Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2018


1 σχόλιο:

  1. "Ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τὴς Ἑλλάδος ὀφείλει νὰ ἐνεργοποιηθεῖ καὶ νὰ ἐστιάσει τὸ ἐνδιαφέρον της σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς σλαβόφωνους Μακεδόνες, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι δὲν εἶναι Σλάβοι ἀλλὰ ἀπόγονοι τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου (σημ. ἅρα Ἔλληνες, διότι ὑπάρχουν ἄλλοι, Σκοπιανοί, ποὺ ὁμολογοῦν ὅτι εἶναι Σλάβοι, Ἀλβανοί, Βούλγαροι, Ρομά, Βλάχοι κ.ἄ.) διότι μὲ σωστοὺς χειρισμοὺς τὸ μεγαλύτερο μέρος αὐτῶν εἶναι ἄμεσα ἐπανακτήσιμο ἐθνικὸ ὑλικό..." (Στρατηγός ἐ.ἀ. Νικόλαος Γρυλλάκης, 2005, πηγή: βιβλίο "Απὸ πρῶτο χέρι"). Ἄν ἔχουμε εὐκαιρία θὰ ἀπομαγνητοφωνήσουμε ἢ πληκτρολογήσουμε ἀντίστοιχα ἀποσπάσματα συνεντεύξεων καὶ κειμένων τοῦ Ν.Γ.

    Καὶ ἐπειδὴ τὸ "Σλαβόφωνοι Μακεδόνες" θὰ παρεξηγηθῇ, προκαταλαμβάνουμε ὅτι ἐμεῖς τοὐλάχιστον ἐννοοῦμε τοὺς ἑξῆς.

    ῾..Σέ κρίσιμες στιγμές οι Σλαβόφωνοι-δίγλωσσοι της Μακεδονίας κατέδειξαν κατά πολύ μεγάλο ποσοστό τήν ελληνική τους συνείδηση. Τό 1903 οι κάτοικοι του Μοναστηρίου (σημερινά Μπίτολα των Σκοπίων) απέστειλαν επιστολή πρός τήν Γαλλική Κυβέρνηση τονίζοντας: «Λαλούμεν ἑλληνιστί, εἴτε σλαβιστί, εἴτε ἀλβανιστί εἴτε βλαχιστί, ἀλλὰ οὐχ ἧττον ἐσμέν Ἕλληνες καί οὐδενί ἐπιτρέπομεν ὅπως ἀμφισβητήσῃ τοῦτο»! Στήν ἔνοπλη φάση τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος (1904-1908) πολλοί ἐντόπιοι Μακεδονομάχοι ἦσαν Σλαβόφωνοι-δίγλωσσοι καί προσέφεραν τήν ζωή τους, τήν περιουσία τους καί κάθε δυνατή βοήθεια στόν διπλό ἀγῶνα κατά τοῦ Ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ καί τῆς Βουλγαρικῆς Σχισματικῆς Ἐξαρχίας. Ὁ καπετάν Κώττας (Κωνσταντῖνος Χρήστου) ἦταν Σλαβόφωνος καί γνώριζε μόνο λίγα ἑλληνικά. Βοήθησε τόν Παῦλο Μελᾶ καί ἀπηγχονίσθη ἀπό τούς Τούρκους τό 1904 στό Μοναστήρι φωνάζοντας τίς τελευταῖες λέξεις του στό σλαβόφωνο ἰδίωμα: Ζήτω ὁ Ἑλληνισμός. Ὁ Παῦλος Κύρου, ὁ Δημήτριος Νταλίπης, ὁ Βαγγέλης Στρεμπενιώτης, ὁ Γεώργιος Γιώτας –Γκόνος, ὁ Δημήτριος Γκογκολάκης –Μητρούσης, ὁ ο Λάκης Πύρζας, ὁ Γιάννης Ράμνιαλης καί πολλοί ἄλλοι ἀγωνίσθηκαν μαζί μέ τούς ἐξ Ἑλλάδος ἀξιωμτικούς καί μέ τούς λοιπούς ἐθελοντές γιά μιά Μακεδονία ἑλληνική καί Ὀρθόδοξη. Ἡ Βουλγαρική προπαγάνδα εἶχε ἐνοχληθεῖ ἀπό τήν στάση τους, διότι πίστευε ὅτι οἱ ὁμιλοῦντες αὐτή τήν βουλγαρίζουσα διάλεκτο θά προσήρχοντο μέ προθυμία στίς τάξεις τῶν βουλγαρικῶν κομιτάτων. ΓιΆ αὐτό τούς ὀνόμαζαν περιφρονητικά «γραικομάνους», δηλαδή μανιώδεις λάτρεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τυφλά προσηλωμένους στήν Ἑλλάδα. Ὑπῆρξε βεβαίως καί κάποια προβληματική μειοψηφία -ποτέ πλειοψηφία- ἡ ὁποία κατά καιρούς ἀλληθώριζε πρός τήν βουλγαρική καί μετά τό 1944 τήν γιουγοσλαβική –σκοπιανή προπαγάνδα. Αὐτοί καί οἱ ἀπόγονοί τους ζοῦν σήμερα στό κράτος τῶν Σκοπίων καί δυστυχῶς ἔχουν ἐνταχθεῖ στόν κρατικό μηχανισμό τῆς ἀνθελληνικῆς προπαγάνδας.
    Είναι ἀστεῖο, λοιπόν, νά γίνεται σήμερα λόγος γιά δῆθεν «μακεδονική» μειονότητα στήν Ἑλλάδα. Ἀντιθέτως εἶναι καιρός νά μιλήσουμε γιά τήν πραγματική μειονότητα πού εἶίαι ὁ ξεχασμένος Ἑλληνισμός τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων.
    πηγή: http://www.antibaro.gr/article/306

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου