Ἰσουράνια Μνήμη του Αδολου Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη (19 Ἰανουαρίου 1975)

Ἰσουράνια Μνήμη του Αδολου Μητροπολίτου Χαλκίδος
Νικολάου Σελέντη
(19 Ἰανουαρίου 1975)

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

.           Στὶς 19 Ἰανουαρίου ἐνθυμούμεθα ἐγκωμιαστικὰ καὶ παρακλητικὰ τὸν ἰσάγιο Μητροπολίτη Χαλκίδος, τὸν «μετ’ Ἀγγέλων συναγαλλόμενον», μακαριστὸ Νικόλαο Σελέντη.
.           Τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, τὸν φθάσαντα, ὄχι χωρὶς πόνους καὶ θυσίες, ἀπὸ τὸ «κατ’ εἰκόνα» στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν». Αὐτὸν ποὺ ἐργάσθηκε στὸν ἀγρὸ τοῦ Κυρίου φιλόπονα, αὐτὸν ποὺ διέπρεψε ὡς φοιτητής, ὅπως καὶ ἀργότερα ὡς Ἱερεύς, Κατηχητής, Ἱεροκήρυκας καὶ Ἐπίσκοπος, μὲ τὴν κενωτικὴ προσφορὰ καὶ ἀγάπη του, μὲ τὸ ἀκατάβλητο φρόνημά του, τὸν κατηχητικό του λόγο καὶ τὴν ὑπομονή του στὶς ἀντιξοότητες, τὶς ἀδικίες καὶ τῆς δυσκολίες τῆς ζωῆς.

.           Ὁ Νικόλαος ζοῦσε καὶ ἀνέπνεε γιὰ τὸν Χριστό μας, τὸ ἐφετὸ τῆς καρδιᾶς του, πρὸς τὸν ὁποῖο προσευχητικά, ἀδιάλειπτα ἔλεγε: Κύριε, σὺ εἶναι «λύχνος τοῖς ποσί μου καὶ φῶς ταῖς τρίβοις μου» (Ψαλμ. ΡΙΗ´ [118] 105). 

Στὸ φοιτητικὸ οἰκοτροφεῖο τῶν Ἀθηνῶν συνδέθηκε μὲ μεγάλες σύγχρονες μορφὲς τῆς στρατιᾶς τοῦ Ἰησοῦ. 

Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ ὁ νῦν μαζί του συναγαλλόμενος στὶς ἐπάλξεις τοῦ οὐρανοῦ, ὁσιώτατος Γέροντας Εὐσέβιος Βίττης. Αὐτόν, τὸν τότε Στέργιο, θαύμαζε γιὰ τὸ γνήσιο φρόνημά του, τὴν ἀγωνιστική του διάθεση, τὴν μαθησιακή του τελειότητα, τὴν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτῆρος. 

Τὸν θαύμαζε καὶ προσπαθοῦσε νὰ τὸν μιμηθεῖ στὸν ἔνθεο ζῆλο μεταποιώντας τὸν στίχο τοῦ Μεγάλου Κανόνος: «Ψυχή μου, ψυχή, μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις»; 

Ὁ Νικόλαος τὸν τότε Στέργιο χαρακτήρισε «Ραγιᾶ τοῦ μεγάλου ἰδανικοῦ του καὶ δοῦλο τοῦ Ἰησοῦ». Καὶ γι’ αὐτὸν ἔγραφε στὰ «Ξεσπάματα τῆς καρδιᾶς του»: «… ὁ Στέρ­γι­ος… Εἶ­ναι τό­σο κα­λὸ σκεῦ­ος γιὰ τὴν δι­α­κο­νί­α Σου… Εἶ­ναι θυ­σί­ας ἄν­θρω­πος… Δοῦλος τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Ψυ­χή μου, σὺ τί κά­νεις; Σ᾿ εὐ­χα­ρι­στῶ, Κύ­ρι­ε, γι­α­τὶ μοῦ χα­ρί­ζεις τέ­τοι­ους ἀ­δελ­φοὺς καὶ συ­νερ­γά­τες».
.           Ἐγκωμιαστικὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὰ λόγια τοῦ φίλου του, συναγωνιστοῦ του στὸ μετερίζι τῆς πίστεως, τοῦ παναξίου ἐν ζωῇ Μητροπολίτου Καρυστίας κ. κ. Σεραφείμ: 

«Ὁ Νικόλαος δέν προσέβλεπε οὔτε ἀπέβλεπε στήν δόξα τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἀκράδαντα πίστευε στήν μισθαποδοσία τοῦ Θεοῦ. Αὐτήν ποθοῦσε καί γιά αὐτήν ἐργάστηκε…. Μεταρσιωμένος κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας λατρείας ὁ ἴδιος ἒδινε καί ἔδειχνε καί στόν λαό τόν Οὐρανό μέ τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ καί ζῶσα λατρευτική του στάση. Δοσμένος ὁλόκληρος καί καταρτισμένος στόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀνέπτυξε τό κήρυγμα καί κατέστησε τόν ἄμβωνα κέντρο τοῦ Ναοῦ καί τοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ λαοῦ. Συνείχετο ἀπό τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης καί διαρκῶς ἐσκέπτετο καί ἀγωνιοῦσε γιά τήν σωτηρία τῶν ἐμπεπιστευμένων εἰς αὐτόν ψυχῶν “ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε” καί γιά τοῦτο δέν ἔδινε “ὕπνον τοῖς βλεφάροις καί νυσταγμόν τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ”. Ὁ Νικόλαος ὑπῆρξε τύπος τῶν πιστῶν “ἐν ἔργῳ, ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἁγνείᾳ”. Ἡ ψυχή του, ἐξαγνισμένη καί ἐξαγιασμένη, ἦτο δοχεῖον καί λύρα τοῦ Πνεύματος. Ἡ καρδιά του, καθαρή καί ἀγαθή, ἦτο ἐργαστήριον καί πηγή ἀστείρευτη καλῶν ἔργων καί λόγων. Τό χέρι του , πάντα ἀνοιχτό, νά μοιράζει γιά νά δίνει ὅλα τά δικά του καί ὅλα ὅσα οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἔβαζαν στό χέρι. Ἔμεινε διά βίου καί ἔφυγε ἐκ τοῦ βίου πτωχός καί ἔτσι ἀνεδείχθη ὅτι ἀξίως τοῦ ὀνόματος (τοῦ ἁγίου Νικολάου) ἐπολιτεύθη. Ὁ Νικόλαος, ἄν καί ἔζησε ἐπί τῆς γῆς ὀλίγα χρόνια, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς. Ἐδοκιμάσθη ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ καί ἔλαμψε μέ τήν ὑπομονή του, τήν ἀνεξικακία του, τήν ἐν γένει ἀρετή του. Τόν Νικόλαο δέν μπορεῖς νά τόν γνωρίσεις ἀπό τήν περιγραφή καί μάλιστα τήν σύντομη καί περιληπτική. Τόν Νικόλαο, μόνο ἄν τόν εἶχες ζήσει ἀπό κοντά, θά μπορέσεις νά τόν ἐννοήσεις καί νά τόν ἐκτιμήσεις. Μέ τήν ὡραία του μορφή, τό ἀνεπιτήδευτο χαμόγελο, μέ τήν μεγάλη του καρδιά καί τήν ἁγιασμένη του ψυχή,ὅπως μᾶς ἔδινε τήν ζωή του,θά μᾶς δίνει τήν εὐχή του, πού τόσο τήν ἔχομε ἀνάγκη. Καί τήν προσευχή του,διότι “πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη”».           

Προσευχητικὰ τὸν Μητροπολίτη Νικόλαο ἐνθυμούμεθα, ἀφοῦ τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἀξιώσει καὶ ἐμᾶς νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστό μας, ὅπως Ἐκεῖνος. Ἂν τὸ πετύχουμε αὐτὸ τότε ὅλη ἡ ζωή μας θὰ εἶναι χριστοκεντρικὴ καὶ θὰ δοξάζεται καὶ ἀπὸ ἐμᾶς, ὅπως δοξάσθηκε καὶ ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Ἅγιο Χαλκίδος, Νικόλαο Σελέντη, «ὡς ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ματθ. ϛ´ 10).

 Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας