Ομολογία

Η Β Βατικάνειος Σύνοδος και η Ορθοδοξία- ΜΕΡΟΣ -Γ

Η Εκκλησιολογία της Β Βατικάνειας Συνόδου υπό το φως της Ορθοδοξίας (τρίτο μέρος)

Εισαγωγικό σημείωμα για τους αναγνώστες του ιστολογίου

Έχουμε ξεκινήσει εδώ και μερικές μέρες μια σειρά άρθρων με τον τίτλο-Η Β ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Βασικός μας σκοπός είναι με όσο το δυνατόν  εκλαϊκευμένο τρόπο, να παρουσιάσουμε στους ενδιαφερομένους ένα από τους βασικούς πυλώνες του Σύγχρονου Οικουμενισμού και την σχέση της με την Σύνοδο της Κρήτης και τους θεολογικούς διαλόγους. Άποψη του γράφοντος είναι ότι η Β Βατικάνειος Σύνοδος θα παίζει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΑΤΟ ΡΟΛΟ όχι μόνο στην ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ αλλά και στο μοντέλο της ένωσης που προωθείται.

Επειδή όμως κάποιοι «καλοθελητές»  πιθανόν να μας κατηγορήσουν ότι δεν αναφέρουμε πηγές, ξανατονίζουμε ότι οι πηγές θα αναφερθούν αναλυτικά  στο τέλος των άρθρων. Και αυτό θα το κάνουμε για να περιορίσουμε την έκταση του κάθε άρθρου.

 Επίσης επειδή μπορεί πάλι να μας κατηγορήσουν ότι οικειοποιούμαστε απόψεις άλλων και τις παρουσιάζουμε ως δικές μας τους απαντάμε τα εξής:

 Η εκλαϊκευμένη αυτή εργασία είναι αποτέλεσμα έρευνας πολλών ετών. Λόγω της ιδιαιτερότητας του θέματος καταφύγαμε στην μελέτη μιας τεράστιας βιβλιογραφίας. Έτσι οι απόψεις που διατυπώνονται είναι απόψεις ειδικών θεολόγων, που ασχολήθηκαν με το θέμα αλλά και του γράφοντος λόγω της πολύχρονης ενασχόλησής του με την αντι-οικουμενιστική θεολογία.

Βασική μας πηγή είναι η εργασία (διδακτορική διατριβή) του π.Πέτρου Χιρς, που εκδόθηκε σε βιβλίο με τίτλο.-Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ Β ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ καθώς και οι κριτικές που δημοσιεύτηκαν. Επίσης  στα προηγούμενα άρθρα που δημοσιεύτηκαν χρησιμοποιήσαμε σαν βιβλιογραφικές πηγές δημοσιευμένα  άρθρα  του  π.Γεωργίου Καψάνη-Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου- του καθηγητή Δ.Τσελλεγγίδη- του καθηγητή Βλασίου Φειδά- του π.Αναστασίου Γκοτσόπουλου-του καθηγητή Ι.Καρμίρη καθώς και ορισμένων ρωμαιοκαθολικών θεολόγων. Τις απόψεις των παραπάνω τις παρουσιάσαμε με διασκευασμένο τρόπο, προκειμένου να γίνουν κατανοητές στους αναγνώστες. Επομένως ο,τι γράφεται είναι αποτέλεσμα έρευνας και μελέτης.

Στο σημερινό άρθρο παρουσιάζονται οι βασικές αρχές της Βαπτισματικής θεολογίας. Ως πηγές είναι και γι΄αυτό το άρθρο ο,τι αναφέρθηκε προηγουμένως αλλά και ο,τι μνημονεύεται στην συνέχεια.

Γ.Η Βαπτισματική θεολογία

«Η Βατικάνειος Σύνοδος θέτει το Βάπτισμα «ως βάση της νέας Οικουμενικής αδελφότητας», θεωρεί ότι η ενότητα «εδράζεται στην αναγνώριση της μοναδικότητας του Βαπτίσματος», οπότε το Βάπτισμα «τελούμενο από τους επισήμως χωρισμένους από την Εκκλησία θεωρείται «ότι παράγει όλους τους καρπούς και αποτελεί πηγή Χάριτος»».

Την βαπτισματική θεολογία της Β Βατικανειας Συνόδου αποδέχόταν  και ο Μητροπολίτης Περγάμου Ι.Ζηζιούλας(+)

«Το Βάπτισμα δημιουργεί έναν όριον εις την Εκκλησίαν. Το Βάπτισμα, Ορθόδοξον ή μη, οριοθετεί την Εκκλησίαν, η οποία περιλαμβάνει Ορθοδόξους και ετεροδόξους… Εκτός βαπτίσματος δεν υπάρχει Εκκλησία». Αντιθέτως, «εντός του βαπτίσματος, έστω και αν υπάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, ένα σχίσμα, δυνάμεθα να ομιλώμεν δια Εκκλησίαν»! 

Έτσι, παρήχθηκε η λεγομένη Βαπτισματική θεολογία, η οποία θεωρεί το Βάπτισμα ως στοιχείο ενότητος μεταξύ των Χριστιανών, αν και διαφέρουν ως προς την πίστη. Αυτό σημαίνει ότι άλλαξαν τα πατερικά κριτήρια για την αναγνώριση της Εκκλησίας, οπότε, κατά την Βαπτισματική θεολογία, «τό αιρετικό βάπτισμα είναι το ένα Βάπτισμα», δηλαδή η μυστηριακή ενότητα της Εκκλησίας «δέν εντοπίζεται πλέον σε μια ταυτότητα βασισμένη στην ενότητα της πίστεως, αποστολικής διαδοχής, ιερωσύνης και μυστηρίων». Οπότε, μπορεί κάποιος, λόγω του βαπτίσματος που γίνεται από αιρετικούς, σχισματικούς, ακόμη και μη βαπτισμένους, να είναι μέλος του Σώματος του Χριστού, ανεξάρτητα από την πίστη, την αποστολική διαδοχή και τα Μυστήρια, πράγμα που αντιβαίνει στην ορθόδοξη διδασκαλία, η οποία συνδέει στενά την Ορθοδοξία με την Εκκλησία και την θεία Ευχαριστία. Επομένως, διακρίνεται «ο Χριστός των Μυστηρίων» (τού Βαπτίσματος) από «τόν Χριστό της δογματικής αληθείας».

Η Βαπτισμασματική θεολογία στο φως της Ορθοδοξίας

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου έγραψε για το θέμα

«..υφίσταται σοβαρό θεολογικό ζήτημα με την Βαπτισματική θεολογία, αφού, όπου δεν υπάρχει πίστη-δόγμα, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για Μυστήρια. Το δόγμα δεν χωρίζεται από την «πνευματικότητα». Η εκκλησιαστική αυθεντικότητα έχει σχέση με το ορθόδοξο δόγμα και τα Μυστήρια που βρίσκονται εντός των ορίων της Εκκλησίας. Υπάρχει σαφέστατη ενότητα μεταξύ του Βαπτίσματος και της ενότητας της πίστεως, και δεν μπορεί να υπάρξη διάσπαση μεταξύ «τού Χριστού των Μυστηρίων και του Χριστού της δογματικής Αλήθειας». Η ενότητα της Εκκλησίας, κατά τους Πατέρες, συνίσταται από τα «κοινά Μυστήρια», «τήν κοινή πίστη» και τον Επίσκοπο.

Ο  μακαριστός καθηγητής Α.Θεοδώρου έγραψε:

«Η  βαπτισματική θεολογία καθίσταται ύποπτη και απορριπτέα, όταν, υπερπηδώντας τους ομολογιακούς φραγμούς, τείνει να πολιτογραφήσει στο έδαφος της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, ως μέλη αυτής κανονικά, αιρετικούς και ετεροδόξους, απλώς και μόνο διότι τελούν το βάπτισμα στο όνομα της αγίας Τριάδος, άσχετα προς τη λοιπή εκκλησιολογική τους ταυτότητα, την κακοδοξία, την αίρεση και την πλάνη που τους κατατρύχουν. Αλήθεια, πως μπορεί ο Παπισμός, με το πλήθος των αιρετικών τριαδολογικών και εκκλησιολογικών του ετεροδιδασκαλιών (filioque, άρνηση ακτίστων θείων ενεργειών, παπικό αλάθητο και πρωτείο) για να μην αναφέρουμε το γενικότερο εκκλησιαστικό του ήθος, τη ροπή προς νεωτερισμούς, την αλαζονεία, το εκκοσμικευμένο πνεύμα του να οριοθετήσει την αληθινή Εκκλησία, την οποία ίδρυσε ο Χριστός επί της γης ; η πως μπορεί ο Προτεσταντισμός, με τον άκρατο ατομισμό του, την έλλειψη της έννοιας του καθολικού δόγματος, την απουσία εκκλησιαστικής αυθεντίας και συνοχής, με τα διδάγματά του περί αοράτου και ιδανικής Εκκλησίας και με την διαίρεση και την κατατομή του, να βρει αυθεντική στέγαση στην αγία του Χριστού Εκκλησία, με μόνο το γεγονός ότι ενδεχομένως τελεί το βάπτισμα στο όνομα της αγίας Τριάδος ; μα είναι σοβαρά αυτά τα πράγματα ; το περί Εκκλησίας δόγμα της πίστεως μεγάλως τιμάμε εμείς οι Ορθόδοξοι. γι αυτό, και στο σημείο που ομολογείται η πίστη του ιερού Συμβόλου : «εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν», κάνουμε το σημείο του σταυρού. Αυτό εκφράζει την άκραν ευαισθησία και τη ζωντανή πίστη μας περί της Εκκλησίας, την οποίαν ίδρυσε ο Χριστός επάνω στη γη για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, την οποία ενσαρκώνει απόλυτα η Ορθοδοξία.

Την πίστη μας αυτή τη διαλαλούμε παντού και πάντοτε. Οσοι την κρύβουν η αρνούνται να την ομολογήσουν δεν είναι Ορθόδοξοι. Δυστυχώς το θλιβερό αυτό φαινόμενο, να μη εκφράζουν ένα μέρος των Ορθοδόξων ευθαρσώς και απόλυτα την εκκλησιολογική τους ταυτότητα, παρατηρείται σήμερα στους οικουμενιστικούς κύκλους της διαχριστιανικής οικουμένης, όπου παρατηρείται ελαχιστοποίηση της σημασίας των δογμάτων, χαλάρωση των εκκλησιαστικών παραδόσεων και μια άκαιρη και άκριτη σπουδή προς ένωση των εκκλησιών. Αραγε, πόσοι από τους Ορθοδόξους τους μετέχοντες σε οικουμενιστικά φιλενωτικά συνέδρια εκφράζουν ευθαρσώς την εκκλησιολογική τους ταυτότητα, απορρίπτοντας τη βασική προτεσταντική αρχή της θεωρίας των κλάδων, η οποία αποτελεί την ψυχή της εκκλησιολογίας του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» ;
ΠΡΟΣΟΧΗ όμως μεγάλη χρειάζεται και για την αρτιφανή θεωρία περί βαπτισματικής θεολογίας. Οτι και η θεωρία αυτή προέρχεται από την προτεσταντική εκκλησιολογία, είναι φανερόν. η τάση διευρύνσεως της ιστορικής Εκκλησίας αποσκοπεί στην στέγαση σ αυτήν χριστιανών, οι οποίοι έχουν αποκοπεί εξ αυτής. αν όντως έτσι συμβαίνει, το πράγμα είναι πολύ επικίνδυνο για την Ορθοδοξία, η οποία πιστεύει ότι είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού επί της γης. Είναι δε επικίνδυνη και για έναν άλλο σοβαρότατο λόγο. αν τεθεί ως βάση κοινώς αποδεκτή, αν δηλαδή το βάπτισμα στο όνομα της αγίας Τριάδος, από όποιους κι αν προέρχεται, οριοθετεί την Εκκλησία, αυτόματα αίρονται οι ομολογιακοί φραγμοί, οι διαχωρίζοντες τις Εκκλησίες, η διαμυστηριακή κοινωνία (intercommunio) είναι πλέον γεγονός, και η ένωση των Εκκλησιών άνευ ετέρου γίνεται πραγματικότητα. Μπορούμε όμως εμείς να δεχτούμε τέτοια πράγματα ;

Επίσης ο  Αρχιμ.Κύριλλος Κωστόπουλος σε σχετικό του άρθρο γράφει τα εξής:

« Ο  46ος κανόνας των Αγίων Αποστόλων διακελεύει : «Επίσκοπον, η πρεσβύτερον, αιρετικών δεξαμένους βάπτισμα, η θυσίαν, καθαιρείσθαι προστάττομεν. τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου ; » (Ράλλη Ποτλή, Σύνταγμα 2, 61). Όποιος επίσκοπος η πρεσβύτερος, μας λέγει ο προαναφερθείς κανών, κάμει αποδεκτό το βάπτισμα των αιρετικών να καθαιρείται. ο Όσιος Νικόδημος, ερμηνεύοντας τον παρόντα κανόνα, υπογραμμίζει : «ει γαρ φησι, μία είναι η Καθολική Εκκλησία, και εν είναι το αληθές βάπτισμα, πως ημπορεί να είναι αληθές βάπτισμα το των αιρετικών και σχισματικών, εις καιρόν όπου αυτοί δεν είναι μέσα εις την Καθολικήν Εκκλησίαν, αλλ' εξεκόπησαν από αυτήν δια της αιρέσεως ; » (Πηδάλιον [1976] 51).
Οι ογδόντα τέσσσερις περίπου επίσκοποι, οι συγκαλέσαντες την σύνοδο της Καρχηδόνας το 255, αποφάνθηκαν μεταξύ άλλων και τα εξής : «Όπερ δια παντός ισχυρώς και ασφαλώς κρατούμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι έξω της καθολικής Εκκλησίας· ενός όντος βαπτίσματος, και εν μόνη τη καθολική εκκλησία υπάρχοντος» (Ράλλη Ποτλή, Σύνταγμα 3, 3). Εδώ οι ιεροί Πατέρες τονίζουν την ακρίβεια αυστηρώς και απαρεγκλίτως και ομολογούν  ότι ένα βάπτισμα υπάρχει, αυτό το οποίο τελείται στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Έρχεται, δυστυχώς, η βαπτισματική θεολογία των Οικουμενιστών να δεχθεί ότι οι αιρετικοί και ετερόδοξοι τελούν ορθό βάπτισμα, εάν επικαλούνται κατά την τέλεσή του το Όνομα του Τριαδικού Θεού, άσχετα εάν βρίσκονται στην κακοδοξία και την αίρεση. Αυτό είναι απαράδεκτο και καθίσταται απορριπτέο. Ο Μ. Βασίλειος στον 1ο κανόνα του διασαφηνίζει το θέμα λέγοντας: «Ου γαρ εβαπτίσθησαν οι μη εις τα παραδεδομένα ημίν βαπτισθέντες» (Ράλλη – Ποτλή, Σύνταγμα 4, 000). Ο Αστέριος Αμασείας (5ος αι.) διευκρινίζει ότι εφόσον οι αιρετικοί παραβίασαν την παράδοση περί βαπτίσματος, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τα λόγια του Ιδίου του Θεανθρώπου Κυρίου και τους Κανόνες της Εκκλησίας, ως ερμηνεία των πρώτων, έχασαν την σφραγίδα του Παναγίου Πνεύματος. Λέγει χαρακτηριστικά: «Είχόν ποτε κακείνοι ως πρόβατα λευκόν τον πόκον και την φραγίδα ανθηράν. Αλλ' έως τότε λευκόν τον πόκον ετήρουν έως είχον το της εκκλησίας βάπτισμα, και έως τότε η σφραγίς αυτών την ανθηρότητα του αίματος Χριστού έφερεν έως ου εσφραγισμένην ετήρουν την περί του βαπτίσματος διάταξιν» (Ομ. 26.3.10, Richard, Brogger, 1956).

Επομένως «κατ᾽ ακρίβειαν» το βάπτισμα των αιρετικών απορρίπτεται από την Αγιογραφική και Πατερική παράδοση ως άκυρο. Η απουσία δε διατάξεως, η οποία να δέχεται έστω και «κατ᾽οικονομίαν» το αιρετικό βάπτισμα, καταδεικνύει και αποδεικνύει αυτό ως άκυρο».

Συμπέρασμα

Το γεγονός ότι το Βάπτισμα θεωρείται ως στοιχείο ενότητος μεταξύ των Χριστιανών, παρ' όλο που διαφέρουν ως προς την πίστη, σημαίνει ότι αλλάζουν τα πατερικά κριτήρια για την αναγνώριση της Εκκλησίας. Οπότε, κατά την «βαπτισματική θεολογία», το αιρετικό βάπτισμα είναι το ένα Βάπτισμα, δηλ. η μυστηριακή ενότητα της Εκκλησίας δεν εντοπίζεται πλέον σε μια ταυτότητα, βασισμένη στην ενότητα της πίστεως, αποστολικής διαδοχής, ιερωσύνης και μυστηρίων. Οπότε, μπορεί κάποιος, λόγω του βαπτίσματος, που γίνεται από αιρετικούς, σχισματικούς, ακόμη και μη βαπτισμένους, να είναι μέλος του Σώματος του Χριστού, ανεξάρτητα από την πίστη, την αποστολική διαδοχή και τα Μυστήρια, πράγμα που αντιβαίνει στην Ορθόδοξη διδασκαλία, η οποία συνδέει στενά την Ορθοδοξία με την Εκκλησία και την θεία Ευχαριστία. Επομένως, διακρίνεται «ο Χριστός των Μυστηρίων» (του Βαπτίσματος) από «τον Χριστό της δογματικής αληθείας».
Αυτό σημαίνει ότι υφίσταται σοβαρό θεολογικό ζήτημα, αφού, όπου δεν υπάρχει πίστη-δόγμα, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για Μυστήρια. το δόγμα δεν χωρίζεται από την «πνευματικότητα». η εκκλησιαστική αυθεντικότητα έχει σχέση με το ορθόδοξο δόγμα και τα Μυστήρια, που βρίσκονται εντός των ορίων της Εκκλησίας. Υπάρχει σαφέστατη ενότητα μεταξύ του Βαπτίσματος και της ενότητας της πίστεως, και δεν μπορεί να υπάρξει διάσπαση μεταξύ «του Χριστού των Μυστηρίων και του Χριστού της δογματικής Αλήθειας». η ενότητα της Εκκλησίας, κατά τους Πατέρες, συνίσταται από τα κοινά Μυστήρια, την κοινή πίστη και τον Επίσκοπο.
το ψεύδος της «βαπτισματικής ενότητας» συνιστά μια εκδοχή της προτεσταντικής «θεωρίας των κλάδων», γι' αυτό και είναι ασύμβατη με την εκκλησιολογία των Αγίων Πατέρων».(π.Άγγελος Αγγελακόπουλος)

Η Βαπτισματική θεολογία και οι μικτοί γάμοι

Η Βαπτισματική θεολογία βρίσκει εφαρμογή και στην περίπτωση των μικτών γάμων

Αν ρίξει κάποιος (καλοπροαίρετος) μια ματιά στην «Περί Μικτών Γάμων» εγκύκλιο της διοικούσης Εκκλησίας εκεί θα διαπιστώσει τη νόθευση της Πίστεως, που έχει πραγματοποιήση η επίσημη εκκλησία, ως συνειδητά εφαρμόζουσα τις αποφάσεις της Κρήτης (2016). 

Στην Εγκύκλιο 15 (Αριθμ. πρωτ. 1468) – Καρδίτσα 25/8/2016, του Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Τιμοθέου, περί «ΜΕΙΚΤΩΝ ΓΑΜΩΝ», διαβάζουμε: 

«Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία «κατ’ οικονομίαν» και εξ επιεικούς εμπνεομένη πνεύματος επέτρεψε την σύναψη μεικτών γάμων, δηλ. γάμων μεταξύ μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας με ετεροδόξους χριστιανούς, οι οποίοι όμως έχουν τριαδικό βάπτισμα, όπως είναι λ.χ. οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Διαμαρτυρόμενοι, Λουθηριανοί, Καλβινιστές, Αγγλικανοί και άλλοι αποσχισθέντες από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ήτοι Μεθοδιστές, Βαπτιστές, Ευαγγελιστές, Πρεσβυρετιανοί, καθώς και όσοι ανήκουν στις διάφορες Αντιχαλκηδόνιες – μονοφυσιτικές εκκλησίες, όπως είναι η Αιθιοπική, η Αρμενική, η Ιακωβιτική, η Κοπτική Εκκλησία». 

1η παρατήρηση: Οι Αντιχαλκηδόνιοι – μονοφυσίτες αναγνωρίζονται ως εκκλησία, αντίθετα προς το Πηδάλιο (σελ. 180), όπου διαβάζουμε ότι η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος (630 Άγιοι Πατέρες), στην εν Χαλκηδόνι Σύνοδο τους καταδίκασε ως αιρετικούς. 

Συνεχίζεται….