Ομολογία

ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟ

 του Αποτειχισμενου Θεολογου 

 

Νικολαου ΠΑΝΤΑΖΗ

 

 

Η τελευταία και χειρότερη από όλες τις παταγώδεις πτώσεις που θα εμπειρευτεί η Ορθόδοξη Εκκλησία πριν από την Δευτέρα Παρουσία είναι η επάρατη αποστασία των πιστών και η εξ’ ολοκλήρου κοσμικοποίηση των ποιμένων.

 

Η τελευταία και χειρότερη αίρεση από όλες τις φρικτές αιρέσεις που γνώρισε η Εκκλησία του Χριστού και θα εμπειρευτεί πριν από την Δευτέρα Παρουσία είναι η Παναίρεση του Οικουμενισμού. Άλλο βδέλυγμα της ερημώσεως από αυτό, δεν θα δούμε.

 

Τα δύο ανατριχιαστικότερα χαρακτηριστικά και κολάσιμα στίγματα των εσχάτων χρόνων που ζούμε:

 

ΚΟΣΜΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ.

 

Αμφότερα έχουν κοινό γνώρισμα και προσελκύουν την ίδια ακριβώς αυτοκαταδίκη: την έχθρα του Θεού. “Η φιλία του κόσμου, έχθρα του Θεού εστί”. Οι Οικουμενιστές επίσης, κατά την ολοζώντανη θαυματουργική παρουσίαση και δήλωση της ίδιας της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι “οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου!” Αυτό το μεσότειχον της έχθρας, πάντως, δεν θα μας βγει σε καλό…

 

Η τραγικότερη κατάντεια των ορθοδόξων πιστών και το έσχατο “σημείο των καιρών” ως οντολογικός πρόδρομος του Αντιχρίστου (“το κατέχον” ως πρόσωπο αλλά και ως σύστημα ταυτοχρόνως) είναι ομολογουμένως η καλπάζουσα κοσμικοποίηση της Εκκλησίας.

 

Κατά τους Αγίους Πατέρες, “κόσμος” δεν είναι πλέον το άπειρο σύμπαν ως το κάλλιστο κόσμημα και εξαισιότερο στολίδι της δημιουργίας του Θεού, όπως συναντούμε στην Εξαήμερο του εορτάζοντος Μεγάλου Βασιλείου, αλλά “το σύνολο των παθών, η περιεκτικότητα των αιρέσεων και η Βαβυλώνα των βλασφημιών”.

 

Με την παναίρεση του Οικουμενισμού, δεν έχουμε Εκκλησιαστικοποίηση του κόσμου αλλά κοσμικοποίηση της Εκκλησίας. Δεν παγειώνεται πια Συνταγματικώς η Ορθοδοξοποίηση του Έθνους αλλά θεσμοθετείται Συνοδικώς η Εκκλησιαστικοποίηση των αιρέσεων.

 

Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της πρωτοφανούς διαφθοράς που ήδη γευόμαστε θανασίμως, είναι σαφέστατα η διαφθορά της αληθείας, η παραφθορά της Πατερικής Παραδόσεως και η ολική καταφθορά της Ορθής Λατρείας. 

 

Αποκορύφωμα του φάσματος της προδοσίας, παρίσταται ο πανορθόδοξος όλεθρος και ο ανέσπερος πανικός της ταχυνής απωλείας κάθε πνευματικής αξίας.

 

Ενδεικτικώς αναφέρομαι στο Άγιο Δωδεκαήμερο το οποίο διακαώς διαπερνούμε. Το Ορθόδοξο Δωδεκαήμερο ανέκαθεν, δεν περιλάμβανε την αντορθόδοξη εορτή της κοσμικής πρωτοχρονιάς. Απολύτως ξένη στην Βυζαντινή Παράδοση αυτή η γιορτή της κοσμικής χαράς.

 

Η κοσμική πρωτοχρονιά δεν έχει καμία σχέση και καμία σύγκριση με την πανίερη και όντως κοσμογονική Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά. Η κοσμική πρωτοχρονιά αποτελεί ένοχη και ύποπτη παρείσφρηση στο εκκλησιαστικό γίγνεσθαι. Συνιστά “παρείσακτον μέλος” με αρχή και τέλος αποστασιακό. “Μπόλιασμα” παμπόνηρο και “τσοντάρισμα” μαεστρικό των θιασωτών και φορέων του Οικουμενισμού.

 

Το Ορθόδοξο Δωδεκαήμερο προδιαγράφει την πανίερη και μητροπολιτική περίοδο ως μέσο διάστημα και συνοπτική συνιστώσα των δύο μεγάλων Δεσποτικών, Ακινήτων Εορτών: 

 

Τα Χριστούγεννα  (25 Δεκ.)

και τα Θεοφάνεια (6 Ιαν.).

 

Η έκτη ημέρα από της Γεννήσεως του Σωτήρος συνιστά μιαν άλλη Εξαήμερη “Μεσοπεντηκοστή” του Δωδεκαημέρου, την οποία σκιαγραφεί η Μεθέορτος της παρούσης Εορτής: η Απόδοση των Χριστουγέννων στις 31 Δεκεμβρίου.

 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κατά Σάρκα Περιτομή του Χριστού τοποθετείται την όγδοη ημέρα από της Γεννήσεως του Σωτήρος, στην 1η Ιανουαρίου. “Συγκαταβαίνων ο Σωτήρ, τω γένει των ανθρώπων.” Και όμως, “έως πότε ανέξομαι υμών;”

 

Μέσα σε αυτήν την περίοδο του Δωδεκαημέρου, Θεαρχικώς και Θεοπρεπεστάτως συμπεριλαμβάνονται, όλως εξαιρέτως, η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου στις 26 Δεκ., η Μνήμη του Ιωσήφ του Μνήστορος, του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου και Αγίου Δαυίδ του βασιλέως.

 

Η μόνη σοκαριστική και άκρως συγκλονιστική ημέρα σε όλη αυτή την πανευφρόσυνη και υπερκόσμια περίοδο παραστέκεται βουβή η 29η Δεκεμβρίου του Μηνός… φευ, η φρικτή κι απάνθρωπη σφαγή των του Χριστού Πρωτομαρτύρων Νηπίων, υπό Ηρώδου εν Βηθλεέμ αναιρεθέντων.

 

Παρελαύνει έπειτα πανηγυρικότατα το τρίπτυχο και τριδιάστατο της Εορτής των Επιφανειών:

 

α) η Κυριακή προ των Φώτων,

β) τα προεξάρχοντα Προεόρτια και

γ) η καθεαυτή θεσπέσιος Ημέρα της αποκαλύψεως της Τρισηλίου Θεότητος, ένθα “η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις”.

 

Πουθενά όμως δεν υπάρχει ανάμεσα στο υπερευλογημένο και θριαμβικό Δωδεκαήμερο, αυτό το φάλτσο φιάσκο της φρούδας και αποφράδας κοσμικής πρωτοχρονιάς.

 

Οι άγευστες Αγιοπνευματικού θυσαυρισμού γιορτές του κόσμου, δεν έχουν καμία δουλειά με τις εξαίσιες και θεσπέσιες, γενεσιουργικές και σωτηριολογικές, θείες πάντως Εορτές της Εκκλησίας μας.

 

Όταν λέγουμε Εκκλησία, δεν εννοούμε το συμβιβασμένο ιερατείο ούτε την υποδουλωμένη στον παπισμό ιεραρχία, αλλά αναφερόμαστε πάντοτε στο άφοβο, “μικρό ποίμνιο” το απομεμακρυνσμένο και αποτειχισμένο από τους ψευδεπισκόπους και λυκοποιμένες. 

 

Αναφερόμαστε τιμητικώς στους “δύο ή τρεις συνηγμένους” στο του Χριστού Όνομα, το υπερ παν Όνομα. Εννοούμε το λήμμα, το κατάλειμμα, το μικρό υπόλοιπο. Σ’ αυτή την μικρή χούφτα του Χριστού, αποδίδουμε την οφειλόμενη τιμή “παρά τοις ορθοδόξοις”. Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός, το υπερευλογημένο Δωδεκαήμερο συνεορτάσωμεν.

 

Όσοι ανήκουμε στην Ανόθευτη Ορθόδοξη Αλήθεια, ανήκουμε στο Χριστό. Αποτελούμε το Σώμα Του το Διαχρονικό. Όχι το δικαιοδοσιακό, το διοικητικό και δεσποτοκρατικό. Όχι το μολυσμένο σύστημα αιρέσεων το επισκοποκεντρικό το οποίο διά του αιρεσιάρχου Αθηναγόρα και των συν αυτώ, από το 1965 ενώθηκε με τον Αντίχριστο και τρισκατάρατο Πάπα.

 

Τους χαρίζουμε την αντίθεο ένωση. Ας τον χαίρονται τον Πάπα και τους αμετανοήτους μούφτηδες Χριστοκτόνους της Εβραϊκής Συναγωγής. Ας ευφραίνονται ανύποπτοι στα εκκωφαντικά τους ρεψίματα από τα εξαγοραστικά φιλοδωρήματα της εβραιόσπορης κοκακόλας. Τους χαρίζουμε τους μεμολυσμένους οίκους. Εμείς κρατούμε τον Ένοικον.

 

Οι Ορθόδοξοι Πιστοί, αν και ζούμε στον κόσμο, δεν καταχρώμαστε τον κόσμο. Παρατηρούμε τον κόσμο αλλά δεν τον ακολουθούμε. Τον προσκαλούμε να μας ακολουθήσει αυτός. Αποβλέπουμε στην εκκλησιαστικοποίηση τη δική του και όχι την κοσμικοποίηση την δική μας. Δε γνωρίζουμε από περισπούδαστα πάρτυ και απέχουμε ομολογιακά από τα ζοφώδη “ρεβεγιόν” του χρονολατρικού οίστρου ακολασίας.

 

Είναι ντροπή και κατάντεια της “θεοπροβλήτου” δεσποτοκρατίας να εορτάζει και να πανηγυρίζει την κοσμική πρωτοχρονιά με “πονεμένες” κι απονενοημένες “Εγκυκλίους του σταθερού μηχανικού τύπου “επί τω νέω έτει”, ενώ “Εις την Αρχήν της Ινδίκτου”, ούτε φωνή ουδέ μιλιά, “ούτε γάτα, ούτε ζημιά”.

 

Ο Οικουμενισμός έχει εισχωρήσει βαθιά “στα ενδότερα του παραπετάσματος”. Μία παγκόσμια Πανθρησκεία, ένας κοινός εορτασμός του Πάσχα,  ένας διαπλανητικός και παραπλανητικός εορτασμός της κοσμικής πρωτοχρονιάς. Με βεγκαλικά, ρεβεγιόν και φαγοπότια. Χωρίς νόημα. Χωρίς Χριστό.

 

Οχι, “καλή χρονιά” δεν θα σας πω. Όχι πως είν’ αυτό κάνα κακό, μα προτιμώ να το πω και να το εννοώ, να το ζήσω και να τ’ ομολογώ στη δική μας Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά την Πρώτη Σεπτεμβρίου, την Πρώτη και Κυρία Εορτών Εορτή ως απαρχή της μετρήσεως του Αγιογραφικού χρόνου. “Ο χρόνους και καιρούς τη Ιδία εξουσία θέμενος” ας θέσει νέες απαρχές της δικής μας μετανοίας και ας υψώσει πάλι θριαμβευτικώς το κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων.

 

Και με την ευκαιρία, ώ θρασύδειλοι μεταπατέρες, σας επιστρέφουμε τις απαράδεκτες ευχές, τις άχαρες και υποκριτικές σας Εγκυκλίους. Κρατείστε τις για τους ομοπίστους σας καρδιναλίους με τα κόκκινα της παιδοφιλίας τους καλυμμαύχια.

 

Καλό κι Ευλογημένο Δωδεκαήμερο!

Υγεία, Σύνεση και Ευλογία.

Και Καλή, Ορθόδοξη Αποτείχιση!

 

Νίκος Πανταζής,

Μελβούρνη.