Διερεύνηση μεθοδευμένων παραπλανητικών απόψεων που αφορούν ανθενωτικούς Αγίους.(Β)

 

ΜΕΡΟΣ Β-
Πως παρουσιάζουν τον Γεννάδιο Σχολάριο φιλοπαπικό ιστολόγιο και μέλος της  Ακαδημίας  Θεολογικών Σπουδών Βόλου.

Παρακολουθώντας την αιρετική προπαγάνδα των σύγχρονων παπικών και φιλοπαπικών  διαβάσαμε με έκπληξη σε  ιστολόγιο De profundis  τα εξής:

«Είναι όμως ο παπισμός όντως αίρεση? Πότε πρωτοεμφανίστηκε ο όρος "παπισμός" και πότε η Καθολική Εκκλησία θεωρήθηκε από τους ορθοδόξους οτι έχει αιρετικές θέσεις? Θα αποδείξουμε ότι πρόκειται για καινοτομίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και οι λόγοι που οδήγησαν σε τέτοιους χαρακτηρισμούς ήταν -και είναι- καθαρά γεωπολιτικοί και όχι δογματικοί.

Μετά την Σύνοδο της Φλωρεντίας το 1439 οι σχέσεις των δύο Εκκλησιών συνεχίστηκαν με διακυμάνσεις είτε αδελφικές όπως κατά το δεύτερο ήμισυ του ΙΣΤ' αιώνα με την αδελφική αλληλογραφία μεταξύ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ' και Οικουμενικού Πατριάρχη Ιερεμία Β' του τρανού είτε λιγότερο αδελφικές λίγες δεκαετίες αργότερα με την προσχώρηση των Ουκρανών στην Καθολική Εκκλησία που οπωσδήποτε κλόνησε τις σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών. Σε γενικές γραμμές όμως δεν έλειψαν και οι περιπτώσεις -σε τοπικό επίπεδο- κοινωνίας μεταξύ των εκκλησιών όπως θα αποδείξουμε σε προσεχές άρθρο και σε κάθε περίπτωση ήταν πιο θερμές από τους απλούς εναγκαλισμούς που ακολούθησαν την άρση των αναθεμάτων το 1965.

Ας δούμε τί γνώμη είχε για τους δυτικούς ο ανθενωτικός Οικουμενικός Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος (1454-1465), μαθητής του ανθενωτικού Μάρκου του Ευγενικού:

Έτι ηρώτησαν οι μοναχοί ει ένι συγκεχωρημένον, ίνα διδώτε τοις Αρμενίοις ή Λατίνοις την παναγίαν τοις προσκυνηταίς. Ημείς δε λέγομεν ίνα διδώτε αυτοίς και το αντίδωρον· χριστιανοί γαρ εισί και διά τούτο έρχονται εκ τοσούτων διαστημάτων εις προσκύνησιν του δεσποτικού τάφου. Ει γούν και εσχισμένοι εισίν αφ’ ημών διά τινα ζητήματα της πίστεως και εισίν ετερόδοξοι, αλλ’ ως χριστιανοί μετά πίστεως και ευλαβείας ζητούσι τον αγιασμόν ημών, και ημείς οφείλομεν διδόναι· το γαρ Μη δώτε τα άγια τοις κυσί (Ματθ. 7, 6) και τα εξής περί των απίστων νοείται, ήγουν Ιουδαίων και Σαρακηνών και Ελλήνων και Μανιχαίων και άλλων, οίτινες προσποιούνται τον χριστιανισμόν μη όντες χριστιανοί· διό και επάγει· μήποτε στραφέντες καταπατήσωσιν αυτά και ρήξωσιν υμάς (Ματθ. 7,6). Κύνες ούν εισί και χοίροι οι πατούντες· οι δε μετά πίστεως και ευλαβείας ζητούντες τα άγια και προσλαμβάνοντες ούκ εισί τοιούτοι. Ακούετε δε και του Κυρίου ειπόντος ότι· Ο μη ων καθ’ ημών υπέρ ημών εστί (Μαρκ. 9, 40), και τον ερχόμενον προς με ου μη εκβάλω έξω (Ιω. 6, 37). Το μέγα μυστήριον της κοινωνίας μόνον μη δίδοτε αυτοίς, ου μόνον διά την του Μυστηρίου υπεροχήν, αλλά διά το μυστήριον τούτο παριστάν μεν όλην την θείαν οικονομίαν, προηγουμένης δε της ομολογίας του συμβόλου της αληθούς πίστεως τελειούσθαι, και διά τούτο τοις εις την θείαν οικονομίαν ή εις την θεολογίαν ψευδοδοξούσι και τη καθολική αντιλέγουσιν Εκκλησία ου δεί αυτό δίδοσθαι... Διό και οι αγιώτατοι Πατριάρχαι, ότε ελειτούργουν εορτασίμως, ερχομένους και Αρμενίους και Λατίνους και ισταμένους μετά πάσης ευλαβείας εις την λειτουργίαν, ουκ εδίωκον, αλλά και απερχομένους μετά των Ορθοδόξων και προσκυνούντας και ασπαζομένους την πατριαρχικήν χείρα και ευλόγουν και εδίδουν αυτοίς το αντίδωρον· ως γαρ μαθηταίς του Χριστού ουκ εξέβαλον έξω τους εις αυτούς ερχομένους.

 

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Γεννάδιος δεν αποκλείει τους Λατίνους από το να προσέρχονται στη Θεία Λειτουργία και να συμπροσεύχονται με τους Ορθοδόξους. Μάλιστα δε, αν παρακολουθούν τη Λειτουργία μετά πίστεως και ευλαβείας, ημείς οφείλομεν διδόναι το αντίδωρον και τον αγιασμό, χριστιανοί γαρ εισί . Δεν μπορούν φυσικά να λάβουν την Θεία Κοινωνία επειδή  εσχισμένοι εισίν αφ’ ημών διά τινα ζητήματα της πίστεως και εισίν ετερόδοξοι.

Συμπερασματικά, ο Γεννάδιος Σχολάριος τον οποίον οι σύγχρονοι ορθόδοξοι θεωρούν ως εμπνευστή του "αντιπαπικού" αγώνα τους, θεωρώντας τους αιρετικούς και αβάπτιστους και μη χριστιανούς, αναφερόμενος στους καθολικούς μιλάει για σχίσμα διά τινα ζητήματα της πίστεως γεγονός που τους καθιστά ετερόδοξους και όχι αιρετικούς. Και αυτό επειδή γνώριζε πολύ καλά ότι ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή υπάρχει Σχίσμα, δηλαδή διαίρεση της Ιεραρχίας και αποκαλεί τους Λατίνους ετεροδόξους, δηλαδή που έχουν διαφορετική άποψη (οχι πίστη) σε επιμέρους θέματα τα οποία ειναι συζητήσιμα πχ ένζυμος ή άζυμος άρτος, η θέση του Πάπα μέσα στην Εκκλησία κλπ και όχι στις αρχές της αποστολικής πίστης όπως αυτή εκφράστηκε απο τις Επτά Οικουμενικές Συνόδους. Δεν τους θεωρεί αιρετικούς επειδή αιρετικοί είναι όσοι δεν πιστεύουν στην Αγία Τριάδα και στην Θεότητα του Ιησού Χριστού ή έχουν διαφορετική χριστολογία όποτε και σωτηριολογία.

Παρόμοια ακριβώς επιχειρηματολογία με το ίδιο κείμενο του Αγίου Γενναδίου  διαβάσαμε και παλιότερα από κληρικό (π.Α.Κ) της Μητρόπολης Δημητριάδος και μέλος της Ακαδημίας Θεολογικών σποδών Βόλου.

Σχόλια.

Στο παραπάνω κείμενο γίνεται προσπάθεια να πεισθεί το αναγνωστικό κοινό ότι:

Α. Οι Παπικοί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ αλλά ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΙ.

Β.ΩΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΙ   έχουν «διαφορετική άποψη (οχι πίστη) σε επιμέρους θέματα τα οποία ειναι συζητήσιμα πχ ένζυμος ή άζυμος άρτος, η θέση του Πάπα μέσα στην Εκκλησία κλπ και όχι στις αρχές της αποστολικής πίστης όπως αυτή εκφράστηκε απο τις Επτά Οικουμενικές Συνόδους».

Γ. Οι Παπικοί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ επειδή αιρετικοί είναι όσοι δεν πιστεύουν στην Αγία Τριάδα και στην Θεότητα του Ιησού Χριστού ή έχουν διαφορετική χριστολογία όποτε και σωτηριολογία.

Δ. Επιτρέπει ο Άγιος Γεννάδιος τις συμπροσευχές με τους Παπικούς  και δεν αποκλείει τους Λατίνους από το να προσέρχονται στη Θεία Λειτουργία και να συμπροσεύχονται με τους Ορθοδόξους. Μάλιστα δε, αν παρακολουθούν τη Λειτουργία μετά πίστεως και ευλαβείας, ημείς οφείλομεν διδόναι το αντίδωρον και τον αγιασμό, χριστιανοί γαρ εισί . Δεν μπορούν φυσικά να λάβουν την Θεία Κοινωνία επειδή  εσχισμένοι εισίν αφ’ ημών διά τινα ζητήματα της πίστεως και εισίν ετερόδοξοι.

Ε. Υπενθυμίζουμε και το παρακάτω ιστορικό γεγονός

Η «ενωτική» θεία λειτουργία

Στα 1452, ο πάπας έστειλε στην Κωνσταντινούπολη τον Ισίδωρο, επίσκοπο Κιέβου και περίφημο για τις θεολογικές του γνώσεις, προκειμένου να πείσει τους «ανθενωτικούς» να αποδεχθούν την ένωση των εκκλησιών. (Ο Ισίδωρος, γνωστός και ως Ισίδωρος ο Αποστάτης, αργότερα έγινε καρδινάλιος της καθολικής εκκλησίας, όπως και ο Βησσαρίων) Οι πάντες σχεδόν φάνηκε να συναινούν, διαβλέποντας τον τουρκικό κίνδυνο, εκτός από τον Μάρκο τον Ευγενικό, τον Λουκά Νοταρά και τον Γεννάδιο· αυτός, ιερομόναχος πλέον στην μονή του Παντοκράτορος, κλείστηκε στο κελί του και θυροκόλλησε σημείωμα όπου έγραφε τα εξής:

«Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε, και απομακρύνατε εκ της ελπίδας του Θεού, και ηλπίσατε εις την δύναμον των Φράγκων, και συν τη πόλει εν η μέλλει φθαρήναι, εσχάσατε και την ευσέβειάν σας; Ίλεος μοι κύριε· μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώος ειμί του τοιούτου πταίσματος. Γιγνώσκετε, άθλιοι πολίται, τι ποιείτε; Και συν τω αιχμαλωτισμώ, ος μέλλει γενέσθαι εις ημάς, εσχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ωμολογήσατε την ασέβειαν; Ουαί υμίν εν των κρίνασθαι![…]» 

 ΣΤ. Σχετικά με το «μνημόσυνο» του επισκόπου από τους πιστούς γράφει ο Γεννάδιος: «Η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων, και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο. Οι Σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν, ότι αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα, (αυτών) πρέπει να αποφεύγουμε και την κοινωνία» ( βλ. Γενναδίου Σχολαρίου, Γράμμα προς τους εκκλησιαστικούς... περιοδικό Ο όσιος Γρηγόριος Αγίου Όρους, αριθμ.21, σελ.23 ). 

Απάντηση του κ.Ιωάννη Μαρκά

Αποστομωτική απάντηση στα παραπάνω  έδωσε ο κ. Ιωάννης  Ν. Μαρκάς  σε άρθρο του με τίτλο «Οι Πατρομάχοι της Ακαδημίας Θεολογικών σπουδών και οι όψιμοι υπερασπιστές τους». Γράφει λοιπόν οι κ.Ιωάννης Μαρκάς τα εξής, απαντώντας στον κληρικό της Μητρόπολης Δημητριάδος και συγχρόνως στους σύγχρονους παπικούς και φιλοπαπικούς.

«Με όλο το σεβασμό πάτερ μου, δεν υπάρχει άγιος πατήρ της ορθοδόξου Εκκλησίας που να μην θεωρεί τους ρωμαιοκαθολικούς, αιρετικούς. Ούτε ένας για δείγμα! Για σας το «φιλιόκβε» και οι λοιπές πλάνες τους δεν είναι αίρεση; Και αν δεν είναι αίρεση πως δύνανται να «βαφτιστούν»; Σκέτο «διαφορές»;

Επιπλέον κάνετε αναφορά στον μεγάλο Γεννάδιο Σχολάριο, και κατά την ταπεινή μας γνώμη υποπίπτετε σε δύο σφάλματα. Πρώτον, θεωρείτε την ανοχή και «οικονομία» του αγίου πατριάρχη, ως σύνολη πρακτική και συνήθεια όλων των πατριαρχών όλων των εποχών, κάτι που γνωρίζετε πολύ καλά πως δεν ισχύει σε καμμία περίπτωση.

Δεύτερον, παραβλέπετε (σκόπιμα;) τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες διαποίμανσης, στις οποίες κλήθηκε να διακονήσει ο πατριάρχης Γεννάδιος. Από τη μια έπρεπε να αναχαιτίσει κατά το δυνατόν τους εκούσιους εξισλαμισμούς μετά την άλωση της Πόλης, από την άλλη είχε να αντιμετωπίσει τους μισσιονάριους του Βατικανού, που ως άρπαγες λύκοι ξεκλήριζαν τα ορθόδοξα ποίμνια, ιδιαίτερα στις λατινοκρατούμενες περιοχές του ελλαδικού χώρου.

Προκειμένου λοιπόν να μην ερεθίσει επί το χείρον τους βαρβάρους εκ δύσεως, ο ηρωικός Γεννάδιος επέκτεινε την οικονομία που προβλέπει ο 95^ος Κανόνας της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου, τον οποίο θα αναλύσουμε εν τάχει αμέσως μετά. Τούτο δεν σημαίνει επ’ ουδενί πως δεν τους θεωρούσε αιρετικούς, ίσα-ίσα μάλιστα που επειδή τους θεωρούσε αιρετικούς, και ενώ εφάρμοζε την «οικονομία» στους λαϊκούς λατίνους, απέκλειε πάντοτε από τις λατρευτικές συνάξεις, τους ρωμαιοκαθολικούς «ιερείς» με τους οποίους δεν είχε την παραμικρή σχέση. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο άγιος αυτός πατριάρχης είχε ερμηνεύσει το περίφημο όραμα του Μωάμεθ του πορθητή, και κατέδειξε με φωτισμό πως η πτώση της Πόλεως, ήταν αποτέλεσμα της αποστασίας και προδοσίας των Ρωμιών με την υπογραφή του ενωτικού όρου της Φλωρεντίας και με την ανανέωση του όρου αυτού με το επαίσχυντο συλλείτουργο με τον Πάπα, στη θρυλική Αγια-Σοφιά, στις 12 Δεκεμβρίου 1452, 6 μήνες πρίν την άλωση. Είχε πει ρητά τότε στο Μωάμεθ, πως «αν υπήρχαν έστω πέντε πιστοί, η Πόλις δεν θα έπεφτε»! Επομένως οι συνθήκες της εποχής ήταν τέτοιες, που ο Γεννάδιος Σχολάριος με «πόνο καρδιάς» αναγκάστηκε να καταφύγει σε μέτρα «οικονομίας» έχοντας πλήρη συναίσθηση της πράξεως αυτής. Διότι η «οικονομία» στην εκκλησιαστική διάλεκτο, δεν σημαίνει «ασυδοσία», όπως κατήντησε σήμερα.

 Είναι αξίωμα αναμφισβήτητο στην ορθόδοξη Εκκλησία, πως οι κατ’ «οικονομία» ενεργούντες οφείλουν να ενεργούν «πλήρει συναισθήσει», ότι τούτο αποτελεί παρέκκλιση από την «ακρίβεια». Αυτό σημαίνει ότι η χρήση της «οικονομίας» δεν δημιουργεί εθιμικό κανόνα δικαίου που ν’ αναιρεί την κατ’ «ακρίβεια» πράξη. Κάτι που σίγουρα δεν φαίνεται να συμμερίζεται ο π. Α.Κ. , ο οποίος –ας μας επιτρέψει την έκφραση- εντελώς ισοπεδωτικά, κάνει χρήση ενός Κανόνα Οικουμενικής Συνόδου, με την ελπίδα να παρουσιάσει ως «σχισματικούς» τους ρωμαιοκαθολικούς και να δείξει έτσι ότι με την επιστροφή τους στην Ορθοδοξία δεν χρειάζεται να βαπτιστούν, ή και να χριστούν ακόμα, όπως συμβαίνει παραδοσιακά με τους πρώην αιρετικούς προσήλυτους στην Εκκλησία, που υποχρεωτικά βαπτίζονται και χρίονται, σύμφωνα με τους Αποστολικούς Κανόνες.

 Όμως ο 95^ος Κανόνας της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος σημειωτέον δεν αναφέρεται σε σχισματικές ομάδες, αλλά σε μια σειρά αιρετικών της εποχής, δεν αντιστρατεύεται ή καταργεί τους Κανόνες των Αγίων Αποστόλων, αλλά απλώς ρυθμίζει «οικονομικώς» μια εξαιρετικά επώδυνη κατάσταση που περνούσε η Εκκλησία εκείνη την εποχή με την αίρεση του «μονοθελητισμού», που προέκυψε ως κατάλοιπο του «μονοφυσιτισμού».

Ο Κανόνας αυτός διαχωρίζει τρείς κατηγορίες αιρετικών και για να μη μακρηγορούμε στην τρίτη κατηγορία αναφέρονται κάποιες ομάδες αιρετικών (νεστοριανοί, ευτυχιανιστές κτλ.), που σε περίπτωση που επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην Εκκλησία δεν βαπτίζονταν, ούτε χρίονταν, απλά υπέγραφαν λίβελλο αναθεματισμού της αιρέσεως στην οποία ανήκαν.

 Σύμφωνα με τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη τούτη η «οικονομία» έγινε για δύο λόγους: α) διότι οι συγκεκριμένες αιρέσεις (της τρίτης κατηγορίας) είχαν επικρατήσει παντού στην Αυτοκρατορία και είχαν αποκτήσει πολυάριθμους και «φανατικούς» οπαδούς, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η Εκκλησία από βιαιοπραγίες και επεισόδια, και

β) διότι οι συγκεκριμένες αιρέσεις είχαν τουλάχιστον διαφυλάξει απαράλλακτο τον τύπο του βαπτίσματος. Βάπτιζαν δηλαδή με την κανονική τάξη, ήτοι την τριπλή κατάδυση στο νερό ( Πηδάλιον, σελ. 53) . Γίνεται λοιπόν σαφές πως όταν παρήλθε η συγκεκριμένη περίοδος και επανήλθε η ηρεμία και η ειρήνη στους κόλπους της Εκκλησίας, ο Κανόνας αυτός απενεργοποιήθηκε και υπήρξε επιστροφή στους Κανόνες των Αγίων Αποστόλων. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Γεννάδιος Σχολάριος έπραξε, ο οποίος μάλιστα αύξησε την δόση της «οικονομίας», καθότι οι λατίνοι είχαν ήδη παραχαράξει τον τύπο του βαπτίσματος, αντικατέστησαν από τότε την τριπλή κατάδυση με ράντισμα (!) και έτσι έπαυε να ισχύει η μία από τις δύο προϋποθέσεις του 95^ου Κανόνα.

Όμως, πάντα σύμφωνα με τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, τούτο ήταν επιβεβλημένο αφού ο κίνδυνος εκείνη την εποχή ήταν σαφής: «όθεν ήτο ανάγκη, αν η οικονομία αυτή δεν εγίνετο, να εγείρη τα Λατινικά γένη ο Πάπας κατά των Ανατολικών, να αιχμαλωτίζουν, να φονεύουν και άλλα μύρια εις αυτούς να κάμνουν δεινά» ( Πηδάλιον, σελ. 56) . Συνεπώς αυτός ο κίνδυνος, ειδικά στην εποχή μας είναι ανύπαρκτος, και άρα ίσως θα πρέπει να αναρωτηθείτε π. Α.Κ , «τί πλέον Οικονομία χρειάζεται»; Είναι επομένως πέρα για πέρα παράλογο, να χρησιμοποιείται από την πλευρά του π. Α.Κ. ως «ακλόνητο» επιχείρημα ένας Κανόνας που οι Άγιοι Πατέρες ερμηνεύουν ως «προσωρινό», και να αγνοούνται επιδεικτικά ένα σωρό Κανόνες «ακρίβειας» με διαχρονική ισχύ και κύρος. Η «οικονομία» έχει μέτρα και όρια, ξεκάθαρα πράγματα! Όταν εκλείπουν οι λόγοι της, εκλείπει και η ίδια.

Όμως σήμερα δυστυχώς, στο οικουμενιστικό περιβάλλον έχει καθιερωθεί και προβάλλεται όσο τίποτε άλλο η περίφημη «βαπτισματική θεολογία», προϊόν θεολογικό του Π.Σ.Ε., η οποία προπαγανδίζεται κατά κόρον ως το Νο 1 στοιχείο ενότητας μεταξύ των «εκκλησιών». Για την ορθόδοξη πλευρά, βασικός εισηγητής αυτής της νεωτεριστικής και αντιπατερικής θεολογίας, είναι ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Περγάμου, κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, τακτικός θαμώνας της «Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών» Βόλου. Με βάση λοιπόν τη «βαπτισματική θεολογία», τα «βαπτίσματα» όλων των χριστιανικών «ομολογιών» είναι έγκυρα, είτε πρόκειται για την παραδοσιακή τριπλή κατάδυση, είτε για ραντίσματα, είτε για «αεροβαπτίσματα» ή άλλα εικονικά βαπτίσματα, που συναντάμε κυρίως στις προτεσταντικές παραφυάδες. Αυτό και μόνο το στοιχείο ανατρέπει όχι μόνο την πατερική, αλλά και την αποστολική παράδοση!

 Η «Ακαδημία» έχει συμβάλλει σημαντικά στην προβολή της «βαπτισματικής θεολογίας» και είναι πασιφανέστατο ότι εντός αυτού του πλαισίου κινείται με τις απόψεις του και ο π. Α.Κ..

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....