Ἀγαπητέ Ὀδυσσέα χαῖρε,
Θέλω νά ἀναφέρω δύο σκέψεις οἱ ὁποῖες νά θεωρηθοῦν ὡς ἀπάντησι καί κατάληξι στόν διεξαχθέντα, μέ τή δική σου μεσολάβησι, διάλογο μέ τόν ἀγαπητό Ι.Κ.
(Η επιστολή του Ι.Κ. βρίσκεται κάτω από την απάντησι του π. Ευθυμίου Τρικαμηνα).
Εἶναι ἀλήθεια , ὅπως καί ὁ ἴδιος ὁ Ι.Κ. ἀναφέρει στήν ἀπό 25/11/09 ἀπάντησί του, ὅτι δέν ἔχει νόημα ἡ περαιτέρω συνέχισι τοῦ διαλόγου, διότι ὁ Ι.Κ. θέλοντας νά ὑποστηρίξη τίς θέσεις του χρησιμοποιεῖ συγχρόνους θεολογοῦντες καί ἀρκετούς δυτικούς, παπικούς καί προτεστάντες. Τό πόσο δύνανται νά μᾶς διαφωτίσουν αὐτοί εἶναι εὔκολο νά τό ἀντιληφθῆ καί ἕνα μικρό παιδί.
Τό λυπηρό στήν ὅλη ὑπόθεσι εἶναι ὅτι ἐνῶ ὁ ἀγαπητός Ι.Κ. χρησιμοποιεῖ κατά κόρον τούς συγχρόνους ὀρθοδόξους καί αἱρετικούς ἐρευνητές, προκειμένου νά στηρίξη τίς ἀπόψεις του, δέν πείθεται ἀπό τούς μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε γιά τό ἁπλό καί ὄχι δογματικό περιστατικό, τίνος δηλαδή ἔνιψε πρῶτα τά πόδια ὁ Χριστός, γιά τό ὁποῖο εἶναι σαφέστατος ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Ἐπίσης δέν πείθεται ἀπό τόν Μ. Φώτιο γιά τή γνησιότητα τοῦ χωρίου (Ματθ. 28,19), οὔτε ἀπό τούς Πατέρες τῆς ἐν Καρχηδόνι Συνόδου, οὔτε ἀπό τόν Μ. Βασίλειο, οὔτε ἀπό τόν Μ. Ἀθανάσιο, οὔτε ἀπό τόν Ἰωσήφ τόν Βρυέννιο, ἀλλά στηρίζεται στόν μέγα καί διαπρεπή θεολόγο Ἰωάννη Ζηζιούλα καί ἴσως καί σέ ἄλλους συγχρόνους θεολόγους τῆς ἰδίας ἀξίας.
Ἐμεῖς σέ ὅ,τι μέχρι τώρα ἀναφέραμε στηρίξαμε τίς ἀπόψεις μας στούς μεγάλους Πατέρες καί διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅπως καταλαβαίνεις ἀγαπητέ Ὀδυσσέα, ὑπάρχει τεραστία διαφορά σκέψεως καί πορείας στήν ἐπίλυσι οἱουδήποτε θεολογικοῦ προβλήματος καί ὡς ἐκ τούτου δέν εἶναι δυνατόν νά συνταυτισθοῦν οἱ ἀπόψεις μας μέ τόν Ι.Κ. οὔτε στό ἐλάχιστο. Στήν περίπτωσι ἐπίσης τοῦ ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἐνῶ ὁ ἀγαπητός Ι.Κ. στηρίχθηκε ἐπιλεκτικά σέ 4-5 λέξεις καί ἐκφράσεις τοῦ ὁσίου καί στήν προσφιλή του μέθοδο ἀναφορᾶς του στούς ἐρευνητές, ἐμεῖς ἐκ τοῦ ἀντιθέτου παρουσιάσαμε ὅλα τά σχετικά κείμενα τοῦ ὁσίου, τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν ἐναργέστατα τά φρονήματά του καί τίς διαθέσεις του. Ἐπειδή ὅμως, ἀγαπητέ Ὀδυσσέα ὅπως ἀντιλαμβάνεσαι, αὐτά τά κείμενα δέν ἐξυπηρετοῦν τήν ἐκ τῶν προτέρων τοποθέτησι τοῦ φίλου μας τά ἀντιπαρῆλθε ἀσυζητητί καί δέν ἀπάντησε οὔτε στίς συγκεκριμένες ἐρωτήσεις τίς ὁποῖες τοῦ ἐθέσαμε στήν ἀπό 20/06/09 ἐπιστολή μας. Εἶναι ἄκρως λυπηρό καί πρέπει νά σημειωθῆ στό σημεῖο αὐτό, ὅτι τό νά στηρίζεται κανείς σέ 3-4 λέξεις καί ἐκφράσεις καί νά ἀντιπαρέλθη πλῆθος ἄλλων κειμένων ἑνός ἁγίου, εἶναι μέθοδος ἡ ὁποία κρινομένη λίαν ἐπιεικῶς δέν εἶναι ὀρθόδοξος.
Ὡς ἐκ τούτου δέν ἀπομένει, ὅπως προτείναμε σέ προγενέστερη ἐπιστολή, ἄν συμφωνῆ καί ὁ ἀγαπητός Ι.Κ., νά ἀποδοθῆ ἡ διαμοιφθεῖσα μεταξύ μας ἀλληλογραφία σέ κάποιον κοινῆς ἀποδοχῆς πνευματικό ἄνθρωπο καί γνώστη τῆς πατερικῆς γραμματείας, προκειμένου νά κριθῆ ἀπό κάποιον τρίτο ἡ μεταξύ μας διχογνωμία ὥστε νά ὠφεληθοῦμε καί ἐμεῖς διά τῆς ταπεινώσεως. Ἄν αὐτό τό ἀποδεχθῆ ὁ φίλος σου, ἀγαπητέ Ὀδυσσέα, δύναται νά προτείνη κάποια πρόσωπα καί ἐμεῖς νά ἀπαντήσουμε ἄν τά ἀποδεχώμεθα.
Τελειώνοντας σέ εὐχαριστοῦμε γιά τό φιλόξενο «βῆμα» σου καί ζητᾶμε τή συγχώρεσι ἀπό ἐσένα καί τόν ἀγαπητό Ι.Κ. γιά τυχόν ἐλλείψεις μας.
Εὐχόμεθα ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλεήση ἅπαντας. 30.12.2009
Μετ’ εὐχῶν
Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς
Στη συνέχεια δημοσιεύεται η επιστολή του Ι.Κ. στην οποία απάντησε ο π. Ευθύμιος.
Αγαπητέ Οδυσσέα
Στις 30.6.09, στον ιστοχώρο ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ παρουσιάστηκε άρθρο του Ιερομόναχου π. Ευθύμιου Τρικαμηνά με τίτλο: «Οφειλόμενη απάντησι στον Ιωάννη Καρδάση», η οποία είναι απάντηση στη μελέτη μας με τίτλο: «Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ως φιλοπαπικός άγιος», την οποία σου είχαμε αποστείλει στις 10.5.09.
Αν και δεν θα θέλαμε να συνεχίσουμε τη διελκυστίνδα στο, αν θα πρέπει ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης να χαρακτηριστεί, ως φιλοπαπικός ή όχι άγιος, αναγκαζόμεθα να δώσουμε κάποιες απαντήσεις και να διευκρινίσουμε κάποιες καταστάσεις:
1/ Δεν θιγόμαστε από απρεπείς εκφράσεις στο πρόσωπό μας, αλλά θα θέλαμε από προβεβλημένους κληρικούς να τηρούν μια κάποια ευγένεια, όχι για μας, αλλά για να προφυλάξουμε εκείνους από πιθανά σχόλια. Τελευταίο παράδειγμα, ο ανωτέρω τίτλος, όπου παραλείπεται η βραχυγραφία «κ.».
2/ Όσον αφορά τον χαρακτηρισμό «φιλοπαπικός» αφήνουμε τον μακαριστό Πισιδίας Μεθόδιο να μιλήσει: «Οι Έλληνες υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι Παπόφιλοι, αλλ’ όχι Παπόδουλοι. Παπόφιλοι γιατί στη Ρώμη υπήρξε βαθειά ριζωμένος ο Ελληνικός πολιτισμός και γιατί υπήρξαν αυτοί που ίδρυσαν την Εκκλησία της Ρώμης και γιατί πολλοί Έλληνες διετέλεσαν Πάπες (Έλληνες και Λατίνοι)..
3/ Αν οι βαριές εκφράσεις κατά των αγίων προέρχονται από αγίους, εμείς θα καταστούμε χωροφύλακες των τελευταίων ή θα προσπαθήσουμε να αποκρύψουμε την αλήθεια, μήπως και εμφανιστούν και οι μεν και οι δε αλάνθαστοι; Φαίνεται δε, ότι μεγάλο είναι το κρίμα του αγίου Νεκταρίου, όταν αποκαλεί έναν άγιο «διαστροφέα των γραφών, Ιησουίτη, κ.λπ.» και ασφαλώς εμείς θα πρέπει να τον προφυλάξουμε τον άγιο αυτό!
4/ Δεν έχουμε πρόθεση να κατηγορήσουμε κανέναν άγιο, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα και θα είναι και ασέβεια η πρόθεση αυτή. Άλλο αυτό και άλλο η απόκρυψη των λαθών και η παρουσίαση αυτών των αγίων ως αναμάρτητων ή αλάνθαστων, πέφτοντας έτσι στην πεπονόφλουδα του Παπισμού, που θέλει έτσι τους αγίους, για να φθάσει και στην εν ζωή αγιοποίηση του Πάπα!
5/ Ποιος είπε, ότι η αγία Γραφή είναι αλάνθαστη; Θεόπνευστη είναι, αλάνθαστη όχι. Οι άγιοι που την έγραψαν δεν εκτελούσαν χρέη γραμματέως του αγίου Πνεύματος, και τέτοια λάθη τα επισημάναμε. Όμως και οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν είναι αλάνθαστοι (Runciman, Δύση και Ανατολή και Σχίσμα), όπως η ΣΤ΄ καταγράφει. Απλανείς ναι, αλάνθαστοι όχι, και τέτοια λάθη έχουν επισημανθεί. Ακόμη και η Εκκλησία ενδέχεται να μην είναι αλάθητη (όπως αφήνει να εννοηθεί ο Χρυσόστομος), για τον απλό λόγο, ότι είναι η Εκκλησία του Παρακλήτου (με όλα τα μέλη της αμαρτωλά) και αποτελεί την εικόνα της Εκκλησίας των Εσχάτων (με όλα τα μέλη της αναμάρτητα) (Περγάμου Ιωάννης, Δογματική). Μόνον ο Χριστός είναι ο αλάθητος και κανείς άλλος.
6/ Οι άγιοι, που είναι αμαρτωλοί, δεν μπορούν να γίνουν οι φορείς των θαυμάτων του Θεού; Ή μήπως η Εκκλησία μας δεν έχει αιρετικούς αγίους, όπως ο Μ. Κωνσταντίνος (Runciman) ή ο Ιουστινιανός (Πισιδίας Μεθόδιος);
7/ Τα περί της αιχμαλωσίας των παπών στους Φράγκους αναφέρουν οι ίδιοι οι παπικοί (Βιδάλης, Οι Ρωμαίοι Ποντίφηκες).
8/ Δεν μπορεί να αναφέρεται ως Ορθόδοξος ένας Πάπας, όταν είναι ταυτόχρονα και φορέας της κοσμικής εξουσίας, κατά παράβαση των Ι. Κανόνων.
9/ Δεν ενδιαφέρουν τόσο οι λεκτικές αβρότητες προς τους Προκαθημένους των Εκκλησιών, αλλά η ουσία του περιεχομένου. Π.χ. δεν μπορείς να λες στον Πάπα, ότι για οποιαδήποτε καινοτομία εμφανίζεται, αυτός θα επιλύσει το θέμα και όχι η Οικουμενική Σύνοδος («ο Θ. Στουδίτης θεωρούσε τον Πάπα, ως τον ανώτατο διαιτητή για ζητήματα δόγματος ή υπακοής», Runciman).
10/ «Νομίζω ότι κάποιος για να γίνη διορθωτής ενός αγίου ή πρέπει να έχει τη χάρι την οποίαν αυτός είχε…..» (π. Ευθύμιος). Αυτό ισχύει μόνο για τον άγιο Θεόδωρο, ενώ δεν ισχύει για τον άγιο Νεκτάριο (που υποτίθεται, ότι επλανήθη από τον Παπαρρηγόπουλο);
11/ Ο άγιος Θεόδωρος κινείτο στα ίδια πλαίσια στα οποία κινείτο η Εκκλησία (το Σώμα του Χριστού). Η Εκκλησία θεωρούσε, ότι η ηγεσία του Πάπα ήταν κάτι περισσότερο από ένα τιμητικό πρωτείο, έδωσε δε στη Ρώμη το δικαίωμα της υπέρτατης κρίσης με τη Σύνοδο της Σαρδικής, οι δε αυτοκράτορες υποχρέωναν του Πατριάρχες ή να αναγνωρίζουν την παπική υπεροχή ή να αναγνωρίζουν τον Πάπα, ως αρχηγό της Εκκλησίας (Runciman).
12/ «Ο όρος «απλανής και απλανώς» χρησιμοποιείται στην Ορθόδοξη πατερική παράδοσι. Οι Σύνοδοι και οι Πατέρες δογμάτισαν «απλανώς» και όχι «αλαθήτως». Πρβλ. Mansi XI, 632A: «όρον εξεφώνησαν απλανή» και 632D: «και τη των αγίων και εκκρίτων πατέρων απλανώς ευθεία τρίβω κατακολουθήσασα…..» (Δ. Κοντοστεργίου, καθ. ΑΠΘ, «Η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος και η Θεολογία της). Εξ άλλου, γνωρίζουμε το λάθος στον Όρο της Α΄ (Περγάμου Ιωάννης, Δογματική), το οποίον έγινε όχι από πλάνη, αλλά από μη κατανόηση της φύσης και του προσώπου του Πατέρα («….. γεννηθέντα εκ του Πατρός μονογενή, τουτέστιν εκ της ουσίας του Πατρός…..» και «….. ή εξ ετέρας υποστάσεως ή ουσίας φάσκοντες είναι…..») και τα οποία απάλειψε η Β΄ και κατέστη η γενεσιουργός αιτία του Φιλιόκβε (Περγάμου Ιωάννης), αλλά και ο ρκα΄ κανόνας της Καρθαγένης, που εισάγει την κληρονόμιση του προπατορικού αμαρτήματος, ενώ οι Πατέρες της Ανατολής το απέρριψαν. Είναι χαρακτηριστικό, ότι αποκαλούμε το Σύμβολο, ως «Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως», γιατί το «Νικαίας» περιέχει λάθη.
13/ Το αν η Εκκλησία γνωρίζει τι της γίνεται, ας αφήσουμε τον Πισιδίας Μεθόδιο να μας ειπεί, ότι η Δ΄ δογμάτισε αντίθετα από ότι η Γ΄ και μετά ήρθε η Ε΄ να δογματίσει, ότι και οι δυο πράττουν σωστά, αλλιώς «θα τινάζονταν τα θεμέλια της Εκκλησίας» (Το πρόσωπο του Χριστού στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων).
14/ Το λάθος του Κυρίλλου για την εκπόρευση του αγίου Πνεύματος, το αναφέρει ο καθ. Παπαδόπουλος (άγιος Κύριλλος), αλλά και ο άγιος Νεκτάριος, στα περί Ιωάννη Βέκκου: «Εκείνο το οποίον εποίησε μετά τόσης επιτυχίας είναι ότι εύρεν εύκολον την ένωσιν, και ότι δεν ηδύνατο να μεμφθή τοις Λατίνοις ή την προσθήκην εις το Σύμβολον της Πίστεως. εμνήσθη του χωρίου του Κυρίλλου, όστις λέγει ότι το Πνεύμα το Άγιον εκπορεύεται εξ αμφοτέρων, δηλονότι εκ του Πατρός δια του Υιού. και εκείνο το του Μαξίμου, όστις λέγει εν μια επιστολή του προς τον Ρουφίνον, δι’ ου δεικνύει ότι δεν λέγει ότι ο Υιός είναι η αιτία του Αγίου Πνεύματος, αλλ’ ότι εκπορεύεται δια του Υιού, και του αδιαχωρίστου της ουσίας. Τέλος ο άγιος Αθανάσιος λέγει ότι αναγνωρίζει το Πνεύμα το Άγιον εν τη τάξει των θείων προσώπων και ότι εκπορεύεται εκ του Πατρός δια του Υιού» (Τα αίτια του Σχίσματος, τ. Β΄, σελ. 131).
15/ Για το αλαλούμ στην έννοια φύσεως και προσώπου του Κυρίλλου, που ταλάνισε επί αιώνες την Εκκλησία, αναφέρει εκτενώς ο Πατρολόγος καθ. Στυλ. Παπαδόπουλος (άγιος Κύριλλος).
16/ Τα ψαλμικά δεν παρουσιάζουν πάντοτε κατ’ ακρίβειαν ιστορικά ή ακόμη και δογματικά στοιχεία. Π.χ. ψέλνουμε «την Ρώμην μη λιπών…..», παρ’ όλον ότι διακηρύσσουμε, ότι ο Πέτρος δεν πήγε ποτέ στη Ρώμη.
17/ Ερώτημα υπάρχει, αν οι Πατέρες της Α΄ είχαν το απόσπασμα του Ματθ. 28. 19 και εάν το είχαν γιατί δεν το χρησιμοποίησαν εναντίον του Αρείου και γιατί δεν τόλμησαν να κατατάξουν και το άγιον Πνεύμα, ως Θεό και ομοούσιον τω Πατρί, παρά αρκέσθησαν σε ένα ξερό «και εις το άγιον αυτού Πνεύμα». Το τι καταγράφει ο Μ. Φώτιος δεν αποτελεί θέση της Εκκλησίας. Γιατί, αυτός είναι αλάνθαστος και ο άγιος Νεκτάριος λανθασμένος;
18/ Το πρώτο όνομα που αναφέρει ο Ιωάννης (13. 6) στο πλύσιμο των ποδιών των αποστόλων είναι του Πέτρου. Δεν προκύπτει, ότι έπλυνε τελευταίο τα πόδια του Πέτρου. Αφού λοιπόν ένιψε όλων τα πόδια, ένιψε και του Ιούδα. Πάντως, πάλι μόνον ο Πέτρος αναφέρεται ονομαστικά από τους αποστόλους, είτε πρώτος, είτε τελευταίος.
19/ Εάν ο Ιωάννης ονομάζεται Θεολόγος, ο Πέτρος επίσης ονομάζεται: «... παρήν δε και ο αδελφόθεος Ιάκωβος, και Πέτρος, η κορυφαία και πρεσβυτάτη των θεολόγων ακρότης,...» (Δ. Αρεοπαγίτη. Περί θείων ονομάτων, κεφ. Γ΄ ΙΙ).
20/ Πανθομολογείται, από πλειάδα θεολόγων, ότι το χωρίο Ιωάννη Α΄ 4. 7 είναι εμβόλιμο. Πλην όμως έχουμε την ανάλυση του χωρίου από τον άγιο Συμεών Θεσ/νίκης (P.G. 155, 821B). Βέβαια, ο άγιος είχε το χωρίο. Οι Πατέρες της Α΄ το είχαν; Και εάν το είχαν, γιατί δεν το χρησιμοποίησαν, αφού σαφώς λέει, ότι ο Πατέρας, ο Λόγος και το Άγιο Πνεύμα είναι ένα;
Ουσιαστικά δεν απαντάμε στον π. Ευθύμιο, αλλά κάποιες παρατηρήσεις διατυπώνουμε. Πάντως φαίνεται, ότι στα (εναντίον του αγίου Θεοδώρου καταγραφόμενα) του αγίου Νεκταρίου, Ζωναρά, Παπαρρηγόπουλου και Σιαμάκη προστίθεται και ο διάσημος βυζαντινολόγος Runciman.
Οι ανωτέρω παρατηρήσεις, ίσως βοηθήσουν τον π. Ευθύμιο, ώστε στην έρευνά του για τον άγιο Θεόδωρο στηριχθεί να διακρίνει εκτός από τις ορθές και τις λανθασμένες θέσεις του αγίου.
ΑΛΙΜΟΣ 25.11.09
Φιλικά
Ι.Κ.
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Τί νόημα έχει αυτή η συζητηση από τη στιγμή που ο πάπας ως θεσμός την εποχή του Θεόδωρου του Στουδίτη δεν έχει καμία σχέση με τον τωρινό πάπα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρον και κόσμιος διάλογος με ισχυρά θεολογικά επιχειρήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήAνωνυμε εριστικε
ΑπάντησηΔιαγραφήαν δεν σταματησης να καταφερεσαι συνεχεια εναντιον του κ. Τελεβαντου τα σχολια σου θα απορριπτονται.
Εισαι πολυ εξοργιστικος το καταλαβες;
Επιτελους να λαβης μερος σε μια ευπρεπη συζητησι δεν μπορεις;
Να παψης να επεμβαινεις και στη δικη μου δουλεια γιατι αποδεικνυεσαι κακοπροαιρετος.
Και δεν χρειαζομαστε σχολιαστες κακοπροαιρετους και εριστικους.
Εδω δεν κανουμε διαγωνισμους σχολιαστων.
Τα δυο τελευταια σου σχολια τα απερριψα.
Πρόσεχε πολύ Οδυσσέα γιατί με τους ανώνυμους μπορεί κάποιοι να παίζουν ύπουλο παιχνίδι. Γι' αυτό ούτε να τους απορρίπτετε απόλυτα ούτε να τους δέχεστε αλλά προσεκτικά να βλέπετε τί συμβαίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί εννοώ ύπουλο παιχνίδι;
Εγω είμαι ένας ανώνυμος που επικρίνω σε αρκετά σημεία τον Τελεβάντο όμως απο χθες το βράδυ δεν εχω στειλει τίποτα. Κάποιος άλλος που παρακολουθεί το blog μπορεί να έστειλε σκόπιμα για να διαταράξει τις σχέσεις και τα πράγματα, γι' αυτό μην ταυτίζεις όλους τους ανώνυμους που κρίνουν τον Τελεβάντο.
Βέβαια το καλύτερο είναι να έχει κάποιος ένα ψευδωνυμο σταθερό για να μην μπερδευόμαστε αλλά και πάλι μπορεί ο προβοκάτορας να γράψει με το δικό μου ψευδωνυμο. Γι' αυτό σου είπα θέλει προσοχή.
Με λίγα λόγια έτσι όπως το γράφεις φαίνεται ότι πρόκειται για ένα ανώνυμο ενώ εγω που π.χ. έγραψα κάτι ανώνυμο χθες, σημερα δεν έγραψα ΤΙΠΟΤΑ. Το σημερινό είναι απο άλλο ανώνυμο. Με κακά ή καλά ελατήρια, αυτό δεν το ξέρω.
ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ.
Ετσι και αλλιως εγω δυσκολα θα ξαναγραψω αφου βλέπω δεν δημοσίευσες χθες ολες τις απαντήσεις μου αλλα μόνο αυτη που έλεγε "Για να βοηθήσω λίγο δεν εννοώ τον Οδυσσέα".
Τι τα θέλει όλα τα "κατεβατά" αυτά ο κύριος Καρδάσης δεν το καταλαβαίνω. Η ιστορική έρευνα, με τα εδάφια και τα αποσπάσματα που παραθέτει, σε ένα πράγμα μας οδηγεί: Να τα παρατήσουμε όλα και να πάψουμε να ασχολούμαστε με αγίους, με υποστάσεις και με πρόσωπα, με απλανείς και αλάθητους και αλάνθαστους, συνόδους και παρασυνόδους. Καλύτερα δεν είναι τώρα, που πάμε να φτιάξουμε μια νέα θρησκεία, η οποία θα έχει σαν βάση τον Γιαχβέ των Ιουδαίων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά κι αυτός μου φαίνεται δέχεται έντονες αμφισβητήσεις. Μη ξεχνάμε ότι ο Μωυσής, συγγραφεύς της Πεντατεύχου, πήρε πολλά στοιχεία από το φαραωνικό ιερατείο. Φίδια έβγαλε αυτός με το ραβδί του, φίδια έβγαλαν και οι ιερείς του Φαραώ κλπ. κουλουπού.
Καλύτερα λοιπόν, λέω, να τα παρατήσουμε και να λατρεύουμε το μη ον, τη σκόνη τη συμπαντική. Αφού ο Θεός εκ του μη όντος εις το είναι μας παρήγαγε, το μη ον είναι αυτό που προέχει και τα υπόλοιπα (κόλπα!) μας τα εξηγεί κατά τρόπο αψευδή, αλάνθαστο και απλανή, η Ιστορία. Ζήτω η Ιστορία!!! Zeitgeist, εσένα θέλουμε.
Αγαπητέ Οδυσσέα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με τη μελέτη του π. Ε. Τρικαμηνά ότι ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης είναι αντι-παπικός άγιος και τη δική μας μελέτη περί του αντιθέτου, δηλ. ότι είναι φιλοπαπικός άγιος έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
1/ Από την αρχή ξεκαθαρίσαμε, ότι τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις δεν μπορεί να τεθούν στην κρίση των σχολιαστών ενός ιστοχώρου, γιατί προϋποτίθενται βαθειές γνώσεις εξειδικευμένων θεμάτων, που αφορούν μόνον τους μελετητές.
2/ Ο π. Ευθύμιος στη μελέτη του δεν προσκομίζει δεδομένα από άλλους ερευνητές, αλλά από μόνος του επεξηγεί επιστολές του αγίου τις οποίες και ερμηνεύει.
3/ Η δική μας μελέτη αντίθετα δεν στηρίζεται σε προσωπικές μας εκτιμήσεις, αλλά προσκομίζουμε δεδομένα μελετητών, που έχουν ασχοληθεί με τον άγιο Θεόδωρο και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι υπήρξε φιλοπαπικός άγιος και αυτοί είναι:
α/ ο βυζαντινός κανονολόγος του 11ου αιώνα Ιωάννης Ζωναράς.
β/ ο ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος.
γ/ ο Πενταπόλεως άγιος Νεκτάριος.
δ/ ο καθηγητής της βυζαντινής Ιστορίας Sir Steven Runciman.
ε/ ο φιλόλογος και θεολόγος Κων/νος Σιαμάκης
4/ Τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις δεν λύνονται με επιδιαιτησίες, όπως οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κάτι που ασφαλώς δεν έγινε και με προγενέστηρη εργασία του π. Τρικαμηνά, περί του Χρυσοστόμου Σμύρνης, ότι υπήρξε μασόνος και όχι μόνον και ότι κακώς εγένετο η αγιοκατάταξή του.
Επιπροσθέτως, απαντούμε στον αγαπητό σχολιαστή, ότι όχι μόνον την εποχή του αγίου Θεοδώρου, αλλά και καθ’ όλη την 1η χιλιετία, ο θεσμός του Πάπα δεν διέφερε και πολύ από εκείνον του σήμερα, δεδομένου, ότι έχουμε πάνω από 20 Ορθοδόξους αγίους (και πολλούς Πάπες), που αγωνίστηκαν σθεναρά για το πρωτείο εξουσίας, αλλά και για το αλάθητο, σχεδόν όλους τους αυτοκράτορες, που ήταν παπόφιλοι, παπόδουλοι, ουνίτες ή και ΡΚαθολικοί, η δε πολιτική τους εξουσία ξεκινά 500 χρόνια προ του Σχίσματος και θεσμοθετείται επίσημα το 754.
Εύλογα θα ερωτήσει κανείς πως τα ανέχθηκαν αυτά οι Πατέρες; Τα ανέχθηκαν, γιατί οι Πάπες ήταν κατά βάση Ορθόδοξοι και επειδή η Πίστη ήταν το πρωτεύον, οι Πατέρες ανέχθηκαν τα δευτερεύοντα, πρωτείο, αλάθητο, κοσμική εξουσία (άγιος Νεκτάριος).
Ένα μικρό παράδειγμα έχουμε και στον άγιο Θεόδωρο, που θεωρεί τον Πάπα, ως τον υπέρτατο κριτή σε οποιαδήποτε αναφυόμενη αίρεση (και όχι τη Σύνοδο). Γράφει χαρακτηριστικά στον Πάπα Λέοντα Γ΄: «Επειδήπερ Πέτρω τω μεγάλω δέδωκε Χριστός ο θεός μετά τας κλεις της βασιλείας των ουρανών και το ποιμνιαρχίας αξίωμα, προς Πέτρον ήτοι τον αυτού διάδοχον οτιούν καινοτομούμενον εν τη καθολική εκκλησία παρά των αποσφαλλομένων της αληθείας αναγκαίον αναφέρεσθαι…..».
ΙΚ
Αγαπητε κ. Καρδαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το θεωρω τιμιο να συνεχίσεις να αντιπαραθετεις νεες απαντησεις και νεες θεσεις σου αφου επισημα σταματησες τον διαλογο με τον π. Ευθυμιο Τρικαμηνα.
Μην ξεχνας οτι ο π. Ευθυμιος διαμενει μεσα σε εναν αγριο βραχο της Λαρισας και δεν ειναι ευκολη η αμεση ενημερωσι του.
Εκει ουτε τηλεφωνο υπαρχει, ουτε κομπιουτερ, ουτε φαξ.
Δεν τον επισκεφθηκα αλλα αλλοι με ενημερωσαν.
Επειδη αυτα που ξαναγραφεις θελουν νεα απαντησι του, θα προσπαθησω να τα στειλω στον π. Ευθυμιο.
Ως προς το κειμενο του αγιου Θεοδωρου που καταχωρεις, δεν νομιζω οτι αυτα που αποδιδει ο αγιος στον ορθοδοξο παπα της εποχης εκείνης δεν ισχυαν τα ιδια και στους αλλους Πατριαρχες και Επισκοπους.
Δεν ξεχωριζε τον Παπα σαν να εχη εκεινος κατι το διαφορετικο.
Ολοι οι Ορθοδοξοι Επισκοποι, ορθοδοξουσαν το ιδιο με τον Παπα.
Μην υπερβαλης, λοιπον.
Κάποιες επιπλέον διευκρινήσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή1/ Το θέμα με τον φιλοπαπισμό ή όχι του αγίου Θεοδώρου έχει ήδη λήξει από πλευράς μας και δεν συμφωνούμε με την επιδιαιτησία, που προτείνει ο π. Ευθύμιος.
2/ Κάποια ιστορικά στοιχεία, που αναφέρονται σκοπό έχουν να διδαχθούμε από τα σφάλματα του παρελθόντος και να μην τα επαναλάβουμε. Αυτός, θεωρούμε, ότι υπήρξε και ο σκοπός του αγίου Νεκταρίου, ο οποίος ασχολήθηκε και με ιστορικές μελέτες, όπως: Τα αίτια του Σχίσματος, Οι Οικουμενικές Σύνοδοι κ.ά.
3/ Τα δευτερεύοντα στοιχεία (πρωτείο, αλάθητο, κοσμική εξουσία), που κατά το παρελθόν δέχτηκαν οι Πατέρες, για να μη διασαλευτεί το πρωτεύον (η Πίστη), κατέστησαν πλέον πρωτεύοντα μετά την οριστική διασάλευση της Πίστης με την εμμονή των Παπικών σε αντιευαγγελικά, αντιπατερικά, αντιδογματικά (όπως το filioque) και αντικανονικά στρεβλώματα.
4/ Η επιστολή του αγίου Θεοδώρου προς τον Πάπα Λέοντα Γ΄, τον οποίον καθιστά αυτόν (και όχι τη Σύνοδο) υπέρτατο κριτή σε αναφυόμεμες αιρέσεις, ίσως δεν έχει προηγούμενο. Πάντως τέτοιου τύπου επιστολή δεν έστειλε σε άλλους Πατριάρχες. Χαρακτηριστικά αναφέρεται, ότι: "οι επιστολές του στη Ρώμη υποδηλώνουν ότι θεωρούσε τον Πάπα ως τον ανώτατο διαιτητή για ζητήματα δόγματος και υπακοής" (Runciman, Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα, σελ. 40). Υπενθυμίζεται, ότι ο ανωτέρω Πάπας έστεψε το 800, τον αυτοκράτορα των Φράγκων Καρλομάγνο, δεδηλωμένο εχθρό της Ανατολής.
ΙΚ