Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Εχουμε την πληροφορια οτι στο κεμενο η αναφερομενη ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ επιβληθηκε τη επιμονη του πολυθορυβου μητροπολιτου Μπραζαβιλ Παντελεημομος Αραθυμου του καταγομενου απο την Συρον και ειναι φιλος εγκαρδιος του μητροπολιτου Συρου Δωροθεου Πολυκανδριωτη..



Τό  Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας

προασπίζει τήν διαφορετικότητα κάνει εραποστολή;


Σέ ἕνα µικρό ναό τῆς Κωνσταντινουπόλεως κοντά στόν Ἱππόδροµο ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐκφώνησε τά Χριστούγεννα τοῦ 380 µ.Χ. τόν λόγο του «Ες τήν Γέννησιν το Σωτρος». Ἦταν ὁ µόνος Ναός πού εἶχε µείνει στήν κατοχή τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶχαν περιέλθει ἐπί 40 χρόνια στά χέρια τῶν αἱρετικῶν Ἀρειανῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τήν εὔνοια τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς. Ἔχοντας ὡς ὁρµητήριο αὐτό τό µικρό ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας, ὁ  Ἅγιος Γρηγόριος µέ τούς θεολογικούς καί ταὐτόχρονα  πύρινους λόγους του, ἀλλά καί µέ τήν ἅγια ζωή του, µέσα σέ λίγο χρονικό διάστηµα  “ἀνέστησε” τήν Ὀρθόδοξη  Πίστη καί οἱ ναοί, ὁ ἕνας µετά τόν ἄλλον, παραδόθηκαν πάλι στόν ὀρθόδοξο λαό.

Τό πιστό ἀκροατήριο πού παρακολουθοῦσε στόν µικρό ναό τόν φλογερό κήρυκα τήν ἡµέρα ἐκείνη δέν θά µποροῦσε νά φανταστεῖ, ὅτι ὁ λόγος αὐτός θά ἀποτελοῦσε ἕναν πολύτιµο θησαυρό τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι µέ τόν λόγο αὐτό θά διδάσκονταν καί θά εὐφραίνονταν ἑκατοντάδες γενεές ἀνθρώπων. Καί σίγουρα δέν θά µποροῦσε νά φανταστεῖ ὅτι κάποια ἀπό τά λόγια πού ἄκουγε τήν ἡµέρα ἐκείνη ἀπό τόν σεβαστό Ἱεράρχη θά ἀποτελοῦσαν τό περιεχόµενο ἐκκλησιαστικῶν ὕµνων. Τέσσερις αἰῶνες ἀργότερα, στά τέλη τοῦ 8ου αἰῶνα, ὁ ὑµνογράφος καί µελωδός Ἅγιος Κοσµᾶς ἐπίσκοπος Μαϊουµά θά συνθέσει τόν Κανόνα τῶν Χριστουγέννων παίρνοντας γιά τήν πρώτη ὠδή αὐτούσια τά λόγια τῆς ὁµιλίας τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου: «Χριστός γεννται, δοξάσατε· Χριστός ξ ορανν, παντήσατε· Χριστός πί γς, ψώθητε. σατε τ Κυρί, πσα γ».

Ἀπό τότε, ἐπί 12 αἰῶνες, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἰσέρχεται στήν προετοιµασία τοῦ ἑορτασµοῦ τῶν Χριστουγέννων ἀπευθύνοντας, µέ αὐτά τά λόγια τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, τό εὐφρόσυνο κάλεσµα γιά συµµετοχή στή χαρά τοῦ γεγονότος τῆς ἐνανθρωπίσεως τοῦ Θεοῦ. Ἄν ὅµως, διαβάζαµε τή συνέχεια τοῦ λόγου του, θά ἀκούγαµε ἀπό τόν Ἅγιο νά µᾶς ἐκθέτει ἐπακριβῶς τήν αἰτία αὐτῆς τῆς χαρᾶς: «Τό σκοτάδι διαλύεται, τό φς µφανίζεται. Ο σκιές ποµακρύνονται, λήθεια φανερώνεται... σαρκος σαρκώνεται.  όρατος γίνεται ρατός. κενος, τόν ποο δέν µποροσε νά γγίξει κανείς, µπορε νά ψηλαφηθε. Υός το Θεο γίνεται Υός νθρώπου... Ο ουδαοι ς σκανδαλίζονται, ο λληνες ς περιγελον, ο αρετικοί ς κουράζονται µέ τίς φλυαρίες τους...».

Τήν ἴδια ἐποχή, λίγες µέρες ἀργότερα, στόν ἴδιο Ναό ὁ Ἅγιος Γρηγόριος θά ἐκφωνήσει τόν λόγο του «Ες τά για Φτα» ἀπευθύνοντας ἕνα νέο χαρµόσυνο κάλεσµα στό ἀκροατήριό του: «Ατή τήν γία µέρα τν Φώτων, ες τήν ποίαν χοµεν φθάσει..., κούσατε τήν φωνήν το Θεο, ποία ες µένα µέν κούγεται πολύ δυνατά, µακάρι δέ νά κουσθ  καί σέ σς “γώ εµί τό φς το κόσµου”, καί διά τόν λόγον ατόν πλησιάσετέ Τον καί πάρετε φς. Νά, εκαιρία ναγεννήσεως· ς γίνωµεν οράνιοι. Νά, καιρός ναδηµιουργίας·  ς ξαναβροµε τόν πρτο δάµ (πως ταν πρίν πό τήν παρακοή καί τήν πτσιν). Νά µή µείνωµε κενο τό ποον εµεθα, λλά νά γίνωµεν κενο τό ποον µεθα κάποτε»... Τέσσερις αἰῶνες ργότερα γιος Κοσµς θά συνθέσει Κανόνα καί στά για Θεοφάνεια. Κι µες, µετά  πό 12 αἰῶνες,  θά συνεχίζουµε νά ψάλλουµε µαζί του: «δάµ τόν φθαρέντα ναπλάττει, ρείθροις ορδάνου καί δρακόντων κεφαλάς µφωλευόντων διαθλάττει, Βασιλεύς τν αώνων Κύριος».

Τόσο ἁπλᾶ καί τόσο ξεκάθαρα οἱ Ἅγιοί µας µέ τόν λόγο τους, µέ τήν πέννα τους,  µέ τούς ὕµνους τους µᾶς µιλοῦν γιά τό µυστήριο τῆς «Θείας Οἰκονοµίας». Δέν µᾶς ἀφήνουν ἀµφιβολία ὅτι ὁ «πό Παρθένου τεχθείς» καί «πό ωάννου βαπτισθείς» εἶναι ὁ µόνος ἀληθινός Θεός, τό Φῶς πού ἦλθε νά διαλύσει τό σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας, ἡ Ἀλήθεια πού ἦλθε νά κατατροπώσει τά ψεύδη, ὁ Κύριος τῆς Κτίσης πού ἦλθε νά καταργήσει τό κράτος τῶν δαιµονικῶν δυνάµεων. Ἡ µελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν πατερικῶν κειµένων καί τῆς πλούσιας ὑµνολογίας µᾶς ἀφήνει ἄραγε περιθώρια γιά κατάργηση τῆς µοναδικότητας τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως;

Ἡ ἀπορία αὐτή µᾶς δηµιουργήθηκε διαβάζοντας µιά εἴδηση στό φύλλο τῆς 25ης Νοεµβρίου τῆς ἐφηµερίδας «ρθόδοξος Τύπος» µέ ἀφορµή τή σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας ἀπό 15 ὡς 17 Νοεµβρίου. Ὅλα τά παρατεθέντα στήν ἐφηµερίδα τµήµατα τῶν ἀνακοινώσεων χρήζουν σχολιασµοῦ, ἀλλά ἐµεῖς θά σταθοῦµε σέ µιά συγκεκριµένη παράγραφο κάνοντας καί σύντοµη ἀναφορά σέ κάποια ἄλλα σηµεῖα τοῦ κειµένου:

«Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀφρικῆς θά συνεχίσει νά συµµετέχει ἐνεργά σέ ὅλους τούς ἐπισήµους διαχριστιανικούς καί διαθρησκευτικούς διαλόγους, παρά τίς ὅποιες δυσκολίες καί προβλήµατα τά ὁποῖα κατά καιρούς ἀναφύονται. Ἐκτός τῆς συµµετοχῆς µας στό Παγκόσµιο Συµβούλιο Ἐκκλησιῶν, ἀναβαθµίζουµε τήν παρουσία καί δράση µας στό Παναφρικανικό Συµβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν. Ὀφείλουµε µέ ταπείνωση κάθε στιγµή νά καταθέτουµε τήν µαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τῆς πληρότητας τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία µας διαφυλάττει. Πορευόµενοι στά ἴχνη τοῦ Ἰησοῦ, ὀφείλουµε νά γινώµεθα ὄργανα καταλλαγῆς καί νά καλλιεργοῦµε τήν εἰρηνική συνύπαρξη τῶν ἀνθρώπων, σεβόµενοι καί προασπιζόµενοι τήν ἐθνική, φυλετική καί θρησκευτική τους διαφορετικότητα. Ἀπό κοινοῦ µετά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί θρησκευµάτων καλούµεθα νά ἐργασθοῦµε γιά τήν καταπολέµηση κάθε συστηµικῆς ἀδικίας καί δαιµονικοῦ, µέ ὅποια µορφή καί ἄν ἐµφανίζεται καί ἀκυρώνει τή ζωή τοῦ βαρέως τραυµατισµένου καί αἱµορραγοῦντος ποιµνίου µας...».

Ἡ Ἱεραρχία τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας ἀναγνωρίζει ὅτι ὀφείλει νά καταθέτει  µαρτυρία τῆς πληρότητας τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως. Πῶς ὅµως εἶναι αὐτό ἐφικτό, ὅταν σέ προηγούµενη παράγραφο, κατά τήν ὁποία γίνεται σύντοµη ἀποτίµηση τῆς Συνόδου τοῦ Κολυµβαρίου, ἀναφέρεται: « Σύνοδος... ποτελε µιά δυναµική πάντηση στούς διαπρύσιους κήρυκες τς σωστρέφειας, τς ποκλειστικότητας (ἡ ὑπογράµµιση δική µας), το θνοφυλετισµο καί το φονταµενταλισµο». 
Ἡ ὁρολογία παραπέµπει χωρίς δεύτερη σκέψη στή Νέα Τάξη πραγµάτων, ἀλλά αὐτό τό παρακάµπτουµε... άν Θεία ποκάλυψις χει πράγµατι πληρότητα, τότε διεκδικε συζητητί τήν ποκλειστικότητα. Πῶς, λοιπόν, ἡ ἀποκλειστικότητα εἶναι κατακριτέα; Ὅταν ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, ἀγωνιζόταν ἐναντίον τῶν κακοδοξιῶν τῶν αἱρέσεων καί ἐναντίον τῶν εἰδωλολατρικῶν πλανῶν, γιά νά µήν “ἀκυρώσει” τήν αἰώνια ζωή τοῦ ποιµνίου του, ἦταν ἐσωστρεφής καί φονταµενταλιστής; Τότε οἱ σηµερινοί Ἱεράρχες τῆς Ἀφρικῆς πῶς τόν τιµοῦν πανηγυρικῶς  µέχρι σήµερα;

Ἡ Ἱεραρχία τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας φιλοδοξεῖ νά «βαδίσει στά ἴχνη τοῦ Χριστοῦ καί νά προασπίσει τή θρησκευτική διαφορετικότητα». Ἔρχεται, δηλαδή, τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας σέ πλήρη ἀντίθεση µέ τούς  Ἁγίους Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθῶντας τά πραγµατικά ἴχνη τοῦ Χριστοῦ, διέδωσαν τόν Χριστιανισµό πανταχοῦ πραγµατοποιοῦντες τήν προτροπή τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ τους: «Πορευθέντες µαθητεύσατε πάντα τά θνη, βαπτίζοντες ατούς ες τό νοµα το Πατρός καί το Υο καί το γίου Πνεύµατος, διδάσκοντες ατούς τηρεν πάντα σα νετειλάµην µν». Γι’ αὐτό καί δέν παρέµεινε ἡ Ἐκκλησία ἕνας στενός κύκλος κάποιων ἑκατοντάδων ἀνθρώπων στήν Παλαιστίνη.

 Καί  τά  ἐρωτήµατα πού ἀναφύονται στή συνάφεια αὐτή ἐνδιαφέρουν τήν Ὀρθοδοξία καί ἄµεσα τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος:

1. Πς λόγος το Χριστο «Πορευθέντες µαθητεύσατε πάντα τά θνη» ποτελε πιθυµία καί πιδίωξη το Πατριαρχείου λεξανδρείας φο προασπίζει τή θρησκευτική διαφορετικότητα;

2. φίσταται τελικά εραποστολή στήν φρική φο πρέπει νά προασπίσει τήν φρικανική διαφορετικότητα;

3. Τά χρήµατα πού συγκεντρώνει κατά καιρούς χειµαζόµενος πιστός λαός τς λλάδος διατίθενται γιά εραποστολή γιά τήν προάσπιση τς θρησκευτικς διαφορετικότητας;

Ἡ Ἱεραρχία τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας µᾶς διαβεβαιώνει ὅτι θά συνεχίσει νά συµµετέχει σέ ὅλους τούς διαχριστιανικούς καί διαθρησκευτικούς διαλόγους. Στήν παράγραφο γιά τή Σύνοδο τοῦ Κολυµβαρίου  διαβάζουµε: «Ἦταν, εἶναι καί θά παραµείνει ὡς ἕνα µεγάλο θαῦµα συναντήσεως καί συνυπάρξεως ἐπί τό αὐτό τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί πιστεύουµε ὅτι ἡ νέα αὐτή ἐµπειρία θά ἀποκωδικοποιηθεῖ σταδιακά καί θά ἀποδώσει νέους καρπούς στόν Ὀρθόδοξο χῶρο». Τί λυπηρό! συνάντηση τν ρθοδόξων κκλησιν ποτελε «νέα µπειρία», ν συνάντηση µέ κπροσώπους λλων δογµάτων λλων θρησκειν θεωρεται κάτι πόλυτα συνηθισµένο καί φυσικό! Καί τό ἐρώτηµα: ἡ ἀνοχή καί ἡ διάθεση ἀλληλοκατανόησης τῶν συµµετεχόντων σέ τέτοιους διαλόγους ἐξαντλεῖται στούς ἀλλοδόξους καί ἀλλοθρήσκους, ὥστε ἡ συνάντηση καί συνύπαρξη µέ ὁµοδόξους ἀδελφούς  νά ἐκλαµβάνεται ὡς «ἕνα µεγάλο θαῦµα»; Καί ἐπί πλέον: οἱ βόµβες, οἱ ἐµπρησµοί, οἱ καταστροφές ναῶν ἀλλά καί οἱ διωγµοί καί τά µαρτύρια τόσων χριστιανῶν στήν Αἴγυπτο καί σέ ἄλλες χῶρες τῆς Ἀφρικανικῆς ἠπείρου, τοῦ πραγµατικά αἱµορραγοῦντος ποιµνίου, ἀπό τούς “ἀδελφούς” µουσουλµάνους ἐντάσσονται ἁπλῶς στίς “κάποιες δυσκολίες ἤ τά κάποια προβλήµατα πού κατά καιρούς ἀναφύονται”;

Ἡ Ἱεραρχία τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας µᾶς καθησυχάζει ὅτι θά ἐργασθεῖ «µετά τῶν  ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί θρησκευµάτων γιά τήν καταπολέµηση κάθε συστηµικῆς ἀδικίας καί δαιµονικοῦ». Ἔχει ἄραγε ὑψωθεῖ ποτέ φωνή ἀπό ὅλες αὐτές τίς “ἐκκλησίες” καί τά θρησκεύµατα ἤ ἔχει γίνει ποτέ κάποια δυναµική παρέµβαση γιά τίς ἄπειρες ἀδικίες τοῦ συστήµατος, τοπικοῦ καί παγκοσµίου; Ἄν ἑρµηνεύουµε σωστά τήν πρόταση, ἡ ὕπαρξη δαιµονικοῦ στοιχείου ἐντοπίζεται µόνο στό σύστηµα, στήν πολιτική ἐξουσία. Ἄρα ἡ ἀπελευθέρωση πού µᾶς χαρίζει ὁ Χριστός ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου εἶναι ἀπελευθέρωση ἀπό τήν κρατική ἐξουσία;  Ὅµως ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία µᾶς διδάσκει καί µᾶς ὑπενθυµίζει συνεχῶς µέσα ἀπό τήν ὑµνολογία της καί τή λειτουργική της πράξη, ὅτι κάθε παρέκκλιση ἀπό τήν ὀρθή πίστη, στή θεωρία ἤ στήν πράξη –µικρή ἤ µεγαλύτερη– δίνει ἐξουσία στίς δαιµονικές δυνάµεις. Ὅταν αὐτό συµβαίνει σέ ἀνθρώπους πού ἔχουν «ἐνδυθεῖ τόν Χριστόν» µέ τό ἅγιο Βάπτισµα, πόσο µᾶλλον σέ ἀνθρώπους ἀλλοδόξους καί ἀλλοθρήσκους πού εἶναι ἀθωράκιστοι! Δηλαδή ἡ Ἱεραρχία τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας εἶναι πρόθυµη νά συνεργαστεῖ καί µέ τούς ἱεροδιαµέσους τῶν ἀφρικανικῶν θρησκευµάτων καί µέ µάγους τῶν φυλῶν γιά τήν καταπολέµηση τοῦ δαιµονικοῦ στοιχείου; Θά µᾶς τρελάνουν ἐντελῶς!...

Ὅµως στό ξεκίνηµα τῆς νέας χρονιᾶς ἐµεῖς θά ἀκολουθήσουµε τόν δρόµο τῆς λογικῆς, τῆς αἰσιοδοξίας καί τῆς ἐλπίδας. Διότι γνωρίζουµε ὅτι ἡ Πίστη µας στηρίζεται στόν Χριστό καί τούς Ἁγίους µας. Αὐτῶν τήν φωνή θά ἀκοῦµε. Ὅπως τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου πού µέ ἀφορµή τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων µᾶς καλεῖ καί πάλι: Ἀκούσατε τή φωνή τοῦ Θεοῦ: «γώ εµί τό φς το κόσµου». Πλησιάσετε τόν Κύριο καί πάρετε φῶς! Νά, εὐκαιρία ἀναγεννήσεως. Νά, καιρός ἀναδηµιουργίας!

Στό ξεκίνηµα τῆς νέας χρονιᾶς ἐµεῖς θά ἀκολουθήσουµε τόν δρόµο τῆς λογικῆς, τῆς αἰσιοδοξίας καί τῆς ἐλπίδας. Διότι γνωρίζουµε ὅτι ὁ Θεός δέν θά ἐπιτρέψει νά ἀλλοιωθεῖ ἡ Ἀλήθεια, ἀρκεῖ νά ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού Τήν ἀναζητοῦν µέ εἰλικρίνεια. Καί αὐτό εἶναι ἕνα ἐρώτηµα γιά τόν καθένα µας. Ἰδιαίτερα στό ξεκίνηµα τῆς νέας χρονιᾶς...

Εανθία Κωλέττη

Θεολόγος

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» ρ. Τεύχους 173

ανουάριος 2017


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου