Ομολογία

«Η προδοσία 

των οργανώσεων»

Γενικά, οι Ορθόδοξες χριστιανικές οργανώσεις σήμερα, δεν εκφράζουν το βαθύτερο νόημα της Ορθοδοξίας, ως αγιότητα ζωής με αγώνες, με θυσίες, με μαρτύριο ζωής και αίματος, με ομολογία. Η σημερινή νοοτροπία τους διαφέρει της αντιλήψεως των Πατέρων για τον αγώνα της Εκκλησίας έναντι των αιρέσεων.

Έχουν πολυπαραγοντικό σχήμα που διαμορφώνεται στις συνθήκες των Ι. Μητροπόλεων, με πνευματικό «συγχρονισμό» και «ανανεώσεις».

Ομιλούν για τους Πατέρες, όπως οι οικουμενιστές επίσκοποι. Τους έχουν δηλ. σε μια απόσταση αγωνιστική – ιδεολογική. Επιβεβαιώνουν την πεποίθηση των οικουμενιστών ότι «πέρασε η εποχή των Πατέρων».

Χρησιμοποιούν όμως, κατ’ εκλογήν συλλογή των σκέψεών τους, εγκώμια με ιστορικό νόημα, ιδιαίτερα για Βασίλειο, Γρηγόριο και Ι. Χρυσόστομο, για να δώσουν κύρος στις σημερινές προθέσεις τους, χωρίς την σύνολη εκκλησιολογία τους.

Μια θεολογική προσέγγιση της ιστορίας των Χριστιανικών Οργανώσεων, οπωσδήποτε θα κινηθεί σε περιοδολόγηση της λειτουργίας τους. Οι Ορθόδοξες Χριστιανικές οργανώσεις θεμελιώνονται ιδρυτικά, οδηγητικά, στη βάση της Αγίας Γραφής, στα πλαίσια της κανονικής τάξεως και διδασκαλίας της Εκκλησίας, διότι οι λαϊκοί είναι ενεργά και συνυπεύθυνα μέλη στο Σώμα της, ως «Βασίλειον Ιεράτευμα» (Α΄ Πέτρου, Β,9).

Στην ιστορία των Οργανώσεων αποτυπώνονται και ανταγωνιστικές τάσεις ως προς την Εκκλησία, που οδήγησαν και στη συγγραφή του βιβλίου  «Φως ή Φωτιά;» του Αρχιμ. Χριστοφόρου Καλύβα.

Ο Ορθόδοξος οπτιμισμός, που χαρακτήριζε τους ιδρυτές των Οργανώσεων, υποχώρησε στη συνέχεια μέχρι σήμερα. Χωρίς να μηδενίζουμε το φιλανθρωπικό, κοινωνικό, κατηχητικό κηρυκτικό και συγγραφικό έργο των Αδελφοτήτων, να θυμίσουμε όψεις – πτώσεις, που έβλαψαν την Εκκλησία.

- Το 1960 δημιουργήθηκε ο «ΣΩΤΗΡΑΣ», που προήλθε από αποχωρήσαντα μέλη της «ΖΩΗΣ». Είχαμε διάσπαση Ορθοδόξων δυνάμεων.

- Τη δεκαετία του 1950 δημιουργήθηκε η «ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ», που γνωρίζουμε το ρόλο της στην διοίκηση της Εκκλησίας (περίοδος 1974 και εντεύθεν).

- Οι οργανώσεις δεν αγωνίσθηκαν στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα για την χριστιανική αλλαγή του Κοινωνικού Συστήματος.

Γράφει σχετικά ο μακαριστός Ν. Ψαρουδάκης:

«Οι αστοί έχουν δίκιο όταν μας βαράνε καρπαζιές – υπηρέτες τους γινήκαμε, καρπαζιές θα εισπράττουμε!» (Κείμενα και ντοκουμέντα).

- Ο Τρεμπέλας εκφράζεται με το βιβλίο του «Μυστικισμός – Αποφατισμός – Καταφατική θεολογία» κατά των μυστικών και νηπτικών Πατέρων (Συμεών του νέου Θεολόγου και Γρηγορίου του Παλαμά).

- Οι Οργανώσεις διευκόλυναν απόλυτα την πορεία της οικουμενιστικής «Διεθνούς» με την αποδοχή της «Δυνητικής Ερμηνείας» του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου. Αποδείχθηκε πως μόνο αυτή η ερμηνεία παραδίδει τους πιστούς στα χέρια της αίρεσης. Μόνο αυτή άνοιξε διάπλατα τα σύνορα στην επιδρομή του οικουμενισμού.

Έτσι, στο λεξιλόγιο της «Δυνητικής ερμηνείας», η αντίδραση με εφαρμογή του 15ου Κανόνα της Α-Β Συνόδου βαπτίσθηκε «ανυπακοή», «σχίσμα», φανατισμός», «ζηλωτισμός» ή «εκτός Εκκλησίας».

Αυτό το «κρυφτό» ανάμεσα στην αμεσότητα της αίρεσης και στην «αγωνιστική» εμμεσότητα των οργανώσεων εκφράσθηκε δια «ψηφισμάτων και τηλεγραφημάτων» διαμαρτυρίας τους, που προβάλλονται ως αγώνας υπέρ της Ορθοδοξίας…

Για ποιον αγώνα πρόκειται; Το Οικουμενικό Πατριαρχείο σ’ αυτό το σημείο είναι ειλικρινές (1963): «… συγχαίρομεν εγκαρδίως τη Αδελφότητι «ο Σωτήρ» δι’ όσα καθόλου μετά θερμού θρησκευτικού ζήλου και αγάπης προς την Αγίαν Εκκλησίαν εργάζεται, εν τω πεδίω της θρησκευτικής διαπαιδαγωγήσεως του ευσεβούς πληρώματος… και τα κράτιστα αιτούμεθα παρά Θεού…».

Ισχυρίζονται (απολογητικά) οι Χριστιανικές οργανώσεις ότι «δρουν ιεραποστολικώς προς επέκτασιν της βασιλείας του Θεού», ο δε κ. Ν. Βασιλειάδης προ ετών δήλωσε: «παρεκλησιαστικοί λέγονται εκείνοι, οι οποίοι είναι εκτός Εκκλησίας· τοιούτοι δε είναι αι αιρετικοί και οι σχισματικοί. Αλλ’ οι ιδρυταί και τα μέλη των Ορθοδόξων Χριστιανικών αδελφοτήτων ζουν εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μνημονεύουν του οικείου επισκόπου, μετέχουν των αγιαστικών μέσων και υπηρετούν εις διάφορους τομείς της διακονίας της Εκκλησίας ως Επίσκοποι, ιεροκήρυκες, πνευματικοί Πατέρες, καθηγηταί και κατηχηταί».

Να υπενθυμίσουμε, ότι ο όρος «παρεκκλησιαστικά κυκλώματα», για τις οργανώσεις εισάγεται (επίσημα) εις ανακοινωθέν του Γραφείου Τύπου της Ι. Συνόδου κατ’ εντολήν του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (21-1-1988).

Σήμερα, εκείνο που προωθείται από τις οργανώσεις, δεν είναι το Εκκλησιαστικό πνεύμα, όπως έρχεται (διαχρονικά) μέσα από τις αυθεντικές πηγές του.

Η χλιαρότητα των οργανώσεων έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού είναι η ίδια χλιαρότητα για την οποία γίνεται λόγος στην Αποκάλυψη.

Οι παλαιότερες φωνές των οργανώσεων και του Αγίου Όρους ήταν από γρηγορούντες (τότε) θεολόγους και μοναχούς. Παράδειγμα:

- «Το άγιον Όρος διακηρύσσει ότι δεν πρόκειται να δεχθή τετελεσμένα γεγονότα, χάριτι δε Θεού θα μείνη πιστόν, ως και ο Ορθόδοξος του Κυρίου λαός, εις την πίστιν των Αγίων αποστόλων και των Αγίων Πατέρων» (Έκτακτος Διπλή Ιερά Σύναξις 9-22.4.80).

- «Η φωνή αυτού του Ορθοδόξου λαού του Θεού, ούτινος θα ηγούνται οι υπό της θείας Προνοίας αναδειχθησόμενοι νέοι Σωφρόνιοι και Μάξιμοι και Ευγενικοί, όταν θα επιστή η κρίσιμος στιγμή, ως άλλη του Θεού φωνή θα βροντήση και θα εκσπάση ως τρομερά και ασυγκράτητη λαίλαψ. Και θα έχη τότε αύτη την δύναμιν όχι μόνον τα ιδικά μου χαρτιά να ξεσχίση… αλλά… και οιασδήποτε συνελεύσεις εκκλησιαστικάς να εξαφανίση (Π. Τρεμπέλας, περί την Unam Sanctam).

Η σημερινή στάση τους, όμως, έναντι του οικουμενισμού, είναι συμβιβασμός, λιποταξία, προδοσία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Απορρίπτουν την παραδοσιακή Ορθόδοξη (Πατερική) Εκκλησιολογία αποδεχόμενοι στην πράξη την ψευδοσύνοδο της Κρήτης.

Ο κ. Βασιλειάδης έχει τονίσει, ότι «εκτός Εκκλησίας είναι οι αιρετικοί και οι σχισματικοί». Πως λοιπόν ο «Σωτήρας» συνεργάζεται με οικουμενιστές επισκόπους, οι οποίοι ως αιρετικοί είναι εκτός Εκκλησίας;

«Όση δε εστιν εκ της προς αμαρτάνοντας κοινωνίας η βλάβη, παρίστησιν ο Απόστολος επί τοιαύτης υποθέσεως ειπών· Μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί. Ει δε επί των εν τοις ηθικοίς σφαλλομένων τοσαύτη εστίν η βλάβη, τι χρη λέγειν περί των περί Θεού κακοδοξούντων, ους η κακοδοξία ουδέ εν τοις άλλοις υγιαίνειν εά;» (Μ. Βασίλειος PG 31, 1096 – 1097)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Αγαπητε μας κ. Σακαλακη, ουτε οι Οργανωσεις, αλλα ουτε οι μοναχοι και οι γερονταδες εκφραζουν το νοημα της Ορθοδοξιας ως αγιότητα ζωής με αγώνες, με θυσίες, με μαρτύριο ζωής και αίματος, με Ομολογία. Αυτο δυστυχως  αποδεικνυουν τα πραγματα. Ολοι τους προδιδουν την Πατρωα Ευσεβεια και δεν μιμουνται την ζωη των Αγιων μας, αλλα κατασκευαζουν και προωθουν εναν δικο τους τροπο ζωης, ξενο πανταξενο απο τους οδοδεικτες Αγιους μας. 
Επομενως μας εμειναν και παλι οι ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ως οι ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ ακραιφνεις εκφραστες της Ορθοδοξιας με αγιοτητα ζωης και με ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ.
Γι αυτο και δεν δημοσιευσαμε αρθρο σας που εγκωμιαζατε καποιον Βολιωτη γεροντα. 
Φτανει πια με τους Γερονταδες, κυριε Σακαλακη, μας καθονται στο στομαχι μας.
Μας ελεγε, ενας μπαρουτοκαπνισμενος 80ηκοντουτης γεροντας, ο αρχιμ. Θεοφιλος Ζησοπουλος πριν κοιμηθει οτι ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΑΔΩΝ. 
Μεχρι εδω και φτανει πια με τους Γερονταδες, κυριε Σακαλακη..