Ομολογία

Τό φαιδρό ὅραμα

καί ἡ διαδρομή τῆς νύκτας

του μητροπολιτου Αττικης και Μεγαριδος κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

Τριάμυσι ὁλόκληρα χρόνια σαράντα, ὁλόκληρους μῆνες στήν ἐπίσημη ἀρχιεπισκοπική καθέδρα βρίσκεται θρονιασμένος ὁ κ. Ἱερώνυμος. Ἄφωνος καί ἄπραγος. Σάν ἐντελῶς παλαιωμένο ἄγαλμα πού θυμίζει πρόσωπο ἀλλά δέν θυμίζει δράση καί ἱστορικό θησαύρισμα. Ἡ παρουσία του κατά τό μακρό αὐτό χρονικό διάστημα δέν ἄφησε πίσω της οὔτε τό παραμικρό λάλημα ἑνός νυκτερινοῦ πουλιοῦ. Ἡ πραγματικότητα αὐτή μέ ἀναγκάζει νά γυρίσω πίσω καί΄νά ξεφυλλίσω, μέ προσοχή καί μέ ὀδύνη, τό δημοσιογραφικό πίνακα πληροφόρησης. Νά τόν μελετήσω, νά τόν παρουσιάσω σέ σᾶς, νά ὑπογραμμίσω τίς προσωπικές μου ἐκτιμήσεις καί νά σᾶς καλέσω νά βγάλετε τά δικά σας συμπεράσματα.

Στίς 9-10 Ἰανουαρίου 2010, μεσοδιάστημα περίπου τῆς παρουσίας τοῦ Ἱερωνύμου στό τιμόνι τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, Ἀθηναῖος δημοσιογράφος, φίλος καί πιστός παραστάτης τοῦ κ. Ἱερώνυμου ἀπό τήν ἐποχή πού τολμοῦσε τίς πρῶτες ἀναβάσεις στίς σκάλες προβολῆς, ὁ Φάνης Καλατζής, θεώρησε ὑποχρέωσή του νά δημοσιοποιήσει ἕνα μεγαλεπίβολο σχέδιο δράσης ἑκατό ἡμερῶν, πού θά ἔφερνε τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, στό ἴδιο σκαλοπάτι προβολῆς πού εἶχε σχεδιάσει ὁ νέος τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου καί πού θά ἔφερνε σέ φωτεινή ἀνανέωση, σέ πληρότητα δράσης καί σέ δυναμική παρέμβαση τῆς Ἐκκλησίας στά Ἑλληνικά ἱστορικά τεκταινόμενα.

Ἔγραψε ἐκείνη τή μέρα, ἄρθρο μέ τόν χτυπητό τίτλο: «“Πρόγραμμα 100 ἡμερῶν” προωθεῖ καὶ ὁ κ. Ἱερώνυμος». Παραθέτω τίς πρῶτες του ἐκτιμήσεις, πού στό κείμενο λειτουργοῦν ὡς ὑπότιτλοι τοῦ ὅλου ὀργανωτικοῦ σχεδιάσματος. Ἡ προσπάθεια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου μέ βάση τό ἄρθρο θά κατευθύνεται πρός τούς παρακάτω τομεῖς: «Ἡ ἀτζέντα τοῦ ἀρχιεπισκόπου γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τὸ κράτος, τὰ οἰκονομικὰ καὶ τὸν ἐκσυγχρονισμὸ τῆς Ἐκκλησίας-Οἱ σχέσεις μὲ τὸν Γ. Παπανδρέου καὶ οἱ προθέσεις γιὰ δημιουργία ἐπιτελείου μοντέρνων στελεχῶν στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα».

Οἱ ὁρίζοντες πού διαγράφονται ἀπό τό κείμενο τοῦ δημοσιογράφου Καλατζή, οἱ προβληματισμοί πού θίγονται καί οἱ προοπτικές πού ἀνοίγονται ἀποκλείουν τό ἐνδεχόμενο νά ἀποτελοῦν μόνο δικές του ἀνησυχίες καί διακριτικές δημοσιογραφικές ἐπισημάνσεις. Ὁποιοσδήποτε δημοσιογράφος φωτογραφίζει τήν συγκεκριμένη ἐπικαιρότητα, ὑπογραμμίζει τά λάθη, τίς ἀστοχίες καί τίς σκοτεινές σκοπιμότητες, ἀλλά δέν εἰσέρχεται στά ἐνδότερα τοῦ διοικητικοῦ χώρου τῆς Ἐκκλησίας ἤ τῆς Πολιτείας γιά νά ὑποδείξει «τί δέον γενέσθαι». Οἱ διακριτοί ρόλοι ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι πρίν ὁ δημοσιογράφος διατυπώσει τόν εὐρύτατο πίνακα δραστηριοτήτων τῶν ἑκατό ἐκκλησιαστικῶν ἡμερῶν, εἶχε εὐρύτατη συνεργασία μέ τόν ἴδιο τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο καί τούς κεντρικούς ἐπιτελεῖς του καί ἄντλησε ἀπό αὐτούς πληροφορίες γιά τήν σύγχρονη ἐκκλησιαστική προβληματική καί γιά τίς κινήσεις πού σχεδίαζαν νά κάνουν στό πλαίσιο τῶν ἑκατό ἡμερῶν. Αὐτή ἡ σχέση καί ἡ συνεργασία ἡ ὁποία ὁποσδήποτε πρέπει νά ἔχει πραγματοποιηθεῖ προσθέτει ἕνα κύρος στήν ἐνημέρωση τοῦ δημοσιογράφου καί ὁδηγεῖ τούς ἀναγνώστες στήν ἐξέδρα τῆς ἀναμονῆς τῶν θετικῶν καί οὐσιαστικῶν ἀποτελεσμάτων τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς πρωτοβουλίας.

* * *

Πρίν ἐπιχειρήσω τήν κατάστρωση τῶν σχεδιασμῶν, πού περιέχονται στήν ἐφημερίδα τοῦ «Κόσμου τοῦ Ἐπενδυτή», θά ὑπογραμμίσω τήν πληροφορία τοῦ ἴδιου τοῦ δημοσιογράφου πού λέγει ὅτι: «Τὴν προσεχὴ Τρίτη, στὸ πλαίσιο τῶν ἐργασιῶν τῆς Διαρκοὺς Ἱερᾶς Συνόδου, ἀρχίζει ἕνα «πρόγραμμα 100 ἡμερῶν» μὲ στόχο μιὰ ἄμεση, οὐσιαστική, πολυεπίπεδη ἀναδιοργάνωση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ φιλοδοξεῖ νὰ περιορίσει σὲ πρώτη φάση ἀγκυλώσεις δεκαετιῶν».

Καί ἐπεξηγεῖ: «Μιὰ πρώτη γεύση τοῦ ἔργου αὐτοῦ θὰ φανεῖ στὴ συνεδρία τῆς Ἱεραρχίας ποὺ ἀναμένεται νὰ συνέλθει τὸ τρίτο δεκαήμερο τοῦ Φεβρουαρίου». Μέ δεδομένη αὐτή τήν πληροφορία τό ὅλο πρόγραμμα τῶν ἑκατό ἡμερῶν θά ἔπρεπε νά ὁλοκληρωθεῖ καί νά ἀποδώσει περίπου στό τέλος Μαΐου ἤ ἀρχές Ἰουνίου τοῦ 2010. Σήμερα διανύουμε τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2011 καί μετρώντας τόν χρόνο μέ μονάδα τίς ἡμέρες διαπιστώνουμε ὅτι ἔχουν περάσει 550 ἡμέρες, δηλαδή τό πενταπλάσιο καί πλέον. Καί στό πενταπλάσιο αὐτό διάστημα δέν εἴδαμε οὔτε μία ἀπό τίς πτυχές τοῦ προγράμματος νά ὑλοποιηθεῖ καί τό ἀφάτως προκλητικότερο, οὔτε κἄν μία ἀπό τίς παραγράφους τῶν σχεδιασμῶν νά ἐμφανιστεῖ ἐκ μέρους ἐκκλησιαστικῆς πηγῆς στή δημοσιότητα καί νά ὑπογραμμιστεῖ καί νά ἐκτιμηθεῖ ἀπό τίς στῆλες τοῦ «Κόσμου τοῦ Ἐπενδυτή».

***

Μέ σκοτεινή καί ἀδιευκρίνιστη διατύπωση εἰσάγει ὁ δημοσιογράφος τίς ἠλεγμένες πληροφορίες του. Γράφει: «Οἱ κατευθύνσεις ποὺ ἔχει στὸ μυαλό του ὁ κ. Ἱερώνυμος -καὶ ἀντανακλῶνται στὸ ἔργο τῶν ἕξι ἐπιτροπῶν- καὶ ἐπιδοκίμασε πρόσφατα ἡ Ἱεραρχία ἔχουν συζητηθεῖ, ἐκεῖ ποὺ ἐφάπτονται (μὲ ὑλοποίηση συγκεκριμένων ἐπίσης προτάσεων) στὸ πλαίσιο τῶν ἐπαφῶν ποὺ εἶχε καὶ μὲ κυβερνητικὰ στελέχη».

Ἡ ἐνημέρωση πού ἐκπορεύτηκε ἀπό τό θαμπό συνοδικό κλίμα καί σαλπίστηκε μέ τό δημοσίευμα τοῦ «Κόσμου τοῦ Ἐπενδυτή» εἶναι ὄντως σοβαρότατα καί ἐπείγοντα. Ἀποτελοῦν ὁδηγούς πρός μία ἀναμόρφωση τῆς συνοδικῆς διοίκησης καί τῆς ποιμαντικῆς φροντίδας, ἐνῶ αὐτή τή στιγμή λειτουργοῦν ἀπαξιωτικά καί σφόδρα ἀναποτελεσματικά στόν Ἑλληνικό ὀρθόδοξο χῶρο.

Ὁ δημοσιογράφος ὑπογραμμίζει τήν σοβαρότητα αὐτή καί διατυπώνει τήν προσδοκία ὅτι οἱ ἀπόψεις θά τεθοῦν καί πάλι στήν τράπεζα τῆς μελέτης καί τῆς ἔρευνας καί θά ὁδηγήσουν μπροστά ὁλόκληρο τό ἅρμα τῆς Ἐκκλησίας.

Γράφει: «Αἰχμή (τοῦ προγράμματος τῶν 100 ἡμερῶν), ἡ ἀξιοποίηση, στὴν πράξη, τῶν πορισμάτων ἕξι ἐπιτροπῶν, ποὺ θὰ ὁριστοῦν στὶς συνεδρίες τῆς ΔΙΣ, τὰ ὁποῖα θὰ ἀποτελέσουν ταυτόχρονα καὶ τὴ βάση τῶν θέσεων τῆς Ἐκκλησίας στὸν διάλογο, τὴ συνεργασία καὶ γενικότερα τὶς σχέσεις μὲ τὴν πολιτεία. Οἱ ἄξονες τοῦ ἀντικειμένου τῶν ἐπιτροπῶν αὐτῶν ἀποτελοῦνται ἀπὸ ἕνα τρίπτυχο ποὺ ἐπικεντρώνεται: πρῶτον, στὸ ἀναπτυξιακό-φιλανθρωπικὸ ἔργο μὲ ὅρους διαφάνειας-λογοδοσίας καὶ ἀφοῦ προηγηθεῖ πλήρης καταγραφή-ἀποτίμηση τῶν οἰκονομικῶν-περιουσιακῶν στοιχείων.

Δεύτερον, στὴ διαμόρφωση, ἔπειτα ἀπὸ ἐπιμόρφωση-κατάρτιση, ἑνὸς σώματος ἐκκλησιαστικῶν στελεχῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν. Τρίτον, στὸ ἄνοιγμα στὴν κοινωνία μέσα ἀπὸ μιὰ δυναμική, θεολογικῆς-ποιμαντικῆς-πολιτισμικῆς ὑφῆς, ποὺ ἑδράζεται στὴ μακραίωνη ἐκκλησιαστική παράδοση».

***

Οἱ ἐξελίξεις πού σημάδεψαν τήν χρονική περίοδο πού προβλήθηκε ὡς χρόνος δημιουργικῆς ἔντασης ἔφεραν τά ἐντελῶς ἀντίθετα ἀποτελέσματα.

1) Μέσα στίς 550 μέρες πού ἔτρεξαν δέν ἀκούσαμε πώς τά διορισμένα συνοδικά ὄργανα ἀφοσιώθηκαν στήν ἐντατική μελέτη τῶν ζωτικῶν καί ταυτόχρονα ἐπικίνδυνων προβληματισμῶν καί συνέταξαν φωτισμένες εἰσηγήσεις πρός τήν Ἱεραρχία. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2010 πραγματοποιήθηκε ἡ συνέλευση τοῦ ἀνώτατου σώματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τά θέματα αὐτά δέν βρέθηκαν γραμμένα στήν ἡμερήσια διάταξη. Γιά πόσα ἄραγε χρόνια οἱ ἀγωνίες καί οἱ πληγές πού κυριαρχοῦν στήν Ἐκκλησία μας καί ἐκθέτουν τούς ποιμένες της, θά μένουν κουκουλωμένες στή σιωπή τοῦ ἰχθύος καί στήν ἀπραξία τοῦ βατράχου; Ἕνα πρόγραμμα πού συντάσσεται ἤ ὑποτίθεται ὅτι συντάσσεται μέ τήν προοπτική νά ἐφαρμοστεῖ καί νά ἀποδώσει σέ διάστημα 100 ἡμερῶν. Γιά πόσο χρόνο θά σέρνεται στό πεζοδρόμιο τῆς περιφρόνησης ἤ τῆς ἀμάθειας;

2) Τό ὅτι στό διάστημα αὐτό ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶχε κρυφές συνομιλίες μέ τόν πρωθυπουργό εἶναι γεγονός. Ἔφτασε νά καθίσει στήν τράπεζα διασκέψεως τοῦ ὑπουργικοῦ Συμβουλίου(ἀνεξήγητη πρωτοτυπία γιά τόν Ἕλληνα Ἀρχιεπίσκοπο), νά ἀφουγκραστεῖ νωχελικά καί ἀπρόσφορα τούς φόβους τῶν ὑπεύθυνων ὑπουργῶν γιά τήν ἐξέλιξη τῆς σημερινῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καί νά ἀποσυρθεῖ, μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς διασκέψεως, στήν τυποποιημένη ἀπραξία του.

Ἄν αὐτή ἡ πρωτότυπη πράξη του ἦταν βηματισμός στό σχεδιασμό τῶν ἑκατό ἡμερῶν, τότε πρέπει ἤ νά μειδιάσουμε ἄν δέν σεβόμαστε τήν Ἐκκλησία ἤ νά κλάψουμε ἄν τήν πονᾶμε.

3) Γιά τόν προβληματισμό πού εἶναι κύριο θέμα τῆς ἐποχῆς καί ἐγγράφεται ὡς μέρος τοῦ σχεδιασμοῦ τῶν 100 ἡμερῶν, τήν ὑπέρβαση τοῦ ἀπομονωτικοῦ ἀτομισμοῦ καί τήν ἔξοδο στήν κοινωνία τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς ἀγάπης, μή ἔχοντας νεώτερη καί συνθετικότερη ἄποψη προοπτικῆς, περιορίζομαι στήν ἀναδημοσίευση δύο μικρῶν σχολίων πού παρουσίασα στίς 15 Ὀκτωβρίου 2010 μέ τίτλους: «Γεννήθηκε ἡ ἀγάπη», «Ἡ ἀγάπη πέθανε». Τό πρῶτο σχόλιο ἀναφέρεται στήν δήλωση τῆς Συνόδου τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ὅτι παραμερίζεται ἡ ἁμαρτωλή «Ἀλληλεγγύη» καί ἱδρύεται νέα ὀργάνωση μέ ὄνομα ΑΓΑΠΗ:

«Ἡ ἀνακοίνωση αὐτή, ἀφυπνιστική καί δυναμική, ἐνημερώνει ὁλόκληρο τό ἀνήσυχο πλήρωμα τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ὅτι ὅλοι οἱ πατέρες μας καί ποιμένες μας, φωτισμένοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνέγραψαν, κατά τήν ἱστορική αὐτή ἡμέρα, ὡς πρώτιστο καί ἀπαραβίαστο χρέος τους, τήν προσωπική καλλιέργεια καί ἄσκηση τῆς Ἀγάπης καί τόν Εὐαγγελισμό τοῦ λαοῦ, ὅτι πρώτη καί μέγιστη ἐντολή τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ΑΓΑΠΗ.

Γνωρίζοντας πόσο κενοί εἶναι οἱ χῶροι τοῦ Συνοδικοῦ Μεγάρου καί, εἰδικά, τοῦ Συνοδικοῦ ΑΡΧΕΙΟΥ ἀπό τά ἀποτυπώματα τοῦ μόχθου καί ἀπό τά πρόσφατα θησαυρισμένα μνημόνια τῆς ἀγάπης ἤ τοῦ μίσους καί πόσο στερημένο ζωτικῶν χυμῶν εἶναι τό σημερινό-κατά συνθήκη-φλύαρο, ἀλλά τυποποιημένο, κήρυγμα τῆς ἀγάπης, ἐνθουσιάστηκαν οἱ ἀναγνῶστες τῆς εἴδησης καί ὕψωσαν βλέμμα συγκίνησης καί εὐχριστίας στό θρόνο τῆς ἄπειρης ΑΓΑΠΗΣ».

Τό δεύτερο σχόλιο ἀναφέρεται στό πρωτότυπο γεγονός ὅτι ἡ ΑΓΑΠΗ ἔζησε δύο μόνο μῆνες καί ... πέθανε:

«Λυποῦμαι, γιατί ἀναγκάζομαι νά φέρω στή δημοσιότητα τό θλιβερό γεγονός τοῦ θανάτου τῆς Ἀγάπης καί νά συλλυπηθῶ τούς συνεπισκόπους μου, τόν Μακαριώτατο Πρόεδρο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τά μέλη τῆς Ἱερῆς Συνέλευσης καί ὅλους τούς σύγχρονους ποιμένες, πού λιτανεύουν, τούτη τήν ὥρα, τό λείψανο τῆς ΑΓΑΠΗΣ.

Καί θλίβομαι περισσότερο, γιατί εἶμαι ὑποχρεωμένος νά μεταφέρω στό λαό τοῦ Θεοῦ τά δημοσιεύματα, πού ἀναγγέλλουν τή διάλυση τῆς Μ.Κ.Ο. ΑΓΑΠΗ, πού εἶναι ἡ διάδοχη καί ἡ συνέχεια τῆς ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ...

Ἡ «Ἀγάπη» γεννήθηκε στίς 23 Ἰουνίου 2010 στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί πέθανε στίς 26 Αὐγούστου 2010. Ἔζησε, δηλαδή, 64 μέρες. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος πρόλαβε νά χαρεῖ καί νά διαφημίσει τή γέννησή της. Ἀλλά δέ βρῆκε τό χρόνο καί, προφανῶς, οὔτε τό κουράγιο, νά θρηνήσει τό θάνατό της. Τοῦ εὐχόμαστε καλή παρηγοριά».

Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀνάπτυξη τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου αὐτό πού ἔγινε εὐρύτερα γνωστό ὡς σχεδιασμός καί πρόταση τοῦ προκαθήμενου Ἱερώνυμου εἶναι νά προσφέρει ἡ Ἐκκλησία κτηματική ἤ οἰκοπεδική περιουσία καί τό κράτος τήν ἀπαραίτητη δαπάνη γιά τήν ἀνάπτυξη καί λειτουργία τῶν ἱδρυμάτων. Στήν οὐσία αὐτό σημαίνει ὅτι τό ὅλο φιλανθρωπικό ἔργο προσδένεται στόν κρατικό μηχανισμό καί στά κρατικά ταμεῖα τά ὁποῖα τούτη τήν ὥρα βρίσκονται σέ πτώχευση καί δέν ἔχουν τήν ἱκανότητα νά προσφέρουν οὔτε μιά πεντάρα.

Καί τό αἴτημα πρός τό Κράτος πού τό παρουσίασε καί τό ὑποστήριξε σέ τηλεοπτική συνέντευξη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, «ἀπελευθερῶστε τήν δεσμευμένη ἐκκλησιαστική περιουσία καί μεῖς θά τήν ἀξιοποιήσουμε στήν περαιτέρω ἀνάπτυξη τῆς φιλανθρωπίας», εἶναι ἀπλῶς πυροτέχνημα διότι ἡ δεσμευμένη ἀστική καί κτηματική περιουσία εἶναι κατά τό πλεῖστον καταπατημένη. Ἀναγνωρίζεται τό ἰδιοκτησιακό δικαίωμα τῆς Ἐκκλησίας μέ ἀποφάσεις ἀνωτάτων δικαστηρίων ἀλλά ἡ ἄρνηση τῶν κατεχόντων παρανόμως τά κτίσματα ἤ τούς χώρους νά ἀποχωρήσουν θά ὑποχρεώσει γιά μιά ἀκόμα φορά τήν Ἐκκλησία νά ἐκδαπανηθεῖ σέ νέες δικαστικές διαμάχες.

***

Τό δημοσιογραφικό ἄνοιγμα ἀναγγέλλει ὡς δεύτερο τομέα τοῦ μόχθου τῶν 100 ἡμερῶν τήν προσπάθεια ἀνάδειξης ἑνός καταρτισμένου καί ἐξειδικευμένου σώματος ἐκκλησιαστικῶν στελεχῶν πού θά καλύψουν, θά βελτιώσουν καί θά ἐπεκτείνουν τό σύνολο ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Διαβάζουμε: «διαμόρφωση, ἔπειτα ἀπὸ ἐπιμόρφωση-κατάρτιση, ἑνὸς σώματος ἐκκλησιαστικῶν στελεχῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν»...« Οἱ ὑπόλοιπες τέσσερις ἐπιτροπὲς (κοινωνικὸ ἔργο, παιδεία-νεότητα, ἐκκλησιαστικὴ ἐκπαίδευση-κλῆρος, πολιτισμός-νέες τεχνολογίες) ἀλληλοσυνδέονται (ὅπως ὅλες οἱ ἐπιτροπὲς ποὺ θὰ εἶναι σὲ ἐπαφὴ μεταξύ τους, ὥστε νὰ βγεῖ ἕνα συνολικὸ ἀποτέλεσμα) ἀκριβῶς μὲ τὴ διαμόρφωση ἑνὸς σώματος στελεχῶν, μὲ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου κατάρτιση-ἐπιμόρφωση. Ὁ σκοπὸς αὐτὸς ἐντάσσεται σὲ μιὰ ἀντίληψη «διὰ βίου μάθησης», ἐξ οὗ καὶ τὸ ὁμώνυμο -καὶ Θρησκευμάτων- ὑπουργεῖο Παιδείας θὰ συνδράμει μέσα ἀπὸ τὸ ΕΣΠΑ»

Ποιός δέ θά χαιρόταν τήν ὑλοποίηση αὐτοῦ τοῦ ὁράματος. Ἀλλά καί ποιός θά μπορέσει νά προσπεράσει ἀσχολίαστη τήν ἄπνοια τῶν τριῶν ἐτῶν κατά τά ὁποῖα προεδρεύει τῶν συνοδικῶν ὀργάνων ὁ κ. Ἱερώνυμος; Κατά τά τρία χρόνια τῆς προβολῆς του στόν Ἀρχιεπισκοπικό θρόνο δέν ἔκανε καμιά μορφωτική ἐξόρμηση καί δέν ἔδωσε καμιά ἀποτελεσματική ὁδηγία στούς ἐπιτελεῖς ἱερεῖς του. Μιά μόνη φορά(τό ὑπογραμμίζουμε μιά μόνη φορά) κάλεσε ὅλους τούς ἱερεῖς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς σέ σύναξη καί ὀργισμένος τούς ἐπέπληξε ὅτι δέν ἔχουν καταθέσει ἔκθεση ποιμαντικῶν πεπραγμένων καί τούς ἀπείλησε ὅτι ἄν συνεχίσουν νά ἀναπαύονται στήν ἄσκηση μιᾶς ἐπαγγελματικῆς ἱερωσύνης θά ἀναγκασθεῖ νά τούς ἀντιμετωπίσει μέ ἄλλο τρόπο.

Δέν εἶχε κουραστεῖ ὡς τότε καί δέν κουράστηκε ἀπό τότε πού διατύπωσε τίς ἀπειλές ἔως σήμερα νά τούς χειραγωγήσει ὡς ὑπεύθυνος πνευματικός ἡγέτης καί πατέρας σέ ὅλες τίς διαστάσεις τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου καί δέν τούς ἔδωσε συγκεκριμμένες ὁδηγίες γιά τήν ὀργάνωση τῶν σημερινῶν ποιμαντικῶν ἀνοιγμάτων του. Ἁπλῶς ἀπείλησε καί ἀπό τότε ξέχασε καί ξεχάστηκε. Ξέχασε νά ἐπανέλθει σέ διάλογο μέ τούς ἱερεῖς του καί ξεχάστηκε ἀπό τό σύνολο τῶν συνεργατῶν. Ὁ κ. Ἱερώνυμος γύρισε στήν ἀφωνία καί ἀπραξία καί οἱ ἱερεῖς(ἐκτός τῶν φωτισμένων ἀνήσυχων λειτουργῶν) στό ἐπάγγελμά τους.

***

Ἄς μή ξεγελαστοῦμε, τήν ποιμαντική καί κοινωνική δράση πού εἰσηγεῖται ἡ τρίτη πτυχή τοῦ σχεδίου τῶν 100 ἡμερῶν, δηλαδή «ἄνοιγμα στὴν κοινωνία μέσα ἀπὸ μιὰ δυναμική, θεολογικῆς-ποιμαντικῆς-πολιτισμικῆς ὑφῆς, ποὺ ἑδράζεται στὴ μακραίωνη ἐκκλησιαστικῆ παράδοση», εἴμαστε ἐντελῶς ἀνίκανοι νά τά πραγματώσουμε. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι φορτισμένη μέ τό λειτούργημα καί τήν εὐθύνη νά εὐαγγελισθεῖ στό λαό, νά διδάξει τήν ἀλήθεια, νά ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης, νά προσανατολίσει πρός τά φωτεινά ἀνοίγματα τῆς πνευματικῆς ἀναγέννησης καί νά ἐμπλουτίσει τίς σύγχρονες ἐμπειρίες μέ τήν γόνιμη ἀναγεννητική ἐκκλησιαστική παράδοση, βρίσκεται σέ πλήρη παρακμή καί ἄπνοια.

Πρέπει νά ξεκινήσουμε ἀπό τήν ταπεινή ὁμολογία τῆς ὁλικῆς πτώχευσής μας, νά καταθέσουμε τήν μετάνοιά μας καί τήν συντριβή μας γιά τήν καταλυτική ἐκκοσμίκευσή μας, νά προστρέξουμε μέ πάθος καί πόθο στίς πηγές τῆς ἱστορίας μας καί ἀφοῦ ἐφοδιαστοῦμε καί ἀναμορφωθοῦμε νά ἐπιχειρήσουμε τό ἀπαραίτητο ἄνοιγμα πρός τό λαό. Ἄνθρωποι πού ἐμπλέκονται, ὑποτάσσονται καί καταδαπανώνται στό ὅραμα τῆς φιλοχρηματίας καί τῆς φιληδονίας δέν ἔχουν τήν ἱκανότητα νά ἀνοίγουν δρόμους πρός τίς κορυφές τοῦ θείου φωτός καί τῆς θείας ἀλήθειας. Ἁπλά αὐτοπροβάλλονται ὑπεροπτικά ἐπενδύονται μέ φανταχτερή ἀμφίεση καί μέ τίτλους πομπώδεις, προβάλλονται ὡς ἐξαρτήματα ἐκκλησιαστικῶν θιάσων ἀλλά δέν εἶναι σέ θέση νά ἐμπνεύσουν καί νά διδάξουν.

Ὅσους σχεδιασμούς καί ὅσα προγράμματα χαράξει ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος καί σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς χρεωστική ἀνταπόκριση στίς ἀνακοινώσεις τοῦ δημοσιογράφου μας δέν θά ἔχουν κανένα ἀποτέλεσμα ἐάν δέν ἐγγράψουν μιά πορεία καί μιά ταπεινή λιτανεία πρός τήν Νινευΐ τῆς εἰλικρινοῦς συντριβῆς καί τῆς γενναίας μετάνοιας. Πρώτα θά ντυθοῦμε σάκκο καί σποδό, θά κλάψουμε γιά τίς ἐνοχές μας, θά ἀλλάξουμε δρομολόγιο, θά μποῦμε στό πνεῦμα τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων μας καί μετά θά φέρουμε τήν ὀρθόδοξη θεολογία καί τήν ὀρθόδοξη ἐμπειρία στό ἀγαπημένο μας πλήρωμα.

* * *

Τελικό συμπέρασμα. Ἡ προδημοσίευση ἑνός ὁράματος καί ἑνός προγράμματος μέ τέτοιο περιεχόμενο καί ἡ σιωπή τοῦ προκαθημένου τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας τῶν συνεργατῶν του καί τῶν συνυπευθύνων του ἐπί 550 μέρες, πιστοποιοῦν τά ἀκόλουθα.

1) Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος εἶναι ἐντελῶς ἀνίκανος νά κλείσει καί νά σφραγίσει ὁριστικά τή βίβλο τῶν σκοπιμοτήτων, τῶν συναλλαγῶν, τῶν πτώσεων καί μεταπτώσεων στόν πλοῦτο, τή χλιδή καί τήν ἐκφυλλιστική ἡδονή γιά νά ἀνοίξει ἀπό κεῖ καί πέρα συναξάρια γνήσιας προσαρμογῆς στό βίο, τή θεολογία καί στό κήρυγμα τῶν φωτισμένων Πατέρων μας καί νά προβληθεῖ στό σύγχρονο δημόσιο γήπεδο ὡς πιστός καί ἔντιμος διάδοχός τους.

2) Τό ὅλο σῶμα τῆς Ἱεραρχίας δυστυχῶς στήν συντριπτική του πλειονότητα εἶναι θεολογικά ἀπαίδευτο καί ἠθικά πεσμένο. Ἐμεῖς μεταφέρουμε στό πλήρωμα αὐτή τήν ἀγωνία καί δύο συγκεκριμένες προτάσεις. Νά στρατευθοῦν στήν κάθαρση τοῦ ἀρχιερατικοῦ καί ἱερατικοῦ σώματος ὥστε νά βιώσει ἡ σημερινή ἡγεσία τά πατερικά μηνύματα καί νά γίνει ἱκανή νά τά μεταφέρει στόν κόσμο. Νά ἐντείνουν τήν προσευχή τους στόν Ἀρχηγό τῆς Ἐκκλησίας «ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τόν θερισμόν αὐτοῦ»(Ματθ. θ΄ 37).

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ