Περίεργο έ;
1. Δέν εἶναι περίεργο πῶς ἓνα ποσό τῶν 20 Εὐρώ σᾶς φαίνεται πολύ μεγάλο, ὃταν τό δίνετε στήν ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι μικρό ὃταν πηγαίνετε γιά ψώνια;
2. Δέν εἶναι περίεργο πού 2 ὧρες σᾶς φαίνονται πολλές, ὃταν εἶστε στήν ἐκκλησία, ἐνῶ σᾶς φαίνονται λίγες, ὃταν παρακολουθεῖτε μιά καλή ταινία;
3. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι δέν βρίσκετε λόγια νά πεῖτε ὃταν προσεύχεστε, ἀλλά δέν ἒχετε κανένα πρόβλημα ὃταν σκέφτεστε γιά ποιό πράγμα θά μιλήσετε μέ ἓναν φίλο;
4. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο «δύσκολο» καί «βαρετό» εἶναι νά διαβαστεῖ ἓνα κεφάλαιο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐνῶ πόσο εὒκολα διαβάζονται 100 σελίδες ἑνός δημοφιλοῦς μυθιστορήματος;
5. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι ὁ καθένας θέλει εἰσιτήρια γιά μπροστινές θέσεις σέ συναυλίες καί ἀγῶνες, ἀλλά προτιμᾶ νά κάθεται στά τελευταῖα καθίσματα τῆς ἐκκλησίας;
6. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι πρέπει νά ξέρετε γιά μιά ἐκδήλωση τῆς ἐκκλησίας 2-3 ἑβδομάδες πρίν ἀπό τήν ἡμέρα πού θά πραγματοποιηθεῖ, ὣστε νά μπορέσετε νά τήν βάλετε στόν προγραμματισμό σας, ἀλλά μπορεῖτε γιά ἂλλα γεγονότα νά... ἀποφασίσετε καί τήν τελευταία στιγμή;
7. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο δύσκολο εἶναι νά μάθετε κάτι πού σχετίζεται μέ τό Θεό, ὣστε νά τό μοιραστεῖτε μέ ἂλλους, ἀλλά τό πόσο εὒκολο εἶναι νά μάθετε, νά καταλάβετε καί νά διαδώσετε ἓνα κουτσομπολιό;
8. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι εὒκολα πιστεύετε αὐτά πού γράφονται στά περιοδικά καί στίς ἐφημερίδες, ἀλλά ἀπό τήν ἂλλη ἀμφιβάλλετε γιά τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
9. Δέν εἶναι περίεργο πού ὁ καθένας θέλει μιά θέση στόν οὐρανό, ἀλλά δέν θέλει νά πιστέψει, νά κάνει ἢ νά πεῖ κάτι γιά νά φθάσει ἐκεῖ;
10. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο εὒκολα στέλνετε ἀνέκδοτα σέ e-mails τά ὁποῖα προωθοῦνται δεξιά κι ἀριστερά, ἐνῶ τό σκέφτεστε διπλά ὃταν πρόκειται νά στείλετε ἓνα μήνυμα γιά τόν Θεό;
κ. ΙΚ,
ΑπάντησηΔιαγραφήθελω να θεσω μια ακομα ερωτηση.
Γραψατε σε μια προηγουμενη ανάρτηση - αν σας καταλαβα λαθος ζηταω συγγνωμη, οτι η θεολογια του 'προπατορικου αμαρτήματος' ειναι δυτικο δάνειο.
Μαλλον εννοειται την ερμηνεια του προπατορικου;
Δηλ οι Δυτικοι την ερμηνευσαν μονο υπο το πρισμα του Νόμου και τις επιπτωσεις που ειχε ως παραβαση του Νόμου;
ή εννοειται γενικα, οτι δεν υπήρχε η Πτώση των Πρωτόπλαστων;
Ομως οι Πατερες της Ορθοδοξιας πολυ συχνα κανουνε λογο στα κειμενα τους για την Πτώση του ανθρωπου!
Σας ακούμε!
Μυρμιδόνας
Προπατορικό αμάρτημα
ΔιαγραφήΠροπατορικό αμάρτημα είναι ο χαρακτηρισμός του αμαρτήματος των πρωτόπλαστων Αδάμ και Εύας, το οποίον είχε σαν συνέπεια την έξωσή τους από τον Παράδεισο και την είσοδο της πνευματικής θνητότητας στο ανθρώπινο γένος, αφού οι συνέπειες της παράβασης της θείας εντολής μεταβιβάζονται σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Πράγματι, ενώ για τον Αδάμ και την Εύα, η ενοχή για την παράβαση της θείας εντολής ήταν προσωπική επιλογή και συνέπεια του αυτεξουσίου, για τους απογόνους του γενάρχη του ανθρώπινου γένους είναι κληρονομική συμμετοχή σε όλες τις συνέπειες (είσοδος της αμαρτίας και πνευματικός θάνατος). Η λύτρωση του ανθρώπινου γένους από το προπατορικό αμάρτημα και τις συνέπειές του προαναγγέλθηκε από το Θεό στην Π. Διαθήκη και εκπληρώθηκε με την Ενανθρώπηση, τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού, ο οποίος αποκατάστησε την κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό και κατάργησε με την Ανάστασή του το θάνατο για να αποκαταστήσει το ανθρώπινο γένος στην προπτωτική του κατάσταση.
Η θεωρία της κληρονόμησης του προπατορικού αμαρτήματος είναι δυτικής προέλευσης και έχει πατέρα τον Αυγουστίνο, ο οποίος και επηρέασε την εν γένει δυτική σκέψη. Την κληρονόμηση του προπατορικού αμαρτήματος, πρώτη καθιερώνει η Τοπική Σύνοδος της Καρθαγένης το 419, με τον ρκα΄ κανόνα αυτής. Η Σύνοδος αυτή δογμάτισε κατ’ αυτό τον τρόπο, υπό την επίδραση της θεολογίας του παρόντος σ’ αυτήν, του Ιππώνος Αυγουστίνου, η δε θεολογία αυτή έκτοτε έγινε βασικό δόγμα των Λατίνων. Τον κανόνα αυτόν επικυρώνει και ο β΄ κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, αναφέρεται δε και στις μετέπειτα Τοπικές Συνόδους Κων/πόλεως 1638 και 1672, καθώς και Ιεροσολύμων 1672.
Το βασικό επιχείρημα των οπαδών της περί ενοχής θεωρίας του Αυγουστίνου είναι ο ισχυρισμός ότι, όπου στη Βίβλο και τα έργα των Πατέρων παρουσιάζεται διδασκαλία περί θανάτου, ασθενειών, κακουχιών και ταλαιπωριών, ως των αποτελεσμάτων της πτώσεως, προϋποτίθεται διδασκαλία περί ενοχής του τιμωρούμενου, εφ’ όσον ο Θεός είναι δίκαιος και δεν δύναται να τιμωρεί αδίκως. Το γεγονός λοιπόν, ότι η ιουδαιοχριστιανική παράδοση παραδέχεται πτώση του ανθρώπου μετ’ ασθενειών, ταλαιπωριών και θανάτου, αποτελεί απόδειξη, ότι όλη η ανθρωπότητα είναι ένοχος μιας τέτοιας αμαρτίας, η οποία δικαίως τιμωρείται από τη θεία δικαιοσύνη. Η διδασκαλία περί κληρονομικής ενοχής λοιπόν, αν και δεν αναφέρεται ρητώς και κατά τρόπο σαφή μέχρι του Αυγουστίνου, πρέπει όμως να θεωρηθεί ως προϋποτιθέμενη, αλλιώς δεν ικανοποιούνται οι απαιτήσεις για τις αντιλήψεις περί της θείας δικαιοσύνης. Είναι χαρακτηριστικός ο α΄ κανόνας της παπικής συνόδου του Τριδέντου του 1546: «εάν τις μη ομολογήση ότι ο πρώτος άνθρωπος ο Αδάμ….. επέφερε, δια της παραβάσεως αυτού, την οργήν και την αγανάκτησιν του Θεού, και δια τούτον τον θάνατον, μεθ’ ου πρότερον ηπείλησεν αυτόν ο Θεός….. ανάθεμα». Έτσι, η δυτική θεολογία διδάσκει, ότι: 1/ αίτιος του θανάτου είναι ο Θεός και 2/ ο θάνατος των δικαίων επετράπη ένεκα της θείας οργής, για την παράβαση της πρώτης εντολής.
Για τους Έλληνες όμως Πατέρες δεν υφίσταται το υπό μορφή δικανική τεθέν πρόβλημα περί της κληρονομικότητας της ενοχής του Αδάμ και περί του επακόλουθου αυτής, δηλ. της τιμωρίας της ανθρωπότητας λόγω προσβολής της θ. δικαιοσύνης. Έτσι, ο Θεός δεν δημιούργησε το θάνατο και επέτρεψε το θάνατο και των δικαίων από ευσπλαχνία και όχι από οργή. Επακόλουθο της δυτικής θεώρησης περί της προπατορικής ενοχής είναι, ότι κάθε άνθρωπος που γεννιέται φέρει κληρονομικά το προπατορικό αμάρτημα, από το οποίο απαοκαθαίρεται με το βάπτισμα. Η θεώρηση όμως αυτή είναι αντίθετη προς την Πατερική Θεολογία, η οποία δέχεται ότι με το βάπτισμα δεν αποπλύνεται το προπατορικό αμάρτημα, καθότι, απλούστατα, τέτοιο αμάρτημα δεν υφίσταται.
ΙΚ
κ. ΙΚ,
Διαγραφή1. Γραφετε οτι για τους Ορθοδοξους Πατερες 'τετοιο αμαρτημα δεν υφισταται'.
Εχετε αντίστοιχες πηγες να μας παραπέψτετε; Ονοματα Πατερων;
Θελω να πω, απο το μαθημα των θρησκευτικων στο γυμνάσιο θυμαμαι, οτι το προπατορικο αμαρτημα υπήρχε και μεταδιδεται απο ανθρωπο σε ανθρωπο.
Μαλιστα θυμαμαι που και στο Κατηχητικο μας λεγανε αργοτερα, οτι ΜΟΝΟ η Παναγιά μας δεν κληρονομησε το αμαρτημα αυτό.
Εκτος φυσικα, αν και εδω επηρέαστηκε η Ορθοδοξια απο την Δυση - αλλά τόσοι ελληνες Θεολογοι, κανείς δεν το αντιληφτηκε ;
---------------------------------
2. Γραφετε οτι τις αποφασεις των Παπων υπερ του προπατορικου αμαρτήματος, τις επικύρωσαν και οι Ορθοδοξοι!
"Τοπικές Συνόδους Κων/πόλεως 1638 και 1672, καθώς και Ιεροσολύμων 1672. "
Δηλ εμεις οι Ορθοδοξοι συμφωνήσαμε με τους Δυτικους και υιοθετήσαμε την δικη τους θεολογια;
Εαν ναι, τοτε ομως η δικη σας ερμηνεία δεν ερχεται σε ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ με τις Τοπικες Ορθοδοξους Συνοδους;
----------------------------
3. Οταν συνομιλεις με άθεους, και το θεμα φτασει στον Αδαμ, σε ρωτανε - ΚΑΙ ΕΚΕΙ πραγματικά δεν ξερω τι να απαντησω:
"Τι φταιμε εμεις, αν ο Αδαμ αμαρτησε; Στο κατω κατω, εκεινος αμαρτησε, εκεινος να την πληρωνε. ΕΓω που γεννήθηκα χιλιαδες χρονια μετα, γιατι να φερνω την ευθύνη των δικων του πραξεων;"
Δεδομενου οτι καθε ανθρωπος μπορει να ΚΡΙΘΕΙ μονο για τον εαυτο του- και δεν υπαρχει συλλογικη ευθυνη στον χριστιανισμο, ετσι δεν ειναι;
4. Τελος κ. ΙΚ,
παραμενει το ΑΚΑΝΘΙ του Θανατου!
Εαν ο Θανατος ηρθε στο ανθρωπινο γενος ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ της ΠΤωσεως, εδω δεν εχουμε ενα προβλημα;
Γιατι ο Θεός να 'ανακαλυψει' τον Θανατο, διχως αφορμη και αιτία;!
Γιατι ο Θεός να επιτρεψει τον Θανατο, ακομα και να μην εφταιχε ο Αδαμ;
Βαζω μια ανω τελεια εδω...να σας ακουσουμε πρωτα κ. ΙΚ, και μετα συνεχιζουμε τις ερωτησεις :)
Μυρμιδόνας
1/ Έχουμς πει, ότι η Ορθοδοξία έχει επηρεασθεί από τη Λατινική θεολογία. Αυτό φαίνεται και στις αναφερθείσες Συνόδους.
Διαγραφή2/ Κανένα βιολογικό ον δεν δημιουργήθηκε αθάνατο. Έτσι και ο άνθρωπος ήταν από τη Δημιουργία βιολογικά θνητός. Πλην όμως έλαβε το φωτισμό του αγίου Πνεύματος και θα μπορούσε να θεωθεί και να παραμείνει θεωμένος, οπότε δεν θα γνώριζε πνευματικό θάνατο. Εξ άλλου, στη Θεολογία, όταν μιλάμε για θάνατο εννοούμε τον αποχωρισμό της ψυχής από το Θεό. Για τον αποχωρισμό της ψυχής από το σώμα, μιλάμε για κοίμηση.
ΙΚ
Όλα αυτά είναι περίεργα πράγματι, για τους εκτός Εκκλησίας θρησκευόμενους ή εκκλησιαζόμενους, αλλά δεν είναι καθόλου περίεργα για τους εντός Εκκλησίας, οι οποίοι όμως ζουν την μυστηριακή της ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙΚ
Πατερική τεκμηρίωση, για το προπατορικό αμάρτημα:
ΑπάντησηΔιαγραφή1.- «ουκ αποθανούνται πατέρες υπέρ τέκνων, και οι υιοί ουκ αποθανούνται υπέρ πατέρων. έκαστος εν τη αυτού αμαρτία αποθανείται» (Δευτ. 24. 16).
2.- «Τότε Ηρώδης ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων, εθυμώθη λίαν, και αποστείλας ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτοίς από διετούς και κατωτέρω, κατά τον χρόνον ον ηκρίβωσε παρά των μάγων. τότε επληρώθη το ρηθέν υπό Ιερεμίου του προφήτου λέγοντος. φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν» (Ματθ. 2. 16-18). Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι για τα σφαγιασθέντα άγια νήπια (και μη βαπτισθέντα) ορθά υποστηρίζεται, ότι το αίμα του μαρτυρίου τους υπήρξε και το βάπτισμά τους.
3.- «... εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 18. 3). Εάν δεν μετανοήσετε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε εις την βασιλεία των ουρανών. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη μετανοίας, καθότι δεν φέρουν κρινόμενα αμαρτήματα.
4.- «ιδόντες δε οι αρχιερείς και οι γραμματείς τα θαυμάσια ά εποίησε και τους παίδας κράζοντας εν τω ιερώ και λέγοντας, ωσαννά τω υιώ Δαυείδ, ηγανάκτησαν και είπον αυτώ. ακούεις τι ούτοι λέγουσιν; ο δε Ιησούς λέγει αυτοίς. ναι. ουδέπωτε ανέγνωτε ότι εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον;» (Ματθ. 21. 15-16). Ο ύμνος προς τον Θεόν εκφέρεται μόνον από στόματα νηπίων, δηλ. αυτά βρίσκονται σε επικοινωνία με την θεότητα και την υμνούν.
5.- «άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με ... των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία του Θεού» (Μαρκ. 10. 14, Λουκ. 18. 16). Τυπικά τα παιδιά εκείνα ήταν αβάπτιστα, όπως και οι γονείς τους, που όμως δεν ήτανε άπιστοι, αλλά ζητούσαν την ευλογία του Θεού.
6.- «ει τις αδελφός γυναίκα έχει άπιστον, και αυτή συνευδοκεί οικείν μετ’ αυτού, μη αφιέτω αυτήν. και γυνή ει τις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συνευδοκεί οικείν μετ’ αυτής, μη αφιέτω αυτόν, ηγίασται γαρ ο ανήρ ο άπιστος εν τη γυναικί, και ηγίασται η γυνή η άπιστος εν τω ανδρί. επεί άρα τα τέκνα υμών ακάθαρτα εστι, νυν δε άγιά εστιν» (Κορινθ. Α΄ 7. 12-15). Δηλ. εάν ένας πιστός αδελφός συγκατοικεί με γυναίκα άπιστη, ας μη την αφήνει. Και εάν μια γυναίκα πιστή συγκατοικεί με άνδρα άπιστο, ας μην τον αφήνει. Γιατί ο άπιστος άνδρας αγιάζεται μέσω της γυναίκας και η άπιστη γυναίκα αγιάζεται μέσω του άνδρα. Αν δεν συνέβαινε τούτο τα τέκνα θα ήταν ακάθαρτα. Τώρα όμως, λόγω του ότι γεννήθηκαν από γονείς που έχουν αγιασμό, είναι και αυτά άγια, μετέχουν δηλαδή και μεταλαμβάνουν της πίστης και του αγιασμού του πιστού μέλους.
7.- «Αδελφοί, μη παιδία γίνεσθε ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε, ταις δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε» (Κορινθ. Α΄ 14. 20). Τα νήπια δεν φέρουν καμία κακία και έτσι πρέπει να μην έχουν κακία και οι μεγάλοι.
8.- «Το δε απειρόκακον νήπιον, μηδεμιάς νόσου των της ψυχής ομμάτων προς την του φωτός μετουσίαν επιπροσθούσης, εν τω κατά φύσιν γίνεται, μη δεόμενον της εκ του καθαρθήναι υγιείας, ότι μηδέ την αρχήν την νόσον τη ψυχή παρεδέξατο» (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης: «Περί των νηπίων των προ ώρας αφαρπαζομένων» μέρος 8). Δηλ. Το απειρόκακο όμως νήπιο καταλήγει στη φυσική ζωή, εφόσον καμιά ασθένεια δεν παρεμβάλλεται στα μάτια της ψυχής για την κοινωνία του φωτός, και δεν έχει ανάγκη την υγεία, που προέρχεται από τον εξαγνισμό, επειδή ούτε στην αρχή δεν δέχτηκε στην ψυχή την ασθένεια.
ΙΚ
9.- «Πως αμαρτωλοί δι’ αυτόν κατεστάθησαν οι πολλοί; Τι προς ημάς τα εκείνου πταίσματα; πως δε όλως οι μήπω γεγενημένοι καταδεδικάσμεθα συν αυτώ, καίτοι Θεού λέγοντος. ουκ αποθανούνται πατέρες υπέρ τέκνων, ούτε τέκνα υπέρ Πατέρων, ψυχή η αμαρτάνουσα αυτή αποθανείται; Ουκούν ψυχή μεν η αμαρτάνουσα αυτή αποθανείται. Αμαρτωλοί δε γεγόναμεν δια της παρακοής του Αδάμ δια τοιόνδε τρόπον. πεποίητο μεν γαρ επί αφθαρσία και ζωή, ην δε αυτώ και ο βίος αγιοπρεπής εν τω παραδείσω της τρυφής, όλος ην και δια παντός εν θεοπτίαις ο νους, εν ευδεία δε και γαλήνη το σώμα, κατηρεμούσης απάσης αισχράς ηδονής. ου γαρ ην εκτόπων κινημάτων θόρυβος εν αυτώ. Επειδή δε πέπτωκεν υφ’ αμαρτίαν και κατώλισθεν εις φθοράν, εντεύθεν εισέδραμον την της σαρκός φύσιν ηδοναί τε και ακαθαρσίαι, ανέφυ δε και ο εν τοις μέλεσιν ημών αγριαίνων νόμος. Νενόσηκεν ουν η φύσις την αμαρτίαν δια της παρακοής του ενός, τουτέστιν Αδάμ. .....» (Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας: Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους Επιστολήν, Migne, P.G., 74, 788-789).
ΑπάντησηΔιαγραφή10.- «Η γαρ άωρος τελευτή των νηπίων ούτε εν αλγεινοίς είναι τον ούτω του ζην παυσάμενον νοείν υποτίθεται ούτε κατά το ίσον τοις δια πάσης αρετής κατά τον τήδε βίον κεκαθαρμένοις γίνεται» (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης: Προς Ιέριον περί των προ ώρας αναρπαζομένων νηπίων, P.G. 46, 192).
11.- «... μήτε δοξασθήσεται, μήτε κολασθήσεται παρά του δικαίου κριτού, ως ασφραγίστους μεν, απονήρους δε, αλλά παθόντας μάλλον την ζημίαν ή δράσαντας. ου γαρ όστις ου κολάσεως άξιος, ήδη και τιμής» (Αγ. Γρηγορίου Θεολόγου: Λόγος μ΄. Εις το άγιον Βάπτισμα, P.G. 36, 389).
12.- «Σας θυμίζω αυτό που λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ότι, όταν έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και τον έβαλε στον παράδεισο, και ο άνθρωπος είχε τα πάντα, προκειμένου να κάνει τον δρόμο αυτό που χρειαζόταν, για να ανδρωθεί, του έδωσε μία εντολή. Ήταν τέλειος ο άνθρωπος, όπως ένα νήπιο. Ένα νήπιο όλα τα έχει, αλλά είναι νήπιο. πρέπει να ζήσει, για να ανδρωθεί......» (Συμεών Κραγιόπουλου, πρεσβύτερου: "Αδάμ, που εί;", σελ. 125).
13.- Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί, ότι βαπτίζουμε και τα νήπια «καίτοι αμαρτήματα ουκ έχοντα», ώστε να προστεθή «αγιασμός, δικαιοσύνη, υιοθεσία, κληρονομία, αδελφότης του Χριστού τα μέλη είναι, το κατοικητήριον γενέσθαι του πνεύματος» (Θεοδώρου Ζήση, πρεσβυτέρου, καθ. Α.Π.Θ. : «Άνθρωπος και κόσμος εν τη οικονομία του Θεού κατά τον ι. Χρυσόστομον», σελ. 119).
14.- «... γεγόναμεν της εν Αδάμ κατάρας κληρονόμοι. Ου γαρ πάντως ως συν εκείνω παρακούσαντες της θείας εκείνης εντολής τετιμωρήμεθα, αλλ’ ότι θνητός γεγονώς, εις το εξ αυτού σπέρμα παρέπεμψε την αμαρτίαν. θνητοί γαρ γεγόναμεν εκ θνητού...» (Άγ. Αναστάσιος Σιναϊτης).
κ.ΙΚ,
Διαγραφήτα σχολια 9 και 14 - του Αγ. Κύριλλου και του Σιναίτη - δεν συνηγορουνε υπερ του Προπατορικου αμαρτηματος;
Δεδομενου οτι μιλανε για "καταρα του Αδαμ" και για
"Αμαρτωλοί δε γεγόναμεν δια της παρακοής του Αδάμ δια τοιόνδε τρόπον".
Παρακαλω εξηγηστε μας λιγο πιο αναλυτικα αυτα τα δυο εδάφια
Όχι, τα λεχθέντα από τους αγίους αυτούς δεν συνηγορούν υπέρ της κληρονόμησης του προπατορικού αμαρτήματος. Το αντίθετο μάλιστα. Με την παρακοή δεν κληρονομήσαμε την ενοχή, αλλά τα αποτελέσματα, όπως είναι η ροπή στην αμαρτία, η φθορά και ο θάνατος (αντί της αθανασίας, για την οποίαν προοριζόμαστε). Αυτή ακριβώς είναι η κληρονομιά της κατάρας, η οποία μας μεταδόθηκε με το σπέρμα του Αδάμ.
ΔιαγραφήΙΚ
15.- «Περί Νηπίων δυο ή τριών χρόνων. Πάλιν δε εχώρισεν ο Κύριος άλλην συναγωγήν, η οποία εσταμάτησεν εμπρός Του τετυφλωμένη, πλην οδηγουμένη υπό Θεού επήγεν. Εις ταύτην δεν εβάρυνεν ούτε καλόν ούτε κακόν. Τα δε πρόσωπά των ήσαν ωσεί χνους. Και ούτε εντρέποντο ούτε εδοξάζοντο. τα δε φορέματά των ήσαν πενιχρά και τα χέρια και τα πόδια των γυμνά. όμως εις ταύτα όλα δεν εντρέποντο, ούτε ο Κύριος ωργίσθη κατ’ αυτών, αι αμαρτίαι των ήσαν εις τους γονείς των. Επρόσταξε δε ο Κύριος να τους δώσουν ολίγης απολαύσεως ανάπαυσιν. Εν τούτοις ο τόπος της αναπαύσεως εκείνης δεν ήτο εις την Βασιλείαν των Ουρανών ούτε εις την Αγίαν Πόλιν, αλλά εις τόπον της ανατολής, εις τον οποίον τους έβαλεν ο Κύριος, διότι εβόησαν παράκλησιν προς τον φοβερόν Κριτήν και είπον: «Κύριε, λυπήσου μας, ότι Χριστιανών τέκνα είμεθα και δεν μας άφησεν ο αιφνίδιος θάνατος να δεχθώμεν την σφραγίδα Σου, το Άγιον Βάπτισμα. Και αν ίσως ηθέλαμεν ζήσει εις τον κόσμον, ηθέλαμεν σπουδάσει να Σου αρέσωμεν και μας ήθελες βάλει εις την Βασιλείαν Σου». Ταύτα έγιναν και εις τούτην την συναγωγήν, εις την οποίαν ήσαν παιδιά Χριστιανών αβάπτιστα και τα ανέστησεν ο Κύριος ο Θεός εις την ηλικίαν των άλλων ανθρώπων και εισήκουσε την παράκλησίν των». (Αποκαλυπτικό όραμα αγ. Βασιλείου του νέου, 10ος αιώνας. Πρωθ. Ευγ. Τόμπρου: Στόμα Θανάτου, 1971, σελ. 76-77).
ΑπάντησηΔιαγραφή16.- «Ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύαν νήπια και έθεσεν αυτούς εν τω παραδείσω» (Ιωάννη Ρωμανίδη, πρεσβυτέρου, Καθηγητή Α.Π.Θ.: «Το προπατορικόν αμάρτημα», σελ. 156).
17.- «Διό ουχ ως φθονών αυτώ ο Θεός, ως οίονταί τινες, εκέλευσεν μη εσθίειν από της γνώσεως. Έτι μην και εβούλετο δοκιμάσαι αυτόν, ει υπήκοος γίνεται τη εντολή αυτού» (Θεόφιλος Αντιοχείας: Προς Αυτόλυκον Β΄, 24). Ο άνθρωπος, έτι νήπιος ων κατά τον Θεόφιλον είχεν ανάγκην ικανής πνευματικής ασκήσεως και δοκιμασίας, ίνα φθάση εις την δυνατότητα να φάγη ακινδύνως εκ του ξύλου της γνώσεως (Ι. Ρωμανίδη, πρεσβ. καθ. ΑΠΘ: Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ. 122).
18.- «Ερωτήθη και περί τούτου ο Πατήρ ούτος, από ποίαν ηλικίαν του ανθρώπου κρίνονται παρά Θεού τα αμαρτήματα; και αποκρίνεται ότι, κατά την γνώσιν και την φρόνησιν του κάθε ανθρώπου, έτσι κρίνονται και τα αμαρτήματά του. Διότι, εκείνα μεν τα παιδία όπου είναι φύσεως δεξιάς και έξυπνα, αυτά ευκολώτερα και ογλιγωρότερα διακρίνουσι το καλόν από το κακόν, δια τούτο και από δέκα χρόνων κρίνονται παρά Θεού τα αμαρτήματά των. Εκείνα δε όπου εξ εναντίας είναι φύσεως νωθράς, και νοός αποκοιμημένου, δυσκολώτερα και αργότερα έρχονται εις την του καλού και κακού διάκρισιν, όθεν και από περισσοτέρους χρόνους της ηλικίας των κρίνονται παρά Κυρίου τα αμαρτήματά των. Όρα και την υποσημ. του μ΄ της s´». (Ερμηνεία ΙΗ΄ κανόνος Τιμοθέου Αλεξανδρείας. Πηδάλιο, σελ. 676). Επομένως, τα παιδιά μέχρι τουλάχιστον 10 ετών δεν διαπράττουν αμαρτήματα κρινόμενα, καθότι δεν διαθέτουν την απαιτούμενη κρίση και λογική.
19.- «Καθ’ όσον δε η νεωτέρα συστηματική της δογματικής διατύπωσις (του προπατορικού αμαρτήματος) εγένετο υπό την αναντίρρητον επίδρασιν της σχολαστικής θεολογίας, η δε επιστημονική θεολογική κίνησις των Διαμαρτυρομένων μεταδίδεται και εις την ημετέραν Θεολογίαν, η περί προσωπικής ευθύνης επί τη αρχεγόνω αμαρτία δόξα φέρεται εν επιγνώσει ή ανεπιγνώστως και παρ’ ημίν, πρώτος δε ο μακαρίτης καθηγητής του πανεπιστημίου Δαμαλάς εξήλεγξεν αυτήν ως απάδουσαν τη Γραφή και τη διδασκαλία των Πατέρων αρνούμενος εν γένει πάσαν επί τη αρχεγόνω αμαρτία ενοχήν» (Χ. Ανδρούτσου, καθ. Πανεπ. Δεύτερον μάθημα περί του προπατορικού αμαρτήματος, Κωνσταντινούπολη 1896, σελ. 5).
ΙΚ
Λεει ο π. Ρωμανίδης οτι ο Αδαμ και η Εύα πλάσθησαν 'νήπια';
ΔιαγραφήΔηλ δεν ηταν στην ηλικια ας πουμε των 20 ή 30 ετων, αλλα σε 'βρεφικη' ή νηπιακη, δηλ 4-5 ετών;
"Επομένως, τα παιδιά μέχρι τουλάχιστον 10 ετών δεν διαπράττουν αμαρτήματα κρινόμενα, καθότι δεν διαθέτουν την απαιτούμενη κρίση και λογική".
ΔιαγραφήΟπότε συμφερει τον άνθρωπο να φυγει ΝΗΠΙΟ ή μικρο παιδι απο την ζωή;
Οταν φευγει ενα παιδί, εμεις κλαιμε και στεναχωριόμαστε, ενω εκεινο μπορει να ειναι στον Παραδεισο;
Ο Αδάμ και η Εύα πλάσθηκαν νήπιοι κατά την κακίαν, ως αποκτήσαντες τον φωτισμό του αγίου Πνεύματος. Εξ άλλου και ο Παύλος το λέγει χαρακτηριστικά: "τη κακία νηπιάζετε".
ΔιαγραφήΚατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης τα παιδιά τα μη βαπτισθέντα, δεν σημαίνει ότι μπορεί να αποκλειστούν του Παραδείσου.
Τα παιδιά μέχρι τα 10 χρόνια περίπου ζουν την περίοδο του Αδάμ προ της πτώσεως, γι' αυτό και δεν έχουν συγγνωστά αμαρτήματα, κατά τους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας.
ΙΚ
20.- «ευτυχώς τα περί του ανευθύνου του ανθρώπου επί τη αρχεγόνω αμαρτία παρά τοις Πατράσι αμέσως ή εμμέσως φερόμενα είναι ούτω σαφή και αναμφισβήτητα, ώστε ευχερώς δύναταί τις να συνεικάση το περί τούτου φρόνημα των Πατέρων καταρτίζων αυτό ένθεν μεν προφανώς και αναμφισβητήτως εξ όσων περί νηπιοβαπτισμού και τύχης νηπίων αβαπτίστων απεφήναντο, ένθεν δε και εξ ετέρων μαρτυριών αυτών» (Χ. Ανδρούτσου, ως ανωτέρω, σελ. 37).
ΑπάντησηΔιαγραφή21.- «δεν υφίσταται δια τους Έλληνας Πατέρας το υπό δικανικήν μορφήν τεθέν πρόβλημα περί της κληρονομικότητος της ενοχής του Αδάμ και περί της επακολουθησάσης τιμωρίας της ανθρωπότητος λόγω προσβολής της θείας δικαιοσύνης ή φύσεως» (π. Ιωάννη. Ρωμανίδη: πρεσβυτέρου, καθηγητή. ΑΠΘ: «Το προπατορικόν αμάρτημα» 1992, σελ. 19).
22.- «Ούτω μεταχειριζόμενος τον Χριστόν ως την κλείδα της αρχεγόνου καταστάσεως, περιγράφει ο Ειρηναίος (Λουγδούνων) την προς την τελείωσιν και αθανασίαν πορείαν των πρωτοπλάστων. Επομένως, όπως ο Χριστός εγεννήθη νήπιος και ακολούθως ηυξήθη σωματικώς, ηνδρώθη και προέκοψε και ετελειοποιήθη (όχι από της αμαρτίας προς την τελείωσιν, αλλά εκ καταστάσεως βρέφους εις τέλειον ηνδρωμένον διανοητικώς και σωματικώς, και δια πειρασμού ακόμη, άνθρωπον), ούτω και οι πρωτόπλαστοι εκτίσθησαν παρομοίως νήπιοι, ίνα αυξηθούν, ανδρωθούν και γίνουν τέλειοι σωματικώς και ψυχικώς. Ο Χριστός εγεννήθη άνευ αμαρτίας ή ελλείψεως. εν τούτοις όμως προέκοψε και ετελειοποιήθη. Ούτω και οι πρώτοι άνθρωποι επλάσθησαν άνευ αμαρτίας ή ελλείψεως, ίνα προκόψουν και γίνουν τέλειοι. Όπως ο Χριστός έγινε κατά την ανθρωπίνην φύσιν άφθαρτος και απαθής μετά την ανάστασιν, ούτω και ο άνθρωπος τέλειος γενόμενος θα έφθανε την αφθαρσίαν..... Κατά τον Ειρηναίον (Λουγδούνων) και τον Θεόφιλον (Αντιοχείας), οι πρωτόπλαστοι όντες νήπιοι προσεβλήθησαν υπό του σατανά και αδίκως επλήγησαν. Η δυνατότης της παρακοής της θείας εντολής τη συστάσει του όφεως οφείλεται κατά πολύ εις το γεγονός, ότι οι πρώτοι άνθρωποι δεν είχον ακόμη τελειοποιηθή» (Ερμηνεία από το χωρίο: Ειρηναίου Λουγδούνων, Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως, Δ΄ XXXVII, 3. Ι. Ρωμανίδη, ως ανωτέρω, σελ. 150-151).
23.- «Άπαξ γίνει δεκτόν ότι η φθορά και ο θάνατος αποτελούν εκ Θεού τιμωρίαν όλων των ανθρώπων (όπως δια τον Αυγουστίνον η εις χείρας του διαβόλου και εις θάνατον καταδίκη του ανθρώπου είναι, ένεκα της εν τω Αδάμ συνενοχής όλων των ανθρώπων, θέλημα Θεού), δημιουργείται αδιέξοδον όσον αφορά την μετάδοσιν αυτών εις τους απογόνους του Αδάμ. Δια να διαφυλαχθή υπό τας προϋποθέσεις αυτάς η αγαθότης του Θεού, πρέπει κατά κάποιον τρόπον να είναι ένοχος της πτώσεως όλη η ανθρωπότης. Αλλά δια τους συγγραφείς (Έλληνες Πατέρες) δεν υφίσταται τοιούτον θέμα, απλούστατα διότι, κατ’ αυτούς ο θάνατος δεν είναι εκ Θεού. επετράπη ο θάνατος υπό του Θεού ουχί ένεκα τιμωρού τινός διαθέσεως της θείας δικαιοσύνης, αλλά τουναντίον ένεκα της θείας προς τον άνθρωπον ευσπλαγχνίας» (Ι. Ρωμανίδη, ως ανωτέρω, σελ. 154-155).
24.- «Κατά την δυτική αντίληψη, η κληρονόμηση του θανάτου είναι κληρονόμηση της ενοχής, ωσάν ο κάθε άνθρωπος να αμάρτησε στο πρόσωπο του Αδάμ και, επομένως, ο καθένας είναι αίτιος του δικού του θανάτου. Όμως στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων φαίνεται ότι δεν πρόκειται για κληρονόμηση ενοχής, αλλά για κληρονόμηση των συνεπειών της αμαρτίας του Αδάμ, που είναι η φθορά και η θνητότητα» (Ιεροθέου, Μητροπολίτη Ναυπάκτου: «Η ζωή μετά τον θάνατο» σελ. 48-49).
ΙΚ
22. "οι πρωτόπλαστοι όντες νήπιοι προσεβλήθησαν υπό του σατανά και αδίκως επλήγησαν. "
ΔιαγραφήΆρα δεν φταινε οι Πρωτόπλαστοι για οτι ακολουθησε;
Τι ευθύνη να καταλογισεις σε ενα Νηπιο;
23. "επετράπη ο θάνατος υπό του Θεού ουχί ένεκα τιμωρού τινός διαθέσεως της θείας δικαιοσύνης, αλλά τουναντίον ένεκα της θείας προς τον άνθρωπον ευσπλαγχνίας"
ΔιαγραφήΘα μπορουσε καποιος άθεος να ρωτησει:
Τι ειδους ευσπλαχνια ειναι ο θανατος;
Για να προφυλαχτει ο ανθρωπος απο τις ασθενειες του σωματος;
Την στιγμη που ο ΘΕός ειναι ο ΔΗμιουργος - γιατι να δημιουργησει τον θανατο; Γιατι να μην πλασει τον ανθρωπο απο την αρχή αθανατο;
Εξηγήστε μας λιγο περισσοτερο αυτο το χωρίο
"...δεν πρόκειται για κληρονόμηση ενοχής, αλλά για κληρονόμηση των συνεπειών της αμαρτίας του Αδάμ, που είναι η φθορά και η θνητότητα"
ΔιαγραφήΕδω ο Αγιος Ναυπάκτου λεει με άλλα λογια το ιδιο προβλημα;
Οταν κληρονομω τις συνεπειες της ενοχης του Αδαμ, δεν με προβληματίζει αν τυχον ειχα κληρονομησει και την δικη του ενοχη της αμαρτίας -
- καθότι το αποτελεσμα, ειτε ετσι, ειτε αλλιως, ειναι το ιδιο!
ο ανθρωπος πεθαινει!
Και βέβαια φταίνε, γιατί δεν είχαν νηπιακή ηλικία, ήταν νήπιοι ως προς την κακία, αλλά μολύνθηκαν από τον Σατανά και έπεσαν στον εγωϊσμό.
ΔιαγραφήΕπετράπη ο θάνατος, για να μην μείνει η αμαρτία αιώνια και εκεί είναι η ευσπλαχνία του Θεού.
Είπαμε, ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε φθαρτός: "Γιατί ο άνθρωπος από τη φύση του είναι θνητός, επειδή βέβαια πλάσθηκε από το μηδέν" (Μ. Αθανάσιος, Η ενανθρώπιση του Λόγου). Είχε τη δυνατότητα να γίνει αθάνατος, αλλά δεν το πέτυχε. Έτσι, ο Θεός δεν είναι δημιουργός του θανάτου. Ο άνθρωπος προτιμάει την ανυπαρξία, όχι ο Θεός.
Το θέμα της κληρονόμησης είναι θέμα δογματικό. Δεν επωμίζεσαι αμαρτήματα των γονιών σου. Και στις δυο περιπτώσεις βέβαια το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
ΙΚ
25.- «Ο Αυγουστίνος, που επηρέασε πολύ την σχολαστική θεολογία της Δύσεως και στο θέμα της κληρονομήσεως του θανάτου, υποστήριζε ότι κληρονομήσαμε την ίδια την αμαρτία του Αδάμ, ενώ στην πατερική παράδοση φαίνεται ότι κληρονομούμε τις συνέπειες της αμαρτίας, που είναι η φθορά και η θνητότητα, οι οποίες μεταδίδονται μέσα από την σωματική γέννηση» (Ιεροθέου, όπως ανωτέρω, σελ. 49).
ΑπάντησηΔιαγραφή26.- «Η ορθόδοξη θεολογία δεν διδάσκει αυτό που λέγει η δυτική θεολογία, ότι ο άνθρωπος κληρονομεί την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος. Γιατί πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος με την γέννησή του έχει καθαρό νου, ο νους του βρίσκεται στον φωτισμό, που συνιστά το κατά φύσιν» (Ιεροθέου, ως ανωτέρω, σελ. 108).
27.- «Αφού τα νήπια έχουν καθαρό νου, ο οποίος βρίσκεται στον φωτισμό, και το νήπιο κάνει νοερά προσευχή, τότε γιατί τα βαπτίζουμε; Η απάντηση, όπως φαίνεται σε όλη την πατερική παράδοση, είναι ότι δια του αγίου Βαπτίσματος δεν απαλλασσόμαστε από την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος (γιατί τέτοιο αμάρτημα δεν φέρομε), αλλά εκκεντριζόμαστε στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, και αποκτούμε την δυνατότητα να νικήσουμε τον θάνατο» (Ιεροθέου, ως ανωτέρω, σελ. 108-109).
28.- Το βάπτισμα του νηπίου ορίζεται και εξαρτάται από τη θέληση των γονιών του και αυτό το έχει αποδεχθεί και θεσπίσει η Εκκλησία, καθότι το αβάπτιστο νήπιο είναι ανεύθυνο. Η υπάρχουσα πιθανώς ευθύνη των πιστών γονέων ως προς την καθυστέρηση και αναβολή του βαπτίσματος δεν υποδηλώνει ούτε απιστία ούτε δόλο των ιδίων, αλλ’ ούτε ασφαλώς και του ανεύθυνου και αθώου νηπίου. Έτσι όταν οι γονείς ζητούν την ευλογία και χάρη της Εκκλησίας για την κήδευση και ταφή του θανόντος νηπίου τους, ασφαλώς θα τη ζητούσαν και για τη βάπτισή του. Και η πρόθεσή τους αυτή μπορεί να διαπιστωθεί, αν μάλιστα ο θάνατος επήλθε μετά το Σαραντισμό, που είναι ο πρώτος εκκλησιασμός του νηπίου και γι’ αυτό η σχετική ευχή λέγεται και προβαπτισματική. Και το αυτό ισχύει και για τις επίσης προβαπτισματικές ευχές «εις γυναίκα λεχώ τη πρώτη ημέρα της γεννήσεως του παιδίου αυτής» και «εις το κατασφραγίσαι παιδίον λαμβάνον όνομα τη ογδόη ημέρα της γεννήσεως αυτού», όταν γίνεται η σχετική τελετή της ονοματοδοσίας του παιδιού (Μοναχού Νικόδημου Μπιλάλη: Περιοδικό Πολύτεκνη Οικογένεια αρ. φ. 89, σελ. 21).
29.- «Πουθενά στην Π. Διαθήκη δεν γίνεται λόγος για ένα αμάρτημα που μεταβιβάζεται κληρονομικά ως ενοχή στους απογόνους του Αδάμ, όπως το παρουσίασε κυρίως η δυτική θεολογία..... Νομίζω, όλη η ιστορία της Π. Διαθήκης είναι η επανάληψη του προπατορικού αμαρτήματος, ως παρακοής στο θέλημα του Θεού με όλες τις γνωστές συνέπειες. Με άλλα λόγια τα μεταπατορικά αμαρτήματα, ως παρακοή στο θέλημα του Θεού με τις γνωστές συνέπειες της έκπτωσης και της απώλειας αγαθών, έχουν ουκ ολίγη ομοιότητα με το προπατορικόν αμάρτημα, που φυσικά δεν είναι η σεξουαλικότητα!» (Ν. Ματσούκα, καθ. Θεολογικής ΑΠΘ. Επιστήμη, φιλοσοφία και θεολογία στην εξαήμερο του Μ. Βασιλείου, σελ. 39).
30.- «Η πατερική θεολογία είδε το προπατορικό αμάρτημα ως αρρώστια και δεν έκανε λόγο για καμιά κληρονομική ενοχή παρά μονάχα για την κληρονόμηση της φθοράς και του θανάτου». Όμως: «Επηρεασμένος ο άνθρωπος κυρίως από το νομικό πνεύμα και τη δικαιική τάξη, στο εκδηλούμενο κακό, θέλει πάντοτε ν’ αναζητεί ευθύνη και τιμωρία!» (Ι. Κορναράκη, καθ. Θεολογικής Παν. Αθηνών. Η κρίση της Θεολογικής αυτοσυνειδησίας. Παρακαταθήκη αρ. 35, σελ. 6).
31.- «Ο πάνσοφος Παύλος έγραψε να μη γινόμαστε παιδιά στο μυαλό, αλλά να είμαστε σαν τα νήπια ως προς την κακία, ενώ στη σκέψη να τελειοποιούμαστε. Διότι δεν είναι δυνατόν, αν πρώτα δεν καθαρισθούμε από την κακία και δεν γίνουμε αγνοί σαν τα νήπια, να γίνουμε τέλειοι στη σκέψη ή τέλειοι άνθρωποι και τίμιοι εργάτες της αλήθειας» (Αγ. Ισίδωρου Πηλουσιώτη, Επιστολές, ΕΠΕ Α΄ 442).
ΙΚ
26. "ο άνθρωπος με την γέννησή του έχει καθαρό νου, ο νους του βρίσκεται στον φωτισμό, που συνιστά το κατά φύσιν"
ΔιαγραφήΕαν ο άνθρωπος εχει καθαρο νου, τοτε γιατι βαπτιζεται;
Σε ιστολογια αθεων προβληματιζονται:
Γιατι ενα νηπιο που προσερχεται στην βαπτιση να υποστει την 'βασανο' του 'μινι-εξορκισμου';
Σε τι φταιει το νηπιο; ΑΦου δεν εχει την προπατορικη αμαρτία γιατι να ρωταει ο ιερεας τον αναδοχο αν απατάσσεται τον σατανα, ωσαν να λες ο αναδοχος πριν ειχε κανει καποια συμφωνια με τον Διαβολο!
Λοιπον;
27. Τωρα διαβασα το σχολιο για το βαπτισμα.
ΔιαγραφήΑφου εστειλα το προηγουμενο.
Παρολο αυτα , απαντηστε κ. ΙΚ στο νουμερο 26.
Το βάπτισμα είναι ένα μπόλιασμα εισδοχής στην Εκκλησία και καθάρισμα από τα μέχρι τότε αμαρτήματα, όχι βέβαια από το προπατορικό.
ΔιαγραφήΤο νήπιο βέβαια έχει καθαρό νου και δεν έχει διαπράξει αμαρτήματα, αλλά η ακολουθία της βάπτισης είναι αυτή για ενήλικα!
ΙΚ
Και γιατι δεν το διορθώνει αυτό η Εκκλησια μας;
ΔιαγραφήΝα γραψει μια Ακολουθια Βαπτισεως για τα νήπια;
κ. ΙΚ,
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ για αυτην την συμπυκνωμένη γνώση που μας παραδίδεται.
Ο Θεός να σας εχει καλα - για να συγκέντρωνα εγω τα αντίστοιχα εδάφια, θα επρεπε να ψαχνω για μηνες!
------------------------------------------
Παρολο αυτα επιτρεψτε μου να θεσω μια άλλη παραμετρο:
Εαν λοιπον ο ανθρωπος δεν ευθύνεται για το ΚΑΚΟ και για τον ΘΑΝΑΤΟ, δηλ ο θανατος προυπηρχε στο Σχεδιο του Θεού -
- αντιλαμβάνεστε τι χολή θα σταξουνε οι πασης φύσεως αθεοι και αθρησκοι εναντιον του Θεού!
Εαν σημερα, που πιστευουνε στην Πτωση του Αδαμ και στην Αμαρτια του, κατηγορουνε τον Θεον, γιατι για εναν αμαρτωλο Αδαμ να βασανιζεται ολη η ανθρωπότητα -
- φανταστείτε τι εχουμε να ακουσουμε, οταν πληροφορηθουνε, οτι ο ανθρωπος πεθαινει - ανεξαρτητα απο την αμαρτια του!
ποσο κακή Δημιουργια ειναι αυτή που εχει ως κεντρο τον θανατο!
και ποσο κακός και ασπλαχνος Θεός ειναι αυτός που επιτρεπει στο πλάσμα του να πεθαινει, να αρρωσταινει, να βασανιζεται, να υποφερει, να μεινει ορφανος, χηρος, μονος, κλπ!
Εδω τι μπορουμε να απαντήσουμε;
κ. ΙΚ
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τον ΚΟΠΟ ΣΑΣ.
Μυρμιδόνας
κ. ΙΚ,
ΑπάντησηΔιαγραφήεπιτρέψτε μου να ξαναρωτησω, για να το ξεκαθαρισω απολυτα:
Τελικα ΥΠΗΡΧΕ ΠΤΩΣΗ, απλα το προπατορικο αμαρτημα δεν μεταβιβαζεται στους υπολοιπους ανθρωπους;
Η Πτωση των Πρωτοπλαστων υπηρχε, ετσι δεν ειναι;
Απλα το λαθος της Δυτικης Θεολογιας ητανε οτι το ειδε Νομικα το θεμα, και ζητησε την πληρωμη αυτου του χρεους - γιαυτο και δημιουργηθηκε εξαλλου ολη αυτη η Νομικιστικου τυπου ευσεβεια ;
ο θανατος παλι ητανε απο την αρχή 'προδιαγραμμενος' στον ανθρωπο;
Εννοω ο σωματικος θανατος.
Δηλ μεσα στον Παραδεισο, στον Κηπο της Εδεμ ο ανθρωπος - ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΜΑΡΤΑΝΕ καποια στιγμη παλι θα ΠΕΘΑΙΝΕ;
Τελικα ο Χριστός ηρθε...για να νικησει τον Θάνατο ή να νικησει την Αμαρτία;
Απο τα δυο ποιο ειναι το 'χείριστο';
Αν πάλι ο Αδαμ καποια στιγμη θα πεθαινε, ανεξαρτητα ποσο καλος ητανε, τοτε γιατι μετα την Εκδιωξη απο τον Παραδεισο, οι Πατριαρχες ζουσανε σχεδον 'χίλια χρονια';
Μυρμιδόνας
Ο Αδάμ και η Εύα θέλησαν να έχουν θέα του Θεού και συνομιλία μαζί του, δηλ. είχαν θέαση του Θεού, δηλ. θεώθηκαν, οπότε η ανταμοιβή αυτής τους της επιθυμίας ήταν με μια παραδείσια ζωή, οπότε τότε και μόνον τότε έφθασαν στο «καθ’ ομοίωσιν». Η παραδείσια αυτή ζωή, που έχει όλα τα ελέη του Θεού και βιώνει την Βασιλεία των Ουρανών, γίνεται με την προϋπόθεση της υπακοής στους θεϊκούς νόμους. Η παραμονή λοιπόν σ’ αυτή την παραδείσια ζωή, με παρακοή σ’ αυτούς τους νόμους σημαίνει και έκπτωση. Ο πονηρός λογισμός, ο εγωισμός, η αυτοπροβολή, η αυτοθέωση, η «ύψωση του εαυτού» έχουν σαν συνέπεια το ταπείνωμα, τη συντριβή και την έξωση. Στη βασιλεία των Ουρανών δεν σηκώνουμε κεφάλι, δεν υπεραιρόμεθα, δεν κορδωνόμαστε, δεν αυτοπροβαλλόμαστε. Αυτά όλα έκαναν οι πρωτόπλαστοι της χάρης του Θεού. Σήκωσαν κεφάλι και απειθάρχησαν. Παράκουσαν στην εντολή του Θεού να μην προχωρήσουν στη γνώση της αλήθειας, χωρίς τη βοήθειά Του. Απειθάρχησαν και όχι μόνον αυτό, αλλά ο εγωισμός τους δεν τους άφησε να συναισθανθούν το λάθος τους και να μετανοήσουν, ρίχνοντας το φταίξιμο στον ίδιο τον Δημιουργό («αυτή με παρέσυρε, που εσύ δημιούργησες»!). Με μια τέτοια συμπεριφορά η παρουσία σ’ ένα τέτοιο παραδεισένιο τόπο είναι αδύνατη και η επιστροφή στην πρότερη κατάσταση του πόνου, της θλίψης, του αγώνα και της πτώσης αναπόφευκτη. Τότε μόνον έλαβε όνομα η γυναίκα του Αδάμ (Εύα = ζωή), ως μητέρας της ανθρωπότητας, ως μητέρας όλων των θνητών, που δεν κατόρθωσαν την αφθαρσία, που υπόσχεται η παραδείσια ζωή. Έτσι, επανήλθαν στην φθαρτή κατάσταση, από την οποίαν προήλθαν και την κληρονόμησαν και στους απογόνους τους, η προσπάθεια δε της θέωσής τους απέτυχε, η χωρίς Θεό θέωση απέτυχε και δεν επρόκειτο να πετύχει με κανέναν θνητό, εκτός από τον ίδιο το Θεό, που φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα και έτσι εξαπάτησε τον Σατανά και με τη θυσία του συνέτριψε τα δεσμά του Άδη και άνοιξε τις πύλες του Παραδείσου, που κρατούσαν κλειστές τα Χερουβείμ, από την αποτυχημένη προσπάθεια του Αδάμ. Έκτοτε, ο Παράδεισος είναι ανοικτός και αναμένει, όποιον θελήσει να εισέλθει, τηρώντας τους θεΙκούς νόμους και στηριζόμενος στο έλεος και στη βοήθεια του Θεού.
ΔιαγραφήΗ παρακοή αυτή δεν κληρονομείται, η ενοχή δεν κληρονομείται, κληρονομούνται όμως τα αποτελέσματά της, η αμαρτία, ο πόνος και ο θάνατος. Η Δύση θεωρεί, ότι η ενοχή αυτή κληρονομείται και εξ αυτής υπάρχει τιμωρία από τη θ. Δικαιοσύνη, λόγω οργής του Θεού, για την παράβαση της εντολής. Έτσι, δημιουργός του θανάτου φέρεται να είναι ο Θεός.
Ο άνθρωπος εκ φύσεως είτανε θνητός, αλλά με την είσοδο στον Παράδεισο θα μετερέπετο σε αθάνατο, αν δεν μεσολαβούσε η πτώση. Η πτώση έφερε τον θάνατο και έκτοτε όλοι οι άνθρωποι ευρίσκοντο στον Άδη. Ο Χριστός με την Ανάστασή του άνοιξε τις πύλες του Άδη και όσοι έζησαν σύμφωνα με τον θείο Νόμο πέρασαν στον Παράδεισο, όπου εκεί αναμένουν την τελική κρίση. Όσοι δεν ακολούθησαν παρέμειναν στον Άδη. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Με το θάνατό τους ανάλογα πορεύονται ή στον Άδη ή στον Παράδεισο. Όλοι όμως θα αναστηθούν με αφθαρτοποιημένο σώμα και θα περάσουν πλέον οι μεν στη Βασιλεία των Ουρανών, οι δε στην Κόλαση.
"Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος". Ο Χριστός, με το θάνατό του, συνέτριψε τον θάνατο, που είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας. Όσο περισσότερο ζει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο αμαρτάνει, γι' αυτό ο Θεός περιόρισε το όριο της ζωής στα 120 χρόνια: «Δε θα παραμείνει το ζωοποιό Πνεύμα μου στους ανθρώπους για πάντα, γιατί είναι σαρκικοί. η ζωή τους θα διαρκεί μόνον εκατόν είκοσι χρόνια» (Γέν. 6. 3).
ΙΚ
Μάλιστα.
ΔιαγραφήΜε το τελευταιο σας σχόλιο λύθηκαν αρκετες απορίες!
---------------
Οταν σε λιγες εβδομαδες θα ψαλουμε "θανάτω θανατον πατησας', να υποθεσω οτι μπορουμε να μεταφρασουμε:
"Με τον σωματικο θανατο του Χριστού, νικήθηκε ο πνευματικος θανατος του ανθρωπου";
ή εννοουμε μονον τον σωματικο θανατο;
Μυρμιδόνας
Με τον θάνατο του Χριστού και την Ανάστασή του νικήθηκε ο σωματικός θάνατος και πλέον μετά την β' παρουσία θα γίνει ανάσταση των σωμάτων.
ΔιαγραφήΟ πνευματικός θάνατος μπορεί να γίνει πολλές φορές και η πνευματική ανάσταση άλλες τόσες. Πνευματικό θάνατο έχουμε σε ζώντα άνθρωπο, όπως και πνευματική ανάσταση.
Βέβαια, η κάθοδος του Χριστού στον Άδη άνοιξε τις πύλες του Παραδείσου και πλέον μπορεί να μπει κανείς μέσα έτι ζων, αλλιώς θα παραμένει στον Άδη.
ΙΚ
ηθελα να ρωτησω αν μου επιτρεπετε,οταν ερθει η Δευτερα Παρουσια θα κριθουν οι χριστιανοι και για τους λογισμους τους που δεν εξαγωρευσαν λογω του οτι αυτοι δεν επεμεναν ,ηταν περαστικοι και φυγαν η θα κριθουν και για τους λογισμους που εξαγορευσαν.το ιδιο ερωτημα ισχυει και για τις αμαρτιες που εξαγορευτηκαν η που δεν εξαγορευτηκαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΑνώνυμε,
Διαγραφήπριν ακουσουμε τον κ. ΙΚ, θα πω ταπεινα την αποψη μου.
1. Καταρχην και βεβαια επιτρεπετε να ρωτησεις, και μαλιστα οτι θελεις.
Το οτι απευθύνομαι με τις αποριες μου προς τον κ.ΙΚ, τον οποιον και θερμα ευχαριστω για τις απαντησεις του - δεν σημαινει οτι απαγορεύομαι σε αλλον αναγνωστη να συμμετασχει στην κουβεντα μας.
2. Να κριθουνε οι ανθρωποι για τους λογισμους και τις αμαρτίες που εξαγορευσαν - μου ακουγεται άτοπο.
ΤΗν στιγμή που εξομολογηθηκες, παει η αμαρτια, εσβησε!
εΙΝΑΙ σαν να μην την εκανες ποτέ.
Οπότε άδικα αγχωνεσαι και στεναχωριεσαι.
3. Τωρα για οτι δεν εξαγορευτηκε:
ΑΝ ειναι αμαρτια, ναι, νομιζω εδω εχουμε προβλημα.
Πρεπει να εξομολογηθουμε ΚΑΘΕ αμαρτία μας.
ΓΙα τους λογισμους ειναι λιγο διαφορετικα, δεδομεμου οτι, εαν ενας λογισμος ειναι περαστικος, τοτε δεν εισαι 'υπεύθυνος'.
Δεν ειναι 'αμαρτία'.
Δεν θυμαμαι που το διαβασα:
ΟΠως δεν μπορεις να απαγορεύσεις τα πουλιά να πετανε πανω απο το κεφαλι σου, στον αερα, ετσι δεν μπορεις να 'απαγορεψεις' και τους λογισμους.
Ομως μπορεις ανετα να απαγορεψεις στα πουλιά να χτισουνε φωλιά πανω στο κεφαλι σου, σωστα;
Ε, κανε το ιδιο με τους Λογισμους!
Μην τους επιτρεπεις να γινουμε μονιμοι.
Να μην παρουνε την συγκαταθεση σου!
ΑΝθρωποι ειμαστε, και θα σκεφτομαστε, χιλια δυο πραγματα.
ΜΟνο αν εμβαθυνουμε στον ΑΓωνα, θα μαθουμε να κυριαρχουμε και στους λογισμους μας.
Μυρμιδόνας
τι μου λετε τωρα αγαπητε,μηπως θυμαμαι στην παιδική μου ηλικία εάν είχα λογισμούς και τι είδους και αν τους εξαγορευσα η οχι.Σαν παιδιά γνωρίζαμε εμεις απο τετοια λεπτα θέματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακαλω;
ΔιαγραφήΤι σχεση εχει η παιδικη ηλικια;
Εσεις ρωτατε για το τωρα, που ειστε ενηλικας, ή ρωτατε για τους παιδικους λογισμους που τυχον ειχατε;
Μαλλον εγω δεν σας καταλαβα καλα τι θελετε να πειτε - συγχωρεστε με!
Έτσι έκανε και ο άγιος Αυγουστίνος. Έκλεγε, για τα αμαρτήματά του, όταν ήταν 3 ετών!
ΔιαγραφήΙΚ
Μεταξύ σοβαρου και αστείου;
ΔιαγραφήΑληθεια τωρα, εκλαιγε για τα λαθη που εκανε οταν ητανε 3 ετων;
και τα θυμοτανε;
Ασε που ενα παιδι 3 ετων τι αμαρτηματα να εχει;
Λοιπον ?
Ήταν ένα από τα πολλά λάθη του αγίου Αυγουστίνου.
ΔιαγραφήΙΚ
Αναφέραμε, ότι τα αμαρτήματα είναι "έργω, λόγω ή κατά διάνοιαν".
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλη μια κατάταξη των αμαρτημάτων είναι τα θανάσιμα και τα συγγνωστά. Τα θανάσιμα είναι τα κακουργήματα, τα συγγνωστά είναι τα πλημμελήματα και πταίσματα.
Μπορεί λοιπόν π.χ. να έχουμε "έργω", που να είναι θανάσιμο ή συγγνωστό, αλλά και "διανοία", που να είναι θανάσιμο ή συγγνωστό. Πάντως τα θανάσιμα αμαρτήματα εξομολογούνται πάντοτε σε πνευματικό, που θα παράσχει και τη συγχωρητική ευχή. Τα συγγνωστά μπορεί να εξομολογηθούν στην καθημερινή προσευχή στον Κύριο.
Οι λογισμοί ανήκουν στα "διανοία", τα οποία κύριως ανήκουν στα συγγνωστά, στα ελαφρά. Και βέβαια μιλάμε για τους κακούς λογισμούς, που δεν μπορούμε να τους εξαλείψουμε εντελώς, γιατί μας βομβαρδίσζουν συνεχώς. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις καλών λογισμών, που θα πρέπει να αποφεύγουμε. Π.χ. όταν προσευχόμαστε και λέμε το "Πάτερ ημών" και στο σημείο που λέγει "τον άρτον ημών τον επιούσιον" δεν πρέπει να σκεφθούμε, ότι είναι ο άρτος της ζωής ή σε άλλο σημείο να φέρνουμε στο μυαλό μας εικόνες αγίων. Αυτοί είναι οι καλοί λογισμοί και θα πρέπει να αποφεύγονται, γιατί χάνεται η καρδιακή προσευχή.
Οι λογισμοί την ημέρα της Κρίσεως δεν βαραίνουν τόσο, όσο νομίζουμε. Οι θεοφόροι Πατέρες λέγουν, ότι οι πράξεις των ανθρώπων στην ύστατη πνοή τους δοκιμάζονται σαν σε ζυγαριά. Και εάν η δεξιά πλάστιγγα είναι πιο πάνω από την αριστερή, είναι ολοφάνερο πως ο ετοιμοθάνατος θα παραδώσει την ψυχή του στους αγίους αγγέλους. Αν πάλι και οι δυο πλάστιγγες είναι ίσες, νικάει οπωσδήποτε η φιλανθρωπία του Θεού. Μα και εάν ακόμη η ζυγαριά γείρει λίγο προς τα αριστερά, η ευσπλαχνία του Θεού θα αναπληρώσει όσο χρειάζεται, σύμφωνα με την ευχή: "Η θεία χάρις, η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα.....".
Αυτές είναι οι τρεις θείες κρίσεις του Κυρίου: η πρώτη είναι η δίκαιη, η δεύτερη είναι η φιλάνθρωπη, η τρίτη είναι η υπεράγαθη. Μετά από αυτές έρχεται η τέταρτη, όταν οι εφάμαρτες πράξεις είναι βαρύτατες και κυριαρχεί η πώρωση, για την οποία ο ίδιος ο Κύριος λυπάται: "..... συλλυπούμενος επί τη πωρώσει της καρδίας αυτών" (Μάρκ. 3. 5). Οι τοιούτοι έχουν αποξενωθεί από τον Θεόν: "εσκοτισμένοι τη διανοία, όντες απηλλοτριωμένοι της ζωής του Θεού δια την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς δια την πώρωσιν της καρδίας αυτών" (Εφεσ. 4. 18). Αυτοί δεν πρόκειται να εισέλθουν στην Βασιλεία των Ουρανών, θα παραμένουν στον Άδη και η τιμωρία τους θα είναι να μην μπορούν να ιδούν το πρόσωπο του Θεού και να είναι αποκλεισμένοι από την θεία μακαριότητα.
ΙΚ
Όμως ο ληστής στο σταυρό πως μπήκε με το ήμαρτον πριν και από τους Αποστόλους.Αυτός είχα ακούσει οτι εκτός από τις ληστείες είχε πάει εν αγνοία του με τη μητέρα του.Και όμως,με ένα ήμαρτον μπήκε στον Παράδεισο.Θέλω να πω πως μπορεί να αγωνίζεσαι χρόνια και χρόνια με τα πάθη σου,να κάνεις νηστείες,προσευχές και έρχεται ο άλλος που είναι μέσα στα πάθη και σου βγαίνει και με ένα ήμαρτον λαμβάνει αυτό που εσύ παλεύεις για πολλά χρόνια.Πως το εξηγείτε αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό ,πιστεύετε πως είναι και λόγος να σωθεί ένας καθολικός η ένας ευαγγελιστής,διότι και ο ληστής δεν ήταν βαπτισμένος.Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να σωθούν τα άλλα έθνη μόνο με την αγάπη[να το πούμε και έτσι]η μόνον με την ταπείνωση[με ένα ήμαρτον]και ας μην έχουν βαπτιστεί και κάνει εν Χριστώ Ζωή.
Επίσης όταν κάποιος είναι μελλοθάνατος και κοινωνήσει η μάλλον οι συγγενείς του καλέσουν τον ιερέα να κοινωνήσει αυτόν,αφού δεν καταλαβαίνει ούτε έχει εξομολογηθεί,δεν του γίνεται εις κατάκριμα αυτή η Κοινωνία.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Δεν έχει σημασία η βαρύτητα των αμαρτημάτων, αλλά η ειλικρινής βαθειά μετάνοια.
ΔιαγραφήΟ Θεός μας λέγει, ότι θα κριθούμε από τους Νινευϊτες, γιατί μετανόησαν και ας μην είτανε χριστιανοί.
Ένας που κοινωνεί χωρίς να το ζητήσει και χωρίς να καταλαβαίνει, τότε δεν κοινωνεί αναξίως, αλλά η κοινωνία του είναι άνευ αξίας, δηλ. δεν τον βοηθάει σε τίποτε.
ΙΚ
κ. ΙΚ
Διαγραφήαληθεύει η πληροφορία που δινει ο ανώνυμος για τον Ληστή;
"Αυτός είχα ακούσει οτι εκτός από τις ληστείες είχε πάει εν αγνοία του με τη μητέρα του."
Λοιπον;
Δεν γνωρίζω, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι παραδέχτηκε το σφάλμα του και ότι αδίκως σταυρώθηκε ο Χριστός και τον αναγνώρισε, ως τον έχοντα την δυνατότητα να τον βάλει στη Βασιλεία των Ουρανών.
ΔιαγραφήΒέβαια, το γεγονός αυτό αναφέρει μόνον ο Λουκάς, το αγνοεί ο Ιωάννης, ενώ οι Ματθαίος και Μάρκος αναφέρουν ότι και οι δυο ληστές τον έβριζαν.
ΙΚ
Ευχαριστώ και πάλιν,όμως ο λογισμός μου μου λέγει[αν καιδεν τον εμπιστεύομαι]πως για ποιό λόγο ο Παύλος να βαπτιστεί για να έλθει και μετέπειτα να κυρήξει αφού μόνον και με την μετάνοιά του θα μπορούσε να σωθεί.ΔΛΔ γιά όποιον θέλει να πιστεύσει ας γίνει Χριστιανός Ορθόδοξος και γιά όποιον δεν θέλει να πιστεύσει ,και μόνον με την μετάνοιά του μπορεί να τον σώσει.Τότε,τι ρόλο παίζει η πίστη που στηρίζει την αλήθεια και έχει σαν βάση την αγάπη.Μπορεί δλδ κάποιος που αγαπά και είναι ινδός στην εθνικότητα να σωθεί,αφού δεν έχει την ορθή πίστη και η αγάπη του ,ποτέ δεν μπορεί να τελειωθεί εν Χριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα ρωτήσω άλλα σε αυτή την ανάρτηση.Ευχαριστώ ,να μην σας κουράζω.Απλώς θα ήθελα να το καταλάβω.Θέλω δηλ να καταλάβω πως μπορούν να σωθούν οι εκτός ορθ.εκκλησίας με τις αρετές και μόνον.
Όλα αυτά είναι λογικές απορίες, αλλά συνέβαιναν, όταν δεν είχε ιδρυθεί η Εκκλησία στη γη, κατά την Πεντηκοστή.
ΔιαγραφήΜετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία (δηλ. το Σώμα του Χριστού) έθεσε κάποιες προϋποθέσεις και κάποιους Κανόνες. Έτσι, γίνεσαι μέλος της Εκκλησίας με το Βάπτισμα και σου ανοίγεται η πόρτα του Παραδείσου με το Χρίσμα. Από κει και πέρα η σωτηρία σου έγκειται στα χέρια σου και εξαρτάται από το έλεος του Θεού, αλλά υπάρχουν και προϋποθέσεις. Δεν αρκεί η μετάνοια, χρειάζεται και η συγχώρηση από τον ιερέα, χρειάζεται και η θ. κοινωνία για να σου αφεθούν οι αμαρτίες και γενικά χρειάζεσαι να ζεις εν Χριστώ τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Δεν αρκούν η μετάνοια και τα καλά έργα.
Οι εκτός Εκκλησίας ευρισκόμενοι δεν δύναται να σωθούν με αρετές μόνο. Μέσα στις προϋποθέσεις είναι: η ταπεινοφροσύνη, το πένθος για τα αμαρτήματα, η πραότητα, η ενάρετη ζωή, η κάθαρση της καρδιάς, η ελεημοσύνη, η ειρήνευση με το Θεό και τον πλησίον και η μαρτυρία της πίστης. Όλα αυτά, μαζί με τη μυστηριακή ζωή είναι στοιχεία, που οδηγούν στη θ. μακαριότητα εν ζωή, η οποία θα συνεχιστεί στον Παράδεισο με την κοίμηση και στην Βασιλεία των Ουρανών με την Κρίση. Εκτός αυτών, δηλ. εκτός Εκκλησίας, σωτηρία δεν υπάρχει.
ΙΚ