ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ
«Τί μαχόμεθα πρὸς ἀλλήλους»
φιλοσοφοῦντες τὰ τῆς Πίστεως;
«Κατ' ἀλλήλων ἐστράτευσεν ὁ δυσμενὴς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας»
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὰ «Ἱερὰ Παράλληλα» μᾶς παραθέτει δύο ἀξιόλογα κείμενα Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Τὰ κείμενα αὐτὰ εἶναι ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρα στὴν ἐποχή μας –ἐποχὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ– καὶ εἶναι ὡς νὰ ἀπευθύνονται πρὸς ὅλους μας, ἐξαιρέτως δὲ πρὸς τοὺς ἐξάρχοντες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (λαϊκοὺς καὶ κληρικούς).
Ἁπλὰ καὶ καθαρὰ μᾶς προτρέπουν νὰ μὴ διαφωνοῦμε εἰς τὰ τῆς Πίστεως, (τὰ μυστήρια τῆς Πίστεως «οὐ φέρουσιν ἔρευναν»)· νὰ μὴ διαιρούμαστε καὶ λογομαχοῦμε καὶ πολεμοῦμε μεταξύ μας γιὰ θέματα Πίστεως, οὔτε νὰ «τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν», νὰ τὴν ἐξετάζουμε δηλ. διανοητικά, προσπαθώντας νὰ συμβιβάσουμε τὰ ἀσυμβίβαστα, διότι κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον «πληροῦμεν τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ κοινοῦ δυσμενοῦς», δηλ. τοῦ διαβόλου.
Μὲ εὔλογη ἀπορία, ἱερὴ ἀγανάκτιση καὶ δικαιολογημένη λύπη, λέγει: «Τί μαχόμεθα πρὸς ἀλλήλους εἰκῆ; τί πολεμοῦμεν ἀλλήλους, προτεταγμένους καὶ τοὺς μισοῦντας φιλεῖν; τί πιστεύειν ἀφέντες, τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν;» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Ἱερὰ παράλληλα, P.G. 96, 93BC).
Μὲ ποιό δικαίωμα Ἐπίσκοποι (ὑποτίθεται ἀποδεχόμενοι κατὰ πάντα τὸ “Σύμβολον τῆς Πίστεως” καὶ ἄρα κατασταλαγμένοι ὡς πρὸς τὴν πίστιν), ἀποδέχονται αἱρετικὰ ἀναβλαστήματα, ἢ διαλογίζονται, φιλοσοφοῦν ὡς ἀδαεῖς καὶ ἄπιστοι, καὶ ἐπιτρέπουν νὰ εἰσχωροῦν εἰς τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας βλάσφημα ἐρωτήματα, ὅπως:
«Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ἢ πολλές»; «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία ἢ διηρημένη»; «Ἔχουμε ἓνα ὀρθόδοξον βάπτισμα ἢ ἰσχύουν καὶ τὰ πολλὰ βαπτίσματα τῶν αἱρετικῶν»; «Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐφαρμοσθεῖ σήμερα ἡ ἀποστολικὴ Ἐντολὴ περὶ ἀπομακρύνσεως ἐκ τῶν ἀμετανοήτων αἱρετικῶν “μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν” ἢ ὄχι»;
Δὲν ἀποτελοῦν ὅλες αὐτὲς οἱ διατυπώσεις αἱρετικὰ παραληρήματα;
Ὡς πότε, ἄραγε, οἱ εὐσεβεῖς ἱερωμένοι θὰ τὰ ἀνέχονται καὶ θὰ ἀμνηστεύουν τὴν αἵρεση;
Ὡς πότε θὰ ὑπακούουν καὶ θὰ ὑποτάσσονται σὲ αὐτοὺς ποὺ ὑπονομεύουν τὴν Πίστη;
Ὡς πότε θὰ «σέρνουν» ὀπίσω τους τὶς ψυχὲς τῶν ἀγνοούντων πιστῶν;
Ὡς πότε θὰ ἐπιτρέπουν τὴν διαίρεση τοῦ ποιμνίου τους γιὰ χάρη τῶν φαναριώτικων ἀκροβατισμῶν εἰς τὰ τῆς Πίστεως;
Εἶναι «καλύτερον καὶ συμφερότερον», λέγει ὁ Ἅγιος «ὀλιγομαθεῖς ὑπάρχειν, καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πλησίον γενέσθαι τοῦ Θεοῦ, ἢ πολυμαθεῖς καὶ ἐμπείρους εἶναι, βλασφήμους εἰς τὸν ἑαυτῶν εὑρίσκεσθαι Δεσπότην» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., ὅπ. παρ., 93C).
Παραθέτει δέ, σὲ ἄλλο σημεῖο, τὰ ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα κείμενα, δύο ἁγίων:
Ἁγίου Ἰουλίου (ἐπισκόπου Ρώμης):
«Τὸ μὲν γὰρ τοῖς δόγμασι διαφωνοῦντας τοῖς ρήμασι προσποιεῖσθαι συμφωνεῖν, ἀσεβές· τοῖς δὲ τοῖς δόγμασι συμφωνοῦντας ἐν τοῖς ρήμασι διαφέρεσθαι, μάταιον καὶ μωρόν. Τοῦτο οὖν συμφωνούμενον ἔχοντες, ὅτι Θεὸς ἔνσαρκος ὁ Κύριος , καὶ ἐξ οὐρανοῦ , καὶ ἐκ γῆς, ὁ αὐτὸς μορφῇ δοῦλος, καὶ τῇ δυνάμει Θεός, μενέτωσαν ἐν ὁμονοίᾳ, καὶ μὴ μάτην διαφερέσθωσαν, μηδὲ εἰς τὴν τῶν αἱρετικῶν λογομαχίαν ἐκπιπτέτωσαν. Ταῦτα δὲ οὕτως φρονοῦντες, μενέτωσαν ἐν ἡσυχίᾳ, τὰς περιττὰς ζητήσεις ἐκκλίνοντες, καὶ ρήματος ἕνεκεν, μὴ διαιρούμενοι, ὁπότε τὰ δόγματα συμφωνεῖται».
Γρηγορίου Νύσσης: «Τί τὸ πιστεύειν ἀφέντες, τεχνολογοῦμεν τὴν πίστιν, καὶ πληροῦμεν τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ κοινοῦ δυσμενοῦς; Λογισάμενος γὰρ ὁ διάβολος, ὁ κοινὸς τῆς ἀνθρωπότητος λυμεών, ὅτι γαλήνης ἐν ἡμῖν πολιτευομένης, τὰ τῆς εὐσεβείας ἀνθεῖ, τῆς πίστεως δὲ κρατούσης, εὐζωΐα κρατεῖ, φίλοι τε τοῦ Δημιουργοῦ γινόμεθα, ἵνα μὴ ἐπέλθωμεν, ὅθεν ἐκεῖνος ἐξέπεσεν, ὁρᾶτε τί πεποίηκε, καὶ πῶς πανούργως τὸν καθ' ἡμᾶς ἐρραψῴδηκε πόλεμον, ὁ μηχανορράφος τῶν κακῶν, καὶ σοφὸς ἐν ἀπάταις, καὶ ποικίλος ἐν ἐπιβουλαῖς, καὶ πλούσιος ἐν τοῖς κακοῖς μηχανήμασι.
Παρασκευάζει τινὰς ἐν προσχήματι τῆς εὐσεβείας στρατεύσασθαι κατὰ τῆς πίστεως, καὶ πᾶσι τοῖς εὐσεβέσι δι' αὐτῶν ἄκαιρον φιλονεικίαν, καὶ ψυχοφθόρον ἐνέβαλε πόλεμον, καὶ τῆς Ἐκκλησίας τὰ μέλη κατ' ἀλλήλων ἐστράτευσε.
Στρέψωμεν τοίνυν κατὰ τῆς αὐτοῦ κεφαλῆς τοῦτο δὴ τὸ σοφόν, καὶ τὴν εὐφροσύνην αὐτοῦ μεταβάλωμεν εἰς ὀδύνην, καὶ πένθος ἀπαρηγόρητον. Πενθήσωμεν τὴν εἰρήνην, ἣν ἐκεῖνος μισεῖ. Καταλείψωμεν τὸ ζυγομαχεῖν, καὶ σταθμίζειν τὰς λέξεις τοῦ δόγματος. Παυσώμεθα τοῦ θέλειν εἶναι τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι. Μισήσωμεν τὸ λογομαχεῖν ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ἀκουόντων. Πιστεύσωμεν ὡς οἱ πατέρες ἡμῶν παραδέδωκαν. Οὐκ ἐσμὲν τῶν πατέρων σοφώτεροι· οὐκ ἐσμὲν τῶν διδασκάλων ἀκριβέστεροι. Ἐν εἰρήνῃ ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Θεὸς, οὐκ ἐν μάχῃ. Ὡς ἐκλήθημεν, οὕτως προσμείνωμεν τῇ μυστικῇ τραπέζῃ, ἐν ᾗ τῶν οὐρανίων μεταλαμβάνομεν. Μὴ γινώμεθα κατὰ ταυτὸν ὁμοτράπεζοι, καὶ ἀλλήλων ἐπίβουλοι· μὴ ἐνταῦθα κοινωνικοί, καὶ ἔξω ἐπίβουλοι» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Ἱερὰ παράλληλα, P.G. 96, 509B-512Α).
«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
ΕΙΡΗΝΗ ΕΣΤΙΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΑΘΟΝ (ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕις το ιστολόγιο «Παναγιώτης Τελεβάντος» παρετίθεται κείμενο του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού με τον εξής σύντομο η μάλλον επιγραμματικό και με νόημα κεφαλαιογράμματο πρόλογο: «ΑΚΟΥΤΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ, ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΕΣ ΤΙ ΛΕΓΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ».
Ιδού και το παρατιθέμενον κείμενον του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού: «Στρέψωμεν τοίνυν κατὰ τῆς αὐτοῦ κεφαλῆς τοῦτο δὴ τὸ σοφόν, καὶ τὴν εὐφροσύνην αὐτοῦ μεταβάλωμεν εἰς ὀδύνην, καὶ πένθος ἀπαρηγόρητον. Πενθήσωμεν τὴν εἰρήνην, ἣν ἐκεῖνος μισεῖ. Καταλείψωμεν τὸ ζυγομαχεῖν, καὶ σταθμίζειν τὰς λέξεις τοῦ δόγματος. Παυσώμεθα τοῦ θέλειν εἶναι τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι. Μισήσωμεν τὸ λογομαχεῖν ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ἀκουόντων. Πιστεύσωμεν ὡς οἱ πατέρες ἡμῶν παραδέδωκαν. Οὐκ ἐσμὲν τῶν πατέρων σοφώτεροι. Οὐκ ἐσμὲν τῶν διδασκάλων ἀκριβέστεροι. Ἐν εἰρήνῃ ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Θεὸς, οὐκ ἐν μάχῃ. Ὡς ἐκλήθημεν, οὕτως προσμείνωμεν τῇ μυστικῇ τραπέζῃ, ἐν ᾗ τῶν οὐρανίων μεταλαμβάνομεν. Μὴ γινώμεθα κατὰ ταυτὸν ὁμοτράπεζοι, καὶ ἀλλήλων ἐπίβουλοι. Μὴ ἐνταῦθα κοινωνικοί, καὶ ἔξω ἐπίβουλοι» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Ἱερὰ παράλληλα, P.G. 96, 509B-512Α).
Ως ιδικόν μας πολύ σύντομον σχόλιον αντιπαραθέτομεν μάλλον συμπληρώνομεν (διότι ο Αγιος Δαμασκηνός πολύ καλά τά λέει, αλλά δεν εννοεί αυτά πού εννοεί ο κ. Τελεβάντος) με ένα άλλο κείμενον του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, με το οποίον ο αγιος αντικρούει πάσαν διατρεβλωμένην ερμηνείαν η απόδοσιν του προηγουμένου του κειμένου. Ιδού τι γράφει ο ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ομιλών περί ειρηνης: «Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης οὐδέν ὑψηλότερον! δι’ ἥν νόμος καί προφῆται, δι’ ἥν Θεός ἄνθρωπος γέγονε, τοῦτο δέ τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστον ὄντως μυστήριον΄ ἥν ἦλθε Χριστός εὐαγγελίσασθαι, ἥν αὐτός Χριστός τοῖς οἰκείοις μαθηταῖς πρό τοῦ πάθους καί μετά τήν ἐκ τοῦ πάθους ἀνάστασιν ἐδωρήσατο΄ ἥν καί εἰς οὐρανούς ἀνιών μετά τῆς σαρκός αὐτοῦ, ὅθεν κατεληλύθει ἄσαρκος, ὡς κλῆρον τοῖς Αποστόλοις καί δι’ αὐτῶν τῆ Ἐκκλησία κατέλιπεν. Εἰρήνη δέ ἐστίν ἡ ἐν τῶ ἀγαθῶ συμφωνία΄ τό γάρ κακῶς συμφωνοῦν, στασιάζειν μᾶλλον ἤ εἰρηνεύειν λεχθήσεται» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, PG 95, 65). Δηλαδή «Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης τίποτα δέν ὑπάρχει ὑψηλότερο! Γι’ αὐτήν ὁ νόμος καί οἱ προφῆτες, γι’ αὐτήν ὁ Θεός ἄνθρωπος ἔγινε, αὐτό λοιπόν τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστο πράγματι μυστήριο. Αὐτήν ἦλθε ὁ Χριστός νά εὐαγγελισθῆ. Αὐτήν ὁ Χριστός στούς μαθητές του πρό τοῦ πάθους Του καί μετά τήν Ἀνάστασή Του ἐδώρησε. Αὐτήν καί ὅταν ἀνέβηκε στούς οὐρανούς μέ τή σάρκα του, ἀπ’ ὅπου κατέβει ἄσαρκος, κληρονομιά στούς ἀποστόλους καί δι’ αὐτῶν στήν Ἐκκλησία του κατέλιπε. Εἰρήνη δέ εἶναι ἡ συμφωνία στό ἀγαθό. Γιατί τό νά συμφωνεῖ κανείς στό κακό, μᾶλλον διχοστασία παρά εἰρήνη θά ὀνομασθῆ».
Νομίζω αντιλαμβάνεται ο κ. Τελεβάντος ποιον σημείον εχει βαρύνουσαν και καθοριστικήν σημασίαν σημασίαν εις τά προεκτεθέντα δύο κείμενα: Και ακριβώς επειδή σήμερα οι ανθρωποι συμφωνούν μάλλον εις το κακόν και ουχί εις το καλόν, διά τούτο υπάρχουν τόσοι «οικουμενιστές», τόσοι «αιρετικοί», τόσοι «σχισματικοί», τόσοι «αποτειχιστές» με τους οποίους συντάσσεται και ο κ. Τελεβάντος και προς τους οποίους απευθύνεται με την προτροπήν: «ακούτε … τι λέγει ο αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός». Επομένως ακούστε κ. Τελεβάντε τι λέγει ο αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός περί ειρήνης: «Εἰρήνη δέ ἐστίν ἡ ἐν τῶ ἀγαθῶ συμφωνία΄ τό γάρ κακῶς συμφωνοῦν, στασιάζειν μᾶλλον ἤ εἰρηνεύειν λεχθήσεται». (Επίσκοπος Κήρυκος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής της ακαινοτομήτου Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας)
Περί αληθούς ειρήνης ομιλεί καί ο αγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης. Ιδού τί λέγεικαί τά οποία πρέπει νά λάβουν υπ' οψιν οι φιλοσοφούντες περί ειρήνης οι "ειρηνισταί", αλλά μακράν αυτής ευρισκόμενοι: "Η ειρήνη τη δικαιοσύνη συγκεκραμένη θείον εστί χρήμα. Ει δε θατέρα άνευ της ετέρας είη, λυμαίνεται τω της αρετής κάλλει. Εστι μεν γαρ ειρήνη και λησταίς προς εαυτούς και λύκοις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤοις μεν επί λύμη των ανθρώπων, τοις δε επ' ολέθρω των προβάτων.
Αλλ' ούκ άν καλέσαιμι ταύτην ειρήνην την τη δικαιοσύνη μή κοσμουμένην.Ει δ' αυτή συνέλθοι, όντως ειρήνη κεκλήσεται.
Διό και ο Χριστός έφη: "ούκ ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γήν, αλλά μάχαιραν". Οτι γαρ ού πάσαν ειρήνην, αλλά την τη κακία συνεζευγμένην αποκηρύττει, αλλαχού φησιν:"ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν". Ειρήνη γαρ όντως εκείνη εστίν, η τη δικαιοσύνη, και τη ευσεβεία σεμνυνομένη". Βλέπετε Πατρολογίαν του Μιγν, 78,925. (Επίσκοπος Κήρυκος, Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής της ακαινοτομήτου Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας)