Ομολογία

 ALT – ALT …!  Ως εδώ και μη παρέκει, Σεβασμιώτατε

 

Ένας Επίσκοπος ποιμένας και διδάσκαλος της Εκκλησίας Ιησού Χριστού δεν επιτρέπεται να ολισθαίνει στη μεθοδολογία της αναλήθειας. Ακόμα και αν θέλει να ρετουσάρει το προφίλ του, το οποίο, εξ αιτίας ίσως πολλών και απανωτών αστοχιών του, έχει υποστεί επικίνδυνη καθίζηση της δημοτικότητας του στο χρηματιστήριο αξιών των πιστών. Δεν του επιτρέπεται να επενδύει σε “φούσκες” διότι τέτοια πράξη είναι πνευματική αλλοτρίωση και βεβήλωσης του ιεροτάτου επισκοπικού αξιώματος.

Καταχωρώ σε κοινή κρίση τις επισημάνσεις μου, με πόνο ψυχής και οξύ προβληματισμό από τα οδυνηρά σας συναπαντήματα. Αλλά και αυτό που θα αναφερθώ πιο κάτω, όπου επί οκτώ μήνες ανέμεινα να εκφράσετε κάποια συντριβή ή κάποια μικρή κίνηση μετάνοιας και διόρθωσης για τα αυθαίρετα λεγόμενά σας για την αποκατάσταση της αλήθειας, αλλά αυτό δε έγινε.

Σεβασμιώτατε στο 19μηνο που βρίσκεστε στη Λάρισα τελετουργήσατε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας αμέτρητες φορές. Στα Μ.Μ.Ε. δώσατε συνεντεύξεις “ουκ έστιν αριθμός”. Τριγυρίσατε σε πανηγύρια, συλλείτουργα, ονομαστήρια ταξίδια, εκδρομές σε όλη την Ελλάδα. Κάνατε κηρύγματα και ομιλίες αρκετές. Σήμερα εγώ θα σταθώ μόνο στην ομιλία σας στις 24 Νοεμβρίου 2019, που κάνατε ενώπιον ακροατηρίου στην αίθουσα της “Χριστιανικής Εστίας” Λάρισας προσπαθώντας να απενοχοποιήσητε το μεγαλύτερο εκκλησιαστικό κακούργημα από την ίδρυση της Εκκλησίας και να αποσυνδέσητε απ’ αυτό τον μακαριστό διωκόμενο Άγιο Επίσκοπο Χαλκίδος Νικόλαο, με επιχειρήματα τόσο αναληθή που προκαλούν πόνο, και ανακαλύπτουν επισκοπική ανευθυνότητα.

Εύχομαι τα γραφόμενα να μην ενοχλήσουν, αλλά σε κάθε περίπτωση προέχει η ιστορική αλήθεια, διότι “φίλος ο Πλάτων φιλτάτη η αλήθεια”.

ΣΥΝΤΟΜΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Η εκλογή του Σεραφείμ Τίκα τον Ιανουάριο του 1974 και η αναρρίχησή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ήταν “Αίολος” και για να επικρατήσει, ισοπέδωσε τους Ιερούς Κανόνες, ανέσκαψε τα θεμέλια της νομιμότητας, με τη σκληρότητα του αυταρχισμού και με την τραχύτητα της ασυδοσίας άρχισε έναν ανελέητον διωγμό στηριγμένο στο ψέμα. Τα περιστατικά είναι τόσα πολλά σε χρόνο και σε όγκο που αν καταχωρηθούν θα υπερκαλύψουν ολόκληρους τόμους.

Ο καταπατητής των Ιερών Κανόνων και της δικαιοσύνης δανείστηκε μεθόδους από το παζάρι της απανθρωπιάς. Εκεί που στάθηκαν και διακόνησαν οι άγιοι Απόστολοι, οι διαλεχτοί μαθητές του Κυρίου μας, εκεί που γονάτισαν ταπεινά και ικέτεψαν οι πανσεβάσμιοι, ανυπόκριτοι Πατέρες. Εκεί ο Σεραφείμ, κατασκεύασε και συναρμολόγησε το όπλο της εξόντωσης, χωρίς περίσκεψη, χωρίς το παραμικρό δισταγμό, χωρίς τον παραμικρό πόνο για τους συλλειτουργούς του, με μόνο οδηγό τον ψυχρό υπολογισμό. Και για να επικρατήσει ρίχτηκε μέσα σ’ όλα, με το χρήμα αλλοίωνε τα γεγονότα, χάλκευε τις ειδήσεις, επαναλάμβανε ασύστολα ψεύδη. Πρόβαλε σαν ήρωες, ανυπολόγιστους σπιλάδες και διεφθαρμένους. Δημιουργούσε πλαστό μύθο του αντιστασιακού και του αντάρτη. Σπίλωνε γνήσιους μαχητές της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Δεν είχε συστολή από γραπτούς και άγραφους Νόμους. Δούλευε χωρίς τύψεις συνείδησης, ύπουλα στο σκοτάδι και στο ψέμα.

Ένα χονδρό ψέμα που σάλπισε, και θα μείνει ως περιουσία ντροπής, ήταν το βράδυ στις 11 Ιουλίου 1974, όταν βγήκε στην τηλεόραση της ΕΡΤ (δήθεν αναψοκοκκινισμένος και οργισμένος) έχοντας δίπλα του “εξ δεξιών και εξ ευωνύμων” τον Φθιώτιδος Δαμασκηνό και τον Φωκίδος Χρυσόστομο, να καταγγείλει στον Ελληνικό λαό την προηγούμενη εκκλησιαστική ηγεσία (Ιερώνυμο Κοτσώνη και τους εκλεγέντες μητροπολίτες) για κάποιο όρκο παρεκκλησιαστικής οργάνωσης που έδιναν – δήθεν – οι εκλεγμένοι επίσκοποι γι’ αυτό τους διώχνει από την αυλή της Εκκλησίας.

Τον υποτιθέμενο όρκο τον αλίευσε από ένα κείμενο εντελώς φανταστικό ενός λογοτεχνικού βιβλίου του αρχιμανδρίτου π. Χριστοφόρου Καλύβα, και προσπάθησε να το περάσει ως βαρύ και ασυγχώρητο έγκλημα.

Όταν άρχισε να διαβάζει το κείμενο του όρκου, στο πάνελ έγινε Βατερλώ. Αντικρίσαμε σκηνές αθλιότητας, θέαμα αποκρουστικό, τον αρχηγό της Ελλαδικής Εκκλησίας να πετάει το βιβλίο, να σκορπίζει τα χαρτιά, να κάνει χειρονομίες και να φεύγει. Ήταν το αποκορύφωμα της απρέπειας.

Αυτός ο άνθρωπος, υποτίθεται ότι μπήκε στην Εκκλησία για να την διακονήσει και την έκανε καταφύγιο… Εγκατέστησε την εχθρότητα, τα καυτά μίση, την ανομία και τη βρωμερότητα. Κατασκεύασε ψέματα, σοφίστηκε και πλάσαρε σαν τη μεγαλύτερη αποκάλυψη, “σαν να είχε πιάσει το λεοντάρι από την χαίτη”, την πανηγυρική τράπεζα στο μοναστήρι του Βαρλαάμ στα Μετέωρα, σαν συγκέντρωση για να τον ανατρέψουν από αρχιεπίσκοπο.

Όλη αυτή η σκηνοθεσία δεν είχε ίχνος αληθοφάνειας, ήταν ένα μύθευμα μια απάτη που αποσκοπούσε μόνο και μόνο στην εξαπάτηση του Εκκλησιαστικού Σώματος και το πλήρωμα της Εκκλησίας με απώτερο σκοπό την εξόντωση των 12 αγίων μητροπολιτών, και δεν το διατύπωσε δημόσια επειδή ήταν ένα ψέμα, αλλά το διοχέτευσε ύπουλα ή καλύτερα όπως η σουπιά που αφήνει την μελάνη.

Για το γεγονός αυτό και μερικά άλλα σημεία για λόγους ιστορικής αλήθειας δεν μπορώ να σιωπήσω, διότι η ιστορία κρατάει το ζυγό της δικαιοσύνης, και σταθμίζει τις ευθύνες. Παρ’ ότι αρκετά από αυτά συμπεριλαμβάνονται στα προς δημοσίευση «ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», κάνουμε μια μικρή παράκαμψη ως φόρο ευθύνης.

Ενημερώνοντας σωστά, αληθινά, δίκαια τον λαό του Θεού, του ανοίγεις δρόμο, του φωτίζεις καθαρά μονομάτια, του εντοπίζεις επικίνδυνες διαβάσεις.

Τα γεγονότα που καταθέτω είναι όπως τα γνώρισα, έζησα και είναι καταγεγραμμένα στο ιστορικό μου αρχείο. Λυπάμαι ειλικρινά που πολλές φορές είμαι αναγκασμένος να φέρω στην επιφάνεια περιστατικά που θλίβουν, που εγώ θα ήθελα να λησμονήσω. Γνωρίζω πολύ καλά πως η επικάλυψη είναι πράξη εγκληματική, εκείνος που ξέρει και σιωπά συμπράττει με το έγκλημα, γίνεται ένα μαζί του, φορτώνεται την ενοχή και στιγματίζεται ως συνένοχος.

Ένα σημαντικό περιστατικό που δεν λησμονείται και προέρχεται από τον μακαριστό μητροπολίτη Φθιώτιδος Δαμασκηνό, φίλο και πρωτεργάτη στις μεθοδείες των σκοτεινών μαγειρείων του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ που ακινητοποιεί και αχρηστεύει τα όσα εσφαλμένα ίσως λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων ή κακής πληροφόρησης αναφέρατε σεβασμιότατε εάν δεν είναι και αυτό μέσα στο “ειδικού σκοπού”.

Ήταν 5 Δεκεμβρίου του 1995 όταν βρεθήκαμε στις 5.30 στη Λαμία – είχε προηγηθεί πρωινό τηλεφώνημα – (στην σαλονοτραπεζαρία της επισκοπικής κατοικίας μας περίμεναν φρεσκοσερβιρισμένα από την οικονόμο μοναχή Χαριτίνη, γλυκό, καφές και τα κουλουράκια).

Σκοπός της επίσκεψης ήταν, να μου παραδώσει ιδιοχείρως την μετάθεση από την μητρόπολη Φθιώτιδος, στη μητρόπολη Λάρισας και τον διορισμό του Ιερομονάχου Διονυσίου... στο μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλείου (δες φωτοτυπία).

Εδώ με τον γέροντα επίσκοπο Δαμασκηνό η συζήτηση κράτησε αρκετή ώρα, ήταν σαν κάτι να ήθελε να πει, σαν κάτι τον βάρυνε και ήθελε να ξελαφρώσει. Όλη η συζήτηση περιφέρονταν στα εκκλησιαστικά γεγονότα πανελλαδικά και ιδιαίτερα της Λάρισας, καθ’ ότι εκτελούσε χρέη – κατά την σεραφειμική θεωρία – “Τοποτηρητή” στη μητρόπολη Λάρισας.

Σε κάποια στιγμή όλως απροσδόκητα ήρθαμε στην περιβόητη συνέντευξη στην ΕΡΤ του Ιουλίου του 1974. Ξαφνιάστηκα με την λεπτομερειακή περιγραφή που μας έκανε. Λες και ήθελε να ξεσπάσει!

«Μας πήρε εμάς τους δύο, ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, διότι δεν εμπιστευόταν τους άλλους και χωρίς να προηγηθεί κάποια προετοιμασία αφού ήταν όλα τακτοποιημένα με το στούντιο και θα μιλούσε μόνον αυτός. Είχε μαζί του κάτι σημειώσεις και κανά δυό βιβλία.

Ο ίδιος βρίσκονταν οι υπερδιέγερση, δεν διέθετε νηφαλιότητα, ούτε ψυχραιμία στο λόγο, δεν μπορώ να προσδιορίσω το κλίμα που υπήρχε. Όταν άνοιξε το βιβλίο και άρχισε να διαβάζει τον όρκο του αρχιμανδρίτη Καλύβα, δεν άντεξα και του έδωσα μια ποδαριά. – Τι είναι αυτά που λες μακαριώτατε; Του λέω! Κοντοστάθηκε για λίγο και πήγε να συνεχίσει! – Θα γίνουμε ρεζίλι! Του λέω! Αιφνιδιάστηκα... διότι σηκώθηκε τα βρόντηξε… απειλώντας με που δεν συντάχτηκα με την δική του διαλεκτική. Και ξεχειλισμένος από οργή μου λέγει: “Εγώ πάω να σας σώσω, γιατί αυτοί μαζεύτηκαν στα Μετέωρα να με διώξουν, άμα επιστρέψουν αυτοί πίσω θα μας φάνε!”».

« - Για ποια Μετέωρα μιλάς ρε Σεραφείμ, τραπέζωμα τους είχε ο Τρίκκης Σεραφείμ μετά το πανηγύρι της Καλαμπάκας!

- Δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα Δαμασκηνέ…!».

Σε ερώτησή μου προς τον γέροντα επίσκοπο Δαμασκηνό ποια ήταν η άποψή του για όλη αυτή την ιστορία. Η απάντησή του ήταν:

- «Ήταν ένα μεγάλο παραμύθι! Ήταν οι ημέρες που ο Σεραφείμ ήταν στο κενό και βολοδέρνονταν. Τα είχε χαμένα… Η Τουρκική εισβολή ήταν προ των πυλών, η δικτατορία βρίσκονταν υπό κατάρρευση, τα διατάγματα για τους νέους δεσποτάδες ανυπόγραφα, και ο ίδιος προσπαθούσε να πιαστεί από κάπου να σωθεί. Αυτή είναι εν συντομία ιστορία της “Συνωμοσίας”.»

“Άγιε” δέσποτα Ιερώνυμε έχετε κάθε δικαίωμα που την έχει κάθε άνθρωπος. Πολύ δε περισσότερο ένας επίσκοπος της Εκκλησίας να πραγματοποιείτε ομιλίες προς ενημέρωση και καταρτισμό του χριστιανικού πληρώματος και κάθε τέτοια ενέργεια είναι σεβαστή και επαινετή, είναι ανεπίτρεπτο να διατρέφετε την ιστορία, η δε παραποίηση των γεγονότων είναι έγκλημα.

Δεν θα είμαι ειλικρινής απέναντί σας και τίμιος με τον εαυτό μου, ότι, αυτά τα φρικαλέα που άκουσα με έπιασε ίλιγγος, μου ήταν αδύνατον να φανταστώ τόσα καντάρια ανειλικρίνειας, πλάγιας επιχειρηματολογίας και χονδρής παραπληροφόρησης, να διατυπώνονταν εκεί που θάπρεπε να δεσπόζει η “Σταυρωμένη αλήθεια”.

Σεβασμιώτατε τις ημερομηνίες τα ονόματα και τα γεγονότα που αναφέρεται, σε μερικά δεν είχατε γεννηθεί και σε άλλα η μητέρα σας σάς είχε στο μπεσίκι με τη φασκιά. Εμείς όμως τα ζήσαμε στο πετσί μας, με ξυλοδαρμούς από παπάδες με συλλήψεις, προφυλακίσεις στα κρατητήρια της ασφάλειας. Για όλη αυτή την ιστορία δεν είναι δυνατόν σε τούτη μου την επιστολή να ασχοληθώ. Σας υπόσχομαι όμως σύντομα θα τα θέσω στη διάθεση ογκωδέστατα ντοκουμέντα εκείνης της εποχής που πληρωμένα φερέφωνα αναμετέδιδαν παραμύθια στο λαό. Πανεπιστημιακά ξεφτίδια επεξεργάζονταν την αντικανονικότητα και την παρουσίαζαν ως κανονικότητα, την δε παρανομία ως νομιμότητα.

Στις θλιβερές εκείνες ημέρες του 1974, μέσα στο πυκνό σκοτάδι της δικτατορίας Ιωαννίδη – Σεραφείμ – Χρήστου διαπράχθηκε το μεγαλύτερο εκκλησιαστικό ατόπημα στην εκκλησιαστική ιστορία, με την αυθαίρετη, τη βίαιη, την αντικανονική και την πραξικοπηματική έκπτωση 12 κατά γενική παραδοχή και ομολογία αγίων Αρχιερέων, που με τη βιωτή τους, το εκκλησιαστικό τους φρόνημα, και την πνευματική τους προσφορά λάμπρυναν το επισκοπικό λειτούργημα.

Και σαν να μην έφταναν όλα τούτα, η εκκλησιαστική ηγεσία (Σεραφείμ, Τίκας & Σια) κατόρθωσε με διάφορα τεχνάσματα και μεθοδεύσεις το “στιγμιαίο έγκλημα” να διατηρηθεί σε “διαρκές και ισόβιο” και μέχρι τις ημέρες μας.

Τα επιχείρημά σας “άγιε” δέσποτα ότι ο μακαριστός άγιος Νικόλαος Χαλκίδος που διώχθηκε μαζί με τους 12 αλλά δεν είχε σχέση μ’ αυτούς. Είναι μια εσκεμμένη παραχάραξη της αληθείας.

Το άλλο που με αιφνιδίασε και με τρόμαξε είναι ο λόγος σας ότι, τους 12 εκδιωχθέντες μητροπολίτες ήταν έργο της πολιτείας του Παναγιώτη Χρήστου με τις Συντακτικές Πράξεις 3 & 7 της δικτατορίας και όχι της Εκκλησίας.

Στάθηκα ημέρες σκεπτικός, θρηνώντας την έκπτωση του αρχιερατικού λειτουργήματος. Είπα είναι δυνατόν αρχιερέας και νομικός να καταποντίζεται σε τέτοια ανυποληψία;

Δεν θα επιχειρήσω να επεκταθώ λεπτομερώς στα αποκαρδιωτικά και δραματικά εκείνα περιστατικά, αλλά θα περιοριστώ να σκιαγραφήσω, ενδεικτικά τα αυταπόδεικτα.

Ίσως εδώ έχετε Σεβασμιώτατε “κάποιο” δίκαιο ότι, δεν τους έδιωξε η Εκκλησία αλλά η πολιτεία (Νόμο) και μάλιστα με δύο Συντακτικές Πράξεις. Ήταν όμως δυνατόν να γίνει χωρίς την ανίερη συμμαχία – κράτος εκκλησίας – και αυτό το γνωρίζετε εσείς σαν επίσκοπος και νομικός καλύτερα από τον καθένα. Δεν θέλω να πιστέψω ότι το κάνατε από πρόθεση γιατί έμαθα από μικρός ότι οι άνθρωποι της Εκκλησίας «αποφαίνονται πάντοτε “εν Πνεύματι Αγίω”».

Τα μαγείρεψαν όμως, έτσι. Γιατί;

Γιατί α) η Εκκλησία δεν κάνει νόμους, αυτό είναι καθήκον της πολιτείας.

Γιατί β) η Εκκλησία για να τους διώξει θάπρεπε να ακολουθήσει τις διαδικασίες βάσει των Ιερών Κανόνων ή των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων, και με αιτιολογημένες κατηγορίες, που εδώ δεν υπήρχαν.

Γιατί γ) Η 3^η Συντακτική Πράξη αυτό το τερατούργημα νομοθέτημα έγινε για να χωρίσει το σώμα της Ιεραρχίας στα δύο για να βγάλουν τον Σεραφείμ Τίκα αρχιεπίσκοπο. Εξ άλλου είχε δηλώσει ότι θα γίνει και με τρεις ψήφους εάν χρειαστεί. (Μας το βεβαιώνει ο ίδιος με δικό του πρόσωπο, τον π. Πυρουνάκη).

Ο π. Γεώργιος Πυρουνάκης ήταν φίλος του Σεραφείμ, δύο ημέρες πριν την αρχιεπισκοπική εκλογή βρέθηκε στο σπίτι του πρώην αρχιεπισκόπου Ιακώβου Βαβανάτσου όταν ήρθε να τον επισκεφθεί ο Σεραφείμ, να τον συμβουλευτεί να πάρει “συγκατάθεση” και “ευλογία”. Να τι λέει στην συνέντευξη που έδωσε αργότερα στην εφημ. “ΝΕΑ”:

«π. Πυρουν: Ο Σεραφείμ πήρε πράσινο φως μόνο από τον Ιωαννίδη… Η εκλογή του θα γινόταν έστω και με πέντε αρχιερείς… Χαρακτηριστικά και με τρεις ακόμα…» (εφ. “ΤΑ ΝΕΑ”, 16 Σεπτ. 1977).

Γιατί δ) Η 7^η Συντακτική Πράξη, διπλαμπάρωνε τις πόρτες της Ελληνικής Δικαιοσύνης και αποκεφάλιζε ο Σεραφείμ τον κάθε ανεπιθύμητον χωρίς να δώσει λόγω σε κανέναν (Νάτην η διάταξη).

«πράξεις εκδιδόμεναι κατ’ εφαρμογήν των διατάξεων της παρούσης (Συντακτική Πράξη 3) ή του κατ’ άρθρον εκ αυτής εκδοθησομένου Νομοθετικού Διατάγματος δεν υπόκεινται εις αίτησιν ακυρώσεως ή προσφυγήν του Συμβουλίου της Επικρατείας και εάν προβάλλεται λόγος ακυρώσεως…».

Γιατί ε) Αφού έβαλε χειροπέδες για να μην μπορούν να κινηθούν, τώρα έπρεπε να σφραγίσει και τα στόματα για να μην κραυγάζουν! Τότε παρακάλεσε τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων για να μην ταράσσετε η γαλήνη του λαού! Να επιβάλλει ΣΙΩΠΗ. Ο Αρχηγός υπάκουος ξαμόλησε προς κάθε κατεύθυνση τη δυναστική απαγόρευση. Κανένας δεν θα μπορεί να γράφει, να μιλάει ή να διαμαρτύρεται βάσει της απόφασης (Νάτην η απόφαση):

«Προς περιφρούρησιν χριστιανικού αισθήματος θρησκευομένου ελληνικού λαού απαγορέυεται από λήψεως παν δημοσίευμα εις τον Τύπον (υπομνήματα – επιστολαί) των δια της υπ’ αριθ. 3 Συντακτικής Πράξεως εμπίπτουσαν εις υπ’ αριθ. 1 προκήρυξιν Ε.Δ. χαρακτηρισθέντων ως αντικανονικών Μητροπολιτών, ενημερωθούν σχετικώς και προφορικώς οι εν τη ζώνη ευθύνης υμών διευθυνταί εκδιδομένων εφημερίδων…» (επείγον και απόρρητον. ΩΡΑ 2 Φεβρ. 15.30, 142/2.2.1974).

Η διαταγή εφαρμόστηκε κατά γράμμα. Οι εφημερίδες έπαψαν να γράφουν, τα ραδιόφωνα σιώπησαν, οι τηλεοράσεις έκλεισαν τους φακούς. Φωτογράφιζαν τελετές, πανηγύρια, χειροτονίες, ενθρονίσεις και ορκωμοσίες υπουργών.

Γιατί στ) Ο Σεραφείμ παρ’ ότι είχε βάλει την εκκλησιαστική διοίκηση στο γύψο, και απολάμβανε πρόσκαιρο κορεσμό, καύχηση και την γεύση της δυναμικής εξουσίας, αφού και για την “εν ψυχρώ” εκδίωξη των καταχωρηθέντων στα κατάστιχα ως “επικίνδυνων” 12 Αρχιερέων είχε την πλήρη στήριξη και κάλυψη της “πολιτείας”.

Όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει, έβλεπε εφιάλτες, και ότι μπορούσε να γλιστρήσει από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο εάν τα 12 “επικίνδυνα” στοιχεία παρέμειναν στον τόπο που εποίμαναν ή υπηρέτησαν στο παρελθόν.

Η “Νερώντειος” διαταγή του που κοινοποιήθηκε προς το Στρατό, Ναυτικό, Αεροπορία και Σώματα Ασφαλείας ήταν ξεκάθαρη (Νάτην η διαταγή):      

«Προς διαφύλαξιν εν παντί της εν τη Εκκλησία ενότητας και αποφυγήν πάσης αιτίας δυναμένης να δημιουργήσει αφορμάς… ήχθη εις την απόφασιν, όπως μη επιτρέψη την εγκατάστασή των οποιοδήποτε εξελθόντων ή εξερχομένων της ενεργού υπηρεσίας Σεβ. Ιεραρχών εν ταις περιφερείαις ας ούτοι μέχρι τούδε εποίμαναν… ή εν ταις περιφερείαις, εν αις υπηρέτησαν κατά το παρελθόν ως ιεροκήρυκες…» (απόφαση 2026/23.7.1974).

Γιατί! Μέχρι εδώ “άγιε” Λαρίσης, συντασσόμεθα μαζί σας, “διότι είστε απόλυτα δικαιωμένος (!)” (πιστεύουμε και από τους αναγνώστες μας). Για όλα αυτά φταίει η πολιτεία. Η Εκκλησία (Σεραφείμ & η “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία”) είναι αθώοι από του “αίματος των δικαίων”(!).

Σεβασμιώτατε, ας πάμε λίγο παρακάτω μαζί να ερευνήσουμε γιατί η πολιτεία κατά την άποψή σας είναι ο κακός δαίμων και ο Σεραφείμ με την Πρεσβυτέρα Ιεραρχία είναι ο φωτεινός Άγγελος.

Με την λήξη του πρώτου εξαμήνου του 1974, η Δικτατορία έπεσε, το σκηνικό άλλαξε, οι δημοκρατικοί θεσμοί αποκαταστάθηκαν, οι τυραννικές Διατάξεις καταργήθηκαν, η νομιμότητα μπήκε στο τεραίν της καθημερινότητας. Η άρση του απαραδέκτου έγινε για όλους τους Έλληνες πολίτες εργαλείο αποκατάστασης.

Το Σεραφειμικό κατεστημένο κινήθηκε με ταχύτητα αστραπής να μην εφαρμοστεί στην Εκκλησία, όπως και έγινε. Οι μόνοι έλληνες πολίτες που δεν είχαν ανθρώπινο δικαίωμα σ’ αυτό, ήταν οι δώδεκα (12) Άγιοι μητροπολίτες που τους έδιωξε η “Πολιτεία” (!).

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ (1974-1989)

“ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”

15 χρόνια είχε μπλοκάρει κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της κανονικής και νομικής τάξης.

15 χρόνια κράτησε ο μύθος του αντικανονικού.

15 χρόνια οι δολοπλοκίες κρύβονταν πίσω από το υποκριτικό σεβασμό για την κανονικότητα.

15 χρόνια πληρωμένοι κονδυλοφόροι παραπληροφορούσαν το λαό, σαν ξεκουρδισμένες λατέρνες.

15 χρόνια αγωνίζονταν να πείσουν το λαό, πως οι εκδιώξεις των 12 επισκόπων, ήταν πράξη θεάρεστως εναρμονισμένη στο γράμμα και στο πνεύμα των Ιερών Κανόνων.

15 χρόνια ο Σεραφείμ δρούσε σαν εξουσιαστής κοσμικής δύναμης και ανεξέλεγκτος διαχειριστής τα της Εκκλησίας.

“Άγιε” δέσποτα Ιερώνυμε ήρθε η ώρα να ταξιδεύσουμε μαζί πλάι-πλάι τα 15 χρόνια, να ταξινομήσουμε την αλήθεια και το ψέμα. Να ξεδιπλώσουμε μέσα στο ιστορικό αυτό χρόνο τα περιστατικά, με χρονολογίες που κάποιες εξωγήινες (Σεραφειμικές) δυνάμεις που έβαζαν τρικλοποδιές. Και ο καθένας από την δική του σκοπιά ας τις εκτιμήσει και να βγάλει τα συμπεράσματα του.

- Πρώτη προσπάθεια δικαίωσης γίνεται στο Συμβουλίου Επικρατείας στις 13-6-1974.

- Και ακολουθούν πάλι μέσω ΣτΕ στις 25-6-1974.

Η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας που σχηματίστηκε το πρώτο Νομοθετικό Διάταγμα υπ’ αρ. 1/1.8.1974 ήταν η κατάργηση των Συντακτικών Πράξεων, για όλους ίσχυσε εκτός των 12 μητροπολιτών.

- Στις 6 Δεκεμβρίου 1974 ο Υφυπουργός Παιδείας Χρ. Καραπιπέρης ανακοίνωσε ότι υπογράφηκε το υπ’ αριθ. 87/1974 Νομοθετικό διάταγμα για άρση του απαραδέκτου για τους 12 μητροπολίτες. Το Νομοθέτημα αυτό χάθηκε στο δρόμο προς το Εθνικό Τυπογραφείο (!).

- Τρεις ημέρες αργότερα (9-12-1974) 155 βουλευταί ζητούν από την κυβέρνηση την “Περί ολοκληρώσεως της αποκαταστάσεως της δημοκρατικής νομιμότητας”. Αποτέλεσμα; ΤΙΠΟΤΑ…

- 10-1-1975 ο Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας Παπαδημητρίου ζητά με επερώτηση στη Βουλή την άρση του απαράδεκτου. Αποτέλεσμα; ΤΙΠΟΤΑ…

- Το θέμα έρχεται στη Βουλή συνεδριάζει επί τέσσερες ημέρες(18, 21, 26 Μαρτίου και 11 Απριλίου 1975), μίλησαν πάνω από 30 βουλευτές, απόφαση να δοθεί λύσις. Αποτέλεσμα; ΤΙΠΟΤΑ…

-Στις 2 Ιουνίου 1975 έχουμε νέα συζήτηση στη Βουλή για το Άρθρο 119 του Συντάγματος, που περιλαμβάνει και την άρση. Το άρθρο ψηφίστηκε εφαρμόστηκε, αλλά η άρση κάπου “σκάλωσε”. Αποτέλεσμα; ΤΙΠΟΤΑ…

- Ο Υπουργός Παιδείας Παν. Ζέπος στις 5-11-1975 καταθέτει στη Βουλή, “Σχέδιο Νόμου” με 5 άρθρα «Περί άρσεως του δια των συντακτικών πράξεων 3/74 και 7/74 θεσπισθέντος απαραδέκτου…». Το νομοσχέδιο κάπου κόλλησε, και ούτε καν έφθασε στη Βουλή, προς συζήτηση, ο Υπουργός παραιτήθηκε και έφυγε στις αρχές Ιανουαρίου 1976 και έρχεται (σύμπτωσης!!!) ως Υπουργός Παιδείας ο (μασόνος) Γεώρ. Ράλλης. Αποτέλεσμα; ΤΙΠΟΤΑ…

- Επί δέκα τρία (13) χρόνια έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες, αλλά “εξωγήινοι” σταματούσαν κάθε προσπάθεια. Αποτέλεσμα; ΤΙΠΟΤΑ…

- Ξαφνικά στις 15 Νοεμβρίου του 1988 έπεσε σαν “κεραυνός” η είδηση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με Υπουργό Προεδρίας τον Κουτσόγιωργα και Παιδείας τον Γ. Παπανδρέου εκβιάζοντας τον Σεραφείμ για την εκκλησιαστική περιουσία κατάργησε το απαράδεκτο για όλους. Αποτέλεσμα; ΤΙΠΟΤΑ…

Αν ρωτάτε ΓΙΑΤΙ;;;

Το σεραφειμικό Κονκλάβιο κινήθηκε δυναμικά ώστε να δώσει τα πάντα στην κυβέρνηση με τον όρο όμως να μην εφαρμόσει την άρση του απαράδεκτου για τους 12 “επικίνδυνους” επισκόπους, όπως και έγινε. Αποτέλεσμα; ΤΙΠΟΤΑ…

- Στις 9 Μαρτίου του 1990 μία ημέρα πριν την παραίτηση της Οικουμενικής Κυβέρνησης από τον Ι. Ζολώτα, ο Βουλευτής και Υπουργός Ι. Παλαιοκρασάς κατέθεσε μια μικρή συμπλήρωση στο “υπ’ αριθ. 15 άρθρο παρ. 1 του ν. 1816/1988” με τη φράση «αίρεται για τους υπαλλήλους και όργανα διοικήσεως» και την ίδια ημέρα δημοσιεύθηκε και στην εφημερίδα της Κυβέρνησης (άρθρο 12 του ν. 1877/90 ΦΕΚ Α΄ 28/2-3-90). Αποτέλεσμα; Άνοιξε ο δρόμος επιτέλους.

Δέκα πέντε (15) ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια που ο Σεραφείμ στέκονταν “Άτρωτος” και “Θερμαινόμενος”, το Εθνικό Κοινοβούλιο το ξευτέλιζε, το οχυρό αυτό της δημοκρατίας, το είχε κάνει παιγνίδι των απαιτήσεών του. Και τώρα με δύο λέξεις του Παλαιοκρασά τον κατάλαβε… φόβος και τρόμος!

Σεβασμιότατε, επειδή “καλοπροαίρετα” το είπατε ότι ο Σεραφείμ ήθελε την τακτοποίηση των 12 μητροπολιτών αλλά το εμπόδιο ήταν η “κακούργα” πολιτεία. Για λόγους μόνο ιστορικούς θα μεταφέρω λίγα “χριστιανικά” λόγια αγάπης του Σεραφείμ προς τους διωκόμενους “αδελφούς του” ως έκφρασης “αγιοπνευματικού” ασπασμού!

«Ήταν λάθος μου που δεν τους έδιωξα όλους αυτούς…». «Πρέπει να καταργηθεί ο νόμος…», «που θα μου πάνε; Όλους θα τους συντρίψω…». «Να απαγορευθεί σ’ αυτούς τα προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας…». «Να παρέμβει η κυβέρνηση. Όλοι αυτοί να φύγουν από την Εκκλησία…».

Κήρυξε ανταρσία, έβρισε το κοινοβούλιο, απείλησε δικαστές, εξάγγειλε αφορισμούς. π. Ιερώνυμε, λυπάμαι καταθέτοντας αυτά, αλλά, είναι θλιβερή εμπειρία και αδιάψευστη μαρτυρία. Είναι γεγονότα που τα έχουμε ζήσει, καταστάσεις που αν δεν είχαμε τη δυνατότητα να τις ψηλαφήσουμε και να τις ελέγξουμε, θα μας φαίνονταν μυθιστόρημα εξωγήινης φαντασίας.

Σεβασμιώτατε Ιερώνυμε, σαν νομικός και άνθρωπος του Συνοδικού Μεγάρου και έχετε περάσει από πολλές βαθμίδες, ως ανακριτής Συνοδικών Δικαστηρίων, Πρακτικογράφος, Β΄ & Α΄, Συνοδικός γραμματεύς… - θα βαδίσουμε μαζί να καταγράψουμε ένα μικρό μέρος από τις δικαστικές πράξεις, ή ακόμη και τις δικαστικές απραξίες, που όταν θα συνταχθούν και καταστρωθούν πλήρης (κυκλοφόρησε ο 1^ος τόμος 760 σελίδων) θα αποτελέσουν για την διοικούσα Εκκλησία μαύρη βίβλο.

Όταν η Δημοκρατική Βουλή των Ελλήνων έδωσε την δυνατότητα της προσφυγής στους δώδεκα αδίκως διωχθέντες μητροπολίτες να ασκήσουν το πανανθρώπινο συνταγματικό δικαίωμα που έχει ο κάθε ελεύθερος πολίτης. Ο Αρχιεπίσκοπος σήμανε συναγερμό, έκανε επιστράτευση, κινητοποίησε σκοτεινά πρόσωπα, μπήκαν σε λειτουργία μηχανισμοί, άρχισε τελετουργικό όργιο παρεμβάσεων, κινήθηκε όλο το φάσμα των “παραγόντων” και “υποπαραγόντων”, Κυρίες “υψηλής” (!) “περιωπής”, πρωταγωνιστές ή και κομπάρσοι του πολιτικού βίου, θαμώνες της οδού Αχαρνών, πλανόδιοι της λεωφόρου Συγγρού, όφεις της θεολογικής υποκουλτούρας, παχύδερμοι αρουραίοι των συνοδικών παρασκηνίων. Ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί στρατεύτηκαν στο έργο του επηρεασμού και του βιασμού της Δικαστικής συνειδήσεως, για τη διατήρηση της ανωμολογίας και την επικράτηση του κυκλώματος της φθοράς και της διαφθοράς.

Οι έντιμοι και ευσυνείδητοι Δικαστές δεν κάμφθησαν, σκυμμένοι στους Νόμους και προσδεμένοι στους όρκους επιτελούσαν το ιερόν χρέος τους. Σημειώστε “άγιε” δέσποτα, το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Χώρας έβγαλε τόσες αποφάσεις παμψηφεί υπέρ των δώδεκα (12) επισκόπων όσα και τα χρόνια του Χριστού, τριάντα τρεις (33) αποφάσεις μια ομόφωνη του ΣτΕ (27 δικαστών εκτός του Προέδρου) και μια ομόφωνη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.

Για τους ανιστόρητους που έπλασαν τον κίβδηλο μύθο της αντικανονικότητας και τον κρατούσαν ως γραμμάτιο εκβιασμού, ήρθε η Ελληνική δικαιοσύνη και το δικτατορικό νομοθετικό πλαίσιο των Συντακτικών Πράξεων που στηρίχτηκε στο μύθο της αντικανονικότητας το ακύρωσε σαν πράξη της Εκκλησίας, το ξέσκισε σαν απόφαση.

Αν ο Σεραφείμ και η ομάδα του (“Πρεσβυτέρα Ιεραρχία”) είχαν την πεποίθηση ότι λειτουργούν σωστά, μέσα στα πλαίσια των Ιερών Κανόνων και των Νόμων του Κράτους, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα ώστε να προσφύγουν σε ύπουλα τεχνάσματα και εκβιασμούς. Δεν θα επιστράτευαν όλα τα κυκλώματα του ελληνικού παρασκηνίου. Δεν θα τολμούσαν την παρέμβαση και την επέμβαση στο ελεύθερο κάστρο της Δικαιοσύνης. Θα κρατούσαν με σεβασμό τις απαραίτητες αποστάσεις. Θα εξέθεταν νομότυπα τις θέσεις και απόψεις τους και θα άφηναν τους Δικαστές να αποφανθούν ελεύθερα και αμερόληπτα.

Αυτό δεν έγινε, και αντί αυτού έγινε τούτο το παράδοξο και ταυτόχρονα εξευτελιστικό. Ιεράρχες που είναι ταγμένοι να υπηρετούν τη Δικαιοσύνη, επειδή δεν έγινε το χατίρι τους, προκαλούσαν και χλεύαζαν τη Δικαιοσύνη, απροσχημάτιστα, ανερυθρίαστα, βάναυσα.

Έπεσαν σαν θηρία πάνω στους Δικαστές να τους καταξεσκίσουν, τέσσερα χρόνια προπηλάκιζαν το Συμβούλιο της Επικρατείας, κατηγορούσαν τους δικαστικούς ότι επεμβαίνουν στα εσωτερικά της Εκκλησίας. Τους απειλούσαν με αφορισμούς, έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις τους, και τις ποδοπατούσαν σαν να είναι κουρελόχαρτα.

Μπορεί κάποιος να φανταστεί π. Ιερώνυμε, ότι, οι υπηρέτες του Δικαίου Θεού – εκείνοι που έχουν ταχθεί να φρουρούν “Θερμοπύλες” της δικαιοσύνης και που διακηρύττουν προς κάθε κατεύθυνση, ότι «δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησεν, ευθύτητας είδε το πρόσωπον αυτού» (Ψαλμ. 10, 7) έχουν αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό, που κατάντησαν αντίπαλοί της;

Η αυταρχικότητα και η αυθαιρεσία του Σεραφείμ και της ομάδας του μετέτρεψαν την Διαρκή Σύνοδο σε “Ιεροδικείο”, οι Συνοδικοί δεν κινούνταν σαν μέλη ομηγύρεως, αλλά σαν μέλη σκοτεινής λέσχης. Με την εντολή του πρώτου σχεδίαζαν στο παρασκήνιο, μηχανορραφούσαν, και όταν ολοκλήρωναν το σχέδιο το περνούσαν αιφνιδιαστικά και συνωμοτικά από το συνοδικό όργανο, έτσι η μηχανορραφία γίνονταν συνοδική απόφαση, και το σκοτεινό και πονηρό αποκύημα προβάλλονταν στο εκκλησιαστικό πλήρωμα σαν καρπός της επιφοίτησης και της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος (!).

Το κορύφωμα της ασυδοσίας της απρέπειας και της καταστρατηγήσεως των θείων και των ανθρωπίνων Νόμων των “Ιεροδικείων” ήταν η περίοδος 1991-1995. Τα εκκλησιαστικά Δικαστήρια (“Ιεροδικεία”) δεν λειτουργούσαν σαν υπηρέτες του Θεού της Δικαιοσύνης, ενεργούσαν αλόγιστα σαν τύραννοι, κάθε φορά έμπαινε σε λειτουργία ο ίδιος μηχανισμός, δούλευαν με βάση τις εντολές που έδινε το διευθυντήριο. Οι ανακρίσεις κρίνονταν περιττές, μάρτυρες υπεράσπισης δεν ακούγονταν, ούτε καν τους καλούσαν. Οι υπόδικοι τρεις μητροπολίτες δεν μάθαιναν πότε δικάζονταν, γιατί δικάζονταν και δεν τους δόθηκε ποτέ το στοιχειωδέστατο δικαίωμα της απολογίας. Καταδικάζονταν και ξανακαταδικάζονταν, δίχως δίκη, με εντολή του Σεραφείμ και με σκηνοθετημένες ψηφοφορίες ή με οχλοβοή, τις έντυναν με το μανδύα συνοδικής απόφασης, καταγράφονταν η καταδίκη στα Πρακτικά της Συνόδου και δίνονταν, αυτόματα, “είδηση” στα Μέσα Ενημέρωσης.

Δεν υπάρχει άνεση χώρου και χρόνου να φωτογραφίσουμε όλο το φάσμα του ζόφου και των μηχανορραφιών. Οι παρανομίες και οι αθλιότητες ανάγκασαν το καλοκαίρι του 1993 τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Αθηνών να ασκήσει ποινική δίωξη κατά του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και πάνω από τρεις δεκάδες δεσποτάδων. Όχι για κάποιο ψύλλου πήδημα. Αλλά, για κατάχρηση εξουσίας, για καταπάτηση των Νόμων και για παράβαση καθήκοντος. Δημιουργήθηκε σάλος, ήταν κάτι πρωτάκουστο και πρωτόγνωρο στα παγκόσμια δεδομένα να παραπέμπεται ο αρχηγός της Εκκλησίας με την μισή διοίκηση να δικαστούν για κακουργηματικές πράξεις, ο λαός τρόμαξε, δεν περίμενε τέτοιες πράξεις ντροπής και διαφθοράς από τους ποιμένας των.

Οι ένοχοι αιφνιδιάστηκαν, προς στιγμήν έδειξαν ότι “δεν ιδρώνει το αυτί τους”. Όταν μέτρησαν τα γεγονότα και ζύγισαν τις ευθύνες τρομοκρατήθηκαν, συνειδητοποίησαν ότι σύντομα θα καθίσουν στο εδώλιο του κακουργιοδικείου, τρόμαξαν, δίχως χρονοτριβή εφάρμοσαν τη γνωστή μέθοδο, κίνησαν την πολιτική εξουσία για να ταπώσουν τη δικαιοσύνη στην καταπακτή.

Ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης, ο υπουργός Παιδείας Σουφλιάς και η υπουργός Δικαιοσύνης Μαρούδα-Μπενάκη έσυραν το χορό στην κατάλυση της δικαστικής ανεξαρτησίας, τον στραγγαλισμό της συνταγματικής επιταγής που θεσμοθετεί ισότητα μπροστά στο Νόμο και στη Νομιμότητα.

Ενήργησαν με ταχύτητα αστραπής, και ανέστειλαν την δίωξη, στηρίζοντας την απόφασή του σε άσχετο άρθρο (30) του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.

Πρόσωπα “υψηλά ιστάμενα” υπηρέτησαν την σκοπιμότητα, κάλυψαν με λευκό πέπλο τους ενόχους με κακουργήματα και συνέτριψαν, και ποδοπάτησαν το δίκαιο και την αλήθεια.

Μόλις έκλεισε το δικό τους θέμα, ξεκίνησε νέος διωγμός. Ο Σεραφείμ πήρε την υπόσχεση από την Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου και από τον πρόεδρο του ΣτΕ Μπουτόπουλο να δώσουν το τελικό χτύπημα.

Φαινόμενο τραγικό και αποκαλυπτικό, που φανερώνει το μέγεθος και την διάσταση αλλοτρίωσης της Σεραφειμικής φατρίας που δείχνει πόσο κρυφά, σκοτεινά, υποχθόνια δούλεψαν για να αντιμετωπίσουν τον μεγαλύτερο εχθρό, τον άκακο Θεολόγο. Υπουργοί και βουλευτές στέναζαν κάτω από το βάρος των ενοχλήσεων. Δημοσιογράφοι επιστρατεύτηκαν. Δικαστικοί διαμαρτύρονταν για τις αφόρητες πιέσεις που δέχονταν. Το Σεραφειμικό κονκλάβιο δεν δίσταζε να μιλάει ανοικτά για την έκβαση του δικαστηρίου. Εκφράζονταν σαν να το ήξεραν. Μετρούσαν τους Δικαστάς πως θα φτιάξουν την πλειοψηφία. Καυχιόνταν ότι βλέπουν τον Πρόεδρο του Δικαστηρίου, ότι είχαν υπόσχεση πως θα αλλάξουν τη νομολογία, για να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα η υπόθεση Θεολόγου και των άλλων δύο, Κωνσταντίνο  και Νικόδημο. Η πληροφορία αυτή δεν διαψεύστηκε από καμιά υπεύθυνη πηγή.

Ο Σεραφείμ πανηγύριζε μία μέρα πριν τη συζήτηση, οι δικοί του τη διαλαλούσαν. Την πρώτη ημέρα της δίκης (διάσκεψης) και πριν ακόμα ολοκληρωθούν οι συζητήσεις, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης γνώριζαν την απόφαση, και το βράδυ την μετέδιδαν στα δελτία των ειδήσεων. Την άλλη ημέρα το πρωί, ενώ η Ολομέλεια συσκεπτόταν, η απόφαση ήταν καταχωρημένη στις εφημερίδες!!!

Τα ερωτήματα που πίεζαν τον λαό του Θεού πολλά! Ποιος τους έχει εμπνεύσει την θρασύτατη πρόρρηση; Ποιος είχε περάσει από αξονική τομογραφία τα μέλη του Ανωτάτου Δικαστηρίου και τους παρέδωσε την γνωμάτευση; Όλα αυτά τα στοιχεία είναι φοβερά και καταλυτικά, είναι καταπάτηση της Συνταγματικής Τάξης, στέρηση του δικαιώματος της δικαστικής προστασίας, επιστροφή στην βαρβαρότητα. Σημάδια που στοιχειοθετούν το μεγαλύτερο δικαστικό έγκλημα του αιώνα μας.

Το μόνο ότι ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Χώρας και μέλη του δικαστηρίου παραπέμφθηκαν στο Ειδικό Δικαστήριο ΚΑΚΟΔΙΚΙΑΣ νομίζω τα λέει ΟΛΑ!

Σταματώ “άγιε” δέσποτα, διότι οι ιστορίες φρίκης είναι ατελείωτες. Οι γενιές που θα ακολουθήσουν θα διαβάζουν τα κείμενα και θα τρομάξουν. Θα στύβουν τα γεγονότα και θα τρέχουν αίμα και δάκρυ, θα ακούν τα χρονικά και θα αγριεύουν.

Σεβασμιώτατε, δεν διεκδικώ το αλάθητο, δεν έχω την πρόθεση να αρνηθώ την έντιμη κριτική ακόμα και έντονη, αλλά δεν μπορώ όμως την παραπληροφόρηση ή την παραποίηση εκκλησιαστικών γεγονότων που αποτέλεσαν την μεγαλύτερη σεισμική δόνηση της ιστορίας, και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να καλύπτει με φούμαρα την αλήθεια ή να κόβει με το ψαλίδι τις σελίδες της ιστορίας.

Για τον μακαριστό Ιερομάρτυρα Νικόλαο Χαλκίδος η εφημερίδα έχει γράψει αρκετά: α) Αφιέρωμα για τα 35 χρόνια από την κοίμησή του σε συνεχόμενους τρεις μήνες (Ιανουάρ., Φεβρ., Μάρτιος 2010), β) Για τα 40 χρόνια από την κοίμησή του (Ιανουάρ. 2015) και για αρκετά μεμονωμένα από τη ζωή και το έργο του. Γι’ αυτό η αρχειοθήκη μας έχει πλούσιο υλικό.

Στην ομιλία σας κινήθηκε μονόπλευρα δεν κρατήσατε ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, αποφύγατε τεχνηέντως να αναφερθείτε για τον απηνή διωγμό του. Ενώ αναφέρατε για τον πρωτοσύγκελό του που τον κράτησε από τον προηγούμενο επίσκοπο τον Γρηγόριο και μιλάτε για γύψους και ατροφίες δεν κάνατε τον κόπο να διαβάσετε έστω κάποια σημαντικά σημεία από την επικήδειο ομιλία του που δείχνει τον διωγμό του Ιερομάρτυρα Νικολάου. Για την ιστορία σας τα θυμίζουμε:

«Όσοι όμως (από τον επικήδειο) ζητούν διαιώνισιν αυτής της αδικίας – έλεγε χαρακτηριστικώς ο μακαριστός Νικόλαος – αδιστάκτως πρέπει να διακηρυχθεί, ότι είναι δολιοφθορείς της Δημοκρατίας και εχθροί της Εκκλησίας και του Ελληνικού Έθνους.

Μακαριστέ Νικόλαε, καλέ μας πατέρα, φεύγεις εις μιαν στιγμήν, που η Εκκλησία της Ελλάδας, προ παντός άλλου, έχει ανάγκην από Ιεράρχας, που να μην φέρουν μόνο μίτρες και εγκόλπια, αλλά κυρίως να πιστεύουν όχι εις τον χρυσόν αλλά εις τον Χριστόν, να διαθέτουν αγιότητα βίου…».

Για τους διωγμούς: «… ως καθημερινόν των σύνθημα είχον, ή θα τον αρρωστήσωμεν, ή θα τον διώξωμεν, ή θα τον πεθάνωμεν. Και τούτο, διότι εθεωρούσαν την Ιεράν Μητρόπολιν Χαλκίδος ιδιοκτησίαν του πατέρα των και φέουδο χρηματοληψίας και συναλλαγής…

»… Αυτό το φέρετρον, που κείται ενώπιόν μας, με το ιερόν σκήνωμα του Οσίου Ιερομάρτυρος Νικολάου, εφ’ όσον διαθέτουν και ίχνος πίστεως προς τον Κ.Η.Ι. Χριστόν, τον δίκαιον και αδίκαστον Κριτήν, ημπορεί να οδηγηθούν εις μετάνοιαν, σωτηρίαν και λύτρωσιν.

Αυτό Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς, τίμιον Πρεσβυτέριον, αξιότιμοι εκπρόσωποι της Εκτελεστικής, Νομοθετικής και Δικαστικής Εξουσίας, και αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, θα είναι το αμαράντινον στεφάνι προσφοράς, τιμής και ευλαβείας προς τον τετημημένον νεκρόν, αλλά και αφετηρία, για να γνωρίση η Εκκλησία ομόνοια, ενότητα και αγάπη, μετά από μιαν περισυλλογήν και ειλικρινή μετάνοιαν των ενόχων, του εκκλησιαστικού δράματος, που δυστυχώς συνεχίζεται δια τους εκπτώτους Μητροπολίτας, ο σφαγιασμός του δικαίου και η στέρησις του στοιχειώδους δικαιώματος προσφυγής εκ το ΣτΕ εν μέσω δημοκρατικού πολιτεύματος» (το ύστατο παράπονο).

Όταν αναδιφήσης τα κείμενα εκείνων των ημερών, τρομάζεις. “Η Πρεσβυτέρα Ιεραρχία” υπό τον Σεραφείμ, είναι χειρότερη από τους Γραμματείς και Φαρισαίους την εποχή του Χριστού, διότι τότε ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ με δύο κουβέντες στο συνέδριο, καθήλωσε την ορμή των παθών των Φαρισαίων και φρενάρισε το πάθος της βίας. Εδώ οι σκληροτράχηλοι αρχιερείς δεν καταλάβαιναν με τίποτα, αφού και τις καμπάνες δεν επέτρεψαν να τις χτυπήσουν για να μην πληροφορηθεί ο κόσμος την κοίμησή του. Το υποτιθέμενο Συνοδικό τρισάγιο που διάβασαν – όπως ανακοινώθηκε από το ραδιόφωνο – το έκαναν για τον Νικόλαο μητροπολίτη “Βισαίνης” (ήταν το παρατσούκλι που τον κόλλησαν). Ω…! Τι βλασφημία! Οι δε ιερείς που έλαβον μέρος στην εξόδιο ακολουθία και μίλησαν, κλήθηκαν σε απολογία, κ.ά.

Εδώ ούτε ο θάνατος δεν μετάλλαξε τα πάθη τους, ήταν σαν ένα ηφαίστειο σε ενέργεια, που ανάβλυζε τη λάβα του μίσους.

Αναφερθήκατε π. Ιερώνυμε για μια επιστολή πολύ σημαντική που έστειλε ο Αρχιερεύς π. Νικόλαος στην Ιεραρχία το 1972 για την “Ενότητα της Εκκλησίας”. Με προκάλεσε εντύπωση η αναφορά σας καθ’ στιγμή δεν υπήρχε μέχρι τότε κάποιο σημάδι διάσπασης της Ενότητας. Εάν όμως υπονοείτε το αντίθετο είναι ένα έγκλημα “εν ψυχρώ” στην ιστορία και στον ίδιο.

Αυτό που συνέβη το 1974 είναι ανοσιούργημα επί εκατόν σαράντα χρόνια (1833-1974) η κρατική εξουσία ποτέ δεν υποκατέστησε τους Ιερούς Κανόνες με νομικά εξαμβλώματα, ποτέ δεν οικειοποιήθηκε Συνοδικές αρμοδιότητες, που σφραγίστηκαν από Αγίους Πατέρες. Πάντα έμεινε στον περίβολο, έξω από το Ιερό Θυσιαστήριο. Ακόμα και σε περιόδους διαταραχής των σχέσεων Εκκλησίας και πολιτείας, ακόμα και στις πιο μεγάλες εμπλοκές, το ελληνικό κράτος δεν τόλμησε να αγγίξη ούτε τα κράσπεδα του Θυσιαστηρίου.

Νομοθετούσε στα πλαίσια μιας συγκρατημένης και διακριτικής άσκησης αρμοδιότητας, άλλοτε με τη σύμφωνη γνώμη της Ιεραρχίας και άλλοτε αυτόβουλα. Πάντοτε όμως έξω από τον ιερό χώρο της Εκκλησίας. Δεν υπήρξε ούτε μια περίπτωση σ’ όλο αυτό το μακρό χρονικό διάστημα, που να εισχώρησε η κοσμική εξουσία στα ενδότερα της Εκκλησίας και τα βεβήλωσε με τις πράξεις της τα Άγια των Αγίων. Δεν σφετερίστηκε ποτέ τις αρμοδιότητες της Εκκλησιαστικής δικαιοσύνης. Δε φόρεσε ποτέ τον μανδύα του επισκοπικού αξιώματος και να αποφαίνεται ποιοι Μητροπολίτες είναι κανονικοί και ποιοι όχι. Ποιοι Μητροπολίτες θα συμμετέχουν στα διοικητικά όργανα και ποιοι όχι.

Για πρώτη φορά εισόρμησε στο άβατο Ιερό Βήμα και εγκατέστησε τον εκλεκτό του Σεραφείμ Τίκα. Ήταν το 1974 όταν ο αρχηγός της ΕΣΑ, δικτάτορας Ιωαννίδης περιβλήθηκε με την 3^η Συντακτική Πράξη, πνευματικές εξουσίες, που δεν τις έχει σαν άτομο κανένας επίσκοπος. Αυτός έγινε σφετεριστής αρμοδιοτήτων που έχει μόνο το σύνολο η Ιεραρχία της Εκκλησίας. Ανυψώθηκε σε κριτής της Κανονικότητας των Επισκόπων, σε ρυθμιστή της σύνθεσης της Ιεραρχίας και άλλαξε τον αριθμό και τα όρια των Μητροπόλεων, φθάνοντας στο έσχατο κατάντημα να εκτελέσει εν ψυχρώ, αυθαίρετα αυτόβουλα δώδεκα αγίους Αρχιερείς. Έγινε ο Πάπας της Ελλάδας με αρμοδιότητες ώστε να ανεβάζει και κατεβάζει επισκόπους ως και τον αρχιεπίσκοπο της Εκκλησίας.

Η Συντακτική Πράξη 3 που εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 1974 είναι το μνημείο της καταισχύνης. Όσα άνθη αν τη ρίξουν, όσα αρώματα αν τη ράνουν, όσα ρητορικά σχήματα και αν επιστρατεύσουν, είναι απαίσια , βρωμερή και κατάπτυστη.

Το σχέδιο ήταν σατανικό και βέβηλο, την πόρτα της εισβολής για να εισέλθει ο δικτάτορας Ιωαννίδης στα ενδότερα του καταπετάσματος την άνοιξε ο Σεραφείμ Τίκας, μητροπολίτης Ιωαννίνων με σχέδιο και σκοπό να σφετεριστεί και να θρονιαστεί στον αρχιεπισκοπικό θρόνο.

Τότε διασπάσθηκε η ΕΝΟΤΗΤΑ στην Εκκλησία, ‘‘άγιε’’ δέσποτα Ιερώνυμε!Τα γεγονότα είχαν καλά μεθοδευθεί και δούλεψαν καταλυτικά. Σαν ισχυρός τυφώνας, κατέκαψε την αγάπη, γκρέμισε τις γέφυρες της κοινωνίας, αφάνισε την ιεροπρέπεια, σκλήρυνε τις συνειδήσεις, και ο λαός μέσα σ’ αυτό το κλίμα έβλεπε με πόνο να μοιράζονται τις μητροπόλεις, να τις κόβουν σαν τον μπακλαβά και να γλύφουν τα σιρόπια. Και θρηνούσε για τον εκφυλισμό του αρχιερατικού ήθους.

Πάτερ και δέσποτα, μου δημιουργήθηκε απορία πώς αναφερθήκατε στην επιστολή του μακαριστού Νικολάου του 1972 – που όντως είναι μια εισήγηση προς την Ιεραρχία με Θεολογική και Πατερική σοφία – και δεν κάνατε καθόλου μνεία σε επιστολές και κείμενα που υπάρχουν την περίοδο του διωγμού του και έχουν σχέση χρονική και ιστορική με το θέμα που διαπραγματευτήκατε;

Να ήταν από άγνοια; Να ήταν από αβλεψία; Να ήταν από κακή πληροφόρηση; Πάντως από ότι και να ήταν, αυτό δείχνει σκοπιμότητα, διότι, πρώτον, παρουσιάσατε τον όσιο Νικόλαο ως έναν πράο, ταπεινό, αγαθό, αλλά (να μας συγχωρέσει ο Άγιος) “ψοφοδεή”, ενώ από τα κείμενα και της ενέργειές του, υπήρξε ένας μεγάλος αγωνιστής - λιοντάρι. Δεύτερον, τον δείξατε ότι είχε διαφωνήσει με τους άλλους 11 διωγμένους, ενώ στις δικές του επιστολές ως και τα κοινά κείμενα – με τους άλλους ένδεκα – που τα συνυπέγραφαν είναι μια γροθιά. (Φωτοτυπία κάτω). Τρίτον, τον φωτογραφήσατε ότι συνηγορεί στην άποψη ότι οι Συντακτικές Πράξεις είναι έργο της πολιτείας και ο Σεραφείμ (εκκλησία) ήταν αμέτοχος, ενώ ο ίδιος τον χαρακτηρίζει “εκτελεστικό απόσπασμα”. Τέταρτον, ότι παρακάλεσε τους άλλους διωκόμενους να μην κατηγορούν την Εκκλησία (Σεραφείμ) ενώ ο ίδιος μιλάει για “Εκκλησιαστικήν απολυταρχίαν… τύπου Αλή Πασά Ιωαννίνων”. Πέμπτον, χρησιμοποιήσατε ακόμα και όνειρο που είδε ο Κιλκισίου Απόστολος (Τι κρίμα που το 1974 ήταν Ζακύνθου Απόστολος) να πείσετε κάθε “καλοπροαίρετο” ότι ο μακαριστός Νικόλαος με την κοίμησή του είπε στον Απόστολο Ζακύνθου να “μην κάνουν τίποτα και να μείνουν ήσυχοι”, ενώ ο π. Απόστολος ήταν ο πρώτος που προσέφυγε στο ΣτΕ για δικαίωση.

Εμείς για την ιστορία θα δημοσιεύσουμε ένα μικρό κομμάτι από το ημερολόγιό του και μερικά αποσπάσματα επιστολής του εκείνων των ημερών που δείχνει τον στεναγμό της αγιασμένης και μαρτυρικής καρδιάς του για το εκκλησιαστικό έγκλημα και την κατάφωρη παραβίαση, που σκηνοθέτησαν εχθροί της Εκκλησίας και το υλοποίησαν επίορκοι επίσκοποι, όπως τους χαρακτήρισε ο μακαριστός Κοζάνης Διονύσιος μέσα στην Ιεραρχία: «… ότι όχι μόνον τους ανθρώπους δεν εντρεπόμεθα, αλλ’ ότι και τον Θεόν ίσως δεν φοβούμεθα…» (Σύνοδος Ιεραρχίας, 14/6/1974).

Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο στις 6 Αυγούστου 1974, είκοσι έξι (26) ημέρες μετά την εκθρόνιση του (11 Ιουλίου 1974), πέντε μήνες πριν την κοίμησή του (19 Ιανουαρίου 1975) και το έστειλε σε όλους τους μητροπολίτες που τον απομάκρυναν από το αγαπημένο του ποίμνιο, χωρίς να του διατυπώσουν κάποια κατηγορία, χωρίς να τον καλέσουν σε απολογία, χωρίς να τον δικάσουν, έστω και για τα Μάτια του κόσμου!!!

«Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ, χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε».

Αυτό το “πάντοτε” του μεγάλου Αποστόλου, του πολλάκις διωχθέντος δια την αγάπην του Θεού, προλαμβάνει ιδιαιτέραν σημασίαν εις την τελευταίαν δοκιμασίαν μου την οποίαν ο Παντοδύναμος επέτρεψεν…

Πόσον ελησμονήθη όμως το αληθές νόημα της Εκκλησίας εις όλην αυτήν την σύγχρονον τραγωδίαν. Ελησμονήθη ότι εις την Εκκλησίαν “ουκ έστιν Έλλην και Ιουδαίος”, αλλά ένα μόνον χρέος, το μέγα χρέος της ενότητας, περί της οποίας με τόσην έντασιν ωμίλησεν και προηυχήθη ο Ιδρυτής Της.

“Κάνουν παράταξιν”, φροντίζομεν δια την εξασφάλισιν των 51% που; Εκεί όπου ο “μελιζόμενος είναι μη διαιρούμενος;”.

“Σχίζουν τον χιτώνα” Αυτού κατά τον Άγιον Κυπριανόν, λησμονούντες ότι “Χριστός ου μεμέρισται” κατά τον Θείον Παύλον.

Εάν υπήρχεν ολίγος φόβος θεού, τότε δεν θα “επωφθαλμιά” ο ένας την επισκοπήν του άλλου “θέλων αρπάσαι αυτήν” όπως θα έγραφεν ο Μ. Αθανάσιος (P.G. 25, 701), δια να ικανοποιηθή αθεμίτως η φιλοδοξία των…

Μου μηνύουν μερικοί ότι «έπρεπε να ρίξω λίγο νερό εις το κρασί μου» κατά το κοινώς λεγόμενον, ώστε να περισωθώ, όπως συνέβη με άλλους επισκόπους.

Βεβαίως υπάρχει η μέθοδος και είναι πολύ παλαιά, την αναφέρει και ο Σωκράτης εις την Εκκλησιαστικήν του ιστορία (βιβλ. 3, 25): «αεί προς τους κρατούντας αποκλίνειν». Και πράγματι απέβη «σωτήριος» δια μερικούς. Μένουν όμως χαρακτηριστικές αι εκφράσεις των τοιούτων. Σας αναφέρω ένα-δυό. – Πόσους θα βγάλετε Σεβασμιώτατε; Απάντησις: - όσους θα ειπή ο Μακαριώτατος. Κάποιος άλλος Ιεράρχης έλεγε και αυτός εις κύκλον συνεργατών του. «Δεν βλέπετε; Αρχιερείς καρατομούνται, Μητροπόλεις τριχοτομούνται, ενώ ημείς με την στάσι μας: συγχαρητήρια απ’ εδώ, συγχαρητήρια απ’ εκεί, μένομεν ανέπαφοι». Είναι όμως αυτή μία τακτική η οποία δεν είναι εις τα μέτρα μου. Είμαι αμαρτωλός, μα οι γονείς μου με έμαθαν να προχωρώ όρθιος έστω αν γίνωμαι στόχος. Ο επίσκοπος ο εις τόπον Θεού ή Χριστού ιστάμενος οφείλει να είναι η εσταυρωμένη αλήθεια. Αυτός το στόμα και η έκφρασις της αγωνιώσης τοπικής Εκκλησίας και έχει χρέος αυτήν την αγωνίαν να την εκφράζη έστω εάν πέση. Επίορκος ποτέ δεν θα είμαι. Δεν επέτρεπεν όμως η Επισκοπική μου συνείδησις να σιωπήσω εις θέματα δια τα οποία και οι λίθοι αποκτούν στόμα δια να διαμαρτυρηθούν. Να ανεχθώ την κανονικότητα των Επισκόπων να την καθορίζη μία και μόνον απόφασις του Καίσαρος; Ακόμη δεν επέτρεπε η Αρχιερατική μου συνείδησις να μην είπω απ’ άμβωνος την πραγματικότητα δια την καταπίεσιν της Εκκλησίας από την Δικτατορίαν. Εβροντοφώνησα π.χ. 1), 2), 3) Είπα ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας και Υπουργών ότι η ελλαδική Εκκλησία είναι αιμάσσουσα και σπαρασσομένη, 4) Εις τους απεσταλμένους του Ιωαννίδη ότι να φύγετε, ο κόσμος δεν σας θέλει κ.λ.π.

Δια την Ορθοδοξίαν είναι ακατανόητος η ικανοποίησις ενός Πρώτου όστις είναι γνωστόν υπό ποίας συνθήκας έγινε τοιούτος, να άρχη μιας Ιεραχίας δεσμίας, πεφιμωμένης και ταπεινωμένης. Από πληροφορίας τας οποίας έχω, οι νεωστί εκλεγέντες αρχιερείς εκάθησαν εις τα έδρανα και τους ελέχθη ότι η υπόστασίς σας εξαρτάται από την πιστήν εφαρμογήν των όσων θα είπη ο Πρώτος. «Σας εντρέπομαι που σας τηλεφωνώ και είμαι βαθύτατα θλιμμένος», μου έλεγεν προ ημερών Ιεράρχης και άλλος προσέθεσε εις καρατομηθέντα αδελφόν «λυπούμαι πολύ που σας κατεψήφισα. Δεν θα έπρεπε να το κάνω, αλλά το έκανα».

Αδελφέ μου, εις όλας αυτάς τας ενεργείας ήτο εύκολον να διακρίνη τις ένα πρωτογονισμόν, έναν αταβισμόν. Μία σκοτεινή και ζοφώδης ρίζα ανθρωποφαγίας απεκαλύφθη τοις πάσι, ότι απετέλει την αφετηρίαν των όσων συνέβησαν. «Τους εφάγαμεν, έχομεν να φάμε ακόμη μερικούς. Δε θα έχη άλλα αίματα κ.λ.π. έλεγαν οι άγιοι πατέρες της 3^ης και 7^ης όχι Οικουμενικής Συνόδου, αλλά της Συντακτικής Πράξεως.

Εντύπωσιν μου επροξένησεν η συμπαράστασις του απλού ανθρώπου, του εργάτου και αγρότου και του θεωρουμένου θρησκευτικώς αδιάφορου. Οι εκδηλώσεις και προσφοραί των υπήρξαν συγκινητικαί. Μου προσέφερον οικόπεδα δια να κτίσω κατοικίαν, αυτοκίνητα δια να με μεταφέρουν, εργασίας επιστημονικάς και μελέτας σχετικάς με την νομικήν πλευράν του ζητήματός μου από επιστήμονας κ.λ.π. Πώς εξηγείται αυτό;

Βλέπετε η ανθρώπινη ψυχή είναι λίαν ευαίσθητος εις το θέμα της αδικίας. Υπάρχει εις τα έγκατα της ανθρωπίνης υπάρξεως ένα βαθύτατο αίσθημα δια το τι είναι δίκαιον και άδικον. Και όταν η φθορά δεν έχει αποσυνθέσει τα πάντα ο άνθρωπος ανθίσταται ενστικτωδώς όταν προσβάλλεται ανθρώπινη αξιοπρέπεια έστω και εμμέσως. Οκτώ μήνας τώρα ποια είναι τα έργα και αι ημέραι του Αρχιεπισκόπου κ. Σεραφείμ Τίκα και του εκτελεστικού αποσπάσματός του;

Διέσπασαν την ενότητα της Ιεραρχίας, έθεσαν εν κινδύνω την πίστιν του Ορθόδοξου λαού, εκινήθησαν μανιωδώς με αδυσώπητον σκληρότητα και φοβεράν πανουργίαν να πλήξουν κάθε ίχνος εκκλησιαστικής ελευθερίας και να εγκαθιδρύσουν μίαν εκκλησιαστικήν απολυταρχίαν και έναν στυγνόν δεσποτισμόν τύπου Αλή πασά Ιωαννίνων.

Η Ελλαδική Εκκλησία είναι ήδη εξαρθρωμένη εσωτερικώς, εν αποσυνθέσει διοικητικώς, εξωτερικώς εν περιφρονήσει, αξιοθρήνητος δια τους πιστούς, χλευαζομένη, διαπομπευομένη από τους εχθρούς.

Ο Κλήρος εις ανυποληψίαν… ευρίσκοντας εν κρίσει τρομακτική. Χάος! Άβυσσος, άβυσσος επικαλείται. Ουδέποτε ένας τόσο μικρός άνθρωπος ηδύνατο να πραγματοποιή ένα τόσο μεγάλο κακό…

Μετ’ αγάπης εν Κυρίω

† Νικόλαος

Από το ημερολόγιό του αντλούμε: «… το 1973, σαν παρελθόν, σκοτώνει την ελπίδα. Τόση φρίκη. Η αμαρτία εθέριεψε, εθριάμβευσε η δικτατορία, τα τανκς χόρτασαν αίμα και το τραγικό: μας ταυτίζουν με το καθεστώς! Θεέ μου, ίλεως γένου. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην Τήνου ως πρώτην. Νέος Αρχιεπίσκοπος ο Σεραφείμ με… αναδυθείς. Η 3^η Συντακτική Πράξης σάλο προκάλεσεν. Τινές νομίζουν ότι η αντίδρασις είναι για να μη χαθούν οι θέσεις. Ταλαίπωροι! Το αντικανονικό με καίει. Πληρώνονται όσοι στηρίζονται στον Καίσαρα. Πληρώνουν και οι Καίσαρες, όταν χρησιμοποιούν την Εκκλησία για λογαριασμό τους».

Σεβασμιώτατε δεν με εξέπληξαν τόσο αυτά που είπατε, διότι έχετε πει και κάνει πολύ ποιο πολλά. Εξάλλου είναι γνωστό και από τους προκατόχους σας ότι η αποστολή σας εδώ είχε “ειδικό σκοπό”.

Τέτοιες προσπάθειες ιστορικής παραχάραξης έγιναν και γίνονται πολλές, όλες όμως από μακριά, όχι όμως μέσα στο “σπίτι μας”. Η δική σας περίπτωση με αιφνιδίασε, με σοκάρισε, διότι ο χώρος αυτός είναι ιερός, είναι χώρος που όπου και αν πατήσεις ή ακουμπήσεις σε θυμίζει αγΩνα, είναι ένας χώρος, μια ιστορία.

Οι άνθρωποί του και οι ακροατές αγωνίστηκαν για την αλήθεια, την δικαιοσύνη στο πλευρό του π. Θεολόγου. Οι δάσκαλοι, οι καθηγητές καθοδηγούσαν το λαό με τη σωστή πληροφόρηση. Οι νομικοί έδωσαν μάχες στις δικαστικές αίθουσες και στο Συνοδικό μέγαρο.

Εδώ μέσα, την ώρα που βεβηλώνατε μνήμες, παραχαράσσατε ιστορία, συκοφαντούσατε αγίους δε βρέθηκε ΕΝΑΣ!, μα ΕΝΑΣ!!! να σηκωθεί και με στεντόρεια φωνή να πει: ALT – ALT! Ως εδώ και μη παρέκει, Σεβασμιώτατε!

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΓΩΝΑΣ ΜΗΝΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ –ΙΟΥΛΙΟΥ 2020