Aπο τον ομοτιμο καθηγητη Ιωαννη Κουντουρα λαβαμε και δημοσιευουμε την παρακατω επιστολη:

Αγαπητέ Οδυσσέα Τσολογιάννη,

            Ασφαλώς θα με θυμάσαι όπως το ίδιο κι΄εγώ.

            Σήμερα γνωστοί μου φίλοι μου έστειλαν να διαβάσω σε ένα site που με αφορά και  το γράφει ένας καθηγητής ονόματι Παλιούρης Στέφανος.  Πληροφορήθηκα ότι το ιστολόγιο ανήκει σε εσένα. Ο εν λόγω καθηγητής αναφέρεται στο βιβλίο μου που κυκλοφόρησε σε εκδόσεις: Ορδόδοξη Κυψέλη με τίτλο «Διαμορφούμενα Α, στο χθες, στο σήμερα, για πάντα » .  Διαβάζοντας επιπολής το βιβλίο μου, η γραφίδα του, φευ!, καταγράφει εναντίον της γραφίδας μου λίαν επιεικώς ασύστολα ψεύδη που χρήζουν ίσαμε ψυχιατρικής προσέγγισης.

            Αγαπητέ Οδυσσέα, σε τέτοιες αποπτωτικές γραφίδες που εκτοξεύονται εναντίον μου εφαρμόζω το ακόλουθο σκεπτικό που το αναφέρω στις σελίδες 13-14 του βιβλίου μου περίπου ως ακολούθως:

             «Σε τέτοιες περιπτώσεις έχω ένα γενικό σκεπτικό, που το εφαρμόζω με καταιγιστικό τρόπο, κι ας χτυπιέται όλος ο αντικείμενος κόσμος... Όταν σε αδικούν ή σε προσβάλλουν, έχεις δικαίωμα (εάν διαπιστώσεις μεγάλη χυδαιότητα σ’αυτόν που σε αδίκησε) να κάνεις πίσω. Σε αυτή την περίπτωση, η υποχώρηση είναι το πιο ηχηρό χαστούκι γι’ αυτόν που σε αδίκησε. Δεν κονταροχτυπιέσαι με τον άνθρωπο που δεν αξίζει να του απευθύνεις ούτε μια λέξη…Εντούτοις, όταν η αδικία, και ιδιαίτερα η χυδαιότητα, δεν περιορίζεται σ’ εσένα αλλά σε κάποιον άλλο και συγκεκριμένα στον άγιό μου Αυγουστίνο (εσύ Οδυσσέα θεωρώ ότι γνωρίζεις πόσο τον ευλαβούμαι και μπορείς να το διαπιστώσεις ανατρέχοντας επιπλέον και το βιβλίο μου)…απαιτείται να καταγγέλλεται, να καταρρίπτεται, να εξαρθρώνεται, να διορθώνεται. Σ΄ αυτή τη συνάφεια εφαρμόζω και την τακτική του αγίου μου “παντί εκάστω αποκρίνεσθαι”…

            Αγαπητέ Οδυσσέα περιορίζομαι σε ορισμένα δειγματοληπτικά στοιχεία της γραφίδας του κ. Π.Σ.  Σε τέτοιες περιπτώσεις κατά κανόνα δεν δευτερολογώ. Μακάρι να υπήρχε σχετικός διαθέσιμος χρόνος.

             Προσωπική προκαταβολική παρένθεση: παρακαλώ να μην επαναλάβει τέτοια φρασεολογία γιατί, φευ!, εκτίθεται σε κάθε στοιχειώδη νου  ο οποίος κάνοντας στοιχειώδη σχετική έρευνα πιθανόν να τον ‘οικτίρει’, ξέχωρα που του ενέχουν ευθύνες με δυνητικές συνέπειες..

            Α. Προσωπικά ποτέ δεν με άγγιξαν ο αναφερόμενος Καβάφης και οι άλλοι ποιητές (εκτός από το χιλιοειπωμένο ‘Πηγαιμός για την Ιθάκη” δεν διαβάζω ποίηση γιατί δεν έχω χρόνο και ούτε με ελκύει παρόλο που ηχεί παράδοξο!). Στο περιστατικό της στιχομυθίας μου με την αξιόλογη μητέρα 2 παιδιών, η ίδια γράφει ότι “μου θύμισε Καβάφη (είναι ο αγαπημένος μου ποιητής)… Είναι λόγια της κυρίας και όχι της δικής μου γραφίδας (σελίδα 91). Να προσέχει ο κ. Π.Σ. γιατί τέτοια ουσιώδη απροσεξία ενέχει ευθύνες και δυνατόν και νομικές συνέπειες..

            Β. Όσον αφορά τον Καζαντζάκη, που επίσης συνειδητά ως ένας απλώς ορθόδοξος χριστιανός τον απορρίπτω!, ο κ. Π.Σ., πάλι να προσέχει την επιπολής γραφίδα του γιατί σε μια δεύτερη στιχομυθία μου με κυρία της Κρήτης (σελίδες 65-66) γράφω χαρακτηριστικά “…Και όταν της εξήγησα επιστημονικά ότι η κόρη της με αυτή την τακτική της εκδηλώνει σχετική μη φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά, δηλαδή ανωμαλία, έπαυσε να θωρεί τον Κωνσταντίνο (που όφειλα να τον διαφυλάξω) (παιδί στο κατηχητικό μου) και αναψοκοκκινίζοντας, άλλαξε το ρεπερτόριο του λεξιλογίου της αναφωνώντας περίπου τα ακόλουθα:

– Τελικά θα πάτε στον τάφο του Καζαντζάκη να αποτίσετε φόρο τιμής σ’ αυτήν την προσωπικότητα που τιμά η Κρήτη και όλος ο κόσμος;

Τώρα σταμάτησαν το φαγητό και οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες αναμένοντας ξαναμμένοι μια απάντηση.

– Φυσικά και δεν θα πάω στον αιώνα τον άπαντα στον τάφο αυτής της τραγικής ύπαρξης... Γιατί αν δω επάνω στον τάφο τα λόγια: «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος», φοβάμαι ότι θα απογοητευτώ ανεπανόρθωτα μονολογώντας:

– Κρίμα!, χάθηκε μια για πάντα αυτό το τραγικό πρόσωπο χωρίς ελπίδα! Ενώ τώρα από μακριά προσεύχομαι μήπως, έστω την τελευταία στιγμή, συνήλθε το λιπόθυμο συνειδητό του λέγοντας ένα «μνήσθητι» και βρήκε πιθανόν έλεος από τον Κύριο!

– Εσύ όμως, κυρία μου, πας στον τάφο του, βλέπεις την κόλαση της γραφίδας του, απογοητεύεσαι και δεν προσεύχεσαι γιατί παύεις να ελπίζεις.

Σημειωτέον, ο Κωνσταντίνος, είναι τώρα ευτυχισμένος έγγαμος ιερέας σε κεντρικό ναό της Θεσσαλονίκης”

            Γ. Ασφαλώς οι ηχο-στίχοι μου δεν είναι ποίηση. Ούτε ποτέ τόλμησα να δηλώσω ότι είμαι καν ποιητής. Αστείο στοιχείο.  Το δε, πάλι δειγματολητπικά, “ποίει μουσικήν και εργάζου” που είπε ο κυρός επίσκοπος Διονύσιος και ο μαθητής στοιχειώδους εκπαιδεύσεως γνωρίζει ότι το είπε ο Πλάτωνας (με αποκορύφωμα όταν  γράφει διευκρινιστικά το αυτονόητο “ποίει=καμε”). Κρίνομαι κατεξοχήν ως ακαδημαϊκός βάσει του αντικειμενικού ψυχρού- άτεγκτου διεθνούς αντικειμενικού δείκτη που, το θέλουμε δεν το θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, αναφέρεται στο site pubmed (μας ξεσκεπάζει όλους νεαρούς και ομότιμους είτε 70 είτε 80 είτε... ετών, γιατί η ακαδημαϊκή αλλά και η πνευματική πορεία δεν έχουν συντάξιμα χρόνια). Όσον αφορά τις κλινικές μου δραστηριότητες, πάλι δειγματοληπτικά, ως ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ, πηγαίνω εθελοντικά 2 φορές την εβδομάδα στο Ιπποκράτειο και μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων, παρακολουθούμε δωρεάν ασθενείς των εξωτερικών ιατρείων με ηπατολογικά νοσήματα και νοσήματα ιδιοπαθών νοσημάτων εντέρου. Ο κ. Π.Σ. φαίνεται ότι δεν έκανε σχετική έρευνα και εκτίθεται με την αποπτωτική του φρασεολογία, δείγματα που επίσης ενέχουν ευθύνες και συνοδές δυνητικές σοβαρές νομικές συνέπειες.

Δ. Τέλος στο βιβλίο μου δηλώνω ότι “πνευματικά υστερώ… και αυτό με προσγειώνει”. Ευτυχώς υφίσταται ο πνευματικός μου (πνευματικό στενό τέκνο του αγίου μου Αυγουστίνου) στον οποίο εμπιστεύομαι την προσωπική μου πνευματική πορεία με τους συνοδούς ερασιτεχνικούς ηχο-στίχους μου που αντανακλούν την σχετική πάλη μου.

Ασφαλώς, ο κ. Π.Σ., όπως κι εσύ Οδυσσέα μετά από δεκαετίες απουσίας επικοινωνίας μας, και οιασδήποτε άλλος θα διερωτηθείτε προς τι;;;

            Πρόσφατα τα site Ακτίνες, Τράπεζα Ιδεών και Τρελογιάννης αναρτήθηκε μια μελέτη μου με θέμα «Η conflict θεώρηση αλλαγής φύλου:  Abnormal condition με βάση τον διεθνή επιστημονικό όρο», εκεί η γραφίδα μου γράφει και τα ακόλουθα:

«Δυο αντιθετικά παραδείγματα με συνέπειες στηριζόμενες σε επιστημονικά δεδομένα- ντοκουμέντα»

            ... Έτσι, για παράδειγμα (αληθινό βέβαια, όχι φανταστικό), όταν οι έφηβοι ή νεαροί ή νέοι των δύο φύλων διαβάζουν σε συγκεκριμένη ταφόπλακα την ακόλουθη γραφίδα μιας περσόνας (όσο «αξιόλογη» κι αν ήταν στα μάτια μερικών επιζώντων): «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος»,  θα ήταν ασύμφορο έως παράλογο να ενστερνιστούν και δυνητικά να ακολουθήσουν την τραγική αυτή περσόνα και το περιεχόμενό της χωρίς ελπίδα στη ζωή.  Στην συνάφεια αυτή, να τονιστεί με επιστημονικό επιβεβαιωτικό τρόπο, ότι η έλλειψη ελπίδας που είναι ταυτόσημη με την αναφερόμενη κατάθλιψη (σχετικοί διεθνείς όροι περιλαμβάνουν: hopelessness ή depressed/hopeless) χαρακτηρίζει τον άπελπι ή απελπισμένο που συχνά αυτο-τιμωρείται (αυτο-τραυματίζεται) και αυτοκτονεί (δες, π.χ., Steeg S, et al. The exacerbating influence of hopelessness on other known risk factors for repeat self-harm and suicide. J Affect Disord. 2016;190:522-528, Rungpetchwong T, et al. East Asian Arch Psychiatry. 2017 Sep;27(3):115-20).

            Έτσι, πάλι ως παράδειγμα αληθινό, όταν σε ταφόπλακα μητέρας   (36 ετών, με 2 παιδιά, από Θεσσαλονίκη, με φυσιολογική συμπεριφορά φύλου· φεύγοντας από τη ζωή με καρκίνο επιθετικό τόνισε στον άνδρα της να γράψουν στην ταφόπλακά της συγκριμένους ηχο-στίχους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, ώστε να αλλάξει ρότα η ζωή της προς το λυτρωτικό δρόμο Του· και να το έχουν υπόψη ως παρακαταθήκη τα παιδιά της), οι έφηβες ή νεαρές ή νέοι των δύο φύλων, όταν διαβάζουν τους ακόλουθους συγκεκριμένους ηχο-στίχους (όλο ελπίδα που στιγμάτισαν τη ζωή της) που ανήκουν σε ένα ερασιτέχνη:

            «Κύριε, το τίμημα αυτό κι αν μου κοστίσει,

            η ζωή μου αυτή θα ‘ναι δική Σου!

            Κύριε δεν σ΄ αλλάζω εγώ!

            Ορόσημο στη ζωή μου είσαι Εσύ ο Θεός!

            Είναι ωραία μαζί Σου,

                                    απέραντος ουρανός...

            ...Μεθάω απ΄ τη θωριά Σου,

                                    ανέσπερό μου Φως!»,

θα ήταν ίσως εξ ίσου ασύμφορο έως παράλογο να μην ενστερνιστούν και δυνητικά να μην ακολουθήσουν τη μητέρα αυτή που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές της  έδωσε μηνύματα ελπίδας στη γη με προοπτική τον Ουρανό. Στη συνάφεια αυτή, να τονιστεί πάλι επιστημονικά με επιβεβαιωτικά δεδομένα ότι η ελπίδα μειώνει την εμφάνιση αυτοκτονιών ακόμα και σε καταθλιπτικούς ασθενείς  (δες, π.χ., Luo X, et al. Reasons for living and hope as the protective factors against suicidality in Chinese patients with depression: a cross sectional study. BMC Psychiatry. 2016;16:252).

            Αγαπητέ Οδυσσέα και εσύ άγνωστε κ. ΠΣ, και μόνο  που οι ηχο-στίχοι έγιναν  μια κάποια αιτία για μια ψυχή που αξίζει όσο όλος ο κόσμος να  την κερδίσει ο Κύριος «ώστε να καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Ιακώβου) λέω δόξα στον Κύριο.. Φυσικά γνωρίζει ο καθένας ότι ο Κύριος συχνά δουλεύει με «ερασιτεχνικά αδύναμα εργαλεία» για να είναι το θετικό αποτέλεσμα αποκλειστικά δικό Του και ότι αρνητικό δικό μας.

Υποσημειούμαι

Ι. Κουντουράς

Ομ. Καθηγητής ΑΠΘ