Ομολογία

Α΄ Νηστειών Ιω 1,44-52

Εντυπώσεις

από την πρώτη γνωριμία

με το Χριστό

του αρχιμαν. Αθανασίου Σιαμάκη

Οι εντυπώσεις δύο φίλων, του Φιλίππου και του Ναθαναήλ, από την πρώτη γνωριμία τους με το Χριστό, ήταν ζωντανές πρωτόγνωρες και νοσταλγικές. Εξιστορούνται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη στην αρχή του Ευαγγελίου του με απλότητα και χάρη. Οι λεπτομέρειες δίνουν πολύτιμη ευκαιρία και για τη δική μας βιωματική.

Τους τρεις πρώτους μαθητάς Ανδρέα Ιωάννη και Πέτρο τους κάλεσε ο Χριστός την προηγούμενη μέρα. Ο Ιωάννης αφήνει να φανεί η βαθειά εντύπωσή του, σημειώνοντας ότι η ώρα της συναντήσεως μαζί του ήταν τέσσερις το απόγευμα. Συνεχίζοντας ο Κύριος την ανιχνευτική του οδοιπορία στα μέρη της Γαλιλαίας για την επιλογή και των υπόλοιπων μαθητών του, δεν δυσκολεύεται, γιατί ξέρει πόσους και ποιους θα καλέσει, προκειμένου να οργανώσει το επιτελείο του. Το καρδιογνωστικό μάτι του, μάτι θεότητος, που κατοικεί μέσα του ολόκληρη, είναι το απαράμιλλο εργαλείο του.

Στην ίδια κώμη, τη Βηθσαϊδά, την παραλίμνια των βορείων ακτών της λίμνης Γεννησαρέτ, όπου είχε καλέσει τους τρεις πρώτους μαθητάς του, συναντά τώρα και το Φίλιππο. Ο Ιωάννης ως ιστορικός, εκτός από το όνομα του Φιλίππου δεν μας δίνει άλλα στοιχεία της προσωπικότητός του, ούτε μας περιγράφει λεπτομερώς τις συνθήκες της συναντήσεώς του με το Χριστό. Δεν αποκλείεται όμως ο Φίλιππος να ήταν και αυτός ψαράς και γνωστός στους τρεις συγχωριανούς του. Καθώς σαν ομότεχνοι επαγγελματίες έρριχναν τα δίχτυα στη λίμνη τις νύχτες, συχνά αλληλοβοηθούμενοι, σίγουρα θα είχαν κάποιες ευκαιρίες για συνομιλίες και συνεργασία μεταξύ τους. Γνώριζαν λοιπόν οι τρεις το Φίλιππο και είχαν και γνώμη γι’ αυτόν, αλλ’ ο Χριστός δεν χρειάστηκε τη γνώμη τους. Ήταν δική του ευθύνη και η κλήση του Φιλίππου.

–Ακολούθησέ με, του λέει.

Ο Φίλιππος μαγεμένος από την επιβλητικότητα και γλυκύτητα του Κυρίου, βλέποντας δίπλα του και τους γνωστούς του, λέει και αυτός το ναι στην πρόσκληση, και προστίθεται στην ομάδα, με αριθμό 4.

Αλλ’ η ιστορία παίρνει πλοκή κι ενδιαφέρον κυρίως απ’ εδώ κι εμπρός. Ο Φίλιππος ζώντας πρωτόγνωρα αισθήματα ευτυχίας δίπλα στον Κύριο κι όντας φύσει αυθόρμητος και μεταδοτικός, επείγεται να κάνει μέτοχο της χαράς του και τον εκλεκτό του φίλο Ναθαναήλ, που καταγόταν κι αυτός απ’ εκεί κοντά, από την Κανά. Αφήνει λοιπόν για λίγα λεπτά τον Κύριο και βρίσκει το φίλο του. Λαχανιασμένος του μιλάει γρήγορα και συνοπτικά. Παραλείπει να του πει οτιδήποτε άλλο και μπαίνει κατ’ ευθείαν στο θέμα.

–Βρήκαμε το Μεσσία, του λέει, για τον οποίο μίλησαν ο Μωϋσής και οι προφήτες. Πρόκειται για τον Ιησού, το γιο του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ.

Ο Ναθανήλ ακούει, αλλά δεν ενθουσιάζεται. Σύμφωνοι, του απαντά με διάθεση σκεπτικισμού, αλλά δεν λένε οι προφήτες ότι ο αναμενόμενος θα προέλθει από τη Βηθλεέμ; Εσύ μου μιλάς για Ναζαρέτ. Και σε ρωτώ· Από τη Ναζαρέτ είναι δυνατόν να προέλθει ο Μεσσίας; Μήπως κάνεις λάθος, φίλε μου;

Ο Φίλιππος δεν έκανε λάθος. Ήξερε τι του έλεγε, αλλά θεωρούσε μάταιο να του πει περισσότερα. Εκείνη τη στιγμή σκέφθηκε, πιο πειστική θα ήταν μια προσωπική γνωριμία του Ναθαναήλ με το Χριστό.

–Το πρόσωπο για το οποίο σου μιλώ, του λέει, είναι εδώ δίπλα και έχεις την ευκαιρία να το γνωρίσεις. Έλα και δες μόνος σου.

Αν ο Ναθαναήλ με το Εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι εννοούσε κάτι το απαξιωτικό για τους Ναζαρηνούς, δεν θα κουνιόταν από τη θέση του. Αλλ’ επειδή κατάλαβε από την αρχή ότι ο έμπιστος φίλος του, ο Φίλιππος, του έλεγε κάτι σοβαρό, σηκώθηκε αμέσως και ξεκίνησε μαζί του. Καθώς πλησίαζε και σκεφτόταν τι θα πει, ο Χριστός τον προλαβαίνει και τον βγάζει από τη δυσκολία, λέγοντας γι αυτόν· Να ένας άδολος και αληθινός Ισραηλίτης.

Τι; με κολακεύει; Σίγουρα αναρωτήθηκε μέσα του Ναθαναήλ. Πράγματι· αν δεν ήξερε τον εαυτό του και δεν ένοιωθε μέσα του άδολος κι αληθινός, θα είχε μπροστά του έναν ελεεινό κόλακα απ’ αυτούς που εξυμνούν ανύπαρκτες αρετές ή αξίες. Ο ίδιος είχε επίγνωση του ποιός είναι. Άρα, δεν τον κολακεύει. Που όμως τον ξέρει; Πρώτη φορά τον έβλεπε. Μάλλον πρόκειται για διορατικό και χαρισματούχο άνθρωπο, σκέφτεται, που λίγα βλέπει και πολλά καταλαβαίνει. Να η πρώτη καθαίρεση της αρχικής αμφιβολίας του. Την ίδια στιγμή σκεφτόταν πάλι, μήπως του είχε μιλήσει για το χαρακτήρα του ο Φίλιππος. Καλύτερα ας τον ρωτήσω ευθέως.

- Από πού με ξέρεις;

Η νέα απάντηση του Χριστού θα παίξει καταλυτικό ρόλο μέσα του.

–Σε ξέρω προ πολλού, του λέει. Σε είδα πριν έρθει κοντά σου ο Φίλιππος να σου μιλήσει, όταν ήσουν κάτω από τη συκιά.

Ο Ναθαναήλ εκπλήσσεται, ενθουσιάζεται, παραληρεί.

– Διδάσκαλε, δεν είχα πιστέψει στα όσα μου είπε ο Φίλιππος για σένα. Αλλά τώρα ομολογώ και διακηρύττω ότι πράγματι είσαι γιος του Θεού, ο βασιλεύς του Ισραήλ.

Ο Χριστός όχι μόνο δεν του καταστέλλει τον ενθουσιασμό, αλλά του ανοίγει και νέα μεγαλύτερη προσδοκία.

-Καθώς θα είσαι κοντά μου, του λέει, θα δεις θαυμαστότερα πράγματα. Θα δεις ανοιγμένο τον ουρανό και τους αγγέλους του Θεού ν’ ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν, υπηρετώντας με.

Με το τελευταίο αυτό ο Ναθαναήλ καθηλώνεται και εντάσσεται απ’ εκείνη την ώρα θεληματικά στον κύκλο των μαθητών του.

Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς από την ιστορία αυτή; Την αυθεντία του Χριστού; Την πεποίθησή του για την εκλογή των συνεργατών του; Την καρδιογνωσία και παγγνωσία του; Τη μεσσιανικότητά του; Την επιχειρηματολογία του; Την επαλήθευση των προφητειών; Την πρόγνωση του μέλλοντος; Την ανθρώπινη εμφάνισή του και διπλή φύση του; Τη μετατροπή του σκεπτικισμού σε θαυμασμό; Την απόφαση των μαθητών; Την αυταπάρνησή τους.

Όντως μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε. Το βεβαιώνουμε κι εμείς που το ακούμε δυο χιλιάδες χρόνια από τότε. Είσαι ζωντανός, είσαι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, όσο κι αν θέλουν οι εικονοκλάστες όλων των εποχών ν’ αρνούνται την ανθρώπινη περιγραπτή φύση σου. Εμείς οι Ορθόδοξοι δεν θα παύσουμε να διατρανώνουμε την υπέρλογη θεανθρωπότητά σου, καθώς καλείς όλους και μάλιστα τους νέους κοντά σου, κι όχι μόνο δεν τους απογοητεύεις, αλλά και τους οδηγείς από έκπληξη σε έκπληξη.