Ομολογία

ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ

ΚΑΤΑΣΤΑΣΙ

του Ομολογητού Θεολόγου κ. Νικολ. Σωτηροπούλου

Τι προπάντων και κυρίως επιθυμει ο άνθρωπος, ο οποίος πιστεύει, ότι διαφέρει από τα ζώα, δεν εκμηδενιζεται από το θανατο, αλλ' υπάρχει αιωνίως; Τη σωτηρία του επιθυμει. Τα άλλα, τα πρόσκαιρα, έχουν μικρή αξία, η οποία κατά το θανατο γινεται μηδενικη. "Ου παραμένει πλούτος, ου συνοδευει δόξα. Επελθών γαρ ο θάνατος ταυτά πάντα εξηφανισται".

Για να επιτυχωμε τη σωτηρία, τι προπάντων χρειαζεται; Σε τι πρέπει ν' αποδιδωμε την πρώτη σημασία; Σε τι να επικεντρώνωμε το ενδιαφέρον μας όσο βρισκομαστε σ' αυτο τον κοσμο και σ' αυτή τη ζωή; Στην πίστι, είναι η απάντησι. Στην πίστι με έννοια υποκειμενικη, και με έννοια αντικειμενικη. Με έννοια υποκειμενικη πίστι σημαινει να πιστευωμε. Και με έννοια αντικειμενικη πίστι σημαινει εκείνο, το οποιο πρέπει να πιστευωμε, "την άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις πίστιν"(Ιουδ. 3), την αλήθεια δηλαδή, η οποία παραδοθηκε στους πιστούς για πάντοτε, η οποία έχει διαχρονική ισχύ και σημασία.

Στο Ρωμ. α 17, ένα από τα δυσκόλα χωρία της Γραφής, το οποιο παρερμηνεύεται, ο απόστολος Παύλος ομιλει για "δικαιοσύνην Θεού εκ πίστεως εις πίστιν". Η φράσι "δικαιοσύνη Θεού" σημαινει τη δικαίωσι, τη σωτηρία, την οποία δινει ο Θεός. Της δε φράσεως "εκ πίστεως εις πίστιν" η ορθή ερμηνεία εινε, ότι η σωτηρία προέρχεται από την πίστι στην πίστι, από το να πιστευωμε στην αλήθεια, την οποία ο Θεός αποκαλυψε στους ανθρώπους ως απαραιτητη για τη σωτηρία και ονομάζεται και αυτή "πίστις". Επειδή η αποκαλυφθεισα αλήθεια του Θεού εινε αντικειμενο πίστεως, γι' αυτο και αυτή ονομάζεται "πίστις". Όταν λεμε, ότι οι ευσεβείς έχουν πίστι, εννοουμε, ότι πιστευουν. Οποιος δεν πιστεύει, δεν εινε ευσεβής. Κι όταν λεμε, ότι οι ήρωες αγωνισθηκαν υπέρ πίστεως, η οι μάρτυρες μαρτυρησαν για την πίστι, με τη λέξι πίστι σ' αυτες τις περιπτώσεις προφανώς εννοουμε την αλήθεια της αγιωτατης Θρησκείας μας.

Για να σωθουμε, πρέπει να πιστευωμε. Όχι δε μονο να πιστευωμε, αλλά και να ομολογουμε την αλήθεια της πίστεως."Καρδία πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν", λέγει ο απόστολος Παύλος (Ρωμ. ι 10). Με την καρδια πιστεύει κανείς για δικαίωσι, και με το στόμα ομολογει για σωτηρία. Οποιος πιστεύει με την καρδια, αλλά δεν ομολογει με το στόμα, εινε δειλός και θα κολασθή (Αποκ. κα 8). Και οποιος ομολογει με το στόμα, αλλά δεν πιστεύει με την καρδια, εινε υποκριτής και επίσης θα κολασθή. Για να σωθουμε, πρέπει και να πιστευωμε ειλικρινώς και να ομολογουμε ευθαρσώς.

Επειδή από την πίστι στην πίστι, στην αποκαλυφθεισα αλήθεια, εξαρτάται η σωτηρία μας, γι αυτο ο Σατανάς τιποτε δεν πολεμει, όσο την πίστι. Την πολεμει παντοιοτρόπως. Με λογισμούς αμφιβολίας, με αιρέσεις, με απιστία, με αθεΐα, με σκάνδαλα, με σκοτεινες δυνάμεις και με όλα τα μέσα της δημοσιοτητος, καταπληκτικά στην εποχή μας από τεχνολογικης πλευρας, αλλ' ως επί το πλείστον υπονομευτικα της χριστιανικής πίστεως και απαίσια. Ιδιαιτερως ο Σατανάς, ο εχθρός της σωτηρίας των ανθρώπων, πολεμει την πίστι εσωτερικως της Εκκλησίας με προδοσιες της πίστεως από πολλούς αναξίους εκκλησιαστικούς ηγετες και αλλα ανάξια της Εκκλησίας πρόσωπα.

Αφού δε ο Σατανάς παντοιοτρόπως πολεμει την πίστι, και οι πιστοί παντοιοτρόπως οφειλουν ν' αγωνίζωνται υπέρ της πίστεως. Προπάντων δε οφειλουν ν' αγωνίζωνται υπέρ της πίστεως οι Επίσκοποι. Ως στρατηγοί στη στρατευομένη Εκκλησία οφειλουν να μεθοδευουν τον καλόν αγώνα της πίστεως και να ηγούνται του αγώνος. Κατα το παρελθον οι Επίσκοποι συγκροτησαν Συνόδους, Οικουμενικες και Τοπικες, και καταδικασαν αιρέσεις και αναθεματισαν αιρετικούς, ακολουθούντες το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου, ο οποίος κατα αιρετικών διδασκάλων εξαπελυσε κεραυνούς: "Εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελιζηται υμίν παρ' ο ευηγγελισαμεθα υμίν, ανάθεμα έστω. Ως προειρήκαμεν, και άρτι πάλιν λέγω, ει τις υμάς ευαγγελιζεται παρ' ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω".(Γαλ.α 8-9).

Στην εποχή μας, εποχή της προφητευμενης αποστασίας και πολλών σημείων, που δειχνουν, ότι βρισκομαστε εγγύς Αντιχρίστου, οι αιρέσεις έχουν υπερπληθυνθη. Εμφανιστηκε δε στην εποχή μας και η αίρεσι των αιρέσεων, η παναίρεσι του Οικουμενισμου. Όχι δε παναίρεσι μονο, αλλά και πανθρησκεία. Οι οπαδοί "της παγκοσμιοποιησεως" και "της νέας εποχής", νέας κατ' ευφημισμο, ισοπεδωνουν τα πάντα. Άλλοι ενσυνειδητως και άλλοι ασυνειδητως δουλευουν πυρετωδώς να ενωθη η Ορθοδοξια με ολες τις αιρέσεις και με ολες τις ψευτοθρησκειες, και να χαθη έτσι η αλήθεια μέσα σε μία τετοια ένωσι, και να επικρατήση ο Σιωνισμός, και να θριαμβευση ο Σατανάς και ο ερχόμενος Αντίχριστος. Οι πολιτικοί άρχοντες του κόσμου, και οι δικοί μας πολιτικοί άρχοντες, πού να καταλαβουν από τετοια πράγματα! Γραφες δεν διαβαζουν, γρυ δεν καταλαβαινουν από τετοια πράγματα. Από αλλα πράγματα καταλαβαινουν οι ταλαίπωροι και δυστυχείς, λεφτα και κοσμικες εξουσιες και δοξες, ψευτοαγαθά και ψευτοδοξες, όπως αποδεικνυουν τα νεκροταφεια...Αν ίσως υπαρχουν και εξαιρέσεις στον πολιτικο κοσμο, αυτες επιβεβαιωνουν τον κανόνα.

Για τις αιρέσεις, ιδίως την παναίρεσι και πανθρησκεία του Οικουμενισμου, ο οποίος με το πρόσχημα της αγάπης, της ειρήνης και της προόδου των λαών έχει εξαπλωθη πολύ, ώστε όχι μονο σε πολλούς λαϊκούς να έχη αμβλυνθη το Ορθοδοξο αισθητηριο, αλλά και πολλοί ηγετες της Εκκλησίας να εινε Οικουμενιστες και προδοτες της Ορθοδοξιας, δεν έπρεπε να γινη μία νέα Οικουμενική Σύνοδος, για να καταδικάση τον Οικουμενισμο; Δεν έπρεπε τουλάχιστον να γινουν Τοπικες Σύνοδοι γι' αυτο το σκοπο; Όσοι Επισκοποι δεν έχουν προσβληθή από το μικροβιο του Οικουμενισμου, δεν έπρεπε να υψωνουν στεντόρεια τη φωνή κατα του Οικουμενιμου; Ολίγοι βεβαίως φωναζουν. Αλλά δεν έπρεπε να φωναζουν όλοι, και επιμονως να ζητούν τη σύγκλησι Συνόδου προς καταδίκη του Οικουμενισμου και των Οικουμενιστων ηγετών, των προδοτών της πίστεως;

Δυστυχώς στην πλειονότητα της Ιεραρχίας επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Οι ποιμενικοί κύνες εινε, κατα τον προφήτη, "ενεοι", δεν γαυγιζουν κατα την επιδρομή εναντίον του ποιμνίου νοητών λύκων. Οι ορισθέντες φύλακες και φρουροί της ιεράς παρακαταθήκης, της πίστεως, κοιμωνται ύπνον νήδυμον. Και αφηνουν τους Οικουμενιστες ν' ασελγαινουν στο σώμα της Εκκλησίας και να οργιαζουν με προκλητικες δηλώσεις και ενεργειες υπέρ των αιρετικών. Με αβρές σχέσεις μαζί τους, με ανωφελείς και ματαίους διαλόγους, με διαχριστιανικες και διαθρησκειακες συναντήσεις, τις οποιες προκάλει και στις οποιες προεδρευει ο Παπας, ενώ οι Ορθόδοξοι Ιεραρχες συμμετεχουν αναξιοπρεπως και δουλοπρεπώς, ως παρακατιανοι. Ύπηρξαν δε και Έλληνες κληρικοι, οι οποίοι υποκλιθηκαν ενώπιον του Παπα και του φιλησαν το χερι, όπως ο μητροπολίτης Γαλλιας Εμμανουηλ. Το όνομα του σημαινει "μεθ' ημών ο Θεός", αλλ' η συμπεριφορά του σημαινει "μεθ' ημών ο Παπας"! Και μονο διότι ο Παπας με απόφανσι και απόφασι της πρώτης Συνόδου του Βατικανου έχει το δικαίωμα να επεμβαίνη στο ιερο κειμενο της Εκκλησίας, τη θεοπνευστη Γραφη, και να προσθέτη και να αφαιρή και να τροποποιη κατα το δοκούν, θετοντας τον εαυτό του υπεράνω και των Αποστόλων, δεν έπρεπε κανείς Ορθόδοξος να έχη σχέσι μαζί του. Ο Παπας με τις υπερφιαλες αξιώσεις του μετέβαλε το Χριστιανισμο σε Εωσφορισμο.

Οι Οικουμενιστες ηγετες της Εκκλησίας όχι μονο υποστηριζουν αιρετικούς, ιδίως τον Παπα, αλλά και διώκουν απηνως και καταδικαζουν κληρικους και λαϊκούς, οι οποίοι αγωνίζονται υπέρ της Ορθοδοξιας και εναντίον του Οικουμενισμου. Προσφατο παράδειγμα η καταδίκη από τη Διοίκησι της Σερβικης Εκκλησίας του Αντιοικουμενιστου Επισκοπου Αρτεμιου, γνησίου πνευματικού τέκνου του οσίου Ιουστινου Ποποβιτς και σεμνωματος της Σερβικης Εκκλησίας. Ας σημειωθη δε, ότι η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με τον τροπο, με τον οποιο παρουσιασε τη σχετική ανακοινώσι της Συνόδου της Εκκλησίας της Σερβιας, συμφωνησε με την καταδίκη του Αρτεμιου!

Ανυποφορη στους πιστούς η εκκλησιαστική κατάστασι, διότι οι μεν Οικουμενιστες ηγετες καταπροδιδουν την πίστι, οι δε άλλοι Ιεραρχες δεν εξεγείρονται κατα των προδοσιών της πίστεως, αλλά και αντιχριστιανικών συμπεριφορών, και αντιηθικών και εγκληματικων νόμων των πολιτικών αρχόντων, και εθνικών προδοσιών, και κραυγαλεων κοινωνικών αδικιών.

Κατασκανδαλιζονται οι πιστοί, και κύματα μεγάλης αγανακτήσεως εγείρονται στις ψυχες τους, κύματα Ατλαντικου ωκεανού. Και πολλοί πιστοί διερωτωνται: Πιστευουν οι δεσποταδες στο Θεο; Και μερικοί πιστοί δεν θελουν πλέον να ανηκουν σε Επισκοπες με Οικουμενιστες Επισκόπους και αποστασιοποιουνται, πηγαινουν και εκκλησιαζονται σε αλλες Επισκοπες.

Τι να ειπουμε, αγαπητοί αναγνωστες, για την όσο ποτε άλλοτε τόσο προκλητική και εξοργιστικη εκκλησιαστική κατάστασι; Εμεις, όσοι ελεηθηκαμε να είμεθα πιστοί, ένα να ειπουμε, και να το ειπουμε στον Θεο με εντονη προσεύχη:

Κύριε, η Εκκλησία δική σου εινε. Εγινες άνθρωπος και θυσιαστηκες με τον οδυνηροτερο τροπο και απεκτησες την Εκκλησία με το αίμα σου. Κάνε, σε παρακαλουμε, Κύριε, επεμβασι στην Εκκλησία σου και αλλαξε την ανυποφορη εκκλησιαστική κατάστασι με τρόπους, που γνωρίζει η πανσοφία σου και δύναται η παντοδυναμια σου. Ελεησε, Κύριε, και το Ελληνικο Έθνος, το οποιο άλλοτε σε δοξασε όσο κανένα αλλο Έθνος και το αντιδοξασες, τώρα δε απιστοί και υλικως άπληστοι πολιτικοί ηγετες το έχουν περιαγαγει σε κατάστασι υλικής και πνευματικής χρεωκοπιας, υποτελείας στους ξένους , και διεθνους ονειδισμού και εξευτελισμού. Η δεξιά σου, Κύριε, ας φέρη θαυμαστή αλλοίωσι και στην Εκκλησία και στο Έθνος προς δόξαν του αγίου ονόματός σου. Αμήν.

Απο το περιοδικο ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνος Αυγουστου 2011κ