η ευαγγελική δημοκρατία...
Όχι βέβαια της αρχαίας αθηναϊκής ή της ρωμαϊκής δημοκρατίας. Που στην πραγματικότητα ήταν ολιγαρχίες των ελεύθερων, λεγόμενων, πολιτών. Αφού εξουσίαζαν τους πολλαπλάσιους δούλους, τους οποίους αντιμετώπιζαν, πάνω κάτω, σαν ζώα.
Πράγμα που, περισσότερο ή λιγότερο, ισχύει και για όλες τις μετέπειτα, μέχρι σήμερα, κατ’ ευφημισμόν, λεγόμενες, δημοκρατίες. Όπου η ολιγαρχία του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου πλαστογραφεί τη θέληση των λαών. Και τους αντιμετωπίζει με τον ίδιο, περίπου, τρόπο, που οι αρχαίοι αντιμετώπιζαν τους δούλους.
Αλλά περί ποιας δημοκρατίας πρόκειται;
Της δημοκρατίας, που πραγματοποιήθηκε, για πρώτη και μοναδική φορά, στην πρώτη χριστιανική κοινωνία. Και ποτέ άλλοτε, μέχρι τώρα…
Όπως το σχετικό εδάφιο των Πράξεων των Αποστόλων (Δ, 32-35) μας επισημαίνει:
Δεν είναι μήπως αυτή η αληθινή δημοκρατία και ο πραγματικός
σοσιαλισμός; Δεν βρίσκεται εδώ η θεμελιακή ιδέα, πάνω στην οποία
εδράστηκε, όπως φαίνεται αργότερα, ο κεντρικός πυρήνας του περίφημου
κομμουνιστικού μανιφέστου του Μαρξ!…
Δεν είναι η κοινωνία, που έχει ως υπέρτατη αξία της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι τα οποιαδήποτε προκρούστεια νομικά κατασκευάσματα! Που κατακρεουργούν τον άνθρωπο στο όνομα απάνθρωπων και τυφλών συμφερόντων….
Παρατηρήθηκαν, μας λέει το κείμενο αυτό, στην πρώτη χριστιανική κοινωνία κάποια προβλήματα αδικίας και ανισότητας. Και το πλήρωμα της Εκκλησίας αποτάθηκε στους αποστόλους, για να δώσουν λύσεις.
Και οι Απόστολοι τους έδωσαν τις κατευθυντήριες γραμμές:
«Κάμετε τους είπαν εκλογές. Και εκλέξτε επτά ανθρώπους, που να έχουν φόβο Θεού, καλή φήμη και γνώση των θεμάτων, που σας απασχολούν . Και να τους αναθέσετε την επίλυσή των προβλημάτων σας».
Ο, τι περίπου συνιστούσε και ο Σωκράτης στους συμπολίτες του τους Αθηναίους. Και μάλλον αντίθετα απ’ αυτά που, συνήθως, κάνουμε εμείς σήμερα:
Που εκλέγουμε, συχνά, ανθρώπους αθεόφοβους και διεστραμμένους. Παραμοφωμένους σε κολλέγια και πανεπιστήμια ηθικής και εθνικής μετάλλαξης. Βουτυρομπμπέδες και σοκολατόπαιδα ανίκανα και παντελώς άσχετα με το έργο, που αναλαμβάνουν να επιτελέσουν…
Και όμως, με επαχθή και απεχθή, από τα διαπλεκόμενα και εξωνημένα Μ. Μ. Εξαπατήσεως και εξαχρειώσεως, διαφήμιση. Από τα οποία διαχέεται ανυπόφορη η μπόχα για την κακή και χείριστη, ακόμη, φήμη, που αποπνέει η άκρως αποκρουστική πολιτεία τους:
Και όμως κρατούν εγκάθειρκτο έναν ολόκληρο λαό. Που καταληστεύουν και
ξεπουλάνε, με απάτες και εκβιασμούς αυτόν και την πατρίδα του…
Αφού τους δίνει το βέβηλο αυτό δικαίωμα, ένα μεγάλο μέρος εθελόδουλου και εθελότυφλου όχλου που, δυστυχώς, τους ακολουθεί, με τη θέλησή του…
Σε αντίθεση με μας, που πηγαίνουμε απ’ το κακό στο χειρότερο….
Άμποτε, κάποτε, οι άνθρωποι-και πρώτοι απ’ όλους οι, λεγόμενοι, χριστιανοί-να ξαναγύριζαν στο ξεχασμένο Ευαγγέλιο. Και η Κυριακή των Μυροφόρων να καθιερωθεί, ως η Κυριακή δημοκρατίας. Της αληθινά κοινωνικής δημοκρατίας. ΄Όμως….
Ποιοι θα έστεργαν μια τέτοια επιστροφή και μια τέτοια καθιέρωση; ‘Όταν ακόμη και οι λεγόμενοι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο απ’ τους κοσμικούς, φοβούνται και τρέμουν όχι απλώς την αληθινή, αλλά και την στοιχειώδη, έστω, δημοκρατία!
Όταν φοβούνται και τρέμουν το Ευαγγέλιο, που διδάσκουν και υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν και υπηρετούν…
παπα-Ηλίας
Η δεύτερη, μετά το Πάσχα Κυριακή, σύμφωνα με το ευαγγελικό ανάγνωσμα, έχει επικρατήσει να λέγεται Κυριακή των Μυροφόρων.
Παράλληλα όμως, και σύμφωνα με το αποστολικό ανάγνωσμα, θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί και ως η Κυριακή της Δημοκρατίας.
Όχι βέβαια της αρχαίας αθηναϊκής ή της ρωμαϊκής δημοκρατίας. Που στην πραγματικότητα ήταν ολιγαρχίες των ελεύθερων, λεγόμενων, πολιτών. Αφού εξουσίαζαν τους πολλαπλάσιους δούλους, τους οποίους αντιμετώπιζαν, πάνω κάτω, σαν ζώα.
Πράγμα που, περισσότερο ή λιγότερο, ισχύει και για όλες τις μετέπειτα, μέχρι σήμερα, κατ’ ευφημισμόν, λεγόμενες, δημοκρατίες. Όπου η ολιγαρχία του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου πλαστογραφεί τη θέληση των λαών. Και τους αντιμετωπίζει με τον ίδιο, περίπου, τρόπο, που οι αρχαίοι αντιμετώπιζαν τους δούλους.
Αλλά περί ποιας δημοκρατίας πρόκειται;
Της δημοκρατίας, που πραγματοποιήθηκε, για πρώτη και μοναδική φορά, στην πρώτη χριστιανική κοινωνία. Και ποτέ άλλοτε, μέχρι τώρα…
Όπως το σχετικό εδάφιο των Πράξεων των Αποστόλων (Δ, 32-35) μας επισημαίνει:
«Είχαν, μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων, οι πρώτοι
χριστιανοί όλοι μια ψυχή και μια καρδιά. Και κανένας τους δεν έλεγε για
κάτι ότι είναι δικό του. Αλλά ήταν όλα για όλους κοινά. Καθένας πρόσφερε
ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του. Με
αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους»!….
Δεν είναι η κοινωνία, που έχει ως υπέρτατη αξία της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι τα οποιαδήποτε προκρούστεια νομικά κατασκευάσματα! Που κατακρεουργούν τον άνθρωπο στο όνομα απάνθρωπων και τυφλών συμφερόντων….
Μια πτυχή της δημοκρατικής λειτουργίας της πρώτης αυτής
χριστιανικής κοινωνίας μας δίνει και το αποστολικό, όπως προαναφέραμε,
ανάγνωσμα της Κυριακής των Μυροφόρων (Πράξεων ΣΤ,1-7), που αναφέρεται
στην εκλογή των επτά διακόνων:
Παρατηρήθηκαν, μας λέει το κείμενο αυτό, στην πρώτη χριστιανική κοινωνία κάποια προβλήματα αδικίας και ανισότητας. Και το πλήρωμα της Εκκλησίας αποτάθηκε στους αποστόλους, για να δώσουν λύσεις.
Και οι Απόστολοι τους έδωσαν τις κατευθυντήριες γραμμές:
«Κάμετε τους είπαν εκλογές. Και εκλέξτε επτά ανθρώπους, που να έχουν φόβο Θεού, καλή φήμη και γνώση των θεμάτων, που σας απασχολούν . Και να τους αναθέσετε την επίλυσή των προβλημάτων σας».
Ο, τι περίπου συνιστούσε και ο Σωκράτης στους συμπολίτες του τους Αθηναίους. Και μάλλον αντίθετα απ’ αυτά που, συνήθως, κάνουμε εμείς σήμερα:
Που εκλέγουμε, συχνά, ανθρώπους αθεόφοβους και διεστραμμένους. Παραμοφωμένους σε κολλέγια και πανεπιστήμια ηθικής και εθνικής μετάλλαξης. Βουτυρομπμπέδες και σοκολατόπαιδα ανίκανα και παντελώς άσχετα με το έργο, που αναλαμβάνουν να επιτελέσουν…
Και όμως, με επαχθή και απεχθή, από τα διαπλεκόμενα και εξωνημένα Μ. Μ. Εξαπατήσεως και εξαχρειώσεως, διαφήμιση. Από τα οποία διαχέεται ανυπόφορη η μπόχα για την κακή και χείριστη, ακόμη, φήμη, που αποπνέει η άκρως αποκρουστική πολιτεία τους:
Ως προδοτών και διαβόητων κλεφτών και απατεώνων. Δικτυωμένων,
με ύποπτα ντόπια και διεθνή συμφέροντα. Που, αντί να εξουσιάζουν, θα
τους ταίριαζε να είναι εγκάθειρκτοι σε φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Αφού τους δίνει το βέβηλο αυτό δικαίωμα, ένα μεγάλο μέρος εθελόδουλου και εθελότυφλου όχλου που, δυστυχώς, τους ακολουθεί, με τη θέλησή του…
Και ασφαλώς οι πρώτοι χριστιανοί ακολούθησαν τις συμβουλές
των Αποστόλων. Και εξέλεξαν τους επτά διακόνους. Με συμμετοχή, στους
ψηφοφόρους, και των γυναικών. Με αποτέλεσμα η Εκκλησία να μεγαλώνει
αλματωδώς, πηγαίνοντας απ’ το καλό στο καλύτερο.
Άμποτε, κάποτε, οι άνθρωποι-και πρώτοι απ’ όλους οι, λεγόμενοι, χριστιανοί-να ξαναγύριζαν στο ξεχασμένο Ευαγγέλιο. Και η Κυριακή των Μυροφόρων να καθιερωθεί, ως η Κυριακή δημοκρατίας. Της αληθινά κοινωνικής δημοκρατίας. ΄Όμως….
Ποιοι θα έστεργαν μια τέτοια επιστροφή και μια τέτοια καθιέρωση; ‘Όταν ακόμη και οι λεγόμενοι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο απ’ τους κοσμικούς, φοβούνται και τρέμουν όχι απλώς την αληθινή, αλλά και την στοιχειώδη, έστω, δημοκρατία!
Όταν φοβούνται και τρέμουν το Ευαγγέλιο, που διδάσκουν και υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν και υπηρετούν…
παπα-Ηλίας
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Πολύ ωραία είναι η ευαγγελική δημοκρατία, που βρίσκουμε στις Πράξεις, αλλά δεν "φτούρησε", για πολύ και ήταν και αυτή μια ουτοπία, όπως και -τηρουμένων των αναλογιών- η Πολιτεία του Πλάτωνα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ/
1/ Ο τρόπος εκλογής Επισκόπων, που θεσπίστηκε αρχικά (Πρ. 1. 12-26) και παράδειγμα έχουμε στην εκλογή του Ματθία, όπου 120 πρόσωπα πρότειναν 2 Μαθητές και με κλήρο βγήκε ο ένας.
Η εκλογή επισκόπου αναφέρεται μια φορά στην Κ.Δ. κατά την εκλογή του αποστόλου Ματθία, μετά το θάνατο του Ιούδα. Η παραπομπή στο χωρίο αυτό των Πράξεων των αποστόλων σηματοδοτεί και τον τρόπο της εκλογής των Επισκόπων στους αποστολικούς χρόνους. Τα κύρια σημεία της πράξης αυτής είναι δυο. Το πρώτο σημείο είναι η συνάθροιση των πιστών της Εκκλησίας, του κλήρου (των αποστόλων) και του λαού, ανδρών και γυναικών και η πρόταση από αυτούς προσώπων για την κενούμενη θέση. Το δεύτερο σημείο είναι η κλήρωση μεταξύ των προτεινομένων προσώπων για την τελική εκλογή.
Από τις αρχές του 2ου αιώνα ο Επίσκοπος εκλεγόταν από τον κλήρο και το λαό της τοπικής εκκλησίας και χειροτονείτο από πλησιόχωρους επισκόπους, σύμφωνα με το πρότυπο της εκλογής του αποστόλου Ματθία. Επομένως, η συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου είχε πρωτεύουσα σημασία στην εκλογή των Επισκόπων και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις (Αμβρόσιος Μεδιολάνου, Συνέσιος Πτολεμαΐδας, κ.λπ.) εξελέγησαν Επίσκοποι κατηχούμενοι ή και αλλόθρησκοι. Πλην όμως, η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος με τον δ΄ κανόνα άλλαξε την πρακτική αυτή και απέκλεισε την εκλογή από το λαό, όρισε δε ότι αρμόδια για την εκλογή των επισκόπων της επαρχίας είναι η επισκοπική σύνοδος, χωρίς βεβαίως να αγνοείται και η εκπεφρασμένη πολλές φορές γνώμη της τοπικής εκκλησίας (Cod. Just. I, 3, 41. Νεαρές 136, 1. 137, 2), η οποία γίνεται με κατακύρωση της εκλογής από το λαό δια βοής, κατόπιν εορτής βέβαια.
Στον ανωτέρω κανόνα δ΄ της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου του 325 προστέθηκαν οι κανόνες ιστ΄, ιθ΄, και κγ΄ κανόνες της Συνόδου της Αντιόχειας του 341, οι ε΄, ιβ΄ και ιγ΄ κανόνες της Συνόδου της Λαοδίκειας του 364, ο ιγ΄ κανόνας της Συνόδου της Καρθαγένης του 418 και ο γ΄ κανόνας της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου του 789. Έτσι, δυο κανόνες οικουμενικών Συνόδων και επτά κανόνες Τοπικών Συνόδων αποκλείουν τη συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου στην εκλογή Επισκόπου μιας επαρχίας και έτσι η επαρχιακή σύνοδος παραμένει το κυρίαρχο εκκλησιαστικό όργανο για την εκλογή των επισκόπων. Η συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου στην εκλογή των Επισκόπων περιορίζεται στην εκ των υστέρων δια βοής αποδοχή ή μη της εκλογής με την κραυγή «άξιος» ή «ανάξιος», που καθίσταται πλέον τυπική.
ΙΚ
Β/
ΑπάντησηΔιαγραφή2/ Η δεύτερη δημοκρατική πράξη ήταν η κοινοκτημοσύνη, όπως αναφέρεται στο Πράξεις 2. 42-47 και 4. 32-37. Αλλά ευθύς αμέσως ελοχεύει η απάτη με την κατακράτηση χρημάτων από τον Ανανία και τη Σαπφείρα. Έτσι, το μέτρο αυτό δεν επέζησε, ούτε έχουμε Κανόνα της Εκκλησίας, που να το επιβάλει. Αντίθετα, οι όποιες προσφορές εδίδοντο στους εφημερίους των Ναών, ώστε να μοιραστούν στους πτωχούς. Αλλά και εκεί ενέσκηψε η διαφθορά, που αναγκάζει τον ΚΠόλεως άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο να αλλάξει την τακτική αυτή:
Ο Χρυσόστομος πολέμησε την ανηθικότητα, τη λαιμαργία και τη φιλαργυρία Επισκόπων, κληρικών και μοναχών και το θεσμό των «συνεισάκτων γυναικών». Σε σύνοδο 70 επισκόπων της Αρχιεπισκοπής του καθήρεσε 16 Επισκόπους και 70 πρεσβυτέρους. Συνέστησε στους πλούσιους να δωρίζουν κατ’ ευθείαν στους πτωχούς και όχι μέσω των κληρικών των Ι. Ναών, για να είναι σίγουροι, για την κατάληξη της δωρεάς των.
3/ Άλλη μιά δημοκρατική ενέργεια βλέπουμε στην εκλογή των 7 διακόνων, από τους πιστούς και όχι από τους Επισκόπους, οι οποίοι απλώς τους χειροτόνησαν. Τέτοια περιστατικά συνέβησαν αργότερα και σε εκλογή πρεσβυτέρων, με κτυπητό παράδειγμα την εκλογή από τους ενορίτες, ως εφημερίου του π. Άγγελου Νησιώτη, στις αρχές του 20 αι. στην Αθήνα. Αλλά και αυτές οι πρακτικές ατόνησαν, μιας και δεν περιεβλήθησαν με το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας.
4/ Άλλη δημοκρατική ενέργεια έχουμε τη Σύνοδο των Ιεροσολύμων (Πρ. 15. 6-35), όπου παρευρίσκονται οι Απόστολοι, οι πρεσβύτεροι "συν όλη της εκκλησία" και αποφασίζουν, ότι ο Χριστός ανήκει σ' όλα τα έθνη και εκλέγουν τον Ιούδα και τον Σίλα, να κηρύξουν μαζί με τον Παύλο και τον Βαρνάβα στην Αντιόχεια.
Τέτοιες δημοκρατικές διαδικασίες εξέλειπαν, καθότι η Εκκλησία αλλιώς αποφάσισε και κυρίως μετά τις εξουσίες, που απέκτησαν οι Επίσκοποι, μετά το 325, επί αυτοκράτορος Κων/νου Α΄.
ΙΚ
Μωϋσής: Δώστε το έν δέκατο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εκείνοι..."ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον" (Ματθ.23΄23)
Ιωάννης ο Πρόδρομος: Δώστε τα μισά
"ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι, καὶ ὁ ἔχων βρώματα ὁμοίως ποιείτω"(Λουκ.3΄11)
Ιησούς: Δώστε τα ΟΛΑ.
"πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς" (Λουκ.ιη΄22)
Απ. Παύλος: "ἔχοντες δὲ διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα" Τιμόθ.Α, στ΄8)
==============
Ευχαριστούμε για τις χρήσιμες πληροφορίες τον ΙΚ, και φυσικά ευχαριστούμε και τον κ.Οδυσσέα για την ανάρτηση του παπα Ηλία Υφαντή. Το άρθρο ταυτίζεται με τα κηρύγματα του π.Αυγουστίνου αλλά και του ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος είχε εκφράσει την επιθυμία, αν ζούσε, να οδηγήση τους Χριστιανούς σε κοινοκτημοσύνη, κοινές τράπεζες κ.λπ. Ίσως είναι άγνωστο, ότι ο π.Αυγουστίνος (που εφάρμοζε ο ίδιος την κοινοκτημοσύνη και κοινοβιακή ζωή με τα μέλη της αδελφότητας Σταυρός, κι όταν έγινε επίσκοπος και με τους στενούς συνεργάτες του στην Ι.Μ.Φλωρίνης), είχε ρίξει την ιδέα σε άπαντες τους κληρικούς της Μητροπόλεώς του αν θέλουν, να εφαρμόσουν την κοινοκτημοσύνη, κάτι που τέθηκε σε δημοκρατική και ελεύθερη ψηφοφορία, και δεν υπερψηφίστηκε.
Η κοινοκτημοσύνη, ή η εθελοντική μεγαλόκαρδη προσφορά όλης ή μέρους της περιουσίας μας, του ενδιαφέροντός μας και των αγαθών μας στους φτωχότερους αδελφούς, δεν σταμάτησαν ποτέ να να υφίστανται στην Εκκλησία μας είτε σαν ορθόδοξη διδασκαλία (αφού είναι η διδασκαλία του Χριστού που αναγινώσκεται στα Ευαγγέλια) είτε σαν ορθή πράξη και πρακτική, υπάρχουν μάλιστα Χριστιανοί που τα εφαρμόζουν και στις μέρες μας: μεμονωμένοι χριστιανοί και κληρικοί τα τηρούν, και επίσης τα εφαρμόζουν οι εν τω κόσμω αφιερωμένοι στον Κύριο και οι αναχωρηταί μοναχοί, σε κοινοβιακές μονές. Αλλίμονο αν το κήρυγμα της Εκκλησίας άλλαζε, διότι ένα ανδρόγυνο απέκρυψε μέρος των χρημάτων εκ της πωλήσεως ακινήτου, ή διότι στις "αγάπες" κάποιοι πλούσιοι, δεν μοιραζόταν τα φαγητά τους με τους πτωχούς. Αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά, αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς με την εκλογή των διακόνων και βλέπουμε στις Πράξεις ολόκληρες πλούσιες εκκλησίες να κάνουν "λογία" για τους αδελφούς στις πτωχότερες εκκλησίες.
Οι διωγμοί των πρώτων αιώνων, "διέλυσαν" τις επίσημες δομές στις εκκλησίες και οδήγησαν εκατομμύρια χριστιανούς στις κατακόμβες, στις εξορίες, στα βασανιστήρια, στα μαρτύρια, στους δήμιους. Οι χριστιανοί έχασαν για το Χριστό όχι μόνο την όποια περιουσία τους, η οποία δημεύετο από το Κράτος, αλλά πρόσφεραν και την ίδια τη ζωή τους για το Χριστό. Οι διωγμοί ήταν η πραγματική αιτία που σταμάτησε η επίσημη και οργανωμένη από την Εκκλησία κοινοκτημοσύνη. Αργότερα επί Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, αλλοιώθηκε η χριστιανική πρακτική της Εκκλησίας, όχι ευτυχώς στο Δόγμα αλλά στην πρακτική, με την "δεσποτοκρατία" μετά ικανής "αυτοκρατορικοκρατίας" του Βυζαντίου, την επισημοποίηση του Χριστιανισμού και την εισβολή ειδωλολατρών στην εκκλησία, για να αποκτήσουν κρατικά προνόμια, μεταφέροντας και τα παλιά τους έθιμα. Ποιοι να εφαρμόσουν τα λόγια του Χριστού "πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς" (Λουκ. 18, 22),"πόσο δύσκολα οι τα χρήματα έχοντες..." "μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται" "τον άρτον ημών τον Επιούσιον δως ημίν Σήμερον", του Προδρόμου "όποιος έχει δυο χιτώνας να δίνει τον ένα",... Και έπειτα οι Δυτικοί με τις Σταυροφορίες, έπειτα οι σκοτεινοί χρόνοι της Τουρκοκρατίας όπου ενίοτε οι δεσποτικοί θρόνοι παρείχοντο με "μπαξίσι", εποχές όπου εξετροχιάσθη ως τις μέρες μας η πρακτική κυρίως και ευτυχώς όχι η δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Το ερώτημα είναι "είμεθα χριστιανοί"; Και αν απαντήσουμε ναι, πώς αντιμετωπίζουμε οχι τις ιστορικές πληροφορίες των Πράξεων των Αποστόλων αλλά τις εντολές του Κυρίου πλέον;
Αναγνώστης
Στην περίπτωση του Ανανία και της Σαπφείρας, το μεμπτό δεν ήταν η κατακράτηση χρημάτων αλλά το ψέμα απέναντι στην Εκκλησία και στο Άγιο Πνεύμα, που αποδείκνυε όχι μόνο απιστία (πολλοί είναι άπιστοι χωρίς να υφίστανται σωματικό θάνατο), αλλά απόπειρα εξαπάτησης της Εκκλησίας. Έγινε ίσως και για παραδειγματισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα στην εκκλησία γινόταν εθελοντικά, εκ της πεποιθήσεως πως "κανείς δεν θεωρούσε ότι κάτι είναι δικό του, αλλά τα είχαν όλα κοινά". "Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής".
Κανείς δεν υποχρέωσε το ζεύγος να πουλήσει το ακίνητό του και επίσης κανείς δεν το υποχρέωσε να δώσει στην Εκκλησία το 100% του τιμήματος. Θα μπορούσαν ο Ανανίας και η Σαπφείρα, να πάρουν 100, να δώσουν 70 στην Εκκλησία, να κρατήσουν 30 και να πουν στην Εκκλησία: Πήραμε 100, δίνουμε τα 70 για τις ανάγκες των πτωχών αδελφών και κρατάμε 30 για τις ανάγκες της οικογένειάς μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τις επιχειρήσεις μας! Όλοι θα τους έλεγαν μπράβο για την προσφορά τους! Αλλά, επιχείρησαν να εξαπατήσουν την εκκλησία, είπαν ψέμματα όχι σε ένα άτομο αλλά στην Εκκλησία, στο σύνολο των αδελφών, στο Σώμα Χριστού, στον Χριστό παρατεινόμενο στους αιώνες.
Δεν ἠταν όμως αυτό επαναλαμβανόμενο και σύνηθες γεγονός, και δεν ήταν η αιτία να απωλέσει η Εκκλησία τον κοινωνικό της αδελφοποιητικό χαρακτήρα και την κοινοκτημοσύνη, αλλά η απιστία στη μέριμνα του Θεού και η στρεβλή πίστη μας.
Το ψήφω κλήρου και λαού, ετηρείτο στην Κύπρο, τώρα εφαρμόζεαι περιορισμένα. Πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει η εκκλησία της Ελλάδος ποιοι είναι μέλη της για να εφαρμοστεί, διότι πρέπει να εφαρμοστεί, όπως και πολλά άλλα, που μέχρι να επανέλθουν στην ευαγγελική ακρίβεια όπως τα δίδαξε ο Χριστός και οι Απόστολοι, και ερμήνευσαν οι Πατέρες, μπορούμε να τα τηρούμε οι πιστοί. Αν η Εκκλησία επιτρέπει να ορκιζόμαστε, μπορούμε εμείς να μην ορκιζόμαστε. Αν η εκκλησία επιτρέπει τα διαζύγια για πολλούς λόγους, μπορούμε να μην χωρίζουμε παρεκτός λόγου πορνείας. Αν η εκκλησία χειροτονεί μειράκια προ της στρατεύσεως, μπορούμε αν επιθυμούμε να ιερωθούμε και μάλιστα άγαμοι, να περιμένουμε να γίνουμε 30-40 ετών και αφού δούμε ότι αντέχουμε τότε να προσέλθουμε. Αν η εκκλησία και οι Ιεροί Κανόνες δεν διδάσκει τα περί κοινοκτημοσύνης, πώλησης των περιουσιών, μπορούμε αν μας περισεύει κάποιο περιουσιακό στοιχείο, καταθέσεις, ακίνητα, να τα διαθέσουμε στους πάσχοντες αδελφούς μας. Το λέει ο Λόγος του Θεού. Όπου είναι ο θησαυρός μας είναι και η καρδιά μας. Μή θησαυρίζετε θησαυρούς επί τῆς γῆς. Μακάριόν εστί διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν. Πιο εύκολο είναι να περάσει μια καμήλα από βελονότρυπα παρά πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών. Αφού βοηθήσατε έναν ελάχιστο αδελφό, το κάνατε σ Εμένα λέγει ο Κύριος!
Κύριε, πότε σε είδαμε γυμνό, πεινασμένο, διψασμένο, αδικημένο, φυλακισμένο, φτωχὀ;
Δυστυχώς, το "ψήφω κλήρου και λαού" το απαγορεύει Κανόνας Οικουμενικής Συνόδου και επομένως μόνο με αλλαγή κανόνα από άλλη Οικουμενική Σύνοδο μπορεί να αλλάξει.
ΔιαγραφήΙΚ