Ομολογία

Όσιος άκακος αμίαντος

25 Ιαν Εβ 7,26-8,2 Γρηγορίου



Ο απόστολος της γιορτής του αγίου Γρηγορίου του θεολόγου είναι από την προς Εβραίους Επιστολή του αποστόλου Παύλου, όπου γίνεται σύγκριση των αρχιερέων του Ισραήλ με τον μεγάλο αρχιερέα.

Ο απόστολος Παύλος γράφοντας την Επιστολή και πριν φτάσει στο κομμάτι που αποτελεί την αποστολική μας περικοπή, παρουσιάζει λεπτομερώς σε μία ενότητα την αιώνια αρχιερωσύνη του Χριστού και κορυφώνοντας το λόγο του επικαλείται το ψαλμικό «Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα (= αιώνιος) κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».

Σημειωτέον ότι τη διαβεβαίωση αυτή του Θεού προς τον μεσσία (= το Χριστό) ο Απόστολος την παρουσιάζει ως όρκο. Έτσι δίνει μεγαλύτερο κύρος στο αιώνιο ιερατικό αξίωμα του Χριστού, αφού το είπε ο Θεός που δεν μετανιώνει για κάτι που λέει, και μάλιστα μετά από όρκο. Και αφού είναι αιώνιος αρχιερεύς και ζει πάντοτε για να μεσιτεύει υπέρ των προσερχομένων στο Θεό, σώζει αυτούς με τέλεια σωτηρία.

Να το ευεργέτημα και η πρακτική ωφέλεια της αρχιερωσύνης του Χριστού για μας τους ανθρώπους που τον πιστεύουμε. Η τέλεια σωτηρία μας δια του τελείου αρχιερέως Χριστού. Έργο που δεν θα μπορούσε να το κάνει κανένας άλλος ιερεύς εκτός από το Χριστό. Δηλαδή ο Χριστός ουσιαστικά αντικατέστησε την ιερωσύνη του μωσαϊκού νόμου με τη δική του ιερωσύνη. Έτσι φθάνοντας ο απόστολος Παύλος στην περικοπή μας, παρουσιάζει τα αμάχητα προσόντα του νέου αρχιερέως. Και λέει.

Τέτοιος αρχιερεύς με τόσο μεγάλα προσόντα μας ταίριαζε, όσιος άκακος αμίαντος. Όσιος, δηλαδή αναμάρτητος καθαρός άγιος αγνός αφοσιωμένος. Ο όσιος, όπως εμφανίζεται εδώ με άρθρο, είναι μόνο ο Χριστός, ο από το Θεό αγιασμένος ως άνθρωπος και τεθειμένος να υπηρετήσει τη σωτηρία των ανθρώπων. Είναι ο άνθρωπος από τον οποίο λείπει τελείως η κλίση για την αμαρτία. Άκακος είναι αυτός που δεν έχει κακία, ο απόνηρος κατά τον Ιωάννη χρυσόστομο, ο άδολος, ο ελεύθερος από μοχθηρία. Αμίαντος είναι αυτός που δεν είναι μολυσμένος από το μίασμα της αμαρτίας, ο απρόσβλητος από τον ιό του κακού.
Και οι τρεις χαρακτηρισμοί που δίνει ο Απόστολος στον αρχιερέα Χριστό είναι συγγενείς στη σημασία και απεικονίζουν την πλήρη και βαθειά και αψεγάδιαστη καθαρότητα του Ιησού Χριστού ως ανθρώπου. Τονίζεται ότι τα προσόντα αναφέρονται σαφώς στην ανθρώπινη φύση του, διότι έτσι μπορεί και γίνεται σύγκριση αυτού του αρχιερέως με τους άλλους αρχιερείς της λευϊτικής αρχιερωσύνης επί ίσοις όροις. Αν θ’ αναφερόνταν στη θεία φύση του, πως θα μπορούσε να γίνει σύγκριση; Οι όροι της συγκρίσεως θα ήταν άνισοι αφού θα γινόταν σύγκριση ανθρώπων προς Θεό.

Αλλ’ ο Απόστολος δεν σταματά στους τρεις αυτούς χαρακτηρισμούς· συνεχίζει και προσθέτει άλλους δύο, ότι ο αρχιερεύς μας ήταν χωρισμένος από τους αμαρτωλούς ενόσω ήταν κάτω στη γη, δηλαδή ήταν αμέτοχος στις ανθρώπινες αμαρτίες, με μια λέξη αναμάρτητος. Και όταν πάλι αναστήθηκε και αναλήφθηκε, ανέβηκε πιο ψηλά από τους ουρανούς και κάθησε στα δεξιά του Θεού.

Και αυτά τα δύο επίθετα αναφέρονται πάλι στην ανθρώπινη φύση του για τους ίδιους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω. Διότι μήπως ως Θεός Λόγος δεν ήταν αναμάρτητος και υψηλότερος των ουρανών, συγκάθεδρος του Θεού Πατρός; Ασφαλώς και ήταν. Και είναι αυτονόητο. Άρα αναφέρονται στην ανθρώπινη φύση. Εξάλλου το τιμητικό για μας τους ανθρώπους είναι αυτό ακριβώς, το ότι στο πρόσωπό του ανέβασε τη φύση μας στα δεξιά του Θεού. Έτσι εμπλεκόμαστε οι άνθρωποι στις ωφέλειες που προέκυψαν από το ανέβασμα αυτό του Χριστού, και επιπλέον όλη αυτή η ιστορία αποκτά προσωπικό ενδιαφέρον για όλους εμάς μαζί και για τον καθένα μας χωριστά.

Και συνεχίζει. Αυτός ο νέος αρχιερεύς δεν έχει ανάγκη όπως οι αρχιερείς του Ισραήλ να προσφέρει κάθε μέρα θυσίες πρώτα για τις δικές του αμαρτίες και ύστερα για τις αμαρτίες του κόσμου. Διότι τη θυσία του την έκανε μία μόνο φορά για πάντα (εφάπαξ), όταν θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό όχι για τον εαυτό του, διότι ήταν αναμάρτητος, αλλά μόνο για τους ανθρώπους, που ήταν κάτω από την αμαρτία. Ο Ιωάννης χρυσόστομος, στου οποίου τη γιορτή δυο μέρες αργότερα (27 Ιανουαρίου) διαβάζεται ο ίδιος απόστολος, εξαίρει το θρίαμβο της επιτυχίας του Χριστού, αφού η προσφορά του που προσφέρθηκε μία μόνο φορά απέδωσε πολύ περισσότερα από όσα δεν ωφέλησαν όλες μαζί οι άλλες θυσίες των αρχιερέων.
Και συνεχίζει ο Απόστολος. Ο νόμος του Μωϋσέως καθιστά αρχιερείς ανθρώπους, που είναι ηθικά αδύνατοι σαν άνθρωποι, και θνητοί, ενώ ο ένορκος λόγος του Θεού, που δόθηκε μετά το νόμο, καθιστά αρχιερέα το Γιο του, ο οποίος σαν άνθρωπος αναδείχτηκε τέλειος και αιώνιος.

Και για να συνοψίσω αυτά που σας είπα, λέει ο Παύλος, έχουμε τέτοιο αρχιερέα ο οποίος κάθησε στα δεξιά του θρόνου της θείας μεγαλειότητος στους ουρανούς και έγινε λειτουργός των αγίων που βρίσκονται εκεί και της σκηνής της αληθινής που κατασκεύασε ο Κύριος και όχι άνθρωπος.
Το αληθινή σκηνή είναι αντίθετο προς το τυπική σκηνή.
Η αληθινή σκηνή είναι ο ουράνιος ναός και λειτουργός της ο Χριστός, τυπική σκηνή είναι η μωσαϊκή σκηνή, και λειτουργοί οι εκάστοτε αρχιερείς.

Τελειώνοντας αξίζει να επισημάνουμε τις αντιθέσεις που τονίζει ο απόστολος Παύλος στην περικοπή μας.
Ο δικός μας αρχιερεύς είναι όσιος άκακος αμόλυντος αμέτοχος στις ανθρώπινες αδυναμίες, υψηλότερος των ουρανών.
Οι αρχιερείς του Ισραήλ ούτε όσιοι ούτε άκακοι ούτε αμόλυντοι ούτε αμέτοχοι στις ανθρώπινες αμαρτίες ούτε υψηλότεροι των ουρανών ήταν.
Ο δικός μας πρόσφερε εφάπαξ τη θυσία του για όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων, εκείνοι πρόσφεραν κάθε μέρα προσφορές ανίσχυρες να σώσουν.
Ο δικός μας πρόσφερε τη θυσία του μόνο για τους ανθρώπους, εκείνοι πρώτα για τα δικά τους αμαρτήματα και ύστερα για τα αμαρτήματα του λαού.
Ο δικός μας πρόσφερε τον εαυτό του, οι άλλοι πρόσφεραν ζώα.
Ο δικός μας είναι αιώνιος και τέλειος, εκείνοι προσωρινοί και ατελείς και αδύνατοι.
Ο δικός μας κάθησε στα δεξιά του Πατρός, εκείνοι όχι.
Ο δικός μας είναι λειτουργός της αληθινής σκηνή, εκείνοι της τυπικής και προεικονισμένης.
Τη σκηνή του δικού μας αρχιερέως τη θεμελίωσε ο Θεός, τη σκηνή εκείνων οι άνθρωποι.
Ιδού η ασύγκριτη υπεροχή!

ιεροκήρυξ