ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝΑ......ΟΝΤΩΣ!!!!!

Κάποιος κυκλοφόρησε βιβλίο 300 και σελίδων με τον τίτλο «....ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝΑ… ΟΝΤΩΣ!!!!!!». Τι θα πει αυτός ο τίτλος μη ρωτάτε. Είναι του τύπου «Της λύπης μου το τζήπ αναταράζεται, Βρε φάπα σβουριχτή που σου χρειάζεται!».
Το κουλτουρέ αυτό βιβλίο είναι αυτοβιογραφία του γραμμένη με τρόπο εξυπνάδων και κυρίως διαλειπτικό. Σου δίνει μόνο μερικά «ένδοξα» βιογραφικά ψήγματα, έμμεσα πολύ αυτοκολακευτικά, οπότε τα απόντα βιογραφικά στοιχεία, που είναι το 999‰ του συνόλου, αποσιωπώνται, χωρίς η αποσιώπηση να φαίνεται ως εσκεμμένη απόκρυψη. Δικαίωμά του•

 Oπως και του αναγνώστη δικαίωμα είναι να διερευνά κι εξιχνιάζει τα παραλειπόμενα. Τα φανερούμενα λένε συνοπτικώς• «Μη νομίσετε ότι είμαι μόνο μέγας επιστήμων, σαν τον Ιπποκράτη ή το Νεύτωνα, να πούμε• είμαι και μεγαλοτάλαντος - πολυτάλαντος εμπνευσμένος καλλιτέχνης και ποιητής και μουσουργός, σαν τον Όσκαρ Ουάιλντ και τον Καβάφη και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, σαν τον Μπετόβεν και τον Μότσαρτ και τον Μάνο Χατζηδάκη. Τους μοιάζω σε όλα. Δεύτε και προσκυνήστε με, υποκλιθείτε μπροστά στη μεγαλοσύνη μου και στη χαριτωμένη κινητικότητά μου και δράση μου». Και καθώς είναι κι 71 ετών, δηλαδή γέρος, πράγμα που αποφεύγει να το φανερώσει, όπως περίπου οι ηλικιωμένες ανύπαντρες δεν φανερώνουν το έτος γεννήσεώς των, κι αυτός είναι ανύπαντρος, φαίνεται έντονα να διακατέχεται από το άγχος ότι πρέπει, πριν πεθάνει, να σπεύσει να διασαλπίσει και διατυμπανίσει ότι είναι μέγας επιστήμων και μέγιστος καλλιτέχνης. Έτσι διακριτικά και τάχαμου σεμνά και με το σταγονόμετρο. Το βιβλίο του είναι γραμμένο στο στυλ των γραπτών του Κ. Δημητριάδη ή καλλιτεχνιστί αυτονομαζομένου Ντίνου Χριστιανόπουλου, και του Γ. Ιωάννου, και των δυο φιλολόγων κουλτουριάρηδων και καλλιτεχνών. Στη σελίδα 91 υπεραυτοκολακεύεται ότι μια διάσημη κουλτουριάρα κυρία Α. τον αποκάλεσε σε γράμμα της Καβάφη, κι ο ίδιος σχολιάζει• «Ο Καβάφης είναι ο αγαπημένος μου ποιητής». (ήταν ένας Αιγυπτιώτης Έλληνας, μ' αυτό το αραβικό όνομα Καβάφ, που έζησε ως αβρό πλουσιόπαιδο στην Αλεξάνδρεια και στο Λονδίνο, με μόρφωση γυμνασίου, που στα λίγα ποιήματά του λέει εξυπνάδες και «σοφίες» αντλημένες μόνο από τα σχολικά βιβλία του και τις εφημερίδες των ημερών του• Hταν δε και λυσσασμένος κίναιδος , που, όπως λέει ο ίδιος σε ποιήματά του, τις νύχτες έκανε και πιάτσα σε στενά και σκοτεινά σοκάκια της Αλεξανδρείας και του Λονδίνου ψωνίζοντας πελάτες Άραβες, φορείς συφίλιδος και βλεννορροίας• Oι τέτοιοι δεν αντέχουν να μη δείξουν και διατυμπανίσουν αυτές τις ιδιαιτερότητές των• λες και θέλουν να ψωνίσουν και τους αναγνώστες των. Και δεν υπάρχει άνθρωπος, που να διάβασε τα λίγα ποιήματα του Καβάφη, και να μην τα ξέρει αυτά, ούτε υπάρχει τόσο βλάκας που να τα διάβασε αυτά και να μην τα κατάλαβε. Παρά το αραβομουσουλμάνικο επίθετό του ο Καβάφης ήταν, όπως είπα, ελληνικής καταγωγής. Μαθησιακώς ήταν τόσο κούτσουρο, που στις αρχαίες επιτάφιες επιγραφές, οι οποίες τότε βρίσκονταν άφθονες με ανασκαφές, επειδή στις εφημερίδες διάβαζε κάθε μέρα ότι σχεδόν όλες έγραφαν «O Τάδε εκοιμήθη τoν (τόσων) καταλιπών λύπην τοiς φίλοις» (= γονείς, αδέρφια, τέκνα, συγγενείς, και γνωστούς), αυτό το «τοiς φίλοις» το ερμήνευε «στους εραστάς του - επιβήτορές του που είχε ή ψάρευε ως κίναιδος» και άρα «ήταν όλοι τους κίναιδοι σαν αυτόν, κι αυτό είναι το σωστό και το ωραίο και το ταλαντοποιό και το εμπνευσμένο». Είχε το ναρκισσικό - κιναιδικό στειλιάρι την κάψα του πισινού του να λέει τέτοια). Αυτός λοιπόν ο Καβάφης «είναι ο αγαπημένος ποιητής του», κατά την αυθόρμητη κι αβίαστη ομολογία του. Αυτά τα «ο αγαπημένος μου», «ο άγιός μου», «ο γέροντάς μου», και «… μου» και «… μου» και «ο δικός μου», που είναι άφθονα μέσα στην κουλτουρέ αυτοβιογραφία, δείχνουν μια ιδιαίτερη και περίεργη κτητικότητά του. Αυτός βέβαια, όπως λέει, έχει πολλούς «… μου», εκείνοι όμως έχουν κατά τη νοοτροπία του κι επιθυμία του μόνο έναν, τον εαυτο τους δηλαδη.



 Είχε την ύψιστη τιμή να ακούσει κι από τον λόγιο μητροπολίτη Κοζάνης, τον Διονύσιο Ψαριανό, τη φράση «ποίει μουσικήν» (= κάνε μουσική), την οποία φυλάγει ως αξιοφύλαχτο φυλαχτό - απόφθεγμα ειπωμένο από τον Διονύσιο γι' αυτόν τάχα, δηλαδή. Δεν ξέρει ο πολυτάλαντος και «μορφωμένος» καλλιτέχνης ότι είναι φράση του Πλάτωνος από το στόμα δήθεν του Σωκράτους, στην κιναιδικώτατη γραφόρροιά του Φαίδων (60e), ότι τάχα του την είπε σα χρησμό η πυθία• «Ω Σώκρατες, μουσικην ποίει και εργάζου». Είναι πολύ μορφωμένος Καβάφης ο συγγραφεας του, κατάφορτος από καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Το κτητικό του «… μου» το λέει μερικές φορές και για τον Αυγουστίνο Καντιώτη• «Είναι ο άγιός μου…». Έχει πολλούς «αγίους» παϊσιανού και πορφυριανού τύπου το εικονοστάσι του, ανάμεσα σε αυτούς και τον Καντιώτη. Είναι κι επινοητής νέου ποιητικού - μουσικού είδους, παρ' όλο που τα ποιήματά του, που τα λέει με τον νεολογισμό «ηχο - στίχους», μόνο ποιήματα δεν είναι• Είναι άμετρες παρορμητικές και νεφελενθουσιαστικές αναφωνήσεις παθιασμένου ανθρώπου, και παρ' όλο που, όπως διαπίστωσα, ο συγγραφεας δεν ξέρει μουσική, ούτε γρυ, δεν μπορεί να διαβάσει μουσική παρασήμανση σε μουσικό πεντάγραμμο, επιμένει ότι είναι μουσικοσυνθέτης. Καβαφική μόρφωση. Δεν ξέρω όμως αν κι ως καθηγητής της ιατρικής είχε μόρφωση τέτοιας ολκής. Οι πληροφορίες μου όλες λένε ότι ήταν καλός επιστήμων με υψηλή διαγνωστικότητα αλλά χαμηλή και πολυφάρμακη θεραπευτικότητα εντυπωσιασμού, κι ότι εισέπραττε πολύ τσουχτερές και φαρμακερές αμοιβές και δεν χάριζε κάστανο, ούτε σε άγγελο θυμιάμα, κατά την παροιμία, κι ότι είναι ζάπλουτος ή το λιγότερο πολύ πλούσιος, έχοντας ξεκινήσει από φτωχόπαιδο, κι ότι στο ιατρείο του, που πολλοί πελάτες του το λένε «φαρμακείο», επειδή τώρα λόγω γήρατος του έχει αφαιρεθεί, ή επίκειται να του αφαιρεθεί, η άδεια ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος, έχει προσλάβει ως διάδοχο - αντικαταστάτη του έναν νεώτερο γιατρό με τα ίδια καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, πολύ έκδηλα και στους ασθενείς πελάτες των. 
Στην εισαγωγή της αυτοκολακευτικής αυτοβιογραφίας του, για να μας δείξει και την «πνευματική» - καλλιτεχνική καταγωγή του, αναφέρει κάποιον Μ. (έτσι χωρίς επίθετο, χρονολογία, ή άλλα στοιχεία), ο οποίος είναι ο πιο σπουδαίος δάσκαλός «του», ο πιο υπέροχός «του», κι ο οποίος κάποτε δολοφονήθηκε. Ούτε ονοματεπώνυμο ούτε καμιά χρονολογία. Συρεγυρευόπουλε. Και τον εκθειάζει. Και τώρα στα τσουχτερά γεράματα, ως «ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου», ισχυρός και φοβερός και «δωρικός», έκανε αστυνομική - ανακριτική έρευνα για την αποκατάσταση του Μ., όπως μας ιστορεί, ανακρίνοντας πολύ «δωρικά» αστυνομικούς και ντετέκτιβ κι ανακριτές της δολοφονίας του Μ., και οι αστυνομικοί μπροστά του κατουρήθηκαν από το φόβο τους τάχα, ομολογώντας έντρομοι ότι ο δολοφονημένος Μ. ήταν άψογος. Και γιατί άραγε οι ανακριτές αστυνομικοί, που έκαναν τη σχετική ενημέρωση στους δημοσιογράφους, και δημοσιεύτηκαν όσα δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες για τη δολοφονία, φοβήθηκαν τάχα το «δωρικό» ύφος του, και γιατί πήρε ύφος «δωρικό»; για να φοβερίξει τους ανακριτές; Και δεν του πάει καθόλου ο αυτοχαρακτηρισμός «δωρικός». Σα να φοράς χαλινάρια και σέλα σε σπουργίτι. Ομολογώ ότι αυτό ακριβώς κέντρισε πολύ την περιέργειά μου. Αλλιώς η αυτοβιογραφία αυτού του «Δοξάστε με» θα περνούσε από τα χέρια μου σαν ένα βαρετό νυστακτήριο βιβλίο. 
 Μου δημιουργήθηκε ένα ακαταγώνιστο κίνητρο να βρω ποιός και τι ήταν «ο δολοφονημένος Μ.». Ομολογώ κι ότι κουράστηκα πολύ να εξιχνιάσω αυτήν την πριν από τριάντα και παραπάνω χρόνια υπόθεση. 
Η περιέργεια μου αναλύθηκε σε μια λίστα ερωτημάτων. 
1. Ποιος είναι αυτός ο δολοφονημένος Μ., που παρ όλη τη δόξα του δημιούργησε τόση απόκρυψη στοιχείων κι αοριστολογία ασκούμενη εκ μέρους του συγγραφεα; 
2. Γιατί η τέτοια απόκρυψη στοιχείων (επίθετο, χρονολογία, κλπ.) ενός τόσο αξιοδόξαστου προσώπου; 
3. Γιατί ο συνταξιούχος καθηγητής πανεπιστημίου μετά 30 χρόνια έκανε τόση έρευνα ανακρίνοντας «δωρικώς» (=αγριεμένα) έναν παλιό (80άρη;) και μάλλον υψηλόβαθμο και συνταξιούχο αστυνομικό, ο οποίος στα νιάτα του έκανε μια έρευνα για τη δολοφονία και κάποιες δηλώσεις στους δημοσιογράφους, που τον εξόργισαν, ώστε να πάρει ύφος «δωρικό», όταν στρίμωξε τον γέρο αστυνομικό; 
4. Γιατί ο γέρος συγγραφεας, αποφάσισε να κάνει τη «δωρική» έρευνά του - ανάκρισή του τώρα στα γεράματα; 5. Γιατί τόσο «δωρικός» ο ανακρίνων καθηγητής και τάχα τόσο «δωρικόφοβος» ο ανακρινόμενος παλιός ανακριτής για τα όσα είχαν δημοσιευθεί στις τότε εφημερίδες για τον δολοφονημένο; 
 Και μήπως τα τότε δημοσιευθέντα και τώρα αναρτημένα στο διαδίκτυο μπορούν να σβηστούν σήμερα από τις εφημερίδες; 
6. Γιατί τόση απολογητική του για το τι βρέθηκε στο σπίτι του δολοφονημένου, που ήταν μόνο καλλιτεχνικές βιντεοκασέτες αγορασμένες από την Ολλανδία πανάκριβα, και τίποτε άλλο; Ούτε χρήματα, ούτε όπλα, ούτε άλλα στοιχεία εγκληματολογικώς ενδιαφέροντα. 
 Αν ήταν CD με Μότσαρτ και Μπετόβεν, θα έκαναν δήλωση γι αυτά οι αστυνομικοί, και θα είχαν ενδιαφέρον να τα μάθουν και δημοσιεύσουν οι δημοσιογράφοι; Και θα μιλούσε «δωριστί» ο ιδιος; 
7. Και τώρα στα βαθιά γεράματα ο εκτός υπηρεσίας αστυνομικός γιατί να μην πει στον «δωρικό» οτιδήποτε κατευναστικό για να τον ξεφορτωθεί; 
Όλα αυτά τα ερωτήματα, που δημιούργησε με το κουλτουρέ βιβλίο του, άναψαν την περιέργειά μου για τον δολοφονημένο Μ. Και έψαξα. Δεν φαντάζεσθε πόσο έψαξα. Και βρήκα, στις παλιές εφημερίδες τις αρχειοθετημένες πλέον αναδρομικώς στο διαδίκτυο, όσα βρίσκει κανείς εύκολα. Βρείτε τα και μάθετε. Έτσι δεν χρειάζεται να κουράζομαι διηγούμενος τα «διηγώντας τα να κλαις»• ή και να μην κλαις. Επισκεφτείτε τα μόνοι σας, όταν κάνετε σέρφινγκ. Και δε νομίζω οι αστυνομικοί, οι του παλιού και πολύ έντιμου καιρού μάλιστα, να έλεγαν ψέματα στις δηλώσεις των, και ψέματα που να προκαλούν την οργή του συγγραφεα. 
Κι επανέρχομαι, στα κτητικά του συγγραφεα για τον Καντιώτη. 
1. Ο Καντιώτης γνωστός. Σκληρός και άγριος, αλλά πανθομολογουμένως ειλικρινής. Και είναι ο «... μου» του συγγραφεα; Αστείο πράγμα. Ο έχει πολύ «... μου» του τρία άτομα, που και τους τρεις ο Καντιώτης τους είχε διώξει, και μάλιστα και τους τρεις, μετά το διώξιμό τους, τους πέταξε από πίσω δημόσια πολύ άγριους και μάλιστα δίκαιους χαρακτηρισμούς. Ο "δωρικος" πώς συμβιβάζει αυτά τα τρία «... μου» του με το «... μου» του για τον Καντιώτη; Άρα δεν λέει την αλήθεια. Δεν φοβάται μη βγει ο Καντιώτης από το μνήμα και τον πλακώσει στις σφαλιάρες; 
2. Επίτηδες πήγα γνώρισα τα καντιωτικά περιβάλλοντα, κι επίτηδες προσποιήθηκα ότι θαυμάζω τον Καβάφη. Αγρίεψαν όλοι τους. «Καβάφη;...! Έτσι κι έτσι. Δεν το ξέρεις; Συγχωρείσαι όμως, γιατί είσαι ακόμη νεαρός και άπειρος. Αλλά πρέπει να μετανοήσεις». Έδειξα μετάνοια, που είναι βέβαια και το αληθινό μου φρόνημα. Μου είπαν σαν επίλογο• «Καβάφη, Καζαντζάκη, και κάτι τέτοιους• μακριά!». Ρώτησα• «Κι ο Αυγουστίνος την ίδια γνώμη είχε;». Και εισέπραξα• «Ασφαλώς! Ούτε ν' ακούσει για Καβάφη και Καζαντζάκη». Ξαναρώτησα• 
«Ο... πώς έχει «... μου» τον Καντιώτη, «... μου» και τον Καβάφη, «... μου» και «... μου» και «... μου» και τους τρεις που εξωπέταξε αηδιασμένος ο «... μου» του Αυγουστίνος;». Μου είπαν γι αυτον αγριεμένοι• «Άστον αυτόν....». 
Όσο για τα «χριστιανικά» του, στους πεπειραμένους χριστιανούς είναι ευεξήγητα. Και τον Β’ και τον Γ’ αιώνα υπήρχαν πολλοί που είχαν «... μου» το Χριστό τάχα, και πιο αξιαγάπητα «... μου» διάφορα προχριστιανικά είδωλα και ήθη και έθιμα. Μήπως και τώρα δεν γίνεται το ίδιο; Γεμάτα βιβλικά αποφθέγματα και ατάκες είναι τα γραπτά του Γ. Ιωάννου• 
 Γεμάτα ίδιες ατάκες και τα ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου, και το «Χριστιανόπουλος» διάλεξε για καλλιτεχνικό ψευδώνυμό του, και μετέφρασε κουλτουριάρικα και το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο• 
Γεμάτη «χριστιανοπουλικά» ψήγματα και η νεφελώδης - κουλτουρέ αυτοβιογραφία του ο συγγραφεας με τον διωγμένο από τον Καντιώτη «Μ.». Κι άλλοι παριστάνουν τον Καντιωτικό• κι άλλοι βαφτίζονται ή χειροτονούνται με τ' όνομα «Αυγουστίνος»• (μαγική λαϊκίστικη αντίληψη για την αποτελεσματικότητα του ονόματος «Αυγουστίνος»)• 
 Κι άλλοι επισκέπτονται κάθε λίγο τον τάφο του Αυγουστίνου, για ν' αντλήσουν εμπνεύσεις, όπως εκείνοι οι προειρημένοι του Β’ αιώνος, όπως κι ο συγγραφεας. 
 Το «Αυγουστίνος» είναι πια ένα όνομα που την σήμερον ημέραν, την παϊσιανή σήμερον ημέραν, πουλάει• 
Γιατί να μην πουλάει κι ο λεγαμενος; Κατά τα άλλα δηλώνουν ότι θαυμάζουν, λατρεύουν και έχουν «... μου» τους και Καβάφηδες• Και το καμαρώνουν κιόλας το ότι είναι Καβάφηδες, και το διασαλπίζουν και το διατυμπανίζουν, και με ετικέτα «χριστιανική». 
Όταν ένας κόβει κίβδηλα χαρτονομίσματα, φυσικά δεν κόβει εξακοσιάρικα κι οχτακοσιάρικα, αλλά πάντα κόβει δεκάρικα εικοσάρικα πενηντάρικα εκατοστάρικα και πεντακοσιάρικα• Κι όσο γίνεται πιο όμοια με τα γνήσια. Κι ο τόσο έξυπνος "δωρικος" θα έκοβε εξακοσιάρικα; Ό,τι πλασάρει, το πλασάρει ως χριστιανικό• όχι ως δικής του κάψας εξακοσιάρικο, γιατί δεν θα έπιανε ποτέ. Όλοι αυτοί θέλουν να κάνουν σκαλωμαρία στο χριστιανικό όνομα. Συγκρητιστικά φαινόμενα της «ψευδωνύμου γνώσεως». Οι χριστιανοί πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στις μέρες μας.  
Στέφανος Παλιούρης καθηγητής