Ομολογία

Κατάθεσις

ἀδελφικῆς μαρτυρίας

Μέ ὀδύνην ψυχῆς ἐμπιστεύομαι εἰς τό ἀνήσυχον ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα καί, δι᾿ αὐτοῦ, εἰς τήν ἱστορίαν, τό ἔμπονον κείμενον τῆς τελευταίας προσφυγῆς μου εἰς τό Ἀνώτατον Διοικητικόν Δικαστήριον τῆς Πατρίδος μας, μέ τήν ὁποίαν ζητῶ τήν ἀκύρωσιν προσφάτων ἀντικανονικῶν καί παρανόμων πράξεων τῆς Συνοδικῆς Διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Εἶναι πρόξενος ἀφορήτου πικρίας καί πνικτικῆς ἀπογοητεύσεως, ἡ ἐκτροχιασθεῖσα πρακτική τῶν πλειόνων τῆς Συνοδικῆς Ὁμηγύρεως, τῶν ἐμμενόντων εἰς τήν ἀσύδοτον περιφρόνησιν καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Νόμων, τούς ὁποίους, μέ ἐπίσημον κατάθεσιν ὅρκου, ὑπεσχέθησαν νά τηροῦν «πάντοτε καί ἐν πᾶσι». Ἡ κατάφωρος ἀθέτησις τῶν Ἐπισκοπικῶν ὅρκων καί ἡ ἐπιμονή εἰς τήν μετάλλαξιν τῆς χαρισματικῆς Συνοδικῆς λειτουργίας εἰς Συνέδριον παρανομίας καί σκοπιμότητος ἐκτρέπει τήν Σύναξιν τῶν Ἐπισκόπων εἰς ἀθέμιτον, σκοτεινήν καί ἀσύδοτον διεργασίαν συναλλαγῆς.

Οἱ ἀδελφοί καί φίλοι ἀναγνῶσται, μελετῶντες τό κείμενον τῆς προσφυγῆς μου, θά προσμετρήσουν τήν ἔκτασιν τοῦ Συνοδικοῦ ἀτοπήματος, ἀλλά καί τάς ὑπογείους μεθοδεύσεις, αἱ ὁποῖαι εἰσάγουν τά κοσμικά δαιμόνια τῆς ἴντριγκας «ἐν τόπῳ ἁγίῳ», τήν ἀθέμιτον πάλην, δι᾿ ἀδιατάρακτον νομήν τῆς ἐξουσίας καί τήν ὕποπτον, ἀμοιβαίαν ἐπικάλυψιν τῶν εἰδεχθῶν σκανδάλων.

Λυποῦμαι βαθύτατα, διά τήν ἀσυνέπειαν τοῦ προκαθημένου Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος (ἐξ ἰδίας του πρωτοβουλίας καί πρό τῆς εἰς Ἀρχιεπίσκοπον ἐκλογῆς του) διεμήνυσεν εἰς ἐμέ, ὅτι, εἰς περίπτωσιν ἀναδείξεώς του, ἡ πρώτη του ἐνέργεια θά ἦτο ἡ ὁριστική καί κατά τούς Ἱερούς Κανόνας ἐπίλυσις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος.

Ἡ ἀθέτησις τῆς ὑποσχέσεώς του, προστιθεμένη εἰς τήν μακροχρόνιον-πέραν τῆς τριακονταπενταετίας-πρακτικήν διασυρμοῦ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί περιφρονήσεως τῆς καταξιωμένης ὑπό τῶν Πατέρων μας εὐαισθήτου καί ἀμέμπτου διαχειρίσεως τῶν προκυπτόντων προβλημάτων, μέ ἀναγκάζει, νά προσφύγω, διά πολλοστήν φοράν, εἰς τήν Δικαιοσύνην τῆς Πατρίδος μας (δικαίωμα, τό ὁποῖον μοῦ παρέχει τό Σύνταγμα τῆς Χώρας μας, ὁ Καταστατικός Χάρτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί αἱ διατάξεις τοῦ Νόμου «Περί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καί τῆς πρό αὐτῶν διαδικασίας») καί νά ζητήσω τήν δικαίαν καί κατά τούς Ἱερούς Κανόνας καί τούς Νόμους ἐκτίμησιν καί κρίσιν τοῦ θέματος.

Πληροφορῶ δέ τούς ἀγαπητούς ἀδελφούς μου, ὅτι ἡ αἴτησίς μου αὐτή ἐπεβάλλετο νά ὑποβληθῆ καί δι᾿ ἕνα ἄλλον, σοβαρότατον λόγον. Διά τόν ὁριστικόν φραγμόν τῆς θυρίδος ἐκτροπῆς ἀπό τούς παράγοντας τῆς σημερινῆς Συνοδικῆς Συνθέσεως ἤ ἀπό οἱανδήποτε διάδοχον σύνθεσιν, ἥτις, ἐξ ἀφορμῶν παρομοίων ἤ ἐξ ἄλλης τινός σκοπιμότητος, θά ἐθεώρει, ὅτι δικαιοῦται νά ἐπαναλάβη τήν τρέχουσαν Ἐκκλησιαστικήν στρέβλωσιν, προβάλλουσα αὐτήν ὡς παράδοσιν καί ἀποσιωπῶσα τά δεινά τά ὁποῖα ἐπεσώρευσεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί τόν ἀρνητικόν ἀντίκτυπον, τόν ὁποῖον προεκάλεσεν εἰς τάς συνειδήσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος.