Ομολογία

 

«Η Πίστις και η άμμος»

(Εκ του Λαυσαϊκού – 

P.G. 34,1154 D)

 

Σήμερα, που εμφανίσθηκε ο πειρασμός της αρνήσεως της παρουσίας του Χριστού στους ορθόδοξους Ι. Ναούς και (στο βάθος) στη Θεία Ευχαριστία, η ιερή αφήγηση του Λαυσαϊκού «περί Αββά Κόπρη πρεσβυτέρου» είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική, ως υπόσχεση Θείας χάριτος που δίνει ο Θεός στους πιστούς, σε δύσκολες συνθήκες ζωής, όπως συμβαίνει στις ημέρες μας. Ειδικώτερα, στη διήγηση αυτή προβάλλεται η Ορθοδοξία ως ομολογία έμπρακτης πίστης. Στο αρχαίο κείμενο του Παλλαδίου, διαβάζουμε: «Ην δε τις πρεσβύτερος έχων πλησίον εκεί μοναστήριον εν τη ερήμω, Κόπρης λεγόμενος, ανήρ άγιος, ετών σχεδόν ενενήκοντα, ηγούμενος αδελφών πεντήκοντα∙ ός και αυτός πλείστας δυνάμεις εποίει, θεραπεύων τας νόσους, και ιάσεις πολλάς επιτελών, και δαίμονας απελαύνων, και πολλά θαύματα αποπραττόμενα, τινά μεν και εν όψεσιν ημετέραις».

Μετάφραση: «Ήταν ένας ιερομόναχος (γέρων), ο οποίος είχε μοναστική αδελφότητα πενήντα ανδρών στην έρημο, Κόπρης ελέγετο, κοντά στην ηλικία των ενενήντα χρόνων, άνθρωπος άγιος, ο οποίος έκανε πολλά σημεία – θαύματα, που φανέρωναν την δύναμη του Χριστού, θεραπεύοντας τις ασθένειες και τα πάθη, και διώχνοντας τους δαίμονες. Πολλά θαύματα έκανε ακόμη και μπροστά στα μάτια μας (πληροφορεί ο Παλλάδιος)».

Επειδή ο βίος του Οσίου Κόπρη (γεννήθηκε επί της κοπριάς) ήταν ανοικτό βιβλίο Ορθόδοξης ζωής, γι’ αυτό και οι αγρότες της περιοχής ακολούθησαν την Ορθόδοξη Πίστη, αρνούμενοι την ειδωλολατρεία τους.  Διηγείται ο όσιος: «Άκαρπος ήν η πλησίον ημών χώρα και οι κεκτημένοι αυτήν αγροίκοι σπείραντες σίτον μόλις εν διπλώ το σπέρμα εθέριζον. Σκώληξ γαρ γεννώμενος εν τω στάχυι όλον τον αμητόν διέφθειρεν. Οι δε κατηχηθέντες γεωργοί παρ’ ημών και Χριστιανοί γεγονότες, ηξίουν ημάς εύχεσθαι υπέρ του θερισμού. Είπον ούν προς αυτούς∙

Ει έχετε πίστιν προς τον Θεόν και η ερημική αύτη ψάμμος υμίν καρποφορήσει…

Εγώ δε ως ηυξάμην αυτοίς κατά την πίστιν αυτών γενέσθαι, έσπειραν αυτήν συν τω σίτω εν ταις χώραις∙ και εξαίφνης πολύκαρπος αυτών η χώρα γεγένηται παρά πάσαν γην Αιγύπτω».

Μετάφραση: «Σ’ αυτά εδώ τα μέρη, κοντά μας, η γη είναι άκαρπη και οι γεωργοί (κάτοικοι) αυτής, που σπέρνουν τα χωράφια, μετά βίας θερίζουν το μισό από όσο σπέρνουν, επειδή στο στάχυ γίνεται σκουλήκι, που τρώγει τον καρπό και αφήνει το στάχυ μόνο. Οι γεωργοί αυτοί μετά από κατήχηση που τους κάναμε έγιναν Χριστιανοί και μας παρακάλεσαν να προσευχηθούμε υπέρ καλής εσοδείας. Εγώ τους είπα,  ότι εάν έχουν πίστη στο Θεό, η άμμος της ερήμου θα καροποφορήση, θα τους δώσει καρπό…

Εγώ προσευχήθηκα και τους είπα ότι θα γίνει καθώς επίστεψαν∙ οι χωρικοί εσκόρπισαν εκείνη την άμμο με το σιτάρι στα χωράφια τους και έγινε τόσος καρπός, ώστε ξεπέρασε κάθε συγκομιδή σ’ όλη την Αίγυπτο».

Συνεχίζει ο όσιος: «Τούτο ουν ποιείν έθος έχοντες, κατ’ ενιαυτόν ημίν ενοχλούσιν» δηλ. : «Από τότε συνήθισαν και έρχονται κάθε χρόνο και παίρνουν ευλογίαν με την άμμον της ερήμου∙ φέρνουν ένα δοχείο με άμμο για να το ευλογήσουν οι μοναχοί».

Σήμερα, όπου και αν στρέψεις το βλέμμα σου θα αντικρύσεις ή μάλλον, θα διαπιστώσεις ότι «άκαρπος ήν η πλησίον ημών χώρα». Θα αντικρύσεις «άμμο ερημική», το βδέλυγμα της ερημώσεως εστός εν τόπω αγίω» (Μαρκ. 24,15), την εφαρμογή δηλ. μιας παγγκόσμιας κοινωνίας με δαιμονική πυξίδα οργάνωσης την αποστασία – αμαρτία, τον Αντίχριστο δηλ. της Γραφής.

Η «Αιγυπτιακή άμμος» ευρίσκεται σ’ όλες τις λειτουργίες ζωής της Ελλάδος. Υλισμός, εκτρώσεις, πορνείες, μοιχείες, εθνικές προδοσίες, οικουμενισμός και διωγμός της Ορθοδοξίας, αποτελούν τους κόκκους της άμμου, γι’ αυτό και «άκαρπος ήν η πλησίον ημών χώρα» σ’ όλα τα επίπεδα, δηλ. εθνικό, πολιτικό (κοινωνικό) και εκκλησιαστικό.

Το γεγονός του Λαυσαϊκού ελέγχει τους αντι-εκκλησιαστικούς πολιτικούς της Ελλάδος, που θεωρούν την οικονομική ανάπτυξη ως επιστημονικό (μόνο) κατασκεύασμα. Περιφρονούν την Ορθοδοξία και κλείνουν τους Ι. Ναούς, στους οποίους κλήρος και λαός εύχονται «Υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών, του Κυρίου δεηθώμεν» (Εκ της Θ. Λειτουργίας). Δεν βλέπουν την ένταση (σεισμοί) της γης και την υπερδιέγερση των καιρικών φαινομένων (πλημμύρες, καταστροφές);

Η πολιτική τους λειτουργεί ως προβολή ενός επιστημονικού Υπερ-εγώ, που εισήλθε και στον πνευματικό χώρο της Εκκλησίας. Πράγματι ζούμε σε νέες συνθήκες, που αφορούν την ουσία της Αποστασίας, ρυθμιζόμενης υπό της ηγεμονίας μιας παγκόσμιας ομάδας που προσπαθεί να ισοπεδώσει τα ιδιαίτερα πνευματικά συστήματα της Ορθοδοξίας και τις κοινωνικές μορφές των λαών. Όντως «βδέλυγμα ερημώσεως»!

Θα ήτο παράλειψη εάν δεν αναφέρουμε και την κατάσταση απεδαφικοποίησης του Εθνικού ιστού της Ελλάδος από την εισβολή αλλοεθνών, Μωαμεθανών.

Το διήγημα – παράδειγμα του Λαυσαϊκού ελέγχει περισσότερο την ποιμαίνουσα Εκκλησία και το πλήρωμα (της Εκκλησίας). Οι ευθύνες τους αλληλοεμπλέκονται, ιδότι αρνήθηκαν να παραλάβουν την σκυτάλη των Πατέρων, επιτρέποντας έτσι την «άνθηση» των νεοεποχίτικων αποστατικών φαινομένων. Ανέχθηκαν όλες τις συναθροίσεις:

- Του Οικουμενισμού

- Του Δυνητισμού

- Της «ψευδο-υπακοής» στους αιρετικούς επισκόπους

- Της «συνόδου» της Κρήτης

- Και της μετα-πατερικής θεολογίας. Όντως (σε σύνθεση) «άμμος ερήμου»!

Ο Αββάς Κόπρης είχε απορρίψει κάθε αποκλίνουσα σκέψη (φρόνημα) από την διδασκαλία των Πατέρων. Η ζωή των προγενεστέρων Πατέρων ήτο το παρελθόν του! Τόνισε κατηγορηματικά: «Ουδέν γαρ, φησίν, θαυμαστόν το εμόν έργον, ω τέκνα, προς το των Πατέρων ημών πολίτευμα».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ