Ασύδοτοι, πλέον, οι Οικουμενισταί
παγιώνουν την παρανομία
ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ
του Λεόντιου Διονυσίου
Απροκάλυπτα πλέον και μη λαμβάνοντες υπ’ όψιν τίποτε και κανέναν, συμμετέχουν σε κάθε συναντησή των στις απαγορευμένες συμπροσευχές με τους αιρετικούς παπικούς οι Οικουμενιστές εκπρόσωποί μας στους Διαλόγους, μεταβάλλοντες την παρανομία σε νόμιμη «αγιοπνευματική» πράξη(!) και καθιστώντας τις τιμωρούμενες με καθαίρεση συμπροσευχές σε εκκλησιαστική παράδοση!
Φαίνεται ολοκάθαρα ότι προχωρούν αδίστακτα βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου, ούτε τον λαόν του Θεού εντρεπόμενοι (Επισκόπους, πανεπιστημιακούς καθηγητάς, μοναχούς και λαϊκούς αδελφούς μας, που διαμαρτύρονται διά την ασέβειά των), ούτε τον Θεόν φοβούμενοι (ο Οποίος δια μέσου των Πατέρων της Εκκλησίας και των Ιερών Κανόνων έχει απαγορεύσει ακόμα και τις απλές προσευχές με αιρετικούς).
Αδελφοί, όλο και περισσότερο, μαζί με τους πολλούς προβληματίζομαι:
Τι δέον γενέσθαι;
Μπορούμε να ανεχόμεθα και άλλο αυτή την ασέβεια;
Μήπως κάποιοι έχουν δίκιο
που προτείνουν ισχυρότερα μέτρα;
Οι αντι-οικουμενιστές Πατέρες (είναι θερμή παράκλησίς μας) να μας καθοδηγήσουν.
Ας εντραπούμε εμείς, τουλάχιστον τον λαόν και ας φοβηθούμε τον Θεόν, διά να μη ευρεθούμε αναπολόγητοι εν ημέρα κρίσεως.
Για να μην ξεχνάμε, ότι και στο παρελθόν, "ούτε το λαό εντρέποντο, ούτε το Θεό βοβούνταν"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην περίοδο του Σχίσματος (1054) δυο ήταν οι κυρίαρχες μορφές: ο Κων/πόλεως Μιχαήλ Α΄ Κηρουλάριος και ο Ρώμης Λέων Θ΄. Ο Κηρουλάριος απηύθηνε απάντηση προς τον Πάπα με την προσωνυμία «αδελφέ» και όχι «πατέρα», όπως συνηθίζετο από τους προηγούμενους Πατριάρχες και σε ύφος υπεροπτικό, ως ο Πατριάρχης της Οικουμένης. Τα επόμενα είναι λίγο πολύ γνωστά. Στην Ανατολή, οι άλλοι Πατριάρχες δεν πείστηκαν από τις θέσεις του Κηρουλάριου και συνέχιζαν να μνημονεύουν τον Πάπα. Ο Κηρουλάριος κατάφερε να εκθρονίσει τον αυτοκράτορα Μιχαήλ ΣΤ΄ και εμφάνιζε τον εαυτό του ως αυτοκράτορα ενδεδυμένο με τα ανάλογα ενδύματα. Τελικά, ο Ισαάκιος Α΄ Κομνηνός τον εκθρόνισε το 1058 (Ράνσιμαν. Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα).
Η επιστολή του Κηρουλάριου προς τον Πέτρο Αντιοχείας δεν έτυχε ευμενούς υποδοχής. Στην απάντησή του χαρακτηρίζει, ότι ορισμένες από τις κατηγορίες του Κηρουλάριου προς τους Λατίνους ήταν αναληθείς, άλλες υπερβολικές και σχεδόν όλες, άνευ σημασίας. Και συνιστούσε την επίδειξη Οικονομίας, ακόμη και για το Φιλιόκβε, όπου η άγνοια των Λατίνων οδηγεί σε παρεκκλίσεις. Είναι αρκετό, ότι ομολογούν το μυστήριο της Τριάδας και την ενανθρώπιση, ίσως δε να έχουν χάσει τα αντίγραφα των πράξεων των πρώτων συνόδων. Πάντως, η κατάπτωση του Παπισμού την περίοδο του Σχίσματος, στην μεν Ανατολή είχε σαν συνέπεια την εγκατάλειψη της ιδέας της Ρωμαϊκής υπεροχής, στη δε Δύση, αναπάντεχα η Ρώμη, αναβίωνε τις αξιώσεις της με μεγαλύτερο δυναμισμό. Σε σύναξη του αυτοκράτορα Κων/νου Ι΄ Δούκα, ο άγιος Γεώργιος Αθωνίτης (13 Μαΐου) δήλωσε, ότι δικαίως οι Λατίνοι χρησιμοποιούσαν άζυμα, γιατί ποτέ δεν έπεσαν σε αίρεση, ενώ η Ανατολή είχε πολλές φορές πέσει σε αίρεση, γι’ αυτό χρησιμοποιούσε ένζυμο άρτο, ένα σύμβολο κατά του Απολλιναρισμού. Αλλά και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας παραδεχόταν, ότι ο ένζυμος άρτος δεν υπήρχε στη Γραφή και τους Κανόνες, η δε νηστεία του Σαββάτου δεν θεωρείτο παράνομη. Ως προς το Φιλιόκβε αιτιάτο τη λατινική λέξη procedure, που στα ελληνικά μεταφραζόταν, ως εκπορεύεσθαι, χείσθαι, διαδίδοσθαι, προβάλλειν. Για δε το πρωτείο, θα έπρεπε να δοθεί δικαιωματικά στη Ρώμη. Με τον Θεοφύλακτο συμφώνησε και ο Άνσελμος, αρχιεπίσκοπος Καντέρμπουρι, αν και υπέρμαχος του Φιλιόκβε (Ράνσιμαν, ως ανωτέρω).
Σε όλη την περίοδο των Κομνηνών (Αλέξιος Α΄, Ιωάννης Β΄, Μανουήλ Α΄), η σχέση αυτοκράτορα και Πάπα ήταν πολύ καλές, το υποτιθέμενο Σχίσμα ούτε λαμβάνετο υπόψη, παρά μόνο με τον Πατριάρχη Κων/πόλεως να μην είναι τόσο νομοταγής στη Ρώμη, όπως παλαιά. Ορισμένοι δε εκκλησιαστικοί ταγοί, όπως ο Θεσ/νίκης Νικήτας (1178) να μη βλέπουν κανένα δογματικό πρόβλημα στο Filioque, θεωρώντας το «εκ του Υιού», το ίδιο με το «δια του Υιού». Ο Μανουήλ Α΄ Κομνηνός (1143-1180), το 1169, πρόσφερε στον πάπα Αλέξανδρο Γ΄ (1159-1181) την ένωση των Εκκλησιών και τη θέση του Πατριάρχη Κων/πόλεως (που χήρευε, λόγω θανάτου του Λουκά Χρυσοβέργη), με αντάλλαγμα τη στέψη του στη Ρώμη, ως αυτοκράτορα της Δύσης! (Ράνσιμαν, Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα, σελ. 170, 174).
Με όλες αυτές τις παλινωδίες, βρέθηκε ο Αλέξιος, ανιψιός του φιλολατίνου αυτοκράτορα Αλέξιου Γ΄ Άγγελου, να συμμαχήσει με τους αρχηγούς της Δ΄ Σταυροφορίας (εν αγνεία του Ιννοκέντιου Γ΄), να περάσουν από την Κων/πολη και να τον ενθρονίσουν ως Αλέξιο Δ΄, με χρηματικά ανταλλάγματα. Οι Σταυροφόροι δέχτηκαν, ενθρόνισαν τον ανιψιό, ως Αλέξιο Δ΄, αλλά επειδή τελικά δεν πληρώθηκαν, κατέλαβαν την Κων/πολη, το 1204 και την λεηλάτησαν.
Γενικότερα, επειδή η Κων/πολη είχε αδυναμία να θεμελιώσει αποστολική διαδοχή, γι’ αυτό και απέδιδε τιμή στη Ρώμη. Πάντως, η Εκκλησία της Κων/πολης αναγνώρισε επίσημα το πρωτείο της Ρώμης δυο φορές: α/ Το 1274 στη Λυών και β/ το 1439 στη Φλωρεντία. Ενώ δε η Κων/πολη τυπικά υπήρχε σε Σχίσμα με τη Ρώμη ήδη από το 1009 (11ο αιώνα), αντίθετα, η Αντιόχεια και τα Ιεροσόλυμα ήρθαν σε Σχίσμα τον 13ο αιώνα, η δε Αλεξάνδρεια τον 14ο, μάλιστα δε η τελευταία κοινωνούσε τους Λατίνους, χειροτονούσε τους ιερείς τους και έστειλε αντιπροσωπία στη Σύνοδο του Λατερανού, το 1215 (Ράνσιμαν, ως ανωτέρω).
ΙΚ
Το δίκαιο είναι με το μέρος όσων δεν αρκούνταν στα λαπαδίστικα μέτρα και ζητούσαν άμεσα αυστηρότερα μέτρα και διακοπή του μνημοσύνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΝΤΑΚΟΥΖΗΝΟΣ
Κάποτε ο ΙΚ υπεραμύνετο του δικαιώματός του να μιλά για το ηλεκτρ. φακέλωμα, ως ειδικός, δεχόμενος έτσι ότι άλλη βαρύτητα έχει η γνώμη ενός ειδικού και άλλη ενός που απλώς ασχολείται με το θέμα. Αποδέχεται δηλ. ο ίδιος ότι είναι δύσκολο σε ένα άνθρωπο (αν δεν είναι ιδιοφυΐα) να ασχολείται και με τη χημεία, και με τα ηλεκτρονικά και με τη ιστορία των δογμάτων και γενικά τη θεολογία; Έτσι, όλα όσα λέγει στο πρώτο σχόλιο αυτής της ανάρτησης, αφού είναι εκτός της ειδικότητός του, δεν έχουν την βαρύτητα που θέλει να τους δώσει, αραδιάζοντας γεγονότα άσχετα με το σκοπό του άρθρου (εκτός αν δεν τον κατάλαβα καλά). Τι θέλει δηλ. να δείξει ότι έχει αυθεντική γνώμη για όλα; Έτσι, όμως και σπέρνει την σύγχυση, και αποπρασανατολίζει αντί να ωφελήσει. Όταν μάλιστα έχει ως αυθεντική πηγή του ένα δυτικό ιστορικό, τον Ράνσιμαν, πολύ καλό ως ιστορικό, αλλά όχι ειδικό στις ανατομία των θεολογικών παραμέτρων. Κι αυτό το κάνει συστηματικά ο κ. ΙΚ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγη αυτογνωσία κ. ΙΚ δεν βλάπτει.
'Ισως δεν έγινε κατανοητό το νόημα του σχολίου, χωρίς να διεκδικούμε το αλάθητο ή την πανγνωσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά διατυπώνουμε τη θέση μας, ότι το: "δεν ντρέπονται το λαό και δεν φοβούνται το Θεό" είναι διαχρονικό και χαρακτηρίζει την εκάστοτε εκκλησιαστική και πολιτική εξουσία στην περίφημη συναλληλία.
Τα ανωτέρω δεν αποτελούν στοιχεία μόνον από τον δυτικό Ράνσιμαν, αλλά ανευρίσκονται πλούσια και σε Ανατολικούς ιστορικούς, όπως ο άγιος Νεκτάριος (πώς ανέχθηκε η Ανατολή, τέτοια ψέμματα από τη Δύση;), ο Πισιδίας Μεθόδιος (η 1η χιλιετία αποτελεί το θρίαμβο του Παπισμού), ο π. Ι. Ρωμανίδης (η Ανατολή βοήθησε τη Δύση ακόμη και στις πλαστογραφίες, όπως στις ψευδο-ισιδώρειες διατάξεις, για να εδραιώσει την εξουσία του Πάπα), Ι. Φουντούλης (χρησιμοποιούνται τώρα δυτικά ευχολόγια και συγχωρητικές ευχές, η δε τιάρα του Αλεξανδρείας είναι αυτή του Πάπα Κελεστίνου, από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο).
Πιστεύουμε, ότι οι ανωτέρω διέθεταν αυτογνωσία, από τα ελάχιστα που παρατέθηκαν.
ΙΚ
Πράγματι, αδυνατούμε να καταλάβουμε, ότι δεν κατάλαβε ο ΙΚ. Αλλά επιμένει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞαναρωτώ: τι σημασία έχουν όλα αυτά που αράδιασε με το θέμα; Επειδή, δηλαδή,πάντα γινόντουσαν αυτά, ε, δεν πειράζει που γίνονται και σήμερα; Αυτό θέλει να πεί;Γιατί δεν τοποθετείται στο θέμα των σημερινών Οικουμενιστών Επισκόπων;
Σωστός ο ανώνυμος 20 Οκτωβρίου 2010 7:01 μ.μ. εκφράζει όλους τους ανώνυμους του blog αυτού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπισταθής
Η σημασία έγκειται, στο ότι όλα αυτά γινόντουσαν από την αυγή της ιστορίας της Εκκλησίας και δεν είναι πρωτόγνωρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια δεν θέλουμε να πούμε, ότι επειδή αυτά γινόντουσαν ανέκαθεν, δεν πειράζει που γίνονται σήμερα.
Ίσα-ίσα, το αντίθετο θέλουμε να πούμε. 'Οτι δεν θα πρέπει να επιστρέψουμε στην "ειδυλλιακή" 1η χιλιετία, όπως βαυκαλίζονται οι σημερινοί Οικουμενιστές.
Όχι μόνο δεν θα πρέπει να γίνει "ένωση", αλλά ούτε και επιστροφή στην προ του Σχίσματος κατάσταση, όπου υπήρξε "ο πλήρης θρίαμβος του Παπισμού".
Αυτό θέλουμε να πούμε, αν το καταλάβαμε και εάν το κατάλαβανε και οι διάφοροι πρώϊμοι χειροκροτητές.
ΙΚ