Ομολογία

 

Ο Βαρθολομαιος συνεορτάζει την εκατονταετηρίδα της Εκκλησίας της Εσθονίας.

Άρθρο της Σοφίας Μακεδονοπούλου

Μάλλον ο Πατριάρχης είναι αυτός που χρησιμοποιεί κυριολεκτικά τους ιερούς κανόνες σαν κανόνια τελικά και παίρνει κανονικά μέρος στον πόλεμο κατά της Ρωσίας

Τρεις μέρες τώρα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος βρίσκεται στην Εσθονία και συνεορτάζει με τους Εσθονούς τα εκατό χρόνια από την Αυτονομία της Εκκλησίας της Εσθονίας (1923-2023).

Το εορταστικό τριήμερο κινήθηκε μεταξύ Δοξολογίας στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίων Συμεών και Άννης Ταλλίν, όπου και ο Πατριάρχης ομίλησε, και διαδοχικών επίσημων συναντήσεων με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Εσθονίας κ. Alar Karis και την Πρωθυπουργό της χώρας κ. Kaja Kallas, τον Υπουργό Εξωτερικών της Εσθονίας κ. Margus Tsahkna, τον Υπουργό Εσωτερικών, ο οποίος και τον παρασημοφόρησε με το Τιμητικό Παράσημο, και τον Πρόεδρο της Βουλής της χώρας. Και συνεχίστηκε μεταξύ τιμητικών δείπνων και επίσημων γευμάτων, τόσο από τον Πρέσβη της Ελλάδος στην Εσθονία Γεώργιο Παπαδόπουλο, όσο και από την βουλευτή κα. Annely Akkerman σε αίθουσα του κοινοβουλίου.

Ο Πατριάρχης παρέστη και στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Ταχυδρομική Υπηρεσία της χώρας, σε αίθουσα του Μεγάρου της Όπερας του Ταλλίν, όπου παρουσιάστηκε η επετειακή έκδοση γραμματοσήμων για την εκατονταετηρίδα.

Τον Οικουμενικό Πατριάρχη συνόδευαν παντού ο ΣεβασμιώτατοςΜητροπολίτης Ταλλίνης και πάσης Εσθονίας κ. Στέφανος, καθώς και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Κυδωνιών κ. Αθηναγόρας, Ισπανίας και Πορτογαλίας κ. Βησσαρίων και Περιστερίου κ. Γρηγόριος.

Ο Πατριάρχης είπε

Ο Πατριάρχης δεν έχασε την ευκαιρία να διαστρέψει την αλήθεια και τα γεγονότα και να τα παρουσιάσει κατά το δοκούν και κατά της Ρωσίας, εκμεταλλευόμενος την αρνητική για την Ρωσία συγκυρία. Στα λεγόμενα του στην δοξολογία μάλιστα κατά κάποιον τρόπο ταύτισε την τωρινή διακυβέρνηση της Ρωσίας με το σταλινικό καθεστώς, τη σταλινική θα λέγαμε εκκλησία με το σημερινό Ρωσικό Πατριαρχείο, κάτι που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:

“Το 1923 η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης πρόθυμα ανταποκρίθηκε στις εκκλήσεις και παρακλήσεις της Εκκλησίας, της Πολιτείας και του Λαού και σας έδωσε το καθεστώς της Αυτονομίας….. Η Εκκλησία της Ρωσίας αυτό το καθεστώς, που σας έδωσε ο Οικουμενικός Θρόνος, θέλησε να το καταργήσει με την ισχύ των όπλων. Περάσατε δύσκολα χρόνια, δώσατε Μάρτυρες με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Πλάτων, έως ότου θέλησε ο Άγιος Θεός να καταρρεύσει ο άθεος Κομμουνισμός και να αποκτήσει η Εσθονία την Εθνική της Ανεξαρτησία. Τότε και πάλι Εκκλησία και Πολιτεία της χώρας αυτής απευθύνθηκαν στη Μητέρα Εκκλησία και ζήτησαν τη σύσταση της Αυτονομίας. Και πάλι η Κωνσταντινούπολη ανταποκρίθηκε πρόθυμα. Και αυτή η άσκηση των κανονικών της δικαιωμάτων προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Εκκλησίας της Ρωσίας. Μήπως το ίδιο δεν συνέβη και προ λίγων ετών, όταν η Κωνσταντινούπολη έδωσε την Αυτοκεφαλία στην Ουκρανία; Εμείς βαδίζουμε σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες και την Πράξη της Εκκλησίας και η άλλη πλευρά προχωρά με τα όπλα, τις απειλές, την καταστρατήγηση των Ιερών Κανόνων και της Κανονικής Τάξεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, τόνισε.

Η αλήθεια

Ο Εσθονικός λαός είναι όντως ένας βασανισμένος, ωστόσο αγωνιστής και ομολογητής λαός. Μπορεί να πέρασε από σαράντα κύματα στην ιστορική του πορεία -γερμανική, σουηδική και ρωσική κατοχή και μάλιστα όχι μόνο μια φορά η καθεμία- ωστόσο η ρωσική πνευματική πατρότητα είναι μάλλον βέβαιη και αδιαμφισβήτητη για τους φίλους της αλήθειας. Τα γεγονότα πάντως και τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Όσο μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους Ρώσους ως κατακτητές και καταπιεστές των Εσθονών, άλλο τόσο μπορεί να τους δει σαν ευεργέτες τους και απελευθερωτές από τους Γερμανούς.

Δανειζόμαστε στοιχεία από την διδακτορική διατριβή του Μελέτιου Kalmar ULM, με τίτλο: “Η ορθόδοξη Εκκλησία της Εσθονίας στο παρελθόν και στο παρόν και η σχέση της με το Οικουμενικό Πατριαρχείο”.

“Η Εσθονία βρίσκεται στη Βόρεια Ευρώπη, στην ακτή της Βαλτικής θάλασσας, γι’ αυτό και οι λαοί οι οποίοι κατοικούν στις περιοχές αυτές (δηλ. οι Εσθονοί, οι Λιθουανοί και οι Λετονοί) είναι γνωστοί ως λαοί της Βαλτικής.

Από τις αρχές του 13ου αιώνα οι Εσθονοί και οι άλλοι βαλτικοί λαοί υποδουλώθηκαν στους Γερµανούς. Από το έτος 1600 περίπου µέχρι το 1721, περίοδος κατά την οποία κυβερνούσε την Εσθονία η Σουηδία, δόθηκαν στους Εσθονούς περισσότερα δικαιώµατα. Η περίοδος της Σουηδικής κυριαρχίας είναι γνωστή και ως «παλιά, καλή σουηδική εποχή». Η επόµενη µεγάλη αλλαγή για την Εσθονία γίνεται κατά την περίοδο του Βορείου Πολέµου µεταξή Σουηδίας και Ρωσίας από το 1700 µέχρι το 1721. Η Σουηδία χάνει τον πόλεµο και σύµφωνα µε τη Συνθήκη της Uusikaupunki η Εσθονία προσαρτάται στη Ρωσία. Η περίοδος του «εκρωσισµού» άρχισε µε την υποχρεωτική εισαγωγή ης ρωσικής γλώσσας σε όλα τα σχολεία το 1887 και τελείωσε µε την ανακήρυξη της Ανεξάρτητης Εσθονικής ∆ηµοκρατίας στις 24-02-1918.

Την επόµενη ηµέρα, µετά την ανακήρυξη της Εσθονικής ∆ηµοκρατίας, εισέβαλαν στην Εσθονία τα γερµανικά στρατεύµατα, τα οποία αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την ανεξάρτητη Εσθονία και την κατέκτησαν ξανά. Την άνοιξη του 1918 αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της Εσθονικής ∆ηµοκρατίας de facto η Αγγλία, η Γαλλία και η Ιταλία.

Το Νοέµβριο του 1918 άρχισε στη Γερµανία η επανάσταση και οι Γερµανοί της Εσθονίας άρχισαν να υποχωρούν και να επιστρέφουν στην πατρίδα τους, δίνοντας την εξουσία πίσω στους Εσθονούς. Στα τέλη όµως Νοεµβρίου επιτέθηκαν στο νέο κρατίδιο τα στρατεύµατα της Σοβιετικής Ρωσίας και άρχισε ο απελευθερωτικός αγώνας, ο οποίος τελείωσε µε νίκη των Εσθονών το ∆εκέµβριο του 1919. Στην πόλη Τάρτου της Εσθονίας υπογράφτηκε στις 02.02.1920 Συµφωνία Ειρήνης µε την οποία η Ρωσία αναγνώριζε χωρίς όρους την ανεξαρτησία του Εσθονικού Κράτους και αυτοβούλως παραιτήθηκε όλων των δικαιωµάτων που κάποτε είχε στην Εσθονία.

Με τη Συµφωνία Ειρήνης του Τάρτου η Εσθονία απέκτησε πλήρη ελευθερία και άρχισε η περίοδος ανάπτυξης στη ζωή της ελεύθερης Εσθονικής ∆ηµοκρατίας, η οποία διήρκεσε µέχρι το β’ παγκόσµιο πόλεµο. Κατά την περίοδο αυτή η Εσθονική Ορθόδοξη Εκκλησία οργανώνεται, γίνεται Αυτόνοµη από το Πατριαρχείο Μόσχας το 1920, ενώ το 1923 απολαµβάνει Αυτονοµία από τον Οικουµενικό Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Για την Εκκλησία η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται ως «δηµιουργική εποχή» και διαρκεί µέχρι τη οβιετική κατοχή της Εσθονίας. (Σημ. πρώτα από το Πατριαρχείο Μόσχας αναγνωρίστηκε η αυτονομία και έπειτα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως είναι το σωστό και κανονικό).

Τον Ιούνιο του 1940 τα ρωσικά στρατεύµατα εισέβαλαν στην Εσθονία. Πριν από την εισβολή των ρωσικών στρατευµάτων υπογράφηκε στη Μόσχα, στις 23.08.1939, η µυστική συµφωνία Molotov-Ribbentrop, µεταξύ Σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης και Χιτλερικής Γερµανίας. Σύµφωνα µε αυτή η Λετονία, η Εσθονία, η Φινλανδία και µέρος της Πολωνίας παραχωρήθηκαν στη Σοβιετική Ένωση. Μετά την εισβολή των ρωσικών στρατευµάτων (τον Ιούνιο του 1940) ενσωµατώθηκε πλέον επίσηµα η Εσθονία, το 1941, για πρώτη φορά στην Σοβιετική Ένωση.

Στις 28.08.1941 εισβάλλουν στην Εσθονία τα γερµανικά στρατεύµατα.

Η Γερµανική κατοχή λήγει στις 22.09. 1944 µε την εισβολή, για δεύτερη φορά, της Σοβιετικής Ένωσης. Από τότε άρχισε και η µακροχρόνια ρωσική κατοχή της Εσθονίας, η οποία είχε ως αποτέλεσµα να υποταχθεί βιαίως και η Αυτόνοµη Εσθονική Ορθόδοξη Εκκλησία στο Πατριαρχείο Μόσχας.

Νέα περίοδος τόσο για την Εσθονία όσο και για την Εσθονική Ορθόδοξη Εκκλησία άρχισε µετά το 1990. Στις 21.08.1991 το εσθονικό κράτος ξαναγίνεται ελεύθερο με την αποχώρηση των ρωσικών στρατευµάτων.Η νέα εποχή της ανεξαρτησίας της Εσθονίας οδηγεί στην εκ νέου αναγνώριση της Εκκλησιαστικής Αυτονοµίας της Εσθονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας από το Οικουµενικό Πατριαρχείο το 1996. (Σημ. μονομερής αναγνώριση από το Πατριαρχείο μόνο χωρίς την προηγούμενη αναγνώριση αυτονομίας από το Πατριαρχείο της Μόσχας. Αυτή η ενέργεια παρολίγο να προκαλέσει σχίσμα μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Μόσχας, η οποία παραμένει η μόνη Ορθόδοξη Εκκλησία που αρνείται να αναγνωρίσει την αυτονομία και την ιεραρχία της Εσθονικής Εκκλησίας.)

Είναι γεγονός ότι αυτή την στιγμή και στην Εσθονία υπάρχουν δύο ορθόδοξες Εκκλησίες, η Εσθονική Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Οικουµενικού Πατριαρχείου και η Εσθονική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας.

Σύμφωνα με την wikipedia: “Η Εσθονική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Μόσχας) είναι μια ημιαυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία στην κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας, της οποίας ο προκαθήμενος διορίζεται από την Ιερά Σύνοδο του τελευταίου. Αυτή η εκκλησία αριθμεί περίπου 150.000 πιστούς σε 31 εκκλησίες και είναι η μεγαλύτερη Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Εσθονία.

Σύμφωνα με το εσθονικό δίκαιο, η Εσθονική Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο νόμιμος διάδοχος της Εσθονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία το 1940 είχε πάνω από 210.000 πιστούς, τρεις επισκόπους, 156 ενορίες, 131 ιερείς, 19 διακόνους, δύο μοναστήρια και μία θεολογική σχολή και η πλειοψηφία των πιστών ήταν αυτόχθονες Εσθονοί. Ο προκαθήμενός της υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και αριθμεί περίπου 20.000 πιστούς σε 60 εκκλησίες σήμερα. Η επαναδραστηριοποίηση αυτής της αυτόνομης Εσθονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας προκάλεσε τη διακοπή της πλήρους κοινωνίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1996 για αρκετούς μήνες.”

Συμπεράσματα

 Είναι γνωστό το πώς και το γιατί των κινήσεων του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Εσθονία. Μετάνοια μηδέν και πάμε ολοταχώς για την κορύφωση του δράματος.

Σε πρόσφατο κείμενό του ο π.Θεόδωρος Ζήσης μας λέγει τα εξής: “Ὅλα τά αὐτοκέφαλα πού ἐχορήγησε ἡ Κωνσταντινούπολη μετά τήν ἅλωση τῆς Πόλης (1453) στίς Ἐκκλησίες τῆς Ρωσίας, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Ρουμανίας, τῆς Σερβίας, τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἀλβανίας, τά ὁποῖα ἐπικαλοῦνται πολλοί, γιά νά ἀποδείξουν ὅτι μόνον ἡ Κωνσταντινούπολη ἔχει δικαίωμα νά χορηγεῖ αὐτοκέφαλο, αὐτά τά αὐτοκέφαλα λοιπόν δέν παραβίασαν τήν δικαιοδοσία ἄλλης αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας, διότι οἱ περιοχές αὐτές ἀνῆκαν ἱστορικά, ὡς τμήματα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καί μετέπειτα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, στήν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως· ἑπομένως ἐκινοῦντο μέσα στά ὅρια τῆς ἱεροκανονικῆς Παράδοσης.

Οἱ τέσσερις αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες τῶν πρεσβυγενῶν πατριαρχείων μέ τήν χορήγηση νέων αὐτοκεφάλων ἔγιναν τώρα δεκατέσσερις, καί ὅ,τι ἴσχυε γιά τά τέσσερα πατριαρχεῖα ἰσχύει καί γιά τίς ὑπόλοιπες. Ἡ ἀνεξαρτησία καί ἡ αὐτοκεφαλία τους εἶναι πλήρεις καί ὄχι ἐλλιπεῖς. Δέν δικαιοῦται κανένας ἀπό τούς παλαιούς πατριάρχες, οὔτε ὁ Κωνσταντινουπόλεως, νά ἐπεμβαίνει εἰς τά ἐσωτερικά τους, οὔτε εἰς τό δικαίωμά τους νά ἐπιτρέψουν ἤ νά ἀρνηθοῦν σέ μέρος τῆς δικῆς τους δικαιοδοσίας νά καταστεῖ αὐτοκέφαλο.

Δυστυχῶς ἡ Κωνσταντινούπολη ἀντικανονικά παραβίασε τήν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καί χορήγησε αὐτοκεφαλία στήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας καί προκάλεσε ἔτσι διαιρέσεις καί συγκρούσεις.”

Η περίπτωση της Εσθονίας είναι κάπως διαφορετική από την Ουκρανία, αλλά και πάλι το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν παύει επιδεικτικά να αγνοεί τις αρμοδιότητες του Πατριαρχείου της Ρωσίας. Βλέπουμε ότι ενώ την πρώτη φορά η απόδοση της αυτονομίας της Εκκλησίας της Εσθονίας έγινε σωστά πρώτα από το Πατριαρχείο Μόσχας και τον Πατριάρχη Τύχωνα το 1920 και έπειτα από το Οικουμενικό Πατριαρχειο το 1923, αργότερα, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος και την ανεξαρτητοποίηση της Εσθονίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο μόνο του αποφάσισε να αποκαταστήσει την Εσθονική Εκκλησία και να επανενεργοποιήσει το αυτόνομο καθεστώς, κάτι που όπως είδαμε παραλίγο να επιφέρει σχίσμα μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριαρχείου της Ρωσίας. Η αντικανονική επέμβαση του Οικουμενικού στην Εκκλησία της Ουκρανίας στις μέρες μας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, από την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος στην Ρωσία και έπειτα, κινείται σαν δάκτυλος της Δύσεως και δεν αφήνει το Πατριαρχείο Μόσχας – και τελικά και το Κράτος της Ρωσίας- ελεύθερο να ανασυντάξει το ιδιαίτερο ποίμνιό του εκκλησιαστικά και κανονικά όπως πρέπει, αλλά επεμβαίνει όπου μπορεί.

Όλα αυτά γίνονται σε μια ιστορική συγκυρία που η Ρωσία έχει κάθε λόγο να αποζητά την συσπείρωση απέναντι στην Δύση, κάτι που θα ευνοούσε και την υπόθεση της ορθόδοξης πίστης. Αλλά αυτό είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τον Οικουμενιστή Οικουμενικό Πατριάρχη, που μάλλον εργάζεται με αρνησίθεες δυνάμεις για την διάλυση και αποδυνάμωση της Ορθοδοξίας. Ο Πατριάρχης εξ απόψεως πίστεως δεν έχει λόγο να εμπλέκεται στα γεωπολιτικά παιχνίδια. Η εμπλοκή του αυτή δείχνει ότι το Φανάρι δεν είναι ελεύθερο και ο δυνάστης του δεν είναι ο Τούρκος, αλλά μάλλον οι δυνάμεις που κατευθύνουν τις τύχες του πλανήτη.

Το ομολογιακό παρελθόν της Εκκλησίας της Εσθονίας στην αποτείχιση

Το γεγονός μάλιστα πως η Εκκλησία της Εσθονίας μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Φινλανδίας έχουν υιοθετήσει το Γρηγοριανό Πασχάλιο, εορτάζοντάς το τις ίδιες ημερομηνίες που εορτάζεται στη Δυτική Ευρώπη, δε μας αφήνει καμία αμφιβολία ότι ο ζήλος του εσβησμένου Φαναρίου να προσαρτήσει εκκλησιαστικά αυτές τις χώρες, είναι γιατί τις χρησιμοποιεί σαν εργαστήρια του Οικουμενισμού και της αντίχριστης ένωσης με τους παπικούς, όπως έχουμε γράψει πολλάκις. Είναι η νέα μορφή Ουνίας του Πατριάρχη (1).

Ας θυμίσουμε σε όλους, αλλά και στην Εκκλησία της Εσθονίας στο σημείο αυτό, το αγωνιστικό και ομολογιακό της παρελθόν κατά της Ένωσης με τους παπικούς. Τα στοιχεία πάλι από την διδακτορική διατριβή του Μελέτιου Κάλμαρ ULM: “Μετά την ενωτική Σύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας το 1438 – 1439, το γερµανικό καθεστώς εµπόδισε την ορθόδοξη πίστη και λατρεία στο εσθονικό έδαφος. Οι διωγµοί των ορθοδόξων είχαν ως αποτέλεσµα όχι µόνο να εγκαταλείψουν οι ορθόδοξοι τα µέρη όπου ζούσαν, αλλά πολλοί από αυτούς να χάσουν ακόµη και τη ζωή τους. Στην πόλη Τάρτου υπήρχαν ορθόδοξοι οι οποίοι δεν αποδέχθηκαν τον «Όρο» για την ένωση των Εκκλησιών, ορθόδοξες ενορίες διατήρησαν την ανεξαρτησία τους (αποτείχιση δεν είναι άραγε αυτό;) και εξακολουθούσαν να τελούν τις ιερές ακολουθίες.” Το ίδιο δηλαδή που έκανε και ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός που δε μνημόνευε τον παραβάτη Πατριάρχη.

“Τον Ιανουάριο του 1472, κατά την ηµέρα των Θεοφανείων, ο ορθόδοξος ιερεύς Ισίδωρος τέλεσε µε τους πιστούς του τον αγιασµό των υδάτων. Οι στρατιώτες του ρωµαιοκαθολικού επισκόπου Albert συνέλαβαν τον ιερέα Ισίδωρο και εβδοµήντα δύο ορθοδόξους. Μετά από βασανισµούς τούς καταδίκασαν και τους έριξαν ζωντανούς κάτω από τον πάγο του ποταµού της Emajõgi. Την άνοιξη, όταν ο πάγος έλιωσε, τα σώµατά τους βρέθηκαν µερικά χιλιόµετρα µακριά, στην αντίθετη κατεύθυνση του ρεύµατος του ποταµού. Τα λείψανά τους τοποθετήθηκαν στη πόλη Τάρτου, δίπλα στο ναό του Αγίου Νικολάου.”

Ας αναλογιστούν όλοι, και οι τοπικές Εκκλησίες που δέχονται τις ευεργεσίες του Οικουμενιστή λατινόφρονα Πατριάρχη, ποια συμφέροντα εξυπηρετούν.

Στ’ αλήθεια, οι Ρώσοι είναι ο επίκαιρος εχθρός τους; Μήπως τρέφουν το φίδι στον κόρφο τους;

Η ένωση είναι αυτή που θα στρώσει το χαλί για τον Αντίχριστο και αυτήν απεργάζονται διαχρονικά οι φιλενωτικοί Οικουμενιστές, πιόνια των νεοταξιτών. Μάλλον ο Πατριάρχης είναι αυτός που κυριολεκτικά χρησιμοποιεί τους ιερούς κανόνες σαν κανόνια τελικά και παίρνει κανονικά μέρος στον πόλεμο κατά της Ρωσίας και κατά της ορθοδοξίας που μαίνεται ανύστακτος και ανυποχώρητος.

• (1) https://katanixi.gr
  Νέα Μορφή Ουνίας
  Με την νεοφανή μέθοδο χορήγησης αυτοκεφαλιών, στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια νέα μορφή Ουνίας από τον μοιραίο Πατριάρχη. Αφού εμπέδωσε την παποσύνη του στην Ανατολή, δημιουργεί νέες τοπικές εκκλησίες, στο όνομα δήθεν της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους (1), αποτελούμενες από κλήρο και λαό που τον αποδέχεται και τον μνημονεύει, τον προσκυνάει, αγνοώντας ( κάνοντας delete κατ΄ακρίβεια) (σ)τις ήδη υπάρχουσες τοπικές εκκλησίες,που έχουν μάλιστα το ίδιο όνομα με τις νέες και υπάγονται στον ίδιο! Είναι οι τοπικές εκκλησίες της αίρεσης του Οικουμενισμού! Οι θύλακες της αίρεσης (μαζί με τις διάφορες Εξαρχείες που ιδρύει εδώ κι εκεί) οι οποίες δεν έχουν πρόβλημα να ενώνονται με τις ουνίτικες “εκκλησίες” του Πάπα (βλ.Ουκρανία). Είναι οι τοπικές εκκλησίες της νέας Εκκλησίας του Βαρθολομαίου η οποία θα ενωθεί με όλες τις αιρέσεις στο κοινό ποτήριο!