί” (Ε.Ε.) να κάνουµε για το καλό µας και την ευηµερία µας (!).

■ Το λιµάνι του Πειραιά (ΟΛΠ) παραχωρήθηκε στην κινέζικη COSCO µε τη σύµβαση 10/8/2016 που

απέκτησε το 51% των µετοχών µε το ποσό των 280,5 εκατ. ευρώ και µε τη νέα σύµβαση 11/8/2021

απέκτησε επιπλέον το 16% καταβάλλοντας µόνο 88 εκατ. ευρώ. Όταν η αξία µόνο των εγκαταστάσεων του

λιµανιού ξεπερνούν τα 5 δισ. ευρώ.

■ Ο ΟΤΕ το 2009, επί κυβερνήσεως κ. Καραµανλή, πωλήθηκε το 30% έναντι 4 δισ. ευρώ, όταν η

χρηµατιστηριακή αξία κεφαλαιοποίησης ήταν 5 δισ. ευρώ, και µετά δύο χρόνια (Ιούλιος 2011 κυβέρνηση

Παπανδρέου) πούλησε το 10% για µόνο 400 εκατ. ευρώ.

Οι περιπτώσεις είναι πολλές δεκάδες και εκατοντάδες τα ταµεία που έγιναν (ΤΑΙΠΕΔ, ΤΧΣ, ΕΤΑΔ) και για το

προσωπικό που απασχολούν για την αξιοποίηση (ξεπούληµα) της Δηµόσιας Περιουσίας δαπανούνται

αστρονοµικά ποσά που κυµαίνονται από 180.000 έως 270.000 ευρώ το χρόνο (www.protothema.gr,

14/2/2017) για συµβούλους, διευνθυντές και παρασυµβούλους.

ΒΑΛΘΗΚΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΞΕΠΟΥΛΗΣΟΥΝ

Και από όλα τα παραπάνω που αναφέραµε, είναι ένα µικρό κοµµάτι, από όσα παζαρεύονται στο παρασκήνιο,

υπάρχουν µεγάλα σχέδια των “αγαπηµένων και φίλων συµµάχων” µας που τα έχουν σχεδιάσει και τα έβαλαν

σε εφαρµογή από χρόνια, δηλαδή, πως θα µας φτωχοποιήσουν, να µην έχουµε τη δύναµη να αντιδράσουµε, να

µας διαλύσουν σαν άτοµα, σαν οικογένεια, σαν κοινωνία και σαν κράτος, ώστε να µας τα πάρουν όλα!

Δεν µπορεί να είναι τυχαίο ότι κανένας από τους επικαθήµενους στους θρόνους της κοσµικής εξουσίας µετά

τη δικτατορία, κανένας από τους σηµαιοφόρους των δηµοκρατικών και σοσιαλιστικών πολιτικών και κοινωνικών

αλλαγών, κανένας από τους µελετητές των ιστορικών και οικονοµικών φαινοµένων, δε βγήκε και µε θάρρος να

ενηµερώσει πως η Ελλάδα µε τέτοια βιοµηχανία, µε τέτοια γεωργία, µε τέτοιο ορυκτό πλούτο, να µη χρωστάει

και πως έγινε µέσα σε 50 χρόνια περίπου να αναποδογυρίσουν τα πάντα, να ισοπεδώσουν τη βιοµηχανία,

βιοτεχνία, να απαξιώσουν τον ορυκτό πλούτο και να δηµιουργήσουν ως αντίβαρο τις κρατικές ΔΕΚΟ και αυτές

τώρα να τις πουλάµε (σκοτώνουµε) “ελεήστε τον πεινασµένο” και να είναι φορτωµένος ο κάθε έλληνας πολίτης

ακόµα και αυτό ακόµα το νεογέννητο µε ένα “προπατορικό” χρέος 33.600 ευρώ;

Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης είχε πει πριν 50 χρόνια: «Η ΕΟΚ θα γίνει ο τάφος της Ελλάδος» και «Αν δεν

ξυπνήσουµε, σε 50 χρόνια και λιγότερο δε θα υπάρξουν Ορθόδοξοι Έλληνες στην Ελλάδα».

Η προφητεία είναι σε εξέλιξη, ο τάφος έχει ολοκληρωθεί, όσες φορές έγιναν προσπάθειες να τον

σταµατήσουν, βρήκαν µπροστά τους, τους “φίλους” ευρωπαίους πρωτεπιστάτες συνεπικουρούµενοι και από

γηγενείς.

Α΄ περίπτωση: Παρακολουθήστε πως µας πάνε στον “τάφο”:

Δύο µήνες πριν υπογράψει ο Γ. Παπανδρέου το µνηµόνιο µε την Τρόικα (8/3/2010) µια εµπορο-οικονοµική

πολιτική ένωση (Scandec Org) ένα κονσορτσιούµ εταιριών από Σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Νορβηγία, Δανία,

Φινλανδία, Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία) έκαναν µια τρανταχτή πρόταση προς την ελληνική κυβέρνηση.

Της πρότειναν δηλαδή µια χρηµατική ενίσχυση 250 δις. ευρώ σε βάθος 10ετίας µε δόσεις, µε αντιπαροχή να

τους δοθεί η έγκριση έρευνας και εκµετάλλευσης των κοιτασµάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που

βρίσκονται στον ελληνικό χώρο.

Η αναλογία κέρδους, 20% η Ελλάδα και 80% το κονσορτσιούµ, προκειµένου να αποπληρωθεί στη δεκαετία

το ποσό των 250 εκατ. που θα έδιναν στην Ελλάδα.

Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου δεν απάντησε ποτέ σ’ αυτό το έγγραφο και αντί αυτού υπέγραψε το

Μνηµόνιο στις 2/5/2010 εκταµιεύοντας 52,9 δισ. ευρώ και έβαλε τις χειροπέδες στην Ελλάδα.

Ένα µήνα αργότερα (Ιούνιος 2010) το Γαλλικό Ινστιτούτο Γεωφυσικών Ερευνών δηµοσιοποίησε διεθνώς µια

έρευνα-µελέτη µε τη συνεργασία µε το Πανεπιστηµίου Κρήτης, για ένα πλούσιο κοίτασµα στη Γαύδο, καθαρό

µεθάνιο κατά 99% που δε χρειάζεται καν επεξεργασία. Αυτό αναβλύζει στη θάλασσα εδώ και εκατοµµύρια

χρόνια και όποιος περνάει από το συγκεκριµένο σηµείο το βλέπει µε γυµνό οφθαλµό.

Επιστηµονικά, αυτό σηµαίνει πως και αν ακόµα εξαντληθεί όλο το πετρέλαιο της γης, δε θα λείψει η

ενέργεια, γιατί όλα θα κινούνται µε το Μεθάνιο που υπάρχει εκεί!!!

Η κυβέρνηση αρνήθηκε και επικαλέστηκε ότι είναι γκρίζες ζώνες, βάζοντας από µόνη της ουσιαστικά και

χωρίς λόγο στο παιχνίδι τη συνεκµετάλλευση µε τους Τούρκους και µε τους Λίβυους.

Τον Ιούλιο η ίδια εταιρία ζήτησε να κάνει έρευνες για κοιτάσµατα φυσικού αερίου στην περιοχή νότια της

Πελοποννήσου. Και εδώ υπάρχει άρνηση.

Η Νορβηγική εταιρία TGF-MOR που έκανε σεισµικές έρευνες στην περιοχή της Κρήτης, µιλάει για κοίτασµα

6 δισ. βαρελιών φυσικό αέριο, όσο δηλαδή τρεις φορές της Αλάσκας.

Επίσης η ως άνω εταιρία γνωστοποίησε τις έρευνες που έκανε στο Ιόνιο και ανακάλυψε την ύπαρξη στην

περιοχή Κεφαλονιάς 900.000 βαρέλια. Στο Κατάκολο 1.200.000 βαρέλια. Στη Ζάκυνθο 800.000 βαρέλια και

στους Οθωνούς 2.500.000 βαρέλια.

Και µε αυτές τις προϋποθέσεις όχι θάπρεπε να µη χρωστάµε, αλλά να είµαστε µια από τις πλουσιότερες

χώρες της Ευρώπης.

Όλα αυτά είναι γνωστά στους πρωτοεπιστάτες της Ε.Ε., στις τράπεζες και πετρελαϊκές εταιρίες.

Μετά τέσσερα χρόνια (14 Μαΐου 2014), εδώ τώρα έχουµε συµβάσεις µε υπογραφές για τους

υδρογονάνθρακες στη Δυτική Ελλάδα “για έρευνα και εκµετάλλευση των Υδρογονανθράκων σε Πατραϊκό,

Κατάκολο, Ιωάννινα”.

Στην τελετή των τριών συµβάσεων συµµετείχαν από την κυβέρνηση, ο Αντιπρόεδρος και Υπουργός

Εξωτερικών Ευαγ. Βενιζέλος (από σύµπτωση απουσιάζει ο πρωθυπουργός Σαµαράς;), ο Υπουργός ΠΕΚΑ Γιαν.

Μανιάτης κ.ά., και από τις εταιρίες, Ο Υπουργός Ενέργειας και Κλιµατικής Αλλαγής της Αγγλίας Edward Davey,

οι Πρέσβεις Αγγλίας, Καναδά, Ιρλανδίας και Ιταλίας.

Την Πέµπτη 18 Σεπτ. 2014 η Βουλή κύρωσε τις τρεις συµβάσεις… Ο κ. Μανιάτης χαρακτήρισε ιστορική την

κύρωση και επανέλαβε ότι τόσο ο ίδιος, όσο και οι συνεργάτες του που βοήθησαν, «ότι άσκησαν ύψιστο

πατριωτικό καθήκον». Όλα πήγαν καλά! Η υλοποίηση µπήκε στη βαθιά κατάψυξη.

Β΄ περίπτωση: Η Ελλάδα έχει µυθικό πλούτο στο υπέδαφός της, σπάνια µέταλλα που πολλά δεν υπάρχουν

στον κόσµο, γι’ αυτό γίνεται και αυτός ο “κρυφός πόλεµος”. Το γεγονός που έγινε τον Ιανουάριο 1996 στα

Ίµια µε την Τουρκία, δεν είναι κάτι το τυχαίο.

Ο στρατηγός ε.α. Γεώργιος Αϋφαντής σε µια συνέντευξη συγκλονιστική αποκάλυψε για τα Ίµια: «… Το

επεισόδιο στα Ίµια έγινε, γιατί κάτω από τη βραχονησίδα υπάρχει ΟΣΜΙΟ, πολύς ΧΡΥΣΟΣ, αλλά και

κόκκινος ΥΔΡΑΡΓΥΡΟΣ, που είναι το δεύτερο κατά σειρά ακριβότερο µέταλλο. Δηλαδή ένα κιλό ΟΣΜΙΟ,

κοστίζει όσο 8 τόνοι χρυσού και ένα κιλό κόκκινος υδράργυρος αγοράζεται µε 2 τόνους χρυσό. Γι’ αυτό,

προσθέτει, τα Ίµια είναι στις γκρίζες ζώνες…».

Το ΟΣΜΙΟ είναι το απόλυτο βιοµηχανικό µέταλλο που χρησιµοποιείται µαζί µε τον κόκκινο ΥΔΡΑΡΓΥΡΟ στη

βιοµηχανία των πυρηνικών για τις χηµικές ιδιότητές τους.

Γι’ αυτό όλοι οι “φίλοι” συνωστίζονται στο γαλάζιο µπαλκόνι του Αιγαίου. Γι’ αυτό µας δάνειζαν οι διεθνείς

τραπεζίτες, για να µας δέσουν χειροπόδαρα. Γι’ αυτό δε µας αφήνουν να αξιοποιήσουµε τον εθνικό ορυκτό

πλούτο, για να δανειζόµαστε αντί να δανείζουµε. Γι’ αυτό µας οδηγούν στη φτώχεια, για να µπορούν πιο

εύκολα να µας τα πάρουν.

Γ΄ περίπτωση: Το κλείσιµο των λιγνιτικών µονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τους πρώτους

µήνες της εκλογής Μητσοτάκη θεωρήθηκε από ειδικούς ως εθνικό έγκληµα, διότι σε κάθε δύσκολη περίοδο

ήταν αυτές που κρατούσαν όρθιο το ενεργειακό σύστηµα της πατρίδας.

Η Ελλάδα είναι η έβδοµη (7η) χώρα στο κόσµο και τρίτη (3η) στην Ε.Ε. (πίσω από Γερµανία και την Πολωνία)

στην εξόρυξη λιγνίτη.

Η Ελλάδα όµως έτρεξε πρώτη στην απολιγνιτοποίηση σε σχέση µε άλλες χώρες της Ε.Ε. Η Γερµανία επέλεξε

µια αργή, απανθρακοποίηση µέχρι το 2038. Η Πολωνία την προσπέρασε, θα το κάνει µέχρι το 2048. Η Αυστρία

επαναλειτουργεί τις µονάδες ενέργειες από λιγνίτη και ακολουθούν…

Ενώ βιώνουµε ενεργειακή κρίση και είµαστε µέσα σε µια θύελλα των διεθνών εξελίξεων, εµείς ζούµε στο

δικό µας κόσµο, προσπαθούµε να αντικαταστήσουµε το εισαγώγιµο φυσικό αέριο που άρχισε να λιγοστεύει

µέρα µε τη µέρα και µπορεί µε ένα “θερµό” επεισόδιο µε την Τουρκία να σταµατήσει εντελώς, διότι από εκεί

περνάει ο αγωγός, µε το άρον-άρον να κλείσουµε τις λιγνιτικές µονάδες, ίσως γρήγορα-γρήγορα, για να

διευκολύνουµε την “πράσινη ανάπτυξη” των Γερµανών, µε το να ξεσκαρτάρουν τα φωτοβολταϊκά πάνελ και

τις ανεµογεννήτριες που ήταν συσσωρευµένα στα εργοστάσιά τους.

Δεν είναι µόνο αυτά, αλλά καραδοκούν επιπλέον οι γερµανικές εταιρίες να πάρουν κοψοχρονιά τον

εγκαταλελειµµένο λιγνίτη που είναι χρυσάφι και να το µετατρέψουν µε τη µέθοδο Fischer-Tropsch σε…

πετρέλαιο. Αυτό είναι παλαιό, διότι κάτι ανάλογο έχει κάνει η Γερµανία στο Β΄ Π.Π., όταν έχασε την

πετρελαιοφόρα Ρουµανία και τον Καύκασο και τότε όλη η πολεµική µηχανή τους λειτουργούσε µε το

“συνθετικό πετρέλαιο”. Σηµειώστε παρακαλώ. Υπολογίζονται ότι υπάρχουν 3,34 δισ. απολήψιµοι τόνοι

λιγνίτη της ΔΕΗ, αν µετατραπούν σε συνθετικό πετρέλαιο, θα µας δώσουν 420 δισ. λίτρα, µε τη σηµερινή τιµή

λιανικής πώλησης 1,40 ευρώ, τα έσοδα να φτάσουν 500 δισ. ευρώ για την εθνική οικονοµία!

Να, γιατί φθάσαµε εδώ, που φθάσαµε, η άποψη δεν είναι δική µας αλλά µας τα λένε αυτοί που µας

κυβέρνησαν:

«Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουµε µερικά στρέµµατα γης λιγότερα από εκείνα που µας

ανήκουν και να κοιµόµαστε

τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουµε, ότι µας ανήκει και να µην µπορούµε να κλείσουµε µάτι

από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον µας» (Γ.Α. Παπανδρέου,

υπουργός Εξωτερικών, συνέντευξη στην Βορειο-Αµερικανική Επιθεώρηση “Πατρίδες”, 1999).

Πως ξεπουλήθηκε η Ελλάδα; Δε χρειάζεται να σας τα πούµε εµείς. Αλλά µας τα λέει πεντακάθαρα ο

“εφαρµοστικός νόµος” που ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων (ΦΕΚ αρ. φ. 152/1.7.2011) µε πρωθυπουργό το

Γεώργιο Παπανδρέου και υπουργούς Τίνα Μπιρµπίλη και Νικ. Σηφουνάκη και υφυπουργούς το Γ. Μανιάτη

και Β. Μωραΐτη.

Ο εφαρµοστικός νόµος περιέχει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να συµπεριλάβει στα προς εκποίηση

δηµόσια περιουσιακά στοιχεία, όλο τον ορυκτό πλούτο της χώρας, όπως και ο,τιδήποτε άλλο… και όλα αυτά

µέσω της σύστασης «Ταµείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δηµοσίου ΑΕ», και προαναγγέλλει, θα

διατίθενται για την αποπληρωµή του δηµόσιου χρέους.

Ταµείο – «µαύρη τρύπα»

Στο Κεφάλαιο Α΄, Άρθρο 2, µε τίτλο «Κεφάλαιο – Περιουσία – Έσοδα – Διάθεση Εσόδων», στις

παραγράφους 4 και 5, αναφέρονται τα εξής:

«4. Στο Ταµείο µεταβιβάζονται και περιέρχονται, χωρίς αντάλλαγµα:

» α) Κατά πλήρη κυριότητα, κινητές αξίες εταιρειών από αυτές που περιλαµβάνονται στο Πρόγραµµα

Αποκρατικοποιήσεων του Μεσοπρόθεσµου Πλαισίου Δηµοσιονοµικής Στρατηγικής…

» β) Περιουσιακής φύσεως δικαιώµατα, δικαιώµατα διαχείρισης και εκµετάλλευσης, κεκτηµένα

οικονοµικά συµφέροντα, άυλα δικαιώµατα και δικαιώµατα λειτουργίας, συντήρησης και εκµετάλλευσης

υποδοµών, που περιλαµβάνονται στο Πρόγραµµα Αποκρατικοποιήσεων του Μεσοπρόθεσµου Πλαισίου…

» γ) Κατά πλήρη κυριότητα, νοµή και κατοχή, ακίνητα που περιλαµβάνονται στο Πρόγραµµα

Αποκρατικοποιήσεων του Μεσοπρόθεσµου Πλαισίου…

» 5. Οι κινητές αξίες, τα περιουσιακής φύσεως δικαιώµατα και τα ακίνητα που αναφέρονται στις

περιπτώσεις α΄, β΄ και γ΄ της προηγούµενης παραγράφου µεταβιβάζονται και περιέρχονται στο Ταµείο, µε

απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΔΕΑΑ) που

προβλέπεται στο άρθρο 3 του Ν. 3049/2002 (Α΄ 212). Με απόφαση της ίδιας Επιτροπής, µπορεί να

µεταβιβάζονται και να περιέρχονται στο Ταµείο χωρίς αντάλλαγµα για τους σκοπούς της παραγράφου 1

του προηγούµενου άρθρου, και άλλα περιουσιακά στοιχεία που υπάγονται σε µία από τις κατηγορίες

περιουσιακών στοιχείων των περιπτώσεων της προηγούµενης παραγράφου. Τα ανωτέρω περιουσιακά

στοιχεία περιέρχονται στο Ταµείο, κατά πλήρη κυριότητα, νοµή και κατοχή και το Δηµόσιο απεκδύεται

κάθε δικαιώµατός του επί αυτών από τη δηµοσίευση της απόφασης της ΔΕΑΑ στην Εφηµερίδα της

Κυβερνήσεως».

… Οι συγκεκριµένες παράγραφοι παρέχουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να συµπεριλάβει στα προς

εκποίηση δηµόσια περιουσιακά στοιχεία όλο τον ορυκτό πλούτο της χώρας, όπως και ο,τιδήποτε άλλο. Και για

να µην αφεθεί περιθώριο σε επόµενη κυβέρνηση να διεκδικήσει αποκατάσταση από τυχόν ετεροβαρείς ή

επιβλαβείς για το ελληνικό κράτος πράξεις, στην παράγραφο 7 αναφέρεται: «Το πράγµα ή το δικαίωµα που

µεταβιβάστηκε ή παραχωρήθηκε στο Ταµείο, σύµφωνα µε την παράγραφο 5 του παρόντος άρθρου, δεν

µπορεί να αναµεταβιβαστεί στον προηγούµενο κύριο ή δικαιούχο, καθ’ οιονδήποτε τρόπο».

Συνοψίζοντας: Ο,τιδήποτε υπάρχει σήµερα ως δηµόσια περιουσία και οτιδήποτε υπάρξει στο µέλλον,

συµπεριλαµβανοµένων των κοιτασµάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου, χρυσού ή ο,τιδήποτε άλλου

ανακαλυφθεί, µπορεί να εκποιηθεί. Όχι να διατεθεί προς συνεκµετάλλευση µε εταιρίες εξόρυξης στο πλαίσιο

ενός συνεταιρισµού κράτους-ιδιωτών, όπως γίνεται συνήθως και έχουν, π.χ. δροµολογήσει το Ισραήλ και η

Κύπρος, µεταξύ άλλων, µε την αµερικανική Noble Energy για τα προσφάτως εντοπισθέντα κοιτάσµατα φυσικού

αερίου «Λεβιάθαν» και «Κύπρος Α» αντίστοιχα. Το Ελληνικό Δηµόσιο «απεκδύεται κάθε δικαιώµατός του» και

ό,τι δώσει δεν µπορεί να το επαναδιεκδικήσει στο µέλλον, ακόµα κι αν διαπιστωθεί ότι το κράτος έχει υποστεί

ζηµία…

Επίσης, στο Κεφάλαιο Α΄, Άρθρο 1, µε τίτλο «Σύσταση – Σκοπός – Επωνυµία – Έδρα – Διάρκεια», στις

παραγράφους 4 και 6 αναφέρονται τα εξής:

«2. Το προϊόν αξιοποίησης χρησιµοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωµή του δηµοσίου χρέους της

χώρας, σύµφωνα µε όσα ορίζονται στην παράγραφο 17…»

Ξεκινά, λοιπόν, διαδικασία εκποίησης του δηµόσιου πλούτου χωρίς ηµεροµηνία λήξης, η οποία θα µπορεί να

συνεχίζεται αενάως, έως ότου η Ελλάδα αφεθεί χωρίς περιουσία. Και δίχως, βέβαια, στο τέλος να έχει ξεχρεώσει.

Απλά θα έχει µείνει µε χρέος, αλλά δίχως κρατικά assets να χρησιµοποιήσει ως αναπτυξιακά εργαλεία. Η

κυβέρνηση, µε την πρώτη δανειακή σύµβαση και τη δεύτερη που επίκειται, µετατρέπει όλο και µεγαλύτερο

µέρος του οµολογιακού χρέους σε ενυπόθηκο. Έχει ήδη υποθηκεύσει δηµόσια περιουσία στην τρόικα µε τη

σύµβαση για το πρώτο δάνειο, παραιτούµενη από την «ασυλία εθνικής κυριαρχίας», όπως αναφέρεται στο

κείµενο συµφωνίας, και συνεχίζει. Ταυτόχρονα, βγάζει «στο σφυρί» ό,τι διαθέτει η χώρα και ό,τι µπορεί να

αποκτήσει στο µέλλον…

Η ένταξη, εν ευθέτω χρόνω, των αναµενόµενων εσόδων από τα κοιτάσµατα στο Ταµείο Αποκρατικοποιήσεων,

τα καθιστά, όπως και τις ΔΕΚΟ, στοιχεία προς εκποίηση προκειµένου να εξυπηρετηθεί το χρέος και όχι πηγή

εσόδων για το ελληνικό κράτος, µε τα οποία θα µπορούσε να αποπληρώνει το χρέος και παράλληλα να διαθέτει

µέρος τους για ανάπτυξη.

(Λάµπρος Καλαρρύτης, περ. «ΕΠΙΚΑΙΡΑ», τεύχος 92/Ιούλιος 2011)

Αυτό να εννοούσε ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας, όταν δήλωνε στο τηλεοπτικό κανάλι Arab News: «Η

Ελλάδα… δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει το βυθό της Μεσογείου, για να βρει αέριο και πετρέλαιο… και

δε σχεδιάζει στο άµεσο µέλλον να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου» (22/4/21).

Τι να σκάψει, αφού δεν έχουµε τίποτα; Τα πάντα είναι καταπατηµένα µε ένα χρέος που οι ίδιοι µας

δηµιούργησαν !

Τι λέτε, δεν ξεπουλήθηκε η Ελλάδα;

εφημεριδα ΑΓΩΝΑΣ Λαρισας Οκτωβριος 2022