Ομολογία

Δυσαρέστων ἐκπλήξεων συνέχεια

Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ «συμπαραστέκεται»
στὸν αἱρετίζοντα Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο

Ὡς «Φιλορθοδόξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» (ΦΕΚΦ) ἔχουμε ἐπαινέσει κατ’ ἐπανάληψη τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, γιὰ τὸ θάρρος μὲ τὸ ὁποῖο ἐκφράζει τὶς θέσεις του γιὰ διάφορα θέματα. Ἔχουμε, ἐπίσης, ἐκφράσει τὴν διαφωνία μας γιὰ ὁρισμένες τοποθετήσεις του σὲ καίρια θέματα Πίστεως, οἱ ὁποῖες δὲν συνάδουν μὲ τὴν ὅλη του θεολογικὴ καὶ ποιμαντικὴ παρουσία.

Μὲ ἀφορμὴ τὰ ἐρωτήματα ποὺ θέσαμε σ’ ἕνα κείμενο τῆς ΦΕΚΦ, ἔκρινε σκόπιμο ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς πὼς ἔπρεπε νὰ ἀπαντήσει. Ὁ τίτλος τοῦ κειμένου μας ἦταν: «Ἐν καιρῷ αἱρέσεως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος καθεύδει ἢ Συνευδοκεῖ στὴν ἀνατροπὴ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως» (12/10/2010)· σ’ αὐτό, μὲ αὐστηρὴ γλῶσσα, μεγάλη ἀπογοήτευση γιὰ τὴ στάση τῶν ἐπισκόπων καὶ πικρία, ἀλλὰ καὶ σεβασμὸ πρὸς τὶς παραδεδομένες θέσεις τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν συνοδικὸ θεσμὸ καὶ τὸν ρόλο τοῦ εἰς τύπον Χριστοῦ ἐπισκόπου, παραθέταμε τὶς ἀβαρίες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου σὲ θέματα Πίστεως καὶ Εὐαγγελικῶν ἀρχῶν. (Τὶς θέσεις αὐτὲς εἴχαμε τὴν εὐκαιρία νὰ θέσουμε καὶ κατ’ ἰδίαν στὸν Σεβασμιώτατο).

Δυστυχῶς, ὅμως, τὶς παρατηρήσεις τῶν πιστῶν ἐλάχιστα λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι κι ἐδῶ, ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος (μέλος τῆς ὁποίας εἶναι ὁ Πειραιῶς) δὲν διόρθωσε τὰ πράγματα. Καὶ ὄχι μόνο δὲν μᾶς ἀνάπαυσε, δίνοντας κάποιες ἐξηγήσεις γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα ποὺ ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ θέταμε, ἀλλὰ ἀντίθετα, συνέχισε τὴν δεσποτικὴ τακτική της, ἀθωώνοντας πρόσφατα τὸν βαρέως τραυματίσαντα τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία τοῦ πιστοῦ λαοῦ, Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο.

Στὸ κείμενο ἐκεῖνο μνημονεύαμε καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς. Παρουσιάζοντας, δηλαδή, τὴν συγκάλυψη προβληματικῶν ἐπισκοπικῶν στάσεων ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ τὴν σιωπὴ τῶν ἐπισκόπων γιὰ τὰ μείζονα ἐκκλησιαστικὰ θέματα Πίστεως, σημειώναμε, πὼς οἱ ἐπίσκοποι δὲν ἀντέχουν νὰ καταγγείλουν τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (γιατὶ τότε θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγείλουν πρόσωπα τῶν πατριαρχικῶν περιβαλλόντων) καὶ ἀρνοῦνται νὰ θεραπεύσουν ὀρθόδοξα τὶς ἀπαράδεκτες καὶ αἱρετικὲς ἐκκλησιαστικὲς θέσεις συναδέλφων τους ἐπισκόπων (δείχνοντας ἔτσι φιλαδελφία καὶ ὄχι φιλοθεΐα, συντεχνιακὴ ἐξουσιαστικὴ νοοτροπία καὶ ὄχι ὀρθόδοξο φρόνημα). Εὐνόητο μετὰ ἀπὸ αὐτὰ εἶναι, γιατί οἱ παρεμβάσεις τους σὲ θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιολογικὰ θέματα ὄζουν κοσμικοῦ πνεύματος καὶ μιμοῦνται τοὺς διπλωματικοὺς ἐλιγμοὺς τῶν πολιτικῶν.

Ἔτσι, ἐνῶ γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοὺς οἰκουμενιστὲς ἀρχιερεῖς ἐπὶ δεκαετίες σιωποῦν —ἀφήνοντας στὸ σκοτάδι τὸν λαὸ γιὰ θέμα ποὺ ἀφορᾶ τὴν σωτηρία του—, γιὰ ἄλλα θέματα εἶναι λαλίστατοι. «Πῶς εἶναι δυνατὸν (γράφαμε στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο ἀναφερόμενοι στὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς) νὰ προειδοποιεῖ τὴν πολιτεία ὅτι ἂν ὑλοποιήσει τοὺς σχεδιασμούς της σὲ θέματα τῆς οἰκονομίας ἢ τῆς παιδείας “θὰ κηρύξωμεν τὴν Ἐκκλησία ἐν διωγμῷ”, τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ κύριο καθῆκον τοῦ Ἐπισκόπου, ποὺ εἶναι ἡ διαφύλαξη τῆς πίστεως, τὸ ἀφήνουν στὴν ἄκρη;». Γιατί —τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διαβρώνει τὶς συνειδήσεις κληρικῶν καὶ λαϊκῶν— ὁ Σεβ/τος θέτει ἄλλες προτεραιότητες καὶ θεωρεῖ ὡς «πρώτιστο χρέος τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐξετάσει “διατί ἡ χώρα περιῆλθε εἰς τοσοῦτον δεινοτάτην οἰκονομικὴν θέσιν” ἢ μὲ τὰ περὶ “τῆς συμφωνίας περὶ τοῦ ἀγωγοῦ Μπουργκάς-Ἀλεξανδρουπόλεως” ἢ για τὴν ἀμέση “ἀναβάθμισι τῆς χρηματικοπιστοληπτικῆς ἱκανότητος τῆς χώρας ἀπὸ τὴν Moodys…”» κ.λπ.;

Ὁ Σεβασμιώτατος δὲν προβληματίστηκε γιὰ ὅσα γράψαμε, οὔτε αἰτιολόγησε τὴν σιωπὴ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἢ τὴ δική του, στὰ συγκεκριμένα ἐπείγοντα καὶ καίρια θέματα Πίστεως. Καὶ ἐνῶ, χωρὶς νὰ τὸν ἀναγκάσει κανείς, αὐτοβούλως ὁ ἴδιος δηλώνει στὴν ἀρχὴ τῆς ἐπιστολῆς του ὅτι θὰ ἀπαντήσει ἐπὶ τῶν «τεθέντων ἐρωτημάτων» μας, στὴν συνέχεια ἄφησε ἀναπάντητα ὅλα τὰ ἐρωτήματα, στὰ ὁποῖα ἀναφερόμαστε καὶ τὰ ὁποῖα περιμέναμε πὼς θὰ θίξει, καὶ ἔδωσε ἀπάντηση μόνο σὲ ἐκεῖνο τὸ ἐρώτημα, γιὰ τὸ ὁποῖο οὔτε τὸν ἐρωτήσαμε, οὔτε εἶχε ἁρμοδιότητα νὰ ἀπαντήσει! Ἀπάντησε στὸ ἐρώτημα ἂν ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας ἀρνήθηκε τὶς αἱρετικὲς θέσεις του! Καὶ ἔκανε «ὁμολογία Πίστεως» ἀντ’ αὐτοῦ!!!

Ὡς ἐκ τούτου, πρώτιστα ἡ ἐπιστολὴ ἀποτελεῖ προσωπικὴ ὁμολογία Πίστεως τοῦ Πειραιῶς ἤ, σύμφωνα μὲ τὴ δική του ἔκφραση, «κατάθεσι πίστεως». Καὶ χωρὶς ἐμεῖς, βεβαίως, νὰ ἔχουμε ἐκφράσει ἀμφιβολία γιὰ τὴν πίστη του, δηλώνει πώς: πιστεύει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία «ἀποτελεῖ τὴν Μίαν… Ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν», ὅτι ἡ ὁποία «ταυτοποιεῖται πρὸς τὴν ἄμπελον “ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα… ἐὰν μή τις μένῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται”. Κατὰ ταῦτα ἡ Ἐκκλησία, πορεύεται… μὲ κεφαλὴν Αὐτόν… μετέχουν δὲ εἰς αὐτὴν πάντες οἱ ἐν “πίστει προαναπαυσάμενοι” Προπάτορες, Προφῆται, Ἀπόστολοι, Μάρτυρες…, ἐξαιρέτως δὲ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καὶ πᾶν πνεῦμα δίκαιον…»· καὶ τέλος, πὼς «δὲν δύναται νὰ ὑπάρξη ἕτερος Ὀργανισμὸς διεκδικῶν τὴν θέσιν τῆς Ἐκκλησίας». Ἀσφαλῶς καὶ συμφωνοῦμε μὲ τὶς θέσεις αὐτές, μὲ τὴν ὑπενθύμιση πὼς ἡ Ἐκκλησία «ὅταν παρουσιάζονται αἱρετικοί, ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας καὶ μὲ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος “ἐκτέμνει“ ἀπὸ παντοῦ “τὸ περιττὸν καὶ ἀλλότριον τοῦ (εὐαγγελικοῦ) κηρύγματος” (Ἰω. Χρυσόστομος)», διότι κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιον «πῶς μποροῦν νὰ ἀνήκουν στὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν ἐκεῖνοι ποὺ ἀπετίναξαν τὴν πίστιν τῶν ἁγίων…;» (Βασιλειάδη Νικ., Ἡ Ὀρθοδοξία Ἐλπὶς τοῦ κόσμου, τόμ. Α΄, σελ. 82).

Σημειώσαμε πρίν, ὅτι ὑπάρχει μιὰ ἀνακολουθία τοῦ Σεβ/του: δηλώνει ἐν ἀρχῇ ὅτι θὰ ἀπαντήσει στὰ ἐρωτήματά μας καὶ στὴ συνέχεια δὲν τὸ κάνει. Ὡς ἐκ τοῦτου μᾶς ὑποχρεώνει νὰ ἐπαναλάβουμε κάποιες ἀπὸ τὶς ἐρωτήσεις ποὺ εἴχαμε θέσει (καὶ ἔμειναν ἀναπάντητες) μὲ ὅσο γίνεται περισσότερο κατανοητὴ διατύπωση:

1. Ὁ Σεβ/τος, τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκφώνησε τὰ συνήθη «ἀναθέματα». Πρόσθεσε, ὅμως, αὐθαίρετα (ἀλλὰ πολὺ εὔστοχα) καὶ ἕνα καινούργιο ἀνάθεμα, μιὰ ἐκφώνηση ποὺ δὲν ὑπῆρχε στὰ λειτουργικὰ βιβλία· εἶπε: «ἀνάθεμα τοῖς οἰκουμενισταῖς»! Ἂς μᾶς ἀπαντήσει, λοιπόν: ἀφοῦ ἔχει πεισθεῖ ἀπόλυτα ὅτι εἶναι αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ τὸν ἀναθεματίζει αὐτοβούλως καί, ἀφοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει αἵρεση χωρὶς αἱρετικούς, γιατί δὲν μᾶς ἀποκαλύπτει τὰ ὀνόματα τῶν ἡγετῶν τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Μήπως, μεταξὺ αὐτῶν ὑπάρχουν τὰ ὀνόματα κάποιων ἀρχιερέων τῶν Πατριαρχείων (π.χ. Κων/πόλεως, Ἀντιοχείας καὶ Σερβίας), ποὺ διδάσκουν τὶς κακόδοξες θεωρίες τῆς «Βαπτισματικῆς θεολογίας», τῶν «δύο πνευμόνων», «τῶν κλάδων», τῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» κ.λπ.; Μήπως στοὺς οἰκουμενιστὲς περιλαμβάνονται πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ποὺ συμμετέχουν σὲ συμπροσευχὲς μὲ παμπάλαιους αἱρετικούς, ποὺ ἀποκαλοῦν τὸ Κοράνιο «Ἅγιο» καὶ τὸ προσφέρουν ὡς δῶρο ἀντὶ Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ ἀποκαλοῦν τὸν Πάπα Ἁγιώτατο καὶ τοῦ ψέλνουν τροπάρια μέσα στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ τῆς Κωνσταντινουπόλεως; Μήπως γι’ αὐτὸ δὲν δείχνει κι ἐδῶ τὴν τόλμη ποὺ τὸν διακρίνει σὲ ἄλλες του ἐνέργειες;

2. Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου —σχετικὰ μὲ τὴν μετάφραση λειτουργικῶν κειμένων— ἦταν ἀρνητική: Μὲ ποιῶν τὶς πλάτες οἱ Μητροπολῖτες Νικοπόλεως Μελέτιος καὶ Δημητριάδος Ἰγνάτιος δὲν ἐφαρμόζουν τὶς Ἐντολές τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί, ἐπίσης, μὲ ποιό θάρρος ὁ Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος ὑποστηρίζει τὶς ἐπιλογὲς τῶν προαναφερθέντων ἐνάντια στὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου; Ἂν τὰ ἴδια κάνει ἕνα ἁπλὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, θὰ ἀφεθεῖ νὰ παρανομεῖ; Μόνον οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ ὑποχρεοῦνται νὰ τηροῦν τὶς διαταγὲς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου; Ὄχι, πρῶτοι μάλιστα, οἱ Ἐπίσκοποι;

3. Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας διετύπωσε ἐπανειλημμένως τὴν θέση, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία καὶ διηρημένη».

α) Ἡ «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» κατέθεσε πρὶν ἕνα χρόνο κατοχυρωμένη Μηνυτήρια Ἀναφορά 20 περίπου σελίδων, στὴν ὁποία ἀποδεικνυόταν μὲ πολλὰ στοιχεῖα ἡ αἵρεση τοῦ Μεσσηνίας. Γιατί ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ἐξέτασε τὴν Μηνυτήριο Ἀναφορά μας; Ἀπαξιοῖ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ αἰτήματα καὶ τὸν σκανδαλισμὸ τῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας; Οἱ λαϊκοὶ εἶναι οἱ παρίες τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν;

β) Μετὰ ἀπὸ μᾶς πῆραν τὴ σκυτάλη ὁ καθηγητὴς Δογματικῆς κ. Τσελεγγίδης καὶ ὁ Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφεὶμ καὶ κατήγγειλαν καὶ αὐτοὶ τὸν Μητροπολίτη Μεσσηνίας. Μὲ τὴν καταγγελία τοῦ Κυθήρων ταράχτηκαν λίγο τὰ νερά, ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν ἦλθε στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τὸ θέμα; Γιατί; Τὸ ἴδιο θὰ συνέβαινε, ἂν ἡ καταγγελία εἶχε γίνει ἀπὸ ἕναν ἐπίσκοπο γιὰ κάποιον ἱερέα; Ποιό εἶναι μεγαλύτερο παράπτωμα; Οἱ αἱρετικὲς θέσεις τοῦ Μεσσηνίας ἢ ἡ ἐνέργεια π.χ. τοῦ π. Παύλου Κουμαριανοῦ νὰ κοινωνήσει τὴ παπικὴ «ὅστια»· τί ἄλλο ἔκανε ὁ π. Παῦλος, ἀπὸ τὸ νὰ μιμηθεῖ καὶ νὰ ἐφαρμόσει τὶς κατευθυντήριες γραμμὲς τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων; Καὶ ὅμως, ὁ π. Παῦλος, τιμωρήθηκε (ἔστω γιὰ τὰ μάτια) ἐπειδὴ ἀποδείχθηκε ὅτι ἦταν ὁ «πιὸ ἀδύναμος κρῖκος», ἐνῶ οἱ διδάσκαλοί του, ὁ Περγάμου καὶ ὁ Μεσσηνίας εἶναι ἐλεύθεροι νὰ συνεχίζουν ἀσύδοτοι τὴν αἱρετικὴ διάβρωση συνειδήσεων, μὲ τὶς εὐλογίες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου!

γ) Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐξέδωσε ἀνακοίνωση, μὲ τὴν ὁποία ἔλεγε ὅτι ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας ὀρθοδοξεῖ. Πῶς βγῆκε μιὰ τέτοια ἀπόφαση, χωρὶς νὰ ἐξετασθεῖ ἐνδελεχῶς τὸ θέμα, ὅπως συνηθίζεται σ’ αὐτές τὶς περιπτώσεις καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες προστάζουν; Γιατί δὲν συστάθηκε ἡ Νομοκανονικὴ Ἐπιτροπή, δὲν ἐκδόθηκε πόρισμα, δὲν συζητήθηκε αὐτὸ στὴν Ἱεραρχία, δὲν βγῆκε ἀπόφαση; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ λύνεται ἕνα τόσο σοβαρὸ θέμα στὸ γραφεῖο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου μέσα σὲ λίγα λεπτά, ὡς νὰ ἐπρόκειτο γιὰ μία προσωπικὴ διαφορὰ καὶ ὄχι γιὰ τὴν διακήρυξη αἱρέσεως γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καὶ μάλιστα ἐντὸς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος; Καὶ ὅπως μάθαμε ἀπὸ ἔγκυρες πηγές, ἐνῶ ὁ Μητροπολίτης Κυθήρων πιέστηκε γιὰ μιὰ «συμφιλίωση», διαφώνησε μὲ τὴ μεθόδευση, ἀλλὰ «ἔδωσε τόπο στὴν ὀργή». Πῶς, λοιπόν, ὁ Πειραιῶς μᾶς παρουσιάζει μιὰ εἰκόνα διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν πραγματική, χωρὶς νὰ ἔχουμε γραπτὸ κείμενο τῶν διαμειφθέντων; Ἂν αὔριο ὁ Μεσσηνίας ἰσχυρισθεῖ (σὲ ἐμᾶς ἢ στοὺς παπικοὺς συνέδρους τῆς Μ.Θ.Ε.), ὅτι «Δὲν ἐννοοῦσα αὐτό, ἀλλὰ κάτι ἄλλο», ποιός θὰ ἔχει τὴν εὐθύνη;

Γιατί ἄραγε δὲν βγῆκε ὁ ἴδιος ὁ Μεσσηνίας νὰ κάνει τὴν ὁμολογία ἐπανόρθωσης δημοσίως καὶ γραπτῶς, ὅπως δημοσίως καὶ γραπτῶς διεκήρυξε τὴν αἵρεση; Γιατί κάνει τὴν ἐπανόρθωση ἀντ’ αὐτοῦ ὁ Πειραιῶς; Ποιός τοῦ τὸ ἐζήτησε καὶ ὑπὸ ποῖες συνθῆκες ἐκεῖνος τὸ ἀπεδέχθη;

Ἂν ὅμως, πράγματι ὁ Μεσσηνίας ἀρνεῖται τώρα τὶς αἱρετίζουσες θέσεις ποὺ μὲ πάθος (καὶ ἐκτόξευση προσβλητικῶν χαρακτηρισμῶν κατὰ τοῦ καθηγητὴ Τσελεγγίδη καὶ τοῦ Μητροπολίτη Κυθήρων) ὑπεστήριζε γραπτῶς καὶ δημοσίως τότε, μὲ ποιόν ἄλλον τρόπο θὰ ἀποκατασταθεῖ στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν ὁ κ. Χρυσόστομος, παρὰ μετανοώντας καὶ ἀποκηρύσσοντας τὶς αἱρετικές του θέσεις δημοσίως ὁ ἴδιος[1];

Ἀνακάλυψε μήπως ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς στὴν πράξη τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας ὅλων τῶν Ἅγίων (ὅπως ἀναλυτικὰ τὴν περιγράφει), ἄλλον τρόπο ἀποκαταστάσεως, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν προσωπικὴ ὁμολογία τοῦ αἱρετίζοντος;

Καὶ γιὰ νὰ μὴ νομισθεῖ ὅτι αὐτὰ ποὺ παραθέτουμε καὶ ζητᾶμε εἶναι προσωπικὲς ἀπόψεις θὰ παραπέμψουμε στὸν π. Θεόδωρο Ζήση, ποὺ ὡς καθηγητὴς Πατρολογίας γνωρίζει ἄριστα τὰ θέματα αὐτά· ὁ π. Θεόδωρος εἶπε καὶ ἔγραψε τὰ ἑξῆς:

«Γιὰ τὴν ἐκκλησιολογικὴ παρέκκλιση τοῦ Μεσσηνίας» ποὺ βρίσκεται «στὰ ὅρια τῆς αἱρέσεως …ἔπρεπε νά λάβει θέση ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ῾Ιεραρχίας (Ι.Σ.Ι.)… Αὐτὸ γιὰ λόγους ποὺ δὲν γνωρίζουμε δὲν ἔγινε· ἴσως διότι ἐκρίθη ὅτι ἡ ὀρθοδοξοῦσα πλειονότης τῶν ἀρχιερέων θὰ κατέφερε γιὰ δεύτερη φορὰ ἰσχυρό πλῆγμα ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν... Ἡ λακωνικὴ ἀπόφαση τῆς Συνόδου ποὺ ὑποβιβάζει τὴν δογματικὴ παρέκκλιση σὲ προσωπική διένεξη δύο ἐπισκόπων προκαλεῖ πολλὰ ἐρωτηματικὰ καὶ ἀπορίες... Ἀποκήρυξε τὴν πλάνη ὁ Μεσσηνίας δημοσίως; Ποιές ἦσαν ἔπειτα οἱ "δοθεῖσες ἑκατέρωθεν ἐξηγήσεις"; ᾿Ετηρήθησαν πρακτικά, κατεγράφησαν τὰ ἐξηγηθέντα; …διότι, ἂν μὲν εἶναι ἐπαρκεῖς, θὰ παύσει τὸ σκάνδαλο»· διαφορετικὰ θὰ σκανδαλίζει «πολύ περισσότερο, διότι (θὰ) ἐμφανίζει καὶ τοὺς συνοδικοὺς ἀρχιερεῖς ἢ νὰ συμφωνοῦν πρὸς τὶς θέσεις τοῦ Μεσσηνίας ἢ νὰ διστάζουν νὰ λάβουν τὰ προβλεπόμενα ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς κανόνες μέτρα»· ἔτσι ὅμως, «ἁπλῶς κουκουλώνουν τὸ θέμα» (Ὀρθόδοξος Τύπος, 29/10/2010).

Συνοψίζουμε λοιπόν. Μὲ τὶς ἐκκλησιολογικὲς παρεκκλίσεις του, ὁ Μεσσηνίας

α) σκανδάλισε τοὺς πιστούς· προκάλεσε Μηνυτήριο ἀναφορὰ ἐναντίον του· ἀνάγκασε ἕναν καθηγητὴ Πανεπιστημίου καὶ ἕναν συνεπίσκοπό του νὰ τὸν καταγγείλουν ζητώντας τὴν καθαίρεσή του.

β) Ἐπανῆλθε, μετὰ τὸν θόρυβο ποὺ ξεσηκώθηκε, ἐπαναλαμβάνων ἀμετανόητος τὴν αἱρετικὴ διακήρυξή του καὶ ἔδωσε τὴν τελική του ἀπάντηση στὸν κ. Τσελεγγίδη, γράφων: «Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι Μία καὶ Ἀδιαίρετη, πρὶν τὸ σχίσμα, σήμερα εἶναι διηρημένη», καὶ διαβεβαιώνων ψευδῶς: «Μετὰ τὸ σχίσμα, οὐδέποτε ὑπῆρξε στὴν Ἀνατολὴ ἡ ἀντίληψη ὅτι ὑπάρχει Μία Ἐκκλησία ὡς ὑπερκείμενη ὅλων τῶν ἄλλων ἐπὶ μέρους Ἐκκλησιῶν».

γ) Δὲν ἔχει τὸ θάρρος καὶ τὴν εὐαισθησία νὰ ἀναιρέσει τὰ δημοσίως ὑπ’ αὐτοῦ λεχθέντα καὶ ἀκόμα, δὲν τόλμησε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος νὰ δημοσιοποιήσει τὴν ἀκριβῆ πίστη του (ἐκπεφρασμένη δηλαδή, μὲ τρόπο καθαρὸ ποὺ νὰ μὴν ἐπιδέχεται ἀμφισβήτηση, γιατὶ εἶναι σύνηθες στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, οἱ αἱρετίζοντες, ἄλλα νὰ λένε καὶ ἄλλα νὰ ἐννοοῦν).

δ) Στὴ συνέχεια καταγγέλθηκε αὐτὴ ἡ τακτικὴ στὰ ἱστολόγια καὶ στὸν τύπο ὡς συγκάλυψη ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο.

ε) Ἔρχεται, τέλος, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς μὲ τὴν ἐπιστολή του αὐτή, ὄχι νὰ ἀπαντήσει στὰ ἐρωτήματα ποὺ θέσαμε (καὶ στὰ ὁποῖα αὐτοβούλως δεσμεύτηκε νὰ ἀπαντήσει), ἀλλὰ γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὶς ἕωλες ἐνέργειες τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, στὶς ὁποῖες καὶ ὁ ἴδιος συμμετεῖχε, καὶ νὰ παρουσιάσει τὸν ἀμετανόητο Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο ὡς ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο, ἀποκρύπτοντας τὶς προφορικῶς καὶ γραπτῶς διατυπούμενες αἱρετικὲς ἀπόψεις του, ἀλλὰ καὶ τὶς αἱρετικὲς πράξεις του (συμπροσευχές, συνιερουργίες κ.λπ. μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπιστές).

Δυσκολευόμαστε νὰ κατανοήσουμε μὲ διαφορετικὸ τρόπο τὴν παρέμβαση αὐτὴ τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς. Ἦταν καλύτερα νὰ μὴν εἶχε γίνει. Ἀρκούμαστε, γιὰ νὰ μὴ ὀξύνουμε περισσότερο τὸ κλῖμα, μόνο σ’ αὐτά, καὶ πιστεύουμε ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος, ποὺ μᾶς ἔχει συνηθίσει σὲ τολμηρὲς παρεμβάσεις, θὰ κατανοήσει ὅτι αὐτὴ ἡ ἐνέργειά του θυμίζει τὸν ἄχαρο ρόλο τῶν πάλαι ποτὲ γεφυροποιῶν, πού, βεβαίως, παταγωδῶς ἀπέτυχαν στὶς ἐλάσσονες —ὡς πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας— ἐπιδιώξεις τους. Καμμία γέφυρα, κανένας συμβιβασμός, καμμία ἀνοχὴ πρὸς τὴν αἵρεση καὶ τοὺς αἱρετικοὺς δὲν χωροῦν στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας. Ἡ ἐν λόγῳ ἐπιστολὴ τοῦ Σεβασμιωτάτου Πειραιῶς ἐλπίζουμε νὰ ἐκφράζει μόνον τὴν ἀνθρώπινη συμπαράστασή του —τὴν ὁποία, βεβαίως, δὲν κατανοοῦμε καὶ δὲν ἀποδεχόμεθα— πρὸς τὸ πρόσωπο ἑνὸς συνεπισκόπου του, τοῦ Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, καὶ ὄχι προσπάθεια συγκάλυψης τῶν αἱρετικῶν ἡμαρτημένων αὐτοῦ.

Θεσσαλονίκη, 8 Νοεμβρίου 2010, Ἡ Σύναξις τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

Σημείωση τοῦ γραμματέα τῆς Ἑνώσεως Π.Σ.:

1. Ὅπως θὰ εἶδαν πολλοί, παρόμοια μὲ ὅσα περιελάμβανε τὸ κείμενο αὐτὸ τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» (στὸ ὁποῖο ἀπάντησε ὁ Πειραιῶς), ἦσαν καὶ ὅσα περιελάμβανε μεταγενέστερο ἄρθρο τοῦ καταξιωμένου στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν καθηγητῆ Πανεπιστημίου π. Θεοδώρου Ζήση, στὸν ὁποῖο ἀνήκει πράγματι ὁ τίτλος «ἐλογιμώτατος», ποὺ χρησιμοποίησε γιὰ μένα ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς καὶ τὸν ὁποῖο τίτλο δὲν ἀποδέχομαι ὡς μὴ ἀνταποκρινόμενο στὴν πραγματικότητα. Μὲ προβληματίζει, λοιπόν, τὸ γεγονός, γιὰ ποιό λόγο Σεβασμιώτατος Πειραιῶς δὲν ἀπηύθυνε τὴν ἐπιστολὴ καὶ πρὸς τὸν π. Θεόδωρο, τὸ κείμενο τοῦ ὁποίου εἶχε μεγαλύτερη ἀπήχηση καὶ βαρύτητα, καὶ ἐπίσης γιατί ἀπηύθυνε πρὸς ἐμένα προσωπικὰ τὴν ἐπιστολὴ καὶ ὄχι πρὸς τὴν «Φιλορθοδόξο Ἕνωσι “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» ἡ ὁποία τὸ δημοσίευσε, καὶ ἐκφράζει τὶς ἀπόψεις τῶν μελῶν τοῦ προεδρείου καὶ τῶν μελῶν της καὶ ὄχι μόνο τὶς δικές μου ἀπόψεις;

---

[1] Ὁ θεολόγος καὶ φιλόλογος κ. Π. Τελεβάντος (ποὺ ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα) ἦταν ἀκόμα πιὸ σκληρός. Ζητοῦσε ἀναφανδὸν τὴν καθαίρεση τοῦ Μεσσηνίας, εἴτε μετανοήσει, εἴτε δὲν μετανοήσει. Ἔγραφε: «Τί νομίσατε ὅτι θὰ ἔκανε ὁ Μεσσηνίας, ὅταν τοῦ ζητούσατε δήλωση μετανοίας, ἀντὶ νὰ ζητᾶτε νὰ καθαιρεθεῖ; Ἐξηγήσεις καὶ ὀρθόδοξη ὁμολογία δὲν θέλατε γιὰ νὰ τὸν ἀφήσετε ἀνενόχλητο νὰ συνεχίσει νὰ διαπομπεύει τὴν πίστη μας; Μὴ στεναχωριέστε! Κάτι θὰ ἔδωσε! Σὲ ὁρισμένους θὰ φανεῖ ἀρκετό, σὲ ἄλλους ὄχι καὶ τόσο καὶ σὲ ἄλλους καθόλου ἀλλὰ πάντως ὁ κ. Σαββᾶτος τὸ θεοφιλὲς ἔργο του θὰ τὸ συνεχίσει ἀπτόητος!

Τί θὰ πεῖ νὰ μετανοήσει; Καθηγητὴς τῆς συστηματικῆς θεολογίας δὲν εἶναι; Δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι δὲν κατανοεῖ τί εἶπε! Συνειδητὰ διατύπωσε αἵρεση στὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Ἑπομένως πρῶτα καθαιρεῖται καὶ μετὰ μετανοεῖ ἂν —ἐννοεῖται— ἀποκτήσει πραγματικὴ διάθεση γιὰ μετάνοια…! Καὶ τὴν ἔλλειψη μετανοίας οὔτε ἀνακοίνωση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου μπορεῖ νὰ τὴν ἀναπληρώσει οὔτε ἡ ὅποια κοροϊδία τοῦ Μεσσηνίας στὴ σύνοδο!». Προφητικὸς ὁ λόγος τοῦ κ. Τελεβάντου!...