Ομολογία

αναρχικοί και πειθαρχικοί…

 

του παπα Ηλια

 

Οι αξιότιμοι αναρχικοί κακοποίησαν το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Δημαρχείο. Αλλά και τη θεία λειτουργία. Και βέβαια οι σοφοί και οι επαΐοντες από το ένα και από το άλλο μέρος είπαν τα δικά τους. Ενώ οι δικαστές στους οποίους παραπέμφθηκαν οι ταραξίες τους έδωσαν άφεση αμαρτιών. Που σημαίνει ότι, όπως θα ’λεγαν και οι σοφοί της Ανατολής, όλοι είπαν και έπραξαν σωστά. «Ο καθένας με τη φύση του»…

Ας επιτραπεί συνεπώς και σε μας να πούμε τα δικά μας. Κι ας αρχίσουμε απ’ τους αξιότιμους αναρχικούς, οι οποίοι, όπως ειπώθηκε, είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα ξένοι. Και να τους ρωτήσουμε: Γιατί αυτά που κάνουν σε μας τους απάνθρωπους δεν τα κάνουν και στις φιλάνθρωπες πατρίδες τους; Είναι σίγουροι ότι τα οποιαδήποτε πνευματικά και άλλα καθιδρύματά του τόπου τους κάνουν σωστά τη δουλειά τους; Δεν έχουν ακούσει ότι το πρόβλημα των προσφύγων δημιουργήθηκε απ’ τους σούπερ-δημοκράτες της Δύσης; Οι οποίοι κατέστρεψαν δημοκρατικότατα τις χώρες τους και έσπρωξαν τους λαούς τους στην περιπέτεια της προσφυγιάς! Με τον ίδιο τρόπο, που κάποιος νοικοκύρης πέταξε απ’ το τρίτο όροφο την εγκαταλελειμμένη απ’ τ’ αφεντικά της σκυλίτσα! Και ότι τώρα οι αξιότιμοι συμπατριώτες τους έχουν υψώσει στις πανάχραντες χώρες τους τείχη. Από φόβο μήπως πρόσφυγες μολύνουν τις χώρες τους και ταράξουν με τις τρομοκρατικές τους πράξεις τα ά-χρηστά τους ήθη! Γιατί, λοιπόν, δεν πάνε εκεί να εκτονώσουν τα φιλανθρωπικά τουςαισθήματά; Και έρχονται εδώ, σε μια χώρα, που πολεμιέται απ’ όλες τις πλευρές και σε όλα τα επίπεδα, όσο και οι πρόσφυγες και οι πατρίδες των προσφύγων! Τους οποίους τώρα οι «πολιτισμένοι» της Δύσης αγωνίζονται να μαντρώσουν προφανώς εδώ στην πατρίδα μας. Για να γίνουν, κατά την ευαγγελική ρήση, τα έσχατα των προσφύγων αλλά και τα δικά μας πολύ «χείρονα των πρώτων»! Έτσι ώστε να πετύχουν οι παγκόσμιοι δολοφόνοι «μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια»: Την οικονομική μας καταστροφή αφενός και την πολιτισμική μας μετάλλαξη αφετέρου. 

 

Μήπως, λοιπόν, έχουν δίκιο κάποιοι που λένε ότι κάτω απ’ την πανσπερμία αυτή του αναρχισμού κρύβεται ο στρατός της παγκοσμιοποίησης; Ο οποίος με το προσωπείο της φιλανθρωπίας αποσκοπεί στο να προωθήσει το καταχθόνιο σχέδιο των πατρώνων τους για μας και τους πρόσφυγες! Λέμε μήπως...

Αλλά ας έρθουμε και στα δικά μας: Άραγε κάποιοι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι λειτουργούν με αίσθημα ευθύνης απέναντι στη χώρα μας ή ακολουθούν τις μουχλιασμένες συνταγές του κατεστημένου που αποσκοπούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στον αφελληνισμό και στην υπονόμευση των οικονομικών και πνευματικών θεμελίων της πατρίδας μας; Γιατί βέβαια για κάποιους δημοτικούς και πολιτικούς γενικότερα άρχοντες δεν έχει κανένα νόημα να ρωτήσουμε. Αφού έτσι κι αλλιώς τα οποιαδήποτε βανδαλιστικά καμώματα των αναρχικών μοιάζουν με αγγελικά φτερουγίσματα σε σύγκριση με τη δική  τους καταστροφική πειθαρχία…

Αλλά ας έρθουμε και στα εκκλησιαστικά μας πράγματα: Διέκοψαν, λέει, τη θεία λειτουργία οι αναρχικοί. Και θυμούμαστε ακόμα απ’ τα μαθητικά μας θρανία πως λειτουργία (λείτος+έργο) σημαίνει έργο λαού. Και μάλιστα θεϊκό έργο. Το οποίο δεν πρέπει να περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους του ναού. Στις κάποιες, δηλαδή, δεκάδες ή εκατοντάδες, που κάθε Κυριακή και γιορτή συγκεντρώνονται στους ναούς. Αλλά να επεκτείνεται και στην εκκλησία του δήμου, το σύνολο, δηλαδή,  του λαού. Γιατί κάθε φορά που συμμετέχουμε στη θεία λειτουργία, επαναβεβαιώνουμε την απόφασή μας ν’ ακολουθήσουμε τα ίχνη που βάδισε ο Χριστός. Και ασφαλώς η Παναγία της οποίας αύριο γιορτάζουμε την Κοίμηση και όλοι οι συνεπείς με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου στη συνέχεια. Που σημαίνει ότι οφείλουμε να λειτουργούμε απέναντι στον οποιονδήποτε συνάνθρωπό μας, όπως θα λειτουργούσαν εκείνοι. Όπως ο Καλός Σαμαρείτης. Όχι, δηλαδή με κούφιες  αγαπολογίες, αλλά με ανάλογο τρόπο ζωής. Που στην κοινωνική του διάσταση σημαίνει έργο δικαιοσύνης. Αφού η δικαιοσύνη είναι η ρίζα και η καρδιά της ηθικής μας ποιότητας. Που σημαίνει ότι χωρίς τη δικαιοσύνη δεν δικαιούμαστε να μιλούμε περί ηθικής. Αφού κι ο ίδιος ο Χριστός στη Δευτέρα του Παρουσία (Ματθ: ΚΕ: 21-46) τη δικαιοσύνη θα επικαλεστεί ως απόλυτο κριτήριο, για ν’ αποδώσει στον καθένα μας την ανταμοιβή του. Δικαιοσύνη, που έχει σαν αντικείμενό της τον καθένα άνθρωπο. Και ιδιαίτερα τους αναξιοπαθούντες. Όπως στην προκειμένη περίπτωση είναι οι πρόσφυγες. Ξένοι και δικοί μας…

Βέβαια θα πουν κάποιοι ότι το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας είναι τεράστιο. Κι αυτό είναι αλήθεια. Παρότι το φιλανθρωπικό αυτό έργο-το οποίο άλλωστε γίνεται απ’ το υστέρημα του λαού-θυμίζει το «θα σε κάψω Γιάννη μ’ να σ’ αλείψω λάδι»! Γιατί  πρωταρχικό έργο της Εκκλησίας είναι, πριν απ’ την ελεημοσύνη,η δικαιοσύνη. Αφού για την τωρινή παγκόσμια και ντόπια αθλιότητα υπεύθυνο είναι το όργιο αδικίας! Ή μήπως η υποκριτική φιλανθρωπία του  Πάπα σε δέκα πρόσφυγες αντισταθμίζει το καταστροφικό παραλήρημα των σταυροφόρων της Δύσης; Ή εξάλλου οι υποκριτικές αγαπολογίες κάποιων δικών μας, που, σαν τους φαρισαίους διώκουν με περισσή εμπάθεια (Ματθ: ΚΓ: 14)όσους προσπαθούν να πουν ή να κάμουν κάτι σχετικά...

 Συνεπώς η συμπεριφορά των αναρχικών, που κατά κάποιο τρόπο θυμίζει τους «δια Χριστόν σαλούς», θα ’πρεπε να αντιμετωπίζεται όχι κατασταλτικά αλλά διεγερτικά. Σαν καμπάνα μεγάλης ισχύος. Που έρχεται να υπενθυμίσει πως αναρχικότεροι των αναρχικών είναι όσοι  ασχολούνται «με το άνηθον και το κύμινον, ενώ  αφήκαν τα βαρύτερα του νόμου: Την κρίσιν (=δικαιοσύνη) και τον έλεον(=ευσπλαχνία)και την πίστιν» (Ματθ: ΚΓ: 23)!...