Ομολογία

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!


του Αιδεσιμ. π. βασίλειου Βολουδάκη

Ποιά εἶναι ἡ Ἑλλάδα σήμερα καί ποῦ βρίσκεται; Ὅλοι γι’ αὐτήν μιλοῦν, γι’ αὐτήν, ὑποτίθεται, κόπτονται καί πασχίζουν, ἀλλά κανείς δέν μπορεῖ πιά νά τήν προσδιορίση.

Δέν μιλοῦμε γιά τούς ξένους, τούς ἀλλοεθνεῖς. Αὐτοί οὐδέ­ποτε κατάλαβαν τί σημαίνει Ἑλλάδα, οὔτε τί εἶναι αὐτό πού τήν κάνει νά ξεχωρίζη ἀπό ὅλα τά ἔθνη, ἀπό καταβολῆς τῆς Ἱστορίας. Αὐτοί, τήν παρακολουθοῦν στό διάβα τῶν αἰώνων καί ἄλλοτε τήν ζηλεύουν –γι’ αὐτά τά ἐπιφανειακά πού μποροῦν νά διακρίνουν– τήν φθονοῦν καί ἐκστρατεύουν ἐναντίον της γιά νά τήν κατακτήσουν, νά τήν λεηλατήσουν καί νά πλουτίσουν τά Μουσεῖα τους μέ τά κλοπιμαῖα τους καί, ἄλλοτε, ὅπως σήμερα –πού δείχνει τό χειρότερο πρόσωπο τῆς Ἱστορίας της– τήν χλευάζουν καί τήν εἰρωνεύονται.

Δέν μιλοῦμε, λοιπόν, γιά τούς ἄλλους, πού βλέπουν μό­νο τό περιεχόμενο τοῦ μυαλοῦ τους, καί τήν πολιτιστική ἀνά­πτυξη πού αὐτό σκαρφίζεται καί παράγει, ἀλλά μιλοῦμε γιά μᾶς τούς ἴδιους τούς Ἕλληνες πού, μέσα στήν ψυχική παρακμή καί παραζάλη μας, ξεχάσαμε ἀκόμη καί τό ποιοί εἶναι οἱ γονεῖς πού μᾶς γέννησαν, ξεχάσαμε τήν φύτρα, πού φυτρώσαμε, «ἥν ἐφύτευσεν» τό χέρι τῆς Εὐλογίας Ἐκείνου!

Τό τραγικό εἶναι ὅτι σάν λαός βρισκόμαστε σέ ψυχική πα­ρακμή, ἀλλά δέν τό συνειδητοποιοῦμε καί γι’ αὐτό δέν ἀνησυ­χοῦμε γιά τήν παρακμή μας. Ἀνησυχοῦμε μόνο μέ αὐτό πού ἐμποδίζει τήν ἐξέλιξη καί ἐπιδείνωση αὐτῆς μας τῆς παρακμῆς. Ἀνη­συ­χοῦμε γιά τήν οἰκονομική χρεωκοπία πού μᾶς ταράζει τό παθητικό μας ραχάτι καί ἀπειλεῖ τή βιαία διακοπή τῶν ἀπολαυστικῶν ὀνείρων μας.

* * *

Τό περιοδικό μας αἰσθάνεται δικαιωμένο, μέ μιά “Πύρρεια” ὅμως δικαίωση, γιατί πρίν ἀπό ἕξι χρόνια –τότε πού δέν διαφαινόταν οὔτε ὑποψία χρεωκοπίας τῆς Χώρας μας– εἴχαμε ἀρχί­σει νά σαλπίζουμε πρός «πᾶσαν κατεύθυνσιν» ὅτι πρέπει νά συναθροισθοῦμε «πάντες οἱ αὐτό­χθονες, κατοικοῦντες εἰς τήν Ἑλληνικήν ἐπικράτειαν καί πι­στεύ­οντες εἰς Χριστόν» καί νά ἀναβιώσουμε τήν Α΄ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου, παίρνοντας στά χέρια μας τή διακυβέρνηση τοῦ Τόπου μας μέ τό νά ἐπιλέξουμε ἀνθρώπους Πίστεως, ἐκκλησιαζομένους –ὅπως ὁ Καποδίστριας– κάθε Κυριακή καί ὄχι εὐκαιριακά καί “μοστραρισμένα” καί νά τούς προτρέψουμε νά ἀσχοληθοῦν μέ τά πολιτικά Κοινά.

Δέν μποροῦμε, βέβαια, νά χαροῦμε ἐπειδή ἡ πράξη μας ἐκείνη δικαιώθηκε ἤδη ἀπό τήν ραγδαία ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. Θά ἦταν ἐξ ἄλλου, ὅπως προεί­παμε, “Πύρρεια” ἡ χαρά μας, γιά τήν δικαίωσή μας ἐφ’ ὅσον τό σάλπισμά μας ἐκεῖνο δέν βρῆκε ἀπήχηση στούς «εἰς Χριστόν πιστεύοντας», τοὐλάχιστον ὅσο ἔπρεπε καί ὅσο ἐπέτρεπε ἡ ἀπό στόμα σέ στόμα μετάδοση τοῦ μηνύματός μας, μιᾶς καί ἡ Τηλεόραση εἶναι εἶδος ἰδιαζούσης πολυτελείας καί ἀπρόσιτο σέ ἐκείνους πού δέν ἔχουν ὠκεανούς χρημάτων ἤ ὠκεανούς δυσώδους βιοτῆς νά ἐπιδείξουν στούς κλειδοκράτορές της!

Ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων –πέρα ἀπό τήν προσωπική μας πικρία καί ὀδύνη γιά τήν προχωρημένη νέκρωση τῶν ψυχικῶν ἀνακλαστικῶν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἕλληνα– καθιστᾶ προφανές ὅτι δέν θά ὑπάρξη λύση τοῦ νεοελληνικοῦ δράματος, ὄχι γιατί τά πράγματα εἶναι δύσκολο νά διορθωθοῦν καί, μάλιστα, τά οἰκονομικά (πού εἶναι πιό εὔκολη ἡ λύση τους), ἀλλά γιατί δέν ὑπάρχει ὁμοφωνία οὔτε στίς ψυχές τῶν ἐκκλησιαζομένων χριστιανῶν, ὡς πρός τό ποιά εἶναι ἡ κύρια αἰτία τῆς ψυχικῆς καταρρεύσεως τοῦ σύγχρονου Ἕλληνα, μέ συνεπαγωγή καί τήν κα­τάρ­ρευση τοῦ Κράτους.

Γράφεται καί ξαναγράφεται ἀπό πολλούς ὅτι ἡ αἰτία εἶναι πνευματική, ὄχι οἰκονομική. Τά αἴτια εἶναι πνευματικά. Μάλιστα! Συμφωνοῦμε ἀπόλυτα. Τό εἴπαμε καί τό γράψαμε καί ἐμεῖς πρῶτοι, ἀπό τό 2007, καί μάλιστα μέ ἐμφαντικό τρόπο (βλ. «Τά πολιτικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας») καί τό ἐπιτείναμε τό ἑπόμενο ἔτος μέ τό Συνέδριο «Ἐκκλησία καί Πολιτική στήν Ἑλλάδα. Ἕνα θέμα πνευματικό».

Ὡστόσο, ἄλλα ἐννοοῦν –ὅσοι γράφουν στίς μέρες μας ὅτι ἡ κρίση εἶναι πνευματική καί ἄλλα ἐννοοῦμε ἐμεῖς καί ἄς μᾶς συγχωρήσουν τό ὅτι εἴμαστε ἐμεῖς «μικροί» καί αὐτοί πολύ «μεγάλοι». Ἐξ ἄλλου τό λέει καί ὁ λαός μας: «Ἀπό μικρό καί ἀπό τρελλό μαθαίνεις τήν ἀλήθεια».

Ἐμεῖς, συμφωνοῦμε μαζί τους ὅτι ἡ κρίση εἶναι πνευματική ἀλλά δέν συμμεριζόμεθα τήν ἐκτίμηση ὅτι ἡ ἀνά­καμψη ἀπό τήν πνευματική αὐτή κρίση θά προέλθη ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας ἤ μόνο ἀπό τίς Ἐνορίες. Πιστεύουμε ὅτι αὐτό κυρίως θά προκύψη ἀπό μιά Κυβέρνηση πραγματικῶν εὐσεβῶν καί ὄχι προσχηματικῶν ἀνθρώπων.

Αὐτό πού γράφουμε, δέν σημαίνει ὅτι ἔχει ἐκκοσμικευθεῖ τό κριτήριό μας καί ὅτι ἐπιλέγουμε πολιτικά ἀντί ἐκκλησιαστικά πρόσωπα γιά νά λύσουν τό πρόβλημα, ἀλλά σημαίνει κάτι πο­­λύ ρεαλιστικό. Ὅτι, ἐδῶ πού ἔφθασαν τά πράγματα, δέν ἔχουμε χρόνο γιά χάσιμο. Δέν εἶναι δυνατόν νά πιστεύουμε ὅτι θά ἀνατρέψουμε τήν ἱστορική πραγματικότητα, ἐλπίζοντες στήν πνευματική ἀναβίωση τῶν ἐνοριῶν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας καί, μάλιστα, σέ χρόνο ρεκόρ, προκειμένου νά ἀναβαπτισθῆ πνευματικά ὁ λαός μας καί νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τήν πνευματική του ἐξαθλίωση. Αὐτό, ἱστορικά, ποτέ δέν ἔχει γίνει. Ποτέ, ἕνας ἐξαθλιωμένος πνευματικά χριστιανικός λαός δέν ἀνέκαμψε ἀπό τήν Ἱεραρχία του, ἀλλά πάντοτε ἀπό τήν εὐσεβῆ πολιτική του Ἡγεσία, γιατί σέ περιόδους πνευματικῆς ἐξαθλιώσεως, οἱ πρῶτοι πού ἔχουν γίνει «ἅλας ἄναλον» εἶναι οἱ ἀνώτεροι ἐκκλησιαστικοί ταγοί, ἀφοῦ οἱ ἀσεβεῖς καί ἀμοραλιστές Πολιτικοί ἀνεβάζουν (μέ παντοειδεῖς ἀφανεῖς τρόπους) στά ὕπατα ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα ἤ πρόσωπα «ἄοσμα καί ἄγευστα» –ἰσοδύναμα τῆς ἀνυπαρξίας– ἤ ὅμοιούς τους σέ ἀμοραλισμό καί ἀθεοφοβία.

Ἄν ἀνατρέξουμε στή δυσχιλιετῆ Ἱστορία τοῦ Χριστια­νι­σμοῦ δέν θά βροῦμε οὔτε μιά περίπτωση χριστιανικοῦ ἔθνους πού ἀνορθώθηκε πνευματικά ἀπό τήν Ἱεραρχία του, χωρίς, βεβαίως, αὐτό νά σημαίνη ὅτι δέν ἐργάζονταν ταὐτόχρονα μέ ἀθόρυβο, μυστικό, ἁγιοπνευματικό τρόπο καί πραγματικοί πνευματικοί Πατέρες καί Ἐπίσκοποι, πάντοτε, ὅμως, ὡς πολύ περιορισμένη μειοψηφία.

Ἀκόμη καί τό ἐπί 400 χρόνια ὑπόδουλο Γένος μας, δέν ἀπέφυγε τήν πνευματική του ἐξαθλίωση καί τήν παντοειδῆ διαφθορά παρ’ ὅτι τό ἕνωνε ἀπόλυτα ἡ κοινή Πίστη ὄχι μόνο ὡς πνευματική Λατρεία ἀλλά καί σάν εἰδοποιός διαφορά του ἀπό τόν ἀλλόπιστο Κατακτητή, τόν κοινό ἐχθρό.

Τό Γένος μας ἀνέκαμψε μέ τήν ἀποφασιστική παρουσία τοῦ γνήσιου Χριστιανοῦ Ὀρθοδόξου Κυβερνήτη Ἰωάννου Καπο­δίστρια, πού ἀνύψωσε τήν Παιδεία τοῦ Γένους μας στό ἐπίπεδο τῆς ἐν Χριστῷ Ἁγιο­πατερικῆς εὐσέβειας καί ἀπέδωσε τήν πρέ­πουσα τιμή καί ἐξουσία στόν Ἱερό Κλῆρο γιά νά ἐπιτελέση τήν ἀποστολή του.

Τό ἴδιο ἔγινε πρόσφατα στήν Ὀρθόδοξη Ρωσία. Καί αὐ­τή παντοιοτρόπως πνευματικά ἐξαθλιωμένη ἀπό τό χρόνιο ἀθεϊστικό καθεστώς, παρά τήν ἀνύστακτη πνευματική ἐργασία πολλῶν ἁγίων κληρικῶν της, πού ἦσαν ὅμως, σταγόνα στόν ὠκεανό τοῦ πληθυσμοῦ της. Μέ τή νέα φιλορθόδοξη καί φιλό­χριστη Ἡγεσία της ἐτέθη ἡ πνευματική ζωή στή Ρωσία «ἐπί τήν Λυχνίαν», ὥστε νά γίνεται ὁρατή ἀπό ὁλόκληρο τό Ρωσικό λαό. Ἤδη ἦλθαν τά πρῶτα ἀγαθά ἀποτελέσματα.

Ἄν θέλουμε νά εἴμαστε, λοιπόν, ρεαλιστές καί ὄχι ἄνθρω­ποι πού μιλᾶμε γιά πνευματικές λύσεις μόνο καί μόνο «ἔτσι γιά νά μᾶς βρίσκονται», τότε πρέπει νά δοῦμε κατάματα τήν πραγματικότητα. Καί ἡ πραγματικότητα μαρτυρεῖ ὅτι βρισκόμαστε πνευματικά πάρα πολύ πίσω. Σύν τοῖς ἄλλοις, ἡ Ἱεραρχία μας ἀκόμη δέν ἔχει καταλήξει στόν ἐάν ἡ Ἐκκλησία περιέχει τό Κράτος ἤ εἶναι περιεχόμενο τοῦ Κράτους καί γι’ αὐτό ἀφή­νει ἄλυτο τό ἐρώτημα γιά τό πόσες ἐξουσίες ὑπάρχουν ἐπί τῆς γῆς ἀφοῦ πᾶσα ἐξουσία ἐδόθη στόν Χριστό, ἤ, γιά νά ἀκριβολογοῦμε, δέν ἀσχολεῖται κἄν μέ αὐτό τό ἐρώτημα. Ἐπιδίδεται μόνο σέ ἀτελείωτες συζητήσεις καί διαλέξεις περί τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, ἀκολουθοῦσα τίς Ἑτερόδοξες–Σχο­λαστικές διατυ­πώσεις περί Συναλληλίας καί διακριτῶν Ρόλων, ἐνῶ στήν πράξη ἀποδέχεται ἀπόλυτα τήν «Νόμῳ κρατοῦσαν Πολιτείαν», ἀλλιῶς δέν ἐξηγεῖται τό πῶς, ὄχι μόνο δέν διαμαρτύρεται ἀλλά συνευδοκεῖ στό ἐπαναλαμβανόμενο μοτίβο τῶν πολιτικῶν ὅτι οἱ κληρικοί εἶναι κρατικοί ὑπάλληλοι καί ἡ Έκκλησία ἕνας ἀπό τούς φορεῖς τοῦ Κράτους!

Ἡ πραγματικότητα, ἐπίσης, μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ἑλληνική Ὕπαιθρος εἶναι ποιμαντικά καί πνευματικά ἀποδιοργανωμένη. Σέ πολλές περιοχές οἱ κληρικοί εἶναι οἱ «χειρότεροι τοῦ χωριοῦ» καί οἱ πολιτικάντηδες διαφεντεύουν κλῆρο καί λαό! Ἀλλά καί στίς μεγάλες πόλεις τά πράγματα δέν εἶναι πολύ καλύτερα.

Αὐτό, βέβαια, δέν σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχουν ἅγιες καί σεβά­σμιες μορφές κληρικῶν σέ ὅλα τά μέρη τῆς Πατρίδος μας, πού ἀγωνίζονται νά καθοδηγήσουν σωστά ἀνθρώπινες ψυχές. Ἀλλά καί αὐτοί, μέσα στή γενική παραζάλη, ἐπικεντρωμένοι μόνο στήν θεολογική διδαχή, δέν δίνουν ὅση πρέπει σημασία στίς ἐπιρροές πού δέχονται οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν καθημερινότητα καί ἰδίως ἀπό τούς πολιτικούς, ἀπό τή ζωή, τίς πεποιθήσεις καί τά λεγόμενά τους, πού παρουσιάζει ἀσταμάτητα ἡ Τηλεόραση, ἀπό τό πρωΐ ὡς τό βράδυ. Ἀπομονωμένοι στήν Ποιμαντική τους, ἔχουν ἀποκοπεῖ ἐν πολλοῖς ἀπό τήν πολιτική πραγματικότητα πού καταρρακώνει τήν Ἑλλάδα μέ τίς πολιτικάντικες μεθοδεύσεις, πού “μαγειρεύονται” μέν κυρίως στήν Ἀθήνα, μεταδίδονται ὅμως μο­λυντικά σέ ὅλη τήν Ἐπικράτεια.

Ἕνας τέτοιος ἀγωνιστής, ἀκρίτας Κληρικός –καλός ποιμήν καί λόγιος– ἀλλά ἀπομονωμένος, ἔγραψε πρό τριετίας ἄρθρο σέ ἐκκλησιαστική ἐφημερίδα μέ τίτλο «Ζητεῖται Σαλπιγκτής», καί στό ἄρθρο αὐτό ἔκανε ἔκκληση νά βρεθῆ κάποιος Ἐπίσκοπος ἤ κάποιος Κληρικός ἤ ἔστω καί μοναχός νά σαλπίση τό ἐγερτήριο σάλπισμα τοῦ ἀποτελεσματικοῦ ἀγῶνος γιά τήν ἀναχαίτιση τῆς πνευματικῆς καταρρεύσεως τῆς Πατρίδος μας! Τότε τοῦ τηλεφώνησε ἕνας γνωστός του Στρατηγός καί τοῦ εἶπε:

—«Παπούλη μου, δέν γνωρίζεις ὅτι στήν Ἀθήνα ἔχει δημι­ουργηθεῖ γι’ αὐτόν τόν σκοπό Πολιτική Παράταξη, ἀπαρτιζομένη ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό ἐκκλησιαζομένους ἀνθρώπους ὅλων τῶν εἰδικοτήτων, οἱ ὁποῖοι ταυτίζουν τήν Πολιτική μέ τήν πνευματική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας;».

Καί ὁ καλός ποιμήν, τοῦ ἀπάντησε:

—«Ἐδῶ, στά ἀκριτικά, δέν ἔχουμε πληροφόρηση»!

Ἔτσι ἀποκομμένοι εἴμαστε μεταξύ μας, ὅσοι πονᾶμε γι’αὐτόν τόν τόπο, ἀφοῦ οἱ μέν “μεγάλοι” καί “τρανοί” –Κληρικοί καί λαϊκοί– μᾶς ἔχουν ἀποκλείσει ἀπό ὅλα τά Ραδιοτηλεοπτικά Μέσα, ἄλλοι γιατί εἶναι ἀμοραλιστές καί συμπαῖκτες τῶν πο­λι­τικῶν καί ἄλλοι, οἱ πιό πνευματικοί, γιατί ἀρκοῦνται σέ πνευ­ματικές προτάσεις, προγραμματισμούς καί λύσεις πού δέν διαφέρουν σέ “ρεαλισμό” ἀπό τήν πρόταση νά ...κατοικήσουμε στόν Ἄρη!

Ἡ Πατρίδα μας ὅμως δέν περιμένει! Ἔχει φθάσει στό ἔσχατο ὅριο καί ἔχει ἀνάγκη μιά ἄμεση λύση.

Ἄν, ὅσοι νουνεχεῖς, θεωρεῖτε ὅτι, μέ τίς ὑπάρχουσες πολι­τικές καί τά συνεπακόλουθα ἐπίπεδα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ χώ­ρου, εἶναι πιό ἐφικτό γιά τήν ἀνάκαμψη τῆς Πατρίδος μας νά περιμένουμε νά ἀναβιώσουν πρῶτα ὅλες οἱ Ἐνορίες τῆς Ἑλλάδος, στό πνευματικό ἐπίπεδο πού τούς ἁρμόζει, ἀπό τό νά προτρέψουμε – ὅσοι Ποιμένες ἐργαζόμαστε μέ ἐνδιαφέρον γιά τούς ἀνθρώπους – νά ἑτοιμάσουμε καί νά στείλουμε στή Βουλή ἔστω μιά χούφτα γνησίων ἐκκλησιαζομένων ἀνθρώπων, ὥστε ἀπό ἕνα ἐπίσημο Βῆμα νά καλέσουν, νά συσπειρώσουν καί νά ἐπαναπατρίσουν ὅλον τόν Ἑλληνισμό στίς Παραδόσεις του, στίς Ἀρχές καί στήν Πίστη του, τότε ὁ γράφων δέν ἔχει πιά καμμιά θέση ἀνάμεσα στούς λογικούς ἀνθρώπους!

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεῦχος 117 Μάρτιος 2012