ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ
ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ;
ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ;
ΟΔΥΝΗΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ
ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ
του Θεολογου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ
Νά, λοιπόν, πῶς συντελεῖται ἡ ἀλλοίωση τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν.
Διαβάζουμε στὶς ΑΚΤΙΝΕΣ»:
«Ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Βελιγραδίου, Stanislav Hocevar, παραβρέθηκε στὴν Ὀρθόδοξη Ἀναστάσιμη Λειτουργία στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ Βελιγραδίου».
Στὸ Video φαίνεται νὰ ἀσπάζεται τὴν ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως.
Ἐπίσης διακρίνεται καθαρά πὼς «ὁ ὀρθόδοξος ἱερέας φιλᾶ τὸ χέρι τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου»!
Ἂν ἐπραγματοποιεῖτο αὐτὸ τὸ γεγονός πρὶν 40 χρόνια, δὲν θὰ ἔβλεπε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, γιατὶ θὰ προκαλοῦσε τὶς σφοδρὲς ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ καὶ θὰ συγκέντρωνε τὰ πυρὰ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων.
Θὰ ἐθεωρεῖτο πρωτοφανὲς γεγονός, ἀσέβεια πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι καταγράφουν τὴν βούληση τοῦ Κυρίου, ὅπως μᾶς παρεδόθη διὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ ἑρμηνεύτηκε καὶ ἐφαρμόστηκε στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Παρόμοιες ἀντιδράσεις θὰ παρετηροῦντο καὶ πρὶν 20 χρόνια.
Πολλοὶ θὰ ἔφευγαν ἀπὸ τὸ Ναό, βλέποντας νὰ εἰσέρχεται σ’ αὐτὸν ἕνας καρδινάλιος, νὰ ἀσπάζεται τὴν ὀρθοδόξῃ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ δέχεται χειροφίλημα ἀπὸ ὀρθόδοξος κληρικός, ἐνώπιον τοῦ «ὀρθοδόξου» Πατριάρχη της Σερβίας.
Σήμερα, ὅμως, οἱ συνειδήσεις τῶν πιστῶν ναρκώθηκαν.
Οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Σερβίας, ὑπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ Πατριάρχη Εἰρηναῖο, ἀποδέχτηκαν τὸ παραπάνω σκηνικό, οἱ δὲ ἀνὰ τὸν κόσμο ὀρθόδοξοι πιστοί,
Θὰ τὸ πληροφορηθοῦν, κάποιοι θὰ τὸ σχολιάσουν, οἱ περισσότεροι θὰ ἀδιαφορήσουν, καὶ πολλοὶ θὰ θεωρήσουν, ἴσως, «γκρίνια» τὴν ἐπίκριση ἑνὸς γεγονότος ποὺ πλέον ἀποτελεῖ ρουτίνα στὶς μετὰ τῶν ἑτεροδόξων σχέσεις μας.
Θὰ ἐνοχληθοῦν, δηλαδή, ὄχι ἀπὸ τὸ γεγονός, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν κριτικὴ ἐναντίον τοῦ γεγονότος:
«Μὰ ὅλο οἱ ἴδιοι καὶ οἱ ἴδιοι φανατικοὶ καὶ γραφικοὶ ἀντιδροῦν.
Δὲν ἔχουν καὶ τίποτ’ ἄλλο νὰ κάνουν;».
Ἔτσι, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μετὰ τοῦ ἐπιτελείου του ἔχει τὴν πολυτέλεια, ὄχι μόνο να μὴν ἀναγκάζεται να ἀντιδρᾶ κατὰ τέτοιων ἀντὶ-εὐαγγελικῶν ἐνεργειῶν, ἀλλὰ καὶ νὰ τρίβει τὰ χέρια του ἀπὸ ἱκανοποίηση, γιατὶ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπεκτείνεται σύμφωνα μὲ τὰ σχέδια τους, χωρὶς οὐσιαστικὲς ἀντιδράσεις.
Διότι, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς πιστούς, καὶ οἱ δικοί μας φρουροὶ τῆς Πίστεως Ἕλληνες Μητροπολίτες, μαθαίνουν τὰ γεγονότα καὶ σιωποῦν.
Θεωροῦν πλέον ἀναγκαίους τοὺς διαλόγους ποὺ ξεκίνησαν μὲν κακῶς (μὲ καταπάτηση καὶ αὐτῆς τῆς Ἀπόφασης τῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως τῆς Ρόδου), συνεχίζονται δὲ κάκιστα παρὰ τὶς Ἀποστολικὲς καὶ Συνοδικὲς Ἐντολὲς καὶ τὴ σύνολη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων ὡς πρὸς τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς αἱρετικούς.
Ἄραγε, ἡ ἀποστολὴ τῶν Ἐπισκόπων ἐκπληρώνεται μόνο μὲ τὴν τέλεση μυστηρίων, τὴν ἐνασχόληση μὲ πανηγύρεις, συσσίτια καὶ ἀναστάσιμα διαγγέλματα;
απο την Πατερικη Παραδοσι
Eίναι Εκκλησία, αυτή η "εκκλησία";
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ένα εκκλησιοφανές σώμα δεσποτάδων και παπάδων ένός αποδοτικότατου παπαδομάγαζου.
Αυτό είναι και τίποτα άλλο.
Μα η ίδια ιστοσελίδα δημοσίευσε ανάρτηση με την παρουσία ορθοδόξου
ΑπάντησηΔιαγραφήεπισκόπου και του "βασιλικού"ζεύγους της Σερβίας και άλλων αξιωμα-
τούχων στην αναστάσιμη λειτουργία των ρωμαιοκαθολικών στις 8-4!Άρα ήταν ανταλλαγή επισκέψεων εξ υποχρεώσεως!!Τώρα ξύπνησε η πατερική παράδοση;;!!!
Ο τίτλος φέρει ερωτηματικό. Εμείς απαντάμε, ότι δεν είναι πρωτοφανές και συνταρακτικό το γεγονός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς προς τον υπότιτλο, θεωρούμε, ότι είναι οδυνηρή η διαπίστωση μόνον σε όσους δεν γνωρίζουν εκκλησιαστική ιστορία, όπου φαίνεται, ότι η αλλοίωση της συνειδήσεως των πιστών υφίσταται από συστάσεως της Εκκλησίας, με πρωταίτιο τον Παπισμό. Η διαφορά του τότε με το τώρα είναι, ότι τώρα τα γεγονότα μεταδίδονται ακαρίαια. Εξηγούμεθα:
- Ο σημερινός Ελλαδικός χώρος (πλην Θράκης) υπήγετο στην δικαιοδοσία του Επισκόπου Ρώμης από το 67 επί Πάπα Λίνου μέχρι το 732 επί Πάπα Γρηγορίου Γ΄, οπότε ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος απέσπασε με πραξικοπηματικό τρόπο τον Ελλαδικό χώρο από τη δικαιοδοσία του Επισκόπου Ρώμης και τον προσάρτησε στη δικαιοδοσία του Επισκόπου Κων/πόλεως, λόγω της εικονόφιλης πολιτικής του Επισκόπου Ρώμης. Έτσι ο Ελλαδικός χώρος υπήγετο στη δικαιοδοσία του Ρώμης επί 665 χρόνια, στη δε δικαιοδοσία του Κων/πόλεως επί 472 χρόνια (από το 732-1204) με την κατάληψη της Κων/πολης το 1204 από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας επί Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄ και την ίδρυση του Λατινικού κράτους. Από το 1204 και έπειτα και μέχρι και μετά το 1821, ο Ελλαδικός χώρος, ενώ τυπικά ανήκει στον Κων/πόλεως, ουσιαστικά τελούσε υπό παπική κατοχή. Κατά την περίοδο αυτή και ειδικά εκείνη της Φραγκοκρατίας, όλος ο κλήρος υπήχθη υπό τον Πάπα Ρώμης, στις επαρχίες τοποθετήθηκαν Λατίνοι επίσκοποι ή Λατινίζοντες Ορθόδοξοι ενωτικοί (Ουνίτες) Επίσκοποι. Κατά την περίοδο λοιπόν αυτή, πως να μη γίνει αλλοίωση της συνειδήσεως των πιστών, υπό την επίδραση της δυτικής νομικίστικης σκέψης;
- Κατά την 1η χιλιετία υπήρχε πλήρης υποταγή της Εκκλησίας στα κελεύσματα του Ρώμης, για να αποφευχθεί η διάσπαση, στα δε πρωτεία και στα αλάθητα, δυστυχώς, υπέκυψε η Εκκλησία (κατά τον άγιο Νεκτάριο), στις δε Δ΄ και ΣΤ΄ Οικουμενικές Συνόδους έχουμε τον πλήρη θρίαμβο του Παπισμού (κατά τον Πισιδίας Μεθόδιο), είναι τέτοια δε η υποταγή, ώστε αναγκάζει τον άγιο Νεκτάριο να αναφωνήσει, για ορισμένους αγίους Πάπες "ο Θεός να φυλάττει την Εκκλησία του". Οι Πάπες, ως αντιπρόσωποι του επουράνιου Θεού επί της γης, αλλά και του επίγειου θεού (του αυτοκράτορα) ενεργούσαν, ως οι τελικοί κριτές σε κάθε αναφυόμενο πρόβλημα υπεράνω των Οικουμενικών Συνόδων και δυστυχώς υπήρξαν άγιοι της Εκκλησίας, που στήριξαν αυτή την αλαζονία των Παπών (άγ. Θεόδωρος Στουδίτης).
- Τη 2η χιλιετία και παρά το τυπικό Σχίσμα δεν έπαψαν οι διάλογοι (καλώς), αλλά και οι συμπροσευχές (κακώς) Ορθοδόξων και Λατίνων, σε υψηλό κυρίως επίπεδο από τα άλλα Πατριαρχείο, σε χαμηλό δε επίπεδο στη λατινοκρατούμενη Ελλαδική, εν γένει, περιοχή. Έτσι, φθάνουμε να έχουμε προσφορά του θρόνου της ΚΠολης στον Πάπα (Μανουήλ Α΄ Κομνηνός στον Ρώμης Αλέξανδρο Γ΄, το 1166), ο Λατίνος Πατριάρχης Ιεροσολύμων αναγνωρίστηκε από τους πιστούς, (το 1187), το 1204, ο κλήρος και ο λαός, που παρέμειναν στην ΚΠολη ζήτησαν να τους επιτραπεί να κρατήσουν την δική τους ιεραρχία και τη δική τους λειτουργία, με αντάλλαγμα την αναγνώριση του πρωτείου του Πάπα Ρώμης (κατά Ράνσιμαν), ο άγιος Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης (4 Νοεμβρίου), με τη συνεπικουρία του Πατριάρχη Κων/πόλεως Μανουήλ Β΄ (1244-1255), επέτρεψε στους Ορθοδόξους Επισκόπους να συλλειτουργήσουν μετά των Λατίνων (κατά τον αγ. Νεκταριο), οι κατάπτυστες ενωτικές Σύνοδοι της Λυών (1204) και Φλωρεντίας (1439), η αναγνώριση του Ρώμης, ως "Τω μακαριωτάτω πατρί και δεσπότη, τω Πάπα κυρίω Γρηγορίω δεκάτω τρίτω, άκρω αρχιερεί αξιωτάτω....." (Ιερεμίας Β΄, το 1583), οι αναγνωρίσεις του Πρωτείου, αλλά και της δογματικής του Παπισμού, από ευάριθμους Πατριάρχες, κατά τον 17ο αι (κατά Βακαλόπουλο), συμπροσευχές σε ανώτατο επίπεδο κατά τους 18ο, 19ο και 20ο αι. και πάει λέγοντας.
Δυστυχώς, οι σημερινές πρακτικές είναι συνέχεια των προηγουμένων πρακτικών, όπου η Ρώμη προσπαθούσε ανέκαθεν να αναδειχθεί υπεράνω όλων και να επιβάλει με την πειθώ ή με τη βία την αιρετική της διδασκαλία και εμείς, ως συνήθως, υποκύπταμε.
ΙΚ