Ομολογία

Παραλειπόμενα για την Αναληψι

 

Ἀστροναῦτες τοῦ Ουρανοῦ

 

Διαστημικό γεγονός

 

 

του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

 

 

 

Καταπληκτικό γεγονός διηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς στο πρώτο κεφάλαιο των Πράξεων και στο τελευταίο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Αν πριν διακόσια χρόνια βρισκόταν κάποιος να περιγράψη πῶς εκτινάσσεται ένας πύραυλος ή ένα διαστημόπλοιο προς το αχανές σύμπαν, ασφαλώς η διήγησίς του θα εθεωρείτο φανταστική. Κανένας δεν θα τον πίστευε. Η επιστήμη όμως έχει πλέον  πολλά παρόμοια επιτεύγματα. Θυμίζουμε το χρονικό της εκτοξεύσεως του πρώτου επανδρωμένου διαστημοπλοίου στη σελήνη:

«19 Ιουλίου 1969. Περιμένουν όλοι με αγωνία σπουδαίο γεγονός. Ξαφνικά κρατάνε την αναπνοή τους! Ατενίζουν προς τα ύψη. Όλο και ψηλότερα τα μάτια. Βλέπουν το διαστημόπλοιο με τους πρώτους αστροναύτες. Εκτοξεύεται, υψώνεται, γίνεται μια μικρή κουκίδα, και σε δευτερόλεπτα χάνεται από τα μάτια. Βυθίζεται στο άπειρο. Δυό άνθρωποι διασχίζουν το στερέωμα, περνάνε την ατμόσφαιρα της γης. Ετοιμάζονται για… προσελήνωσι!»

 

Η Ανάληψις

 

Καταπληκτικό γεγονός αναμφίβολα. Το άλλο όμως γεγονός είναι απείρως ανώτερο. Μας το παρουσιάζει η ουράνια τηλεόρασις, που ονομάζεται Αγία Γραφή. Πρόκειται για την Ανάληψι του Χριστού.

● Διαστημικό κέντρο η Βηθανία, λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ.

● Θεατές του γεγονότος της θείας εκτοξεύσεως οι Μαθητές Του. Ενώ συζητούσαν με τον αναστημένο Διδάσκαλο, ξαφνικά βλέπουν μέσα σε φωτεινή νεφέλη το Χριστό, με λάμψι θεϊκή.

● Πριν καλά - καλά συνέλθουν από την έκπληξι, βλέπουν τον Κύριο να ξεφεύγη από την ατμόσφαιρα της γης, ν’ ανεβαίνη ψηλά, να διασχίζη τους ουρανούς, να χάνεται στο Άπειρο…

● Θείος αστροναύτης, ο Ιησούς Χριστός. Οι πρώτοι αστροναύτες σταμάτησαν το ταξίδι τους στη σελήνη και έμειναν για κάποια λεπτά στο άγονο και αποτρόπαιο τοπίο της. Ο Ιησούς όμως διέσχισε τους ουρανούς και έφτασε στο θρόνο του επουρανίου Πατρός και «εκάθισεν εν δεξιᾶ της μεγαλωσύνης εν υψηλοῖς» (Εβρ.α΄3.ι΄12).

● Θα παρέμενε απίστευτο το γεγονός, αν δεν υπήρχε η ωστική δύναμις, που προκάλεσε την εκτόξευσι του Χριστού, την «εις ουρανούς άνοδον». Είναι η θεϊκή Δύναμίς Του, αφού ο Χριστός είναι ο παντοδύναμος Θεός.

Εκείνος, που ενέκλεισε στη διάνοια του ανθρώπου τη δύναμι να δαμάζη την ύλη και να υποτάσση τα στοιχεία της φύσεως∙ Εκείνος, που ενέκλεισε σ’ένα μικρό «άτομο» ύλης τεράστια δύναμι∙ Εκείνος, που δημιούργησε τη γη, τον ουρανό και τις ουράνιες δυνάμεις∙ Εκείνος, ο παντοδύναμος Δημιουργικός Λόγος, ο Ιησούς Χριστός, δεν μπορεί να διασχίση τους ουρανούς και ν’ανέλθη στο θρόνο της Θεότητος (Εβρ.ιβ΄2);

● Το γεγονός της Αναλήψεως, για όσους βέβαια δέχονται την παντοδυναμία του Χριστού, είναι η σφραγίδα των επί γης θαυμάτων του Χριστού.

● Είναι το πλήρωμα του σχεδίου της θείας οικονομίας.

 

Κατάβασις και ανάβασις

 

«Ο καταβάς –λέει ο απόστ. Παύλος- αυτός εστι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα» (Εφεσ.δ΄10).

● Θαυμαστό το γεγονός της Αναλήψεως. Όσο θαυμαστό είναι και το γεγονός της θείας ενανθρωπήσεως.

Από τους ουρανούς των ουρανών κατέβηκε ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, κατά τη Σάρκωσι. Στους ουρανούς ανέβηκε ο ίδιος ο Υιός και Λόγος του Θεού, κατά την Ανάληψι.

● Άγγελοι συνοδεύουν τον σαρκωθέντα Λόγο, εμφανίζονται και ψάλλουν ύμνους χαράς και δοξολογίας (Λουκ.β΄13-14).

● Άγγελοι συνοδεύουν τον αναληφθέντα Λόγο του Θεού (Πράξ.α΄10).

● Άγγελος εμφανίζεται στους ποιμένες της Βηθλεέμ (Λουκ.β΄9), να τους καθησυχάση μετά το σάστισμα που τους προκάλεσε το θείο Φώς της Γεννήσεως.

● Δυο άγγελοι, λευκοντυμένοι, εμφανίζονται στους Μαθητές, που στέκουν έξω από τη Βηθανία και ατενίζουν εκστατικοί τους Ουρανούς. Η βεβαίωσις των αγγέλων: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; Ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται, όν τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν» (Πράξ.α΄11).

● Όταν έκλινε τους ουρανούς για να κατεβῆ, ήταν μόνο Θεός.

● Τώρα, που διασχίζει τους ουρανούς και ανεβαίνει, δεν είναι μόνο Θεός. Είναι και άνθρωπος. Ανεβαίνει ως Θεάνθρωπος. Και ως Θεάνθρωπος παραμένει στους ουρανούς, «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών» (Α Ίωάν.β΄2).

● Ήρθε στη γη και βρήκε την ανθρώπινη φύσι πεσμένη στα έσχατα βάθη. Την προσέλαβε και την εξαγίασε με όλες τις ενέργειες της θείας οικονομίας. Καθάρισε τον άνθρωπο με το τίμιο Αίμα Του πάνω στο Σταυρό.

Τον ανέστησε με την Ανάστασί Του.

Και τώρα με την Ανάληψί Του παίρνει την ανθρώπινη φύσι, την ανεβάζει ψηλά και την κάνει «συγκάθεδρον τῶ Πατρί» (Εφεσ. β΄5-6).

● Όταν ο Λόγος του Θεού κατέβηκε από τον Ουρανό, ήρθε «εν αφανεῖ δόξη».

Όταν ανέβηκε στον Ουρανό, με την Ανάληψί Του, ανέβηκε «εν φανερᾶ δόξη». «Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημῶν» (Απολυτίκιο εορτῆς).

Η δόξα, που φάνηκε κατά την Ανάληψι, είναι απόδειξις ότι ο Χριστός, που οι εχθροί θέλησαν να ταπεινώσουν με την εξουθένωσι του Σταυρού, είναι ο δοξαζόμενος Θεός. Αλλ’ αποτελεί και προμήνυμα της άλλης δόξας, της άπειρης, που θα έχη ο Χριστός όταν ξανακατεβῆ.

● Κατέβηκε ο Χριστός με τη θεία Του ενανθρώπησι. Ανέβηκε με τη θεία Του Ανάληψι. Θα ξανακατεβῆ με τη Δευτέρα Του Παρουσία. Αυτό βεβαιώνουν και οι δυο άγγελοι: «Ούτος ὁ Ιησούς ὁ ἀναληφθείς αφ’ ὑμών,  ούτως ελεύσεται, όν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτόν πορευόμενον εἰς τον οὐρανόν» (Πράξ.α΄11).

 

Θα αναληφθοῦμε …

 

Το γεγονός της Αναλήψεως είναι διδακτικώτατο για μας. Δεν έχει μόνο τη θεολογική του σημασία. Δεν είναι μόνο ένα ιστορικό γεγονός, που έγινε κάποτε για το Χριστό, τον Κύριο της δόξας. Είναι και γεγονός, που επαναλαμβάνεται πολλές φορές για τους πιστούς και θα επαναληφθῆ «εν δόξη» για όλους εκείνους, που θα ζουν κάτω στη γη κατά τη στιγμή της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου.

● Η ψυχή του πιστού, που αγωνίστηκε σ’ αυτό τον κόσμο και έζησε με το όραμα της Βασιλείας των Ουρανών, την ώρα της εξόδου από το σῶμα, αναλαμβάνεται στους ουρανούς. Ο άνθρωπος της πίστεως και της αγιότητος γίνεται ουρανοπολίτης, θεόπτης, ουρανοβάμων!

● Την αλήθεια αυτή παρουσιάζει ο απόστ. Παύλος πολύ ζωντανά στην πρώτη προς Θεσσαλονικείς επιστολή και για όλους εκείνους, που κατά τη Δευτέρα Παρουσία θα βρίσκωνται εν ζωῆ: « Έπειτα ἡμείς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἃμα σύν αὐτοῖς άρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς απάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς αέρα, και οὓτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (Α΄Θεσ.δ΄17).

 

Διά της ταπεινώσεως στο ύψος

 

Μια ουράνια έπαρσις μας περιμένει. Έπαρσις, που θα μας πάρη από τη γη, για να μας φέρη στους ουρανούς.

● Μια έπαρσις μας κατέβασε από τον ουρανό στη γη. Μια έπαρσις θα μας ανεβάση από τη γη στον ουρανό.

Η σατανική έπαρσις, η υπερηφάνεια του Διαβόλου και του πρώτου ανθρώπου, μας καθήρεσε από τον παράδεισο και μας ωδήγησε χαμηλά, στην αμαρτία και στο θάνατο.

Θέλησε ο άνθρωπος ν’ ανεβῆ πιο ψηλά από τον Θεό. Και έπεσε πολύ χαμηλά.

Τώρα, για ν’ ανεβάση ο Θεός τον άνθρωπο πάλι ψηλά, κατέβασε τον Υιό Του πολύ χαμηλά.

● Ταπεινώθηκε ο Χριστός την εσχάτη ταπείνωσι. Και ύστερα δοξάστηκε. Προτοῦ εμφανιστῆ μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, στην ένδοξη Ανάληψί Του, εμφανίστηκε μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, πάνω στο φρικτό και ταπεινωτικό Σταυρό.

●  Διά της ταπεινώσεως στο ύψος. «Ο ταπεινῶν ἑαυτόν υψωθήσεται», βεβαιώνει ο Κύριος (Λουκ.ιδ΄11).

Αν δεν ταπεινωθούμε, δόξα δεν θα γευτούμε.

Αν στον κόσμο αυτόν αρνηθούμε το Σταυρό, ανάληψις στον Ουρανό για μας δεν θα γίνη.

Αν δεν υποστοῦμε στον κόσμο αυτό εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, δεν θα δούμε θρόνο και πρόσωπο Θεού.

 

Ψηλά τα μάτια

 

Να ταπεινωθούμε για να υψωθούμε.

● Αλλά και να υψωθούμε για να… υψωθούμε! Ταπεινοί στο φρόνημα, αλλά τα μάτια ψηλά. Έτσι λέει ένας ύμνος της Αναλήψεως: «Επάρωμεν όμματα και νοήματα, πετάσωμεν τας όψεις και τας αισθήσεις».

● Ψηλά τα μάτια είχαν οι Μαθητές, και ατένιζαν (Πράξ.α΄10) τους ουρανούς την ώρα της Αναλήψεως. Ψηλά και μεις τα μάτια. Μας έφαγαν τα χαμηλά, η ύλη και ο κόσμος, η χαμοζωή, η λάσπη. Καιρός να σηκώσουμε κάπως τα μάτια. Να ατενίσουμε τους ουρανούς, τις θείες πραγματικότητες.

● Ψηλά οι αισθήσεις.

● Ψηλά η διάνοια. Αρκετά κολλήσαμε το μυαλό μας στα χαμηλά. Καιρός για ψηλές σκέψεις, για ψηλά νοήματα, για ψηλά αισθήματα.

●Ψηλά οι καρδιές μας.

Έτσι θ’ αξιωθούμε μια μέρα ν’ ανεβούμε ψηλά στον ουρανό, στη δόξα του αναληφθέντος «αφ’ ημών εις τους Ουρανούς» Ιησού Χριστοῦ.