Ομολογία

ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ...  

ΣΤΟΧΟΣ ‘‘ΔΙΑΛΥΣΤΕ’’  

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Τρία γεγονότα με σημάδεψαν τελευταία. Το ένα ήταν η αλλαγή στο 13^ο μνημόσυνο του μακαριστού γέροντα π. Αθανασίου Μυτιληναίου το Σάββατο 25/5/19 στον Ι.Ν. Αγ. Χαραλάμπους, αντί στο μοναστήρι όπου βρίσκεται ο τάφος του και γίνονταν κάθε χρόνο. Το άλλο ετήσιο μνημόσυνο του επισκόπου κυρού Ιγνατίου την Κυριακή 23/6/19 στο μητρ. Ναό του Αγ. Αχιλλείου όπου είναι και ο τάφος του. Και το τρίτο το 23^ο μνημόσυνο του μητροπολίτη Λάρισας κυρού Θεολόγου που πρόκειται να τελεστεί στις 28/7/19 στο μητρ. Ναό του Αγ. Αχιλλείου, αντί στο μοναστήρι του Αγ. Δημητρίου Στομίου όπου είναι ο προσκυνηματικός τάφος του.

Μέτρησα τα χρόνια που κύλισαν από τότε που άρχισε να γράφεται όλη αυτή η εκκλησιαστική-μητροπολιτική ιστορία. Άφησα το νού μου να πλανηθεί στις ατελείωτες προεκτάσεις της άγνωστης διαδρομής και ένιωσα δέος. Το μυαλό μου γέμισε με εικόνες, με περιστατικά, με ρύπους, με φωνές, με αντιπαραθέσεις μιας πεντηκονταετίας, ένα μπερδεμένο κουβάρι μέσα μου.

Έπιασα στο χέρι χαρτί και μολύβι αφού κάθισα ημερόνυχτα να σκεφτώ, συμπιέζοντας τη μνήμη μου, για να αποδώσω με πληρότητα το κρυμμένο άγνωστο υλικό στο διάβα της ζωής, αυτά που είδα και άκουσα! Κάλεσα τις προσωπικές μου εμπειρίες να με βοηθήσουν και να μου δώσουν το κέντρισμα. Γι’ αρκετές φορές έμεινα με το μολύβι στο χέρι, ενώ ο λογισμός μου ήταν φορτισμένος. Δεν τολμούσα να αρχίσω γιατί ορθώνονταν μπροστά μου διάφορες σκέψεις και δυσκολίες.

Μια δύναμη όμως με έσπρωχνε να πληροφορήσω τους γύρω, να τονώσω το θάρρος, να απαλύνω πληγές, να φωτίσω με τον προβολέα της υπεύθυνης πληροφόρησης ώστε να κατατοπίσω και να ενημερώσω ακριβοδίκαια.

Θα καταθέσω γεγονότα που γνώρισα και έζησα, θα μεταδώσω ζωντανές εμπειρίες, γλυκές και πικρές, θάμβος και κατήφεια, ικανοποίηση και λύπη.

Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρεια στα περιστατικά που συνθέτουν το παζλ αυτής της θλιβερής ιστορίας (αυτό θα κυκλοφορήσει σε ειδικούς τόμους) διότι τώρα θα είναι κουραστικό. Σήμερα θα παραθέσω, εντελώς επιλεκτικά και ενδεικτικά χαρακτηριστικές επισημάνσεις εκκλησιαστικών και μη παραγόντων, για να τις θυμηθούν οι παλαιότεροι και να τις μάθουν οι νεότεροι – όπως και ο νέος επίσκοπος Λάρισας – πώς έχουν τα γεγονότα που συγκλόνισαν το ευσεβές πλήρωμα και παράλληλα τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα το κύρος της Εκκλησίας.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Η Μητρόπολη Λάρισας ήταν μια ωραία και πλούσια νύμφη και γι’ αυτό οι υποψήφιοι μνηστήρες σφάζονταν για να την αποκτήσουν. Από εδώ πέρασαν προσωπικότητες πρώτης προβολής, ηγέτες και ηγεμονίσκοι προβάλλοντας περγαμηνές “αγώνων και θυσιών”. Ο λαός, απληροφόρητος και ανυποψίαστος όπως ήταν, τους πίστευε και τους χειροκροτούσε μέχρι να φυλλορροήσουν όπως όλα τα άνθη της νύχτας.

1. – Στη Μητρόπολη Λάρισας και Πλαταμώνα ήρθε, ως ήρωας διωγμένος από τους Βουλγάρους, ο μητρ. Στρωμνίτσης Αρσένιος Αφεντούλης το 1914. Αναμίχθηκε στα Βενιζελικά και από το 1917 έως το 1920 στερήθηκε το θρόνο, αλλά επανήλθε ως “αντιστασιακός”. Είχε θάνατο αιφνίδιο στις 26 Δεκεμ. το 1934 και γι’ αυτό ίσως δεν πρόλαβε να τακτοποιήσει τα τρία ακίνητα που είχε αγοράσει για τα “γεράματά του” και τα πήραν τα ανίψια του.

2. – Την Μητρόπολη την καταλαμβάνει με μετάθεση από την φτωχή και ασήμαντη μητρόπολη Κυθήρων ο Δωρόθεος Κοτταράς, μια μεγάλη Θεολογική – Νομική και Ρητορική μορφή, ο οποίος δεν άντεχε στα Κύθηρα και ήρθε στη Λάρισα τον Ιανουάριο του 1935.

Δεν άργησε όμως να εγκαταλείψει ουσιαστικά την Λάρισα και να είναι, σχεδόν μόνιμος, κάτοικος στην Κοκκινιά του Πειραιά. Ο μακαριστός Βασ. Παπανικολάου που διετέλεσε λαϊκός Ιεροκήρυκας στη μητρόπολη Λάρισας και γνώριζε τα πράγματα από μέσα, έγραφε στο βιβλίο «Αυγουστίνος Καντιώτης και αι Πνευματικαί… διαστάσεις αυτού»: «Η ιερά Μητρόπολις Λαρίσης, Πλαταμώνος και Τυρνάβου διήρχετο μεταπολεμικώς μίαν μεγάλην πνευματικήν κρίσιν! Ο λόγος; Η περίεργος απουσία του τότε Μητροπολίτου της, του Δωροθέου Κοτταρά… Η Μητρόπολις είχεν, ούτως ειπείν, την όψιν του Αγαδίρ… Ευρέθη εις γυμνήν έρημον, ως εις Σαχάραν πνευματικήν… Η ιερά Μητρόπολις ενεφάνιζεν όψιν ημιθανούς».

Αρκετές φορές αναγκάστηκαν οι αρχές της πόλης να ταξιδεύσουν στην Αθήνα και να ζητήσουν από τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό τη λύση του προβλήματος Δωροθέου, που είχε εξαφανιστεί, ενώ το ποίμνιο είχε ανάγκη συμπαράστασης αφού οι ιταλικοί βομβαρδισμοί μαίνονταν, ο καταστρεπτικός σεισμός το Μάρτιο του 1941 άφησε ερείπια, τα Ες-Ες έκαναν τη ζωή ανυπόφορη και ο αδελφοκτόνος εμφύλιος επιδείνωσε τα πράγματα μαζί με σωρεία άλλων περιπτώσεων.

Και το μόνο που “πέτυχαν” ήταν η Ι. Σύνοδος να στείλει για ένα διάστημα ως τοποτηρητή τον μητροπολίτη Ζιχνών και μετέπειτα Καρδίτσης Κύριλλο.

Είναι γεγονός ότι ο μακαριστός Δωρόθεος δεν αγάπησε την μητρόπολη του Αγ. Αχιλλείου, που του προσφέρθηκε να την διαποιμάνη, διότι για χρόνια έρχονταν ως αλεξιπτωτιστής, λειτουργούσε, εκφωνούσε κάποιο ρητορικό λόγο και ξαναγύριζε στην Κοκκινιά. Και το πιο σημαντικό είναι ότι, στα διάφορα χρονικά διαστήματα που ήταν αναγκασμένος να διανυκτερεύσει στη Λάρισα δεν έμεινε στο επισκοπείο αλλά στο απέναντι σπίτι, μέχρι που έσκασε το σκάνδαλο…

Τον Μάρτιο του 1956 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος, διαδεχόμενος τον Σπυρίδωνα Βλάχο.

3. – Τώρα στην Μητρόπολη έρχεται πάλι, από μετάθεση, ο Γυθείου Δημήτριος Θεοδόσης που η ποιμαντορία του ήταν πολύ σύντομη (1956-1959). Από τον τύπο εκείνης της εποχής διαβάζουμε: «Από της ανόδου εις τον Μητροπολιτικόν θρόνον της Λαρίσης του Μητρ. Δημητρίου ήρχισαν να κατακλύζουν την περιφέρειαν Λαρίσης διάφοροι, αγνώστου προελεύσεως κληρικοί, της κατηγορίας των αγάμων τοιούτων… οπότε εκρήγνυται, ώσπερ κεραυνός εν αιθρία, το γνωστόν πλέον σκάνδαλο εις βάρος ωρισμένων κληρικών της πόλεώς μας…», το γνωστό ως σκάνδαλο του Πρωτοσύγκελου Γενναδίου και της συντροφιάς του.

4. – Από την κοίμηση του Δημητρίου (25-3-1959) η μητρόπολη Λάρισας έμεινε κενή (χηρεύουσα) πάνω από ένα χρόνο, διότι οι μεν μνηστήρες πολλοί – λόγω της “ομορφιάς” και του πλούτου τους – η διαμάχη δε μεγάλη καθόσον ο αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος την έταξε στον Ξάνθης Αντώνιο και ο αντιπρόεδρος της Συνόδου Καβάλας Χρυσόστομος την υποσχέθηκε στον Νευροκοπίου Αγαθάγγελο, αναγκάζοντας την κυβέρνηση, με τον υπουργό Παιδείας Ε. Βογιατζή, να βάλει τέρμα στις μεταθέσεις.

Μετά ένα χρόνο “απεργίας” των δεσποτάδων (επειδή κατάργησε το μεταθετό), στις 15 Μαΐου 1960 συνήλθε η Ιεραρχία και έκανε οκτώ εκλογές μητροπολιτών. Η μία αφορούσε την μητρόπολη Λάρισας για την οποία εκλέχθηκε ο Ιάκωβος Σχίζας – Πρωτοσύγκελος και πνευματικοπαίδι του Αττικής Ιακώβου Βαβανάτσου, του μετέπειτα αρχιεπισκόπου των 12 ημερών και ανήκοντος στο “Ιερό Τάγμα” Παντελεήμονα Φωστίνη, που εκείνη την εποχή η μισή Ιεραρχία ήταν Παντελεήμονες και Ιάκωβοι!

Η χειροτονία που ακολούθησε στις 18 Μαΐου 1960 δεν είχε το προηγούμενο της. Η εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ” έγραφε: «πρωτοφανές δια τα εκκλησιαστικά χρονικά θεωρείται υφ’ όλων των εκκλησιαστικών κύκλων το συμβάν χθες κατά την χειροτονίαν του νέου μητροπολίτου Λαρίσης.

» Ουδέποτε άλλοτε, εξ όσων ενθυμούνται και οι γηραιότεροι ιεράρχαι, ομάδες, του παρακολουθούντος την χειροτονίαν, Λαού είχον φωνάξει “ανάξιος” και μάλιστα μετά τόσου πείσματος… Εκ των συμμετασχόντων εις την χειροτονίαν ιεραρχών έτρεμον από ταραχήν, εκ της πρωτοφανούς ταύτης εκδηλώσεως…

Οι νέοι και εκτός του ναού, (διότι τους είχε βγάλει έξω η αστυνομία) συνέχισαν τας φωνάς λέγοντες προς τους αστυνομικούς:

- Να μας πάτε μέσα στην εκκλησία να πούμε γιατί φωνάζουμε ανάξιος» (“ΕΘΝΟΣ” 19-5-1960).

Μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο δεν βγήκε ο Αρχιεπίσκοπος ή κάποιος άλλος αρχιερέας να πει σ’ αυτόν τον λαό που διαμαρτύρονταν, τί ήταν αυτό που τους ενόχλησε και γιατί αντιδρούσε στις αποφάσεις της εκκλησίας, ώστε να λάβουν υπ’ όψιν τους τα αιτήματά τους που απορρέαν βέβαια από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες. Αντί αυτού, έβαψαν με αίμα το δάπεδο του μητροπολιτικού ναού των Αθηνών.

Στις 30 Ιουνίου 1960 έγινε και η ενθρόνισή του στη Λάρισα. Εποίμανε την Ιερά Μητρόπολη Λάρισας και Πλαταμώνος έως το 1968, που και παραιτήθηκε.

Στα οκτώ χρόνια ως μητροπολίτης Λάρισας δεν άφησε κάτι αξιόλογο στη Λάρισα. Όποιος αναδιφήσει τα κείμενα και τα γεγονότα εκείνης της εποχής, βρίσκεται μπροστά σε κλασικό παράδειγμα αντιφατικότητας και δυσαρμονίας, διότι λειτουργούσε, κήρυττε, δίδασκε, αλλά ο ίδιος δεν εφάρμοζε τις διδαχές του, απευθυνόμενος μόνον στους άλλους.

Το μόνο που άφησε και μαρτυρεί το θλιβερό και καταθλιπτικό πέρασμά του από τη Λάρισα, είναι η προσωπική του κατοικία εντός ενός μεγάλου οικοπέδου – βίλα για εκείνη την εποχή – που βρίσκεται στο 5^ο χιλ. Λάρισας-Βόλου με ένα ναό αφιερωμένο στην αγία Αικατερίνη, άδοξα απομεινάρια, που η εγκατάλειψή τους τα έφθειρε, οι δε συγγενείς του προ 15ετίας το πούλησαν.

Επίσης άφησε στο Μαρούσι (Αθήνα) μια όμοια οικοδομή, αντίγραφο της εδώ και μερικά ακόμα μικρότερα στα ανιψούδια του.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

5. – Με την παραίτηση του Ιακώβου, συνεδρίασε στις 11 Ιουνίου 1968 η Ιερά Σύνοδος για την πλήρωση της Μητρόπολης Λάρισας. Η ψηφοφορία ανέδειξε πρώτον τον π. Ανάργυρο Σταματόπουλο (ο οποίος και αρνήθηκε λόγω των υποχρεώσεών του που είχε προς την αδελφότητα της «ΖΩΗΣ»), με δεύτερον στη σειρά τον Θεολόγο Πασχαλίδη, ο οποίος και κλήθηκε να αναλάβει την διαποίμανση της μητρόπολης του Αγ. Αχιλλείου.

Στις 30 Ιουνίου έγινε η χειροτονία και στις 11 Ιουλίου 1968 ενθρονίστηκε. Από την πρώτη στιγμή βρέθηκε αντιμέτωπος με το μασονοκρατούμενο κατεστημένο, με μία μητρόπολη διαλυμένη διαχειριστικά και διοικητικά, διότι τα χρήματα των παγκαριών πήγαιναν σε αλλότριους σκοπούς.

Ο πατήρ Θεολόγος ήταν μια χαρισματική, αγία φυσιογνωμία και βημάτιζε με πιστότητα στα ίχνη των οσίων Πατέρων της Εκκλησίας μας προσεγγίζοντας με διάκριση και λεπτότητα την κάθε ψυχή, ώστε το άγγιγμα της αγάπης να έχει λυτρωτική αφύπνιση.

Στις ημέρες του δεν είχε καμιά Κρατική ή άλλη επιχορήγηση. Το ελληνικό κατεστημένο, όχι μόνο δεν του έδωσε μία δεκάρα αλλ’ αντίθετα τον πολέμησε με πάθος. Ευρωπαϊκοί μηχανισμοί χρηματοδότησης έργων κοινωνικής αντίληψης εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν. Όμως, με μόνη τη σφιχτή διαχείριση των θεσμοθετημένων εσόδων, σχεδίασε και υλοποίησε έργα, που δεν πραγματοποιήθηκαν 200 χρόνια στη Μητρόπολη Λάρισας.

- Ανοικοδόμησε το οικοτροφείο (το τρίτο μεγαλύτερο κτίριο στη Λάρισα μετά το δικαστικό μέγαρο και τη Νομαρχία, που σήμερα στεγάζει τα γραφεία της μητρόπολης – δυναμικότητας 100 παιδιών, υπερσύγχρονο οικοδόμημα με πρωτόγνωρες για εκείνη την εποχή ευκολίες (μπάνια, τουαλέτες, δωμάτια με ατομικές ντουλάπες, γραφεία, χώρους αποθήκευσης, μαγειρεία και μια τραπεζαρία χωρητικότητας 150 ατόμων).

- Μετέτρεψε τον Προφήτη Ηλία Αμπελακίων από μικρό εκκλησάκι σε εκκλησία με κτίσματα για άνετη διαμονή.

- Διαμόρφωσε το χώρο του προσκυνήματος της αγίας Παρασκευής Τεμπών όπως τον βλέπουμε και σήμερα ακόμα.

- Ενίσχυσε οικονομικά την ανακατασκευή και αναστήλωση παλαιών κτισμάτων και κελιών με πολλά χρήματα.

- Βοήθησε οικονομικά το διαλυμένο ιστορικό Κομνήνειο μοναστήρι Αγ. Δημητρίου Στομίου και το επάνδρωσε, με την βοήθεια και ευλογίες του, ο Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος.

Ο κάθε αναγνώστης θα διερωτάται! Πού εύρισκε τα χρήματα και έκανε τόσα έργα σε μια εξαετία, ενώ πέρασαν στα 200 χρόνια επίσκοποι και επίσκοποι και δεν λάσπωσαν τούβλο από έσοδα της μητρόπολης;

Θα προσπαθήσω να δώσω μια σύντομη απάντηση “στους απορούντες”!

Ο π. Θεολόγος χάραξε ως δρόμο της ζωής του, την πιστότητα στο πρόσωπο του Κυρίου μας, θρόνιασε στην καρδιά του τη διαυγή αλήθεια, αποδέχθηκε και έκανε βίωμά του τη φτώχεια. Φτωχός ο ίδιος, επλούτιζε τους πάντες. Διωκόμενος ο ίδιος, άνοιγε για όλους τις πύλες της παρηγοριάς και της χαράς.

Το φαινόμενο Θεολόγου είναι ασύλληπτο. Είχε μια θαυμαστή πηγή που πάντοτε έτρεχε. Άνθρωποι διαφόρων στρωμάτων και ηλικιών εναπόθεταν μπροστά του διάφορα ποσά, επειδή θαύμαζαν το ήθος του, και μαγνητίζονταν από τα κρυστάλλινα οράματά του.

Ο δικός του μισθός ήταν ένα ανοιχτό πορτοφόλι, φιλάνθρωπο για όλους. Η μητρόπολη είχε γίνει “κέντρον πρόνοιας”. Το πρώτο διάστημα κάθε αρχή του μήνα έφτιαχνε περί τα 50 φακελάκια με διάφορα ποσά σύμφωνα με τις ανάγκες, τα οποία στο τέλος – πριν τον διώξουν – ξεπερνούσαν τα 150. Ο μισθός του αναδείχτηκε πηγή ανεξάντλητη δωρημάτων.

Νοιώθω την ανάγκη (χρέος) μετά την εικοσιτετραετή οσία κοίμησή του να καταθέσω μια συγκλονιστική και συναισθηματική μαρτυρία.

Την Κυριακή 21 Ιουλίου 1974 ο π. Θεολόγος τέλεσε την τελευταία αποχαιρετιστήρια Θεία Λειτουργία, στο μητροπολιτικό ναό του Αγ. Αχιλλείου. Μετά, με τα πόδια, κατευθυνθήκαμε στο επισκοπείο να βοηθήσουμε στην αναχώρησή του και την αδελφή του Μαρία. Η όλη περιουσία του ήταν δύο μικρές βαλιτσούλες με τα προσωπικά είδη. Ενώ τα πάντα ήταν έτοιμα και οι βαλίτσες στην εξώπορτα, ο π. Θεολόγος ήταν σαν κάτι να περίμενε… Περίπου στην μία το μεσημέρι κατέφθασε ο γιατρός, μακαριστός τώρα, Ιωάν. Αργυρούλης. Κάτι είπαν κατ’ ιδίαν και ο γιατρός έφυγε. Ο Σεβασμιότατος Θεολόγος μας ευλόγησε και μας παρακάλεσε να μην τον συνοδεύσουμε. Πήρε τις βαλίτσες, πήγε στο σταθμό του ΚΤΕΛ και με το λεωφορείο της γραμμής κατευθύνθηκε προς Αθήνα στο σπίτι της αδελφής του Μαρίας.

Την επομένη – ημέρα Δευτέρα – μάθαμε από το γιατρό ότι ο π. Θεολόγος καθυστερούσε την αναχώρησή του διότι δεν είχε χρήματα για τα εισιτήρια, τα οποία δανείστηκε από τον γιατρό…

Έκτοτε η Λάρισα γύρισε στην πνευματική παρακμή!

6. – Στις 11 Ιουλίου 1974 ο Σεραφείμ (Τίκας) με μια κολοβωμένη Σύνοδο 17 επισκόπων (από τους 66) κήρυξε έκπτωτους 9 μητροπολίτες – μέσα σ’ αυτούς και τον π. Θεολόγο – και την 13^η προχώρησε σε εκλογές, “εκλέγοντας” τους αντίστοιχους επισκόπους, και τον “Λαρίσης” Σεραφείμ Ορφανό παρ’ ότι υπήρχε γνώμη του υπουργικού Συμβουλίου και την υποστήριζε ο υπουργός Τσάκωνας, να κληθούν όλοι οι Ιεράρχες να συμμετάσχουν στις εκλογές. Υπάρχει και σχετική επιστολή του υπουργού Παιδείας Π. Χρήστου που ζητούσε αναστολή των εκλογών. Ο Σεραφείμ την έσκισε και προχώρησε στις εκλογές. Ο καθηγητής Κανονικού Δικαίου κ. Μουρατίδης έγραψε: «Οι 17 Ιεράρχαι της λεγομένης πρεσβυτέρας Ιεραρχίας ηδυνήθησαν να υπερακοντίσουν και αυτήν εισέτι την δικαιοσύνην των γραμματέων και φαρισαίων καταλύσαντες πάσαν έννοιαν δικαίου και κανονικής τάξεως εν τη Εκκλησία!».

Στις 16 Ιουλίου η Κύπρος φλέγονταν. Είχε εκδηλωθεί το πραξικόπημα, οι ειδήσεις μιλούσαν ότι ο Μακάριος δολοφονήθηκε, άλλες, ότι διέφυγε στο εξωτερικό. Κι ενώ οι Τούρκοι ετοίμαζαν την απόβαση ο Σεραφείμ Ορφανός – δεσπότης Λάρισας – χειροτονούνταν στη μητρόπολη των Αθηνών.

Η εισβολή των Τούρκων γίνεται στις 20 Ιουλίου 1974 και οι μάχες σφοδρές μέχρι το τέλος του μήνα. Έχουμε 215 νεκρούς, 223 αγνοούμενους, 385 αιχμαλώτους στα Άδανα, 63 στη φυλακή Saray και άγνωστο αριθμό τραυματιών.

Μέσα σ’ αυτό το ρημαδιό με εξαφανισμένη τη δικτατορική Κυβέρνηση η φατρία της λεγόμενης “πρεσβυτέρας Ιεραρχίας”, που φοβήθηκε τη μεταπολίτευση, έτρεξε στο Εθνικό Τυπογραφείο να δημοσιεύσουν τα διατάγματα αναγνωρίσεις των νέων μητροπολιτών.

Είναι φοβερό… Στο φύλλο 284, με ημερομηνία 23 Ιουλίου 1974, της εφημερίδας της Κυβέρνησης φιγουράρουν τα διατάγματα, χωρίς υπουργικές υπογραφές, διότι δεν υπήρχε κυβέρνηση. Από τις αρχές Αυγούστου – και ενώ οι μάχες συνεχίζονταν στην Κύπρο – ο δεσποτικός θίασος ξεκίνησε τις παράνομες και αντικανονικές ενθρονίσεις. Στην Λάρισα έφθασε στις 4 Αυγούστου – εδώ φάνηκε η ηθική και πνευματική κατάπτωση του επισκοπικού σώματος – ο Αρχιεπ. Σεραφείμ απευθυνόμενος στους διαμαρτυρόμενους Λαρισαίους πιστούς, εκστόμησε, με τον πιο αισχρό τρόπο, την χυδαία ύβρη: «γαμ… το κέρατό σας»!!! ενώ η υπόλοιπη δεσποτική κομπανία τον επιδοκίμαζε…

Την επομένη το πρωί σε όλα τα γραφεία του επισκοπείου άλλαζαν τα πάντα, από… κλειδαριές μέχρι ιερατικό, και άμισθο κληρικό προσωπικό. Με διορισμένο πρωτοσύγκελο τον Ιάκωβο Ευμενίδη, τον γνωστό, που προκλητικά κοινωνούσε τον μασώνο Δήμαρχο Θ. Μεσσήνη. Και για να μπορέσουν να στηρίξουν την αντικανονική και παράνομη εκλογή, χειροτονία και ενθρόνιση που είχαν διαπράξει έστησαν ολόκληρο μηχανισμό και αναζητούσαν στοιχεία ώστε να πλήξουν – συκοφαντήσουν – τον κατάλευκο Θεολόγο.

Έψαξε, ανασκάλεψε χαρτιά, αναζήτησε ψευδομάρτυρες, βρήκε παπάδες “πικραμένους” από τον… Θεολόγο, που δεν τους ικανοποιούσε τα καπρίτσια τους και τελευταία πλεύρισε τους διπλοπρόσωπους (ιανούς) που πριν “έκλαιγαν” για τον άδικο διωγμό του επισκόπου τους και ερχόμενος ο νέος “πνευματικός τους πατέρας” βγήκαν στα σύνορα της πόλης και τον προϋπάντησαν με πολύτιμα δώρα – εγκόλπια, σταυρούς…!

Δεν βρήκε σ’ όλη την έρευνα τίποτα το επιλήψιμο και ούτε ανταπόκριση από καλοθελητές παπάδες. Τότε εφάρμοσε το δεύτερο σχέδιο, να χτυπήσει το Μοναστήρι. Άρχισε με το κόψιμο των μισθών των τριών διακόνων και των ιερέων π. Αθανασίου και Παύλου Χαρίση (οι οποίοι εξυπηρετούσαν λειτουργικά τη Μητρόπολη παράλληλα με κηρύγματα, εξομολογήσεις και κατηχητικά) ώστε να το εξοντώσει και διαλύσει οικονομικά βρισκόμενο τότε με χρέος λόγω αναστηλώσεων. Και το μέτρο αυτό αποδείχθηκε ότι δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.

Έτσι φθάσαμε στο καλοκαίρι του 1975 με τα σκοτεινά κέντρα της Λάρισας και το σεραφειμικό κατεστημένο της Αθήνας να πιέζουν τον Λαρίσης Σεραφείμ να διαλύσει το μοναστήρι, διότι άλλως – του είπαν – δεν θα μπορέσει να στερεωθεί στη Λάρισα.

Την Κυριακή 27 Ιουλίου το απόγευμα περί τα 1.000 άτομα μαζεύτηκαν - όπως μαζεύονταν σε κάθε ομιλία - στο παλαιό – (παράγκα) ναό του αγίου Αχιλλείου να ακούσουν το μηνιαίο κήρυγμα του π. Αθανασίου. Ο γέροντας δεν εμφανίστηκε. Στην αναζήτηση του λαού μαθεύτηκε ότι του απαγορεύτηκε να βγαίνει πλέον από το μοναστήρι.

Τότε μια ομάδα περίπου τα 200 άτομα διανυκτέρευσαν στο δρόμο μπροστά από το επισκοπείο. Το πρωί έγινε προσπάθεια να συναντηθούν με τον Σεραφείμ αλλά στάθηκε αδύνατον επειδή ο δεσπότης απουσίαζε – παραθέριζε –.

Η παραμονή του κόσμου πήρε την μορφή “απεργίας πείνας” έξω από το επισκοπείο. Την Τετάρτη 29 του μήνα ο Σεραφείμ τηλεφώνησε στον Γέροντα Αθανάσιο “οργισμένος” λέγοντάς του: «Πάρε τους αλήτες από κει, διότι θα έρθω, θα σε βγάλω τα ράσα και με τα χέρια μου θα σε ξυρίσω»!

Ο π. Αθανάσιος ψύχραιμα απάντησε: «Θα γίνει αυτό που θέλει ο Θεός, Σεβασμιώτατε…».

- «Ποιος Θεός – ανταπάντησε ο Σεραφείμ –. Εγώ είμαι ο Θεός της Λάρισας».

Την Παρασκευή το μεσημέρι (3 μ.μ.) έφθασε με ταξί ο αρχιερατικός π. Αθ. Ρίζος με έγγραφο του μητροπολίτου που δήλωνε ότι δεν θα ξαναενοχλήσει το μοναστήρι.

Υπάρχουν τόσα πολλά!... “επιλείψει με διηγούμενον ο χρόνος”.

Έτσι φθάσαμε στις 13 Σεπτεμβρίου 1989, παραμονή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Μετά από μία περιπετειώδη αρχιερατεία ο Σεραφείμ βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιό του. Φεύγοντας πήρε “μαζί του” περί τα 49 ακίνητα, δικά του και της αδελφής του (διαμερίσματα, καταστήματα, οικόπεδα, αγροτεμάχια) εκτός από τις βίλες του Μαραθώνα, της Εκάλης και το διαμέρισμα με γκαράζ στη Λυών της Γαλλίας, και τα μετρητά στις τράπεζες (αναδημοσιεύουμε στη σελ. 13 άρθρο μας με την περιουσία του Σεραφείμ που δημοσιεύθηκε στο φ. 189, Φεβρ. 2013).

Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, για να μην ξεσκεπαστεί ο βόθρος και βρωμίσει η Ελλάδα, ήθελε πάση θυσία να στείλει στη Λάρισα άνθρωπο δικό του να καλύψει τα σκάνδαλα. Ο πιο κατάλληλος για την περίσταση ήταν ο Δημήτριος Μπεκιάρης που διετέλεσε για χρόνια Πρωτοσύγκελός του.

Η ΛΑΡΙΣΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙ

7. – Ο πιστός λαός της Λάρισας επαναστάτησε και γεμίζοντας με αεροπανώ, αφίσες και φέιγ-βολάν την πόλη, ζητούσε την επαναφορά του π. Θεολόγου στη μητρόπολη, απ’ την οποία βίαια εκδιώχθηκε από τον Σεραφείμ και Ιωαννίδη. Στις 8 Οκτωβρίου 1989 γίνεται ογκωδέστατη συγκέντρωση στον κινηματογράφο «ΟΛΥΜΠΙΑ» από 3.000 περίπου Λαρισαίους με την παρουσία βουλευτών, πολιτευτών, δημοτικών συμβούλων, επιστημονικών και κοινωνικών φορέων. Ακολούθησαν ομιλίες κατατοπιστικές, θερμά συνθήματα, τηλεγραφήματα συμπαράστασης απ’ όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνεχίστηκε για τελείωσε η εκδήλωση αυτή με πορεία ως τη Νομαρχία και επίδοση ψηφίσματος για την επαναφορά του π. Θεολόγου.

Αντίθετα ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ δήλωνε, ότι: «δεν ιδρώνει το αυτί του…». Δύο ημέρες αργότερα (10-10-89) έγιναν εκλογές και “εκλέγεται” ο άνθρωπός τους, που υποσχέθηκε να σκεπάσει την βρωμιά και να βουλώσει τις τρύπες του βόθρου, ο Δημήτριος Μπεκιάρης. Οι αντιδράσεις του κόσμου υπήρξαν μεγάλες και έντονες.

Ακολούθησε η χειροτονία του την Κυριακή 15 Οκτωβρίου. Αυτό που έγινε είναι αδύνατον να περιγραφεί. Η χειροτονία διακόπηκε για μισάωρο, τα βημόθυρα και η Ωραία Πύλη σφραγίστηκαν από μέσα και οι συμμετέχοντες αρχιερείς άρχισαν να ξεντύνονται για να αποχωρήσουν. Ο Σεραφείμ βλέποντας αυτό το φαινόμενο άρχισε να τους βρίζει με τέτοια φρασεολογία που αδυνατούμε να την γράψουμε.

Ο Τύπος την επομένη έγραφε: «Μονομιάς το “άξιος” του Αρχιεπισκόπου κάλυψαν ουρλιαχτά και φωνές απαντώντας με τη λέξη “ΑΝΑΞΙΟΣ”, που για τρεις σχεδόν ώρες δονούσε την ατμόσφαιρα…

Προς στιγμήν φάνηκε να εκφράστηκε ένας δισταγμός πολλών μητροπολιτών για το αν θα έρπεπε να διακόψουν ή όχι την χειροτονία» (εφ. “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, 16/10/89).

Στη Λάρισα ο Δημήτριος ήρθε στις 8 Φεβρουαρίου 1990, στις τρεις τα ξημερώματα με μεγάλη συνοδεία αστυνομικών και ΜΑΤ. Σε ερώτημα δημοσιογράφου, γιατί ήρθε χαράματα, πήρε την απάντηση!

- «Ήρθα πρωινές ώρες γιατί και στο Μοναστήρι που ήμουν ηγούμενος σηκωνόμουν πάντα πρωί…». Για την καθυστέρηση της άφιξής του είπε: «Και ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς έκανε 3 ½ χρόνια να πάει στη Μητροπολιτική Περιφέρειά του…» (“ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, 9-2-90).

ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Η μικρή παραμονή του και η πορεία έδειξαν τους πραγματικούς σκοπούς και στόχους που είχαν από χρόνια οι σκοτεινές δυνάμεις με το εκκλησιαστικό κατεστημένο για το Μοναστήρι του Αγ. Δημητρίου Στομίου και τον Γέροντα π. Αθανάσιο, επειδή τους χαλούσε τα άνομα σχέδιά των.

Αναφέρουμε μερικά αποσπάσματα των δηλώσεων Δημητρίου: «Είναι ψεύτες! Είναι συκοφάντες!... Είναι άνθρωποι που δεν πιστεύουν πουθενά, παρά μόνον στον γέροντά τους… (π. Αθανάσιο). Αλλά θα δείτε ποιο θα είναι το τέλος του γέροντά τους!...» (“ΗΜΕΡ. ΚΗΡΥΚΑΣ” 1-5-90).

«Ο υποκινητής είναι ένας, ενώ οι άλλοι είναι θύματά του. Αυτός ο ένας, τον κατονομάζω, είναι ο ηγούμενος της μονής Αγ. Δημητρίου Στομίου Λάρισας, ο Αθανάσιος Μυτιληναίος, τον οποίο θα καλέσω σε απολογία» (“ΤΑ ΝΕΑ” 16-5-90).

«Βατερλώ των εκκλησιαστικών οργανώσεων που διασύρουν την Εκκλησία… πίσω από τους διαδηλωτές κρύβεται ο ηγούμενος του Αγίου Δημητρίου Στομίου Αθανάσιος Μυτιληναίος» (“ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ” 18-5-90).

Και σε κήρυγμα στην Παναγία Φανερωμένης στον Τύρναβο δήλωνε: «… Αντί οποιουδήποτε τιμήματος θα μείνω. Και να γνωρίζουν ότι μόνον εάν δουν τον σβέρκο τους, τότε θα φύγει ο Δημήτριος από τη Λάρισα» (30-4-90).

Η λαϊκή παροιμία λέει: «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις». Και ο Όμηρος: «Άλλαι μεν Βουλαί ανθρώπων, άλλα ο Θεός κελεύει».

Δεν γνωρίζουμε αν ο Δημήτριος είδε το σβέρκο του και έφυγε από τη Λάρισα, αλλά και το μοναστήρι δεν το διέλυσε όπως είχαν πολλοί καημό ούτε τον γέροντα πρόλαβε να τον καλέσει σε απολογία! Ο Δημήτριος νύχτα ήρθε, νύχτα έφυγε!

Το δεσποτικό μαγειρείο δεν τα έβαλε κάτω και έστειλε τώρα τον “ήπιο” Ιγνάτιο Λάππα να “ποιμάνει” τα αποίμαντα της Λάρισας που τους ήταν «κάρφος εν οφθαλμώ». Τί πέτυχε ο ψευτο-πράος και ψευτο-καλοκάγαθος Ιγνάτιος; Ό,τι δεν κατόρθωσαν 40 χρόνια όλες οι οργανωμένες δυνάμεις μαζί! Δηλαδή, να διασπάσει την αδελφότητα, να αποδυναμώσει την ισχύ τους και να διχάσει τον λαό του Θεού!

Εδώ έχει πλήρη εφαρμογή η ρήση: «Αν η καρδιά σου είναι ένα Ηφαίστειο, πώς περιμένεις να ανθίσουν εκεί λουλούδια;» (Χαλίλ Γυριμπλάν, φιλόσοφος 1883-1931). Αυτός ήταν ο δεσπότης Ιγνάτιος Λάππας.

ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΑ ΚΟΠΛΙΜΕΝΤΑ;

Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα “άγιε” Λαρίσης κ. Ιερώνυμε. Οι Αγωνιζόμενοι Χριστιανοί της Λάρισας σας υποδέχθηκαν με αγάπη διότι στις καρδιές τους πρυτάνευε η γνήσια αναζήτηση του θελήματος του Θεού, η δε εφημερίδα μας σε άρθρο με τίτλο «ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ α΄» «Ο ΝΕΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΑΡΙΣΑΣ» (ένα φύλλο της ιστορίας λευκό), σας παρουσίασε με αδρές γραμμές τα της μητρόπολης Λάρισας, και τι ανέμενε από εσάς το πλήρωμα της Θεοσώστου μητροπόλεως (το αναδημοσιεύουμε σελ. 13 να το θυμηθούν όσοι το ξέχασαν ή δεν το διάβασαν ).

Από τότε επέβαλα στον εαυτό μου μια μακρά σιωπή. Θεώρησα πως έπρεπε να δώσω στον λογισμό μου τα περιθώρια για απόλυτα νηφάλιες σκέψεις, και σεις τα αναγκαία περιθώρια να ξεδιπλώσετε τον εαυτόν σας και την ποιότητα του έργου σας.

Δεν σας κρύβω, “άγιε” δέσποτα, ότι σε όλο αυτό το διάστημα ταλαντεύτηκα πολύ. Οι προβληματισμοί, ανησυχίες και ενοχλήσεις των μελών της Εκκλησίας ήταν μεγάλες (Ρόταρυ, σκάνδαλα οικονομικά, Συναγωγή, πανηγύρια, αδιαφάνεια, στελεχώσεις κ.ά.) και στον ορίζοντα δεν φάνηκε καμμιά καινούργια προοπτική, μήτε σαν καινούργια δημιουργία, ούτε διάθεση επιστροφής στην καθαρή κοίτη της εκκλησιαστικής πορείας.

Σ’ αυτή τη στιγμή, μετά από όσα συνέβησαν και για τα όσα ίσως πρόκειται να συμβούν μπορώ να σας μιλήσω ανοικτά και ελεύθερα, να ξεδιπλώσω τις πληγές και τις ανησυχίες.

Όλοι οι άνθρωποι γράφουμε ιστορία θετική ή αρνητική, σελίδες γεμάτες χυμούς πνεύματος ή κατάστικτες από ανομήματα.

Γι’ αυτό θα με συγχωρήσετε, “άγιε” δέσποτα, αν αναγκαστώ να επικαλεστώ συμπεριφορές ή δραστηριότητες συγκεκριμένων προσώπων. Η αναγραφή αυτή αποτελεί για μένα μια πράξη οδυνηρή, ωστόσο είναι αναγκαία και αναπόφευκτη.

Δίνοντας μορφή στους προβληματισμούς μου και στην κριτική μου, δε διεκδικώ το αλάθητο. Είναι πολύ πιθανόν να σφάλλω. Θα είμαι όμως ευτυχής αν ο αντίλογός σας αποδείξει με συλλογισμούς αδιαμφισβήτητους και με ντοκουμέντα αδιάσειστα την πλάνη μου.

Σεβασμιώτατε π. Ιερώνυμο, μετά την επίσημη τελετή της ενθρόνισής σας κάνατε δύο κινήσεις τιμητικής παραστάσεως και ευχαριστιακής λειτουργίας, και… όχι, συναινετικά κομπλιμέντα φαντάζομαι. Πρώτον το Τρισάγιο στο τάφο του μακαριστού Ιγνατίου και το απόγευμα της ίδιας ημέρας τα Τρισάγια στους τάφους των μακαριστών π. θεολόγου και του γέροντος π. Αθανασίου στο μοναστήρι. Εκεί στον πληθωρικό σας λόγο τονίσατε: «Εδώ υπάρχουν οι τάφοι δύο αγίων. Μέχρι η Εκκλησία καθιερώσει τα απολυτίκιά τους εμείς θα ψάλουμε τρισάγια (αυτή ήταν περίπου η τοποθέτησή σας).

πρωτοσ ΜΕΓΑΛΟΣΤΑΥΡΟΣ

Δεν πρόλαβε όμως να “ροδίσει” η άλλη μέρα και σπεύσατε να βραβεύσετε με ΜΕΓΑΛΟΣΤΑΥΡΟ Κληρικό που βιαιοπράγησε στον γέροντα επίσκοπο π. Θεολόγο μέσα στο ιερό θυσιαστήριο και μάλιστα κατά την φρικτή ώρα της Θείας Λειτουργίας» (Αγώνας Νο 250-1, Απρίλ. 2018). Αν βρείτε την υπομονή και την αντοχή να ξεφυλλίσετε τις εφημερίδες της επίμαχης περιόδου (1992-1996), θα αιφνιδιαστείτε μπροστά στα απροσδόκητα γεγονότα και πρωτόγνωρα φαινόμενα που έγιναν. Τί πρώτο και τί δεύτερο να αναφέρουμε: Ότι χτυπούσαν πένθιμα τις καμπάνες εκεί που θα χοροστατούσε ο π. Θεολόγος; Ότι κλείδωναν τους ναούς; Ότι μάζευε τους Ιερείς και τους κατέβαζε στην Αθήνα ζητώντας από τον αρχιεπ. Σεραφείμ την καθαίρεση του Πασχαλίδη (έτσι αποκαλούσε τον π. Θεολόγο); Ότι έστελνε κείμενα στην Ιερά Σύνοδο με πλαστογραφημένες υπογραφές; (βλέπε: μικρό μέρος, φωτο- διαψεύσεις). Σήκωσε ακόμα και παντιέρα στον “τοποτηρητή” που όρισε η Ι. Σύνοδος για τη Λάρισα. Δύο ενδεικτικά περιστατικά: «Ερωτηθείς – γράφει η εφημερίδα – ο π. Νικόδημος… για τις πένθιμες κωδωνοκρουσίες, είπε στους δημοσιογράφους τα εξής: “Από νωρίς, ο κ. Δαμασκηνός – επίσκοπος Φθιώτιδος – μου ζήτησε να φύγω απ’ το ναό, αν έρθει ο κ. θεολόγος και οι άλλοι ιερείς. Τότε εγώ του είπα «Δεν φεύγω, καθαιρέστε με!» (“ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” 21-5-1993).”

Ο τοποτηρητής Δαμασκηνός Φθιώτιδος με έγγραφο τον επιτίμησε λέγοντας: «Δια του παρόντος γνωρίζομεν υμίν, ότι, την εορτήν του Αγ. Αχιλλείου θα χοροστατήσει ο Σεβ. Θεολόγος ο οποίος και θα κινείται εις την Ι. Μητρ. Λαρίσης ως και μέχρι σήμερον.

Επληροφορήθην μετά λύπης ότι, τινές των κληρικών περιέρχονται την Μητρόπολιν και απαιτούν πιεστικώς όπως υπογράφουν κείμενον εις ό ο Σεβ. Θεολόγος δεν αναγνωρίζεται ως Μητροπολίτης Λαρίσης.

Καταδικάζομεν την ενέργειαν αυτήν ως και άπασαν οιανδήποτε ενέργειαν τοιαύτης φύσεως» (ο Τοποτηρητής Φθιώτιδος Δαμασκηνός –Λαμία 10-5-1994).

Τί έκανε ο πρωτοσύγκελλός του; Τον αγνόησε σε ό,τι του επισήμανε και συνέχισε την συλλογή υπογραφών.

Τα περιστατικά ατελείωτα, επιδρομή σκληρότητας, κύμα αφρισμένο, οι πράξεις που έγιναν δεν αντέχουν στον έλεγχο της ιστορίας.

Σε ένα σας δίνω “δίκαιο”, π. Ιερώνυμε, στο ότι αναγνωρίσατε, έστω και με τέτοια καθυστέρηση, ότι ο π. Νικόδημος αδικήθηκε από την Εκκλησία, και εσείς, που χρόνια βρίσκεστε στα γραφεία της Ιεράς Συνόδου, το γνωρίζατε αυτό από πρώτο χέρι, ενώ εγώ από δεύτερο και συγκεκριμένα από τον Τοποτηρητή Φθιώτιδος Δαμασκηνό, ότι, του έταξαν, άμα τελειώσει με την υπόθεση Θεολόγου, θα τον κάνουν δεσπότη! Συνήθως ο Σεραφείμ ήταν συνεπής στο λόγο του (sic). Όταν όμως ο π. Νικόδημος υπενθύμισε στον αρχιγραμματέα Δαμασκηνό Καρπαθάκη το τάξιμο, αυτός του απάντησε, ότι την αποστολή που τον ανέθεσαν δεν την τελείωσε!!! Και ποια ήταν η αποστολή του…; Θου Κύριε…

Διαβάστε και κλάψτε με τα γραφόμενα στον τύπο: «Το “καζάνι” στην Τοποτηρητεία της Ιεράς Μητρόπολης Λάρισας “σιγόβραζε” από τα Χριστούγεννα, “κόχλαζε” τη Πρωτοχρονιά και η “έκρηξη” έμελλε να σημειωθεί τα Θεοφάνεια, βγάζοντας στη φόρα το παρασκήνιο μιας “ανίερης” διαμάχης, που παραπέμπει ευθέως σε βυζαντινού τύπου ίντριγκες, στους κόλπους της “επίσημης” τοπικής Εκκλησίας».

«Έπεσε σαν “βόμβα” η παραίτηση του πρωτοσύγκελου αρχιμ. π. Νικοδήμου Γαλιάτσου, ο οποίος, κυριολεκτικά, τα… “βρόντηξε” εξοργισμένος από την “προσβλητική συμπεριφορά”…».

«… σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, αφορμή στάθηκε η μομφή που διατύπωσε σε βάρος του στην Ιερά Σύνοδο ο Σεβ. Κ. Ιγνάτιος, φθάνοντας σε σημείο να τον κατηγορήσει ότι “εποφθαλμιά τον δικό του μητροπολιτικό θρόνο” και πως “συντηρεί το θέμα με τον τρόπο που ασκεί την πρωτοσυγκελλία”… με απώτερο σκοπό ν’ αναρριχηθεί αυτός (ο π. Νικόδημος) στο θρόνο…» (“ΗΜΕΡ. ΚΗΡΥΚΑΣ” 10-1-96).

Έχομεν χρείαν άλλων μαρτύρων, π. Ιερώνυμε;;;

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣΤΑΥΡΟΣ

Δεν πρόλαβε να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός από το πρώτο βραβείο –μεγαλόσταυρο – στον “αδικηθέντα” ιερέα – τ. πρωτοσύγκελλο – και μας ήλθε, Σεβασμιώτατε, η δεύτερη κατραπακιά.

Δεύτερο βραβείο – ΜΕΓΑΛΟΣΤΑΥΡΟΣ – σε διώκτη του π. Θεολόγου. Στον πρώην προϊστάμενο του μητροπολιτικού ναού αγ. Αχιλλείου π. Παναγιώτη για το “μεγάλο έργο και προσφορά του” προς την Εκκλησία.

Ποιο ήταν το έργο και προσφορά του στην περίοδο Θεολόγου (1992-1996);

Για τη μεγάλη του αυτή προσφορά, πριν από εσάς Σεβασμιώτατε Ιερώνυμε, τους βράβευσε ο μοιχεπιβάτης Ιγνάτιος. Τον μεν Νικόδημο τον τοποθέτησε Πρωτοσύγκελλό του, τον δε π. Παναγιώτη τον εγκατέστησε αρχιερατικό.

Τον πρώτο καιρό που ο π. Θεολόγος πήγε να λειτουργήσει το μητροπολιτικό ναό (άγιο Αχίλλειο) βρέθηκε σε κλειδωμένο ναό. Μετά αντιμετώπισε το κλειστό ιερό βήμα, σε συνέχεια δεν υπήρχαν ιερά σκεύη, Οι ψάλτες μόνιμα δεν συμμετείχαν σε Θεία Λειτουργία του Θεολόγου, οι εκκλησιαστικοί επίτροποι ήταν εξαφανισμένοι. Τον χειμώνα λόγω ‘’έλλειψης’’ πετρελαίου λειτουργούσαν το σύστημα του «δροσερού» αέρα.  Με το που πατούσε ο π. Θεολόγος στον Άγιο Αχίλλειο να λειτουργήσει διέκοπταν τη ραδιοφωνική μετάδοση της και κατέφθαναν, πυροσβεστικό όχημα και ασθενοφόρο στο προαύλιο του ναού. Χάθηκε παραδόξως η φορητή μεγάλη εικόνα του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου που αναρτούσαν στη γιορτή του.

Κάποια ημέρα που λειτουργούσε ο π. Θεολόγος βρέθηκε σχεδόν στον αέρα το αριστερό βημόθυρο με όλες τις βίδες των μεντεσέδων να λείπουν. Ευτυχώς εξ αιτίας της παρατηρητικότητας κάποιου Αγωνιζόμενου αποφεύχθηκε κάτι δυσάρεστο. Διότι αν έπεφτε το τεράστιο σε βάρος και όγκο αυτό βημόθυρο, το ευρισκόμενο έναντι της Προσκομιδής όπου ο π. Θεολόγος από νωρίς το πρωί διάβαζε χιλιάδες ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων, φαντάζεσθε τί θα γίνονταν;

Θα προτιμήσω να μην προχωρήσω σε ευρύτερη ανάλυση, διότι τα αποθηκευμένα γεγονότα ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας. Η ιστορία είναι σκληρός και αδυσώπητος μάρτυρας. Έχει καταχωρήσει - σε όλη την εκκλησιαστική πορεία - περιστατικά  συναλλαγής τραγικά. Έχει αποτυπώσει εξαγορές συνειδήσεων, απάτες σχεδιασμένες και πληρωμένες με το ατιμωτικό τίμημα φθηνών διευκολύνσεων ή παροχή αξιωμάτων και αργυρίων σε σκοτεινά παρασκήνια.

Ώρες-ώρες έρχονται στην οθόνη του λογισμού μου δραματικές σκηνές που βίωσα στο ιερό βήμα του Αγίου Αχιλλείου. Το φαντάζομαι ως το Πραιτώριο και τον π. Θεολόγο στη θέση του Χριστού, σιωπηλό, σταθερό, φορτωμένο πόνο και οδύνη. Να εμφανίζεται την ώρα της Θείας Λειτουργίας από το πουθενά ένα οργισμένο “πλήθος” παπάδων, με κραυγές, χλευασμούς και σπρωξίματα προκειμένου να τον εξουθενώσουν, φαινόμενο πρωτόγνωρο για κείνον και για την δική μου εμπειρία.

Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ

ΤΟΝ ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟ

Το τσούρμο έκανε ό,τι έκανε, και μετά έφυγε από την νότια εξωτερική πόρτα του ιερού. Ο π. Θεολόγος κοντοστάθηκε για λίγο. Τον είδα που έριξε ένα πονεμένο βλέμμα στο σταυρό του Κυρίου, με το ακάνθινο στεφάνη και συνέχισε σιγά-σιγά πάλι τη Θεία Λειτουργία. Ιχνογραφώντας τα αισθήματα του προσώπου του μου φάνηκε σαν να ανηφόριζε προς τον κρανίου τόπο. “Παρεδίδοτο, μάλλον δε εαυτόν παρεδίδου”. Άκρα σιωπή, στιγμές συγκλονιστικές, λες και ο ουρανός ιερουργούσε στη γη. Ακούστηκε η φωνή: «Λάβετε, φάγετε, τούτο μου εστί το σώμα…». Αμήν. «Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου…». Αμήν. «Τα σα εκ τω σων σοι προφέροντες…». Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, όταν ακούστηκε η φωνή του διάκου. «Ευλόγησον, δέσποτα τον άγιον άρτον» ο επίσκοπος ελαφρά σκυμμένος: «Και ποίησον τον μεν άρτον τούτον, τίμιον σώμα του Χριστού σου». Αμήν. 

Ο διάκος: «Ευλόγησον, δέσποτα, το Άγιον Ποτήριον…». «Το δε εν τω ποτηρίω τούτω τιμίον αίμα του Χριστού σου». Αμήν. Ο διάκος: «Ευλόγησον, δέσποτα αμφότερα τα άγια…». «Μεταβαλών τω πνεύματί σου τω αγίω». Αμήν, αμήν, αμήν. Και ξαφνικά έμεινα έκθαμβος βλέποντας τον π. Θεολόγο σαν ένα συνοδοιπόρο και συμπαραστάτη στην αιμοτόβρεχτη πορεία του Χριστού, να τρέχει από το μέτωπό του ο ιδρώτας ως θρόμβος αίματος! Ένα θέαμα ΦΟΒΕΡΟ... ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!!!

«Μετά φόβου Θεού…». Βγήκαν τέσσερις ιερείς να κοινωνήσουν. Ο π. Θεολόγος ακούμπησε σε μια πολυθρόνα. Ήταν η μόνη στιγμή που κάθισε. Με φώναξε κοντά του. Ήταν από τις σπάνιες φορές που δεν είπε λέξη. Το βλέμμα του για αρκετά λεπτά ήταν καρφωμένα στον εσταυρωμένο Χριστό. Κάποια στιγμή αντιλήφτηκα δάκρυ να κυλάει από τις κόγχες των ματιών του. Να… ήταν δάκρυ αγάπης, άλγους, λύπης, δεν γνωρίζω τι είχε μπροστά του. Ωστόσο τα γεγονότα που προηγήθηκαν κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, πρέπει να τον άγγιξαν, να του χτύπησαν σαν καρφιά την καρδιά του, να προκάλεσαν το νυγμό της συμπόνιας, σφίξιμο στο στήθος και τη ροή των δακρύων.

Φθάνει! – Φθάνει! π. Ιερώνυμε. Δεν μπορεί στο χώρο αυτό να γίνει το μνημόσυνό του. Διότι και με το κερί να ψάξουμε δεν θα βρούμε κάτι το θετικό που να δικαιολογεί την απόφασή σας. Εδώ δέχθηκε το “στεφάνι των ακανθών” και το “όξος” του μίσους. Συνεπώς ούτε με το επιχείρημα της “αγάπης” μπορεί κάτι τέτοιο να σταθεί. Και το βασικότερο δεν μπορείτε να συνταιριάσετε αυτά τα δύο στο ίδιο ταμπλώ. «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέζεται και του ετέρου καταφρονήσει» (Ματθ. 6, 24).

Ή οι διώκτες του π. Θεολόγου είχαν δίκαιο ή ο Θεολόγος. Δεν μπορεί να έχουν και οι δύο. Μήπως κάνω λάθος;

Το επιχείρημα που επικαλεστήκατε ότι ο π. Θεολόγος διετέλεσε μητροπολίτης Λάρισας και πρέπει να γίνεται μνημόσυνό του στο μητροπολιτικό ναό δεν ευσταθεί όπως προαναφέραμε. Η επιμονή στην άποψή σας σημαίνει ότι ή δεν γνωρίζατε τα προηγηθέντα ή τα γνωρίζατε και άλλοι λόγοι σας το επέβαλαν.

Αν το ξεχάσατε σας το υπενθυμίζουμε: “οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι” του ναού είναι ακόμα οι ίδιοι, που μέσα στο Πραιτώριο τον λάκτιζαν, τον λοιδορούσαν και δεν τον αναγνώριζαν ως νόμιμο και κανονικό μητροπολίτη “εις τύπον και τόπον Χριστού” και που ακόμα δεν τον αναγνωρίζουν!

Μήπως είδατε κάποια μετάνοια ή να έχουν εκφράσει ανοιχτά κάποια συντριβή για το κακό που έκαναν στον άκακο Θεολόγο ή το σκανδαλισμό που προκάλεσαν στις συνειδήσεις απλών ανθρώπων, αλλά και την ταλαιπωρία στην οποία υπέβαλαν με τις ψεύτικες καταγγελίες σε πνευματικά παιδιά του π. Θεολόγου; Εμείς πάντως δεν είδαμε! Προς τί συνεπώς να γίνει εδώ (αγ. Αχίλλειο) και από τους σταυρωτές του το μνημόσυνο;!!!

Τα μνημόσυνα γίνονται εκεί που βρίσκεται ο τάφος του κοιμηθέντος. Οπουδήποτε αλλού διαβάζονται τρισάγια. Εξ άλλου αυτή ήταν και η επιθυμία του π. Θεολόγου να ενταφιαστεί στο μοναστήρι και όχι σε κάποιο κοιμητήριο της πόλης ή χωριού, ή στο προαύλιο κάποιου Ναού.

Εξ άλλου το θαύμα του Αγίου Φωτός, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο την ημέρα Αναστάσεως, βγαίνει μέσα από τον Πανάγιο Τάφο και όχι από κάποια άλλα σημεία ή περιοχές που περπάτησε, δίδαξε, θαυματούργησε ο Κύριός μας.

Και το θαυμαστό γεγονός του 1549 με τους Αρμένιους που κλειδώθηκαν να πάρουν αυτοί το Άγιο Φως, αυτό πάλι βγήκε μέσα από κολώνα στον ίδιο ναό. Όλα αυτά μαρτυρούν ότι ο τάφος είναι σημείο αναφοράς.

Όσον αφορά το μνημόσυνο του Γέροντα π. Αθανασίου – ότι πρέπει να γίνεται στον Αγ. Χαράλαμπο γιατί εδώ εργάστηκε, η επιχειρηματολογία σας, Σεβασμιώτατε, στην αρχή φάνηκε στον λαό ως ιδέα σωστή. Τα ιστορικά δεδομένα που επικαλεστήκατε και αυτά έδειχναν πειστικά. Όμως ο αρχαίος Δημοσθένης είπε: “Προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται”. Γιατί ο γέροντας διώχθηκε με τον χειρότερο τρόπο που αποτέλεσε και τη χαριστική βολή της υγείας του. Αλλά και πνευματικά παιδιά του που πήγαιναν να εκκλησιαστούν τα επιτιμούσαν ώστε να μην ξαναπάνε στο ναό. Προς τον π. Ευθύμιο, που έκτισε αυτόν τον περικαλή ναό συμπεριφέρθηκαν τόσο απαξιωτικά (επείδή ηταν αρχιερατικός του π. Θεολόγου) ώστε έφτασαν να αλλάξουν τις κλειδαριές για να μην έχει πρόσβαση ούτε για την εξομολόγηση!

Προς τί λοιπόν να γίνεται εδώ το μνημόσυνο του μακαριστού Γέροντα π. Αθανασίου;

ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ… Η ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ

“Άγιε” δέσποτα Ιερώνυμε, για χρόνια διάφορες δυνάμεις βυσσοδομούσαν ανοιχτά και παρασκηνιακά να διαλύσουν την έπαλξη της Ορθοδοξίας το Ιστορικό Μοναστήρι του Αγ. Δημητρίου Στομίου.

Ξεκίνησαν έναν αγώνα σκληρό που στην αρχή φάνηκε ότι τον κέρδισαν, με την απομάκρυνση του π. Θεολόγου το 1974. Μετά, από δω και πέρα, τα υπόλοιπα τα υπολόγιζαν σχετικά εύκολα. Στο χρόνο επάνω, επεδίωξαν να γκρεμίσουν το υποστύλωμα, τον γέροντα π. Αθανάσιο. Όμως έπεσαν σε γρανιτένιο βράχο. Τότε παρέκαμψαν το βράχο, και κινήθηκαν ύπουλα, και μέσα στο σκοτάδι προσπάθησαν να κόψουν τις ρίζες που ζωογονούσαν το μοναστήρι, δηλαδή το λαό του Θεού. Τότε απαγόρευσαν τον γέροντα π. Αθανάσιο να κατεβαίνει στη Λάρισα για ομιλίες, εξομολογήσεις, κηρύγματα…

Τελικά και πάλι δεν κατόρθωσαν τίποτα, διότι ο λαός του Θεού ήταν ενωμένος και αντιστέκονταν σε κάθε ύπουλο βηματισμό που δούλευαν τα σκοτεινά κέντρα.

Ερχόμενος ο δεσπότης Ιγνάτιος Λάππας, που δεν δεσμεύονταν από γραπτούς και άγραφτους Νόμους, έφερε τα άνω-κάτω Το 2011 σε μια στιγμή - ίσως αδυναμίας - διέσπασε το μοναστήρι και δίχασε τον κόσμο.

Το γεγονός αυτό ο κ. Ιγνάτιος το πανηγύρισε δεόντως και το διαφήμισε ως ιστορικό γεγονός. Πρόβαλλε στα μέσα διαδικτυακής δικτύωσης το νέο μοναστήρι, την ενθρόνιση του ηγουμένου και την παρουσία δεσποτάδων και ηγουμένων, ως μέγα γεγονός. Γιατί το έκανε; Μη ρωτάτε!

Τέτοια πράγματα ούτε καν περνούσαν από το μυαλό του μακαριστού Γέροντα π. Αθανασίου. Έτσι νόμιζε ο κ. Ιγνάτιος ότι, με την διάσπαση θα στερέωνε τον θρόνο του.

Η σκοτεινή αυτή περίοδος (1996-2018) που έγραψε σελίδες απραξίας και ύποπτης διαχείρισης, έφτασε στο τέλος. Τα γεγονότα σάλπιζαν αλλαγή φρουράς. Έδειχνε ότι θα είχαμε γύρισμα σελίδας με πρόσωπα και νοοτροπίες καινούριες στις υπεύθυνες επάλξεις, και ότι θα άλλαζαν οι παλαιοί ύπουλοι στόχοι ώστε να κυριαρχήσει πλέον το πνεύμα του Θεού.

Δεν άργησε όμως να έρθει η απογοήτευση, όταν μια δεσποτική πρωτοβουλία κατάργησε τα ιερά μνημόσυνα (π. Θεολόγου και π. Αθανασίου) μεταφέροντάς τα στη Λάρισα με δικαιολογίες αδικαιολόγητες. Αυτό θα σημάνει η “απαρχή του τέλους”, καθότι κόβονται  πλέον οι δεσμοί μεταξύ λαού και μοναστηριού. Με την “αγαθή” αυτή κίνηση ο Σεβασμιώτατος κ. Ιερώνυμος δεν προσπαθεί να κόψει μόνο τις ρίζες (που άλλοι επί χρόνια προσπαθουσαν αλλ’ απέτυχαν γιατί οι ρίζες ήταν βαθιές…) αλλ’ επιδιώκει το ξεφλούδισμα του δένδρου ώστε να μην υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας, ο κόσμος να σταματήσει σιγά -σιγά να πηγαίνει στο μοναστήρι με αποτέλεσμα να αρχίσει οικονομικά να μαραζώνει, και να χάνει τη χαρισματική του καρποφορία.

Για όλους αυτούς, που συλλογιούνταν έτσι είναι κάτι το αδιανόητο να συμβαίνει αυτό! Πώς, μετά από τόσα χρόνια με τέτοιες συκοφαντίες, και λάσπη που πέταξαν στο π. θεολόγο και στον Γέροντα π. Αθανάσιο, συγκεντρώνονται στο μοναστήρι τόσες εκατοντάδες άνθρωποι τις Κυριακές, και ιδιαίτερα τις ημέρες των μνημοσύνων μετά μάλιστα από 24 χρόνια όταν τάφοι “φημισμένων” δεσποτάδων έχουν ξεχαστεί ακόμα και από τους δικούς τους ανθρώπους από τον πρώτο χρόνο! Για δε μνημόσυνά τους (ή τρισάγια) να αποτελούν παλαιά ανάμνηση;

Δέσποτα π. Ιερώνυμε, “ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα”. Εάν, ό,τι κάνατε το κάνατε για το «ΚΑΛΟ» του πληρώματος της εκκλησίας του Χριστού και δεν είχε άλλους σκοπούς, τότε σαλπίσατε επιστροφή, ώστε τα μνημόσυνα να γυρίσουν εκεί που έχουν καθιερωθεί από χρόνια και που ήταν και η επιθυμίες των οσίων κοιμηθέντων πατέρων, και να αποκατασταθεί η τάξις και η αρμονία.

Εάν επιμένετε στην απόφασή σας, τότε να γνωρίζετε ότι ρίχνετε τη “ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ” στο μοναστήρι και η ιστορία που κρατάει το ζυγό της δικαιοσύνης και σταθμίζει τις ευθύνες, θα σας καταλογίσει στα κατάστιχά της,  ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ