Ομολογία

αυταπάρνηση και σταυροφορία

Μετά την Πρωτοχρονιά ο μακαριστός Μητροπολίτης της Αίγινας, αείμνηστος Ιερόθεος, μας καλούσε στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, για να κόψουμε τη βασιλόπιτα. Όπου κάποια χρονιά είχε μαζί του και άλλους δυο Μητροπολίτες.

Διαβάσαμε, λοιπόν,  την ευαγγελική περικοπή της 1^ης  Σεπτεμβρίου, που είναι η Πρωτοχρονιά του εκκλησιαστικού έτους, και αναφέρεται στα σχετικά με τον Μεσσία λόγια του Ησαΐα. Συμφωνά με τα οποία, έργο του Μεσσία είναι να καταπιαστεί με τα παντοειδή προβλήματα των ανθρώπων: Τη φτώχεια, τη σκλαβιά την αρρώστια και βέβαια τη γενεσιουργό όλων αμαρτία…

Για να γίνει περισσότερο κατανοητή η περικοπή, διαβάσαμε και τη σχετική ερμηνεία του αείμνηστου Παναγιώτη Τρεμπέλα. Η οποία όμως έδινε, σε όλο, σχεδόν, το περιεχόμενο της περικοπής πνευματικό νόημα. Γνώμη, με την οποία συμφωνούσαν και οι μητροπολίτες…

Ένας όμως παπάς τόλμησε να διαφωνήσει:

Δεν μπορούμε, είπε, να δίνουμε σε όλα πνευματικό νόημα! Δεν θεράπευσε ο Χριστός αρρώστους; Δεν χόρτασε τους πεινασμένους στην έρημο; Δεν συνιστά στο «Πάτερ ημών» να ζητούμε να έλθει «ως εν ουρανώ και επί της γης» η βασιλεία του, δίνοντας  απόλυτη προτεραιότητα στη δικαιοσύνη; Και δεν στηλιτεύει όλους αυτούς, που ποδοπατούν τη δικαιοσύνη, προκειμένου να επιβάλουν καθεστώς ασύδοτης ανισότητας; Ή μήπως οι πρώτοι χριστιανοί δεν είχαν εφαρμόσει καθεστώς κοινοκτημοσύνης; Όπου ο καθένας πρόσφερε, ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε, ανάλογα με τις ανάγκες του; Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους!…

Βέβαια οι μητροπολίτες δεν ήταν δυνατόν να παραδεχτούν ότι ένα παπαδάκι θα μπορούσε να είχε, στην προκειμένη περίπτωση, σε αντίθεση με το σοφό  καθηγητή, δίκιο. Αλλά το Ευαγγέλιο ολοφάνερα, αυτή την άποψη υποστηρίζει. Ότι, δηλαδή, ο Χριστός δεν ήταν μονοφυσίτης ώστε ν’ αγνοεί τα κοινωνικά προβλήματα, για ν’ ασχολείται  μόνο με τα, λεγόμενα, «πνευματικά» και «ηθικά». Λες και η σχετική με τα κοινωνικά προβλήματα δικαιοσύνη, δεν είναι πνευματικό και ηθικό πρόβλημα. Γιατί και στη Δευτέρα Παρουσία του ο Χριστός θα δώσει απόλυτη, σχεδόν, προτεραιότητα στα γήινα και υλικά προβλήματα των ανθρώπων. Αφού θα πει στους κρινόμενους τα περίφημα εκείνα: Πείνασα, δίψασα, ήμουν φυλακισμένος, ξένος και άρρωστος και με φροντίσατε ή δεν με φροντίσατε…
Που σημαίνει ότι ο Χριστός ασχολήθηκε αναμφίβολα και με τα γήινα και υλικά προβλήματα. Που, σε τελική ανάλυση, είναι κι αυτά, πέρα για πέρα πνευματικά. Αφού, όπως προαναφέραμε, την επίλυση αυτών καθόρισε, ως βασικό κριτήριο, για τον αιώνιο προορισμό του ανθρώπου.

Χωρίς, σε καμιά περίπτωση, να πει στους Αποστόλους να εγκαταλείψουν το φραγγέλιο της αλήθειας και της δικαιοσύνης, για ν’ ασχολούνται μόνο με τις κηδείες και τα μνημόσυνα. Κλείνοντας τα μάτια μπροστά στο όργιο της αρπαγής και της ληστείας του «επιούσιου άρτου» του λαού εκ μέρους της πολιτικάντικης και τοκογλυφικής μαφίας. Γιατί, αν χρησιμοποιούσε το λόγο του σαν ναρκωτικό και κατευναστικό υπέρ της κοινωνικής αδικίας και της συνακόλουθης δυστυχίας και αγανάκτησης και υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των πλουσίων και των φαρισαίων, κανείς δεν θα τον ενοχλούσε. Όπως δυστυχώς συμβαίνει στις μέρες μας, οπότε τόσο οι πολιτικοί όσο και οι θρησκευτικοί παράγοντες πιπιλίζουν την καραμέλα των διακριτών ρόλων μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας. Έτσι ώστε να μπορούν οι πολιτικοί μαφιόζοι ντόπιοι και ξένοι να υπονομεύουν, όχι μόνο την οικονομική, αλλά και την πνευματική και ηθική υπόσταση του λαού. Και οι εκκλησιαστικοί εξάλλου να απολαμβάνουν τα προνόμια της ανεξέλεγκτης οικονομικής και διοικητικής ασυδοσίας. Κι αν κάποιος τολμήσει ν’ ανοίξει το στόμα του, για να καταγγείλει τη μαφιόζικη αυτή συμπαιγνία σε βάρος του λαού, φιμώνεται και «θάβεται» ποικιλοτρόπως. Για να μην ενοχλούνται οι δήμιοι στο «θεάρεστο» έργο τους.

Σε αντίθεση με τα όσα διεκήρυξαν οι προφήτες πριν από τρεις περίπου χιλιάδες χρόνια, αλλά και οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας. Επειδή ακριβώς δεν άντεχαν να βλέπουν το όργιο της αδικίας σε βάρος του φτωχού λαού, στο όνομα κάποιων αντίθεων και απάνθρωπων νόμων, που εφευρίσκονται προκειμένου να εξυπηρετούνται τα εγκληματικά σχέδια και άπληστα συμφέροντά των αρπακτικών. Και στηλίτευαν την πραγματικότητα αυτή με  όλους τους δυνατούς τρόπους. Με αποτέλεσμα πολλοί απ’ αυτούς να διωχθούν ποικιλοτρόπως και κάποιοι να θανατωθούν.

Που σημαίνει ότι η χριστιανική φιλοσοφία έχει σε τελική ανάλυση, όπως κι ο Σταυρός, δυο μπράτσα. Το κάθετο, που δείχνει το χρέος μας απέναντι στο Θεό και το οριζόντιο, που δείχνει το χρέος μας απέναντι στους συνανθρώπους μας. Την κάθαρση, δηλαδή, αφενός απ’ τα προσωπικά μας αμαρτήματα με την αυταπάρνηση και παράλληλα την κάθαρση απ’ τα κοινωνικά αμαρτήματα με τη σταυροφορία. Γιατί σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει σταυρός χωρίς το ένα από τα δύο του μπράτσα. Δεδομένου ότι ούτε πίστη χωρίς δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει αλλά ούτε και δικαιοσύνη χωρίς πίστη. Γεγονός που προϋποθέτει απαραιτήτως τον αγώνα για τη δικαιοσύνη και συνεπάγεται την απάρνηση του εαυτού μας και την άρση του σταυρού.

Κι αυτό ακριβώς σήμαιναν οι σταυροί, που έστηνε ο Πατροκοσμάς. Ο οποίος  δεν περιορίστηκε μόνο στις προσευχές, αλλά κατέβηκε στον κοινωνικό στίβο. Όπου, πέρα απ’ τα πνευματικά,  επεκτάθηκε και στα κοινωνικά προβλήματα, στηλιτεύοντας την άγρια εκμετάλλευση σε βάρος του λαού. Συνιστώντας την άμεση προτεραιότητα της ελληνικής γλώσσας, χωρίς να υπολογίσει συκοφαντίες για αίρεση ή εθνοφυλετισμό κλπ. Ακόμη και το θάνατο.

 Όμως αυτά  για τους σκληρόκαρδους αιθεροβάμονες, που επιβάλλουν την ομερτά της σιωπής για το όργιο της αδικίας είναι «φωνές βοώντων εν τη ερήμω»…

παπαΗλιας

Εισερχόμενα	x