Ομολογία

Η Εκκλησία παρεδόθη υπό των Αρχιερέων.

Τοῦ κ. Γεωργίου Ἰωάννου Καραλῆ,Διδάκτορος Ἰατρικῆς Πανεπιστημίου Γένοβας,
Πανεπιστημίου Ρώμης Tor Vergata

Ἡ Ἐκκλησία σηκώνει ψηλὰ τὰ χέρια ἔμπροσθεν τοῦ ἰοῦ, κλείνουν οἱ ἐκκλησίες. Σβήνει ἡ θεολογία, πίπτουν οἱ αὐλαῖες τῶν ἐπισκοπῶν παντοῦ ἀνὰ τὸν κόσμο. Ἡ θεία Λειτουργία σβήνει κι αὐτή. Ἡ γέφυρα μὲ τὸν Θεὸ ἀποκόπτεται ὁριστικά.

Οἱ κηδεῖες γίνονται κεκλεισμένων τῶν θυρῶν ἢ μόνο μὲ τὴν παρουσία τῶν στενῶν συγγενῶν ἢ μὲ μία ἁπλὴ εὐλογία τοῦ πτώματος. Οἱ ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἀναβάλλονται ἢ τελοῦνται ἄνευ πιστῶν, ὡς νὰ ἐπρόκειτο περὶ θεάτρου ἡ θείας τραγῳδίας, τὴν δὲ ἡμέρα τοῦ Πάσχα ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει νέκρωσιν τοῦ θανάτου, καθαίρεσιν τοῦ ᾅδου δὲν θὰ ψαλεῖ ἀπὸ τὸν λαὸ χαρμοσύνως τὸ Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας…, ἀλλὰ θὰ ἀκουστεῖ μόνο ἀπὸ ἐπαγγελματίες ψάλτες στοὺς καθεδρικοὺς ναοὺς καὶ θὰ ἀναμεταδίδεται στὰ μέσα δικτύωσης ἢ στὶς τηλεοράσεις, σὰν ἕνα μεγάλο παραμύθι ποὺ συνεχίζουμε ἀκόμη νὰ τὸ λέμε στὰ παιδιὰ παρόμοιο μὲ αὐτὸ τοῦ Ἅϊ Βασίλη, ὁ ὁποῖος γίνεται γνωστὸς στὸ πλατὺ κοινὸ ὄχι γιὰ τὸ βάθος τῶν θεολογικῶν του ἔργων, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τοῦ ἑλκήθρου, ποὺ ξεκινώντας ἀπὸ τὸν βόρειο πόλο τὴν νύχτα τῆς πρωτοχρονιᾶς μεταφέρει δῶρα στὰ παιδιὰ ὅλου τοῦ κόσμου.

Οἱ χριστιανοὶ παραμένουν τραγικὰ μόνοι καὶ ὠθούμενοι σιγὰ σιγὰ πρὸς τὴν σέκτα τῶν ἀγορῶν, γιατί αὐτὴ εἶναι ἡ ἰδιοτροπία τῆς κοινωνίας, μιᾶς κοινωνίας ποὺ δὲν ἔχει πιὰ τίποτε ἄλλο νὰ σκεφθεῖ. Ἀκόμη καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ χριστιανοί, ποὺ μαρτύρησαν ἀνὰ τὸν κόσμον καὶ σὲ διάφορες ἐποχὲς ξεχάσθηκαν ὁλοτελῶς ἀπὸ τὸ ἄθεο κατεστημένο καὶ τὶς διοικοῦσες ἐκκλησιαστικὲς κοινότητες. Ὅλες οἱ δραστηριότητες παραμένουν κλειστές, γιατί οἱ διάδοχοι τῶν ἀποστόλων ἐξ αἰτίας ἀνθρωπιστικῶν λόγων, ἢ ἀκόμη φόβου γιὰ τὸ μεγάλο τῆς ἡλικίας των, ἀφήνουν τὶς ἐπαφὲς μὲ τὸν συνάνθρωπο στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποκόπτουν τὸν λαὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ κύριος Τσιόδρας καὶ ἡ ὁμάδα του, ὡς μόνος κατέχων τὴν ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια προληπτικὰ κλείνει τὸν χριστιανισμὸ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα, ὅπως σὲ πάμπολλα μέρη τοῦ κόσμου.

Μποροῦμε βέβαια νὰ καταλάβουμε τὴν ὀφθαλμοφανῆ φροντίδα γιὰ τὸ καλὸ τῶν πολιτῶν ποὺ κινδυνεύουν, ἀλλὰ δὲν καταλαβαίνουμε γιατί εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνη μία ἀκουλουθία τοῦ Πάσχα ἢ ἡ θεία Εὐχαριστία ἀπὸ μία ἐπίσκεψη στὶς ὑπεραγορὲς γιὰ ψώνια. Γιατί εἶναι πιὸ σημαντικὸ γιὰ τὸν πολίτη νὰ μπορεῖ νὰ ἀγοράσει τὸν καπνὸ ἢ τὴν τροφή του ἀπὸ τὸ νὰ πάει στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ συμπροσευχηθεῖ μὲ τὸν ἀδελφό του γιὰ τὴν νίκη τοῦ θανάτου ἀπὸ τὸν ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς καὶ Κύριο αὐτῆς, Ἰησοῦ Χριστό. Ἴσως γιατί ὁ κύριος Τσιόδρας ἐδιδάχθη τὴν θεολογία τῶν πρώτων, ποὺ διοικοῦν τὶς ἐκκλησιαστικὲς κοινότητες καὶ ἀποδεικνύουν περίτρανα ὅτι ἐκεῖ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἀντικατέστησε τὸν Ἀρχηγό της μὲ ἕνα πρῶτο πιστεύει πιὸ πολὺ στὶς ἀμφίβολες ἀλήθειες τῆς ἐπιστήμης ἀπὸ τὴν σιγουριὰ μιᾶς πίστης στὸν νικητὴ τοῦ θανάτου. Κατανοοῦμε ἀπόλυτα τὴν φροντίδα γιὰ τὴν ὑγεία τῶν πολιτῶν τοῦ κυρίου Τσιόδρα καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὴν ἀπόσταση ποὺ χωρίζει τὴν φροντίδα γιὰ τὸν λαὸ ἀπὸ τὴν ἄρνηση ἑνὸς γεγονότος ποὺ ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν νίκη τοῦ θανάτου, ἀπὸ τὴν ἄρνηση τῆς δυνατότητος ποὺ ἔχει ὁ λαὸς νὰ βρεθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ συμφάγει μαζί Του, εὐχαριστώντας Τον γιὰ ὅλη τὴν ἀγάπη ποὺ ἐπέδειξε σὲ ὅλον τὸν ἄνθρωπον, ταπεινό, πλούσιο, ὑγιῆ καὶ ἄρρωστο. Εἶναι μία ἀντίθετη δεισιδαιμονία νὰ διεισδύει ἡ ἐπιστήμη στὰ χωράφια τῆς πίστεως ποὺ δὲν τῆς ἀνήκουν. Ἂν κάποιος καθίσει σὲ ἀπόσταση 1,82 μέτρων ἀπὸ τὸν ἄλλον δὲν κινδυνεύει νὰ μολυνθεῖ, γιατί τίθεται ἐκτὸς πεδίου βολῆς ἀπὸ τὶς μολυσμένες σταγόνες τῆς βροχῆς ποὺ βγαίνουν ἀπὸ τὸ φτέρνισμα ἢ ἀπὸ τὸν βήχα. Τότε γιατί δὲν ἀπαγορεύει καὶ στὸν μάγειρα ποὺ δουλεύει σὲ διάφορα ἰνστιτοῦτα νὰ γυρίσει μὲ τὴν κουτάλα τὴν σούπα, ἀλλὰ φταίει μόνο ὁ ἱερεὺς ποὺ σηκώνει τὸ Ἱερὸ Ποτήριον; Ἂν ἐπιτρέπει ἡ κυβέρνηση στὸν ὑπάλληλο τοῦ σουπερμάρκερ νὰ κόβει τὸ τυρί, γιατί τῆς φταίει ὁ ἱερεὺς ποὺ μὲ τὴν λαβίδα κοινωνεῖ τὸν κόσμο; Ἐδῶ παρατηρεῖται μία ὑπερπήδηση σὲ χωράφια ποὺ δὲν τῆς ἀνήκουν, μία ἀπαγόρευση ἑνὸς μυστηρίου. Οἱ ἐπίσκοποί μας ἀνίκανοι νὰ ἐκφράσουν ἕνα λόγο ποὺ ἔχει κάποιο νόημα καὶ παρατηρεῖ κανεὶς τὴν ἀμηχανία των ποὺ κρύβει μία ὑπέρμετρη φροντίδα, διὰ νὰ ἀποφύγουν κατηγορίες, ἴσως καὶ διωγμούς, ἂν τύχει καὶ πεθάνει κάποιος. Ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα πότε ὁ χριστιανισμὸς ἔκλεισε ἀπὸ ὑπέρμετρη φροντίδα; Εἶναι πάντα ἀνοιχτὸς ἀκόμη καὶ τὶς Κυριακές… Πότε ὁ Χριστὸς ἀρνήθηκε νὰ χαϊδέψει τὸν ἄνθρωπο ποὺ ὑποφέρει ἀπὸ λέπρα; Καὶ βέβαια τὸ ἄγγιγμα τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀποσκοπεῖ μόνο καὶ ἁπλὰ σὲ μία θαυματουργικὴ θεραπεία ἐκ τῆς νόσου, ἀλλὰ ἀποβλέπει πιὸ πολὺ στὴν διάσωση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀσθενοῦς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀπώλεια. Ὁ Χριστὸς ψάχνει τὸν πόνο ποὺ γεννᾶ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ Αὐτόν, τὸν βρίσκει καὶ τὸν καταστρέφει ἔτσι ὅπως ἡ ἐπιστήμη προσπαθεῖ νὰ καταστρέψει τὸν ἰό, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ. Ἰδοὺ τὸ νόημα τῆς φράσης. Εἴμουνα ἄρρωστος καὶ δὲν μὲ ἐπιστεφθήκατε.

Κάποτε ὅπου κινδύνευε ὁ ἄνθρωπος, ἐκεῖ στὸ σύνορο μεταξὺ ζωῆς καὶ θανάτου, ἔβλεπε κανεὶς τὴν Ἐκκλησία μόνη ἀψηφώντας τὸν κίνδυνο νὰ τρέχει, γιὰ νὰ μεταφέρει τὸν Χριστὸν τὴν μόνη ἐλπίδα σωτηρίας. Ἐκκλησία καὶ ἐλπίδα σωτηρίας ἦταν ἀρρήτως συνδεδεμένα στὸν δρόμο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Γιατί γιὰ τὴν Ἐκκλησία θάνατος δὲν ἦταν ἡ ἀπώλεια τῆς ἐπιγείας ζωῆς ἀλλὰ ὁ χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Χριστὸ ποὺ κατέχει τὴν αἰώνιον ζωή. Πάντοτε ἦταν ἔτσι. Ἀλλὰ σήμερα ἡ ζωή ἐπὶ γῆς ἀξίζει πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ ἐκεῖ ποὺ κινδυνεύει νὰ χαθεῖ ἡ ζωή παρατηρεῖ κανεὶς πυροσβέστες, γιατρούς, νοσοκόμους, ἀλλὰ ὄχι τὴν Ἐκκλησία ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ μία θεωρητικὴ καὶ μόνιμη ἀγαπολογία. Σήμερα οἱ ἐπισκοπὲς κλείνουν, κατεβάζουν τὰ ρολά, σήμερα τουφεκίζεται ἡ ἐλπίδα σωτηρίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, σήμερα ὁ κατατρεγμένος εἶναι ἀκόμη πιὸ μόνος, ὁ ἄρρωστος πεθαίνει χωρὶς παρηγοριά, χωρὶς ἀνθρωπιά, σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἀποδεικνύεται ἀνίκανη νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ πάθη ποὺ ἡ οἰκονομία ὑπαγορεύει στὴν πολιτικὴ καὶ ἡ πολιτικὴ σὲ ὅλους.

Θὰ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ βγεῖ πρὸς τὸν ἄρρωστο καὶ πονεμένο ἄνθρωπο ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ἐπικίνδυνο αὐτό. Νὰ ματώσει τὶς φωνητικές της χορδὲς θυμίζοντας ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι πάντα παρὼν μαζὶ μὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ τὸν πιστεύουν. Εἴμεθα ἐδῶ ἀδελφοί, σκεπτόμεθα τὸν συνάνθρωπο, προσευχόμεθα ὅλοι μαζὶ γι’ αὐτόν, προσ­φέρουμε τὶς εὐχαριστίες στὸν Κύριον γιὰ τὴν σωτηρία ποὺ ἔφερε στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ κόψει τὸ νῆμα μὲ τὸν Χριστό. Ἀσπαζόμεθα τὴν χεῖρα Του καὶ λαμβάνουμε ἐκ τῆς δεξιᾶς Αὐτοῦ τὴν εὐχαριστία, αὐτὴν τὴν χεῖρα ποὺ θεράπευσε τὸν λεπρὸ καὶ τὴν ἥπλωσε στὸν σταυρὸ ἐκεῖ στὸ μέσον τῆς γῆς ποὺ εἶναι ὁ Γολγοθᾶς, ὅπου ὁ Κύριος ἠργάσατο δικαιοσύνην. Ἂς εἴμεθα κι ἐμεῖς μαζί Του χωρὶς φόβο, ἂς εἴμεθα, ἂς εἴμεθα, ἐνῷ μπροστὰ καὶ πίσω μας οἱ δρόμοι ἀδειάζουν καὶ τὰ πάντα πεθαίνουν. Ἡ πίστη στὸν Χριστό, εἶναι σταυρός, μᾶς ὁδηγεῖ στὸν σταυρό. Εἶναι θὰ ἔλεγα ἕνα αἰώνιο ἐμβόλιο καὶ νίκη στὸν ὑπάρχοντα πόνο, νίκη στὸν θάνατο. Ἂς μὴ φοβηθεῖ κανεὶς τὴν δίωξη, γιατί ὑπάρχουν τὰ λόγια του Θεοῦ ποὺ δίνουν κουράγιο

«Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης ὅτι αὐτῶν ἐστι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Καλὴ Ἀνάσταση σὲ ὅλους.