Ομολογία

Η προδοσία 

του αρχιεπισκόπου Κύπρου

του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

"Το αιμα Αυτου εφ' ημας 

                  και επι τα τεκνα υμών".

Δεν μας εκπλήττει το ότι ο δόλιος παπισμός με το στόμα των παπών του των τελευταίων χρόνων απάλλαξε τον Ισραήλ από την ευθύνη της σταυρώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· διότι ο αντίχριστος παπισμός και τον Ιούδα δήλωσε ότι θ’ απαλλάξει από την ευθύνη της προδοσίας, και το διάβολο θα τον βγάλει λευκό. 

Ο θεός πάπας των παπικών εξάλλου όλα τα μπορεί.

Ας μη λησμονούμε λοιπόν ότι ο παπισμός έχει εξοκείλει σε ανεπανόρθωτο χάος πλάνης, ώστε να εισηγείται και τα πλέον παράλογα ως λογικά και τα πλέον μυθώδη και φαντασιωτικά ως πραγματικά. 

Όλο το σύστημα της ηγεσίας του παπισμού, κατά τη γνώμη  σκεπτομένων οπαδών του που διέφυγαν από τους πλοκάμους της μαφίας και προσήλθαν στην Ορθοδοξία, είναι μία οργανωμένη χριστώνυμη μαφία, που έχει θέσει ως μοναδικό και απαράβατο σκοπό την αποπλάνηση των ανθρώπων από την αποκαλυφθείσα και σώζουσα εν Χριστώ αλήθεια, στο όνομα του Χριστού.

Μας εκπλήττει όμως το ότι ο αρχιεπίσκοπος της αρχαιοτάτης εκκλησίας Κύπρου Χρυσόστομος (κρίμα που έχει και το όνομα του Ιωάννου χρυσοστόμου) ενεργεί με απίστευτη ανωριμότητα και επιπολαιότητα, υπογράφοντας την παραπάνω διακήρυξη, ότι δεν φέρουν ευθύνη για τη σταύρωση του Χριστού οι Εβραίοι, ενώ οι ίδιοι είχαν πει «Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών». 

Τρία τινά μπορούν να εξηγήσουν το πράγμα· 

ή ότι παραφρόνησε, ή ότι είναι άπιστος και αιρετικός ταυτισμένος με τους παπικούς, και πιστεύει σε άλλο «ευαγγέλιο», ή ότι αλώθηκε από το πάθος της αυτοπροβολής.

Πάντως είναι γεγονός πανθομολογούμενο ότι το παράπτωμά του, και μάλιστα γραπτό και ενυπόγραφο, είναι ενσυνείδητη άρνηση του Χριστού, δεινή και απροκάλυπτη απόρριψη των θεοπνεύστων Ευαγγελίων, που αποτελούν τις μοναδικές πηγές πληροφοριών για το θέμα των σταυρωτών του Χριστού, γυμνή απιστία και ένταξή του στις παναιρέσεις του ιουδαϊσμού και του παπισμού, σύμπραξη με τον αντίχριστο κατά του Χριστού και της εκκλησίας του.

Διότι ποιός αμφιβάλλει ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια των συγχρόνων Εβραίων, των οποίων σύνταξη και εισήγηση είναι η εν λόγω διακήρυξη (βλ. περιοδικό τους «Χρονικά», τεύχος Ιανουαρίου- Μαρτίου 2012, αρ. φ. 235), αποδεικνύει ακριβώς  ότι είναι οι σταυρωταί του Χριστού και τα τέκνα των σταυρωτών, που δεν ησύχασαν με τη σταύρωση του Χριστού και τρέφουν τώρα την αυταπάτη ότι με ένα κείμενο θα ξεπλυθούν από το άγος της θεοκτονίας, που τους βαρύνει εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια; 

Κάθε λογικός όμως διερωτάται· 

Πόσο μπορεί αυτό το κείμενό τους να είναι αξιόπιστο και σοβαρό, όταν εμφανίζονται σ’ αυτό ν’ αντιφάσκουν προς τον εαυτό τους και προς τις μαρτυρίες των ιερών Ευαγγελίων;   

Λίγο αργά δεν ξεκίνησαν τον άχαρο και αστήρικτο μαραθώνιο; Θα μπορούσαμε εδώ να επαναλάβουμε τα καυστικά λόγια του Χριστού προς τους προφητοκτόνους προγόνους των «Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, ότι οικοδομείτε τους τάφους των προφητών και κοσμείτε τα μνημεία των δικαίων, και λέγετε· Ει ήμεν εν ταις ημέραις  των πατέρων ημών, ουκ αν ήμεν κοινωνοί αυτών εν τω αίματι των προφητών. ώστε μαρτυρείτε εαυτοίς  ότι υιοί εστε των φονευσάντων τους προφήτας» (Μθ 23,29-31). 

Οι υιοί των φονευσάντων εμφανίζονται σήμερα ότι δεν είναι οι φονεύσαντες! 

 Ούτε όλο το νερό του Ιορδάνου να περάσει από πάνω τους δεν τους ξεπλύνει από τα αιματοκυλίσματα των προφητών και του Προφήτου και Βασιλέως και Αρχιερέως.

Και πάλι στην Κύπρο. 

Δεν είναι άγνωστο σε όσους παρακολουθούν τη σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα ότι ο προκαθήμενος της κυπριακής εκκλησίας από τις πρώτες κιόλας δηλώσεις του ως αρχιεπισκόπου είχε δείξει ότι, όχι μόνο άμοιρος θεολογικής καταρτίσεως και πνευματικής βιωματικής είναι, αλλ’ είναι περισσότερο πολιτικός και λιγότερο Χριστιανός, ή μάλλον, καθόλου Χριστιανός. 

Πολλώ μάλλον επίσκοπος και αρχιεπίσκοπος. 

Επιβεβαίωση ότι δεν είναι Χριστιανός, είναι η άκαιρη και δουλική επίσκεψή του στο Βατικανό, και η εκείθεν επαιτεία και προσδοκία βοηθείας, και τώρα η απρόσμενη γραπτή συμπόρευσή του με την αέναη προπαγάνδα και πρακτική  του αμετανόητου και εμπαθούς και φονικού ιουδαϊσμού. 

Ο άνθρωπος παραπαίει ωσάν άλλος πολιτικός και διπλωμάτης μικρονοϊκής εμβελείας. 

Πιθανότερο είναι να ελπίζει κανείς να πάρει γάλα από τον τράγο, παρά βοήθεια από τον πάπα των παπικών.

Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να διατυπώσουμε την εύλογη απορία· 

Οι άλλοι μητροπολίτες της μεγαλονήσου πώς ανέχονται το δεδηλωμένο αρνητή του Χριστού για αρχιεπίσκοπό τους; 

Δεν αισθάνονται την ανάγκη να εκφράσουν  μια διαφωνία έστω; γιατί σιωπούν; 

τί φοβούνται; 

αγνοούν ότι η σιωπή τους καθιστά συνενόχους αφενός, και αφετέρου ενθαρρύνει τον ασύδοτο να «αλωνίζει» χωρίς να ρωτάει κανέναν, λες και η εκκλησία της Κύπρου είναι ιδιοκτησία του, οι δε άλλοι μητροπολίτες ανύπαρκτοι, και τον εξωθεί και σε άλλες τολμηρότερες ενέργειες;

Αντιθέτως μια σοβαρή προειδοποίησή του, και σε περίπτωση μη συμμορφώσεώς του μία καθαίρεσή του, θ’ αποτελέσει ιστορική πράξη  της κυπριακής εκκλησίας, που άλλοτε δια στόματος Βαρνάβα και Παύλου κατακεραύνωσε το μάγο Βαριησού, και τώρα με την ίδια ζέση κατακεραυνώνει το νέο μάγο, που δυστυχώς φέρει το σχήμα του αρχιεπισκόπου. 

Η περίσταση είναι ιστορική. 

Κάθε αβελτηρία και παρέλκυση των μελών της κυπριακής συνόδου για λήψη αποφάσεως, των πολλών έναντι του ενός, θα σημάνει σιωπηρή αλλ’ ενσυνείδητη προδοσία, και θα βυθίσει το επισκοπικό σώμα της Κύπρου στο βυθό του καιροσκοπισμού, της κοσμικότητος, και της ανυποληψίας.