Ομολογία

Φι­λορ­θο­δο­ξος Ε­νω­σις Κο­σμας Φλα­μι­α­τος

Ε­δρα: Βασ. Η­ρα­κλει­ου 30, 546 24 Θεσ­σα­λο­νι­κη, Τηλ. 697-2176314,
E-M­a­il: k­f­l­a­m­i­a­t­os@y­a­h­oo.gr, Αλ­λη­λο­γρα­φι­α: Τ.Θ. 135, 421 00 Τρι­κα­λα

Τα Με­λη της E­νω­σε­ως Α­νη­κουν σε Ι­ε­ρες Μη­τρο­πο­λεις της Eκ­κλη­σι­ας της Eλ­λα­δος

Ε­νη­με­ρω­τι­κο Δελ­τί­ο

22 Ιαν. 2010/2

Στη μνήμη Ιεραρχών μηνός Ιανουαρίου

Δριμύς έλεγχος για την αιρετική Οικουμενιστική Ιδεολογία

στην ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ της Εκκλησίας μας

Οι διεξαγόμενοι Διάλογοι με αντιπατερικό τρόπο, οι συνεχείς αποκαλύψεις –τελευταία– στο διαδίκτυο πλήθους εικόνων με τις παράνομες συμπροσευχές μετά αιρετικών του Πατριάρχη και των συνοδοιπόρων του, η ανοχή και σιωπή των «κοινωνούντων αυτοίς» ιερωμένων, αποτελούν αμαύρωση των αγώνων των αγίων Πατέρων και έμπρακτη κατάργηση των σωτηριολογικών μηνυμάτων της Υμνολογίας μας.

Η θριαμβευτική υποδοχή που ετοιμάζεται στον Πατριάρχη στην Καλαμάτα (31/1/2010), αποτελεί έμμεση προτροπή στο λαό για την αποδοχή της Οικουμενιστικής αίρεσης, που προωθεί ο κ. Βαρθολομαίος, και προσβολή των υμνολογούμενων Αγίων που στηλίτευαν τις κακοδοξίες.

Έχει αρκούντως καταδειχθεί ότι οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τους Διαλόγους με τους ετερόδοξους (με τον αντιπατερικό τρόπο που γίνονται) και απαγορεύουν, επίσης, αυστηρά την εωσφορική εφεύρεση των συμπροσευχών, ως μέσον προσεγγίσεως με τους αιρετικούς. Εκτός, όμως, από τους Ι. Κανόνες και η Υμνολογία της Εκκλησίας το ίδιο μήνυμα μεταφέρει, παρουσιάζοντάς μας τον ασυμβίβαστο αγώνα των Αγίων κατά των αιρετικών.

Και διερωτάται κανείς: Άραγε, οι –διάδοχοι των Πατέρων– σύγχρονοι Επίσκοποι, που «από φυλακής πρωΐας μέχρι νυκτός» ευρίσκονται στους ι. ναούς, δεν παρακολουθούν τα ψαλλόμενα; Δεν φτάνουν στα «ώτα» τους οι προτροπές των υμνογράφων για μίμηση των Αγίων; Με υψωμένη τη φωνή και περισσή ιεροπρέπεια στα κηρύγματά τους μας διδάσκουν πως «τιμή μάρτυρος, μίμηση μάρτυρος». Γιατί λοιπόν, ταυτόχρονα, οι ίδιοι αδιαφορούν και αρνούνται να μοιάσουν στους εορταζόμενους Αγίους; Δεν αντιλήφθηκαν ότι η Υμνογραφία μας είναι γεμάτη από τους ελέγχους των Πατέρων κατά των αιρετικών και τον ανύστακτο και ανυποχώρητο αγώνα τους να αποκαλύψουν την αίρεση, να αποστομώσουν τους αιρετικούς και να απελάσουν από την ποίμνη, που τους εμπιστεύθηκε ο Χριστός (και δεν είναι ιδιοκτησία τους), τους προβατόσχημους λύκους δια της «σφενδόνης του Πνεύματος» σύμφωνα με το θέλημά Του;

Αντ’ αυτών, οι σύγχρονοι Επίσκοποι συμπορεύονται, συνευλογούν και συμπροσεύχονται με τους αιρετίζοντες, μηδενίζοντας έτσι και ακυρώνοντας το μήνυμα των αγίων Πατέρων και καθιστώντας την Υμνολογία νεκρό είδος και μουσειακό υλικό, που προσφέρει ίσως αφορμές για συγκινητικά κηρύγματα και εξιδανίκευση αλλοτινών ηρωϊκών εποχών της Εκκλησίας, αλλά δεν κινητοποιεί προς την κατεύθυνση της αναιρέσεως του Οικουμενισμού, που αποδεικνύεται η υπουλότερη αίρεση στην ιστορία του χριστιανισμού, όντως παναίρεση, όπως την χαρακτήρισε ο δογματολόγος καθηγητής και γέρων Ιουστίνος Πόποβιτς.

Οι άγιοι Πατέρες, λοιπόν, κατ’ εξοχήν σε καιρό νεοφανούς αιρέσεως, απαιτούσαν τον έλεγχο των «αιρετικών αναπλασμάτων», αποκάλυψη της αιρετικής «πονηρίας και δολιότητος», και όχι την ανοχή. Δίδασκαν ομοφώνως την «παραίτηση» από όλους τους αμετανόητους αιρετικούς κατά την Παύλεια προτροπή «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». Τέλος ενημέρωναν τους πιστούς για την επικινδυνότητα της αιρέσεως και περιφρουρούσαν την πίστη.

Όμως, οι Επίσκοποί μας σήμερα, εν ΚΑΙΡΩ της αποθρασυνθείσης ΑΙΡΕΣΕΩΣ του Οικουμενισμού –που μέρα με τη μέρα εξαπλώνεται ραγδαία– συλλαμβάνονται σιωπηλοί και ριψάσπιδες κατά τους χαρακτηρισμούς του ι. Χρυσοστόμου: «Αλλά πολύ το διάφορον ορώ των τότε ποιμένων παρά των νυν... Εάν τις αθέων αιρετικών παραφρονή λαλών διεστραμμένα, ο αντιλέγων ουδείς, ο πολεμών ουδαμού· πάντες πτωχοί τότε γίνονται, πάντες σιωπητικοί, πάντες φυγάδες». Καμώνονται πως δεν βλέπουν τους συνεπισκόπους τους (Μητροπολίτες και Πατριάρχες), που ως ψευδοποιμένες και λύκοι λυμαίνονται την Ποίμνην του Χριστού, εμπεδώνοντες την αίρεση του Οικουμενισμού στην Εκκλησία Του και στους ανίδεους πιστούς. Και αρκούνται να μιλούν μόνο για κάποιες ολιγάριθμες αιρετικές ομάδες, ενώ τις συμπροσευχές Επισκόπων με την παναίρεση του Παπισμού, τον αιρετίζοντα λόγο του Πατριάρχου και των δορυφόρων του, τα αιρετικά κηρύγματα περί βαπτισματικής θεολογίας και αδελφών Εκκλησιών του Μητροπολίτη Περγάμου και του Μητροπολίτη Μεσσηνίας, όλα αυτά τα ανέχονται. Σέβονται –λένε– τον Πατριάρχη, αλλά δεν σέβονται τον Χριστό και τις Εντολές Του. Επικράτησε, λοιπόν, και στην Εκκλησία η ιδεολογία της ανεκτικότητας!

Στην συνέχεια, παραθέτουμε κάποιους στίχους από την Υμνολογία Αγίων Πατέρων μηνός Ιανουαρίου, τιμώντας μ’ αυτό τον τρόπο την μνήμη τους. Αυτοί αγωνίστηκαν μεν εναντίον των αιρέσεων, αλλά αγαπούσαν τους αιρετικούς (ως μιμητές του Χριστού) και φρόντιζαν Ορθόδοξα για την επιστροφή τους στη ΜΙΑ Εκκλησία. Ας κάνουμε μια σύγκριση του τότε και του τώρα, ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας κι ας αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες του.

Αγίου ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (1 Ιανουαρίου):

Ο Μ. Βασίλειος επαινείται από τον υμνογράφο, διότι «προκινδυνεύων της πίστεως, και αθλητικήν ένστασιν επιδειξάμενος, θυμόν Επάρχου κατήσχυνε, θρασυνομένου τω κράτει της ασεβείας», και «την πλάνην των ειδώλων στηλιτεύσας εν τοις δόγμασιν, Αρχιερέων υπάρχει δόξα και εδραίωμα», και δια της αληθούς Πίστεως «των θεοστυγών αιρέσεων τας βλασφημίας κατέτρωσε και ταις ψυχαίς των πιστών ευσεβείας τον γλυκασμόν εθησαύρισεν». Σε άλλο ύμνο επαινείται, διότι «τας μεν καρδίας» των πιστών «ενθέως ηύφρανε» και «των απίστων τα δόγματα, αξίως κατεβύθισε»∙ και αλλού, «τη δυνάμει των λόγων των θεϊκών καθελών τας αιρέσεις τας ζοφεράς, πάντα τα φρυάγματα του Αρείου εβύθισας».

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ (10 Ιανουαρίου):

Και για τον άγ. Γρηγόριο Νύσσης διαβάζουμε: «Πανσεβάσμιε Γρηγόριε, ο πέλεκυς ο κόπτων αιρετικών τας ορμάς, η δίστομος ρομφαία του Παρακλήτου, μάχαιρα τέμνουσα τας νόθους σποράς, πυρ τας φρυγανώδεις αιρέσεις καταφλέγον…». Συ «όθεν και εν ορθοδόξοις δόγμασι τας αλλοφύλους αιρέσεις εκπολεμήσας, το κράτος το της Πίστεως εν τοις πέρασιν ήγειρας».

Επίσης στα τροπάρια του Όρθρου: «Συ ως πυρ κατέφλεξας τας των αιρέσεων ακανθηφόρους πλοκάς των λόγων… Ευνομίου ήλεγξας το ανόμοιον και τούτου λόγους… ως αράχνης υφάσματα διέλυσας. Ήλεγξας τον αθεώτατον Μακεδόνιον, το θείον Πνεύμα, αδεώς υβρίσαντα». Γιατί «ουκ ηνέσχου, βλασφημούντων ακούειν Αοίδιμε…, αλλ’ αυτούς επέστρεψας, Ποιμαντική σου βακτηρία, και το νοσούν εθεράπευσας, …τη των δογμάτων σου σαγήνη… προς το φως επανήγαγες».

Και τέλος: «πάσι τε πραΰς, μαχητής εδείκνυσο Γρηγόριε, προς τους Χριστού μειούν την δόξαν σπουδάζοντας. …υπό σου Σαβέλλιος ελήλεγκται, θεομαχών… Πάντας ήλασας τους κακοδόξους ως λύκους, αδιάφθορον διατηρήσας την ποίμνην».

Αγίου ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ και ΚΥΡΙΛΛΟΥ Αλεξανδρείας (18 Ιανουαρίου):

Για τον ασυμβίβαστο στην ακεραιότητα της Πίστεως και αληθινό Ποιμένα άγ. Αθανάσιο ψέλνουμε: «αστραπαίς του κηρύγματος τους εν σκότει εφώτισας και την πλάνην άπασαν απεδίωξας, προκινδυνεύων της Πίστεως, ως ποιμήν αληθινός…».

Για δε τον άγιο Κύριλλο, ο οποίος δεν ενηγκαλίσθη, ούτε συμπροσευχήθηκε με τους αιρετικούς, αλλά κατέδειξε την ανοησία της αιρέσεως, ο υμνογράφος γράφει: «τοις πυρίνοις σου δόγμασι, των αιρέσεων άπασα, φρυγανώδης φλέγεται ύλη∙ των νοημάτων τοις βάθεσι, βυθίζεται στράτευμα, απειθούντων δυσσεβών…». Και στη συνέχεια: «Της Χριστού απεδίωξας, νοητούς λύκους Κύριλλε…, και ταύτην κύκλω ετείχισας, λόγων οχυρώμασι».

Ο άγιοι, λοιπόν, Αθανάσιος και Κύριλλος «ούτοι ως αξιόθεοι παλαισταί και πρόμαχοι της αληθείας πιστότατοι, εχθροίς τοις αοράτοις και ορατοίς, ευσεβοφρόνως αντέστησαν».

Και άλλα τροπάρια του Όρθρου ονομάζουν τους Αγίους «προμάχους της πίστεως…, στρατόν έκφρονα, Αιρετικών απειθούντων αξίως βυθίσαντας, τας θεομάχους γλωσσαλγίας διελέγχοντας, των δυσσεβών αιρέσεων, …κακοδοξίας ακάνθας εκτέμοντας» και ως «τήξαντες τας αιρέσεις, πάντων των κακοδόξων, αιρετικών τας ψυχοβλαβείς, πάσας γλωσσαλγίας σβέσαντες τας φλογώδεις, των βλασφήμων συγχύσεις…, την ποικίλην πλάνην, εξορίζοντες σοφαίς αποδείξεσιν».

Μάλιστα ο υμνογράφος εκφράζει τον θαυμασμό του για την προνοητικότητα του Μ. Αθανασίου να πολεμήσει την αίρεση πριν καν φυτρώσει, άμα τη εμφανίσει τας «μελλούσας φυήσεσθαι αιρέσεις θεώμενος, προανατραπείσας υπό σου προφητικώτατα»! Σε αντίθεση με σημερινούς ποιμένες, πολλοί των οποίων μάλιστα, ενώ ονομάζουν τον Οικουμενισμό αίρεση, ταυτόχρονα τον αφήνουν να επεκτείνει τα πλοκάμια του και επιτρέπουν στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο άνεση και ελευθερία κινήσεων για να τον διακινεί.

Διό Άγιε, «υπέρ της Εκκλησίας ικέτευε, διά Σταυρού νίκας δωρηθήναι …τη ορθοδόξω Πιστει καθ’ αιρέσεων δυσμενών».

Αγίου ΜΑΞΙΜΟΥ του Ομολογητού (21 Ιανουαρίου):

Και ο όσιος Μαξιμος, ήτο «πυρ καιόμενον κατά των αιρέσεων, …ως καλάμην γαρ ταύτας κατηνάλωσε ζήλω του Πνεύματος». Το δε «μονοθέλητον δόγμα τοις λόγοις του διήλεγκται…, αποφράττων μιαρών τα απύλωτα στόματα» που δίδασκαν «επηρεία διαβόλου» την αίρεση του μονοθελητισμού. Αλλού ο υμνογράφος γράφει: σύ μάκαρ «απέπνιξας ταις νευραίς των δογμάτων σου Πύρρον τον κακόφρονα, διωγμούς υπομείνας υπέρ της Πιστεως, απεδίωξας άπασαν αίρεσιν· εκτμηθείς δε συν χειρί την γλώτταν Μαξιμε». «Ξηραίνεται αιρέσεων πηγή, βορβορώδης άπασα… φραττομένη τη ισχύϊ της γλώττης σου». «Χαίρε, ότι καθείλες των αιρέσεων θράσος». Δύο «φύσεις θελήσεις και ενεργείας, Μάξιμε θεοφάντορ, ομολογών, θεομάχον αίρεσιν καταστρέφεις». Τέλος στο Απολυτίκιο ο άγ. Μάξιμος χαρακτηρίζεται «Ορθοδοξίας οδηγός».

Ποιος, όμως, Επίσκοπος, ιερεύς, μοναχός ή λαϊκός τον μιμείται σήμερα και εναντιώνεται σε αιρετικά φρονούντες και διδάσκοντες Πατριάρχες και Μητροπολίτες, διακινδυνεύων να υποστεί όχι σωματικά μαρτύρια, αλλά απλά το ελάχιστο μαρτύριο της απομόνωσης ή της επιτίμησή τους;

Αγίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Νανζιανζηνού (25 Ιανουαρίου):

Επί πλέον, ποιος μιμείται σήμερα τον κατ’ εξοχήν Θεολόγο Γρηγόριο; Και αυτού εκθειάζεται, στην Υμνολογία, όχι η ειρηνιστική, συμβιβαστική και αγαπολόγος τακτική, αλλά η ένθεος αρετή της καταδίωξης των αιρετικών! «Τη σφενδόνη των λόγων σου των ενθέων θεόπνευστε, κραταιώς εσφενδόνησας καθάπερ λύκον τον Άρειον, και πόρρω εδίωξας εκ της ποίμνης του Χριστού». «Επαινέσωμεν τον Θεολόγον του Χριστού της ποίμνης τον φύλακα, αγρευτήν των λύκων δε πάνσοφον, ζιζανίων νόθων ελατήρα∙ σπορέα ορθών δογμάτων τον πανθαύμαστον, διώκτην αιρετιζόντων ισχυρότατον…». «Στηλιτεύων την πλάνην των δυσσεβών, τας Γραφάς διανοίγων θεοπρεπώς…, νύκτα την ζοφεράν δυσσεβών αιρέσεων, αίγλη των σοφών σου διδαγμάτων εδίωξας και ψυχάς, Πατερ, των πιστών κατεφαίδρυνας»

Δεν ανέχθηκε ο Θεολόγος Γρηγόριος (όπως ο τελευταίος των διαδόχων του στο θρόνο της Κων/πόλεως σημερινός Πατριάρχης) να ζημιώνεται η Ορθοδοξία, αποκαλούμενη από τον Πάπα συγκαταβατικά «Εκκλησία με …ελλείψεις» και αυτός να συνεχίζει τις αγαπολογίες μαζί του, αλλά «ζιζάνια, πυρί του Πνεύματος, τα των αιρέσεων έφλεξας» και «αιρέσεων έφραξας, ρουν τον ψυχόλεθρον, τον βλασφημίας ανάμεστον».

Αγίου ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ και Τριών ΙΕΡΑΡΧΩΝ (30 Ιανουαρίου):

«Μύθους ελληνικούς διήλεγξας (άγιε Ιππόλυτε) και παράνομον πλάνην Εβραίων θεία χάριτι».

Αλλά και οι τρεις Ιεράρχες «τους θεοκαπήλους αιρεσιάρχας των περιβόλων της θείας του Χριστού Ποίμνης μακράν απήλασαν δια των λόγων». Δια τούτο «Χαίροις Ιεραρχών η Τριάς…, ο των πιστών εδρασμός, των αιρετιζόντων η κατάπτωσις… Πατέρες θεόσοφοι, τήξαντες τας αιρέσεις, πάντων των κακοδόξων, σβέσαντες τας φλογώδεις των βλασφήμων συγχύσεις».

Τέλος και πάλιν ο φωστήρ της Καισαρείας Βασίλειος «φλογίζων τους εχθρούς της Πίστεως, τας δε φυλάς σώζων ασφαλώς τας εφεπομένας, ο Μέγας ώφθης Βασίλειος, θαρσείτω και νικάτω η Χριστού Εκκλησία τηλικούτον πλουτήσασα πρόμαχον».

Βέβαια, σήμερα, οι καιροί και τα ήθη άλλαξαν. Θα περιμέναμε, όμως, και θα θέλαμε τους Επισκόπους και τους ποιμένες μας –πρώτους αυτούς– ουσιαστικούς μιμητές των Αγίων Πατέρων. Όχι στις πανηγύρεις, στα κηρύγματα και στα «λόγια» συγγράμματα ενίων, αλλά στα πράγματα, όπως οι Άγιοι: «έργοις λάμψαντες Ορθοδοξίας, πάσαν σβέσαντες κακοδοξίαν».

Αυτοί, όμως, αντί να καταγγέλλουν την επί δεκαετίες θριαμβεύουσα αίρεση του Οικουμενισμού, να κατονομάζουν τους οπαδούς της και να αποστρέφονται τους Οικουμενιστές, αυτοί αντίθετα, τον σημερινό πρωτεργάτη της αιρέσεως Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον προσκαλούν στις Μητροπόλεις τους και παρίστανται στην πολυδάπανη φιέστα της υποδοχής του (επιβράβευση, άραγε, των αιρετικών φληναφημάτων και ενεργειών του;), χωρίς να καυτηριάζουν τις αιρετικές του πράξεις, ουσιαστικά παροτρύνοντας το ποίμνιό τους να τον αποδέχεται ανεπιφύλακτα. Αυτό το …σόου, με την «αυθόρμητη» παρουσία του λαού –του Πατριάρχη φρουρούμενου από πλήθος αστυνομικών, οι οποίοι συλλαμβάνουν τους διανέμοντας φυλλάδια διαμαρτυρίας, όσων ακόμα αντιδρούν (όπως συνέβη στη Λάρισα και την Ελασσόνα)–, θα το ξαναδούμε σε λίγο, μια μέρα μετά την εορτή των Τριών Ιεραρχών στην Καλαμάτα! Αλήθεια, έτσι αισθάνονται ότι τιμούν τους Αγίους;

Έστωσαν οι παραπάνω τιμητικοί στίχοι των υμνογράφων της Εκκλησίας μας προς έλεγχο των Οικουμενιστών και των συμπορευομένων αυτοίς Επισκόπων.

Και μια ερώτηση προς εαυτούς και αλλήλους: Αλήθεια! Γιατί άραγε οι πιστοί να μην έχουμε λόγο για τις ενέργειες των Επισκόπων μας; Ο κάθε Επίσκοπος εκφράζει την διαχρονική Εκκλησία και το ποίμνιό του. «Ερώτησαν» τους Αγίους και όσους έμπρακτα τους τιμούμε, αν θέλουμε να υποδεχθούν τον Πατριάρχη; Γιατί δρουν ανεξάρτητα των πιστών που διαποιμαίνουν; Δεν έχουν υποχρέωση να συζητούν τις ενέργειές τους με το Ποίμνιο, αφού εξ ονόματός του ενεργούν;

Μήπως οι πιστοί πρέπει να ρωτήσουμε τους Επισκόπους μας: γιατί σπεύδετε προς υποδοχήν ενός αιρετίζοντος Πατριάρχη; Εκπροσωπείτε μόνο τον εαυτόν σας; Γιατί αποφασίζετε «ερήμην του Ποιμνίου» ως Δεσπόται;

Παρά τις όποιες –ανάξιες των Αγίων Πατέρων– ενέργειές μας, ας μην σταματήσουμε να ψελλίζουμε κι εμείς με τον υμνογράφο: «ταις ικεσίαις των θείων Ιεραρχών σου Χριστέ, επίσκεψαι εξ ύψους εκλογάδα σου ποίμνην, εν μέσω νεμομένην λύκων δεινών, ων τα θράση κατάβαλε∙ ου γαρ επαύσατο έτι και νυν ιδού, των αιρέσεων τα σκάνδαλα» (Από τους Αίνους Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου).

Κι ας συνεχίσουμε ικετεύοντες τον Κύριο:

«Ταις αυτών ουν ικεσίαις, εξάρας την νύκτα, εχθρών, πάσαν αχλύν διάλυσον Σώτερ και φωτί τω φρικτώ, των πιστών τα πλήθη καταύγασον, προς το κράζειν και βοάν σοι∙ Σώσον Οικτίρμον, τους πίστει τιμώντάς σε».

Γι­α την «Φι­λορ­θό­δο­ξο Έ­νω­σι “Κο­σµ­άς Φλα­µ­ι­ά­τος”»

Ο Πρό­ε­δρος Λαυ­ρέν­τι­ος Ντετ­ζι­όρ­τζι­ο

Ο Γρα­µ­µ­α­τέ­ας Πα­να­γι­ώ­της Ση­µ­ά­της