Ομολογία

Προδημοσίευση από το περιοδικό «Κοσμάς Φλαμιάτος», τ. 3, Ιούλιος-Αύγουστος 2010

Πώς πρέπει να τιμήσουμε τον αείμνηστο Γέροντα Αυγουστίνο Καντιώτη
και πώς θα ευλογηθούμε από αυτόν

Πολλά ειπώθηκαν, λέγονται και για πολύν καιρό ακόμη θα λέγονται, επί τη κοιμήσει του φιλτάτου και πεφιλημένου —χαρισματικού και όντως ορθοδόξου αγωνιστή της Πίστεως και της Εκκλησίας του Χριστού— Επισκόπου κυρού Αυγουστίνου Καντιώτη, πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης. Κι από αυτά που ειπώθηκαν, λέγονται και θα λέγονται, άλλα είναι ειλικρινή και αυθόρμητα και από καρδιάς βγαλμένα, άλλα είναι υποκριτικά και με υστεροβουλίες ειπωμένα· αλλά τα περισσότερα είναι γλυκανάλατες συναισθηματικές φλυαρίες —αυτές που, κυρίως, απεχθανόταν και βδελυσσόταν ο ίδιος.

Παρατηρήθηκε και τώρα, αυτό που συμβαίνει σε κάθε παρόμοια περίσταση και όταν ευκαίρως ακαίρως αμετροεπώς εκθειάζονται κεκοιμημένοι ή εν ζωή χαρισματικοί —αλλά και «χαρισματικοί»— γέροντες και πνευματικοί κ.π.ά. Πλέκονται και αναπέμπονται εγκώμια —που στηρίζονται όχι μόνον στα όποια αληθινά-πραγματικά γεγονότα για μερικούς από αυτούς, μα και σε άλλα— βασισμένα σε μυθολογίες και φήμες και φαντασιώσεις και συστηματική «προπαγάνδα» πνευματικών τέκνων, που τους περιστοιχίζουν δίκην «φερεφώνων», «οπαδών» και «αυλής». Άλλοτε —συχνότατα— με τη συναίνεση και την υπόθαλψη των ιδίων· και άλλοτε —σπανιότατα— με την επαινετή δυσφορία τους και την σκαιά αποτροπή τους και την στερρή άρνησή τους να δεχθούν τέτοιες «τιμές».

Αυτές οι πρακτικές της στανικής «αγιοποιήσεως» πνευματικών και γερόντων —πρακτικές που συνιστούν αυτό τούτο το καθεστώς της «γεροντοκρατίας» και τη νόσο του «γεροντισμού» και αποτελούν κατάφωρη παραβίαση έως και ολική κατάργηση της θεοσδότου ελευθερίας και του αυτεξουσίου του προσώπου— θυμίζουν, λίγο-πολύ, κομματικές και πολιτικές «φράξιες» ή λέσχες «fan» (θαυμαστών) κάποιου διασήμου προσώπου ή ομάδες «φιλάθλων»· οι οποίες ὁμάδες —μη έχοντας οποιαδήποτε ουσιαστική γνώση κάποιας ιδεολογίας και σχέση με αυτήν ή πρακτική συμμετοχή σε κάποιο άθλημα— φανατίζονται με το τυχόν πρόσωπο της «ημέρας» —τον πολιτικό ηγέτη, τον πρωταθλητή ή τον προπονητή ή και τον παράγοντα, τον καλλιτεχνικό αστέρα—, που προβάλλουν —και για όσο τον προβάλλουν— τα όποια συμφέροντα και τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως!.­..

Δηλαδή, αντί το πρόσωπο —εν προκειμένω ο γέροντας ή ο πνευματικός— να αποτελεί το παράδειγμα· αντί η ζωή και η διδασκαλία και το έργο του να αποτελούν το πρότυπο προς μίμηση· αντί η εν γένει βιοτή του να αποτελεί την πρόσκληση της προσωπικής συμμετοχής στον πνευματικό στίβο για την εν Χριστώ άσκηση και παρακίνηση προς άθληση για την κατάκτηση των «βάθρων της νίκης»: της καθάρσεως (χάλκινο), της αγιότητος (αργυρό) και της θεώσεως (χρυσό τρόπαιο, η δόξα του Κυρίου)· αντί όλων αυτών καλλιεργείται συστηματικά η προσωπολατρεία εκ μέρους πνευματικών τέκνων και εκκολάπτεται τεχνιέντως η προσωποληψία εκ μέρους γερόντων και πνευματικών, κατά τα κοσμικά πρότυπα των πολιτικών, των αθλητών, των καλλιτεχνών κ.π.ά.· έτσι, όμως, υποπίπτουν σε αίρεση!!!

Λέγονται, λοιπόν, πολλά χειμαρρώδη και λογοτεχνικά έπεα πτερόεντα για να περιγραφεί πόσο άγιος, μεγάλος, αγωνιστής, ορθόδοξος, θαρραλέος κ.π.ά. είναι ο μακαριστός Γέροντας Αυγουστίνος Καντιώτης —λες και τούτα δεν είναι τοις πάσι γνωστά, ιδίως εις εκείνους οπού απευθύνονται οι λόγοι αυτοί— και επιλέγεται θρηνωδώς πόσο ορφανέψαμε και πόσο φτωχύναμε τώρα που κοιμήθηκε. Αλλά ξεχνάμε πως εμείς είμαστε που έχουμε ήδη «κοιμηθεί» και μακαρίως καθεύδουμε χρόνια τώρα· ξεχνάμε πως παύσαμε να ορθώνουμε το ορθόδοξο φρόνημά μας και το όποιο ηθικό ανάστημά μας —όπως ο Γέροντας— κατά των επιόρκων δολιοφθορέων της Ορθοδόξου Πίστεώς μας και των αυτομόλων αποστατών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας· ξεχνάμε πως γίναμε πλαδαροί και χλιαροί «χριστιανοί».

Η πρόσκληση-πρόκληση και ηυπόδειξη-εντολή, που πολλές φορές ακούστηκε από τα χείλη του Γέροντα: «αγώνισαι περί της αληθείας», την προσαρμόσαμε «ιδιοφυώς» στο μικροαστικό βόλεμά μας και στην μικρόψυχη ασφάλειά μας, φυγόμαχοι και φυγόπονοι και εν πολλοίς ριψάσπιδες όντες: «αγωνίσου για την ψυχή σου και άφησε την αλήθεια να την υπερασπιστούν άλλοι» —καυγαλέα υποκρινόμενοι και αντιφάσκοντες, λες και μπορεί κανείς να σώσει την ψυχή του χωρίς να υπερασπίζεται την Ορθόδοξη Πίστη του και την Ορθόδοξη Εκκλησία του!.­.. Γι’ αυτό ουδεμία ουσιαστική και ειλικρινής προτροπή και παρακίνηση και προσκλητήριο ακούγονται, για να μοιάσουμε του Γέροντα στα δύσκολα· ν’ ακολουθήσουμε εμπράκτως με τους λόγους μας και —κυρίως— με τα έργα μας το φωτεινό αλλά και τόσο ακριβοπληρωμένο και επώδυνο και μαρτυρικό παράδειγμά του: να διασφαλίσουμε αυθεντική την Ορθόδοξη Πίστη μας, να διαφεντέψουμε ακεραία την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, να υπερασπιστούμε την ιδιοπροσωπία της Ρωμηοσύνης μας και να πολεμήσουμε για την φιλτάτη Πατρίδα μας. (Σιγά, τώρα, μη χαλάσουμε την πνευματική ραστώνη και την υλική καλοπέραση του ράθυμου ακροατηρίου μας!)

Κλαίμε που χάσαμε τον άγιο Πατέρα μας, τον φωτισμένο Δάσκαλό μας, τον μαχητικό Οδηγό μας, τον παρηγορητή Φίλο μας· θρηνούμε που απωλέσαμε την παραμυθητική ασφάλεια και την πνευματική φροντίδα και την βιοτική μέριμνα και τις σοφές συμβουλές και τις εύστοχες υποδείξεις, που αφειδώλευτα ο Γέροντας μάς παρείχε. Αλλά ουδόλως νοιαζόμαστε και ενδιαφερόμαστε και στέργουμε όσοι και όποιοι από εμάς θα έπρεπε —όλο και περισσότεροι, ακολουθούντες το παράδειγμά του, με τις μικρές μας δυνάμεις και με το «ελάχιστο» εκτόπισμά του ο καθένας μας— να σπεύσουμε συστοιχούμενοι και σύμψυχοι και ομόφρονες και ενωμένοι (με την ανάταση του φρονήματός μας και με την έξαρση της μαχητικότητάς μας) για να πληρώσουμε κατά το δυνατόν το όντως τεράστιο κενό, που δημιουργεί η απουσία του στην επί γης στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού και στις καρδιές μας.

Όταν στη μάχη πέφτει ένας μαχητής, τρέχει άλλος να τον αναπληρώσει· και όταν πέφτει ένας αξιωματικός αναλαμβάνει ο κατώτερος. Το πολίτευμα της Εκκλησίας μας είναι συνοδικό, δημοκρατικό, κι όταν χάνουμε τον Ποιμένα μας το ποίμνιο συσπειρώνεται και συλλογικά οικονομεί την κατάσταση έως ότου από την κοινή συνείδηση —με το έλεος του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού και την χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά και με τη δική μας προαίρεση— αναδειχθεί ο νέος ή οι νέοι Ποιμένες, κατά την ιερά Παράδοση της διαχρονικής Εκκλησίας μας —κάποιος, όπως μεταξύ τόσων αγίων και οσίων και μαρτύρων αναδείχθηκαν, λ.χ. ιερός Χρυσόστομος, Μάρκος Ευγενικός, Θεόδωρος Στουδίτης, Κοσμάς Αιτωλός, Παΐσιος Αγιορείτης, Αυγουστίνος Καντιώτης κ.π.ά.!...

Στους εμπερίστατους καιρούς μας, όπου η παναίρεση του Οικουμενισμού έχει κυριεύσει την Εκκλησία μας και ο εξουνιτισμός μας εξελίσσεται ραγδαία, δεν μένει στο ποίμνιο —έστω κι αν πρόκειται για μικρό-ελάχιστο λείμμα, που ωστόσο διαφυλάττει και ορθοτομεί την Αλήθεια Του— παρά να αναλάβει πρωτοβουλία και να ενεργήσει αυτοβούλως κατά τη Διδασκαλία, το Έργο και τη Βιοτή του Γέροντα Αυγουστίνου. Αν ο Γέροντας μιλούσε, τότε, με τολμηρότατες και σκληρές και άκομψες εκφράσεις, για να περιγράψει το μέγεθος της σήψης, και αν διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη, τότε, που τα μηνύματα περί της αιρέσεως του Οικουμενισμού ήσαν δυσδιάκριτα στους πολλούς, σήμερα, που ξεδιάντροπα και «γυμνή τη κεφαλή» ασχημονούν και ατιμάζουν το σώμα της Αγίας Ορθοδοξίας μας πολλοί ταγοί της, υπό την ανοχή η και συνεπικουρία σχεδόν όλων των υπολοίπων, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τί ακριβώς θα έκανε. Μας το έχει πει και μας το έχει δείξει· αλλά εμείς, πολύ βολικά, έχουμε κλείσει τα αυτιά και τα μάτια μας!!!

Μιμητές αγίων και μαρτύρων είναι οι ορθόδοξοι χριστιανοί· έτσι αναδεικνύονται οι άγιοι και οι μάρτυρές μας· όχι μόνον με λόγια, αλλά και με έργα· δεν είναι μόνον ακροατές, αλλά είναι και ποιητές. Και, μάλιστα, ουδείς άγιος και μάρτυρας γνώριζε εκ των προτέρων ότι θ’ αξιωθεί αυτή την τιμή της αγιότητας· ενδεχομένως να μην το συνειδητοποίησε και ποτέ εν ζωή κάποιος άγιος· αλλά όλοι γνώριζαν πολύ καλά την προαίρεσή τους, την καλλιεργούσαν και θείω έρωτι την προσέφεραν με αφοσίωση και αυταπάρνηση στον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό, γινόμενοι οι ίδιοι ολοκαυτώματα!.­..

(Αυτό σημειώνεται, για όλους εκείνους που συχνά-πυκνά «υπακούοντες» ισχυρίζονται: «δεν έχω ευλογία..­.»· καὶ για εκείνους, που «ταπεινολογούντες» διερωτώνται: «και ποιός είμαι εγώ, που θα αντιταχθώ στον γέροντα ή στον πνευματικό ή στον επίσκοπο;». Απάντηση ακριβή τούς δίνουν, βεβαίως, το ιερό Ευαγγέλιο και η ιερά Παράδοση: «είσαι ο μελλοντικός άγιος· γι’ αυτό βρίσκεσαι μέσα στην Εκκλησία, γι’ αυτό βαπτίσθηκες· φέρεις προσωπικά και εις ολόκληρον την ευθύνη για την προάσπιση της αυθεντικότητας της Ορθοδόξου Πίστεως και την ακεραιότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας· και ευλογία και εντολή σού έχει δώσει ο ίδιος ο Χριστός, ο μόνος Αρχιερέας και Κεφαλή της Εκκλησίας Του· επιτέλους, μελέτησε το ιερό Ευαγγέλιο και άκουσε τους αγίους και θεοφόρους Πατέρες· μέτρησε και αξιολόγησε τους γέροντες και τους πνευματικούς και τους επισκόπους κατά το ιερό Ευαγγέλιο και κατά την ιερά Παράδοση· ως μέλος της Εκκλησίας έχεις υποχρέωση να μάθεις και να γνωρίζεις «τα μέτρα και τα σταθμά» τής Πίστεως· άγνοια νόμου δεν δικαιολογείται και άγνοια του ιερού Νόμου δεν συγχωρείται, όταν μάλιστα δεν έχεις την προαίρεση να μάθεις και όταν έχεις την αντικειμενική δυνατότητα να γνωρίζεις»!­!!)

Η ολιγωρία μας, άλλωστε, περί την Πίστη μας και την Εκκλησία μας δεν είναι τωρινή· η ουσιαστική απουσία του Γέροντα Αυγουστίνου Καντιώτη υφίσταται εδώ και πολλά έτη· όσο διήρκεσε η προϊούσα επί τα χείρω ασθένειά του, που τον απομάκρυνε όχι μόνον από το ποίμνιό του και από τα πνευματικά του τέκνα, αλλά και τον στέρησε από όλους τους ορθοδόξους χριστιανούς.

Ακόμη —και ας μην κάνουμε πως δεν θυμόμαστε η πως δεν γνωρίζουμε— εν ζωή και εν πλήρη πνευματική διαυγεία και εν σωματική ακμαιότητι τελούντος του Γέροντος πολλά και επώνυμα και διάσημα πνευματικά τέκνα του τον «φαρμάκωσαν» και τον πρόδωσαν· με τη βιοτή τους και τη διαγωγή τους, με την απομάκρυνσί τους από αυτόν, με την κατάκρισί τους προς το πρόσωπό του(!­), με την αγνωμοσύνη τους και με την αχαριστία τους. Ας μη χύνουν, λοιπόν, σήμερα τα κροκοδείλια δάκρυά τους· γνωριζόμαστε πολύ καλά άπαντες επ’ αλλήλοις, ως παροικούντες όλοι την Ιερουσαλήμ!.­..

Η κοίμηση του Γέροντος δεν δηλοί παρά μονάχα τη συνειδητοποίηση της οριστικής απουσίας του από τούτη τη ζωή —για τους πολλούς, που ευχαρίστως τον άκουαν, αλλά δεν εφάρμοζαν τη διδασκαλία και τις προτροπές του, αρκούμενοι μόνον να τον θαυμάζουν και να τον υπερασπίζονται ή ασχολούμενοι να τον προβάλλουν με φανατική αφοσίωση και επιμονή— και την αδυναμία πλέον κάποιων ελαχίστων να τον «χρησιμοποιούν» και να καπηλεύονται την «ευλογία» του, εν αφασία αυτού όντος!.­.. Πραγματικά, όμως, θα λείψει μόνον από εκείνους που όλα αυτά τα χρόνια με υιική αγάπη, στοργή, αυταπάρνηση και στωϊκότητα τον φρόντισαν και τον περιέθαλψαν εκ του σύνεγγυς —και στους οποίους έπαινος από εμάς αρμόζει και πολύς ο μισθός από τον Κύριο αναμένεται!.­..

Ο Γέροντας Αυγουστίνος Καντιώτης έχει φροντίσει να μας προικίσει και εξοπλίσει, και μάλιστα από δεκαετίες πριν, με όλα τα εφόδια —ομιλίες και βιβλία, δημοσιεύματα και περιοδικά, πράξεις και στάσεις και συμπεριφορές, συμβουλές και υποδείξεις, ευλογίες και ευχές— που χρειαζόμαστε για να ακολουθήσουμε, «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι», τον δρόμο που χάραξαν οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι απολογητές και ομολογητές, οι άγιοι και οι μάρτυρες της Πίστεως. Τον δρόμο που κι εκείνος ακολούθησε με απόλυτη συνέπεια και συνέχεια και διάρκεια κατά την υπεραιωνόβιο επί γης ζωή του, ως Πατέρας της Εκκλησίας, ως απολογητής και ομολογητής, ως μάρτυρας —πρότυπον ων ιερέως και Επισκόπου, ευρισκόμενος πάντοτε απαρεγκλίτως εις τόπον και τύπον Χριστού.

Δεν μας λείπει και ποτέ δεν θα μας λείψει ο Γέροντας· πάντα θα βρίσκεται κοντά μας, θα μας εμπνέει και θα μας ευλογεί και θα μας οδηγεί. Εκείνο που μας λείπει —που λείπει μέσα από την καρδιά μας και με την προαίρεσή μας— είναι το αληθινό και στέρεο ορθόδοξο φρόνημα, που πλήρωνε και πύρωνε και πλημμύριζε και ζωοποιούσε την ύπαρξή του ολόκληρη, τουλάχιστον κατά τα 75 χρόνια της ιερωσύνης και της αρχιερωσύνης του. Εκείνο που μας λείπει είναι η προαίρεσή μας και η απόφασή μας ν’ ακολουθήσουμε τον δρόμο του, ολόψυχα και με αυταπάρνηση, αποδεχόμενοι το επί γης οδυνηρό κόστος του εν Χριστώ αγώνα και εμπιστευόμενοι τον Τριαδικό Θεό μας, ευελπιστούντες στη σωτηρία μας και στην επουράνιο ανταμοιβή μας.

Δεν θα μας λείψει ο Γέροντας, εφ’ όσον και καθ’ όσον θα βρισκόμαστε στις επάλξεις και στα χαρακώματα της Εκκλησίας μας, μαχόμενοι· διότι εκεί ήταν και είναι και θα είναι η θέση και η παρουσία και η ευχή και η ευλογία του πεφιλημένου Γέροντά μας!!! Μό­νον συστοιχούμενοι πλάι του στους προμαχώνες και στα ταμπούρια της Αγίας Ορθοδοξίας μας, θα τιμήσουμε κατά πως πρέπει —και όπως ο ίδιος θέλει— τον Γέροντα Αυγουστίνο· και έτσι θα αξιωθούμε να λάβουμε επαξίως τις ευχές και τις ευλογίες του!.­..

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους γλυκανάλατους και αμετροεπείς λόγους· ας αφήσουμε τις συναισθηματικές και ανέξοδες και ανώδυνες εκδηλώσεις «θαυμασμού» και «αφοσιώσεως» και προσωπολατρείας. Ας γίνει αφορμή η κοίμησή του, για να σημάνει ένας πανορθόδοξος ξεσηκωμός, εναντίον αυτών που καπηλεύονται και αλλοιώνουν και διαστρέφουν, που διασύρουν και παρασύρουν την Αγία Ορθοδοξία μας στανικώς και δρομαίως στο εωσφορικό άρμα του Κράτους του Βατικανού και στην νεοεποχίτικη πανθρησκεία του Αντιχρίστου.

Ας κάνουμε αυτό που ο ίδιος ο Γέροντας Αυγουστίνος ήθελε και θέλει και πάντοτε θα θέλει και ποικιλοτρόπως μας προτρέπει να πράξουμε, και το οποίο γνωρίζουμε πολύ καλά: πρέπει να ανασκουμπωθούμε πνευματικά και ηθικά, να πάρουμε εδώ και τώρα τις δέουσες αποφάσεις, κατά την ιερά Παράδοση της διαχρονικής Εκκλησίας μας, για την περαιτέρω θέση και στάση και συμπεριφορά μας, και υπερβαίνοντες εαυτούς —μικρότητες και μικροψυχίες, εγωϊσμούς και φιλοδοξίες, προσωπολατρείες και εξαρτήσεις, διαιρέσεις και αποκλεισμούς, κατακρίσεις και καταλαλιές, αδιάκριτες και απροϋπόθετες και προσωποπαγείς υπακοές, διπλωματικές τακτικές και καθεστωτικές πρακτικές, ορθολογιστικές νοοτροπίες και υπολογισμούς, φοβίες για τις όποιες συνέπειες και τις όσες κακοπάθειες συνεπάγονται οι υπέρ του Χριστού και της Εκκλησίας Του προσπάθειές μας— να ριχτούμε με αφοσίωση και παρρησία και αυταπάρνηση στον αντί-οικουμενιστικό αγώνα «για την αυθεντικότητα της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, για την ακεραιότητα της Εκκλησίας του Χριστού, για την περιφρούρηση της ιδιοπροσωπίας της Ρωμηοσύνης», όπως —κατά τη Διδασκαλία και το Παράγγελμα τού αειμνήστου Γέροντος Αυγουστίνου Καντιώτη— μεταξύ άλλων αδελφών και φορέων διακηρύσσει και η Φιλορθόδοξος Ένωσις «Κοσμάς Φλαμιάτος».

Την ευχή σου, Γέροντά μας... Καὶ συγχώρα με, που δεν θα παραβρεθώ στην εξόδιο ακολουθία σου και στην ταφή σου. Εκεί θα βρεθούν πάρα πολλοί, που σε αγαπούν και σε τιμούν, να κλάψουν και ενδεχομένως να φωνάξουν. Ελπίζω οι εντός της Εκκλησίας εκκλησιομάχοι και αντίχριστοι να μην τολμήσουν να διαταράξουν τις τελευταίες επί γης στιγμές σου. Εμείς όμως, με άλλους αδελφούς, θα βρεθούμε στις επάλξεις και στους προμαχώνες, στα χαρακώματα και στα ταμπούρια της Αγίας Ορθοδοξίας μας· εκεί θα σε συναντήσουμε!.­..

Άλλωστε δεν νοιώθω ότι σε έχασα, αλλά ότι σε βρήκα. Γι’ αυτό δεν θλίβομαι, αλλά χαίρομαι που πήγες κοντά στον Δημιουργό και Πλάστη μας Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό, να λάβεις τις ευλογίες Του και τις πλούσιες δωρεές Του· κι Εσύ, σε παρακαλώ, να μεσιτεύεις υπέρ ημών των αμαρτωλών.

Καλόν Παράδεισο και Καλήν Ανάσταση, φίλτατε και πεφιλημένε Γέροντά μας...

Αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου, 2010

Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο