Ομολογία

 Ο ΤΡΟΜΟΣ:
του H. Μηνιάτη.

Ζητώ να βρω χριστιανό…
ψάχνω και όλο ψαχνω…
Δεν τον ευρίσκω ανάµεσα
σε τόσους κληρικούς αρχιερείς...

“Εδώ ώ Θεέ µου, εδώ τι βλέπω;…
εις την φιλαργυρίαν Ιούδας”
(Ηλίας Μηνιάτης)

Ο ΠΕΡΙΒΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Το φαινόµενο που έχουµε συνηθίσει να βλέπουµε και να
βιώνουµε στην κονίστρα της πολιτικής διαµάχης, δυστυχώς
το αντιµετωπίζουµε και στον ιερό χώρο της σεµνής και
αγιοτάτης Εκκλησίας µας, στη σκηνή την αληθινή, “ην
έστησεν ο Κύριος και ουκ άνθρωπος” (Εβρ. 8, 2). Στο
χώρο που κατασκευάστηκε από το θεϊκό µεγαλείο µε την
απρόσµετρη σταυρική θυσία. Εδώ, που επιβάλλεται να
βασιλεύει η αλήθεια, η συνειδητοποιηµένη ταπεινοφροσύνη
και η αυθεντία της µετανοίας.
Έχουµε µπροστά µας είκοσι ολόκληρους αιώνες
εκκλησιαστικού βίου, µε διακυµάνσεις ποικίλες, θετικές και αρνητικές, µε παρουσία των φωτισµένων Πατέρων που στοιχήθηκαν µε ακρίβεια, στα προστάγµατα του Κυρίου µαςκαι στο βηµατισµό των αγίων Αποστόλων. Αλλά και µεδιαδροµές των αποτυχηµένων νοσταλγών και κυνηγών των αξιωµάτων που λέκιασαν µε τις συµπεριφορές τους και ναρκοθέτησαν την ενότητα
του εκκλησιαστικού Σώµατος.
Κανένας µέσα στον ιερό περίβολο της Εκκλησίας δεν είναι αυτόνοµος και ανεξάρτητος, κανένας δεν έχει το δικαίωµα να αυτοσχεδιάζει και να
αυτενεργεί µε κίνητρα σκοτεινής σκοπιµότητας και µε στόχους που δεν εντάσσονται και δεν καταξιώνονται εκεί, που ιερουργείται το Μυστήριο της
Σταυρικής Θυσίας.
Προσωπικότητες, πρώτης προβολής στην εκκλησιαστική πορεία, πέρασαν πολλοί, ελάχιστοι άφησαν το στίγµα της αγιότητας και η πλειοψηφία
ήταν της στιγµιαίας συναρπαγής και της ανεξέλεγκτης υποταγής σε καλοστηµένη διαφήµιση και σε σχεδιασµένη απάτη και µετά από τα διαφηµιστικά σποτς, περιέφεραν το δίσκο για τη συλλογή της αναγνώρισης και ενεργοποιούσαν το τρικ του αυτοθαυµασµού.

Τέτοια φαινόµενα τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν πολλά, το νέο αυτό θεατρικό µοντάζ δυστυχώς εισχώρησε στο χώρο της υπέρτατης θείας
λατρείας.
Η δίψα για αναγνώριση δεν τους άφηναν περιθώρια νηφαλιότητας και η τεχνική παραδείσια ικανοποίηση της αυταρέσκειας, που ίσως τους
καλλιεργούν κάποιοι του περιβάλλοντος των, δεν αποτελούσαν κλίµα εύκρατο για αυτοκριτική κι ούτε για µετάνοια και δεν µπορούσαν να
ευθυγραµµιστούν µε την Πατερική µετριοφροσύνη.
Οι άγιοι Απόστολοι µόχθησαν, πόνεσαν, σήκωσαν το σταυρό της περιφρόνησης και των ποικίλων διωγµών και όλες αυτές τις περιπέτειες τις
βίωσαν ως προέκταση των διωγµών και της σταυρικής οδύνης που έζησε ο Χριστός. Και δεν ακύρωναν το αποστολικό τους λειτούργηµα, µε
πλαστές επενδύσεις, όπως οι κοσµικοί άρχοντες που µυθοποιούσαν το προσωπικό τους προφίλ µε την εξουσιαστική τους εµφάνιση.
Στη συνέχεια οι άγιοι Πατέρες, οι γνήσιοι µαθητές και συνεχιστές των Αποστόλων, βηµάτιζαν ταπεινά, έξω από τα γήπεδα της χλιδής και της
επίδειξης, κρατούσαν µε δέος και αφοσίωση την παρακαταθήκη της αλήθειας και µετέφεραν σε κάθε γωνιά και σε κάθε ύπαρξη τον ατίµητο
θησαυρό της πίστης στο πρόσωπο του θεανθρώπου και τη λυτρωτική χάρη του Σταυρού.
Όµως, σ’ όλη τη µακρότατη ιστορική διαδροµή, τα φαινόµενα της εκκοσµίκευσης δεν έλειψαν. Στιγµατισµένοι παράγοντες που δε διέθεταν την
“έξωθεν καλήν µαρτυρίαν”, εισχωρούσαν στο Ιερό Θυσιαστήριο µε τον ένοχο, υποκάρδιο πόθο της ανάδειξης σε κυρίαρχους και δυνάστες της
εκκλησιαστικής οικογένειας. Όλοι αυτοί ανηφόριζαν προς τα αποστολικά αξιώµατα, χωρίς να υιοθετούν την ταπείνωση και βηµάτιζαν αγέρωχα,
αντιγράφοντας µε πιστότητα τα καταπιεστικά πρότυπα που ζούσαν και διοικούσαν οι αυτοκρατορικές αυλές. Έτσι οδηγούσαν (!!) το ποίµνιο µε τη
χρήση του κοσµικού µαστιγίου και δεν απέφευγαν την αυτοθαυµαστική περιαυτολογία. Έδιναν το στίγµα του άρχοντα-εξουσιαστή και απαιτούσαν
δουλική εξάρτηση και ολοκληρωτική υποταγή.
Όλοι αυτοί που ονειρεύτηκαν τα ύψη, τους υπερυψωµένους θρόνους, την εγωιστική αυτοπροβολή, µπλοκαρίστηκαν µπροστά στο αδιαπέραστο
τείχος της καθολικής περιφρόνησης, δεν εισέπραξαν τη λαϊκή αναγνώριση και έκαψαν τότε µόνοι τους το λιβάνι της αυτοκαύχησης, ισχυριζόµενοι
βέβαια ανιστόρητα ότι την αυτοπροβολή τους την επιβάλλει ο Απόστολος Παύλος µε τη σύστασή του: “την διακονίαν σου πληροφόρησον”
(Τιµ. Β΄, 4, 5). Η πληροφόρηση του Αποστόλου είναι: “συ δε νήφε εν πάσι, κακοπάθησον, έργον ποίησον Ευαγγελιστού”. Η δε δική σας είναι

επίµονη και δαπανηρή, δεν πείθει κανέναν έξω από τα ανάκτορα της χλιδής και της καλοπέρασης, οι ποµπώδεις εκφράσεις της πληρωµένης
διαφήµισης καταστρέφουν τις αποστολικές προτροπές και το πορτρέτο τους σβήνει και χάνεται γρήγορα µέσα στο πηχτό σκοτάδι.
ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΧΕΙΡΑΓΟΓΟΥΣΑΝ
Αντίθετα τα αχνά αστέρια των ταπεινών δούλων του Θεού που περπάτησαν µε πιστότητα, µε αλήθεια, µε πραότητα και στη διακριτική
ατµόσφαιρα της σιωπής και της ευσυνείδητης αφάνειας εξακολουθούσαν και εξακολουθούν να λάµπουν και να τραβούν την κοινή προσοχή, να
εµπνέουν, να συγκινούν και να χειραγωγούν µπροστά στα πόδια του Εσταυρωµένου Κυρίου µας εκεί, που αναβλύζει η λυτρωτική χάρη και η
οδηγητική Αγάπη. Υπήρξαν ελάχιστοι και στις µέρες µας ένας που άφησε επεξεργασµένο θησαύρισµα και εµπειρικό χάραγµα στη συνείδηση και
στη µνήµη του λαρισαϊκού λαού, είναι η σύντοµη ποιµαντορία του επισκόπου Λάρισας π. Θεολόγου.
Έγινε Αρχιερεύς, φορτισµένος µε την ευθύνη να διδάσκει και να αγιάζει το λαό. Αυτά που λέει το Ιερό ευαγγέλιο, τα είχε βιώσει µε πιστότητα και
µε ακρίβεια στην προσωπική του ζωή και τα έκανε πράξη κατά την άσκηση του λειτουργήµατός του.
Άσκησε το αρχιερατικό του λειτούργηµα αθόρυβα, αλλά µε δυναµική σεµνότητα, σε χρονικό µήκος µιας πενταετίας περίπου και άφησε πίσω του
έργο που δεν επαρκούν, για να το αντισταθµίσουν οι προκάτοχοί του και οι διάδοχοί του ολόκληρης της περιόδου του εικοστού αιώνα.
Ο επίσκοπος Λάρισας π. Θεολόγος δεν ανήκε σε λέσχες εκκλησιαστικής, κοινωνικής ή πολιτικής σκοπιµότητας, δεν υποτάσσονταν στους
εκβιασµούς της κοσµικής εξουσίας, δεν άπλωνε το χέρι, για να εξαγοράσει καρπούς της άκρατης δηµοσιότητας και της εξαγορασµένης
δηµοτικότητας. Ήταν ένα καθαρό διαµάντι αποκοµµένο από το µεταλλείο της Πατερικής αγιότητας και άφηνε, όπου περνούσε τη στιλπνή λάµψη
και το σηµάδι της ανόθευτης αρχιερωσύνης του.
Στο βραχύ επισκοπικό του διάστηµα στη µητρόπολη Λάρισας, πολεµήθηκε από πολλούς. Από τις κυψέλες της µασονίας, του ρόταρυ, του
προσκοπισµού, των σκανδαλοποιών κληρικών που υπήρχαν και δρούσαν µέσα στην αυλή της Εκκλησίας. Τους ηλεκτρισµένους και
επαναστατηµένους διαχειριστές της κοσµικής εξουσίας. Των φετίχ της ποικίλης και διεφθαρµένης απόλαυσης, επειδή τον θεωρούσαν ανάχωµα
που τους εµπόδιζε την προσωπική ή την οµαδική τους προέλαση.
Στην πολεµική όλων αυτών στάθηκε όρθιος, ακέραιος, καθηλωµένος στο πρόσωπο του Εσταυρωµένου Ιησού και στο επισκοπικό του όραµα.
Δεν έκλεισε ποτέ την πόρτα του επισκοπείου, ήταν πάντα πρόθυµος, σε όποιον και όποτε ζητούσε βοήθεια ή διάλογο.
Ήταν όµως απρόθυµος για σκοτεινές δοσοληψίες ή για συµβιβασµούς: “προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσµοκράτορας
του σκότους του αιώνος τούτου” (Εφεσ. 6, 12).
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ Π. ΘΕΟΛΟΓΟΥ
Η οδοιπορία του π. Θεολόγου ήταν η φτώχεια του, σπούδασε δουλεύοντας και δουλεύοντας σπουδάζοντας, το πορτοφόλι του ήταν άδραχµο
και σαν φοιτητής, σαν κατηχητής, σαν ιερέας και σαν επίσκοπος. Το επισκοπείο είχε γίνει από την πρώτη στιγµή κέντρο αλληλεγγύης. Ο µισθός
του από την αρχή µεταποιήθηκε ως Μάννα (της Ερήµου) που γέµιζε περί τα 50 φακελάκια και στην πορεία ξεπέρασαν τα 150. Έπρεπε να
αδειάζει από την τσέπη του και την τελευταία δραχµή. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν στους προϋπολογισµούς κωδικοί για φιλανθρωπίες, ούτε
υποχρέωνε τους ναούς για δισκοφορίες, κρατικά και ευρωπαϊκά προγράµµατα, βοήθεια τότε δεν υπήρχε. Αλλά τα φακελάκια γέµιζαν κάθε µήνα
από τον προσωπικό του µισθό και από τα ελάχιστα προνοµιακά δικαιώµατα που έφταναν στη µητρόπολη.
Ως δρόµο της ζωής του χάραξε µε πιστότητα το πρόσωπο του Χριστού, θρόνιασε στην καρδιά του τη διαυγή αλήθεια, την αποδέχθηκε και την
έκανε βίωµά του. Προσέγγισε την ασκητική πτωχεία και διακόνησε µε αφοσίωση και µε πάθος ακοίµητο τον ανθώνα της αγάπης.
Ερχόµενος ως επίσκοπος στη Λάρισα και αντικρίζοντας το σπίτι που χρησίµευε για Οικοτροφείο µαθητών, αποφάσισε να ανεγείρει ένα
σύγχρονο οικοδόµηµα, ως χαρισµατικό άνοιγµα της αγάπης του προς τους νέους, το µέλλον της πατρίδος και της Εκκλησίας. Η δαπάνη τεράστια,
χρήµατα στα ταµεία της µητρόπολης Μηδέν, ο προκάτοχός του τα είχε “τακτοποιήσει”. Κάποια κρατική ή διακρατική επιχορήγηση δεν υπήρχε, το
κατεστηµένο κράτος τον πολεµούσε. Ή κάποιος Ευρωπαϊκός µηχανισµός χρηµατοδότησης έργων κοινωνικής αντίληψης εκείνη την εποχή δεν
υπήρχε.
Και όµως σχεδιάστηκε, θεµελιώθηκε και ολοκληρώθηκε ένα τέτοιο οικοδόµηµα, το µεγαλύτερο που υπήρχε τότε στη Λάρισα – µετά
προστέθηκαν η Νοµαρχία και το Δικαστικό µέγαρο – κατασκευή πολύ υψηλών προδιαγραφών, δυνατότητας να στεγάσει 100 µαθητές µε όλες τις
ανέσεις. Ήταν µια απέραντη “Βασιλειάδα” στη Λάρισα του εικοστού αιώνα.
Το θεµελίωσε, το κατασκεύασε και το εµπλούτισε αυτό το δαπανηρό έργο µε ποσά που εξοικονόµησε, ελέγχοντας προσεκτικά την οικονοµική
διαχείριση, περιόρισε διακριτικά τις δαπάνες των γραφείων και ενέπνευσε µε το λόγο και µε το παράδειγµά του που λαµπαδοδροµούσε την
αγάπη.
Διαµόρφωσε όλο το χώρο και το ναό της αγίας Παρασκευής Τεµπών.
Βοήθησε οικονοµικά στην ανακατασκευή και αναστήλωση των παλαιών κτισµάτων και κελιών και στην επάνδρωση του ιστορικού Μοναστηρίου
Αγίου Δηµητρίου Στοµίου, το οποίο µέχρι τότε οι προηγούµενοι µητροπολίτες Λάρισας το άφησαν και κατέρρευσαν τα πάντα. Όπου κι αν
περπατούσες, όπου κι αν στεκόσουν, αφουγκράζουσαν το θρήνο, ένιωθες να σε παγώνει η κρυάδα και η απογοήτευση.
Υπάρχουν και πολλά ακόµα, που δεν είναι τούτη τη στιγµή να ασχοληθούµε. Αφήνουµε στην άκρη τα απανωτά σκάνδαλα που είχαν
συγκλονίσει την κοινωνία της πόλης και έπρεπε ερχόµενος να τα καθαρίσει, διότι αναδύονταν και βρώµιζαν τον ιερό τόπο της Εκκλησίας,
προκαλώντας παλιρροϊκά κύµατα στις πληγωµένες και ευαίσθητες καρδιές των πιστών.
Αν γυρίσουµε τώρα το βλέµµα µας πίσω αιώνες και ας έρθουµε σιγά-σιγά στην εποχή, που ήρθε ο π. Θεολόγος και µετά πάλι σιγά-σιγά ας
έρθουµε ίσαµε µε σήµερα να δούµε, να συγκρίνουµε, υπάρχει επίσκοπος ικανός που να συγκριθεί µαζί του στον πνευµατικό και αγιαστικό τοµέα;
Ή στο να τον ανταγωνιστεί στα οράµατα και στη δηµιουργία; Ή πολύ περισσότερο, αν υπήρξε κάποιος που διαχειρίστηκε, µε τόση αξιοπρέπεια,
µε τόση περίσκεψη το “ιερό χρήµα” και να έκανε σε τόσο περιορισµένο χρόνο αποταµίευση, τόσα πολλά πράγµατα;
Το εντυπωσιακό αυτό και µεγαλοπρεπές οικοτροφείο – και τώρα επισκοπείο – που έγινε σε χρόνο ρεκόρ και χωρίς “χρήµα” στέκεται
αγέρωχα, µας φωτίζει και µας διδάσκει, πως για να γίνουν έργα στην Εκκλησία, δεν χρειάζονται κρατικές ή Ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις, αλλά

καρδιές φορτισµένες µε αγάπη του Θεού, αλλά χέρια έντιµα και καθαρά που να µετρούν και να αξιοποιούν µε φόβο Κυρίου και την τελευταία
δεκάρα.
Σήµερα, µετά την πενηντάχρονη Λαρισαϊκή επισκοπική πορεία (1974-2022) πέρασαν από τη µητροπολιτική καθέδρα πέντε µητροπολίτες.
Αυτοί που κυριολεκτικά δαιµονίστηκαν µε την άνοδο του π. Θεολόγου και αγωνίστηκαν να τον κατεβάσουν, ξεκίνησαν έναν αγώνα δρόµου,
πρώτος ήταν ο Σεραφείµ Ορφανός που του άρπαξε το θρόνο, προσπάθησε να βρει κάποιο ψεγάδι, για να τον διασύρει, γι’ αυτό το πρώτο
πράγµα που έκανε, µόλις κάθισε στη µητροπολιτική πολυθρόνα και µετά από τα πρωτοφανή τα µέχρι τότε εκκλησιαστικά δρώµενα, ο ναός του
αγίου Αχιλλείου σύστηκε από τις δοκιµασίες του λαού, ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ εξεστόµισε ύβρεις πρωτάκουστες (΄΄Γαµ…το κέρατό σας΄΄) που
δεν ακούγονται ούτε στα σκυλάδικα. Οργισµένος ο µοιχεπιβάτης Σεραφείµ Ορφανός το πρώτο που έκανε αµέσως ήταν να συγκροτήσει
“επιτροπή οικονοµικού ελέγχου”, το αποτέλεσµα! Ήταν να αναγνωρίσει την ηθική ακεραιότητα του π. Θεολόγου, και την έντιµη διαχείριση µέχρι
την τελευταία δραχµή.
Σηµειώσατε: έχουµε τον πρώτον οικονοµικό έλεγχο!!!
ΓΥΡΙΣΑΝ ΗΜΕΡΕΣ ΖΟΦΟΥ
Αν κάποιος τώρα βρει το κουράγιο να αναµοχλεύσει τα 16 χρόνια µοιχεπιβασίας του Σεραφείµ Ορφανού στη Λάρισα δε θα αντικρύσει τίποτα
άλλο από διαφθορά ηθική και οικονοµική και φεύγοντας προς “τας αιωνίους µονάς” πήρε τα 49 ακίνητα που αγόρασε ως επίσκοπος Λάρισας
και µερικά εκατοµµύρια στην Εµπορική Τράπεζα Ν. Μάκρης Αττικής.
Ακολούθησε η Μπεκιάριος επισκοπική περίοδος, ήταν όµως µικρής διάρκειας, παρ’ ότι ο ίδιος ωρύονταν και απειλούσε: “να γνωρίζουν ότι
µόνον εάν δουν τον σβέρκο τους, τότε θα φύγω από τη Λάρισα”, και παρ’ ότι ήρθε µε ειδική αποστολή, να κλείσει ερµητικά τις
µπουκαπόρτες, για να µη διαφύγουν οι αναθυµιάσεις και γίνουν γνωστές οι αθλιότητες του παλαιού προϊσταµένου του Σεραφείµ. “Άλλαι µεν
βουλαί ανθρώπων… άλλα δε Θεός κελεύει”.
Η παραµονή του στο “θρόνο” της Λάρισας έξέπεµπε στεναγµό, κατήφεια και απογοήτευση.
ΘΕΟΣΗΜΕΙΟ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ
Τώρα έχουµε µπροστά µας κάτι φοβερό, κάτι απίστευτο, έχουµε ένα θεοσηµείο, όπως την εποχή των Προφητών: «Ιδού εγώ αποστέλλω
προς υµάς προφήτας και σοφούς… και διώξετε από πόλεως εις πόλιν» (Ματθ. 23, 34) και όπως την εποχή των Αποστόλων και των
Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, έστειλε πίσω πάλι στο θρόνο τον π. Θεολόγο: «και τα νυν λέγω υµίν… µη ποτέ και Θεοµάχοι ευρεθήτε…»
(Πραξ. 5, 38-39). Τους έδωσε και άλλη ευκαιρία, όσους τον πολέµησαν να µετανοήσουν και να µην παραβιάσουν στο εξής τις βολές του Θεού. Ο
Αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ και οι άρχοντες… δυσσεβείς και παράνοµοι αιφνιδιάστηκαν µε τη δεύτερη φορά παρουσία του π. Θεολόγου στη Λάρισα
µετά από είκοσι ένα (21) χρόνια και άρχισαν να µελετούν την εξόντωσή του.
Δεν µπόρεσα να καταλάβω ούτε να µάθω, αν αυτοί οι λεγόµενοι εκπρόσωποι του εκκλησιαστικού και κοσµικού κατεστηµένου, αν ήταν
πραίτορες ή εξαρτηµένοι στρατιώτες. Ούτε µπόρεσα να βεβαιωθώ, αν ανήκαν στα κλιµάκια των Γραµµατέων και των Φαρισαίων, των ανθρώπων
που µελετούσαν τους Νόµους και τους Ιερούς Κανόνες κατά τη δική τους προτίµηση και επιθυµία.
Εκείνο που µπορώ να βεβαιώσω, είναι το ότι όλοι αυτοί βρίσκονταν σε υπερδιέγερση, σε οµαδική νεύρωση, σε έξαρση εµπάθειας. Δε διέθεταν
νηφαλιότητα, γαλήνη ψυχής, ψυχραιµία στο λόγο, για να ερµηνεύσουν τις πράξεις τους και να δώσουν κάποιες εξηγήσεις.
Από εδώ αρχίζει ο βηµατισµός της οδύνης και του διωγµού για δεύτερη φορά του π. Θεολόγου. Ο ιστορικός που θα συλλέξει τα στοιχεία, για να
συντάξει τον απολογισµό, θα βρεθεί σε µεγάλη αµηχανία και θα φοβηθεί µήπως τα ιστορικά γεγονότα θεωρηθούν υπερβολή, ή λογοτεχνική
αποµίµηση των θρήνων του Προφήτου Ιερεµία.
Δε θα ξεδιπλώσω τα περιστατικά, διότι είναι ατέλειωτες ιστορίες φρίκης, µανιακής καταδίωξης, κύµα µίσους, επιδροµή απάνθρωπης
σκληρότητας. Δεν µπορώ όµως για λόγους ιστορικούς να µην περιγράψω επιγραµµατικά τη λαχτάρα, την οποία βίωσα αρκετές στιγµές από
µακρόθεν.
Έβλεπα µια εκκλησιαστική και κοσµική εξουσία αφηνιασµένη. Τα πρόσωπά τους εξαγριωµένα, ένα σώµα που έστελνε φωτιά προς κάθε
κατεύθυνση. Καταδίκες χωρίς δικαστήρια και απαγγελίες κατηγορίας, επιτίµια πρωτόγνωρα και πρωτοεφάρµοστα. Απειλές για αφορισµούς σε
λαϊκά µέλη της Εκκλησίας, τα οποία τολµούσαν να συµπαρασταθούν στα θύµατα της εκκλησιαστικής θηριωδίας. Διατάγµατα που δεν εκδίδονταν
ούτε σε χώρες κανιβαλιστών. Εισηγήσεις Νόµων που µεταποιούσαν τους επισκόπους σε εκτελεστικό απόσπασµα.
ΑΡΧΙΣΕ ΑΓΡΙΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ
Δε σταµάτησαν εδώ. Του επέβαλαν εξάµηνη διαθεσιµότητα, χωρίς καν να τον δουν και να τον ακούσουν. Τον φόρτωσαν µε επιτίµια δίχως να
τον δικάσουν, έστησαν προκατασκευασµένα δικαστήρια, χωρίς να έχουν µπροστά τους τον απαραίτητο φάκελο και τον καταδίκασαν σε δεκαετή
αργία, και επιπλέον αρνήθηκαν να δεχθούν την Έφεση στο δευτεροβάθµιο δικαστήριο, διότι γνώριζαν ότι οι δικαστές θα έκαναν το χρέος τους και
θα αθώωναν τον ανεπίληπτο π. Θεολόγο.
Δεν ικανοποιήθηκαν µε τα τόσα χτυπήµατα και τον αντιµετώπισαν σαν να ήταν ο ειδεχθέστερος εγκληµατίας και αφού δεν µπόρεσαν µε αυτά
που του έκαναν, να τον εξουδετερώσουν, σκαρφίστηκαν να βρουν κάποιον Κεντυρίωνα, να τον φορέσουν µίτρα, να του δώσουν πατερίτσα και να
τον εγκαταστήσουν στη Λάρισα σαν δεσπότη.
Πέντε προτάσεις έγιναν στη σαθρή, αντικανονική, παράνοµη και παραπλανητική αυτή Σεραφειµική Ιδέα και όλες απερρίφθησαν από τους
προτάσσοντας υποψηφίους δεσποτάδες.
Ρωτούσαν: Για Λάρισα µακαριώτατε; “Παρένεγκε το ποτήριον απ’ εµού τούτο” (Μαρκ. 14, 36).
ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΕΚΛΟΓΗ
Εξεµάνη ο Σεραφείµ για την απροθυµία τους και ενώ η ηµέρα των “εκλογών” έφθασε χωρίς αποτέλεσµα, τότε εξαγριωµένος φώναξε. “Φέρτε
µου τον καφετζή – φέρτε µου τον καφετζή” (αυτό ήταν το “όνοµά του” στο συνοδικό µέγαρο). «… Ο Αρχιεπίσκοπος – έγραψε ο τύπος – τον
καλεί και του λέει ότι θα σε προτείνω για τη Λάρισα. Κι ο π. Ιγνάτιος (Λάππας) – φανερά έκπληκτος – τον ακούει και συγκατανεύει χωρίς
να σχολιάσει. Λίγο µετά η είδηση µαθαίνεται µεταξύ των Σεραφειµικών µητροπολιτών…» (εφ. “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, 25/5/96).

Η εκλογή έγινε, ο Ιγνάτιος “ψηφίστηκε”. Οι έντιµοι και ευσυνείδητοι δικαστές του Συµβουλίου της Επικρατείας του τµήµατος αναστολών
συνήλθαν αµέσως και µε την υπ’ αρ. 407/94 απόφαση ανέστειλαν την εκλογή του Ιγνατίου ως παράνοµη:
Παρά την απόφαση το σεραφειµικό κονκλάβιο το Σάββατο 28 Μαΐου 1994 προχώρησε – για να προλάβει τις εξελίξεις – στη χειροτονία του
Ιγνατίου σε µητροπολίτη.
Και επειδή όλο το σκηνικό ήταν αντικανονικό και παράνοµο και για κάθε ενδεχόµενο, επιστράτευσαν όλες σχεδόν τις ισχυρές αστυνοµικές
δυνάµεις της χώρας, ατέλειωτες διµοιρίες από ΜΑΤ, ΕΚΑΜ απέκλεισαν τα γύρω τετράγωνα. Για να πλησιάσεις το µητροπολιτικό ναό, που
υποτίθετο ότι εδώ γίνονταν η χειροτονία, έπρεπε να είσαι εφοδιασµένος µε ‘’ειδική κάρτα’’. Όλοι οι υπόλοιποι είναι “εθνικά επικίνδυνοι” και
έπρεπε να ξυλοφορτώνονται.
Τα ασθενοφόρα µε τις σειρήνες και τους φάρους αναµµένους µάζευαν τους ξυλοφορτωµένους τραυµατίες και τα θύµατα της θηριωδίας από τα
“ευλογηµένα” χέρια των αστυνοµικών και τα µετέφεραν στα νοσοκοµεία.
Η φίλη τους τοπική εφηµερίδα έγραφε: «Από πολύ νωρίς ο χώρος πέριξ της Μητρόπολης Αθηνών είχε αποκλεισθεί από ισχυρές
αστυνοµικές δυνάµεις, οι οποίες περιέφραξαν την περιοχή µε συρµατόσχοινα. Το προαύλιο και την είσοδο του ναού πλησίαζαν, µόνο
όσοι είχαν “άδεια εισόδου” από το γραφείο τύπου και δηµοσίων σχέσεων της Ιεράς Συνόδου». Και συνέχιζε:
»… Με πρωτοφανή αγριότητα οι δυνάµεις των ΜΑΤ αντιµετώπισαν τους Χριστιανούς της Λάρισας… Ξυλοκόπησαν µέχρι θανάτου
ηλικιωµένους, γυναίκες, άνδρες και παιδιά και έστειλαν στο νοσοκοµείο αρκετούς» (αναφέρει ονόµατα και ότι βρίσκονται µόνο στον
Ερυθρό Σταυρό δέκα πέντε άτοµα) (εφηµ. “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, 29/5/94).
Η παράνοµη και αντικανονική ενθρόνιση που ακολούθησε στη Λάρισα, χωρίς να έχει Προεδρικό Διάταγµα – αφού είχε ακυρωθεί η εκλογή του –
όπως ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας και η Νοµοθεσία του κράτους. Γι’ αυτό συνέργησαν από κοινού, η µεν πολιτεία το να στείλει
πάνω από 2.500 αστυνοµικούς, για να επιβάλουν µια παρανοµία, και να καταστείλουν την αντίδραση και να ενσπείρουν τον τρόµο, ή δε Εκκλησία
να φέρει ένα ρασοφόρο, φιλόδοξο και επιδειξιοµανή, να διώξει τον κανονικό, νόµιµο και λαοφιλή επίσκοπο, τον π. Θεολόγο και να καθίσει στο
θρόνο του.
Οι αστυνοµικές δυνάµεις, τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ σκληρά και ανάλγητα πετσόκοβαν τους πιστούς. Οι δρόµοι και τα πεζοδρόµια γέµισαν από
ζεστό αίµα παιδιών, γυναικών, ηλικιωµένων…. Τα ασθενοφόρα δεν προλάβαιναν να µαζεύουν τραυµατίες, σε ένα απόγευµα το βιβλίο εισαγωγής
του Νοσοκοµείου κατέγραψε πάνω από 150 βαριά τραυµατισµούς, λίγο παραπάνω από αυτούς ελαφρύτερα και αµέτρητοι που ζήτησαν βοήθεια
σε ιδιωτικά ιατρεία. Και δε σταµατά εδώ. Αθώα παιδιά σύρθηκαν στα κρατητήρια για αυτόφωρες διαδικασίες. Οικογενειάρχες οδηγήθηκαν
κατηγορούµενοι στα εδώλια. Σεβάσµιοι ιερείς διώχθηκαν, πολύτεκνοι εκβιάστηκαν κ.α. Αυτά τα εκατοµµύρια που ξόδευε το κράτος ποιος τα
πλήρωνε;
Το έγκληµα του Σεραφείµ και της επίορκης οµάδας του δεν υπάρχει όµοιο στην εκκλησιαστική ιστορία. Ήταν ένα δείγµα ανεπανάληπτο
κακότητας και αυθαιρεσίας. Ήταν ασύστολη καταπάτηση των Ιερών κανόνων και των στοιχειωδών αρχών του δικαίου.
ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΔΙΩΚΤΑΙ
Σε όλη αυτή τη ζούγκλα της παρανοµίας, της αυθαιρεσίας, του φάσµατος του ζόφου και των µηχανορραφιών της Εκκλησιαστικής ηγεσίας που
για χρόνια παρανοµούσε, η Δικαστική συνείδηση επαναστάτησε και ο προϊστάµενος της Εισαγγελίας Αθηνών άσκησε ποινική δίωξη κατά του
αρχιεπισκόπου Σεραφείµ και σε τριάντα περίπου επίορκους δεσποτάδες, όχι βέβαια για ψύλλου πήδηµα, αλλά για κατάχρηση εξουσίας, για
καταπάτηση των Νόµων, για παράβαση καθήκοντος και για µύριες ακόµα παραβάσεις. Οι ένοχοι αιφνιδιάστηκαν, το “δεν ιδρώνει το αυτί τους”
που δήλωναν, µόλις µέτρησαν τα γεγονότα και ζύγισαν τις ευθύνες, τροµοκρατήθηκαν. Όταν συνειδητοποίησαν ότι σύντοµα θα καθίσουν στο
εδώλιο του κατηγορουµένου, χωρίς καθυστέρηση κίνησαν “γη και ουρανό”, πρόσωπα “υψηλά ιστάµενα”, άτοµα “σκοτεινών κύκλων” να σύρουν
το χορό του εκβιασµού.
Ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης, ο υπουργός Παιδείας Σουφλιάς (σφοδρός διώκτης του π. Θεολόγου) και η υπουργός Δικαιοσύνης Ψαρούδα-
Μπενάκη µε αστραπιαία ταχύτητα εισηγήθηκαν στο υπουργικό Συµβούλιο την αναστολή της δίωξης και έγινε µε προσθήκη στο άρθρο 30 του
Κώδικα Ποινικής Δικονοµίας, το οποίο συζητείτο στη Βουλή και ήταν τελείως άσχετο µε το όλο θέµα.
Η κυβερνητική αυτή, ανήκουστη απόφαση έγινε πανηγυρικά αποδεκτή από τον αρχιεπίσκοπο και τους συνοδοιπόρους, του
συγκατηγορούµενους δεσποτάδες. Όλοι, όσοι παρακολουθούσαν τα γεγονότα, επαναστάτησαν. Και εκείνοι που θα διαβάζουν τα περιστατικά στο
αδέκαστο βιβλίο της ιστορίας, θα σφίγγουν τα δόντια και θα οικτίρουν το κύκλωµα των σκοτεινών πρωταγωνιστών της αθλιότητας.
Μετά την αναστολή, ο Σεραφείµ και το Κονκλάβιο δεν έκαψαν τη ράχη τους. Ο άνθρωπος έπασχε από το σύνδροµο του Ηρώδη, η σκληρή
φωνή της συνειδήσεως δεν τον αφήνει να ηρεµήσει. Γι’ αυτό αποφάσισε τυραννικά, δίχως να σκεφτεί ότι θα λογοδοτήσει στον σταυρωµένο
Αρχηγό της Εκκλησίας. Προγραµµάτισε ανοσιούργηµα που δεν το σοφίστηκε ο Μεσαίωνας και πορεύτηκε µε εµπάθεια που δεν αποτόλµησαν
ούτε τα πιο σκοτεινά περάσµατα της ιστορίας.
ΔΙΝΟΥΝ ΤΗ ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ
Πρέπει ο Θεολόγος πάση θυσία να εξαφανιστεί! Εκµαίευσαν συνωµοτικά διατάγµατα µε σκοπό να τον εΚθρονίσουν για δεύτερη φορά.
Σοφίστηκαν διάταξη Νόµου που του απαγορεύονταν να ζητήσει προστασία από τη δικαστική εξουσία της Πατρίδας. Σχεδίασαν άλλο Νόµο που
µετέτρεπε την ιεραρχία σε Ιεροδικείο, για να τον δικάσουν και να τον καταδικάσουν οριστικά και αµετάκλητα.
Και όλα αυτά, αφού πήρε ο Σεραφείµ την υπόσχεση από τη Δήµητρα Λιάνη-Παπανδρέου και από τον Πρόεδρο του ΣτΕ, για να δώσουν τη
χαριστική βολή.
Όλα τα σκοτεινά κέντρα δούλευαν υποχθόνια πως θα αντιµετωπίσουν το µεγαλύτερο εχθρό της “Πατρίδας” και της “Εκκλησίας”, τον άκακο και
ήρεµο Θεολόγο.
Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος να φωτογραφίσουµε το φάσµα της αθλιότητας και τις παρανοµίες. Ο Σεραφείµ και η παρέα του µιλούσαν
ανοικτά για την απόφαση του δικαστηρίου. Την απόφαση δήλωναν ότι την ήξεραν και ότι έβλεπαν τον Πρόεδρο του δικαστηρίου και κανείς δεν
τους διέψευσε.

Την πρώτη ηµέρα της δίκης και πριν ακόµα ολοκληρωθεί η διαδικασία, το βράδυ τα δελτία ειδήσεων µετέδιδαν την απόφαση και το πρωί ήταν
καταχωρηµένη στις εφηµερίδες.
Όλα αυτά είναι τραγικά, είναι φοβερά και καταλυτικά στην ανθρώπινη (αφήνω την εκκλησιαστική, καταπατήθηκε στο βούρκο) αξιοπρέπεια, την
καταπάτηση του Συντάγµατος, της στέρησης του δικαιώµατος της δικαστικής προστασίας, την επιστροφή στη βαρβαρότητα, ένα σηµάδι που
στοιχειοθετεί το µεγαλύτερο δικαστικό έγκληµα του αιώνα.
Το ότι ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Χώρας και τα µέλη του δικαστηρίου παραπέµφθηκαν στο Ειδικό Δικαστήριο ΚΑΚΟΔΙΚΙΑΣ,
αυτό και µόνο λέει πολλά!
Να είµαστε βέβαιοι ότι η Ιστορική έρευνα θα κάνει το έργο της, θα ανακαλύψει το έγκληµα, θα στιγµατίσει τους εγκληµατίες, θα σηµειώσει µε
µελανά γράµµατα τις ατιµίες, θα στηλιτεύσει τους παραβάτες των Ιερών Κανόνων, θα ανοίξει το παράθυρο της ντροπής σε θέα των εγγύς και των
µακρόθεν και δε θα νοµιµοποιήσει το έγκληµα που διέπραξε ο κ. Ιγνάτιος σε βάρος του οσιοµάρτυρος π. Θεολόγου.
ΦΟΒΕΡΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ
Ακόµα ηχεί στ’ αυτιά µου ο φοβερός λόγος του π. Θεολόγου την ηµέρα της αιµατοβαµµένης ενθρόνισης, που ανήσυχος από τα ουρλιαχτά των
σειρήνων των ασθενοφόρων, τα οποία τρέχαν να µεταφέρουν τους δεκάδες τραυµατίες, που βρίσκονταν στους δρόµους και στα πεζοδρόµια
ξυλοδαρµένοι και ποδοπατηµένοι από τις ορδές των κατακτητών του Αττίλα. Ανέβηκε στην ταράτσα του επισκοπείου και είδε στην περιοχή του
αγίου Αχιλλείου να αναδύεται αντάρα, καπνός, σκόνη λες και έπεσε ατοµική βόµβα και τότε αναφώνησε: “Ιγνάτιε, Ιγνάτιε πιες το αίµα µου”!
Οι πληρωµένοι κάλαµοι του εσµού των κολάκων του µοιχεπιβάτου µε τα αιµατοβαµµένα χέρια Ιγνατίου, είκοσι τέσσερα χρόνια δεν ανέστειλαν,
ούτε µια στιγµή τη διαφηµιστική τους καµπάνια, τα οποία συνέχισαν από την πρώτη στιγµή “φιλότιµα” (!) να τον ιστορούν ως ήρωα και να τον
ζωγραφίζουν ως µάρτυρα. Ιδρωκοπούσαν να σπρώξουν µπροστά το άρµα και να του ανεβάσουν τις “δηµοσκοπίστηκες” µετοχές του.
Οι εφηµερίδες φωτογράφιζαν και σχολίαζαν την επικαιρότητα, βοµβαρδίζοντας µε γραπτό και φωτογραφικό ρεπορτάζ στην ουσία ένα τίποτα,
µόνο και µόνο επιδίωκαν να κρατήσουν ζωντανή την εικόνα του ιγνατίου στη µνήµη και στα ενδιαφέροντα της λαϊκής µάζας. Οι τοπικοί τηλεοπτικοί
σταθµοί ζουµάριζαν το τεχνικά στιλβωµένο πρόσωπό του, µεγιστοποιούσαν το ασήµαντο ή περισυνέλεγαν προσεκτικά κάποιο υποκριτικό δάκρυ
της δήθεν συγκίνησής του.
ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ‘’ΑΕΡΑ’’
Είκοσι τέσσερα χρόνια η δηµοσιογραφική καµπάνια, αγχωµένη, διοχέτευε στο χρηµατιστήριο της δηµοτικότητας κάθε φορά έργα και
παρεµβάσεις ως στοιχεία ικανά να προωθήσουν τη φήµη του, ως αναµορφωτή της µητρόπολης Λάρισας.
Είκοσι τέσσερα εντυπωσιακά και τραγικά χρόνια πέρασαν από την ηµέρα που ο ανώτατος άρχων της χώρας αναγνώρισε την παρανοµία ως
κανονική και τον διόρισε… ως µητροπολίτη Λάρισας, αφού έδωσε ενώπιόν του το νενοµισµένο όρκο (µετα από 26 µήνες από την ηµέρ της
εκλογής του 27/5/1994 - 15/7/1994 υπάρχει κενό!). Ανασκαλεύοντας τις ηµέρες του ερχοµού του διαβάζουµε ότι υποσχέθηκε πολλά, δηλαδή: θα
ιδρύσει “Παιδικούς και Βρεφονηπιακούς Σταθµούς’’, ‘’Κατασκηνώσεις’’, θα ενισχύει το ‘’Δηµοτικό Γηροκοµείο’’ µε 60-70.000 ευρώ”. Θα
έκανε κατανοµή τα έσοδα της µητρόπολης ‘’υπέρ κοινωνικών φορέων’’, θα αύξανε κατά 4% στα ‘’ιδρύµατα και σχολεία’’ της Ραψάνης, θα,
θα… και δεν έκανε τίποτα, αράδιασε όνειρα και δεν έδειξε πράξη, ήταν όλα µόνον λόγια, εξαγγελίες εντυπωσιακές, ρουκέτες στο πεδίο των
εντυπώσεων.
Υποσχέθηκε “καθαρά χέρια” και δεν άργησαν τα ΜΜΕ να έχουν πρώτο θέµα: “ΙΔΟΥ ΤΑ ΙΕΡΑ ΑΙΣΧΗ”, “ΒΑΡΙΕΣ κατηγορίες για σκάνδαλα”,
“ΒΓΗΚΑΝ από τα… ράσα τους οι Συνοδικοί ανακριτές” και ένα σωρό ακόµα.
Είκοσι τέσσερα χρόνια χωρίς απολογισµούς, είκοσι δύο χρόνια µούγκα για το που πάνε τα χρήµατα από τα χρυσοφόρα προσκυνήµατα,
Αγίας Παρασκευής Τεµπών, Αγ. Ελευθερίου, Αγ. Ραφαήλ, Παναγίας Αρµενιώτισσας, Αγ.Βησσαρίωνος…
Είκοσι τέσσερα χρόνια και κάθε χρόνο ανέβαζε τους προϋπολογισµούς. Πρόσθετε και νέους κωδικούς είσπραξης. Καθιέρωνε και επί πλέον
δισκοφορίες. Άρχισε να µαδάει τα ενοίκια από τον εκκλησιαστικό κλήρο. Για “φύλαξη” τους πήρε τα βιβλιάρια των ναών. Πούλησε εκκλησιαστική
περιουσία…
Είκοσι τέσσερα χρόνια δεν προστέθηκε και ούτε λασπώθηκε ένα απλό τούβλο από χρήµατα των εσόδων της µητρόπολης. Το
Ορφανοτροφείο ήταν η µεγάλη απάτη. Το έδωσε τέσσερα διαφορετικά ονόµατα και εισέπραξε χρήµατα πενταπλάσια από αυτά που ξόδεψε και το
κατασκεύασε όχι, γιατί νοιάζονταν για τα ορφανά, αλλά για να κατασπαράξει το κληροδότηµα ΚΡΙΚΚΗ που ήταν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ,
αφού ακόµα και τη διαθήκη πλαστογράφησαν. Η δε διατροφή των κοριτσιών στοίχιζε οκταπλάσια από άλλα αντίστοιχα ορφανοτροφεία.
Το Γηροκοµείο “Αρµενιώτισσα” το κατασκεύασε ιδιώτης εξ ολοκλήρου και άφησε και οικονοµική προίκα για τη συντήρηση. Ενώ η µητρόπολη
εισπράττει από όλους τους ναούς κάθε χρόνο “υπέρ Κοινωφελών Ιδρυµάτων” κάµποσες χιλιάδες ευρώ.
Είκοσι τέσσερα χρόνια είχε γίνει ο καλύτερος πελάτης στους οίκους µόδας, κάθε µήνα και πρόσθετε στην γκαρνταρόµπα του και µια
αυτοκρατορική στολή, µίτρα, πατερίτσα, εγκόλπιο, σταυρό, καιόλα σχεδόν ασορτί. Και πριν µας αποχαιρετήσει, µετρήθηκαν κοντά στις 240
στολές.
Είκοσι τέσσερα χρόνια και είναι άγνωστο που βρίσκονται τα χρήµατα που συγκεντρώθηκαν από τα µεταφερόµενα Άγια Λείψανα, Εικόνες,
Τίµια Δώρα, Αγία Ζώνη που για αυτή υπολογίστηκε µε µέτριους υπολογισµούς ότι ξεπέρασαν τις 500.000 ευρώ και για αυτό δεν έγινε νύξη ποτέ,
που θα έπρεπε µε τη χρεωστική ακρίβεια να δώσει στο δωρεοδότη λαό.
Είκοσι τέσσερα χρόνια τα χρυσοφόρα ρεύµατα από χρόνο σε χρόνο αύξαναν και έτρεχαν από όλες τις µεριές και τροφοδοτούσαν την
κεντρική κοίτη της οικονοµικής δεσποτικής µονοκρατορίας και ενώ θα έπρεπε να χρηµατοδοτήσουν και να εµπλουτίσουν την εκκλησιαστική
“λογία” και επενδυτικά έργα. Αυτά χάθηκαν σε κάποιο µυστικό φαράγγι. Τα αφορολόγητα αυτά µυθώδη ποσά, δεν είµαι σε θέση να υπολογίσω αν
τα έχει ο µεγαλύτερος εφοπλιστής.
Θα σταµατούσα στο σηµείο αυτό ( διότι η εισροή των παχυλών εισφορών και δωρεών στα µητροπολιτικά (δεσποτικά) ταµεία δεν έχουν
τελειωµό) τη χαρτογράφηση, αν το 2004 δεν άνοιγε µια άλλη αστείρευτη πηγή, καλύτερα ένας αστείρευτος ποταµός που φρόντισε αντί να ποτίσει
και ξεδιψάσει την ξεραµένη γη, τον γύρισε στα δικά του αµπελοχώραφα.

Η κυβέρνηση Σηµίτη λόγω εκλογών στις 7 Μαρτίου 2004 και ζητώντας ψήφους έκανε µια µεγάλη χειρονοµία προς την Εκκλησία – σωστότερα
προς τους ιερούς ναούς – και κατάργησε τη φορολογία του 35% που πλήρωναν µέχρι τότε, όλοι οι ναοί ακόµα και µικρών χωριών σε όλη την
επικράτεια. Αυτή η ελάφρυνση φορολογίας που είχε ως σκοπό να ενισχυθούν οι ναοί σε έργα φιλανθρωπίας, αγάπης, συντήρησης… µε την
εκβιαστική του αυτή παρέµβαση ο ιγνάτιος, τα έστρεψε στα δικά του ταµεία. Και έτσι η φορολογία που ήταν σηµαντικότατη και πήγαινε στο
κράτος, πέρασε µε διάφορα τερτίπια στα δικά του ταµεία. Οι ιερείς τότε παραπονέθηκαν και διαµαρτυρήθηκαν, αλλά ποιος τους άκουσε! Τα ταµεία
του είχαν διογκωθεί σε βαθµό ασύλληπτο και αντί αξιοποίησης αυτού του πλούτου, έγιναν µάλλον µπούκωµα θυρίδων.
Είµαι υποχρεωµένος να συνοψίσω τις µέχρι τώρα παρατηρήσεις µου, µε τρία περιστατικά από τα πολλά που είναι καταγεγραµµένα στην
αρχειοθήκη µας για να γνωρίσουν, ποιος ήταν ο πρώτος καταληψίας του επισκοπικού θρόνου Λάρισας, και γιατί, µε τόσο πείσµα τον στηρίζαν
όλες οι σκοτεινές δυνάµεις; Έτσι ο κάθε καλοπροαίρετος να κάνει τη σύγκριση και θα βγάλει τα συµπεράσµατά του. Και στο τέλος θα έλθουµε στο
σήµερα, που ο Ευαγγελιστής Ιωάννης φωνάζει: «οίδα σου τα έργα, ότι όνοµα έχεις ότι ζης, και νεκρός εί» (Αποκ. 3, 1)
Πρώτος ήταν ο Σεραφείµ Ορφανός που ωθήθηκε στη µητροπολιτική καθέδρα και απώθησαν βίαια τον π. Θεολόγο µε τρόπο αντικανονικό και
εκβιαστικό.
Για το ρασοφόρο αυτόν ο µακαριστός µητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδηµος έγραφε: «… Είχα την ατυχία το ρασοφόρο αυτόν να τον
γνωρίσω από κοντά. Γιατί τον βρήκα να διακονεί σε ενορία της Μητρόπολής µου. Τα ενδιαφέροντά του έξω από την Εκκλησία. Οι ικανότητές του
προσαρµοσµένες στα ενδιαφέροντα του υποκόσµου…».
Το πρώτο: αφορά ως ιερέα στο ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόµου στο Μαραθώνα που τον συνέλαβαν στην καταµέτρηση του
παγκαριού, η οποία έγινε στις 8 Οκτωβρίου 1971, τα µασούρια που έφτιαχνε, είχαν παραπάνω χρήµατα, από ό,τι έγραφε το περιτύλιγµα. Τα
έπαιρνε µαζί του και τα κατέθετε την εποµένη στην τράπεζα.
Για το αναπάντεχο αυτό περιστατικό – διαπιστώθηκε ήταν χρόνιο κόλπο – οι επίτροποι ζήτησαν εξηγήσεις, ο παπα-Σεραφείµ αναγκάστηκε να
τα παραδεχτεί και µάλιστα υπέγραψε και το σχετικό πρακτικό: «Εν Μαραθώνι τη 8 η Οκτωβρίου 1971, ηµέραν Παρασκευή και ώραν 7 ην µ.µ.
συνήλθεν το εκκλησιαστικόν Συµβούλιον του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Προδρόµου Μαραθώνος…». Ακολουθεί το κείµενο µε τις
λουβετούρες και τις υπογραφές. Οι επίτροποι εξοργισµένοι τον έδιωξαν! (ένα από τα προσόντα, για να γίνεις δεσπότης επί Σεραφείµ).
Το δεύτερο: αφορά την αγία Παρασκευή Τεµπών. Από τις 24 Ιουλίου 1984 υπήρχε µια πληροφορία ότι στις 26 του µήνα, ηµέρα Πέµπτη, θα
υπάρξει µεγάλη διαφυγή εκκλησιαστικού χρήµατος. Την πληροφορία την έκανε γνωστή στις αρµόδιες αρχές και από µέρους τους έδειξαν µεγάλο
ενδιαφέρον να συνδράµουν στη σύλληψη των µακρυχέρηδων.
Έτσι στις 26 Ιουλίου το βράδυ µε µεγάλη προσοχή το σχέδιο µπήκε σε εφαρµογή. Οι εντεταλµένοι άνθρωποι του νόµου που είχαν ενηµερωθεί
και είχαν κυρίως το λόγο δεν… εµφανίστηκαν. Τότε το σκηνικό άλλαξε και οι άνθρωποι που θα βοηθούσαν τώρα έγιναν απλοί παρατηρητές
καταγράφοντας µόνο τη µεγάλη αυτή κλοπή.
Στις δέκα το βράδυ, το πρώτο κοµβόι ξεκίνησε µε τέσσερις µεγάλες σακούλες, µάλλον περιείχαν τα κέρµατα, τους παρακολούθησαν και
εντόπισαν το ληµέρι απώθησης.
Το δεύτερο κοµβόι, µε δύο τσουβάλια 50αρια καλά τετραγωνισµένα τα µετέφεραν δύο άνδρες, τα φόρτωσαν στο αυτοκίνητο µε αρ.
κυκλοφορίας πόλεως Πελοποννήσου και τα ξεφόρτωσαν σε σπίτι στη Θεσ/νίκη.
Την επόµενη ηµέρα πρωί, έγινε ενηµέρωση στις αρχές και µε την παρατήρηση ότι τα πακεταρισµένα χρήµατα στα τσουβάλια θα έφευγαν για
εξωτερικό, επειδή εκείνες τις ηµέρες ο δεσπότης Λάρισας Σεραφείµ είχε αγοράσει στη Λυών της Γαλλίας ένα ακίνητο και οι άνθρωποι που
παρέλαβαν τα τσουβάλια, δεν ήταν κάποιοι απλοί αλλά πιλότοι της Ολυµπιακής Αεροπορίας.
Οι αρµόδιοι αφού τους ευχαρίστησαν για την ενηµέρωση, τόνισαν ότι το θέµα θα το χειριστούν από εδώ και στο εξής οι ίδιοι. Τα χρόνια
περνούσαν και έπεσε µαύρο πέπλο. Ώσπου, κάποιος από τις αρχές εµπλεκόµενος, µετά τη συνταξιοδότησή του και πιθανόν για λόγους
συνειδήσεως και ελέγχου, δεν άντεξε και το φώναξε: «Εκείνη η υπόθεση βρωµούσε, αλλά υψηλά ιστάµενοι µας σταµάτησαν».
(ποιοι ήταν αυτοί που τους σταµάτησαν , και γιατί;)
Τρίτο: Τρεις πολίτες της Λάρισας στις 29 Απριλίου 1991 έκαναν καταγγελία στην Επιθεώρηση ΔΟΥ Λάρισας 2 και ζήτησαν να γίνει
διαχειριστικός έλεγχος στα έσοδα της Αγ. Παρασκευής Τεµπών από το έτος 1980, διότι: «… άσχετοι άνθρωποι και όχι διαχειριστική επιτροπή
εισπράττουν τα έσοδα αυτά µε αποτέλεσµα τα τεράστια αυτά ποσά να µην καταλήγουν στον προορισµό τους». Το Υπουργείο
Οικονοµικών στις 22/6/1991, ανέθεσε στον επιθεωρητή κον Τσιουλάκην να κάνει τον έλεγχο και κατέληγε: «Την πορισµατική έκθεση
παρακαλούµε να µας υποβάλετε σε τέσσερα αντίγραφα το συντοµότερο».
Το συντοµότερο ήταν να περατωθεί σε 4 ½ χρόνια, στην ενδιάµεση πορεία την αφαίρεσαν από τον επιθεωρητή κο Τσιουλάκη και τη χρέωσαν
στον επιθεωρητή της Θεσ/νίκης τον κο Θεοχάρη, ο οποίος αντί να κάνει τον έλεγχο από 1980 που ζητούσαν οι καταγγέλλοντες, αυτός ξεκίνησε
τον έλεγχο από το 1991 και όλη την περίοδο του π. Θεολόγου! Άµα ρωτάτε, γιατί το έκανε αυτό; Τα νούµερα που αναφέρουµε παρακάτω,
µιλούν από µόνα τους και ο καθένας ας βγάλει τα συµπεράσµατά του.
Το 1980 τα έσοδα της αγ. Παρασκευής ήταν 1.686.406 δρχ. Το 1985 ήταν 3.029.779 δρχ. Το 1989 δεν υπάρχουν έσοδα, µάλλον τα πήρε µαζί
του στον τάφο, επίσης βάσει του πίνακα που έδωσε στη δηµοσιότητα η νέα διαχειριστική επιτροπή δε βρέθηκαν προϋπολογισµοί και απολογισµοί
των ετών 1990, 1991 και 1992 και κάποια νούµερα που ανέφερα προέρχονται από συµπεράσµατα καταθέσεων υπέρ Τ.Α.Κ.Ε. και τη
µεθεπόµενη χρονιά το 1993 που ανέλαβε την διαχείριση υπό του Σεβ. Θεολόγου επιτροπή, µετά την υπ’ αρ. 134/1992 απόφαση του ΣτΕ και την
υπ’ αρ. 8959/92 απόφαση του Ν.Σ.Κ. (Νοµικού Συµβουλίου του Κράτους), η οποία έλεγε µεταξύ πολλών άλλων: «… Ταύτα σηµαίνουν κυρίως
ότι, τα περί τοποτηρητεία του θρόνου Λαρίσης και Τυρνάβου στερούνται, το γε νυν έχον, νοµικής εφαρµογής και µόνος λειτουργός,
2 Το ίδιο είχε γίνει και τον Δεκέμβριο του 1989 στην Εισαγγελία.

Προϊστάµενος διοικητικός της µητροπόλεως ταύτης, µεθ’ όλων των εντεύθεν αρµοδιοτήτων, κατά τας κειµένας διατάξεις περί
Μητροπολιτών, τυγχάνει ανίσχυρος και µη εφαρµοστέα…». Η διαχειριστική επιτροπή υπό την εποπτεία του π. Θεολόγου, είχε στο πρώτο
δεκάµηνο (1/3/93-12/3/93) ο Τύπος έγραφε: «έσοδα-ρεκόρ στην Αγία Παρασκευή». “Στη δηµοσιότητα ο αναλυτικός απολογισµός το 1993”
(Εφ. “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, 15/1/1994). “Ξεπέρασαν τα 68 εκατ. …” και αναλυτικά αναφέρει: Το συνολικό ποσό ανέρχεται στα 68.391.168 εκατ.
δραχµές. - “Επίσης από τα βιβλία της Αγίας Παρασκευής αναφέρουν ακόµα ότι συγκεντρώθηκαν: 2.157 κιλά λάδι, 13 αµνοερίφια, 38
κεντήµατα και εργόχειρα, 21 µοκέτες, 239 κοµµάτια από τιµαλφή (δακτυλίδια, σταυροί, αλυσίδες, λίρες) που φυλάσσονται σε τραπεζική
θυρίδα” (αφού κάνει ένα εκτενές ρεπορτάζ ο µακαριστός δηµοσιογράφος Δηµ. Βάλλας που για τέτοιες αλήθειες την πλήρωσε και την πληρώνει
ακόµα και µέχρι σήµερα στον τάφο του) και στο τέλος κατέληγε: «Αξίζει τέλος να αναφερθεί ότι έπειτα από καταγγελίες το Δεκέµβριο του
1989 για τα έσοδα της Αγίας Παρασκευής είχε διαταχθεί εισαγγελική έρευνα και η υπόθεση είχε τεθεί στο αρχείο…».
Για όλα τα υπόλοιπα που βρέθηκαν (που αναφέρουµε πιο πάνω), είχαν υπολογιστεί κατά µέτριους υπολογισµούς, αν εκποιούνταν περί τα
18.000.000 δραχµές. Σύνολο 86.000.000 δραχµές.
Το έτος 1994 έχουµε έσοδα 76.134.004 δραχµές και τα συγκεντρωθέντα υπόλοιπα ξεπερνούν τα 22.000.000 δραχµές. Σύνολο 98.000.000
δραχµές.
Το έτος 1994 έχουµε έσοδα 84.412.195 δραχµές και τα υπόλοιπα συγκεντρωθέντα είναι περίπου τα 25.000.000 δραχµές. Ένα σύνολον περί τα
110.000.000 δραχµές.
ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΝΕΛΕΗΤΟΣ
Το σύστηµα φρύαξε, έβγαζε αφρούς πώς από 3 εκατοµµύρια δραχµές µετά από 3-4 χρόνια να φθάσουν περίπου 110.000.000 δραχµές; Ήταν
δυνατόν; Και να δεχθούν ξανά πάλι ένα Θεολόγο που την πρώτη περίοδο (1968-1974) στη µητρόπολη Λάρισας τους ξεγύµνωσε διοικητικά και
πνευµατικά µε τα έργα και τις πράξεις του;.
Γιαυτό και για άλλα, το σκοτεινό σύστηµα από το 1974 τον είχε στήσει µπροστά του απαγορευτικά σήµατα (συντακτικές πράξεις, πράξεις
νοµοθετικού περιεχοµένου), του έφραξαν µε µπάρες τη διάβαση, ώστε να κρατηθεί µακριά και να ξεχαστεί, και τώρα νάτος, πάλι βρέθηκε
µπροστά τους µε την ανέλπιστη απόφαση 3795/1990 του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Χώρας (ΣτΕ) και µε τις ακολουθούσες πάνω από 30 ακόµα
οµόφωνες αποφάσεις. Η εγκατάστασή του (11/1/1992) στο θρόνο του Αγίου Αχιλλείου, οι Ιερείς του γύρισαν την πλάτη, 26 τον ακολούθησαν, οι
υπόλοιποι 97 πήγαν κόντρα στην αγιότητα, έφτιαξαν σύλλογο παπαδικό µε την επωνυµία “Επιµελητεία…” δηµιούργησαν παραµητρόπολη και
την ονόµασαν “Τοποτηρητεία” και τις τριµηνίες τις κατέθεταν στα παράνοµα ταµεία τους 3 . Από τους 125 ναούς της µητρόπολης µόνο 22
κατέθεταν τις τριµηνίες στη νόµιµη και κανονική µητρόπολη του π. Θεολόγου και ενώ εδώ έκαναν πως δεν τον αναγνώριζαν για να εισπράξουν
όµως το µισθό τους, τη σύνταξή τους ή όποια άλλη συναλλαγή µε υπηρεσία, ζητούσαν την υπογραφή του νόµιµου και κανονικού µητροπολίτου π.
Θεολόγου.
Η άνευ προηγουµένου πολεµική που του γίνονταν από πολιτικούς σκοτεινούς κύκλους, από την “διοικούσα” Εκκλησία (Σεραφείµ και το
Κονκλάβιο) και από το “άτιµο παπαδαριό” (έκφραση επισκόπου Αυγουστίνου), ο π. Θεολόγος βάδιζε γαλήνια, µε αίσθηµα άρρητης χαράς, διότι
πίστευε ότι αυτό ήταν φτωχό αντίδωρο στη µεγάλη προσφορά της λυτρωτικής θυσίας του Σωτήρος Χριστού.
Και για δεύτερη φορά µετά από εικοσαετία περίπου ο π. Θεολόγος τους ξεγύµνωσε και πάλι πνευµατικά και διοικητικά, διότι πνευµατικά
πατώντας το πόδι του στο επισκοπείο ανέστρεψε το ζοφερό κλίµα που υπήρχε, έδωσε τα κινητήρια αισθήµατα της µεγάλης καρδιάς του. Κάλεσε
συστράτευση και αµέσως ανταποκρίθηκαν άνθρωποι µε γνώσεις θεολογικές, κατηχητικές, κυκλαρχικές, κατασκηνωτικές κ.λ.π. και άνθρωποι µε
χωρίς εµπειρίες ως βοηθητικό προσωπικό, όλοι δίχως την παραµικρή αµοιβή.
Διοικητικά. Το ταµείο της µητρόπολης ήταν µείον, ο Δηµήτριος που προηγήθηκε, άφησε ως προίκα διάφορα χρέη. Τότε άρχισαν να
καταφθάνουν οι διάφοροι και να ζητούν τα χρήµατά τους. Παρόλα αυτά, από τον πρώτο χρόνο λειτούργησε κατασκηνώσεις µε δεκάδες παιδιά
χωρίς χρηµατική συµµετοχή. Έστειλε δεκάδες φορτία µε είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιµα στις Σλαβικές χώρες (ήταν µετά το πέσιµο του
κοµµουνιστικού καθεστώτος), το ίδιο και σε ιεραποστολές στην Αφρική. Στις σεισµόπληκτες περιοχές Κοζάνης ανταποκρίθηκε µε είδη πρώτης
ανάγκης και χρήµατα. Δηµιούργησε τη µεγαλύτερη τράπεζα αίµατος πανελλαδικά (140-175 ασκούς το εξάµηνο). Το επισκοπείο είχε γίνει
κοινωνική Αλληλεγγύη για κάθε ενδεή και πονεµένο που πήγαινε,δεν έφευγε µε άδεια χέρια, τακτοποίησε όλους τους απλήρωτους λογαριασµούς,
τα έξοδα λειτουργίας της µητρόπολης (προσωπικό, ασφάλειες, ρεύµα, θέρµανση, τηλέφωνα …) τις υποχρεώσεις προς την κεντρική διοίκηση των
Αθηνών (Αποσ. Διακονία, Τ.Π.Ο.Ε.Κ.Ε., Ραδ/κός Σταθµός…) και όλα αυτά από τις τριµηνίες που εισέπραττε µόνο από 22 ναούς από τους 125
που είχε στη δικαιοδοσία του και µάλιστα στη πλειοψηφία από χωριά πτωχά.
Και το σπουδαιότερο, ο Ιγνάτιος παρέλαβε µε την ανάληψη των καθηκόντων καταθέσεις στην Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδος & Εργασίας (αρ.
λογ. 601004480/32/91019) το ποσόν των 40.317.080 και κατατεθειµένα σε λογαριασµούς νοµοθετηµένους και θεσµικά νόµιµα το ποσό των
152.222.123 δραχ. Τα νούµερα αυτά είναι από το πόρισµα ελέγχου που πραγµατοποίησε το λογιστικό γραφείο του Ζήση Παναγιωτόπουλου
(ενός πολέµιου του π. Θεολόγου), τον οποίον διόρισε ο κ. Ιγνάτιος (έχει ηµερ. 10 Σεπτ. 1996) µε απώτερο σκοπό να βρουν και επιβαρυντικό
στοιχείο για να τον διασύρουν.
Σηµειώσατε:
Εδώ έχουµε ένα δεύτερο έλεγχο!
Το πόρισµα φίµωσε τους σχεδιαστές της ενοχοποίησης, διότι υπήρξε ένας ύµνος χρηστής διαχείρισης µέχρι την τελευταία δραχµή και µια
µαρτυρία ηθικής ακεραιότητας.

3 Όλες, αρχές και εξουσίες γνώριζαν την παρανομία. Κανένας δεν κινήθηκε! Γιατί;

Ο κ. Ιγνάτιος ανέλαβε… τη µητροπολιτική καθέδρα. Αν επιχειρήσει κάποιος να συνοψίσει το εικοσιτετράχρονο (24χρονο) οργανωτικό και το
ποιµαντικό έργο δε θα βρει (όπως γράψαµε πιο πάνω) να υπερβαίνει τη µηδενική διάσταση. Θα συναντήσει µπροστά του µια τραγική
πλαδαρότητα, µια αµήχανη, παγερή σιωπή, µια φθίνουσα ακαρπία, µια τραγική φοβία δυναµικής επέµβασης στα παγκάρια των ναών και στις
εστίες της φιλοχρηµατίας, µια επιδροµή των αυξήσεων στους προϋπολογισµούς των ναών κάθε χρόνο.
Αν βρει κάποιος το κουράγιο να ξεφυλλίσει το επίσηµο περιοδικό της µητρόπολης “Τάλαντο”, εκεί θα πάρει πληροφορίες και γεύσεις της
παγερής απραξίας, στις πυκνές σελίδες θα αντικρύσει λειτουργικά σόου µε εναλλασσόµενες αρχιερατικές στολές και θα βιώσει απογοήτευση και
αισθήµατα βαθειάς οδύνης.
Από όλες τις παρατηρήσεις και τα βασικά ερωτήµατα που για χρόνια φέρναµε στο φως, το βασικότερο που αναδύεται µέσα από τη θολή
εξιδανίκευση της 24ετής αρχιερατείας του, είναι: τι έγινε ο πακτωλός των χρηµάτων που συγκεντρώνονταν στα ταµεία της µητρόπολης;
Από πολλές και διάφορες πηγές που κατά µέτριους υπολογισµούς υπολογίζονται 60-80.000.000 ευρώ; Και όπως έγραψε ο τύπος ότι, το
ταµείο ήταν άδειο, “αναγκάζοντας” τον τοποτηρητή να κάνει “έρανο” µεταξύ δεσποτάδων για τα έξοδα της ταφής του.
Εδώ γιατί δεν έγινε οικονοµικός έλεγχος από την ειδική υπηρεσία, την οποία σήµερα διαθέτει το κράτος που είναι η “Εισαγγελία Διαφθοράς”;;;
ΤΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ
Μετά από µια εν συντοµία (όσο µπορούσε να γίνει) σύγκριση, ας έλθουµε στο σήµερα και στα καθ΄ηµάς. Ο αρχαίος Αντιφάνης (405-395 π.Χ.)
είχε πει: «Φίλος µεν ο Πλάτων, φιλτάτη δε αλήθεια». Με σεβασµό στο ωµοφόριο σας που σας περιβάλλει, “άγιε” δέσποτα Ιερώνυµε, είµαι
υποχρεωµένος να επανέλθω, διότι πέρασαν περίπου τρεισήµισι (3,5) χρόνια από την ηµέρα, που πιστός λαός σας έβλεπε να ανηφορίζετε το
θρόνο του Αγίου Αχιλλείου. Περίµενε πολλά, άκουσε πολλά, αλλά δεν είδε τίποτα. Γιαυτό επανέρχοµαι, δε µε φοβίζει, αν δυσαρεστηθείς ή
οργισθείς, επειδή σας θέτω δηµόσια τους προβληµατισµούς µου που δεν είναι µόνο δικοί µου, αλλά από την πλειοψηφία του πιστού πληρώµατος
της Θεοσώστου µητροπόλεως.
Οι αρχιερείς, “άγιε” δέσποτα, είστε οι φύλακες της αγιοπνευµατικής ολοκληρίας της Εκκλησίας, σε αυτό το µεγάλο έργο ολοκληρώνεται και
καταξιώνεται η αποστολή σας, καλλιεργούνται τα χαρίσµατα του Αγίου Πνεύµατος, της καθαρότητας και της φωτεινότητας, σε αυτή τη λειτουργία
αξιοποιούνται και τα χαρίσµατα.
Η σκέψη µου τούτη την ώρα διαγράφει έναν κύκλο των µεγάλων ευθυνών των τρεισήµισι χρόνων που πέρασαν και βυθίζοµαι στην οδύνη.
Αφήνω τα τόσα χρόνια απραξίας σας, που χτύπησε συναγερµός, για το που πάει η µητρόπολη Λάρισας. Αφήνω “Αυτό το έργο θέλω να κάνω
στη Λάρισα”, και αντί έργο, τρέχετε στους ναούς Κυριακάτικα, κάνοντας έφοδο σαν ηµέρες κατοχής.
Αφήνω την οικονοµική εκκαθάριση της Ιγνατιακής περιόδου, την οποία θα έκανε ο ειδικός διευθυντής που φέρατε και τώρα δηλώνει καθηγητής
αγιολογίας.
Αφήνω την οικονοµική έρευνα που κάνατε (αν είναι αλήθεια;) για την περίοδο π. Θεολόγου (έπρεπε και σεις να βάλετε το δακτυλάκι να
τριτώσει το ‘’καλό’’), ώστε και κάτι να έχετε να πείτε για την αγιοποίησή του(!)
(ΜΗΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΤΡΙΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ;;)
Αφήνω τα παράνοµα χρήµατα που εισπράττονταν για ανύπαρκτες κατασκηνώσεις και έπρεπε άµεσα να επιστραφούν πίσω.
Αφήνω την αρπαγή του ενοριακού και εφηµεριακού κλήρου που είναι ζήτηµα ύπαρξης των ναών και των εφηµερίων και έπρεπε να
επιστραφούν.
Αφήνω την αρπαγή των παγκαριών από τα προσκυνήµατα, γιατί ο λαός που τα ανήγειρε και ρίχνει τον οβολό του, άλλο σκοπό έχουν να
επιτελέσουν και όχι να γίνουν µαγαζιά της µητρόπολης.
Αφήνω το µάζεµα των βιβλιαρίων των καταθέσεων από τις ερανικές επιτροπές για τους προς ανέγερση ναών, που είναι µια
παρανοµία, αλλά και η υπόσχεσή σας ότι σε ένα χρόνο θα τελειώνει ο ναός ξεχάστηκε και όχι µόνο δεν τελείωσε κάποιος παρότι πέρασαν
κοντά στα τρία χρόνια, αλλά δεν προσθέσατε πουθενά ούτε τούβλο.
Αφήνω και πόσα ακόµα αφήνω!!!
Και έρχοµαι να φυλλοµετρήσω µια και µόνο εξαγγελία -από τις πολλές- και να σταθώ στην µεγάλη µου έκπληξη που δηµοσιοποιήσατε:
Η µητρόπολη Λάρισας και Τυρνάβου στις 24 Φεβρουαρίου 2022 ανακοίνωσε: “Αυτά είναι τα απολογιστικά οικονοµικά στοιχεία για το
2021”.
«Η Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου, µε αφορµή την υποβολή απολογιστικών στοιχείων στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας
της Ελλάδος για την φιλανθρωπική / προνοιακή / πολιτιστική διακονία κατά το παρελθόν έτος 2021, προάγεται να ανακοινώσει τα
στοιχεία αυτά στο Χριστεπώνυµο πλήρωµα της τοπικής µας Εκκλησίας, ώστε να υπάρχει υπεύθυνη πληροφόρηση για το
επιτελούµενο έργο».
Ο λαός, ο πολύς λαός που αγαπάει την Εκκλησία και λαχταράει να τη δει να εκπληρώνει, κάτω από την πνοή και την έµπνευση του
Παναγίου Πνεύµατος την αποστολή του, απογοητεύτηκε, διότι ο απολογισµός αυτός αποκάλυψε πνεύµα κοσµικής ελαφρότητας και
επικίνδυνης ασυνέπειας και πλήγωσε για µια ακόµα φορά το επισκοπικό κύρος!
Ένας απολογισµός που δηµοσιεύεται έχει πρώτα τα έσοδα από κάθε πηγή και µετά έχει τα έξοδα προς κάθε πηγή. Αυτός δεν είναι
απολογισµός, είναι ένα στρογγυλό µηδενικό, ένα έναυσµα απογοήτευσης, µια αιτία για κλάµα.
Και ερωτώ:
1 ον . Τα “Ενοριακά Φιλόπτωχα Ταµεία”. Αυτά Σεβασµιότατε κάνουν δικό τους απολογισµό και εσείς το κάνετε και ως µητρόπολη, δηλαδή
δεύτερο απολογισµό ως δικά σας;
2 ον . Το “Οικοτροφείο Θηλέων” (πρώην Ορφανοτροφείο). Για κτιριακές επισκευές δαπανήθηκαν 75.027,20 ευρώ. Αυτό δε λειτουργεί περί τα 2
½ χρόνια αλλά εισπράττει από τον κωδικό Δ/14 “Υπέρ Κοινωνικών Ιδρυµάτων” από τους Ναούς. Τόσα χρήµατα για επισκευές; ΕΛΕΟΣ!
3 ον . Για το ίδιο οίκηµα γράφετε ότι πληρώσατε (ΔΕΚΟ, φόροι κλπ) 29.898,34 ευρώ.

Αν είναι δυνατόν, αν είναι δυνατόν αυτά τα χρήµατα για ένα χρόνο!
4 ον . Γηροκοµείο Αρµενίου 40.653,61 ευρώ. Α) Η δωρήτρια άφησε και προίκα για τα έξοδα του ιδρύµατος. Β) Όλοι οι γέροντες καταθέτουν
στο ίδρυµα τις συντάξεις τους. Γ) Τα έσοδα του προσκυνήµατος τα παίρνει το ίδρυµα, ας αφήσουµε και τις εκατοντάδες δωρεές, για ποια και
για πού πληρώσατε τόσα χρήµατα;
5 ον . Σχολή Βυζαντινής Μουσικής. Αφού, όπως εσείς οµολογείτε, είναι σε αναστολή και οι µαθητές τη µάθησή τους την πληρώνουν πολύ
αλµυρή, για που 29.716,86 ευρώ δαπανήθηκαν στον προηγούµενο χρόνο;
- Αφήνω για την αγορά βιβλίων ότι δαπανήθηκαν 37.662,88 ευρώ, τι βιβλία είναι και δαπανήθηκαν τόσες χιλιάδες! Τα Συσσίτια
191.782,08 ευρώ, για ποια συσσίτια, όταν όλα αυτά τα πληρώνουν οι ναοί κάθε εβδοµάδα και επί πλέον υπάρχουν οι δωρεές των Σούπερ
Μάρκετ, βιοµηχάνων, εµπόρων και ιδιωτών και οι µερίδες που αναφέρετε, είναι λίγο πιο πάνω από τις µισές!.
Αφήνω όλα τα υπόλοιπα του Απολογισµού, διότι στην πλειοψηφία τους δεν ανταποκρίνεται στην πραγµατικότητα.
Σεβασµιότατε η Λάρισα περίµενε επίσκοπο να βάλει τάξη στην 24χρονη αταξία. Τρεισήµισι χρόνια ακούει δεσπότη, σφυγµοµετρεί τον
πυρετό της έπαρσής σας, µετράει το εύρος της ΄΄ειλικρίνειας΄΄ σας και σας χαρτογράφησαν ως πληθωριακό στα λόγια και στις εξαγγελίες,
φτωχό και φτωχότατο σε πράξεις και έργα.
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης φωνάζει στον επίσκοπον της Σάρδεων Εκκλησίας και κατ’ επέκταση σε όλες τις Εκκλησίες: «Και τω αγγέλω
της εν Σάρδεσιν εκκλησίας γράψον … οίδά σου τα έργα, ότι όνοµα έχεις ότι ζης, και νεκρός εί».
(Εις τον επίσκοπον τη Σάρδεων Εκκλησίας γράψε: γνωρίζω τα έργα σου, αλλά δεν είµαι ικανοποιηµένος από αυτά, διότι έχεις
όνοµα, που σηµαίνει ότι ζής και όµως είσαι νεκρός).

Εφ. Αγώνας

Τα ονομαστήρια
Στα παλιά χρόνια τα ονοµαστήρια είχαν µια ιδιαίτερη χάρη και σύσφιξη φιλίας µετά των ανθρώπων, τα δώρα – κονιάκ,
βερµούτ, πίπερµον, κουάντρο – είχαν και ένα συµβολικό χαρακτήρα.
Άρχιζαν από πολύ ενωρίς το σεργιάνι, για να τους προλάβουν όλους και άφηναν την τελευταία επίσκεψή τους σε κείνο το
σπίτι που θα είχε και τραπέζι.
Η ταλαιπωρία για τους µεν και τους δε ήταν µεγάλη, αλλά όµως άρεσε, γιατί αυτές τις ηµέρες άλλαζε η καθηµερινότητά τους.
Τα χρόνια περνούσαν και αργά-αργά οι γιορτινές επισκέψεις στα σπίτια άρχισαν να αραιώνουν, να ατονούν µέχρι που
καταργήθηκαν τελείως.
Μέχρι τότε τα επισκοπικά ονοµαστήρια ήταν άγνωστα, όταν γιόρταζε κάποιος επίσκοπος λειτουργούσε σε κάποιο ναό απλά
και ταπεινά µαζί µε το πρεσβυτέριο και µε το λαό που του κληρώθηκε, οι οποίοι αποτελούσαν το σώµα της Εκκλησίας και χωρίς
τυµπανοκρουσίες και αυτοπροβολή ξεχώριζες το φωτεινό του ήθος, ένα ζωντανό κρατήρα των ατίµητων αποστολικών
παραδόσεων, µια λαµπάδα αναµµένη της Πεντηκοστής που άπλωνε γύρω φως, ικανό να εµπνεύσει και να χαριτώσει τη
στρατιά των νεοσύλλεκτων λαµπαδηδρόµων της Ιεροσύνης.
Το κοσµικό γεγονός που ο λαός το άφησε, δεν άργησαν να πάρουν τη σκυτάλη οι δεσποτάδες και να κρατήσουν την
κοσµική παράδοση, όπως κράτησαν και τις εντυπωσιακές αυτοκρατορικές στολές, όταν πέθαναν οι αυτοκράτορες, για να
κάνουν επίδειξη του χρυσού και της µαταιότητας και να γυρνοβολούν από ονοµαστήρια, ιωβηλαία, πανηγύρια σαν
περιοδεύοντες θίασοι.
Ξεκινούν από τα πέρατα της ελληνικής γης, για να παρευρεθούν στα ονοµαστήρια… να συλλειτουργήσουν δέκα – είκοσι
– τριάντα δεσποτάδες, κλέβοντας τη σοβαρότητα και την ιεροπρέπεια της Ευχαριστιακής Πράξης, στρογγυλοκαθισµένοι
στο κέντρο του ναού σαν χρυσοφόρα µανεκέν, δείχνοντας τα καινούρια τους άµφια, τα αδαµαντοστόλιστα καπέλα τους και
τα ολόχρυσα κοσµήµατά τους, λίγο κατώτερα – “ίσως” – απ’ αυτά που φορούσαν οι άγιοι Πατέρες, Βασίλειος,
Χρυσόστοµος, Αµβρόσιος, Αθανάσιος (!) να πλέξουν εµετικά εγκώµια ο ένας στον άλλο, όλα πλαστά βέβαια και
συµβατικά, να ανταλλάξουν χαιρετισµούς µε τους κοσµικούς άρχοντες του τόπου, να καθίσουν σε επίσηµα γεύµατα, να
ανταλλάξουν δώρα, από το κεράκι του πονεµένου και της ορφανής και µόλις τελειώσει το πανηγύρι, όλα τα λησµονούν.
Και αφού συνευφρανθούν ετοιµάζουν τις βαλίτσες τους για να συµµετέχουν σε άλλο συγκρότηµα πανηγυριστών για νέα
ονοµαστήρια ή πανηγύρια.
Τελευταία είδαµε ένα αποκαρδιωτικό φαινόµενο σε όµορο ονοµαστήριο µητροπολίτη, να συµµετέχουν 10 δεσποτάδες
και το ποίµνιό τους να είναι 21 εκκλησιαζόµενοι και οι λιγότεροι από τους µισούς να είναι ιερείς, δηλαδή κάθε δεσπότης
να αντιπροσωπεύει και έναν (1) πιστό, εµφανίστηκαν στα Μ.Μ.Ε. µε αστραφτερές µίτρες και ράβδους πανάκριβων

µοντέλων αρχιερατικής κοµψότητας µε το επιρριπτάριο σα στοιχείο κοσµικό πάνω σε πανάκριβα άµφια
θεατροποιώντας τη Θεία Ευχαριστία, υποβαθµίζοντας το επισκοπικό αξίωµα και πληγώνοντας την εκκλησιαστική
κοινότητα. Σε µια εποχή άκρας λιτότητας.
Βλέπουµε µε σφιγµένη την καρδιά µας να µεταποιείται το Ιερό Θυσιαστήριο σε σανίδι θεάτρου, η αναίµακτη προσφορά του
Μυστηρίου της σωτηρίας σε φανφαρονική τελετουργία. Οι πανάκριβες χρυσοστόλιστες και αξεσουάρ επικάλυψαν τη
λαµπρότητα της φτώχειας και εξώθησαν το “πνεύµα σοφίας”, το “πνεύµα συναινέσεως” που τους αποπροσανατόλιζαν
από την αληθινή λάµψη των αγίων.
Φθάνει! Σταµατήστε να σκανδαλίζετε το λαό του Θεού.

Εφ. Αγώνας Λαρσας