Ομολογία

Η ΑΓΚΥΡΑ

ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

του αρχιμ. Δανιηλ Αερακη

Άγκυρα ασφαλής και βεβαία.

Το καράβι της ζωής μας έχει άγκυρα την ελπίδα. Μόνο που αυτή η άγκυρα δεν είναι ριγμένη στο βάθος της θάλασσας. Είναι βυθισμένη στο ύψος του ουρανού, όπου τα βάθη της σοφίας και της γνώσεως του Θεού.

● Η δική μας άγκυρα δεν είναι γαντζωμένη στα βράχια. Είναι γαντζωμένη στον ουρανό, όπου η απείρως στερεώτερη βουλή και αγάπη του Θεού.

Η ελπίδα μας δεν είναι: «Θα γίνη; δεν θα γίνη; ας ελπίσουμε ότι θα γίνη!». Όχι. Είναι «ασφαλής τε και βεβαία και εισερχομένη εις το εσώτερον του καταπετάσματος» (Εβρ.στ΄19).

● Είμαστε στον ουρανό μέσω της ελπίδας! ‘Εχει μπή η ελπίδα. Θα μπούμε κι΄εμείς, αν μείνουμε πιασμένοι καλά στην ελπίδα. Και το δέσιμο με την αλυσίδα της ουράνιας ελπίδας είναι η ακλόνητη πίστις και τα έργα της αγάπης. Και αν αμαρτήσουμε (και αμαρτάνουμε καθημερινά) η επανασύνδεσίς μας μ’ αυτή την ελπίδα γίνεται με τη μετάνοια και την εξομολόγησι.

● Είμαστε στον ουρανό μέσω της ελπίδας! Η ελπίδα μας είναι ο Χριστός. Και ο Χριστός είναι στον Ουρανό. Μαζί μας είναι στον Ουρανό. Ως Θεάνθρωπος βρίσκεται εκεί.

Από την Αποστολική εποχή ήταν ζωντανή αυτή η εικόνα: Ο Χριστός, η ελπίδα μας, κι΄εμείς δεμένοι (γαντζωμένοι) πάνω σ’ Αυτόν: «Αδιαλείπτως προσκαρτερώμεν τη ελπίδι ημών και τω αρραβώνι της δικαιοσύνης ημών, ός εστι Χριστός Ιησούς, ός ανήνεγκεν ημών τας αμαρτίας τω ιδίω σώματι επί το ξύλον, ός αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού. Αλλά δι’ ημάς, ίνα ζήσωμεν εν αυτώ, πάντα υπέμεινεν» (Πολύκαρπος Σμύρνης, «Προς Φιληππησίους»,8,1). Μετάφρασις: Αδιάλειπτα ας προσκαρτερούμε, βασισμένοι στην ελπίδα μας και στον αρραβώνα της δικαιώσεώς μας, που είναι ο Ιησούς Χριστός, Αυτός, που προσέφερε τις αμαρτίες μας στο ίδιο Του το Σώμα πάνω στο ξύλο του Σταυρού, Αυτός, που δεν έκανε ποτέ αμαρτία και δεν βρέθηκε κακός λόγος στο στόμα Του. Για μας όμως, για να ζήσουμε εμείς, υπέφερε Εκείνος, ο Ιησούς, τα πάντα.

● Είμαστε στον ουρανό μέσω της ελπίδας! Η σκιά μας συνήθως πηγαίνει πίσω μας, όταν έχουμε μπροστά μας τον ήλιο. Κι είναι αναπόσπαστη με την ύπαρξή μας η σκιά μας. Η ελπίδα μας πηγαίνει μπροστά μας, γιατί ο Ήλιος της θεανθρώπινης Αγάπης ρίχνει τις ακτίνες Του πάνω μας. Και δεν γίνεται να χωριστούμε απ’ την ελπίδα!

● Είμαστε δεμένοι με την ελπίδα! Λέει ένα κείμενο του Αποστολικού Πατρός: «Ταύτη τη ελπίδι προσδεδέσθωσαν αι ψυχαί ημών τω πιστώ εν ταις επαγγελίαις και τω δικαίω εν τοις κρίμασιν. Ο παραγγείλας μή ψεύδεσθαι, πολλώ μάλλον αυτός ου ψεύσεται. Ουδέν γαρ αδύνατον παρά τω Θεώ ει μή το ψεύσασθαι» (Κλήμης Ρώμης, «Α΄προς Κορινθλιους Επιστολή»,27,1). Μετάφρασις: Ας δεθούν, λοιπόν, γερά οι ψυχές μας στην ελπίδα του Χριστού, που είναι αξιόπιστος για όσα υπόσχεται και δίκαιος στις κρίσεις Του. Αυτός, που παρήγγειλε να μή ψευδώμαστε, πολύ περισσότερο ο Ίδιος δεν θα ψευσθή ποτέ.

Στη γή, και όμως στον ουρανό!

● Βρισκόμαστε ακόμα στη γη. Κι όμως με την ελπίδα βρισκόμαστε και στον ουρανό. Λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Εν τω κόσμω έτι όντας και ουδέπω μεταστάντας του βίου, δείκνυσιν ήδη όντας εν τοις επηγγελμένοις. Διά γαρ της ελπίδος ήδη εν τω ουρανώ εσμεν» (Ε.Π.Ε. 24,476). Μετάφρασις: Βρισκόμαστε ακόμα στον κόσμο. Δεν αναχωρήσαμε ακόμα απ’ αυτή τη ζωή. Κι όμως δείχνει ν’ απολαμβάνουμε ήδη τις υποσχέσεις, διότι μέσω της ελπίδας βρισκόμαστε στον ουρανό.

● Το σκάφος της ζωής μας χτυπιέται οπωσδήποτε από τα κύματα. Αλλά δεν πρέπει να «περιφέρεται», να παρασύρεται, και να «κλυδωνίζεται παντί ανέμω της διδασκαλίας» (Εφεσ. Δ΄14).

Δεν δικαιολογούμαστε να προσέχουμε ποικίλες διδασκαλίες, ξένες προς το ευαγγέλιο της Αλήθειας. Κανένας συνετός καπετάνιος δεν εκθέτει το πλοίο του σε θύελλες και τυφώνες. Αν έρθουν, αγωνίζεται να οδηγήση το σκάφος του σταθερά στο λιμάνι. Αλλά και δεν ανοίγεται βαθειά, όταν ξέρη ότι θα κινδυνεύση άμεσα. Δεν σηκώνει άγκυρα.

Αγκυροβολημένο το καράβι της ζωής μας. Όχι με την έννοια, ότι μένει ακίνητο, αλλά με την έννοια, ότι «κλυδωνίζεται αλλ΄ου καταποντίζεται». Λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Η μεν ζάλη και ο πολύς χειμών σαλεύει το σκάφος, η δε ελπίς ουκ αφίησι περιφέρεσθαι, κάν μυρίοι παρασαλεύωσιν άνεμοι, ώστε εί γε μη ταύτην είχομεν, πάλαι αν κατεποντίσθημεν» (Ε.Π.Ε.24,476-478). Μετάφρασις: Η θύελλα και η μεγάλη τρικυμία ταλαντεύει το σκάφος. Η ελπίδα δεν το αφήνει να περιφέρεται εδώ κι εκεί, κι ας το χτυπάνε ισχυροί άνεμοι.

Κράτα σφιχτά την ελπίδα!

Να μη χάσουμε την ελπίδα! Πιασμένοι γερά απ’ την αλυσίδα της, ανεβαίνουμε μαζί της ψηλά. Φανταστήτε κάποιον να είναι πολύ γερά πιασμένος από σκοινί ενός ανυψωτικού μηχανήματος, που τον ανεβάζει σταθερά από τον γκρεμό, όπου είχε καταπέσει. Όλοι του φωνάζουν:

-Κράτα γερά! Σφιχτά τα χέρια σου! Μη λυθής από το σκοινί!

Μα ξαφνικά ζαλίζεται. Χάνει τις δυνάμεις του. Παραλύουν τα χέρια του. Αφήνει το σκοινί. Και πέφτει ξανά στο γκρεμό. Κι’ αυτή τη φορά πέφτει με δύναμι μεγάλη. Συντρίβεται. Πέφτει στην άβυσσο.

Πιάσου καλά! Το κόκκινο σκοινί, ο Σταυρός του Χριστού, αυτή η ασφαλής άγκυρα, αυτή η μεγάλη και βεβαία ελπίδα, μας ανυψώνει. Είχαμε βυθιστή «εν λάκκω κατωτάτω» (Ψαλμ.87,6). Μας φωνάζει ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός:

-Πιάσου καλά! Κρατήσου! Μην αποκάμης. Σίγουρα με το Σταυρό θ’ ανεβής μαζί μου κι’ εσύ ψηλά. Το υποσχέθηκα: «Πάντας ελκύσω προς εμαυτόν» (Ιωάν.ιβ΄32).

Έρχονται στιγμές δύσκολες. Η ζάλη των βιοτικών και η παραζάλη των πειρασμών προσπαθούν να χαλαρώσουν τον αγώνα μας. Αλλοίμονο, αν σβήση η ελπίδα!

● Ο κόσμος για κάθε μια από τις μικρές ελπίδες λέει: «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία».

● Ο Χριστιανός πιστεύει: «Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ». «Η ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ.ε΄5).

Πρόδρομός μας ο Ιησούς.

● Στον ουρανό δεν «εισήλθε», δεν μπήκε κάποια απλώς αφηρημένη ελπίδα. Δεν πέταξε το πράσινο πουλί της ελπίδας. Εισήλθε η Σαρκωμένη Ελπίδα, που είναι ο Ιησούς Χριστός.

Όταν κατέβηκε από τον ουρανό, ήρθε να φορέση τη στολή Του, για να δώση τη μάχη κατά του προαιώνιου εχθρού.

Ντύθηκε την ανθρώπινη φύσι.

Ντύθηκε τη σάρκα τη δική μας, πονεμένη, ματωμένη, πληγωμένη, πικραμένη, αλλ’ όχι αμαρτωλή.

Ντύθηκε τη στολή της ανθρωπότητας, για να τελέση τη λειτουργία του Σταυρού και να γίνη Αρχιερέας.

Όταν έφυγε από τη γη και αναλήφθηκε στους ουρανούς, έδωσε εισιτήριο εισόδου στην ουράνια βασιλεία, στον άνθρωπο. Μπήκε ο άνθρωπος στη δόξα του ουρανού. Πώς μπήκε; Προδρομικά.

Μπήκε ο Πρόδρομός μας. «Πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν ο Ιησούς, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα» (Εβρ.στ΄20).

● Πρόδρομος του Χριστού ο Ιωάννης, αλλ’ ο Ιωάννης δεν ήταν Χριστός.

● Πρόδρομος του ανθρώπου ο Χριστός, αλλ’ ο Χριστός ήταν και άνθρωπος.

Πώς ανέβηκε ο Χριστός στον ουρανό; Ως Ιησούς. Ως Σωτήρας. Ανέβηκε όχι μόνο πρόδρομος «ημών». Κάτι τέτοιο θα σήμαινε:

-Εγώ πηγαίνω. Αν θέλετε και σεις, ελάτε. Εγώ μπήκα. Αν επιθυμήτε και σεις, μπήτε πίσω από μένα.

Όχι ως πρόδρομος απλώς «ημών», αλλ΄ως «πρόδρομος υπέρ ημών». Πρόδρομος, που εργάζεται για τη δική μας είσοδο στη Βασιλεία των ουρανών. Το «πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον» (Ιωάν.ιδ΄2), δεν σημαίνει απλώς, ότι πήγε να ετοιμάση τον τόπο για μας, αλλά να εργαστή για να μπορέσουμε να εισέλθουμε.

● Συνεχίζει την προσφορά Του. Είναι Αρχιερεύς «εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».

● Αρχιερέας διαφορετικός από τους άλλους, βρίσκεται στο ύψος του Γολγοθά, αλλά και στο ύψος του ουρανού.

● Προσφέρει τον εαυτό Του, «εντυγχάνει υπέρ ημών», για να πετύχουμε εμείς «των επηγγελμένων αγαθών», για να κερδίσουμε τα επουράνια αγαθά της αιωνιότητας. Αλλ’ όχι χωρίς να συμβάλουμε και μεις με τη δική μας θυσία.

● Όπως διαφέρει του Χριστού η θυσία από τις προτυπωτικές θυσίες της Παλαιάς Διαθήκης, έτσι ας διαφέρουν και οι δικές μας θυσίες. Δεν θυσιάζουμε τυπικά. Θυσιάζουμε ουσιαστικά. Θυσιάζουμε πράγματα, που μας στοιχίζουν, τον εγωϊσμό, τη σαρκικότητα, την εκδικητικότητα, το θυμό, τη φιλαργυρία μας.

Ουρανοδείκτης.

● Πρόδρομος για μας ο Χριστός! Όχι απλώς άνοιξε το δρόμο. Αλλά και βοηθάει να βαδίζουμε κι εμείς το δρόμο, που καταλήγει στον Ουρανό.

Άφησε το δρομοδείκτη του Ουρανού, το Ευαγγέλιο Του.

Άφησε την «οδική βοήθεια» στις πολλές περιπτώσεις βλάβης (πτώσεως)∙ είναι η μετάνοια.

Και προσφέρει προς ενδυνάμωσι στις δυσκολίες της αναβάσεως προς τους ουρανούς τη χάρι Του. Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Τον πρόδρομον και τους επομένους εν τη αυτή χρή είναι οδώ, και τον μεν οδεύειν, τους δε επικαταλαμβάνειν» (Ε.Π.Ε. 24,478). Μετάφρασις: Ο πρόδρομος και όσοι τον ακολουθούν πρέπει να βρίσκονται στον ίδιο δρόμο. Αυτός βαδίζει, οι άλλοι προσπαθούν να τον ακολουθήσουν.

● Μπήκε στον ουρανό ο Χριστός ως πρόδρομός μας. Αυτό συμβαίνει, διότι έγινε αρχιερέας.

Δεν απέθεσε ακόμα την καταπόρφυρη αιματοβαμμένη στολή της αρχιερατικής λειτουργίας του Σταυρού. Θα την αποθέση, όταν έρθη η συντέλεια του κόσμου (Α΄Κορ.ιε΄24).

Μέχρι τότε θα προσφέρεται. Μέχρι τότε η ελπίδα της σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους θα ζή. Μέχρι τότε θα μας περιμένη όλους. Αφού όλων τη θέσι και την έχει εξασφαλίσει στον ουρανό και την έχει ακριβοπληρώσει και την κρατάει.

● Το πρόβλημα είναι, αν εμείς «κρατώμεν της προκειμένης ελπίδος» (Εβρ. στ΄14), αν «κρατώμεν της ομολογίας» (Εβρ.δ΄14). Η Αποκάλυψις μας παραγγέλλει: «Κράτει ό έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου» (Αποκ.γ΄11). Και ο απόστολος Παύλος φανερώνει το δρόμο, που καλούμαστε να τρέξουμε, για να φτάσουμε εκεί που είναι ο Πρό-δρομός μας.

Όλα τα χαρίσματα μπορεί κανείς να τα αποκτήση ακόπως. Ένα χάρισμα το αποκτά με κόπο και ιδρώτα, γιατί είναι «οδός», δρόμος. Απαιτεί ανηφορική πορεία μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες.

Είναι η αγάπη. «Έτι καθ’ υπερβολήν οδόν ημίν δείκνυμι. Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων αγάπην δε μή έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» (Α΄Κορ.ιβ΄31-ιγ΄1).

Μας περιμένει δρόμος πολύς.

● Υπομονή! Να μη τον εγκαταλείψουμε στη μέση.

● Επιμονή! Μέχρι τέλους.

● Αναμονή! Εγγύς ο Κύριος.

● Όπου νάναι θα Τον δούμε. Ναι, εκεί «θέλομέν ποτε συναντηθῇ». Εκεί, ψηλά, στον Ουρανό.