Ομολογία

ΧΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ


του Θεολόγου-Φιλολογου Κωνσταντινου Σιαμακη



ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ


Θὰ μάθουν ὅτι τὸ θεϊκό τους ὄνομα Φοῖβος ποὺ τοὺς συγκινεῖ τόσο, δὲν εἶναι παρὰ ἰωνικὸς τύπος τοῦ Φόβος ( ὅπως τὰ πόα - ποία, ῥόα - ῥοιά, μόρα -μοῖρα, ἐπόησεν - ἐποίησε, καὶ ἄλλα τέτοια ποὺ διαφέρουν ἀπὸ τὴ δωρικὴ στὴν ἰωνική), ἐπειδὴ ὁ θεός τους αὐτὸς ἦταν τὸ πιὸ φρικιαστικὸ φόβητρο, ποὺ ἔκανε τοὺς δεισιδαίμονες λάτρεις του νὰ κατουριοῦνται ἀπὸ τὸ φόβο τους.

Θὰ μάθουν οἱ ἀγράμματοι ὅτι ὁ Ἀπόλλων Σμινθεύς (Ὅμηρος, Α 39˙ τὸ σμινθεὺς κατὰ τὸ βασιλεύς, καὶ τὸ σμίνθος= ποντικός), δηλαδὴ ὁ Ἀπόλλων ὁ Ποντίκαρος ἢ Ἀρχιποντικός, κι ὁ Ἀπόλλων ὁ Παρνόπιος, δηλαδὴ ὁ Ἀπόλλων ὁ Ἀκρίδας ἢ Ἀκρίδαρος, ἦταν ἡ ἀποθέωσι τοῦ ποντικιοῦ ἢ τῆς ἀκρίδας, ποὺ καταστρέφουν τὶς γεωργικὲς καλλιέργειες ὡς θεομηνίαι (= ὀργὴ τοῦ θεοῦ), θεὸς μὲ παλαιστινὴ ἐπίδρασι στὴ διαπλασί του, ὅπως ὁ θεὸς τῶν Φιλισταίων Βάαλ Ζεβοὺλ ἢ Βάαλ Μυῖα (=Βάαλ Μῦγας) (Δ’ Βα 1,3). τερατώδεις θεοὶ λαῶν πρωτογόνων καὶ καθυστερημένων, βυθισμένων στὸ βοῦρκο τῆς δεισιδαιμονίας, τοὺς ὁποίους κοροϊδεύει ἡ Π. Διαθήκη ὡς βλᾶκες. τέτοιος ἦταν κι ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς πρὶν ἀπὸ 3.000 χρόνια, καὶ σ̉ ἐκεῖνο τὸ πρωτόγονο στάδιο λαχταροῦν νὰ τὸν ἐπαναφέρουν οἱ νεόκοποι σημερινοὶ εἰδωλολάτρες.

Θὰ μάθουν πολλὰ οἱ ἀγράμματοι κι ἀστοιχείωτοι καὶ καθυστερημένοι αὐτοὶ βλᾶκες.

Θὰ μάθουν ὅτι ἡ ἔννοια καὶ ἡ λέξι ἀγάπη δὲν ἀνευρίσκεται πουθενὰ στ̉ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ κείμενα, ὅσο κι ἂν τὰ ψάξῃ κανείς, ἐπειδὴ εἶναι ἀποκλειστικῶς βιβλικὴ καὶ χριστιανική, ἀπαντώμενη γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Π. Διαθήκη κι ἔπειτα καὶ στὴν Καινή.

Θὰ μάθουν ὅτι κύριος καρπὸς τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς εἰδωλολατρίας ἦταν ὅτι ἔκανε τοὺς ἀνθρώπους τόσο πολὺ κακοὺς καὶ φθονερούς, ὥστε οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ποὺ ἦταν ὅλοι κι ὅλοι 800.000, ἦταν διῃρημένοι σὲ 160 κράτη (τόσες Πολιτεῖες ἔγραψαν ὁ Ἀριστοτέλης καὶ οἱ μαθηταί του σὰν τὴν Ἀθηναίων Πολιτεία), οἱ δὲ θεολόγοι τους Πίνδαρος Αἰσχύλος Σοφοκλῆς καὶ Εὐριπίδης, ὁλοσχερῶς διεστραμμένοι σοδομῖτες ὄντες καὶ ὑποκείμενοι στὸν ψυχολογικὸ νόμο τῆς προβολῆς, φρονοῦσαν καὶ δίδασκαν ὅτι τὸ θεῖον εἶναι πολὺ φθονερό, τόσο φθονερό, ποὺ ὅταν δῇ ἄνθρωπο νὰ προκόβῃ λίγο ἢ νὰ χαίρεται, ἐκτονώνει ἐπάνω του ὅλο τὸ φθόνο του καὶ τὸν καταστρέφει!

Θὰ μάθουν ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι, οἱ θρησκομανεῖς καὶ δεισιδαιμονέστατοι, ὅπως τοὺς χαρακτηρίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Πρξ 17,22), κατὰ τὸν «χρυσοῦν αἰῶνα τοῦ Περικλέους» εἶχαν γίνει τόσο φθονεροὶ καὶ φανατικοὶ σκοταδισταὶ καὶ Ταλιμπάν, ποὺ κυνήγησαν νὰ θανατώσουν ὡς ἀθέους κι αἱρετικοὺς μεταξὺ ἄλλων καὶ τρεῖς μεγάλους ἐπιστήμονες, τὸ φυσικὸ Ἀναξαγόρα, ἐπειδὴ εἶπε ὅτι ὁ ἥλιος δὲν εἶναι θεός, ἀλλὰ μᾶζα πυρακτωμένης ὕλης μεγαλείτερη κι ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο, τὸν Πρωταγόρα τὸ μαθητὴ τοῦ Δημοκρίτου καὶ ἱδρυτὴ τῆς ἐπιστήμης τῆς φιλολογίας καὶ τῆς γραμματικῆς, ἐπειδὴ εἶπε ὅτι γιὰ τὸ θεὸ δὲν μποροῦμε νὰ ξέρουμε οὔτε πῶς εἶναι οὔτε πῶς δὲν εἶναι, λόγῳ τῆς ἀπροσπέλαστης φύσεώς του καὶ τῆς βραχύτητος τῆς ζωῆς μας, καὶ τὸν κατὰ τὸ ἕνα τέταρτο Ἕλληνα Θουκυδίδη, τὸν ὑπέροχο ἱστορικό, ἐπειδὴ δὲν παραδεχόταν τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ εἰδωλολατρία καὶ χαρακτηριζόταν ὡς ἠρέμα ἄθεος (=ἄθρησκος ποὺ τὴν ἀθρησκία του δὲν τὴ συζητοῦσε), ἐνῷ ὁ Θουκυδίδης φαίνεται νὰ δέχεται τὴν ὕπαρξι θεοῦ μὲ τὸν τρόπο τοῦ μετέπειτα Ἀριστοτέλους, ποὺ κι ἐκεῖνος σιχαινόταν τοὺς θεοὺς τῶν Ἑλλήνων, καὶ εἶχε κυνηγηθῆ στὴν Ἀθήνα γιὰ θανάτωσι. καὶ οἱ τέσσερες γλύτωσαν τὴν ἐκτέλεσι δραπετεύοντας. οἱ τρεῖς πρῶτοι πῆγαν στὸ Περσικὸ κράτος, ὅπου συνέχισαν τὶς ἐπιστημονικές των ἔρευνες ἀνενόχλητοι. ὁ Θουκυδίδης, ποὺ ὡς Θρᾷξ κατὰ τὰ τρία τέταρτα κατέφυγε στὸ Παγγαῖο τοῦ Θρᾳκικοῦ κράτους, μετὰ τὴν κατάλυσι τοῦ Ἀθηναϊκοῦ κράτους ἔκανε τὸ λάθος νὰ ἐπισκεφτῇ τὴν Ἀθήνα, καὶ σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες βραδιὲς δολοφονήθηκε (Παυσανίας 1,23,9), ἐπειδὴ ἦταν προκηρυγμένος, ὅπως προκηρύσσουν σήμερα οἱ Ταλιμπὰν καὶ οἱ ἀγιατολὰχ τὸ κεφάλι ἐκείνων ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ ποῦν κάτι γιὰ τὸ Κοράνιο ἢ γιὰ τὸ Μωάμεθ. (γιὰ τὴν ἀκρίβεια ὁ ναύαρχος Θουκυδίδης αὐτεξωρίστηκε, ἐπειδή, ὡς ἀργὰ εἰδοποιημένος νὰ σπεύσῃ νὰ σώσῃ τὴν Ἀμφίπολι ἀπὸ τοὺς Σπαρτιᾶτες, δὲν πρόλαβε νὰ τὴ σώσῃ, παρὰ μόνο τὸ ἐπίνειό της (4, 104-6˙ 5,26), ἀλλὰ κατάλαβε ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι, ποὺ γιὰ πολλὰ δὲν τὸν χώνευαν, θὰ πιαστοῦν ἀπ̉ αὐτὸ σὰν ἀπὸ ψεύτικη ἀφορμὴ καὶ θὰ τὸν ἐξοντώσουν. καὶ γιὰ τὸ βαθύτερο αὐτὸ αἴτιο, τὸ ὅτι δὲν τὸν χώνευαν, μόλις μετὰ 20 χρόνια ἐπέστρεψε, τὸν δολοφόνησαν σὲ λίγες μέρες. τοῦ ἔκλεψαν δὲ καὶ τὸ τελευταῖο τέταρτο τῆς ὑπέροχης ἱστορίας του, τὴν ὁποία, ὅπως γράφει ὁ ἴδιος, εἶχε ὁλοκληρώσει (431-404 π.Χ., βλ. Θουκυδίδην 5,26,1). καὶ βλέπω, ὄχι χωρὶς ἔκπληξι, ὅτι τὸ κλεμμένο μέρος εἶναι τὸ Α’ καὶ τὸ μισὸ Β’ βιβλίο τῶν Ἑλληνικῶν τοῦ Σωκρατικοῦ Ξενοφῶντος (1,1-2,2), τὸ ὁποῖο ποιοτικῶς εἶναι πολὺ ἀνώτερο τῶν ὑπολοίπων Ἑλληνικῶν (2,3-7,5) καὶ παρ̉ ὅλη τὴ γλωσσικὴ καὶ τὴν ἄλλη διαφορά του μυρίζει Θουκυδίδη). ὅσο γιὰ τὰ θαυμάσια συγγράμματα τοῦ Πρωταγόρου τοῦ κατασυκοφαντημένου ἀπὸ τὸ Σωκράτη καὶ τὸν Πλάτωνα, ποὺ οἱ ἀγράμματοι τὸν φθονοῦσαν κομπλεξικὰ φαρμακερὰ καὶ θανάσιμα, οἱ Ἀθηναῖοι ἀφοῦ τὰ συγκέντρωσαν μὲ ἀπειλὴ θανάτου ἐναντίον ἐκείνων ποὺ θὰ τολμοῦσαν νὰ τὰ κρύψουν, γιὰ νὰ τὰ διασώσουν, τὰ ἔκαψαν δημοσίᾳ˙ κι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχαιότερη μνημονευόμενη στὴν παγκόσμια ἱστορία καῦσι βιβλίων ἀπὸ μισαλλοδοξία (Διογένης Λαέρτιος 9,52). Τὰ δὲ συγγράμματα τοῦ μεγάλου φυσικοῦ Δημοκρίτου, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ διάσημος μαθητὴς του Ἀριστοτέλους Ἀριστόξενος, τὰ ἔκαιγε σ᾿ ὅλη τὴ ζωὴ του ὁ φθονερὸς κίναιδος Πλάτων, μέχρι ποὺ τὰ ἐξαφάνισε ὅλα (Διογένης Λ. 9,40).

Ὑποκείμενοι ὅμως στὸν ψυχολογικὸ νόμο τῆς προβολῆς, οἱ σημερινοὶ εἰδωλολάτρες, κατηγοροῦν τοὺς Χριστιανούς, ὅτι ἔκαψαν τὰ βιβλία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων! καὶ πῶς τότε ὑπάρχουν σήμερα 2.000 τόμοι τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας, κι αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλείτερη στὸν κόσμο σῳζόμενη ἀρχαία γραμματεία, παρ̉ ὅλο ποὺ οἱ Χριστιανοὶ τὴν εἶχαν στὰ χέρια τους ἀποκλειστικὰ καὶ μόνοι τους ἐπὶ 11 αἰῶνες; διαστρεβλώνουν οἱ φθονεροὶ μὲ τὸν πιὸ παράφρονα τρόπο τὸν 68 κανόνα τῆς Πενθέκτης συνόδου, ποὺ λέει ὅτι οἱ Χριστιανοί, ὅταν ἔχουν φθαρμένα βιβλία τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, δὲν πρέπει νὰ τὰ ξύνουν καὶ νὰ τὰ πουλᾶν φύλλο φύλλο γιὰ παλίμψηστα, οὔτε νὰ τὰ πουλᾶν γιὰ καύσιμη ὕλη στοὺς καμινευτὰς (λουτράρηδες, βαφεῖς, σιδηρουργούς, κλπ.), ἀλλὰ νὰ τὰ καῖν οἱ ἴδιοι ἰδιοχείρως ἐπιμελῶς καὶ καθ̉ ὁλοκληρίαν˙ προφανῶς γιὰ νὰ μὴν κυλιοῦνται τὰ ἱερὰ κείμενα στοὺς πρὸς καῦσιν σωροὺς τῶν καμινευτῶν καὶ καταπατοῦνται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. διαστρεβλώνουν λοιπὸν τὴ συνοδικὴ αὐτὴ διάταξι, γιὰ νὰ βγάλουν τὸ φαντασιωτικό τους καὶ λυσσασμένο συμπέρασμα ὅτι ἡ σύνοδος διατάσσει τὴν καῦσι τῶν βιβλίων τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τὰ ὁποῖα ἦρθαν αὐτοὶ νὰ προστατεύσουν μετὰ ἀπὸ 20 αἰῶνες˙ ποὺ δὲν ξέρουν οὔτε νὰ τὰ διαβάσουν, οὔτε ἕνας τους. ἀπὸ μένα κι ἀπὸ ἄλλους Χριστιανοὺς μαθαίνουν κάτι γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες. μοχθηροὶ σκοταδισταὶ μὲ ψυχικὲς διαστροφές. δικές τους σκοταδιστικὲς πρακτικὲς τὶς ἀποδίδουν σ̉ ἐκείνους ποὺ φθονοῦν οἱ ἄρρωστοι! ψυχοπαθεῖς ἄνθρωποι. τέτοιους τοὺς κάνει ἡ νεόκοπη εἰδωλολατρία τους.

Θὰ μάθουν οἱ ἠλίθιοι ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἀλλὰ καὶ οἱ δικοί μας Χριστιανοὶ θὰ μάθουν πολλά.

Θὰ μάθουν πρῶτα πρῶτα ὅτι εἶναι μὲν δική τους ἡ Χριστιανικὴ πίστι, ἀλλ̉ ὄχι καὶ τὸ ἔδαφος τῆς Ἑλλάδος. ὅτι εἶναι καὶ τῶν ἄλλων τὸ ἔδαφος καὶ τῆς ὑπαίθρου καὶ τῶν πλατειῶν καὶ τῶν δρόμων καὶ τῶν νεκροταφείων στὸ ποσοστὸ φυσικὰ ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ. κι ὅτι δὲν μποροῦν, δὲν τοὺς ἄφησε τέτοια παραγγελία ὁ Χριστός, νὰ καταλαμβάνουν μὲ τὶς πομπὲς καὶ τὶς λιτανεῖες των τὶς προκυμαῖες, τὶς πλατεῖες, καὶ τοὺς δρόμους, καὶ νὰ σταματοῦν τὴν κυκλοφορία, οὔτε νὰ ἐνοχλοῦν μὲς στ̉ ἄγρια μεσάνυχτα ἢ καὶ τὸ πρωῒ πρωῒ τοὺς ἄλλους μὲ τοὺς ἐπιταφίους των, μὲ τὶς καμπανοκρουσίες των, μὲ τὰ βλάσφημα βεγγαλικά τους καὶ τὶς ἐπικίνδυνες μπαλωθιές των, μὲ τὰ μεγάφωνά τους˙ δὲν μποροῦν νὰ ὑποχρεώνουν τὸ κράτος νὰ θάβῃ τὸν ὁπωσδήποτε αἱρετικὸ καὶ παλαβὸ Καΐρη ὄχι στὸ νεκροταφεῖο ἀλλὰ στὴν αὐλὴ τῆς φυλακῆς, ὅπου τὸν φυλάκισε ἡ ἐκκλησία παρὰ τὴ σεμνὴ κωλυσιεργία τοῦ ἁμαρτωλοῦ κράτους καὶ παρὰ τὴ διαμαρτυρία τοῦ συνηγόρου του Σαριπόλου ὅτι εἶναι γέρος κι ἄρρωστος καὶ μέσα στὸ καταχείμωνο, στὴν κρύα φυλακή, θὰ πεθάνῃ σ̉ ἕνα μῆνα, πρᾶγμα ποὺ συνέβη κιόλας. δὲν ἔπρεπε ἡ ἐκκλησία ν̉ ἀπαγορεύσῃ ἀκόμη καὶ στὸ γέρο ἀδερφό του νὰ παραστῇ στὴν ταφή του στὴν αὐλὴ τῆς φυλακῆς. κι ὅταν δικαίως καταδίκασε ὡς αἱρετικὸ τὸ Μακράκη, δὲν ἔπρεπε νὰ τοῦ κατάσχῃ ἡ ἐκκλησία καὶ τὴν περιουσία του, τόσο τὴν προσωπική του ὅσο καὶ τὴν τοῦ σωματείου του, οὔτε νὰ τὸν βάλῃ αὐτὸν τρεῖς μῆνες στὴ φυλακή, καὶ τοὺς ὀπαδούς του τρία χρόνια στὴν ἐξορία καὶ σὲ κράτησι μέσα σὲ μοναστήρια.

Θὰ μάθουν λοιπὸν οἱ Χριστιανοὶ ὅτι τὸ κράτος δὲν εἶναι δικό τους, καὶ δὲν μποροῦν νὰ τὸ πιέζουν νὰ τιμωρῇ τοὺς μοιχούς, παρ̉ ὅλον ὅτι τὸ καλλίτερο ποὺ ἔχῃ νὰ κάνῃ ἕνα κράτος γιὰ τὴν αὐτοπροστασία του εἶναι νὰ τοὺς τιμωρῇ αὐστηρά, ἀκόμη καὶ μὲ θάνατο, ὅπως λὲν καὶ οἱ νόμοι τοῦ σοδομίτου Σόλωνος. θὰ μάθουν οἱ Χριστιανοὶ ὅτι τὸ μέγιστο καὶ μόνο δίκαιο ποὺ μποροῦν νὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸ ἐπίγειο κράτος εἶναι νὰ μὴν τοὺς ἐνοχλῇ, ὅταν δὲν τὸ ἐνοχλοῦν κι αὐτοί.

Θὰ μάθουν ἔπειτα οἱ δικοί μας Χριστιανοί, οἱ ὀρθόδοξοι, καὶ τὶς ὑποχρεώσεις των ἔναντι τοῦ Κυρίου τους Ἰησοῦ Χριστοῦ. θὰ μάθουν ὅτι, Χριστιανοὶ ὄντες, δὲν μποροῦν ποτὲ νὰ ἐπαινοῦν τοὺς σοδομῖτες προγόνους μας Σόλωνα Πίνδαρο Αἰσχύλο Σοφοκλῆ Εὐριπίδη Σωκράτη Πλάτωνα Πλούταρχο, καὶ νὰ κορδώνωνται γι̉ αὐτοὺς σὰ γύφτικα σκεπάρνια, καὶ νὰ παραθέτουν τὴν κοπρώδη διδασκαλία τους μέσα στὰ «Χριστιανικά» τους βιβλία, καὶ νὰ φλυαροῦν ὅτι αὐτὴ ἐλάχιστα, μὰ πολὺ ἐλάχιστα, διαφέρει ἀπὸ τὴ Χριστιανικὴ διδασκαλία, κι ὅτι οἱ ἀρσενοκοῖτες ἐκεῖνοι οἱ ἀπάνθρωποι εἶναι προφῆτες τοῦ σπερματικοῦ λόγου τὸν ὁποῖο φαντάστηκε ὁ ψυχοπαθὴς Ἰουστῖνος ὁ ἀρχαιότερος ἀρνητὴς τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ λὲν ὅτι «σὰν τὸ Χριστὸ θυσιάστηκε κι ὁ Σωκράτης», τοῦ ὁποίου ὁ θάνατος ἦταν ξεκαθάρισμα λογαριασμῶν μεταξὺ κολομπαράδων. οἱ Χριστιανοὶ δὲν ἁμάρτησαν ἐναντίον τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, οὔτε ἐναντίον κανενὸς ἄλλου, ἀλλὰ μόνο ἐναντίον τοῦ Κυρίου τους Ἰησοῦ Χριστοῦ. καὶ τώρα θὰ δοῦν τὸ πραγματικὸ πρόσωπο τῆς εἰδωλολατρίας τὸ ἄγριο καὶ σιχαμερό, τὸ ὁποῖο συμπαθοῦσαν, καὶ ἡ συμπάθεια αὐτὴ τοὺς ἦταν σὰν τὸν πυρετὸ ποὺ τὸν λέμε «δέκατα», ὁ ὁποῖος στὴν ὑποτροπή του θὰ μᾶς λιώσῃ. θὰ λιώσῃ πολλοὺς δηλαδή, καὶ ὄχι ὅλους, διότι ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴ δύναμι ἐκείνου εἶναι ἀκατάλυτη, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς (Μθ 16,18). τὸ εἶπε καὶ θὰ τὸ κάνῃ ὁ Κύριος, διότι ἐκεῖνος πιστὸς μένει˙ ἀρνήσασθαι ἑαυτὸν οὐ δύναται (Β’ Τι 2,13). θὰ δοῦν ὅμως οἱ Χριστιανοὶ τὸ ἄγριο καὶ βδελυρὸ πρόσωπο τῆς εἰδωλολατρίας, μὲ τὸ ὁποῖο τσιλιμπούρδιζαν τόσα χρόνια σὰ μωρὲς παρθένες, θὰ τὸ δοῦν σ̉ ὅλη τὴ φρικιαστική του ὄψι, γιὰ νὰ καταλάβουν ὅτι οὐδεμία κοινωνία μεταξὺ Χριστοῦ καὶ διαβόλου μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ (Β’ Κο 6,14-15). θ̉ ἀκούσουν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες ἐκεῖνο ποὺ αὐτοὶ δὲν διάβασαν ποτέ τους, ὅτι ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Πλάτων, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀδιάντροπη διδασκαλία κι ἐξύμνησι τοῦ κιναιδισμοῦ, διδάσκουν στὴν «ἰδανικὴ Πολιτεία» τους καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχῃ οἰκογένεια, οὔτε ἀντρόγυνα, ἀλλὰ νὰ συνουσιάζωνται ὅλοι οἱ ἄντρες μὲ ὅλες τὶς γυναῖκες, ὅτι δὲν πρέπει νὰ ξέρῃ κανεὶς ποιόν ἔχει πατέρα οὔτε ποιό εἶναι τὸ παιδί του, γιὰ νὰ συνουσιάζεται καὶ μὲ τὴν κόρη του καὶ μὲ τὴ μητέρα του καὶ ν̉ ἀσελγῇ σοδομιτικῶς καὶ πάνω στὸ γιό του καὶ πάνω στὸν πατέρα του. (καὶ βέβαια ὁ Σωκράτης, ποὺ ὅλα τὰ παιδιά του ἦταν φρενοβλαβῆ, εἶχε προσωπικὸ κίνητρο νὰ ζῇ σὲ μιὰ «ἰδανικὴ Πολιτεία», ποὺ νὰ μὴν ξέρῃ κανεὶς ποιῶν παιδιῶν πατέρας ἦταν. πολὺ φιλόσοφος ὁ κοπρίτης, κατάλληλος νὰ βελτιώσῃ τὴν κοινωνία!). διδάσκουν ἐπίσης στὴν ἴδια «ἰδανικὴ Πολιτεία» ὅτι πρέπει νὰ παντρεύωνται τ̉ ἀδέρφια. οἱ βλᾶκες! πῶς νὰ παντρεύωνται τ̉ ἀδέρφια, ἀφοῦ δὲν θὰ ξέρουν ποιοί εἶναι οἱ γονεῖς των καὶ τ̉ ἀδέρφια τους, καὶ πῶς νὰ παντρεύωνται, ἀφοῦ γάμος ἀντρόγυνα καὶ οἰκογένεια δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχουν; κλασσικοὶ βλᾶκες τῆς «κλασσικῆς» ἐποχῆς. ἡ εἰδωλολατρία καὶ ἡ συνεπακόλουθη διαστροφὴ τοὺς εἶχε ξεμωράνει. διδάσκουν ὅτι πρέπει νὰ ὑπάρχουν δοῦλοι καὶ δοῦλες, ὅτι τὰ νεογνὰ πρέπει νὰ τὰ θηλάζουν σὲ εἰδικὰ ἐκτροφεῖα οἱ δοῦλες καὶ ὄχι οἱ μητέρες, γιὰ νὰ μὴ γνωρίζουν τὰ παιδιά τους, ὅτι μοναδικὸς σκοπὸς τοῦ πολίτου εἶναι νὰ πολεμάῃ, καὶ γι̉ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι ἰσόβιος στρατιώτης, καὶ οἱ γυναῖκες μόνο νὰ πολεμοῦν, καὶ γι̉ αὐτὸ νὰ εἶναι ἰσόβιες στρατιωτῖνες (φυλακίδες), ποὺ θὰ γυμνάζωνται ὁλόγυμνες μαζὶ μὲ τοὺς ἄντρες, ὅτι ἡ γυναίκα δὲν ἔχει ψυχὴ ὅπως ἔχει ὁ ἄντρας, οὔτε μεταθανάτια ζωὴ ὅπως ἔχει ὁ ἄντρας, ἀλλ̉ εἶναι ὅπως ἡ κότα ἢ ἡ κατσίκα, ποὺ ἀναλύεται σὲ κοψίδια καὶ πριζόλες. ὁ δὲ κατὰ Ξενοφῶντα Σωκράτης στὸν Οἰκονομικὸ τοῦ Ξενοφῶντος κι ὁ Περικλῆς στὸν Ἐπιτάφιό του διδάσκουν κάτι ἀποκρουστικώτερο κι ἀπὸ τὸ ἰσλάμ, ὅτι ἡ γυναίκα πρέπει νὰ μὴν ξέρῃ ἀνάγνωσι καὶ γραφή, νὰ εἶναι ἰσοβίως ἔγκλειστη στὸ σπίτι, νὰ ἔχῃ μοναδικὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς της τὴ σεξουαλικὴ ἐκτόνωσι τοῦ ἀντρός της, καὶ πρέπει νὰ μὴν ξέρῃ τίποτε, νὰ μὴ ῥωτάῃ ποτὲ τίποτε, νὰ μὴ γνωρίζῃ κανέναν, νὰ μὴν τὴ γνωρίζῃ κανένας, οὔτε νὰ ξέρῃ κἂν ὅτι ὑπάρχει αὐτὴ ἡ γυναίκα, οὔτε νὰ γίνεται ποτὲ λόγος γι̉ αὐτή. αὐτὰ βέβαια δείχνουν καὶ τὴν ἀρρωστημένη ζήλεια τῶν εἰδωλολατρῶν ποὺ σήμερα τὴ βλέπουμε στοὺς μουσουλμάνους καὶ φρίττουμε.

Θὰ μάθουν οἱ Χριστιανοὶ ὅτι τὰ μόνα γιὰ τὰ ὁποῖα ἀξίζει νὰ χαίρωνται, ἀπὸ τὰ πράγματα τῶν ἀρχαίων προγόνων μας, εἶναι τὸ ὅτι ἕνας νεαρὸς καὶ ἀπρόοπτα ἁγνὸς βασιλεύς, ποὺ δὲν πίστευε στοὺς θεοὺς τῆς θρησκείας του, ὅπως κάπου κάποτε δήλωσε (βλ. Κων. Σιαμάκης, Οἱ ἔκφυλοι 2,268), καὶ γι̉ αὐτὸ δὲν εἶχε τὶς ἀνωμαλίες τοῦ πατέρα του καὶ τῶν ἄλλων προγόνων μας, κατέκτησε σχεδὸν ὅλη τὴν οἰκουμένη, ὅτι σ̉ αὐτὸ τὸν βοήθησε ὁ ἀληθινὸς θεός, χωρὶς βέβαια νὰ τὸ ξέρῃ ἐκεῖνος, ἀφοῦ καὶ τρεῖς αἰῶνες πρὶν γεννηθῇ προφητεύτηκε ἀπὸ τοὺς προφῆτες Ἰερεμία καὶ Δανιήλ, γιὰ νὰ στρώσῃ τὴν ἐκφραστικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα παντοῦ σὰ χαλί, γιὰ νὰ περάσῃ ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ νὰ θεμελιώσῃ τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ γιὰ νὰ γραφῇ σ̉ αὐτὴ ἡ Κ. Διαθήκη. μποροῦμε ἐπίσης νὰ καυχόμαστε γιὰ τὸ ὅτι οἱ περισσότεροι μάρτυρες τῆς Χριστιανικῆς πίστεως ἦταν Ἕλληνες, ἐπειδὴ πρῶτοι ἀπ̉ ὅλους δεχτήκαμε τὴν πίστι αὐτὴ κι ἐπειδὴ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο ὑπῆρχαν καὶ οἱ πιὸ διεφθαρμένοι κι ἀπάνθρωποι δήμιοι. μποροῦμε τέλος νὰ καυχόμαστε καὶ γιὰ τὸ ὅτι πρῶτοι ἀπ̉ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς γῆς, μετὰ τὸν Ἰσραήλ, σταματήσαμε τὴν ἀδελφογαμία καὶ διασωθήκαμε ἀπὸ τὴ φρενοβλάβεια, ἐπειδὴ πρῶτοι πήραμε μαζὶ μὲ τὴ Χριστιανικὴ πίστι καὶ τὴν Π. Διαθήκη, ποὺ διδάσκει μόνη αὐτὴ τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἀδελφογαμίας. μιὰ ματιὰ ἂν ῥίξετε στὴν οἰκογενειακὴ κατάστασι τοῦ Κίμωνος τοῦ Σωκράτους τοῦ Περικλέους καὶ τῶν Πτολεμαίων, ποὺ προανέφερα, ‒ἐπαρκὲς δεῖγμα νομίζω‒, θὰ καταλάβετε τὴν ἔκτασι καὶ τὸ βάθος τῆς φρενοβλαβείας στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. τέτοια φρενοβλαβικὰ βιβλία ἄλλωστε, σὰν τὴν καταγέλαστον Πολιτείαν τοῦ Πλάτωνος, ὅπως τὴ λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ καθαρώτατος αὐτὸς Χριστιανός, μόνο φρενοβλαβεῖς μποροῦν νὰ γράφουν, νὰ διαβάζουν, καὶ νὰ θαυμάζουν.

Θὰ μάθουν πολλὰ καὶ οἱ δικοί μας Χριστιανοί, ἐπειδὴ τὸ θηρίο τῆς εἰδωλολατρίας δὲν θὰ εἶναι πιὰ μόνο ἕνα νεκρὸ καὶ κρῦο πέτρινο ξεβράκωτο ἄγαλμα, ἀλλὰ μιὰ ὕαινα ποὺ θὰ γρυλίζῃ, θ̉ ἀπειλῇ, θὰ κοπρίζῃ, θὰ βρομοκοπάῃ σκατίλα καὶ πτωμαΐλα. στὴν ἀρχὴ οἱ εἰδωλολάτρες θὰ εἶναι λίγοι˙ ἐπειδὴ καὶ οἱ πιὸ ἀδιάφοροι «Χριστιανοὶ» θὰ τὸ θεωροῦν τρέλλα νὰ γίνουν εἰδωλολάτρες˙ ὅπως ἀκριβῶς πρὶν ἀπὸ 60 χρόνια κι ὁ πιὸ διεθφαρμένος πόρνος ἤθελε παρθένες καὶ τὶς ἀδερφές του καὶ τὴ γυναῖκα του καὶ τὶς θυγατέρες του, καὶ ἦταν γιὰ ὅλους ντροπὴ καὶ ἀτιμία νὰ εἶναι ξεπαρθενεμένες. ὅπως ὅμως ἦρθε καὶ ἡ ἐποχή μας, ποὺ ἡ φθορὰ τῆς παρθενίας τῆς ἄγαμης κοπέλλας θεωρεῖται καὶ καύχημα, ἔτσι γρήγορα καὶ ἡ πιὸ μεγάλη φρενοβλάβεια, ἡ εἰδωλολατρία, θὰ θεωρῆται καύχημα, «πατροπαράδοτο» μάλιστα, καὶ οἱ τέως διστακτικοὶ θὰ ποῦν «Γιατί ὄχι;». αὐτὸ ποὺ ὁ ἄνθρωπος μόνος του δὲν τολμάει νὰ τὸ κάνῃ ποτέ, μαζὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους τὸ κάνει εὔκολα καὶ πρόθυμα. καὶ οἱ εἰδωλολάτρες θὰ πληθυνθοῦν μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο, σὰ χιονοστιβάδα. ἡ βρόμικη ἐποχή μας, ποὺ ἔχει τὶς πόρνες τοῦ Χόλλυγουντ στὴν κρεβατοκάμαρα τῶν παιδιῶν, εἶναι τέτοια ποὺ μόνο ἡ εἰδωλολατρία τῆς ταιριάζει σὰν κοστούμι. ὁ Χριστιανισμὸς τὴ στενοχωρεῖ. καὶ οἱ εἰδωλολάτρες θὰ γίνουν πάρα πολλοί. κι ὅσο πιὸ πολλοί, τόσο πιὸ ἀδιάντροποι˙ κι ὅσο πιὸ ἀδιάντροποι, τόσο πιὸ θρασεῖς˙ κι ὅσο πιὸ θρασεῖς, τόσο πιὸ ἐπικίνδυνοι. καὶ τότε θὰ δοῦμε τὸ ἀνοιχτὸ στόμα τοῦ θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως, μπροστὰ στὸ ὁποῖο θὰ βρεθοῦμε σὰ θηράματα˙ καὶ τότε δὲν θὰ ἔχουμε καμμιὰ ὄρεξι νὰ καυχόμαστε γιὰ τὸ Σωκράτη τους καὶ γιὰ τὸν Πλάτωνά τους, τοὺς βρομεροὺς σοδομῖτες καὶ καννιβάλους, μὲ τοὺς ὁποίους σήμερα οἱ Χριστιανοὶ στολίζουν τὰ «χριστιανικὰ» καὶ «πατριωτικά» τους βιβλία, πιπιλίζοντας τὴ βλάσφημη λέξι «ἑλληνοχριστιανικός». τότε νὰ δῆτε πόσο σοβαρὴ καὶ σώφρων καὶ ἁγία καὶ ἁγνὴ καὶ καθαρὴ θὰ εἶναι ἡ Χριστιανωσύνη, καὶ πόσο ἀστραφτερὴ ἡ ἀρετὴ τῶν Χριστιανῶν.

Οἱ Χριστιανοὶ μὲ τὴν εἰδωλολατρία ἔπαθαν σὰν τοὺς πορθητὰς τῆς Τροπολιτσᾶς, οἱ ὁποῖοι, ὅταν τὴν κυρίευσαν, λεηλάτησαν τοὺς Τούρκους, ποὺ ἦταν ὅλοι τους ἄρρωστοι ἀπὸ τῦφο, φόρεσαν τὰ ῥοῦχα τους καὶ τὰ προικιά τους, κόλλησαν τῦφο, κι ἀποδεκατίστηκαν˙ ἡ Πελοπόννησος τότε ἔχασε ἀπὸ τῦφο τὸ μισὸ πληθυσμό της. οἱ Χριστιανοὶ μέχρι τὸ 324 ἔβλεπαν τοὺς εἰδωλολάτρες σὰ σιχαμερὲς ὕαινες. τὸν Δ’ αἰῶνα, ποὺ οἱ εἰδωλολάτρες ἔγιναν ἀκίνδυνοι πλέον, οἱ Χριστιανοὶ ἄρχισαν νὰ παιχνιδίζουν μὲ τ̉ ἄπλυτα βρακιὰ τῶν ἀκινδύνων εἰδωλολατρῶν, σὰ μὲ σπουδαῖα λάφυρα. κι ὅταν γύρω στὸ 600 οἱ εἰδωλολάτρες ἐξέλιπαν, τότε οἱ Χριστιανοὶ ὥρμησαν νὰ περιμαζέψουν τ̉ ἀδέσποτα λάφυρά τους σὰν κελεπούρια˙ πῆραν καὶ φόρεσαν ὅλα τὰ σκατωμένα ἄπλυτά τους, τὴ «φιλοσοφία» τους, τὴ βρόμικη κουλτούρα τους, κι ἄρχισαν νὰ κορδώνωνται ποὺ ἔτρωγαν τὰ σκατά τους, κι ἔγιναν σιχαμερὰ γουρούνια. κι ἔτσι εἴχαμε τὸ φρικιαστικὸ φαινόμενο, τὸν πιὸ φανατικὸ δῆθεν Χριστιανὸ αὐτοκράτορα, τὸν δογματικώτατο καὶ θεολογικώτατο Ἰουστινιανό, νὰ τὸν σέρνῃ ἀπὸ τὴ μύτη του ἡ ἀβάφτιστη γυναίκα του Θεοδώρα, μιὰ εἰδωλολάτρισσα πόρνη τοῦ τσίρκου, ποὺ τὸ νούμερό της ἦταν νὰ παρουσιάζῃ στὸ κοινὸ εὑρηματικὲς ἀνώμαλες πορνικὲς συνουσίες. κι αὐτὴ ῥύθμιζε τὰ λεπτὰ θεολογικὰ ζητήματα καὶ ἔκρινε ἂν εἶχαν δίκιο οἱ ὀρθόδοξοι ἢ οἱ μονοφυσῖτες, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ὁ αὐλικὸς μελῳδὸς Ῥωμανὸς μελῳδοῦσε τὰ μεγαλεῖα τοῦ Κυρίου καὶ τῆς ἁγνῆς μητέρας του. τώρα ὅμως θὰ πάρουμε σιγὰ σιγὰ ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες τὸ μάθημα ὅτι οἱ Χριστιανοὶ δὲν μποροῦμε νὰ παιχνιδίζουμε μὲ τὰ σκατὰ τῆς εἰδωλολατρίας. ὅτι ἦταν λάθος μας τὸ ὅτι ἐπὶ ἕναν αἰῶνα, ὅταν περνούσαμε στὴν Ἀθήνα τὴν ὁδὸ Πανεπιστημίου, περνούσαμε μὲ ἀνενόχλητη ἀναισθησία κάτω ἀπ̉ τ̉ ἀχαμνὰ τοῦ Ἀπόλλωνος τῆς Ἀκαδημίας, ποὺ τὰ δείχνει σὰν ἀνώμαλος ἐπιδειξίας. ἦταν ἀσυγχώρητο παράπτωμά μας νὰ τὸ διαπράξουμε αὐτὸ ἀρχίζοντάς το ἀπὸ καιρὸ ποὺ δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας παλαβὸς ποὺ νὰ θέλῃ νὰ φιγουράρῃ γιὰ εἰδωλολάτρης, ἀλλ̉ ἔτσι παγανίζοντας σὰν στ̉ ἀστεῖα οἱ ἴδιοι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ Ἕλληνες, φουσκωμένοι σὰ βάτραχοι ἀπὸ μιὰ ἀρρωστημένη ἐθνικὴ ἀλαζονεία, ἀπὸ «πατριωτισμὸ» δῆθεν, καὶ νὰ περνοῦμε κάτω ἀπὸ τὰ σοδομισμένα ἀχαμνὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ἀκόμη καὶ τὶς λατρευτικὲς πομπὲς καὶ λιτανεῖες μας. δὲν μπορούσαμε τὸ μένος μας ἐναντίον τῆς ζωῆς καὶ τῆς ταφῆς τοῦ γερο - παλαβοῦ Καΐρη ἢ ἐναντίον ἀλλήλων γιὰ τὸ ἡμερολόγιο νὰ τὸ διοχετεύσουμε ὡς ἀποφασιστικότητα γιὰ τὸ ξήλωμα τοῦ εἰδεχθοῦς ἐκείνου εἰδώλου καὶ τῶν ὁμοίων του; οὔτε τὴν ἐνόχλησί μας ἐκφράσαμε ποτέ. ἡ τόση μας ἀναισθησία ἔθρεψε τώρα νεόφαντες ὀχιές. τώρα βέβαια εἶναι πλέον ἀργά, διότι τώρα τ̉ ἀχαμνὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ἔχουν καὶ ἰδιοκτήτη καὶ νομιμοποιημένο λάτρι. δὲν μπορέσαμε τοὐλάχιστο στὰ σχολικὰ βιβλία μας ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ νὰ μὴν προβάλλουμε στὰ νήπια παιδιά μας τ̉ ἀχαμνὰ τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τοῦ Ἑρμοῦ καὶ τὴν ξεβρακωτιὰ τῆς Ἀφροδίτης; καὶ νά τώρα οἱ κρῦες ἐκεῖνες πέτρες βρυκολάκιασαν κι ἔγιναν ὕαινες καὶ θὰ γίνουν οἱ δήμιοί μας. θὰ τὸ πάρουμε τὸ μάθημα ὁπωσδήποτε καὶ θὰ τὸ πιοῦμε τὸ ποτήρι μέχρι τὸν πάτο μαζὶ μὲ τὸ κατακάθι.

Μιὰ τέτοια ὑποτροπὴ μὴ νομίσετε ὅτι δὲν εἶναι πιθανή. τὸν Ζ’ αἰῶνα, αἰῶνα ἐσχάτης παρακμῆς τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, ποὺ ἡ ἐκκλησία ἄρχισε νὰ βρομάῃ παγανίλα, ξαφνικὰ μέσα σὲ 25 χρόνια ἡ μισὴ Χριστιανωσύνη ἀποκόπηκε κι ἐξισλαμίστηκε. γι̉ αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου ἀπίθανο νὰ ἐξωμόσῃ σήμερα πρὸς τὴν «πατροπαράδοτη» μάλιστα τὴ φορὰ αὐτὴ εἰδωλολατρία ἡ ἄλλη μισή, τώρα στὸν αἰῶνα τῆς τηλεοράσεως καὶ τοῦ λυσσασμένου καὶ διεστραμμένου πορνό, τῆς γενικῆς παιδοκτονίας, καὶ τῆς νομιμοποιήσεως τοῦ κιναιδισμοῦ. ἡ οὐσία ὑπάρχει ὅλη, ὁ τύπος ὑπολείπεται μόνο. καθόλου δὲν εἶναι ἀπίθανο νὰ βλέπῃς ὡς Χριστιανὸς ἐπάνω στὸ δικαστικὸ βῆμα τὸν κίναιδο εἰδωλολάτρη νὰ σὲ δικάζῃ καὶ νὰ σοῦ ἐπιβάλλῃ μὲ ὅλη τὴν κιναιδική του κακεντρέχεια καὶ τὸν εἰδωλολατρικό του φανατισμὸ τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου, ἐπειδὴ εἶσαι Χριστιανός. ὅλα γίνονται.

Μιὰ τέτοια ὑποτροπὴ θ̉ ἀποτελέσῃ ἴσως αἰώνιο μάθημα γιὰ τοὺς Χριστιανούς, νὰ μὴν ξαναπαιχνιδίζουν μὲ τὰ σκατὰ τῆς εἰδωλολατρίας, ὅπως καὶ τὰ παιδάκια ποὺ καῖν τὰ δάχτυλά τους στὴ θερμάστρα, παίρνουν τὸ μάθημα –τζίζ!‒ καὶ δὲν ξανακουμποῦν τὴν ἀναμμένη, ἀλλ̉ οὔτε καὶ τὴ σβηστὴ καὶ κρύα, θερμάστρα. τζίζ! φτοῦ! κάηκα!

Πατριῶτες ἀσφαλῶς οἱ Χριστιανοὶ θὰ εἶναι πάλι, καὶ οἱ καλλίτεροι πατριῶτες μάλιστα. καλὸς πατριώτης εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος πληρώνει τοὺς φόρους του, πειθαρχεῖ στοὺς νόμους, καὶ συμβιώνει εἰρηνικὰ μ̉ ὅλες τὶς διαφορετικὲς ὁμάδες τοῦ πληθυσμοῦ. οἱ εἰδωλολάτρες ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ στόφα τους θὰ εἶναι πάλι οἱ χειρότεροι πολῖτες, ἐπειδὴ εἶναι ἀφ̉ ἑαυτῶν προβληματικοὶ ἄνθρωποι. ὁ εἰδωλολάτρης εἶναι τὸ πιὸ φιλοτόμαρο ὑποκείμενο, καὶ γι̉ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι εἰδωλολάτρης˙ ἐπειδὴ τὰ βίτσια του ὄχι μόνο τὰ ἔχει καὶ τὰ ἱκανοποιεῖ, ἀλλὰ καὶ τὰ θεοποιεῖ. καὶ νόμος του εἶναι τὸ βίτσιο του. καὶ σὰν τέτοιο φιλοτόμαρο ἄτομο οὔτε κινδυνεύει ποτὲ γιὰ τὴν πατρίδα, οὔτε φόρους θέλει νὰ πληρώνῃ, οὔτε στοὺς νόμους της ἐννοεῖ νὰ πειθαρχῇ. λίγο πρὶν τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος ὑποκύψῃ στοὺς Τούρκους, ὁ Γεώργιος Γεμιστὸς καὶ οἱ ἄλλοι νεοειδωλολάτρες ἐγκατέλειψαν τὴν Ἑλλάδα καὶ ἔφυγαν στὴν Ἰταλία, ὅπου ἀμέσως ἔγιναν παπικοὶ καὶ παρήγαγαν τὴν ἀσελγῆ «ἀναγέννησι» δηλαδὴ ἀποχριστιάνισι, ποὺ βρομάει παγανίλα, οἱ δὲ ἀπόγονοί τους ἦρθαν το 1940 ὡς Ἰταλοὶ τῆς Β. Ἰταλίας καὶ πολέμησαν τὴν Ἑλλάδα. εἰδωλολάτρης καὶ πατριωτισμὸς εἶναι ἔννοιες ἀσύμβατες. ὁ εἰδωλολάτρης εἶναι κτῆνος καὶ χειρότερος ἀπὸ κτῆνος, ἐπειδὴ ἔχει καὶ διαστροφές, ποὺ τὰ κτήνη δὲν ἔχουν.

Στὴν ἀρχὴ θὰ πάρουν μαθήματα οἱ νεόκοποι εἰδωλολάτρες, ποὺ εἶναι ἡ ἀγράμματη σάρα καὶ μάρα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. ἔπειτα ὅμως θὰ πάρουμε μαθήματα ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί. μεγάλα καὶ σπουδαῖα μαθήματα. ἀσφαλῶς κάτι «Χριστιανοὶ» πολὺ «ἐθνικόφρονες» καὶ δῆθεν ὑπερπατριῶτες, ποὺ τὰ δῆθεν «χριστιανικὰ» περιοδικά τους μόνο χριστιανικὴ διδασκαλία δὲν περιέχουν, καὶ κατάντησαν φυλλάδες πολιτικοῦ κι ἀντιπολιτευτικοῦ λόγου καὶ πατριδοκαπηλίας καὶ ναζιστικοῦ ῥατσισμοῦ κι αὐταρχισμοῦ, θὰ προσχωρήσουν ὅλοι στὴν εἰδωλολατρία. ὅσο πιὸ ζηλωταὶ φαίνονται, τόσο γρηγορώτερα θὰ εἰδωλολατρήσουν. διότι ἀπὸ τὰ λεγόμενά τους φαίνονται, ὅτι ψυχικὰ ἔχουν ἤδη προσχωρήσει στὴν εἰδωλολατρία˙ ἡ τυπική τους ἔνταξι τοὺς ἀπομένει μόνο. στὴ Χριστιανικὴ πίστι θὰ μείνουν λίγοι. πόσο λίγοι δὲν ξέρω, ἀλλὰ πάντως πολὺ λίγοι. δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέει ὁ Χριστὸς στὸ τέλος τῆς ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίας του˙ «Πόσο λίγοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ βρίσκουν καὶ προτιμοῦν τὴ στενὴ ὁδὸ καὶ τὴ στενὴ πύλη!» (Μθ 7,14). οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοὶ εἶναι πάντοτε μειοψηφία. ὅταν οἱ Χριστιανοὶ γίνωνται πλειοψηφία, κάτι δὲν πάει καλά.

Εὔχομαι ἐναγώνιος στὸν Κύριο, κι ἐμένα καὶ ὅσους γνώρισα δίδαξα κι ἀγάπησα νὰ μᾶς περιλάβῃ σ̉ αὐτοὺς τοὺς τόσο λίγους δικούς του. διότι τὸ μυστήριον τῆς ἀνομίας ἤδη ἐνεργεῖται (Β’ Θε 2,7), ἀφ̉ ὅτου ἡ εἰδωλολατρία νομιμοποιήθηκε. δὲν κρύβω ὅμως καθόλου τὴν πρώτη μου ἐντύπωσι καὶ σκέψι, ὅταν ἔμαθα ὅτι νομιμοποιήθηκε. χαρᾶς εὐαγγέλια! τώρα ὁ ἅγιος ἁγιασθήσεται ἔτι καὶ ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήσεται ἔτι (Ἀπ 22,11). θὰ πάρουμε ὅλοι μεγάλα σπουδαῖα κι ὠφέλιμα μαθήματα. καί, θέλουμε δὲν θέλουμε, θὰ πάρουμε μεγάλες ἀποφάσεις. τέρμα ἡ νύστα.

Οἱ Χριστιανοὶ θὰ εἶναι πλέον σωστοί. δὲν θὰ ἔχουν χρεωμένο ἐπάνω μας τὸ στῖφος τῶν ἐγκληματιῶν. ἔξω οἱ κύνες καὶ οἱ φαρμακοὶ καὶ οἱ πόρνοι καὶ οἱ φονεῖς καὶ οἱ εἰδωλολάτραι καὶ πᾶς ὁ φιλῶν καὶ ποιῶν ψεῦδος (Ἀπ 22,15). τώρα οἱ Χριστιανοὶ θὰ εἶναι καθαροὶ κι εὐτρεπισμένοι, θὰ περιμένουν τὸν Κύριό μας καὶ θὰ λένε˙ Ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ (Ἀπ 22,20). δὲν θὰ διεκδικοῦν ἀπὸ τὸ ἐπίγειο κράτος μερίδιο στὴν ἄσκησι τῆς ἐπιγείου ἐξουσίας. δὲν θὰ ὑπαγορεύῃ ἡ ἐκκλησία μας οὔτε σ̉ ἕναν Χριστιανὸ ποιό κόμμα νὰ ψηφίσῃ καὶ σὲ ποιά παράταξι νὰ κλίνῃ. δὲν θὰ σχολιάζῃ ποτὲ τοὺς πολιτικοὺς καὶ τὴν πολιτική μας γιὰ τίποτε καὶ δὲν θὰ συμπεριφέρεται σὰν ἰδιοκτήτρια τῆς πατρίδος . καὶ οἱ πολιτικοὶ θ̉ ἀγαποῦν τοὺς τέτοιους Χριστιανούς, ποὺ δὲν θὰ τοὺς μπαίνουν στὰ ῥουθούνια.

Ἄδικα λέμε πολλὲς φορὲς ὅτι τὸ κράτος ἐπεμβαίνει στὰ τῆς ἐκκλησίας. εἶναι ψέμμα. τὸ κράτος, τοὐλάχιστο τὸ σημερινὸ κράτος, δὲν ἔχει καμμιὰ ὄρεξι νὰ ἐπεμβαίνῃ στὰ τῆς ἐκκλησίας. ἡ ἐκκλησία καὶ οἱ Χριστιανοί –οἱ ἐπιλήσμονες τοῦ Κυρίου μας δηλαδή‒ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐπεμβαίνουν στὰ τοῦ κράτους, καὶ προσπαθοῦν νὰ παίζουν ῥόλο ἀνάμεσα στὰ κόμματα, καὶ ἐννοοῦν «Ἐμεῖς σὲ βγάλαμε» καὶ «Νὰ δῇς τώρα ποὺ θὰ σὲ μαυρίσουμε», κι ἐννοοῦν νὰ συγκυβερνοῦν, ὁπότε καὶ τὸ κράτος καὶ οἱ πολιτικοὶ ἀμύνονται ἢ ἔστω κάνουν τὸ κουμάντο μας˙ χαϊβάνια δὲν εἶναι. καὶ φυσικὰ τότε ἡττημένη καὶ ζημιωμένη βγαίνει πάντα ἡ ἐκκλησία, ἡ ὁποία, ὅποια δύναμι κι ἂν ἔχῃ, δὲν ἔχει οὔτε Κ. Υ. Π., οὔτε ἀστυνομία, οὔτε φυλακές, οὔτε στρατὸ ἔνοπλο, οὔτε τὸν Ο. Τ. Ε. δικό μας, οὔτε κανενὸς ἄλλου εἴδους πυγμή. εἶναι μόνον ὁ χαζὸς φωνακλᾶς. καὶ ἡ ἐκκλησία, ποὺ πάει γυρεύοντας, τὴν τρώει κατακέφαλα. ἂν ἡ ἐκκλησία σωφρονήσῃ καὶ κάτσῃ φρόνημα, καὶ κυττάξῃ τὴ λησμονημένη δουλειά μας κι ἀποστολή μας, τὴν ὁποία τῆς ἀνέθεσε ὁ Κύριός μας, ἡ πολιτεία καὶ τὰ κόμματα δὲν ἔχουν κανένα λόγο, σήμερα τοὐλάχιστο, νὰ τὴν πειράξουν. ἡ ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη ποὺ «τὰ θέλει τὸ πετσί μας» ὅσα παθαίνει. τότε λοιπόν, ποὺ τὸν ἰδιοκτήτη τῆς πατρίδος θὰ τὸν παριστάνουν οἱ εἰδωλολάτρες –κι ἔχουν τὴ ῥοπὴ αὐτὴ πολὺ ἰσχυρὴ ἤδη πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴ νομιμοποίησί μας καὶ τὴν ἄνοδό μας στὴν πλειοψηφία‒, ἡ δὲ ἐκκλησία θὰ σωφρονῇ, θὰ εἶναι κι ἀξιαγάπητη˙ διότι εἶναι κι αὐτὸ μιὰ ἐκδοχὴ καὶ πιθανότης.

Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ λησμονοῦμε ὅτι, μόλις μετὰ τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη ἦρθε στὴν ἐξουσία ὁ «εἰδωλολάτρης» Ἰοβιανός, τὸ πρῶτο ποὺ ἔκανε ἦταν ὅτι πέταξε ἀπ̉ ὅλες τὶς κρατικὲς θέσεις τοὺς φαύλους εἰδωλολάτρες ποὺ εἶχε τοποθετήσει ὁ παλαβὸς Ἰουλιανός, κι ἔβαλε παντοῦ Χριστιανούς, ἐπειδὴ αὐτοὶ ἦταν οἱ πιὸ ἀδιάφθοροι δημόσιοι λειτουργοί. καὶ μέσα στὸ πλαίσιο τῶν μέτρων αὐτῶν τῆς ἀποτοξινώσεως τοῦ κράτους, ἀνακάλεσε καὶ τὸ Μ. Ἀθανάσιο καὶ τὸν ἐπανέφερε στὴ θέσι του, χωρὶς νὰ τοῦ ζητηθῇ αὐτὸ ἀπὸ κανέναν. καὶ σ̉ ἕνα τσοῦρμο ἀρειανῶν, εὐνοημένων μέχρι τότε ἀπὸ τὸν Ἰουλιανὸ καὶ τοὺς φανατικούς του εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι πῆγαν νὰ διαμαρτυρηθοῦν γι̉ αὐτὴ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ Ἀθανασίου, μόλις ὁ Ἰοβιανὸς ἀντιλήφτηκε ὅτι ἀνάμεσά μας ἦταν κι ἕνας εἰδωλολάτρης, τοῦ εἶπε˙ «Ἐσὺ τί θέλεις ἐδῶ, παλιάνθρωπε, ἀφοῦ δὲν εἶσαι Χριστιανός; τσακίσου φῦγε ἀπὸ μπροστά μου, νὰ μὴ σὲ κρεμάσω!». κι ὅταν ὁ Ἰοβιανὸς ἐξέφρασε στὸν Ἀθανάσιο τὴν ἐπιθυμία του νὰ γίνῃ Χριστιανός, κι ὁ Ἀθανάσιος τοῦ εἶπε αὐστηρὰ πόσα πρέπει ν̉ ἀπαρνηθῇ, γιὰ νὰ γίνῃ ἄξιος Χριστιανός, ὁ Ἰοβιανὸς ποὺ ἦταν γυναικᾶς ἔκανε πίσω, ἐξακολουθώντας ὅμως νὰ ἐκτιμάῃ καὶ νὰ σέβεται καὶ νὰ προστατεύῃ τὸν Ἀθανάσιο. ἦταν καὶ οἱ δυὸ ἄντρες μὲ ἀντρειά.

Δὲν πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι οἱ ὡραιότερες ἡμέρες τῆς ἐκκλησίας, ποὺ δὲν ἦταν βέβαια οἱ διωγμοί, δὲν ἦταν οὔτε καὶ οἱ μέρες τοῦ Μ. Κωνσταντίνου καὶ τοῦ ἀρειανοῦ γιοῦ του Κωνσταντίου καὶ τοῦ ἐπίσης ἀρειανοῦ κι ἔπειτα καθ̉ ὑποτροπὴν εἰδωλολάτρου ἀνεψιοῦ του Ἰουλιανοῦ, ὅταν ὁ Ἀθανάσιος ἐξωρίστηκε κι ἀπὸ τοὺς τρεῖς συνολικὰ πέντε φορὲς καὶ πέρασε 25 χρόνια στὴν ἐξορία, τὰ μισὰ τῆς ἐπισκοπείας του, ἀλλὰ οἱ μέρες τῶν ἓξ εἰδωλολατρῶν καὶ οὐσιαστικὰ ἀθέων αὐτοκρατόρων Ἰοβιανοῦ, Βαλεντινιανῶν Α’, Β’, Γ’, Βάλεντος, καὶ Γρατιανοῦ (363 - 379). εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀπ̉ ὅλους τοὺς μὴ Χριστιανοὺς οἱ εὐγενέστεροι ἔναντι τῶν Χριστιανῶν εἶναι οἱ ἄθεοι. οἱ θρῆσκοι εἶναι φίδια φαρμακερά.

Δὲν πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι ὁ τυπικὰ μόνο «εἰδωλολάτρης» καὶ οὐσιαστικὰ ἄθεος αὐτοκράτωρ Ἀδριανὸς (117-138) ἦταν ὁ μόνος ποὺ διέταξε καὶ νομοθέτησε νὰ τιμωρῆται αὐστηρὰ ἐκεῖνος ποὺ καταγγέλλει Χριστιανὸ ἐπειδὴ εἶναι Χριστιανός˙ κι ὅτι αὐτὸς ἔκτισε τὰ λεγόμενα ἀδριάνεια, ἁπλὲς αἴθουσες δηλαδή, γιὰ νὰ ἔχουν καὶ οἱ Χριστιανοὶ στεγασμένο καὶ ὑγιεινὸ χῶρο ἐκκλησιασμοῦ, καὶ νὰ μὴν τρέχουν σὲ καταπακτὲς καὶ κρησφύγετα.

Χαρᾶς εὐαγγέλια λοιπόν! ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τῆς ἀνυποληψίας μας. καιρὸς ν̉ ἀποτοξινωθῇ ἡ ἐκκλησία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὀμορφήνῃ.

απο ΦΙΛΟΛΟΓΟΥΣ