Ομολογία

ΙΖ΄Λκ (Μθ 15,21-28) Χαναναίας


Μεγάλη, αδίστακτη πίστη


του αρχιμανδρίτου Αθανασίου Σιαμάκη



Όλες οι κινήσεις του Κυρίου ήταν μελετημένες. Και μ’ όλες απέβλεπε σ’ ένα συγκεκριμένο σκοπό. Και η πεζοπορία του έξω από τα όρια του Ισραήλ, που είδαμε στο ευαγγέλιο, προς τα ΒΔ περίχωρα των ιστορικών μεγαλουπόλεων Τύρου και Σιδώνος της Συρίας ή Φοινίκης, ήταν ενταγμένη μέσα στον ίδιο σκοπό. Για να μάθουν οι άνθρωποι ότι είναι ο λυτρωτής του κόσμου. Δόθηκε δε η ευκαιρία ν’ αναδείξει τη μεγάλη πίστη της Χαναναίας ή Συροφοίνισσας.


Προφανώς η φήμη των σημείων του Χριστού είχε προτρέξει, είχε βγει από τα όρια του Ισραήλ, κι είχε φτάσει και στ’ αυτιά της γυναίκας αυτής, που είχε μεγάλο πόνο για τη δαιμονισμένη κόρη της. Και τώρα εντελώς «ανέλπιστα» ο θαυματοποιός περνάει από μπροστά της. Αρπάζει λοιπόν την ευκαιρία και προβάλλει το αίτημά της. Με αγωνία μη χάσει την ευκαιρία, με αίσθηση έσχατης ανάγκης, με πεποίθηση ότι θα λάβει το αιτούμενο, κραυγάζει· «Γιε του Δαυΐδ, η θυγατέρα μου βασανίζεται φρικτά από δαιμόνιο».


Ο Κύριος, αν και δεν το συνήθιζε, απάντησε επίτηδες σωβινιστικά, ότι τη βοήθειά του την προορίζει μόνο για τους Ισραηλίτες. Λένε ότι το μαστιχόδεντρο όσο πιο βαθιά το μαχαιρώνεις, τόσο πιο πολύ άρωμα βγάζει. Με την απάντησή του ο Κύριος προκαλεί πράγματι βαθειά τομή στη ψυχή της γυναίκας, για να ρεύσει από τα χείλη της το άρωμα της μεγάλης και αδίστακτης πίστεώς της, για να μοσχοβολήσει σ’ όλη την οικουμένη και σ’ όλες τις γενιές.


«Έχω αποστολή μόνο στα λογικά πρόβατα του Ισραήλ, κι όχι στους αλλοεθνείς. Άδικα μ’ ακολουθείς και φωνάζεις», συνέχισε να της λέει κοφτά ο Κύριος. Αλλ’ αν ο Κύριος, σχολιάζουμε εμείς, ενδιαφερόταν μόνο για τους Ιουδαίους, όπως είπε, τότε τί δουλειά είχε εκείνη ακριβώς την ίδια ημέρα ώρα και στιγμή να βρίσκεται έξω από τα σύνορα του Ισραήλ; Και πώς ήταν του χαρακτήρος του να διώχνει τους ανθρώπους, αυτός που διακήρυξε άλλοτε «Τον ερχόμενον προς με ου μη εκβάλω έξω»; «Μπαμ» κάνει η προσποίηση του Κυρίου. Στην πραγματικότητα ο Κύριος πονάει και θέλει όχι μόνο η κόρη της γυναίκας αυτής ν’ απαλλαχθεί από το δαιμόνιο, αλλά και η ίδια να σωθεί και όλοι όσοι είναι στα χέρια του ανθρωποκτόνου σατανά, να λυτρωθούν.


Δεν είναι λοιπόν, αλλά κάνει τον «τοπικιστή» και το σκληρό, όταν λέει στους σκανδαλισμένους μαθητάς του, που συνηγορούν υπέρ αυτής, ότι «Δεν είναι σωστό το ψωμί, που είναι για τα παιδιά, να ριχτεί στους σκύλους»! Αν είναι δυνατόν η ενσαρκωμένη αγάπη να ονομάζει έτσι τους ανθρώπους! όχι, δεν είναι δυνατόν. Ο Κύριος δεν κάνει διακρίσεις και δεν περιφρονεί κανέναν. Αγαπά εξ ίσου όλους τους ανθρώπους, Ιουδαίους και μη. Η αγάπη του είναι σαν ήλιος, που στέλνει τις ζωογόνες ακτίνες του σ΄όλους, καλούς και κακούς. Απλώς τώρα με σφιγμένη καρδιά μπήζει το μαχαίρι βαθιά στο «μαστιχόδεντρο». Και προκαλεί ψυχικό πόνο στη γυναίκα. Ο αληθινός Ιησούς δεν έχει εκδηλωθεί ακόμη· θα εκδηλωθεί αμέσως. Θα φωτίσει θα θερμάνει και θα ζωογονήσει με την αγάπη του. Περιμένετε.


Αυτή η υπερβολή της συμπεριφοράς του Κυρίου έβγαλε πράγματι όλο το άρωμα της ταπεινοφροσύνης, όταν η Συροφοίνισσα απάντησε, και είναι θαυμαστή η ετυμηγορία της πίστεώς της, ότι «Στ’ αλήθεια, είναι σκυλί, κι ότι δεν διεκδικεί μερίδιο από το ψωμί, αλλά ψίχουλα, όπως όλα τα σκυλιά περιμένουν από το τραπέζι του αφεντικού τους». Όταν βγήκε από τα χείλη της αυτή η ταπεινή κουβέντα, «έσπασε» ο Χριστός. Δεν άντεξε άλλο στην προσποίηση. Συγκινημένος φανέρωσε μπροστά σ’ όλους τους παρευρισκόμενους την πίστη της. «Γυναίκα» της λέει «μεγάλη είναι η πίστη σου· ας γίνει όπως θέλεις». Και σημειώνει ο αυτόπτης και αυτήκοος Ματθαίος, ότι ακριβώς την ώρα εκείνη γιατρεύτηκε η κόρη της από το αδυσώπητο δαιμόνιο. Ο ανίκητος νικήθηκε, και η εξουθενωμένη νίκησε!


Που τέτοια πίστη στους Ισραηλίτες; Απιστία, ναι. Απόρριψη, ναι. Δυστυχώς για τους εκλεκτούς αυτούς του Θεού. Αποδείχτηκαν τελευταίοι, ενώ οι τελευταίοι έγιναν πρώτοι. Τέτοια πίστη είχε συναντήσει και άλλοτε ο Κύριος, αλλά και πάλι σε μη Ιουδαίους. Είχε συναντήσει στη Σαμαρείτισσα λ.χ., στην οποία είχε αποκαλύψει τη μεγάλη αλήθεια ότι αυτός που της μιλάει είναι ο Χριστός (= ο μεσσίας), κι ότι ο Θεός είναι Πνεύμα. Επίσης στον ευγνώμονα λεπρό, που μόλις έγινε καλά, γύρισε πίσω, έπεσε στα πόδια του ευχαριστώντας τον. Και ήταν Σαμαρείτης. Τέλος στο Ρωμαίο εκατόνταρχο, που φρονούσε ότι δεν είναι άξιος να τον δεχτεί στο σπίτι του, κι ότι θα μπορούσε από μακριά μ΄ένα λόγο του να κάνει καλά το δούλο του. Και ήταν ειδωλολάτρης και προσήλυτος.


Ο Χριστός δεν είναι στενόκαρδος Ιουδαίος. Είναι για όλους. Όπου συναντά το καλό, το επαινεί, κι όπου το κακό, το ελέγχει. Είναι κοινός σωτήρας όλων των ανθρώπων, όπου γης. Τους μαθητάς του τους έστειλε σ’ όλα τα έθνη. Είναι ο μεγάλος και ο πρώτος και ακαταγώνιστος αντιρατσιστής, ή καλύτερα , είναι ο Θεός της αγάπης, που πονάει όλα τα πλάσματά του, που ήρθε στον κόσμο για να τους ελκύσει κοντά του. Εδώ προβάλλει την πίστη της Χαναναίας, για να μας κάνει να παραζηλώσουμε και να μιμηθούμε την πίστη της και την ταπείνωσή της.