Ομολογία

Προ Υψώσεως Ιω 3,13-17

Ο Χριστός

μιλάει στο Νικόδημο

του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη

Από την ονομασία «Κυριακή προ της Υψώσεως» γίνεται αντιληπτό ότι η Κυριακή αυτή, όπως και η επόμενη, η «Μετά την Ύψωσιν», επηρεάζονται από τη γιορτή της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού (14 Σεπ), παίρνουν δηλαδή χρώμα σταυρώσιμο από κάποιους σχετικούς ύμνους και κυρίως από τ’ αναγνώσματα, αποστολικό και ευαγγελικό, που και τα δύο αναφέρονται στην υπόθεση αυτή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ας την πλησιάσουμε.

Η περικοπή είναι παρμένη από μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση του Ιησού με τον καλοπροαίρετο φαρισαίο Νικόδημο. Ο Νικόδημος αποτελούσε εξαίρεση μέσα στο σώμα των κακίστων φαρισαίων. Ήταν ο μόνος ίσως που έτρεφε αληθινή εκτίμηση στο πρόσωπο του Ιησού, κι επιθυμούσε διακαώς μια προσωπική συνάντηση μαζί του. Και για να μη δώσει στόχο στους συναδέλφους του, επισκέφθηκε τον Ιησού τη νύχτα και του είπε· «Διδάσκαλε, (εγώ και κάποιοι άλλοι) γνωρίζουμε ότι ήρθες σταλμένος από το Θεό σαν διδάσκαλος. Και φτάσαμε στο συμπέρασμα αυτό από το ότι κανένας δεν μπορεί να κάνει τα σημεία που κάνεις εσύ, αν δεν είναι ο Θεός μαζί του».

Ο καρδιογνώστης Κύριος, ακτινοσκοπώντας την καλή διάθεση και αληθινή ομολογία του ασυνήθιστου συνομιλητού του, χωρίς άλλα διαδικαστικά, αποδέχεται τη δήλωσή του. Όσον αφορά τον εαυτό του επιβεβαιώνει εμμέσως το Νικόδημο ότι πράγματι ήρθε στον κόσμο θεόσταλτος και σκοπός του είναι η σωτηρία των ανθρώπων, που επιτυγχάνεται ως εξής.

Ο άνθρωπος, του λέει, πρέπει να βαπτιστεί το αληθινό βάπτισμα. Αυτό δεν έχει σχέση με τα γνωστά μέχρι τώρα βαπτίσματα, αλλ’ είναι με νερό και με άγιο Πνεύμα και ξαναγεννάει το βαπτιζόμενο. Από άνθρωπο της αμαρτίας τον κάνει άνθρωπο της αγιότητος, από σαρκικό τον μεταβάλλει σε πνευματικό, από φθαρτό σε άφθαρτο.

Έπειτα, ο άνθρωπος πρέπει να πιστέψει ότι ο Γιος και Λόγος του Θεού, κάνοντας το θέλημα του Πατρός, κατέβηκε από τον ουρανό κι έγινε άνθρωπος, μη παύοντας, ως πανταχού παρών, να είναι ταυτοχρόνως και στον ουρανό, συμπάρεδρος του Πατρός. Το δε θέλημα του Θεού Πατρός είναι να μην χαθεί στον αιώνιο θάνατο κανένας άνθρωπος που πιστεύει στο Γιο του, αλλά να έχει ζωή αιώνια. Σε διαβεβαιώνω, λοιπόν, Νικόδημε, ότι είναι τόσο μεγάλη η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, ώστε έδωσε το Γιο του το μονογενή γι’ αυτήν την υπόθεση. Αυτός θα θανατωθεί αντί να θανατωθούν οι άνθρωποι. Αυτός θ’ αναστηθεί, για ν’ αναστηθούν μαζί του στην αιώνια ζωή. Έτσι και η αγάπη του Γιου για τον άνθρωπο είναι τόσο μεγάλη όσο και του Θεού Πατρός. Ο Χριστός μιλούσε για τον εαυτό του, αλλά σε τρίτο πρόσωπο λόγω μετριοφροσύνης.

Κι αυτό που σου αποκαλύπτω Νικόδημε, δεν λέγεται για πρώτη φορά εδώ τώρα από μένα σε σένα· έχει λεχθεί και παλιότερα στον Ισραήλ με προεικόνιση. Και εξηγούμαι. Ο Μωϋσής είχε υψώσει στην έρημο το χάλκινο φίδι, για να το βλέπουν οι Ισραηλίτες που δέχονταν δάγκωμα θανατηφόρου φιδιού και πέθαιναν, για να μην πεθαίνουν. Και ο Γιος του Θεού, που εικονίζεται με φίδι χάλκινο, δηλαδή με άνθρωπο, όχι μόνο δεν πεθαίνει από το δάγκωμα του φιδιού, δηλαδή από την αμαρτία, αφού ως άνθρωπος είναι από άλλο μαντέμι, το μαντέμι της αναμαρτησίας, αλλά μπορεί να καταστήσει και τους ανθρώπους που τον πιστεύουν απρόσβλητους από το δάγκωμα της αμαρτίας. Για το σκοπό αυτό θα υψωθεί πάνω στο σταυρό, θα υποστεί τον επώδυνο και ταπεινωτικό θάνατο, ώστε ο καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν να μην χάνεται, αλλά να έχει ζωή αιώνια.

Και αυτός ο Γιος του Θεού, Νικόδημε, δεν είναι άλλος από αυτόν που σου μιλάει αυτή τη στιγμή. Εσύ, Νικόδημε, σε διαβεβαιώνω ότι ανήκεις στους ανθρώπους που πίστεψαν ότι είμαι ο μονάκριβος Γιος του Θεού. Αυτό το δείχνει εξ άλλου και η αποψινή σου επίσκεψη και τη δέχομαι σαν δήλωση πίστεως. Οι άλλοι, που θα καταδικαστούν σε αιώνιο θάνατο, είναι αυτοί που δεν με πίστεψαν, και με πολεμούν. Σ’ αυτούς ανήκουν αρκετοί, ιδίως όμως σχεδόν όλοι οι συνάδερφοί σου φαρισαίοι.

Μεγάλα μηνύματα, αγαπητοί μου. Είθε ο Κύριος ν’ ανάψει τη φλόγα της πίστεως στη λυτρωτική του αποστολή του Κυρίου Ιησού, στην αληθινή και μοναδική αγάπη του για τον άνθρωπο, που εκδηλώθηκε με το σταυρικό του θάνατο, ώστε να λάβουμε κι εμείς, όπως κι ο Νικόδημος, μια αμυδρή εσωτερική πληροφόρηση ότι γι’ αυτήν τη μικρή και λίγη πίστη μας δεν πρόκειται να κατακριθούμε, αλλά να τύχουμε του ελέους και της αιωνίου ζωής.