ΗΜΑΡΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΚΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΟΥ – ΤΑ ΔΥΟ ΕΙΔΩΝ ΑΣΩΤΙΑΣ
Κάθε φορά που αμαρτάνουμε, στο Θεό αμαρτάνουμε. Είτε είναι αυτή:
α) αμαρτία ως πάθος (εν σχέσει με τον εαυτό μας),
β) είτε είναι αδικία και λάθος εις βάρους ενός αδελφού (εν σχέσει με τον συνάνθρωπό μας),
γ) είτε είναι αμαρτία αυτή καθεαυτή προς το Πατέρα μας (εν σχέσει με τον Θεό μας),
όλες οι τρίπτυχες αυτές μορφές της αμαρτίας, γίνονται πάντοτε ενώπιον Θεού. Αυτό το “ενώπιον Θεού” είναι δισδιάστατο! Δεν σημαίνει απλώς μπροστά στα μάτια του Θεού καθώς όλα τα βλέπει και τα γράφει ο Θεός, κατά το υπεροχικό και υπέροχο Υμνολογικό Ποίημα του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού “ότι πάντα εφορά το ακοίμητον όμμα”, (= διότι όλα τα επιβλέπει το ανύστακτο μάτι του Θεού), αλλά συχνά σημαίνει και εναντίον του Θεού, κατά του Θεού με εχθρική και επιθετική διάθεση!
Ο Εωσφόρος δεν αμάρτησε απλώς “ενώπιον του Θεού” μπροστά στα μάτια του Θεού αλλά κατ-εναντίον του Θεού ως εχθρός και πολέμιος του Θεού. Ο Αδάμ δεν εκάθισε απλώς απέναντι του παραδείσου, όπως εκάθισαν και έκλαψαν οι Ισραηλίτες επί των ποταμών Βαβυλώνος στα αντίπερα της όχθης, αλλά κατεναντίον του Θεού και “καταντικρύ” του παραδείσου για να χρησιμοποιήσω μια πανέμορφη, επιτυχέστατη και συγκλονιστική έκφραση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: “τον Αδάμ εκβάλλων του παραδείσου, καταντικρύ του παραδείσου κατώκισεν ο Θεός!” (Εις τον Λάζαρον Λόγος Δεύτερος 897, C)
Η πτώση του Αδάμ δεν ήταν μόνον ηθική, αλλά κυρίως δογματική με διάθεση εχθρική (“έχθραν θήσω” Γεν. γ’ 15) καθώς απηύθυνε κατηγορηματικώς και λίαν υβριστικώς αυτό το “ἡ γυνή, ἣν (Σοι) ἔδωκας μετ᾿ ἐμοῦ!” Δυστυχώς, οι πλείστοι ερμηνευτές μιλούν για παρακοή του Αδάμ και απόδοση ευθυνών στην Εύα που τον παρέσυρε. Όμως, από το “αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ ξύλου, καὶ ἔφαγον” (αυτή φταίει για όλα), πολύ χειρότερο είναι το “ΕΣΥ φταις για όλα για την γυναίκα που μου έδωσες!” Ωμή κατηγορία κατά του Θεού, ασεβής γογγυσμός ενώπιον Θεού και μεγάλη βλασφημία κατεναντίον του Θεού! Τεράστια διαφορά το ένα με το άλλο.
O Δαυίδ αμάρτησε ενάντια στον φίλο, εφόνευσε τον αδελφό. Πως λοιπόν απηύθυνε αυτό το θεολογικά απύθμενο “Σοί μόνω ήμαρτον;” Σε σένα μόνο, αμάρτησα, Θεέ μου. Ο αδελφός είναι το κατ’ εικόνα. Αμαρτάνεις στον αδελφό; Στο Θεό αμαρτάνεις. Αμαρτάνεις στον μικρό σου αδελφό, στ’ αθώο τ’ ανήλικο και το μωρό; Στο Θεό αμαρτάνεις. Δεν είναι τυχαίος ο συχνά τονιζόμενος και υπογραμμιζόμενος εβραϊσμός, αυτή η προειδοποιητική διαβεβαίωση του Χριστού, δεν είναι σχήμα λόγου:
“Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε“ (Ματθ. κε’ 40). Σε Μένα το κάνετε. Σε Μένα αμαρτάνετε. Εμένα διά παντός εν παντί αδικείτε.
Άξια ιδιαιτέρας θεολογικής προσοχής και εμβαθύνσεως ερμηνευτικής είναι η συγκλονιστική, εμπειρική, ανακαινιστική, υποδειγματική και σωτηριολογική ομολογία μετανοίας του Ασώτου:
“Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου!”
Αυτή η εκ πρώτης όψεως απλή δήλωση, δεν είναι και τόσο “απλή”. Θεολογικώς και εκκλησιολογικώς επιφαίνεται πολλαπλή και πολύπλοκη. Εμπεριέχει και αποτελεί ένα από τα πάμπολλα παράδοξα της Γραφής που προξενούν το βαθυστόχαστο ενδιαφέρον πολλών ερμηνευτών.
Θα ήταν ομολογουμένως υπεραρκετό, θα επαρκούσε επαρκέστατα σε υπερθετικό βαθμό, εάν έλεγε ο Άσωτος απλά: “Πάτερ, ἥμαρτον ἐνώπιόν σου!” – Θεέ μου, αμάρτησα! Και αναφωνεί μεγαλοπρεπώς, ο Μεγαλοπρεπέστατος και επιφανέστατος Χρυσόστομος: “Είναι αρκετά τα λόγια αυτά, για να σωθώ. Είναι αρκετόν το όνομα του Πατρός μου, για να Τον συγκινήσει!” (Λόγος στην Παραβολή του Ασώτου, Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).
Ακόμη και ένα ειλικρινές και μονολεκτικό “ήμαρτον”, περιβαλλόμενο από χάρι εξ΄ουρανού και βουτηγμένο στα νάματα της μετανοίας, καθίσταται αρκετό και στοιχείο βιαστικό του διά βίου μετανοούντος “βιαστή”. Ένα “σκέτο” “ήμαρτον” βεβαίως δύναται να επαρκέσει και να “κατασχέσει” βιαίως την βιαζομένη σωτηρία, καθότι “ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν” (Ματθ. ια’ 12).
Επιπλέον, θα μπορούσε πάλι ένα ληστρικό και απολυτρωτικό “Μνήσθητί μου”, καρφωμένο στον Ωμοφόριο Σταυρό, υψωμένο στης αυταπαρνήσεως το Γολγοθά, της μετανοίας τις πύλες διάπλατα ξανά ν’ ανοίξει, αρκεί έστω και μισό θρόμβο αίματος ζεστό, στη Γεθσημανή της ψυχής χαμαί να ρίξει.
Ο Μέγας ημών Πατήρ, Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πλέκει υπερπλουσίως έναν θαυμάσιο, τεθυσαυρημένο, χρυσοποίκιλτο και αποκλειστικώς απαράμιλλο μονόλογο τον οποίο εν πλήρη επιγνώσει επιτελεί ο Άσωτος εν εαυτώ, δανειζόμενος την δυναμικοτάτη διάνοια του Χρυσορρήμωνος!
Ειλικρινά, δεν βρήκα πουθενά, σε κανέναν από όλους τους λόγους των Πατέρων, τέτοια ολοζόντανη και κατανυκτική καταγραφή των συναισθημάτων της μετανοούσης ψυχής που επιθυμεί να επιστρέψει στου Πατέρα την αγκάλη! Πιό μεγάλη δύναμη λόγων οι οποίοι γέμουν Αγιοπατερική χαρμολύπη και χάρι, δεν έχω ξαναεμπειρευτεί! Αυτούσια φώτιση του Τριαδικού Θεού αυτή:
“Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι υιός Σου. Κάνε με λοιπόν σαν ένα από τους μισθωτούς δούλους Σου. Είναι αρκετά τα λόγια αυτά, για να σωθώ. Είναι αρκετόν το όνομα του Πατρός μου, για να Τον συγκινήσει. Γιατί δεν μπορεί ο Πατέρας μου, ακούγοντας το όνομά Του από εμένα, να μη φανεί και στα έργα Πατέρας. Δεν μπορεί να μη σπλαχνιστεί αφού είναι εύσπλαγχνος. Δεν δύναται να μη μου δώσει άφεση για τα ολισθήματά μου, μόλις ακούσει το “αμάρτησα” και δεν μπορεί να μη λησμονήσει την δίκαιαν οργήν Του, μόλις ακούσει την φωνήν μου. Γνωρίζω πόση δύναμη έχει η μετάνοια στον Θεόν. Γνωρίζω πόσον ισχυρά είναι τα δάκρυα στον Θεόν. Γνωρίζω ότι κάθε αμαρτωλός, που προσφεύγει στον Θεόν με θερμά δάκρυα, ωσάν τον Πέτρον, λαμβάνει άφεση των αμαρτιών του. Γνωρίζω την αγαθότητα του Θεού μου, γνωρίζω την ημερότητα του Πατρός μου. Θα με ελεήσει μετανοούντα, αφού δεν με εκόλασε αμαρτήσαντα.” (Λόγος στην Παραβολή του Ασώτου, Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).
Τουναντίον, ο Άσωτος εδώ, προσθέτει κάτι άκρως σημειολογικό, πρωτάκουστο, υψοποιό και καθοριστικό συνάμα: “Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου!” Και όχι μόνο αυτό, αλλ’ αυτό το “εἰς τὸν οὐρανὸν”, όλως περιέργως, το προτάσσει!! Πρώτα στον ουρανό αμάρτησα και έπειτα σε Σένανε, Θεέ μου!
Τί περίεργο θαρρώ, τι ανεξήγητο και συναρπαστικό το θεωρώ! Απίστευτο και καταπληκτικό! Αλήθεια, δεν είναι καθόλου λογοτεχνικό, ποιητικό ή επιπρόσθετο και επεξηγηματικό. “Πρώτα αμάρτησα εις τον ουρανό…” Ας δούμε αναλυτικότερα και βαθύτερα αυτόν τον “Ουρανό”. Μας θυμίζει την σύντομη, μικρή μα βαθυτάτη και σημαντικοτάτη Κυριακή Προσευχή: “Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…”
“Ήμαρτον εις τον ουρανόν”. “Ουρανός” εδώ δεν είναι ο φυσικός, δεν είναι το ουράνιο στερέωμα. Είναι “το στερέωμα των επί Σοι πεποιθότων, στερέωσον, Κύριε, ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ!” Το ήμαρτον “εις τον ουρανόν” είναι ο “ουρανός πολύφωτος” της Εκκλησίας! Ω Θεία, ώ Φίλη “Εκκλησία, ΠΥΛΗ τ’ ουρανού!”
Οι προσευχές μας αλλά και οι αμαρτίες μας, διαβαίνουν την πύλη του Ουρανού, την Εκκλησία και διαπερνούν την Ουράνιον Πύλην και Κιβωτόν, την Θεοτόκο. Όποιος αμαρτάνει, αμαρτάνει πρώτα στον ουρανό της Εκκλησίας, αμαρτάνει και στην Θεοτόκο, την Πύλη του Ουρανού. Αμαρτάνει εις ολόκληρον την Εκκλησίαν εις τον Ουρανόν, την Θριαμβεύουσαν αλλά και εις αυτήν την επί γης, την Στρατευομένην! Τέλος αμαρτάνει και ενώπιον του Πατρός ημών εν τοις ουρανοίς.
“Πάτερ Αγαθέ, εμακρύνθην από Σου!” Αμάρτησα στην Εκκλησία, “ην εκτήσω τω Τιμίω Σου Αίματι!” Αμάρτησα στο Σώμα Σου, το οποίο στερέωσες με το Αγαθόν Άγιον Πνεύμα. “Παράκλητε Αγαθέ”, Θυσαυρέ των αγαθών, στων Πατέρων το “Δι’ ευχών”, προσέρχομαί Σοι μετανοοών, Σοι προσπίπτω!
“Πάλιν καὶ πολλάκις σοὶ προσπίπτομεν καὶ σοῦ δεόμεθα”, μέγιστε, πανάγιε Χρυσόστομε Πατήρ ημών, από την μυστική τράπεζα των θείων σου λόγων, δείξε μας ποιός είναι αυτός ο ουρανός:
“(Αμάρτησα στον ουρανό) γιατί δεν τολμώ να βλέπω τα Άγια των Αγίων με μάτια ακάθαρτα. Άφησέ με να στέκωμαι μαζί με τους κατηχουμένους μέσα από τις θύρες της Εκκλησίας, ώστε, θεωρώντας τα τελούμενα μυστήρια, να ποθήσω, συν τω χρόνω, να μετάσχω πάλιν σ’ αυτά.” (“Λόγος στην Παραβολή του Ασώτου” Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).
Ο Φιλεύσπλαχνος Πατήρ παρακαλεί να καταπραϋνει τον αλόγιστο θυμό του μεγαλυτέρου αδελφού, πάλιν και πολλάκις με τα εξής φωτισμένα λόγια του Πανίερου Χρυσοστόμου:
“Ο ουρανός δικός σου, το στερέωμα δικό σου…… Η Εκκλησία, δική σου. Το Θυσιαστήριον, δικό σου. Ο μόσχος ο σιτευτός, δικός σου. Η θυσία, δική σου. Οι Άγγελοι, δικοί σου. Οι Απόστολοι, δικοί σου. Οι Μάρτυρες, δικοί σου. Τα παρόντα, δικά σου. Τα μέλλοντα, δικά σου. Η Ανάσταση, δική σου. Η αθανασία, δική σου. Η αφθαρσία, δική σου. Η βασιλεία των ουρανών, δική σου. Όλα τα φαινόμενα και νοούμενα, δικά σου.”
Τα φαινόμενα, νοούμενα και θεολογούμενα. Η Ορθή Θεο-λογία προυποθέτει την Θεωρία, με την πρωταρχική έννοια του “ατενίζω – βλέπω”. Περί Θεού μιλά όποιος Θεόν ορά. Θεόν ορά ο μετανοών αληθινά και όποιος αληθινά προσεύχεται. «Ει θεολόγος εί, προσεύξη αληθώς, ει προσεύχει αληθώς θεολόγος εί» (Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Θεόπτης γίνεται όποιος ισοβίως την μετάνοιαν ντύνεται και εις ολόθερμον και επίπονον προσευχήν καταγίνεται. Η Ορθή Θεολογία προυποθέτει την ορθή Εκκλησιολογία.
Ο Άσωτος προήλθε και εξήλθε από τον “ουρανό” – τον χώρο (όχι τον διοικητικό) της εκκλησίας που λέγεται κοινωνία με τον Πατέρα καθώς και κοινωνία με τον “μεγαλύτερο αδελφό”. Πρώτα αμάρτησε στον ουρανό διότι εγκατέλειψε τον πολύφωτο ουρανό της Εκκλησίας, πρόδωσε την κοινωνία με τους αδελφούς οι οποίοι είναι ενωμένοι διά της κοινής Ορθής Πίστεως και Ορθής Λατρείας, της Ορθοδοξίας, χωρίς της οποίας, δεν υπάρχει καμία κοινωνία με το Θεό. Πρώτα λοιπόν αποκαθιστά την σχέση του με τον ουρανό της Εκκλησίας ως Σώμα Χριστού και έπειτα με τον Θεό του Ουρανού!
“Οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ”, λέγει ο Χριστός, ο μόνος Οντολογικός Μεσίτης μεταξύ γης και ουρανού. Μεταξύ όμως γης και της Πύλης του Ουρανού, Μεσίτρια-Οδηγήτρια η Παναγία! Μεσίτες στα Προπύλαια του Ουρανού, οι Απόστολοι, οι Άγιοι Πατέρες και οι Άγιοι Πάντες.
Επιπλέον, το “ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου” περικλείει έννοια ταυτόσημη και επεκτατική. Κατ’ επέκτασιν και συνωνυμίαν, όταν αμαρτάνουμε στον ουρανό, αμαρτάνουμε στο Θεό. Όταν αμαρτάνουμε στην Εκκλησία, αμαρτάνουμε στο Θεό! Δύο λοιπόν είδη αμαρτίας εις τον ουρανόν, αλλά και δύο ειδών εγκαταλείψεως της Εκκλησίας.
Α. Η πρώτη είναι η εγκατάλειψη περί βίου, περί βιώσεως της αμαρτίας εις βάθος. “Δημᾶς γάρ με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τὸν νῦν αἰῶνα” (Β’ Τιμ. δ’,10). “Κατέλιπόν σε, μή με εγκαταλίπης” (Απόδειπνον Μέγα).
Β. Η δεύτερη και χειρότερη και επικινδυνότερη είναι η εγκατάλειψη περί Πίστεως. Εκεί, όχι μόνο εγκαταλείπει κανείς την Αλήθεια, αλλά τον εγκαταλείπει τελείως κι ο Ίδιος ο Θεός!! Ο Άσωτος υιός εγκατέλειψε την Εκκλησία, για λόγους ηθικούς. Ο λόγος της εγκαταλείψεως και η διάσταση της αμαρτίας έχει καθοριστική σημασία για την σωτηρία της ψυχής.
Όταν η εγκατάλειψη αυτή, γίνεται για λόγους ηθικούς, λοξοδρομικούς, πειρασμικούς και γευστικούς των ξυλοκεράτων που έχει ο φιλήδονας αυτός μάταιος κόσμος να προσφέρει, τότε η επιστροφή του κάθε ασώτου είναι πολύ πιο εύκολη, βιώσιμη, πραγματώσιμη και δυνατή. Υπάρχει ελπίδα.
Εάν όμως, η εγκατάλειψη αυτή γίνεται για λόγους διαστροφής της αληθείας, καταπατήσεως δόγματος, ασπασμού μιας αιρέσεως, συμβιβασμού και συνυπάρξεως μετά της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού, τότε η επιστροφή καθίσταται δυσχερεστάτη, έως και αδύνατη: “ἀδύνατον γὰρ τοὺς ἅπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τε τῆς δωρεᾶς τῆς ἐπουρανίου καὶ μετόχους γενηθέντας Πνεύματος ῾Αγίου, καὶ καλὸν γευσαμένους Θεοῦ ρῆμα δυνάμεις τε μέλλοντος αἰῶνος, καὶ παραπεσόντας, πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν, ἀνασταυροῦντας ἑαυτοῖς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ παραδειγματίζοντας” (Εβρ. στ’ 4 -6).
Αυτά δεν είναι επιχειρήματα και πλεξίματα δικά μου επί τούτου ταιριασμένα στην Παραβολή του Ασώτου. Η οποιαδήποτε κοινωνία με αιρετικούς, ακόμη και η προ-διάθεση και συνευδοκία με αυτούς, ο συμβιβασμός και η συνυπαρξία με αυτούς, σημαίνει ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ! Αυτή είναι η μεγαλύτερη και χειρότερη ΑΣΩΤΙΑ.
Τα λέγει ο ΘΕΟΣ διά μέσου των Αγίων Αυτού Συνόδων και των Αγίων Αυτού Πατέρων. Οι Α΄και Β΄ Θείοι και Ιεροί Κανόνες της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου προειδοποιούν και αναθεματίζουν: “Όποιος ενώθηκε (διά Μνημονεύσεως και Κοινωνίας) η πρόκειται να ενωθή με καταδικασμένους και εκτός Εκκλησίας ευρισκομένους αιρετικούς ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ την Εκκλησία, εκπίπτει άμεσα της κοινωνίας και της ιερωσύνης!”
Όταν οι ηγέτες της του Χριστού Εκκλησίας, ενώνονται διά επισήμου Μνημονεύσεως γυμνή τη κεφαλή με τον Αιρεσιάρχη και Αντίχριστο Πάπα, τότε έχουμε όχι μόνο εγκατάλειψη της Εκκλησίας και απλή κοινωνία, αλλά και συγκοινωνία (συνένωση και συνουσία), πνευματική ΜΟΙΧΕΙΑ!
Πάλιν και πολλάκις ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος βροντοφωνάζει και τις συνειδήσεις πολλών ταράζει με απειλές και θεϊκές ΑΣΤΡΑΠΟΒΟΛΕΣ πως “ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΤΑΡΕΣ ισχύουν (για όλους ανεξαιρέτως, λαϊκούς, πιστούς, γέροντες και πνευματικούς) οι οποίοι ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ με ακοινωνήτους!”
«Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία· την επί των αδύτων Αναφοράν (Μνημόνευσιν) του ονόματος του Αρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο τούτο. Γέγραπται γαρ εν τη εξηγήσει της Θείας Λειτουργίας, ότι αναφέρει ο Ιερουργών το του Αρχιερέως όνομα, δεικνύων και την προς το υπερέχον (δογματικήν πίστεως) υποταγήν, και ότι κοινωνός εστίν αυτού, και πίστεως και των Θείων Μυστηρίων διάδοχος.”
Ο ανακαινισμός της μετανοίας δεν προκύπτει κατόπιν ασπασμού, προσχωρήσεως και αλληλοπεριχωρήσεως σε μίαν αίρεση. Διότι τότε μπαίνουμε σε μιαν άλλη διάσταση της ασυγχωρήτου αμαρτίας κατά του Αγίου Πνεύματος! Είναι η διαστροφή της Αληθείας και η αμαύρωση του ουρανού της Εκκλησίας. Όταν ποιείς την Εκκλησία του Χριστού, πόρνης μέλος, τότε μολύνεις ολόκληρον το Σώμα, ενούμενος με τον πανβέβηλο και πανμολυσματικό “Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών!”
Οι ηγέτες και δεσποτοκράτες της Ελλαδικής “εκκλησίας”, εγκατέλειψαν την Διαχρονική Εκκλησία του Χριστού με το να γίνουν Οργανικά, Ισότιμα και Ισόκυρα Μέλη του Π.Σ.”ε”. Συνεχίζουν να είναι Μέλη της “Παγκόσμιας Εκκλησίας και Πανθρησκείας του Σατανά” και συνεχίζουν παράλληλα να αυτο-αποκαλούνται “Εκκλησία” διατηρώντας πιστά όλα τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά. Εάν μάλιστα κάποιος πιστός τους το υποδείξει ομολογιακώς ότι κακώς και αντικανονικώς έγιναν Μέλη αυτού του Εωσφορικού Κατασκευάσματος, Πανδαιμονιακού Μιάσματος και Αντιχρίστου Φάσματος, αυτοί πονηρά τότε επικαλούνται λόγους “ευαγγελισμού” και “βαφτίζουν” διαβολικά την επάρατη, σιχαμερή και Θεομίσητη αυτή συμμετοχή ως “κοινωνικές εκδηλώσεις!”
Δηλαδή, θέλουν να μας πουν, “και ο ταλαίπωρος άσωτος, μην το κατακρίνουμε τον καϋμένο, ας ενώθηκε με πόρνες κάθε ποιότητος, ποσότητος, λογής και επιλογής, έλα μωρέ, κοινωνικές εκδηλώσεις, αναζήτηση Θείου έρωτος μέσω σαρκικού έρωτος”… Νικολαϊτισμός και Γιανναρισμός σε όλο του το φάσμα. Χάσμα μοντέρνων “θεολογιών”.
Εδώ όμως μιλούμε για “αναζήτηση και επιδίωξη της διασαλευμένης και χαμένης ενότητος των “εκκλησιών”…. ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ μεγίστη!
Όταν βλασφημείς τον ουρανό της Εκκλησίας πιστεύοντας πως υπάρχουν όχι ΜΙΑ αλλά πολλές Βαπτισματικές “εκκλησίες”, τότε μεταστρέφεις και διαστρέφεις τον Χριστό ως “Πολυσώματο”. Ακυρώνεις το “ΜΙΑ ΠΙΣΤΙΣ, ΕΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ, ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΣ” (Εφεσ. δ’ 5). Δεν υπηρετείς πλέον τον Εσταυρωμένο σου Κύριο αλλά τον “κύριο και θεό του κόσμου τούτου”, τον κοσμοκράτορα και “Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος”, τον Μασονικό “θεό” και την παράταξη του Αντιχρίστου η οποία ανασταυρώνει τον Υιό διά του ανιάτου ιού της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Ο Ιός αυτός ο Οικουμενιστικός είναι παντελώς αθεράπευτος. Η ασθένεια αυτή, κατά πάντα μολυσματική, νεκρώνει κάθε υγιές μέλος, κάθε αντίσταση υγιή και επιφέρει την σταδιακή νέκρωση την πνευματική. Οι Οικουμενιστές πεθαίνουν δύο φορές. “Οὗτοί εἰσιν ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν σπιλάδες, συνευωχούμενοι ἀφόβως, ἑαυτοὺς ποιμαίνοντες, νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων παραφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δίς ἀποθανόντα, ἐκριζωθέντα, κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας, ἀστέρες πλανῆται, οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τὸν αἰῶνα τετήρηται!” (Ιούδα α’ 12-13).
Υπάρχει ο Ουρανός Πολύφωτος της Εκκλησίας. Υπάρχει όμως και ο μαύρος, κατάμαυρος ουρανός του Οικουμενισμού με εκτροχιασθέντες αστέρες πλανήτες που σπέρνουν τον θανατηφόρο ζόφο του Οικουμενιστικού σκότους!
Ο Άσωτος αμάρτησε εις τον ουρανό και ενώπιον Θεόυ. Οι Οικουμενιστές αμαρτάνουν θανασίμως εις τον τον ουρανό της Εκκλησίας εκπορνεύοντας αυτήν και τελώντας ΜΟΙΧΕΙΑΝ πνευματικήν! Αμαρτάνουν κατενώπιον Θεού και ΚΑΤΕΝΑΝΤΙΟΝ του Αγίου Πνεύματος. Βασική, δεδηλωμένη και “δια-δογματική” Διδασκαλία του Π.Σ.”ε”, ότι “το Άγιον Πνεύμα μας ενώνει όλα τα Μέλη μεταξύ μας!”
Οι Οικουμενιστές είναι οι μεγαλύτεροι και χειρότεροι ΑΣΩΤΟΙ και έπειτα τολμούν να βγαίνουν στους βολικούς και ελκυστικούς τους Άμβωνες για να μας κάνουν ηθικίστικα κηρύγματα περί του Ασώτου. Εγκατέλειψαν την Εκκλησία και μας αποκαλούν εμάς “σχισματικούς” οι οποίοι απομακρυνθήκαμε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ και απομακρυνθήκαμε από τους προδοτικώς ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΝΤΕΣ εκ Θεού και της Εκκλησίας Αυτού. Και τους πείραξαν “οι Αποτειχισθέντες”.
Δεν τους πειράζουν οι μετά του διαβόλου ενωθέντες, μετά του Αντιχρίστου Πάπα πνευματικώς συνουσιασθέντες και τα των Πατέρων Όρια μετατεθέντες! Δεν τους πειράζουν οι τω οικουμενιστικώ αιώνι τούτω συμβιβασθέντες και τη βλασφήμω βουλή του Πάπα υποταγέντες. Τους πείραξαν και τους πειράζουν “οι Αποτειχισθέντες”.
Δεν τους περιάζουν οι Άσωτοι Ανώμαλοι, διεφθαρμένοι εκκλησιαστικοί Κίναιδοι και πωρωθέντες, οι Αρχιεπισκοπικοί εκπρόσωποι Ομοφυλόφιλοι Αρχιμανδρίτες δημοσίως και επισήμως υπανδρευθέντες (με όλη τη σημασία του όρου), οι “λεσβίες επισκοπίνες” και οι σύγχρονοι Νικολαϊτες στη Λατρεία του Βάαλ υποταγέντες. Συμπροσεύχονται, συντρώγουν, συμπίνουν και ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ με όλους αυτούς. Τους πειράζουν όμως “οι Αποτειχισθέντες”.
Ο Αποτειχιζόμενος “χτίζει τείχη γύρω από” την Αλήθεια και Περιφρουρεί την Αγία Ορθόδοξή μας Πίστη. ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Εγκαταλείπει τους εγκαταλείποντας αυτήν!
Ο Αποτειχιζόμενος δεν θέτει τον εαυτό του εκτός Σώματος Χριστού αλλά διαχωρίζει τη θέση του με όσους τέθεικαν διά της κοινωνίας τους με την Παναίρεση ΕΚΤΟΣ Σώματος Χριστού. ΔΕΝ ΤΕΛΕΙ ΣΧΙΣΜΑ: “Ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον!” (15ος Κανών Αγίας, Αποστολικής ΑΒ’ Συνόδου). Οι Οικουμενιστές και σύγχρονοι “Αντι-οικουμενιστές” μας αποκαλούν επί τούτου “σχισματικούς”. Εξ ΙΔΙΩΝ κρίνουν τα αλλότρια διότι από αυτήν την ίδια βαρυτάτη ΕΝΟΧΗ καταβαρύνεται και κατακαίγεται η συνείδησή τους!
Ο Αποτειχιζόμενος ΚΟΙΝΩΝΕΙ με τους Αποστόλους και Αγίους Πατέρες, εμμένοντας ασφαλώς στην Κοινωνία των Αγίων. ΑΡΝΕΙΤΑΙ όμως να ΚΟΙΝΩΝΕΙ ΜΕ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ. Δεν δέχεται την “θεία Κοινωνία” τους ως έκγυρη και κανονική, διότι Μνημονεύται κατ’ αυτήν επίσκοπος που κατ’ επέκτασιν ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΠΑΠΑ. “Ότι μολυσμόν έχουσιν τα Μυστήρια, ΚΑΝ ορθόδοξος εί ο αναφέρων!” (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης).
Ο Απομακρυνόμενος από τους αιρετικούς, οικουμενιστές επισκόπους, απομακρύνεται και φεύγει ολοταχώς από αυτούς τους ΑΣΩΤΟΥΣ της Αληθείας και ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ: “ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ” Ιωάν. ι’ 5). ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ η οποία έχει ΚΕΝΤΡΟ, Επίκεντρο ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, και όχι άνθρωπο τρεπτό κι αμαρτωλό. Όχι επίσκοπο αιρετικό.
Ο Αποτειχιζόμενος είναι ο αληθινός, αποτελεσματικός και ουσιαστικός Αντι-Οικουμενιστής. ΔΕΝ ΣΙΓΟΝΤΑΡΕΙ την Παναίρεση διά της Αντιθέου ΣΥΝΥΠΑΡΞΕΩΣ, ΑΛΛΗΛΟ-ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΕΩΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!
Ο Αποτειχιζόμενος εστίν ο εξερχόμενος και αυτο-αφοριζόμενος: “Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε!” (Β΄ Κορ. στ’, 17). Δεν “άπτομαι” δεν σημαίνει εδώ τη αφή, αλλά σημαίνει ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΩ, δεν καταναλώνω! Δεν ενώνω την ΑΛΗΘΕΙΑ με το ΨΕΥΔΟΣ, την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ με την ΑΙΡΕΣΗ, την ημέρα με την ΝΥΚΤΑ!
Οικουμενισμός και Σιγονταρο-οικουμενισμός εστίν ΑΚΑΘΑΡΣΙΑ δογματική, εφ’ όσον ΔΕΝ είναι ΜΙΑ, αλλά “ΠΟΛΛΕΣ” τάχα και “βαπτισματικές” οι “εκκλησίες” και έχουν όλες μεταξύ τους “ΑΠΩΛΕΣΕΙ την Ενότητα”. ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΒΡΟΥΝ ΤΩΡΑ, υποτίθεται, ΜΕ ΚΑΚΟΤΗΤΑ και απόλυτη, αναθεματισμένη ΛΗΣΤΡΙΚΟΤΗΤΑ, στο θηριοπρόβλητο Νησί του Βλασφήμου Καζαντζάκη!
Οι Οικουμενιστές “ἐδουλώθησαν πολίταις, ξένοις καὶ εἰς χώραν (οικουμενιστικήν) φθοροποιὸν ἀπεδήμησαν, καὶ ἐπλήσθησαν αἰσχύνης” (Στιχηρό του Όρθου, Ωδή ε’, Κυριακή του Ασώτου). Επλήσθησαν αισχύνης σατανιστικής και κοερσμόν πλανών, επλήσθησαν ηδονής Πανθρησκειακής, θεομπαιξίας, εμπαιγμάτων και βλασφημιών. Ελπήσθησαν δαιμονικού πνεύματος δειλίας, προδοσίας και διαστροφής Ορθοδόξων διδασκαλιών. Επλήσθησαν εωσφορικής υπερηφανίας, καταπατήσεως Ιερών Κανόνων, καταργήσεως όρων και μεταθέσεως Ορίων Αγιοπατερικών. Κατήντησαν υπέρμαχοι αιρέσεων κατεγνωσμένων διά αναθεμάτων Συνοδικών.
Παρ’ όλον που αποσκίρτησαν αφρόνως της Πατρώας Δόξης και Ορθής ημών Δόξης, διά των Αγίων Πατέρων το ανέσπερο το “Δι’ ευχών”, ευχόμαστε ειλικρινά την επιστροφή τους. “Θείου γὰρ οἴκτου πᾶσα ἤνοικται θύρα. Τῇ ἀφάτῳ φιλανθρωπίᾳ σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.”
α) αμαρτία ως πάθος (εν σχέσει με τον εαυτό μας),
β) είτε είναι αδικία και λάθος εις βάρους ενός αδελφού (εν σχέσει με τον συνάνθρωπό μας),
γ) είτε είναι αμαρτία αυτή καθεαυτή προς το Πατέρα μας (εν σχέσει με τον Θεό μας),
όλες οι τρίπτυχες αυτές μορφές της αμαρτίας, γίνονται πάντοτε ενώπιον Θεού. Αυτό το “ενώπιον Θεού” είναι δισδιάστατο! Δεν σημαίνει απλώς μπροστά στα μάτια του Θεού καθώς όλα τα βλέπει και τα γράφει ο Θεός, κατά το υπεροχικό και υπέροχο Υμνολογικό Ποίημα του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού “ότι πάντα εφορά το ακοίμητον όμμα”, (= διότι όλα τα επιβλέπει το ανύστακτο μάτι του Θεού), αλλά συχνά σημαίνει και εναντίον του Θεού, κατά του Θεού με εχθρική και επιθετική διάθεση!
Ο Εωσφόρος δεν αμάρτησε απλώς “ενώπιον του Θεού” μπροστά στα μάτια του Θεού αλλά κατ-εναντίον του Θεού ως εχθρός και πολέμιος του Θεού. Ο Αδάμ δεν εκάθισε απλώς απέναντι του παραδείσου, όπως εκάθισαν και έκλαψαν οι Ισραηλίτες επί των ποταμών Βαβυλώνος στα αντίπερα της όχθης, αλλά κατεναντίον του Θεού και “καταντικρύ” του παραδείσου για να χρησιμοποιήσω μια πανέμορφη, επιτυχέστατη και συγκλονιστική έκφραση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: “τον Αδάμ εκβάλλων του παραδείσου, καταντικρύ του παραδείσου κατώκισεν ο Θεός!” (Εις τον Λάζαρον Λόγος Δεύτερος 897, C)
Η πτώση του Αδάμ δεν ήταν μόνον ηθική, αλλά κυρίως δογματική με διάθεση εχθρική (“έχθραν θήσω” Γεν. γ’ 15) καθώς απηύθυνε κατηγορηματικώς και λίαν υβριστικώς αυτό το “ἡ γυνή, ἣν (Σοι) ἔδωκας μετ᾿ ἐμοῦ!” Δυστυχώς, οι πλείστοι ερμηνευτές μιλούν για παρακοή του Αδάμ και απόδοση ευθυνών στην Εύα που τον παρέσυρε. Όμως, από το “αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ ξύλου, καὶ ἔφαγον” (αυτή φταίει για όλα), πολύ χειρότερο είναι το “ΕΣΥ φταις για όλα για την γυναίκα που μου έδωσες!” Ωμή κατηγορία κατά του Θεού, ασεβής γογγυσμός ενώπιον Θεού και μεγάλη βλασφημία κατεναντίον του Θεού! Τεράστια διαφορά το ένα με το άλλο.
O Δαυίδ αμάρτησε ενάντια στον φίλο, εφόνευσε τον αδελφό. Πως λοιπόν απηύθυνε αυτό το θεολογικά απύθμενο “Σοί μόνω ήμαρτον;” Σε σένα μόνο, αμάρτησα, Θεέ μου. Ο αδελφός είναι το κατ’ εικόνα. Αμαρτάνεις στον αδελφό; Στο Θεό αμαρτάνεις. Αμαρτάνεις στον μικρό σου αδελφό, στ’ αθώο τ’ ανήλικο και το μωρό; Στο Θεό αμαρτάνεις. Δεν είναι τυχαίος ο συχνά τονιζόμενος και υπογραμμιζόμενος εβραϊσμός, αυτή η προειδοποιητική διαβεβαίωση του Χριστού, δεν είναι σχήμα λόγου:
“Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε“ (Ματθ. κε’ 40). Σε Μένα το κάνετε. Σε Μένα αμαρτάνετε. Εμένα διά παντός εν παντί αδικείτε.
Άξια ιδιαιτέρας θεολογικής προσοχής και εμβαθύνσεως ερμηνευτικής είναι η συγκλονιστική, εμπειρική, ανακαινιστική, υποδειγματική και σωτηριολογική ομολογία μετανοίας του Ασώτου:
“Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου!”
Αυτή η εκ πρώτης όψεως απλή δήλωση, δεν είναι και τόσο “απλή”. Θεολογικώς και εκκλησιολογικώς επιφαίνεται πολλαπλή και πολύπλοκη. Εμπεριέχει και αποτελεί ένα από τα πάμπολλα παράδοξα της Γραφής που προξενούν το βαθυστόχαστο ενδιαφέρον πολλών ερμηνευτών.
Θα ήταν ομολογουμένως υπεραρκετό, θα επαρκούσε επαρκέστατα σε υπερθετικό βαθμό, εάν έλεγε ο Άσωτος απλά: “Πάτερ, ἥμαρτον ἐνώπιόν σου!” – Θεέ μου, αμάρτησα! Και αναφωνεί μεγαλοπρεπώς, ο Μεγαλοπρεπέστατος και επιφανέστατος Χρυσόστομος: “Είναι αρκετά τα λόγια αυτά, για να σωθώ. Είναι αρκετόν το όνομα του Πατρός μου, για να Τον συγκινήσει!” (Λόγος στην Παραβολή του Ασώτου, Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).
Ακόμη και ένα ειλικρινές και μονολεκτικό “ήμαρτον”, περιβαλλόμενο από χάρι εξ΄ουρανού και βουτηγμένο στα νάματα της μετανοίας, καθίσταται αρκετό και στοιχείο βιαστικό του διά βίου μετανοούντος “βιαστή”. Ένα “σκέτο” “ήμαρτον” βεβαίως δύναται να επαρκέσει και να “κατασχέσει” βιαίως την βιαζομένη σωτηρία, καθότι “ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν” (Ματθ. ια’ 12).
Επιπλέον, θα μπορούσε πάλι ένα ληστρικό και απολυτρωτικό “Μνήσθητί μου”, καρφωμένο στον Ωμοφόριο Σταυρό, υψωμένο στης αυταπαρνήσεως το Γολγοθά, της μετανοίας τις πύλες διάπλατα ξανά ν’ ανοίξει, αρκεί έστω και μισό θρόμβο αίματος ζεστό, στη Γεθσημανή της ψυχής χαμαί να ρίξει.
Ο Μέγας ημών Πατήρ, Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πλέκει υπερπλουσίως έναν θαυμάσιο, τεθυσαυρημένο, χρυσοποίκιλτο και αποκλειστικώς απαράμιλλο μονόλογο τον οποίο εν πλήρη επιγνώσει επιτελεί ο Άσωτος εν εαυτώ, δανειζόμενος την δυναμικοτάτη διάνοια του Χρυσορρήμωνος!
Ειλικρινά, δεν βρήκα πουθενά, σε κανέναν από όλους τους λόγους των Πατέρων, τέτοια ολοζόντανη και κατανυκτική καταγραφή των συναισθημάτων της μετανοούσης ψυχής που επιθυμεί να επιστρέψει στου Πατέρα την αγκάλη! Πιό μεγάλη δύναμη λόγων οι οποίοι γέμουν Αγιοπατερική χαρμολύπη και χάρι, δεν έχω ξαναεμπειρευτεί! Αυτούσια φώτιση του Τριαδικού Θεού αυτή:
“Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι υιός Σου. Κάνε με λοιπόν σαν ένα από τους μισθωτούς δούλους Σου. Είναι αρκετά τα λόγια αυτά, για να σωθώ. Είναι αρκετόν το όνομα του Πατρός μου, για να Τον συγκινήσει. Γιατί δεν μπορεί ο Πατέρας μου, ακούγοντας το όνομά Του από εμένα, να μη φανεί και στα έργα Πατέρας. Δεν μπορεί να μη σπλαχνιστεί αφού είναι εύσπλαγχνος. Δεν δύναται να μη μου δώσει άφεση για τα ολισθήματά μου, μόλις ακούσει το “αμάρτησα” και δεν μπορεί να μη λησμονήσει την δίκαιαν οργήν Του, μόλις ακούσει την φωνήν μου. Γνωρίζω πόση δύναμη έχει η μετάνοια στον Θεόν. Γνωρίζω πόσον ισχυρά είναι τα δάκρυα στον Θεόν. Γνωρίζω ότι κάθε αμαρτωλός, που προσφεύγει στον Θεόν με θερμά δάκρυα, ωσάν τον Πέτρον, λαμβάνει άφεση των αμαρτιών του. Γνωρίζω την αγαθότητα του Θεού μου, γνωρίζω την ημερότητα του Πατρός μου. Θα με ελεήσει μετανοούντα, αφού δεν με εκόλασε αμαρτήσαντα.” (Λόγος στην Παραβολή του Ασώτου, Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).
Τουναντίον, ο Άσωτος εδώ, προσθέτει κάτι άκρως σημειολογικό, πρωτάκουστο, υψοποιό και καθοριστικό συνάμα: “Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου!” Και όχι μόνο αυτό, αλλ’ αυτό το “εἰς τὸν οὐρανὸν”, όλως περιέργως, το προτάσσει!! Πρώτα στον ουρανό αμάρτησα και έπειτα σε Σένανε, Θεέ μου!
Τί περίεργο θαρρώ, τι ανεξήγητο και συναρπαστικό το θεωρώ! Απίστευτο και καταπληκτικό! Αλήθεια, δεν είναι καθόλου λογοτεχνικό, ποιητικό ή επιπρόσθετο και επεξηγηματικό. “Πρώτα αμάρτησα εις τον ουρανό…” Ας δούμε αναλυτικότερα και βαθύτερα αυτόν τον “Ουρανό”. Μας θυμίζει την σύντομη, μικρή μα βαθυτάτη και σημαντικοτάτη Κυριακή Προσευχή: “Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…”
“Ήμαρτον εις τον ουρανόν”. “Ουρανός” εδώ δεν είναι ο φυσικός, δεν είναι το ουράνιο στερέωμα. Είναι “το στερέωμα των επί Σοι πεποιθότων, στερέωσον, Κύριε, ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ!” Το ήμαρτον “εις τον ουρανόν” είναι ο “ουρανός πολύφωτος” της Εκκλησίας! Ω Θεία, ώ Φίλη “Εκκλησία, ΠΥΛΗ τ’ ουρανού!”
Οι προσευχές μας αλλά και οι αμαρτίες μας, διαβαίνουν την πύλη του Ουρανού, την Εκκλησία και διαπερνούν την Ουράνιον Πύλην και Κιβωτόν, την Θεοτόκο. Όποιος αμαρτάνει, αμαρτάνει πρώτα στον ουρανό της Εκκλησίας, αμαρτάνει και στην Θεοτόκο, την Πύλη του Ουρανού. Αμαρτάνει εις ολόκληρον την Εκκλησίαν εις τον Ουρανόν, την Θριαμβεύουσαν αλλά και εις αυτήν την επί γης, την Στρατευομένην! Τέλος αμαρτάνει και ενώπιον του Πατρός ημών εν τοις ουρανοίς.
“Πάτερ Αγαθέ, εμακρύνθην από Σου!” Αμάρτησα στην Εκκλησία, “ην εκτήσω τω Τιμίω Σου Αίματι!” Αμάρτησα στο Σώμα Σου, το οποίο στερέωσες με το Αγαθόν Άγιον Πνεύμα. “Παράκλητε Αγαθέ”, Θυσαυρέ των αγαθών, στων Πατέρων το “Δι’ ευχών”, προσέρχομαί Σοι μετανοοών, Σοι προσπίπτω!
“Πάλιν καὶ πολλάκις σοὶ προσπίπτομεν καὶ σοῦ δεόμεθα”, μέγιστε, πανάγιε Χρυσόστομε Πατήρ ημών, από την μυστική τράπεζα των θείων σου λόγων, δείξε μας ποιός είναι αυτός ο ουρανός:
“(Αμάρτησα στον ουρανό) γιατί δεν τολμώ να βλέπω τα Άγια των Αγίων με μάτια ακάθαρτα. Άφησέ με να στέκωμαι μαζί με τους κατηχουμένους μέσα από τις θύρες της Εκκλησίας, ώστε, θεωρώντας τα τελούμενα μυστήρια, να ποθήσω, συν τω χρόνω, να μετάσχω πάλιν σ’ αυτά.” (“Λόγος στην Παραβολή του Ασώτου” Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).
Ο Φιλεύσπλαχνος Πατήρ παρακαλεί να καταπραϋνει τον αλόγιστο θυμό του μεγαλυτέρου αδελφού, πάλιν και πολλάκις με τα εξής φωτισμένα λόγια του Πανίερου Χρυσοστόμου:
“Ο ουρανός δικός σου, το στερέωμα δικό σου…… Η Εκκλησία, δική σου. Το Θυσιαστήριον, δικό σου. Ο μόσχος ο σιτευτός, δικός σου. Η θυσία, δική σου. Οι Άγγελοι, δικοί σου. Οι Απόστολοι, δικοί σου. Οι Μάρτυρες, δικοί σου. Τα παρόντα, δικά σου. Τα μέλλοντα, δικά σου. Η Ανάσταση, δική σου. Η αθανασία, δική σου. Η αφθαρσία, δική σου. Η βασιλεία των ουρανών, δική σου. Όλα τα φαινόμενα και νοούμενα, δικά σου.”
Τα φαινόμενα, νοούμενα και θεολογούμενα. Η Ορθή Θεο-λογία προυποθέτει την Θεωρία, με την πρωταρχική έννοια του “ατενίζω – βλέπω”. Περί Θεού μιλά όποιος Θεόν ορά. Θεόν ορά ο μετανοών αληθινά και όποιος αληθινά προσεύχεται. «Ει θεολόγος εί, προσεύξη αληθώς, ει προσεύχει αληθώς θεολόγος εί» (Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Θεόπτης γίνεται όποιος ισοβίως την μετάνοιαν ντύνεται και εις ολόθερμον και επίπονον προσευχήν καταγίνεται. Η Ορθή Θεολογία προυποθέτει την ορθή Εκκλησιολογία.
Ο Άσωτος προήλθε και εξήλθε από τον “ουρανό” – τον χώρο (όχι τον διοικητικό) της εκκλησίας που λέγεται κοινωνία με τον Πατέρα καθώς και κοινωνία με τον “μεγαλύτερο αδελφό”. Πρώτα αμάρτησε στον ουρανό διότι εγκατέλειψε τον πολύφωτο ουρανό της Εκκλησίας, πρόδωσε την κοινωνία με τους αδελφούς οι οποίοι είναι ενωμένοι διά της κοινής Ορθής Πίστεως και Ορθής Λατρείας, της Ορθοδοξίας, χωρίς της οποίας, δεν υπάρχει καμία κοινωνία με το Θεό. Πρώτα λοιπόν αποκαθιστά την σχέση του με τον ουρανό της Εκκλησίας ως Σώμα Χριστού και έπειτα με τον Θεό του Ουρανού!
“Οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ”, λέγει ο Χριστός, ο μόνος Οντολογικός Μεσίτης μεταξύ γης και ουρανού. Μεταξύ όμως γης και της Πύλης του Ουρανού, Μεσίτρια-Οδηγήτρια η Παναγία! Μεσίτες στα Προπύλαια του Ουρανού, οι Απόστολοι, οι Άγιοι Πατέρες και οι Άγιοι Πάντες.
Επιπλέον, το “ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου” περικλείει έννοια ταυτόσημη και επεκτατική. Κατ’ επέκτασιν και συνωνυμίαν, όταν αμαρτάνουμε στον ουρανό, αμαρτάνουμε στο Θεό. Όταν αμαρτάνουμε στην Εκκλησία, αμαρτάνουμε στο Θεό! Δύο λοιπόν είδη αμαρτίας εις τον ουρανόν, αλλά και δύο ειδών εγκαταλείψεως της Εκκλησίας.
Α. Η πρώτη είναι η εγκατάλειψη περί βίου, περί βιώσεως της αμαρτίας εις βάθος. “Δημᾶς γάρ με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τὸν νῦν αἰῶνα” (Β’ Τιμ. δ’,10). “Κατέλιπόν σε, μή με εγκαταλίπης” (Απόδειπνον Μέγα).
Β. Η δεύτερη και χειρότερη και επικινδυνότερη είναι η εγκατάλειψη περί Πίστεως. Εκεί, όχι μόνο εγκαταλείπει κανείς την Αλήθεια, αλλά τον εγκαταλείπει τελείως κι ο Ίδιος ο Θεός!! Ο Άσωτος υιός εγκατέλειψε την Εκκλησία, για λόγους ηθικούς. Ο λόγος της εγκαταλείψεως και η διάσταση της αμαρτίας έχει καθοριστική σημασία για την σωτηρία της ψυχής.
Όταν η εγκατάλειψη αυτή, γίνεται για λόγους ηθικούς, λοξοδρομικούς, πειρασμικούς και γευστικούς των ξυλοκεράτων που έχει ο φιλήδονας αυτός μάταιος κόσμος να προσφέρει, τότε η επιστροφή του κάθε ασώτου είναι πολύ πιο εύκολη, βιώσιμη, πραγματώσιμη και δυνατή. Υπάρχει ελπίδα.
Εάν όμως, η εγκατάλειψη αυτή γίνεται για λόγους διαστροφής της αληθείας, καταπατήσεως δόγματος, ασπασμού μιας αιρέσεως, συμβιβασμού και συνυπάρξεως μετά της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού, τότε η επιστροφή καθίσταται δυσχερεστάτη, έως και αδύνατη: “ἀδύνατον γὰρ τοὺς ἅπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τε τῆς δωρεᾶς τῆς ἐπουρανίου καὶ μετόχους γενηθέντας Πνεύματος ῾Αγίου, καὶ καλὸν γευσαμένους Θεοῦ ρῆμα δυνάμεις τε μέλλοντος αἰῶνος, καὶ παραπεσόντας, πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν, ἀνασταυροῦντας ἑαυτοῖς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ παραδειγματίζοντας” (Εβρ. στ’ 4 -6).
Αυτά δεν είναι επιχειρήματα και πλεξίματα δικά μου επί τούτου ταιριασμένα στην Παραβολή του Ασώτου. Η οποιαδήποτε κοινωνία με αιρετικούς, ακόμη και η προ-διάθεση και συνευδοκία με αυτούς, ο συμβιβασμός και η συνυπαρξία με αυτούς, σημαίνει ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ! Αυτή είναι η μεγαλύτερη και χειρότερη ΑΣΩΤΙΑ.
Τα λέγει ο ΘΕΟΣ διά μέσου των Αγίων Αυτού Συνόδων και των Αγίων Αυτού Πατέρων. Οι Α΄και Β΄ Θείοι και Ιεροί Κανόνες της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου προειδοποιούν και αναθεματίζουν: “Όποιος ενώθηκε (διά Μνημονεύσεως και Κοινωνίας) η πρόκειται να ενωθή με καταδικασμένους και εκτός Εκκλησίας ευρισκομένους αιρετικούς ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ την Εκκλησία, εκπίπτει άμεσα της κοινωνίας και της ιερωσύνης!”
Όταν οι ηγέτες της του Χριστού Εκκλησίας, ενώνονται διά επισήμου Μνημονεύσεως γυμνή τη κεφαλή με τον Αιρεσιάρχη και Αντίχριστο Πάπα, τότε έχουμε όχι μόνο εγκατάλειψη της Εκκλησίας και απλή κοινωνία, αλλά και συγκοινωνία (συνένωση και συνουσία), πνευματική ΜΟΙΧΕΙΑ!
Πάλιν και πολλάκις ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος βροντοφωνάζει και τις συνειδήσεις πολλών ταράζει με απειλές και θεϊκές ΑΣΤΡΑΠΟΒΟΛΕΣ πως “ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΤΑΡΕΣ ισχύουν (για όλους ανεξαιρέτως, λαϊκούς, πιστούς, γέροντες και πνευματικούς) οι οποίοι ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ με ακοινωνήτους!”
«Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία· την επί των αδύτων Αναφοράν (Μνημόνευσιν) του ονόματος του Αρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο τούτο. Γέγραπται γαρ εν τη εξηγήσει της Θείας Λειτουργίας, ότι αναφέρει ο Ιερουργών το του Αρχιερέως όνομα, δεικνύων και την προς το υπερέχον (δογματικήν πίστεως) υποταγήν, και ότι κοινωνός εστίν αυτού, και πίστεως και των Θείων Μυστηρίων διάδοχος.”
Ο ανακαινισμός της μετανοίας δεν προκύπτει κατόπιν ασπασμού, προσχωρήσεως και αλληλοπεριχωρήσεως σε μίαν αίρεση. Διότι τότε μπαίνουμε σε μιαν άλλη διάσταση της ασυγχωρήτου αμαρτίας κατά του Αγίου Πνεύματος! Είναι η διαστροφή της Αληθείας και η αμαύρωση του ουρανού της Εκκλησίας. Όταν ποιείς την Εκκλησία του Χριστού, πόρνης μέλος, τότε μολύνεις ολόκληρον το Σώμα, ενούμενος με τον πανβέβηλο και πανμολυσματικό “Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών!”
Οι ηγέτες και δεσποτοκράτες της Ελλαδικής “εκκλησίας”, εγκατέλειψαν την Διαχρονική Εκκλησία του Χριστού με το να γίνουν Οργανικά, Ισότιμα και Ισόκυρα Μέλη του Π.Σ.”ε”. Συνεχίζουν να είναι Μέλη της “Παγκόσμιας Εκκλησίας και Πανθρησκείας του Σατανά” και συνεχίζουν παράλληλα να αυτο-αποκαλούνται “Εκκλησία” διατηρώντας πιστά όλα τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά. Εάν μάλιστα κάποιος πιστός τους το υποδείξει ομολογιακώς ότι κακώς και αντικανονικώς έγιναν Μέλη αυτού του Εωσφορικού Κατασκευάσματος, Πανδαιμονιακού Μιάσματος και Αντιχρίστου Φάσματος, αυτοί πονηρά τότε επικαλούνται λόγους “ευαγγελισμού” και “βαφτίζουν” διαβολικά την επάρατη, σιχαμερή και Θεομίσητη αυτή συμμετοχή ως “κοινωνικές εκδηλώσεις!”
Δηλαδή, θέλουν να μας πουν, “και ο ταλαίπωρος άσωτος, μην το κατακρίνουμε τον καϋμένο, ας ενώθηκε με πόρνες κάθε ποιότητος, ποσότητος, λογής και επιλογής, έλα μωρέ, κοινωνικές εκδηλώσεις, αναζήτηση Θείου έρωτος μέσω σαρκικού έρωτος”… Νικολαϊτισμός και Γιανναρισμός σε όλο του το φάσμα. Χάσμα μοντέρνων “θεολογιών”.
Εδώ όμως μιλούμε για “αναζήτηση και επιδίωξη της διασαλευμένης και χαμένης ενότητος των “εκκλησιών”…. ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ μεγίστη!
Όταν βλασφημείς τον ουρανό της Εκκλησίας πιστεύοντας πως υπάρχουν όχι ΜΙΑ αλλά πολλές Βαπτισματικές “εκκλησίες”, τότε μεταστρέφεις και διαστρέφεις τον Χριστό ως “Πολυσώματο”. Ακυρώνεις το “ΜΙΑ ΠΙΣΤΙΣ, ΕΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ, ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΣ” (Εφεσ. δ’ 5). Δεν υπηρετείς πλέον τον Εσταυρωμένο σου Κύριο αλλά τον “κύριο και θεό του κόσμου τούτου”, τον κοσμοκράτορα και “Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος”, τον Μασονικό “θεό” και την παράταξη του Αντιχρίστου η οποία ανασταυρώνει τον Υιό διά του ανιάτου ιού της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Ο Ιός αυτός ο Οικουμενιστικός είναι παντελώς αθεράπευτος. Η ασθένεια αυτή, κατά πάντα μολυσματική, νεκρώνει κάθε υγιές μέλος, κάθε αντίσταση υγιή και επιφέρει την σταδιακή νέκρωση την πνευματική. Οι Οικουμενιστές πεθαίνουν δύο φορές. “Οὗτοί εἰσιν ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν σπιλάδες, συνευωχούμενοι ἀφόβως, ἑαυτοὺς ποιμαίνοντες, νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων παραφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δίς ἀποθανόντα, ἐκριζωθέντα, κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας, ἀστέρες πλανῆται, οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τὸν αἰῶνα τετήρηται!” (Ιούδα α’ 12-13).
Υπάρχει ο Ουρανός Πολύφωτος της Εκκλησίας. Υπάρχει όμως και ο μαύρος, κατάμαυρος ουρανός του Οικουμενισμού με εκτροχιασθέντες αστέρες πλανήτες που σπέρνουν τον θανατηφόρο ζόφο του Οικουμενιστικού σκότους!
Ο Άσωτος αμάρτησε εις τον ουρανό και ενώπιον Θεόυ. Οι Οικουμενιστές αμαρτάνουν θανασίμως εις τον τον ουρανό της Εκκλησίας εκπορνεύοντας αυτήν και τελώντας ΜΟΙΧΕΙΑΝ πνευματικήν! Αμαρτάνουν κατενώπιον Θεού και ΚΑΤΕΝΑΝΤΙΟΝ του Αγίου Πνεύματος. Βασική, δεδηλωμένη και “δια-δογματική” Διδασκαλία του Π.Σ.”ε”, ότι “το Άγιον Πνεύμα μας ενώνει όλα τα Μέλη μεταξύ μας!”
Οι Οικουμενιστές είναι οι μεγαλύτεροι και χειρότεροι ΑΣΩΤΟΙ και έπειτα τολμούν να βγαίνουν στους βολικούς και ελκυστικούς τους Άμβωνες για να μας κάνουν ηθικίστικα κηρύγματα περί του Ασώτου. Εγκατέλειψαν την Εκκλησία και μας αποκαλούν εμάς “σχισματικούς” οι οποίοι απομακρυνθήκαμε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ και απομακρυνθήκαμε από τους προδοτικώς ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΝΤΕΣ εκ Θεού και της Εκκλησίας Αυτού. Και τους πείραξαν “οι Αποτειχισθέντες”.
Δεν τους πειράζουν οι μετά του διαβόλου ενωθέντες, μετά του Αντιχρίστου Πάπα πνευματικώς συνουσιασθέντες και τα των Πατέρων Όρια μετατεθέντες! Δεν τους πειράζουν οι τω οικουμενιστικώ αιώνι τούτω συμβιβασθέντες και τη βλασφήμω βουλή του Πάπα υποταγέντες. Τους πείραξαν και τους πειράζουν “οι Αποτειχισθέντες”.
Δεν τους περιάζουν οι Άσωτοι Ανώμαλοι, διεφθαρμένοι εκκλησιαστικοί Κίναιδοι και πωρωθέντες, οι Αρχιεπισκοπικοί εκπρόσωποι Ομοφυλόφιλοι Αρχιμανδρίτες δημοσίως και επισήμως υπανδρευθέντες (με όλη τη σημασία του όρου), οι “λεσβίες επισκοπίνες” και οι σύγχρονοι Νικολαϊτες στη Λατρεία του Βάαλ υποταγέντες. Συμπροσεύχονται, συντρώγουν, συμπίνουν και ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ με όλους αυτούς. Τους πειράζουν όμως “οι Αποτειχισθέντες”.
Ο Αποτειχιζόμενος “χτίζει τείχη γύρω από” την Αλήθεια και Περιφρουρεί την Αγία Ορθόδοξή μας Πίστη. ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Εγκαταλείπει τους εγκαταλείποντας αυτήν!
Ο Αποτειχιζόμενος δεν θέτει τον εαυτό του εκτός Σώματος Χριστού αλλά διαχωρίζει τη θέση του με όσους τέθεικαν διά της κοινωνίας τους με την Παναίρεση ΕΚΤΟΣ Σώματος Χριστού. ΔΕΝ ΤΕΛΕΙ ΣΧΙΣΜΑ: “Ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον!” (15ος Κανών Αγίας, Αποστολικής ΑΒ’ Συνόδου). Οι Οικουμενιστές και σύγχρονοι “Αντι-οικουμενιστές” μας αποκαλούν επί τούτου “σχισματικούς”. Εξ ΙΔΙΩΝ κρίνουν τα αλλότρια διότι από αυτήν την ίδια βαρυτάτη ΕΝΟΧΗ καταβαρύνεται και κατακαίγεται η συνείδησή τους!
Ο Αποτειχιζόμενος ΚΟΙΝΩΝΕΙ με τους Αποστόλους και Αγίους Πατέρες, εμμένοντας ασφαλώς στην Κοινωνία των Αγίων. ΑΡΝΕΙΤΑΙ όμως να ΚΟΙΝΩΝΕΙ ΜΕ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ. Δεν δέχεται την “θεία Κοινωνία” τους ως έκγυρη και κανονική, διότι Μνημονεύται κατ’ αυτήν επίσκοπος που κατ’ επέκτασιν ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΠΑΠΑ. “Ότι μολυσμόν έχουσιν τα Μυστήρια, ΚΑΝ ορθόδοξος εί ο αναφέρων!” (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης).
Ο Απομακρυνόμενος από τους αιρετικούς, οικουμενιστές επισκόπους, απομακρύνεται και φεύγει ολοταχώς από αυτούς τους ΑΣΩΤΟΥΣ της Αληθείας και ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ: “ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ” Ιωάν. ι’ 5). ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ η οποία έχει ΚΕΝΤΡΟ, Επίκεντρο ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, και όχι άνθρωπο τρεπτό κι αμαρτωλό. Όχι επίσκοπο αιρετικό.
Ο Αποτειχιζόμενος είναι ο αληθινός, αποτελεσματικός και ουσιαστικός Αντι-Οικουμενιστής. ΔΕΝ ΣΙΓΟΝΤΑΡΕΙ την Παναίρεση διά της Αντιθέου ΣΥΝΥΠΑΡΞΕΩΣ, ΑΛΛΗΛΟ-ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΕΩΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!
Ο Αποτειχιζόμενος εστίν ο εξερχόμενος και αυτο-αφοριζόμενος: “Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε!” (Β΄ Κορ. στ’, 17). Δεν “άπτομαι” δεν σημαίνει εδώ τη αφή, αλλά σημαίνει ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΩ, δεν καταναλώνω! Δεν ενώνω την ΑΛΗΘΕΙΑ με το ΨΕΥΔΟΣ, την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ με την ΑΙΡΕΣΗ, την ημέρα με την ΝΥΚΤΑ!
Οικουμενισμός και Σιγονταρο-οικουμενισμός εστίν ΑΚΑΘΑΡΣΙΑ δογματική, εφ’ όσον ΔΕΝ είναι ΜΙΑ, αλλά “ΠΟΛΛΕΣ” τάχα και “βαπτισματικές” οι “εκκλησίες” και έχουν όλες μεταξύ τους “ΑΠΩΛΕΣΕΙ την Ενότητα”. ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΒΡΟΥΝ ΤΩΡΑ, υποτίθεται, ΜΕ ΚΑΚΟΤΗΤΑ και απόλυτη, αναθεματισμένη ΛΗΣΤΡΙΚΟΤΗΤΑ, στο θηριοπρόβλητο Νησί του Βλασφήμου Καζαντζάκη!
Οι Οικουμενιστές “ἐδουλώθησαν πολίταις, ξένοις καὶ εἰς χώραν (οικουμενιστικήν) φθοροποιὸν ἀπεδήμησαν, καὶ ἐπλήσθησαν αἰσχύνης” (Στιχηρό του Όρθου, Ωδή ε’, Κυριακή του Ασώτου). Επλήσθησαν αισχύνης σατανιστικής και κοερσμόν πλανών, επλήσθησαν ηδονής Πανθρησκειακής, θεομπαιξίας, εμπαιγμάτων και βλασφημιών. Ελπήσθησαν δαιμονικού πνεύματος δειλίας, προδοσίας και διαστροφής Ορθοδόξων διδασκαλιών. Επλήσθησαν εωσφορικής υπερηφανίας, καταπατήσεως Ιερών Κανόνων, καταργήσεως όρων και μεταθέσεως Ορίων Αγιοπατερικών. Κατήντησαν υπέρμαχοι αιρέσεων κατεγνωσμένων διά αναθεμάτων Συνοδικών.
Παρ’ όλον που αποσκίρτησαν αφρόνως της Πατρώας Δόξης και Ορθής ημών Δόξης, διά των Αγίων Πατέρων το ανέσπερο το “Δι’ ευχών”, ευχόμαστε ειλικρινά την επιστροφή τους. “Θείου γὰρ οἴκτου πᾶσα ἤνοικται θύρα. Τῇ ἀφάτῳ φιλανθρωπίᾳ σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.”
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου